ผมมาแล้วคร้าบบบบบ

หลังจากที่ก็ออดอ้อนหม่าม้ามาหลายอาทิตย์ว่า  ขอผมเหอะ...ขอผมออกโรงมั่ง  ก็โดนเสียงเขียวดุกลับมาว่า...เดี๋ยวก่อน...อารมณ์ไม่ดี  ผมล่ะหน่ายยยยยย  แม่ผมนี่เอาอารมณ์ยากจริงๆครับ  นี่ขนาดอายุแค่สามสิบก่าๆนะ  ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าพอเข้าใกล้วัยทองแล้วจะน่าอะเฟรดแค่ไหน  หรือผมจะชิ่งตายไปก่อนดี

ว่าแต่ว่าคุณรู้เปล่าว่าผมเป็นใคร?  คาดว่าคงจะมีมิตรรักแฟนเพลงของหม่าม้าที่(เค้นคอ)เข้ามาอ่านรู้จักผมบ้างแล้ว  ด้วยว่าผมเองก็มักจะเสนอหน้าไปไหนๆกับหม่าม้าเท่าที่สถานที่จะอำนวย  (และเธอพร้อมจะอุ้มผมไป)  แต่ถ้าคุณไม่รู้จัก  ก็มาๆรู้จักกันซะ  เดี๋ยวผมดังแล้วจะยุ่งนะ  ไม่มีเวลามาแจกลายเซ็นหรอก

ผมเป็นหมูครับ  เห็นหน้าก็รู้แล้ว  จะให้เป็นยีราฟก็ใช่ที่  ตัวกลมๆ สีชมพูหวาน (ผู้ชายก็หวานได้)  ผมมาเป็นลูกหม่าม้าได้ยังไงหรือครับ  เรื่องมันมีอยู่ว่า.......กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.......

ในปี 1996  ณ กรุงลอนดอน  วันที่ 3 มีนาคม  เราสองคนก็ได้พบกันด้วยความช่วยเหลือของนกกระสาตัวอวบที่หอบผมขึ้นรถไฟมาจากเมืองเคนท์ (Kent) มามอบให้กับผู้หญิงร่างผอมสูง (ณ ขณะนั้น  ย้ำ ณ เวลานั้น)  เธอรับผมมากอดๆแล้วก็วางบนโซฟา  ตอนค่ำๆของสองวันถัดมา  เธอก็มองหน้าผม  มองอยู่นั่นแหละ  จนผมชักจะเขิน  สักพักก็พึมพำๆอะไรไม่รู้ (แอบเล่นของใส่ผมเปล่าหว่า)  แล้วก็หันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมแล้วก็พูดขึ้นว่า...ชื่อถ้วยฟูละกัน  เหมือนขนมถ้วยฟูดี  อร่อยๆ  (ผมมาพบว่าแม่ผมนี่ชอบตั้งชื่อทุกสิ่งรอบกาย  แล้วก็นิยมอะไรที่รับประทานได้)

หลังจากวันนั้นเราก็สบตากันทุกวัน  เธอไปเรียนกลับมาหน้าตาดูเหนื่อยๆ  เห็นท่องอะไรไม่รู้  เขียนตัวยึกยือๆ  ผมก็ส่งกระแสจิตไปหา....มองผมสิ...มองผมสิ....ผมอยู่ตรงนี้....  ได้ผลครับ  เธอเดินมาหาผมแล้ว  แล้วก็เอามือทั้งสองมากุมแก้มอวบนิ่มของผมบีบเล่นแล้วพูดอย่างถูกใจว่า...ว่า....เออ  เหมือนนมเลย  นิ่มดี.....

ลูกผู้ชายอย่างผมแอบน้ำตาตกใน....ทำไมนะ...ทำไมเราต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้หญิงโรคจิตอย่างนี้ด้วย.......ดูสิ...ดูสายตาที่มองมาที่ผม  ประหนึ่งว่าจะกินผมงั้นแหละ  ลืมไป...ก็ผมชื่อถ้วยฟูนี่นา  แหะๆ

เราเริ่มตกลงปลงใจเป็นแม่ลูกกันเมื่อไหร่เหรอครับ....ผมจำไม่ได้  ก็มันนานแล้วนี่  รู้แต่มองกันไปมองกันมา  แฟลตก็แค่นั้น  เธอเองก็ไม่สามารถจะคุยกับที่รักได้ทุกวัน (ก็เล่นคุยทีเป็นชั่วโมง  ข้ามประเทศนะครับ  ไม่ใช่ข้ามเมือง บิลมาก็หน้ามืดล่ะครับ)  หันซ้ายหันขวาสบตากันปิ๊งๆๆ  ก็ตัดสินใจร่วมหอลงโรง...เอ้ยยยยย....เวรแล้ว  เธอก็เริ่มมากอดผมมากขึ้น  โดยเฉพาะแก้มสองข้างที่เป็นที่ถูกใจเธอนัก  แล้ววันนึงเธอก็พูดประโยคแห่งประวัติศาสตร์ (ที่ทำให้เกิดเหตุการณ์มากมายตามมา)

‘ถ้วยฟูหล่อจังเลยลูก  หม่าม้ารักหนูจัง’

แม้จะหงุดหงิดกับคำว่า “หนู”  แต่ผมก็ปลาบปลื้มเหลือเกินที่ตัวเองเริ่มมีตัวตนและที่สำคัญ  เธอ....ไม่ใช่สิหม่าม้าของผมเธอดูออกครับ  เธอรู้ว่าผมหน่ะมัน....เป็นผู้ชาย.....แม้จะแบบว่า....ไม่มีสัญลักษณ์อะไรเป็นรูปธรรมก็เหอะ (ชอบมีเพื่อนๆหม่าม้ามาถามเรื่อยว่ารู้ได้ไงว่าเป็นผู้ชาย)  ผมมมมมมม....ชื่อถ้วยฟู....เป็นลูกชายหม่าม้าคับ....ผมแหกปากประกาศก้องไปทั่วเกาะอังกฤษ  รออีกหน่อยเถอะ...ผมจะไปในทุกที่ (ที่หม่าม้าไป)  5555555  ผมไม่สงสัยแล้วว่าทำไมเราถึงได้เป็นแม่ลูกกัน.....มันคือพรหมลิขิต...ฟ้าบันดาล....โลกจะต้องจารึกเราสองแม่ลูก......

เริ่มบ้าแล้ว (หม่าม้าหันมาตบหัวผมเข้าให้)  แล้วพบกันตอนหน้า....อย่าปฏิเสธนะว่าคุณหน่ะเริ่มปิ๊งผมแล้ว

**********************************

ลูกชายชาราบูน


ในนี้ไม่มีรูป  อยากเห็นผมต้องเข้า blog (อันนี้ต้องโทษหม่าม้า  ที่กะเอาผมเป็นเครื่องมือ โปรโมท blog)