ความคิดเห็นที่ 1 แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องสว่างให้ความอบอุ่นแก่ต้นไม้ใบหญ้า นกตัวน้อยๆโผบินจากกิ่งไม้ไปสู่ท้องฟ้ากว้างพลางส่งเสียงร้องเจี้อยแจ้ว สายลมแสนเย็นพัดไม่หยุดหย่อน เสียงคลื่นก็ยังคงซัดเข้าฝั่งตลอดเวลา มันคงจะเป็นเวลาที่แสนดีหากหัวใจเธอไม่ได้เจ็บช้ำมาเช่นนี้ ร่างบางเดินไปตามหาดทรายสีขาวใสเนียนละเอียด เจ้าปูลมตัวน้อยต่างก็วิ่งกันไปมา ร่างนั้นค่อยๆเดินลงไปในทะเลและหยุดยืนเมื่อน้ำขึ้นมาเสมอข้อเท้า กระโปรงผ้าฝ้ายที่เธอสวมใส่เปียกน้ำในช่วงปลาย หน้าเรียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่แสงแดดเริ่มแรงขึ้น “ปุยฝ้าย” เสียงใสๆที่เรียกก้องทำให้คนที่มองฟ้าต้องหันไปมอง “ทำอะไรของเธอน่ะ” ไม่เรียกปล่าวคนร่างโปร่งรีบวิ่งตื่นตระหนกเข้ามาฉุดกระชากลากถูเธอไปบนฝั่งพลางหอบหายใจฟึดฟาด “จะบ้าหรือไง ยัยฝ้าย เธอคิดว่าชีวิตไม่มีค่าหรือไง” คนเพิ่งถูกลากมาสดๆร้อนๆทำหน้างง “แกยังมีฉันนะ ฉันรู้ว่ามันยากแต่ทำใจนะ ที่ฉันพาแกมาที่นี่ก็เพราะทำใจ ฟังนะแกยังมีฉัน ไม่ว่าสิ่งไหนหรืออะไรมันจะทำให้แกเจ็บช้ำเท่าไรขอให้แกรู้ไว้เสมอว่าฉันจะอยู่ข้างแกอยู่เป็นเพื่อนร่วมสร้างความสุขและจะอยู่เป็นเพื่อนช่วยแบกรับความทุกข์ของแกด้วยเหมือนกัน คำว่าเพื่อนสำหรับฉันก็คือมิตรภาพที่ไม่มีข้อแม้จะสุขจะทุกข์ จะแสนห่างไกล จะได้ไปพบใครอีกมากมายคำว่าเพื่อนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แล้วแกก็ยังมีพ่อ มีแม่ แล้วก็ญาติๆ ที่รักแกอยู่นะ” คนฟังเพื่อนร่ายยาวจนจบจับคิ้วผูกโบว์กันไปเรียบร้อยแล้ว “ฝ้าย ” “พอก่อนนาง อะไรกันนี่เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร” ปัญชิกาถามรัวเพราะกลัวอนามิกาจะแย่งพูดเสียอีกครั้ง “ก็ ก็ ก็ฆ่าตัวตายไง” “จะบ้าเหรอ” เสียงของคนที่อนามิกาคิดไปเองว่ากำลังจะร้องไห้แหวลั่น “ฉันไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกน่า เขาไม่มีค่าพอกับชีวิตฉันหรอก ชีวิตฉันมาจากแม่ที่ทนเจ็บปวด ถึงฉันจะเจ็บแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมทำลายมันเพราะเขาหรอก เขาไม่คู่ควรและเขาควรจะรับรู้ว่าถึงไม่มีเขาฉันก็อยู่ได้ และจะดำเนินชีวิตไปอย่างมีความสุขและ ลืมเขา” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่อนามิกาก็ยังมองเห็นสายตาเจ็บปวดของเพื่อนสาวที่ซ่อนไม่มิดเมื่อเอ่ยคำว่าเขา มือบางค่อยๆวางบนบ่าของเพื่อนเบาๆ ก่อนจะพากันเดินจากท้องทะเลไปเรื่อยๆ “อะไรกันนะทะเลเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างดีใจเพราะเขาเฝ้าตามหาเธอมาทั้งอาทิตย์ เธอผู้เป็นเจ้าของหัวใจของเขา เธอผู้ทิ้งเขาไปเพราะความเข้าใจผิด ‘นี่มันอะไรกันคะพี่คิม’ สตายุงงกับคำถามที่ตามมาด้วยน้ำตาของหญิงสาวคนรัก ‘ฝ้ายมันเรื่องอะไรกัน พี่งงไปหมดแล้ว’ ’งงหรือคะ ถ้าพี่คิมคิดว่าจะหรอกฝ้ายได้สำเร็จอีกครั้งล่ะก็ไม่มีทาง ฝ้ายไม่มีทางเชื่อสิ่งที่โกหกหลอกลวงจากพี่คิมอีก พอกันทีฝ้ายเบื่อกับการต้องเป็นตัวตลกในสายตาใครๆแล้ว เบื่อคำหวานที่มันไม่ได้มาจากหัวใจมาจากความรู้สึกจริงๆ แต่ฝ้ายอยากจะถามพี่คิมสักคำว่ามีความสุขมากมั้ยคะกับการเล่นเกมส์หัวใจที่ใช้หัวใจของฝ้ายเป็นเดิมพัน แล้วรู้บ้างไหม ’ ปัญชิกาหยุดเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะประโยคต่อไปที่จะพูดมันสร้างความเจ็บแปลบในใจยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ น้ำตาใสๆต่างก็พากันรินไหลอย่างที่เจ้าตัวรู้ว่ามันจะไม่หยุดไหลง่ายๆ เจ็บเหลือเกิน ‘รู้บ้างไหม ฝ้าย ฝ้ายเจ็บ ฝ้ายเสียใจ พี่คิมอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ แต่ฝ้ายจริงจัง ฝ้ายคิดเสมอว่าพี่คิมคือคนที่ใช่ คนที่ฝ้ายตามหาจนเจอ ’ เจ็บ ปวด เสียใจ ผิดหวัง ตลอดเวลาที่เธอเคยได้รับความสุขจากผู้ชายคนนี้มันคือเรื่องหลอกลวง ปัญชิการู้สึกว่าทั้งร่างกายหมดแรงไปชั่วขณะ เหมือนประสาทการรับรู้หยุดทำงาน สิ่งรอบตัวมองดูเป็นสีเทา ที่รับรู้มีเพียงเสียงของหัวใจที่ร่ำร้องว่าจะทนกับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวแล้ว อะไรกัน? เธอกำลังเข้าใจเขาผิด นี่มันเรื่องอะไรกัน เมื่อวานเขายังไปส่งเธอที่บ้านหลังทานข้าวเย็นด้วยกันนี่นา แต่เขาไม่เคยมีโอกาสเข้าไปกราบพ่อแม่เธอสักที เช่นเดียวกันเมื่อวานเย็นแม่ของเขาเข้าโรงพยาบาลด่วนทำให้เขาต้องรีบไปดูอาการ ‘ฝ้ายพี่ไม่เข้าใจที่ฝ้ายพูดจริงๆ’ ‘โกหก’ สตายุเห็นว่าเมื่อจบคำสายตาของเธอก็ฉายแววผิดหวังส่งผ่านน้ำตาที่เอ่อท้นมาหาเขา ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเขา ‘ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณยังไม่อยากยอมรับความจริงฝ้ายก็จะเล่าในสิ่งที่ฝ้ายได้เจอ เมื่อเช้าคุณยายพรรณนา คุณยายของฝ้ายได้เชิญคุณยายพรปภามาทานข้าวเช้า’ ปัญชิกาหยุดเพื่อจะดูการตอบสนองของเขา คุณยายรู้จักกับคุณยายของฝ้ายเหรอ อะไรกันทำไมเขาไม่รู้ อย่างบอกนะว่า ‘ฝ้ายคือคนที่คุณยายจะให้พี่หมั้นด้วย ไม่ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้’ ‘ใช่คะคนคนนั้นคือฝ้าย ที่นี้คุณยังบอกว่าไม่รู้เรื่องอีกไหมในเมื่อคุณก็รู้เรื่องการหมั้นทางการเมืองนั้น ส่วนฝ้ายเพิ่งจะเห็นโลกของความจริงก็เมื่อเช้า’ ‘ฝ้ายฟังพี่ก่อนนะ พี่รู้เรื่องมาก่อนก็จริงแต่พี่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือฝ้าย เพราะถึงยังไงพี่ก็ไม่คิดจะหมั้น’ นี่ นี่เขาไม่ใช่แค่หลอกให้เธอรักตามหน้าที่ เขายังไม่คิดจะหมั้นกับเธออีกหรือนี่ อะไรกันเจ้าชายสายลมของเธอเป็นคนแบบนี้กันเหรอเสียใจ นี่มันอะไรกันเขารักเธอด้วยใจจริงไม่ได้คิดทำตามหน้าที่เพราะเขาไม่รู้ว่าเป็นเธอ ถ้าเขารู้เขาคงไม่มาตามจีบอย่างนี้หรอกสู้เขาตกลงหมั้นแล้วค่อยทำความรู้จักไม่ดีกว่าเหรอ สตายุดึงตัวเองขึ้นมาจากความคิดก่อนที่เธอจะวิ่งหายไปจากชีวิตเขาและรู้ข่าวว่าไปโผล่ที่ทะเล ขายาวลุกออกจากห้องทำงานก่อนจะสั่งความกับเลขาหน้าห้องสองสามประโยคและเดินจากไป “ปุยฝ้าย” คนถูกเรียกหันไปมองร่างสูงโปร่งของเพื่อนที่กำลังหาของอย่างชุลมุน ก่อนจะนั่งแปะลงกับเตียงและเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ฟังก็รู้ว่าตกใจสุดๆ “แกเห็นหนังสือเรื่องตราบฟากฟ้ายังมีแสงจันทร์ของฉันมั้ย” “หึ” ปัญชิกาปฏิเสธออกมาสั้นๆในลำคอพร้อมส่ายหน้าประกอบ “ตายแล้ว แกจำได้ไหมว่าเห็นฉันวางครั้งสุดท้ายที่ไหน” อนามิการ้อนใจจนอยากลุกมาดิ้นพลาดๆ ตายแล้วไอ้นางเอ๋ยตายแน่ๆ เรื่องนี้เรื่องโปรดของยัยพี่กุ้งด้วยสิ แล้วเธอก็ดันมือซนไปหยิบเล่มนี้ลงกระเป๋าพามันมาเที่ยวทะเลพร้อมกับตัวเธอและก็เพิ่งโทรไปบอกพี่สาวของเธอเมื่อเช้านี้เองว่าจะดูแลอย่างดี “อืม ฉันเห็นแต่ว่าเมื่อเช้าแกถือลงไปหาดพร้อมกับฉันน่ะนาง” “เออ ตายแล้ว พอฉันเห็นแกที่ทะเลก็นึกว่าแกคิดสั้นรีบวิ่งไป ฉันต้องเหวี่ยงหนังสือทิ้งที่ชายหาดแน่ๆเลย โอ๊ยยย ..พี่กุ้งเอาตาย ฝ้ายอยู่คนเดียวได้นะ ฉันจะลงไปหาดูเผื่อจะเจอ” “จ้า ฉันอยู่ได้” ปัญชิกาเอ่ยพร้อมยิ้มกว้างและเห็นว่าอนามิกาก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิตไปจากที่พักเหมือนกัน จนลืมปิดประตูทำให้ปัญชิกาต้องลุกไปปิดมันเสียเอง แต่ก่อนที่เธอจะดึงมันเข้ามาสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอทำหน้าราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่แปดของโลกได้ “ปุยฝ้าย” เสียงทุ้มรีบเอ่ยเรียกพร้อมกับร่างสูงที่จับบานประตูที่กำลังจะปิดให้เปิดออกทำให้คนตัวเล็กกว่าเขามากเสียหลักรีบปล่อยประตูผลคือเขาก้าวเข้าไปในบ้านพักได้อย่างสะดวกและรีบก้าวตรงไปยังคนที่ยังยืนตะลึงมือใหญ่รีบกุมมือบางไว้อย่างทะนุถนอม “ฝ้าย” “คุณตามฝ้ายมาทำไม” คนที่เรียกสติกลับคืนมาได้แล้วหลังจากยืนตัวชาอยู่นานรีบดึงมือของตัวเองออกจากอุ้มมือใหญ่และเอ่อออกมาเสียงดัง หากหัวใจของสตายุกลับกระตุกวาบเธอเกลียดเขาขนาดนี้เชียวเหรอ “ฝ้ายฟังพี่ก่อน” “ออกไป” ปัญชิกายังคงเอ่ยเสียงเขียวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าฝ้ายจะรู้ความจริง จนกว่าจะเข้าใจพี่” “เข้าใจอย่างนั้นเหรอ ฝ้ายเข้าใจแล้วไงว่าคุณนะมันคนหลอกลวง ความจริงมันก็ปรากฏมาตั้งแต่วันนั้นแล้วคุณยังต้องการอะไรอีก” “ไม่พี่ไม่รู้จริงๆฝ้าย พี่จะต้องทำยังไงฝ้ายถึงจะยอมฟังพี่ พี่ยังเป็นคนที่ฝ้ายสามารถพูดคุยด้วยได้ไหม พี่ยังมองหน้าฝ้ายเดินผ่านทางเดียวกับฝ้ายได้ไหม ได้โปรด เข้าใจพี่สักนิด ฝ้ายจะพิสูจน์ความจริงใจของพี่ยังไงก็ได้แต่พี่ขอให้ให้โอกาสพี่สักนิดเถอะ หากพี่ในสายตาของฝ้ายยังเป็นคนเคย รู้จักกัน” สาบานเลยเขาไม่เคยยอมใครเท่านี้ ฟ้าได้โปรดเมตตาเขาสักครั้งเขาไม่รู้เรื่อง เขาบริสุทธิ์ใจกับเธอ เวลาที่ผ่านมาเขาอาจไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนแต่สำหรับปัญชิกาเขารักจริง เขาคิดว่าเธอคือคนที่ใช่ คนที่เขาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต หาก ทำไมมันกลับเป็นเช่นนี้ เขาเคยไปทำกรรมกับใครไว้หนักหนานักหรือและดูเหมือนฟ้าจะเป็นใจปัญชิกาจึงนิ่งเหมือนใช้ความคิดไปนานเหมือนกัน ในที่สุดก็เอ่ยออกมาแผ่วๆว่า “ฝ้าย ฝ้ายขอเวลา” สตายุพยักหน้ารับเบาๆเพียงหนึ่งครั้งว่าเข้าใจก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆเช่นกัน “พี่จะรอ” สิ้นคำนั้นร่างสูงของเขาก็ก้าวออกไปโดยไม่ลืมปิดประตูให้เธอ ความรักมันทรมานขนาดนี้เชียวเหรอ เขาก็มีส่วนผิดที่ไม่พูดเรื่องคู่หมั้นกับเธอก่อนก็นั่นแหละนะเพราะเขาคิดว่ามันไม่จำเป็น เขารักปัญชิกาคุณยายก็คงเข้าใจ หากความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน เขาอยากย้อนเวลากลับไปหากก็ทำได้เพียงฝันเขาจะต้องเสียเธอไปจริงเหรอ ไม่ เขาไม่มีวันยอม จากคุณ : ดอกหญ้า - [ 17 ต.ค. 50 15:19:22 A:203.113.67.132 X: TicketID:140930 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดห้าวันที่ผ่านมาปัญชิกาไม่ยอมออกจากบ้านพักไปไหน หากเขาก็ยังส่งดอกหญ้าสีขาวนวลแนบการ์ดที่มาพร้อมกับเม็ดทรายย้อมสีและเปลือกหอยเล็กๆในขวดใบใสด้วยข้อความที่เหมือนกันทุกวัน’พี่จะรอจนกว่าฝ้ายจะมั่นใจในตัวพี่’’เจ้าชายสายลม’ เธอควรจะทำยังไงดี ‘พ่อจ๋า ช่วยบอกฝ้ายทีฝ้ายสับสนเหลือเกินพ่อจ๋า’ หากความเจ็บปวดจากรักคือแผลป่านนี้มันคงกักกินไปถึงกระดูกของเธอเสียแล้ว ตลอดเวลาเธอคิดว่าเขาหลอกลวงหากเมื่อห้าวันที่ผ่านมาเขาก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเธอพร้อมกับคำพูดและแววตาที่มันมั่นคงเหมือนยามนั้น’ ผมรักคุณ’ ครั้งแรกที่เขาบอกรักเธอ เธอควรจะเชื่อเขาให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวมั้ยนะ’พี่ยังเป็นคนที่ฝ้ายสามารถพูดคุยด้วยได้ไหม พี่ยังมองหน้าฝ้ายเดินผ่านทางเดียวกับฝ้ายได้ไหม ได้โปรด เข้าใจพี่สักนิด ฝ้ายจะพิสูจน์ความจริงใจของพี่ยังไงก็ได้แต่พี่ขอให้ให้โอกาสพี่สักนิดเถอะ หากพี่ในสายตาของฝ้ายยังเป็นคนเคย รู้จักกัน’ เสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในหัว ร่างบางเล็กมองกระดาษที่เขียนด้วยลายมือตัวเป็นระเบียบอย่างเหม่อลอย น้ำตาที่เคยเหือดหายกลับมาไหลรินอีกครั้ง แต่คนจะไป ก็ต้องไป รักเท่าไรแต่ฉันคงทำได้เท่านี้ ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ ไม่อาจจะวิ่งหนีความจริงที่มันโหดร้าย จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด จะฝืนเดินต่อไปแม้ไร้เรี่ยวแรง และคงมีที่สักวันหนึ่ง ฉันจะเข้มแข็ง ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานสักเท่าไร “ฝ้าย” อนามิกาถอนใจเบาๆกับอาการเซื่องซึมของเพื่อนสาว มือบางเอื้อมไปจับมืออีกฝ่ายเบาๆ ปัญชิกาซึ่งเงยหน้าสบตากับเพื่อนกลับสะดุดใจบางอย่างในแววตาอนามิกาเหมือน เหมือนแววตาของใครคนหนึ่งต่างกันเพียงแค่ความคมเข้ม และเธอก็เพิ่งรู้ว่ามันคือแววตาของความจริงใจ ใช่ เขาก็มีแววตาแบบนี้แววตาที่เพื่อนเธอมีซึ่งเขาไม่น่าจะมีหรือ “นาง ขอบใจนะ” อนามิกาถึงจะยังงงๆก็ยังคงยิ้มรับ เฮ้อ เพื่อนเธอคงคิดตกแล้วสินะ ขอให้การตัดสินใจครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะทำให้เธอเจ็บแล้วกันนะ ขอให้โชคดีนะปัญชิกา ร่างบางค่อยๆเดินทอดน่องไปตามหาดทรายสีขาวใส เท้าเล็กๆเดินละคลื่นที่ซัดซาดเป็นฟองขาวจนชายกระโปรงผ้าฝ้ายเปียกชุ่ม ปัญชิกาเดินห่างจากบ้านพักมาไกลมากพอสมควรหากสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับคนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมหาดทราย มันทำให้ร่างบางหยุดนิ่งเพื่อมองดูเขาสักพักก่อนจะหลับตากลมโตลงอย่างครุ่นคิด เธอทำเรื่องน่าอายไว้อย่างมากมายก็เพราะความใจร้อนเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ของตัวเธอเอง แล้วอย่างนี้ยังจะไปกล้าสู้หน้าเขาได้ไงล่ะเฮ้อ หากเมื่อลืมตาขึ้นมากลับพบว่าเขาหายไปจากตรงนั้นแล้ว ปัญชิกาจึงรีบเดินไปยังใต้ต้นไม้นั้นเพื่อว่าเขายังไปได้ไม่ไกลนัก หากเมื่อเธอมาที่ต้นไม้ต้นนั้นกลับไม่พบแม้แต่เงาของเขา ร่างบางค่อยๆหันหน้าเข้าหาต้นไม้ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ “พี่คิม ฝ้ายขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่” ปัญชิกาก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด “ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ฝ้ายเข้าใจพี่แล้วก็พอ” ไม่ เธอคงไม่คิดถึงเขาจนหูเพี้ยนได้ยินเสียงเขาพูดอยู่ข้างหลังเธอหรอกนะ ปัญชิการีบหันหลังกลับทันทีแล้วก็พบ ก็พบ พบเขาคนที่เธอคิดถึงมายืนยิ้มด้วยสีหน้าแสนมีความสุขตรงหน้าเธอ หัวใจของปัญชิกาเต้นผิดจังหวะไปสองสามทีก่อนสตายุจะก้าวเข้ามายืนชิดเธอ “พี่คิม” ปัญชิกาเอ่ยออกมาเบาๆทำให้เขายิ่งยิ้มกว้างมากกว่าที่ยิ้มอยู่ “หายโกรธพี่นะ” ปัญชิกาพยักหน้าทั้งน้ำตาที่ไหลรินอีกรอบ “พี่คิมต่างหากที่สมควรจะโกรธฝ้ายที่ฝ้ายไม่ฟังเหตุผลทำตัวเอาแต่ใจ ฝ้ายเพิ่งรู้ความจริงเมื่อเช้าเมื่อครั้งที่ฝ้ายสบตากับนาง แววตาของนางเหมือนของพี่คิมแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ฝ้ายเริ่มทบทวนสิ่งที่พี่คิมเคยทำให้ฝ้ายและสุดท้ายฝ้ายตัดสินใจโทรไปหาคุณยาย ซึ่งคุณยายก็บอกว่าพี่คิมไม่รู้เรื่องจริงๆพร้อมทั้งเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง ฝ้าย ฝ้ายขอโทษ” “พอแล้วฝ้าย พี่ฟังมาสองครั้งแล้วนะ ฝ้ายฟังดีๆนะ พี่ไม่เคยคิดจะโกรธฝ้าย ไม่เลยสักครั้ง” ปัญชิกาสบตาเขาก่อนจะยิ้มออกมาและกว้างขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นยิ้มที่แสนหวาน สตายุขยับเข้ามาใกล้ปัญชิกาอีกนิดพร้อมทั้งรวบร่างบางเข้าไปในอ้อมกอด ปัญชิกาซึ่งยืนยิ้มอยู่บัดนี้หน้าแดงฉ่าพร้อมทั้งก้มหน้างุดพยายามพลักไสเขาให้ออกห่างหากก็ไร้ผลร่างสูงยังคงไม่มีท่าทีขยับเขยื้อนสักนิด ดีว่าเกาะแห่งนี้ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมากนักแทบจะเป็นเกาะส่วนตัวได้เลย หาดทั้งหาดจึงไม่มีคน หากจะมีก็อยู่กันไกลแสนไกลจากเขาและเธอ “บอกอีกทีได้ไหมว่าเราดีกันแล้ว ไม่ใช่สิเข้าใจกันแล้วและกลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเดิมถึงจะถูก” คนพูดถามเองแก้เองเสียเสร็จสรรพ หากคนในอ้อมกอดของเขาก็ยังคงนิ่งก้มหน้างุดเช่นเดิม สตายุจึงใช้มือข้างที่ยังว่างเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมาให้สบตากัน “ว่าไง” “ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่ คนบ้า” คนที่หน้าแดงอยู่บัดนี้แดงขึ้นกว่าเก่าอีก สตายุจึงหลุดหัวเราะออกมาทำให้คนตัวเล็กทุบเข้าที่หน้าอกเขาอย่างหมั่นไส้ “โธ่ ก็อยากฟังจากปากเจ้าตัวเองนี่” ปัญชิกาเหวี่ยงค้อนไปให้หนึ่งอันก่อนจะเอ่ยออกมา “ค่ะ เราเข้าใจกันแล้วและ กลับมาเป็น คน คนรัก กันเหมือนเดิม ได้ยินหรือยังเจ้าชายสายลม” “ของปุยฝ้ายคนนี้คนเดียวด้วย” “ใช่เพราะพี่คิมคนเนี้ยจะไปไหนมาไหนก็เหมือนสายลมอยู่นี่อยู่ดีๆก็ไปโผล่ตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง” ปัญชิกาแขวะเข้าให้ในเรื่องที่เขามายืนข้างหลังเธอโดยที่เธอไม่รู้ “ไม่ใช่ซะหน่อยก็พี่เห็นฝ้ายยืนหลับตาเลยแอบมาดูใกล้ๆว่าฝ้ายจะไปไหน ก็เลยได้เห็นว่าหาพี่อยู่” จบประโยคเขาก็โดนค้อนเสียอีกครั้ง จนคนในอ้อมกอดพูดออกมาเสียเอง “เจ้าชายสายลมหมายถึงสายลมที่แสนเย็นที่พัดพาเอาความสุขและความรักมาสู่หัวใจของคน” “แล้วสายลมสายนี้ก็จะพัดผ่านหัวใจของคนตรงหน้าพี่คนเดียวด้วย” ปัญชิกายิ้มทั้งที่หน้ายังไม่หายแดง ใช่สายลมสายนี้เป็นของเธอผู้เดียวและหัวใจของเธอก็จะเป็นของสายลมคนนี้คนเดียวเช่นกันสัญญา เสียงคลื่นขับลำนำเป็นเพลงธรรมชาติ น้ำสีฟ้าใสยังคงเป็นประกายสะท้อนแสงแดดที่แรงกล้า หาดทรายยังคงขาวเนียนละเอียดเป็นที่วิ่งเล่นของเจ้าปูลม และ สายลมแสนเย็นยังคงพัดพาเอาความสุขมาด้วยเสมอ จากคุณ : ดอกหญ้า - [ 17 ต.ค. 50 15:22:08 A:203.113.67.132 X: TicketID:140930 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หวานซะ จากคุณ : scottie - [ 17 ต.ค. 50 18:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 : ) จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 18 ต.ค. 50 06:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รักหวานๆนะคะ แก้คำผิดนิดนึงนะคะ ปล่าว ต้องเป็น เปล่า นะคะ ใช่คะ ถ้าจากที่อ่าน เข้าใจว่าคุณดอกหญ้า น่าจะตั้งใจใช้คำว่า ใช่ค่ะ มากกว่า ใช่ไหมคะ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 22 ต.ค. 50 00:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนต้นๆอ่านแล้วงงนิดหน่อยค่ะ ไม่แน่ใจว่างงอยู่คนเดียวรึเปล่า จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 22 ต.ค. 50 15:44:01 ]