รักคือการฟันฝ่า ...
นี่คือความหมายข้อหนึ่งของความรัก  รักต้องอาศัยความหนักแน่นในการก้าวต่อไป  ...เมื่อคนเราตัดสินใจคบหากัน...  เปรียบได้กับคนสองคนนั้นกำลังก้าวดินเข้าไปสู่  “พายุ”…
อาจจะมีพายุลูกแล้วลูกเล่า  อาจจะใหญ่หรือจะเล็ก  ....
อาจจะร้ายแรง  อาจจะยาวนาน  ...

หากร่างกายเราแข็งแกร่งและยังคงหยัดยืนและก้าวเดินต่อไป
หากหัวใจเรายังคงแข็งแกร่งเช่นเดิมทุกครั้งที่พายุเพิ่งผ่านพ้นไป
นั่นแสดงพวกเขาผ่านพ้นการทดสอบจากเบื้องบนไปอีกขั้นหนึ่ง   ...

หากพายุลูกต่อๆไปยังดำเนินมา  สุดท้ายแห่งการฟันฝ่า  คือ  ความมั่นคงเช่นเดิม
บททดสอบนี้จะนำไปสู่การสร้างครอบครัวด้วยกัน
แต่การสร้างครอบครัวหาใช่ตอนจบของชีวิตคู่อย่างในนิยาย  แต่นั่นคือการเริ่มต้น ...อีกครั้ง

การเริ่มต้นการใช้ชีวิตร่วมกัน  นั้นย่อมต้องอาศัยความอดทนมากมาย
รวมทั้งอาศัย...  หลายสิ่งหลายอย่างในการฟันฝ่ามากขึ้น  เพราะภาระที่มากขึ้น
และสมาชิกครอบครัวที่เพิ่มขึ้น  ....  และนั่นคือการเรียนรู้อีกขั้นหนึ่ง
เรียนรู้การเลี้ยงลูกร่วมกัน ...  ภาระรับผิดชอบในตัวของลูก  เริ่มตั้งแต่การปฎิสนธิขึ้นมาในครรภ์ผู้ที่กำลังเป็นแม่  ผู้ที่กำลังเป็นแม่ต้องเริ่มดูแลตัวเองเพื่อแข็งแรงที่สุด  เพื่อชีวิตที่จะเกิดมาจะได้สมบูรณ์ที่สุด

ผู้กำลังจะเป็นพ่อต้องคอยดูแลผู้ที่กำลังจะเป็นแม่  หาหยูกยาหาอาหาร  ทำงานบางสิ่งบางอย่างแทนผู้ที่เป็นแม่  รวมทั้งการกระทำ  ที่จะทำให้ผู้กำลังจะเป็นแม่  “สบายใจ”  เพื่อลูกที่จะเกิดมาจะได้สมบูรณ์ทั้ง  กาย-ใจ

หลังจากที่ลูกเริ่มเกิดมาการเริ่มต้นแห่งการเปลี่ยนแปลงและพายุลูกใหม่ย่อมเกิดขึ้นมาอีกครั้ง...
การพักผ่อนของแต่ละคนเริ่มน้อยลงไป  แต่การทำงานเริ่มมากขึ้นไปตามอายุของลูก
เริ่มแรกคงจะเป็นค่านมลูก  ค่าขนมลูก  ค่าเสื้อผ้า  ค่าผ้าอ้อม  รวมทั้งอุปกรณ์ของเด็กอ่อน  ฯลฯ  
รวมแล้วต้องร่วมกันหาเงินเป็นจำนวนมากขึ้นเพื่อใช้จ่าย  ให้เขาเติบโต  แต่หากขาดซึ่งแรงใจด้วยแล้วทุกๆอย่างคงจะดำเนินต่อไปไม่ได้  ....  

การถกเถียงกันเรื่องการเลี้ยงลูก  แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ  เพื่อให้ชีวิตน้อยๆที่กำลังจะเติบโตได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
เป็นเรื่อง  “ธรรมดา..”...เมื่อเค้าโตขึ้นพร้อมที่จะเข้าโรงเรียน  ค่าใช้จ่ายจะเริ่มเพิ่มขึ้นไปตามตัวและอายุของลูก  และสิ่งที่ต้องเพิ่มพูนอีกอย่างนั่น  “แรงใจ”  ....

นอกจากต้องคอยดูแลแล้ว  ยังต้องคอยสั่งสอน  อธิบายให้สิ่งที่เขาไม่รู้ให้เขาได้รู้  
แนะนำว่าสิ่งใด  ผิด  -  ถูก  ในเรื่องราว  ที่เขาได้พบเจอ  และนั่นคือการฝึกความอดทนของผู้เป็น  พ่อ-แม่
เพราะผลสำเร็จของตรงนี้  คือ  ลูกที่มีคุณภาพ  ซึ่งเขาจะเป็นเด็กดีได้แค่ไหนนั้นย่อมขึ้นอยู่กับความอดทนของพ่อ – แม่ ...

ชายคนหนึ่งยอมให้ลูกชายนั่งบนตักตลอดการเดินทางยาวไกล
เขาไม่ยอมขยับร่างกายตลอดทาง  
เพียงเพราะกลัวลูกชายตื่น ....  เขายอม
ผู้หญิงคนหนึ่งยอมลำบาก  เหน็ดเหนื่อย  เพียงเพราะต้องการให้ลูกของเธอยินดี  และได้รับสิ่งดี
ถามว่า  เพื่ออะไรล่ะ?  เพื่อลูกไม่ใช่เหรอ....  เธอยอม

การเลี้ยงดูลูกจึงการพิสูจน์อีกสิ่งหนึ่งจากเบื้องบน..  และเป็นความรักที่งดงาม
ที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะได้มีโอกาสได้สัมผัส  ซึ่งไม่มีคนกี่คนนักที่ได้สัมผัสกับความรักที่ล้ำค่าอันนี้...

เราเองเป็นคนหนึ่งที่อยากมีมีลูก  อยากเลี้ยงดูสิ่งที่รักด้วยหัวใจ ...
ใจหาย  น้ำตาเอ่อเต็มดวงตา  เมื่อรู้ว่าเป็นเนื้องอก  ในมดลูก  และต้องตัดมดลูก
เราจำความรู้สึกนี้ได้ดี  ความรู้สึกที่สูญเสียซึ่งสิ่งหวัง  ...

แต่ไม่เป็นไรในเมื่อตรงนี้คือบทพิสูจน์บทหนึ่งของเราเช่นกัน  ...บทแห่งความอดทน   “ทำวันนี้ให้ดีที่สุด”  คือฉันในวันนี้  …


....................................

แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 50 14:51:04

แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 50 22:02:45