...
ฉันร้องไห้อย่างคนไม่มีน้ำตา
ให้สมและสากับความ โง่เขลา
หมดสิ้นกันแล้วความรักระหว่างเรา
เหลือเพียงแต่...ลมเหงา พัดเบา ๆ เดียวดาย
ไม่เคยมองเห็นคุณค่าของเธอ
เพราะเข้าใจช้าเสมอกับเรื่องแบบนี้
เมื่อครั้งที่เธอยังจงรักและภักดี
คนโง่ ๆ อย่างฉันคนนี้...กลับไม่เคยเห็นค่ามัน
จนเธอถอดใจ...ถอยห่าง
ถึงเริ่มมองเห็นเงาราง ๆ ของ ความรัก
เพิ่งรู้ซึ้งความรู้สึกของคนอกหัก
ยอมรับว่า รัก เมื่ออีก รัก หมดลง
กลายเป็นคนห่างไกล...
ไม่อาจเข้าใกล้ได้แม้ใจ ปรารถนา
ละอายใจ กับเรื่องราวที่ผ่านมา
ทำร้ายเธอเกินกว่า...จะให้อภัยตัวเอง
ขอโทษล้านครั้ง...คงไม่พอ
และไม่มีหน้าไปขอ เริ่มใหม่
น้ำตาของฉันคือบทเรียน...สอนใจ
ที่ไม่อาจแก้ไขความผิดใด ๆ ให้เปลี่ยนแปลง
หมดหวังได้ รัก เธอคืน
โทษที่ได้รับคือพิพากษายืน สมน้ำหน้า
ทำตัวเองทั้งนั้น...ไม่มีใครชักพา
รู้ตัวช้า...เสียเวลา - รักเธอช้า...เสียใจ
- fern -
จากคุณ :
เชอร์เบต จี๊ดด ด
- [
15 ต.ค. 50 16:08:29
]