ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจะรับรู้
ว่าตัวฉันมีใครสิงอยู่ในร่างฉัน
มันช่างเหน็บช่างหนาวหัวใจจัง
ใครคนนั้นมักทำให้ฉันอยากตาย
บางทีฉันคุยกับทะเลได้
และบางครั้งในกระจกมีอีกคน
ฉันพูดคุยกับเขาอย่างเข้าใจ
เขาคือคนที่ฉันพึ่งได้ดี
และไม่นานเขาสั่งให้ฉันไปฆ่า
คนที่เป็นบิดาของตัวฉัน
ฉันก็เกือบทำจริง ๆ อย่างที่มัน
สอนให้ฉันทำมันคือเพื่อนที่จริงใจ
เกือบพรั้งผิดทำตามที่มันสอน
วันหนึ่งฉันนั่งบนรถเมล์ไหว
มันบอกฉันให้ฉันนั้นลงไป
บนถนนตอนที่รถแล่นไป
ฉันเกือบทำตามอีกแต่ฉันกลัว
ยังไม่อยากตายไปให้ตอนนี้
ฉันจึงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
เพราะตอนนั้นมันก็สั่ง
ให้ฉันกระโดลงไปจากระเบียง
มีความสูง 8 ชั้นฉันกลัวตาย
จึงไปตั้งกระทู้ถามที่Thaimental
และได้คำตอบว่าควรไปหาหมอ
ฉันจึงรีบรุดไปไม่รีรอ
ไปเจอหมอคนที่ยื่นมือให้ฉัน
ฉนค้นพบแสงสว่าที่ตามหา
ฉันเคารพศรัทธาให้ตัวหมอ
หมอเป็นที่พึ่งสุดท้ายจริง ๆ
เพราะเล่าให้ใครฟัง เขาไม่เข้าใจ
ฉันเป็นโรคซึมเศร้าเรื่อรัง
ตั้งแต่เด็กก็เลยได้ยามากิน
พร้อมกันนั้นตองทำจิตบำบัด
ตอนแรกนั้นก็กลัวอยู่เหมือนกัน
ให้ไปคุยกับใครที่ไม่รู้จัก
และแล้วกำแพงก็เริ่มเปิด
น้ำตาใหลแอ่งพังกำแพงออกมา
ไม่มีครั้งไหนที่ไม่ร้อง
และครั้งนี้ก็เป็นครั้งสุดท้าย
อยากได้กำลังใจจากทุกคน
พระจันทร๋สีน้ำเงิน
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=blueberrycpie&month=11-2005&date=21&group=11&gblog=90
แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 50 00:21:45
จากคุณ :
Fluoxtine 
- [
15 ต.ค. 50 00:14:46
]
คนซึมเศร้า
