ความคิดเห็นที่ 1 รสิตา ทวีวัฒน์            แทนจะไปส่งหญิงสาวที่หอพักอย่างลั่นปากไว้ ชายหนุ่มกลับขับเลยไปยังสถานีรถไฟซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก แล้วจับจูงมือเล็กที่เย็นชืด ไม่รู้เกิดจากสภาพอากาศในตอนกลางคืนหรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นกันแน่ไปด้วยกันบ                ท้องฟ้ายามค่ำคืนในหน้าฝนมีเมฆลอยครึ้ม ไม่มีแม้แสงดาว ความสว่างรำไรมาจากดวงไฟสีส้มที่ติดอยู่ตามเสาตรงชานชะลาเท่านั้น                เขาลอบมองเสี้ยวหน้าที่เอาแต่เงียบ หมกมุ่นอยู่กับความคิดตนเอง ตั้งแต่รถแล่นออกจากรั้วมหาวิทยาลัย... แม้จะรู้ว่าเธอเหนื่อยและล้าจากการทำงานหนัก ควรได้รับการพักผ่อนเสียที ทว่าท่าทางเซื่องซึม ไม่พูดไม่จา หลังประจันหน้ากับ ‘เพื่อน’ จังๆ ก็อดเป็นห่วงจนปล่อยไปขณะสภาพจิตใจเป็นเช่นนี้ไม่ได้                แม้ไม่รู้ลึกถึงต้นสายปลายเหตุ แต่ก็พอจับความไม่พอใจและเป็นอริในน้ำเสียงอุมาพรได้... ชายหนุ่มยืดขาออกไปข้างหน้าอย่างสบายๆ ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาให้คนข้างๆ สมัครใจที่จะเอ่ยปาก                “สิตาเชื่อพี่เขื่อนได้แค่ไหน”                คำพูดลอยๆ เหมือนเปรยเรื่องลมฟ้าอากาศทั่วไปของคนเงียบไปนานเรียกสายตาของชายหนุ่มให้หันมอง... แววตาที่สะท้อนกลับมาเต็มไปด้วยความสับสน ว้าวุ่นใจ คล้ายเด็กหลงที่หาทางกลับบ้านไม่เจอ นั่นทำให้เขาอยากแบ่งเบา อย่างน้อยก็บรรเทาความเจ็บร้าวนั้นมาไว้กับตนแทน                “แทนที่จะถามพี่ พี่ว่าสิตาลองถามตัวเองดูก่อนว่าสิตาเชื่อพี่มากแค่ไหน... แต่จริงๆ แล้วพี่ว่าสิตามีคำตอบให้กับตัวเองแล้วล่ะ หรือถ้ายังอยากได้คำตอบจากปากพี่ พี่คงตอบว่าเชื่อใจได้”                “มั่นใจจังเลยนะคะ” ถึงจะอยู่ในภาวะอึดอัด เจอคำตอบนี้เข้าไป ก็ยั้งปากไม่อยู่ อดแขวะออกไปก่อนสะบัดค้อนไม่ได้                “พี่มั่นใจ และรู้ว่าเราเชื่อใจพี่ ตั้งแต่วันที่ยอมซ้อนท้ายรถ แล้วให้พี่ไปรับไปส่งโดยไม่สนใจขี้ปากหรือสายตาคนอื่นแล้วล่ะ”                มันก็จริง... หญิงสาวพยักหน้าหงึก ไม่เช่นนั้นแล้วเธอคงบอกปัดปฏิเสธตั้งแต่เจอสายตามองมาแปลกๆ ของเพื่อนร่วมหอพักแล้วล่ะ                พี่เขื่อนของเธอเป็นคนฉลาด ทำไมจะจับไม่ได้ถึงแววประหลาด แต่ตอนนั้นเธอปากหนักเกินกว่า เกรงว่าเขาจะรับไม่ได้ ไม่เชื่อเธอ สุดท้ายเขาจะเดินหันหลังให้อีกคน                หญิงสาวเผลอผ่อนลมหายใจเบาๆ หลังเงียบไปอีกรอบ อีกคนก็ดีใจหาย ไม่มีทีท่าจะเซ้าซี้หรือรบกวน ทำให้ความคิดเธอตกตะกอนมากขึ้น                “นี่เป็นครั้งแรกที่สิตาได้มาที่นี่ตอนกลางคืน แต่ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ สิตาเคยเห็นสถานีรถไฟแห่งนี้จากหนังสือท่องเที่ยว เคยคิดว่าจะมาสักครั้ง เห็นเขาว่าสวยนักหนา ขนาดบางคนเคยออกปากว่าเป็นสถานีรถไฟที่สวยที่สุดในประเทศไทยเลยก็ว่าได้ ไม่นึกว่าเอาเข้าจริง กลับมาได้อยู่เลย”                เธอกวาดตามองไปด้านข้าง... พลับพลาสีครีม หลังคาแดง อันเป็นเอกลักษณ์ของที่นี่ นักท่องเที่ยวไม่ว่าไทยหรือฝรั่ง ถ้าได้มาเยือนจะต้องมาเก็บภาพกลับไปเป็นที่ระลึกทั้งนั้น และนี่คือหนึ่งแรงจูงใจในการตัดสินใจมาเรียน มาเพื่อพบใครหลายคน                ...มาเพื่อพบความเจ็บปวด...                “ตอนแรกที่ตัดสินใจ ก็ไม่มั่นใจว่าพ่อจะอนุญาตหรอกค่ะ แต่พอสิตาเข้าไปบอกท่าน ท่านกลับตกลงง่ายๆ จนน่าแปลกใจ ไอ้ใจที่เผื่อไว้รับกับความผิดหวังเลยไม่ต้องใช้ แล้วรู้ไหมคะ พ่อบอกสิตาว่ายังไงตอนนั้น”                เธอหันมาถามคนข้างๆ เอาดื้อๆ แล้วไม่สนใจจะรอคำตอบ                “ท่านบอกว่าท่านเชื่อใจสิตา ต่อให้ไปอยู่ไกลบ้าน ไกลถึงขนาดเหนือกับใต้แบบนี้ แต่ท่านก็วางใจว่าสิตาจะอยู่ได้ ลูกสาวของท่านเข้มแข็งพอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจะดูแลตัวเองได้ดี” พูดถึงตรงนี้ ก้อนสะอื้นก็มาจุกอยู่ตรงลำคอ                ถ้าท่านอยู่ข้างๆ คงดีไม่น้อย อะไรยากๆ ท่านคงหาคำตอบและทางออกให้กับเธอได้อย่างง่ายดาย... พ่อเก่ง                “ตอนมาก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง พ่อมาส่งสิตาได้แค่กรุงเทพฯ ตอนแรกท่านอยากให้สิตานั่งรถทัวร์ลงมา มันจะง่ายกว่า แต่สิตาดื้อ เพราะอยากมาที่นี่ อยากนั่งรถไฟ อยากเห็นพลับพลานั่นเป็นที่แรกเมื่อได้เหยียบแผ่นดินนี้” เจ้าตัวชี้ไปยังพลับพลาที่ตั้งตระหง่านให้เห็นอยู่ไม่ไกล                เสียงหัวเราะเบาๆ ราวขบขันการกระทำของตนนั้น บาดลึกเข้าไปในใจผู้ฟัง รสิตากำลังพูดกำลังทำเหมือนว่าตัวเองกำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ปกติ... ระยะเวลาที่ผ่านมา ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะเอ่ยปากบอกเล่าความทุกข์ให้ใครฟัง ซ้ำยังแสร้งทำตัวมีความสุข เพียงเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาทุกข์มาร้อนด้วย ทว่าเป็นเธอ... เป็นรสิตา เขาจึงไม่อาจปล่อยมือ                ไม่อยากเห็นเธอเศร้า แม้แค่หยาดน้ำตรงหัวตา ก็ไม่อยากเห็น                มือใหญ่เอื้อมไปทาบทับมือเล็กที่วางอยู่บนตัก บีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ... ลึกๆ แล้วอยากดึงร่างบางเข้ามากระชับแนบอก แต่คงไม่เหมาะเท่าไร เขาไม่อยากไปเพิ่มความสับสนให้เธอในภาวะที่จิตใจของหญิงสาวเป็นเช่นนี้                “มาก็ไม่เคยมา แถมเดินทางคนเดียว พอมาถึงฝนดันตกลงมาอีกราวกับจะซ้ำเติม พี่เขื่อนคิดสภาพต้องหอบของพะรุงพะรังลงจากรถไฟ หออยู่ไหนก็ไม่รู้ มีแต่ที่อยู่กับแผนที่ เรียกรถยังไง แท็กซี่มีไหม จะถามใครได้บ้าง”                “ขลุกขลักน่าดู” เขาต่อให้อย่างรู้ซึ้ง                ขนาดเขาพ่อแม่มาส่งถึงที่ยังรู้สึกไม่ค่อยสะดวกเลย แล้วสาวน้อยตรงหน้านี่ ตัวคนเดียว แปลกที่แปลกถิ่น ลำบากเอาการ                “มากเลยล่ะค่ะ แต่สิตาไม่อยากทำให้พ่อผิดหวัง ทั้งๆ ที่สิตาไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น สิตาก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง... ไม่ได้แกร่งมาจากไหน เจอแบบนี้เข้าไปก็แทบร้องไห้เหมือนกัน”                “แต่สิตาก็ไม่ได้ทำให้ท่านผิดหวังนี่ครับ สิตาทำได้ ทำมาตลอด จนถึงวันนี้”                หญิงสาวเพียงยิ้มบางๆ ให้กับคำปลอบโยนนั้น                “ขณะกำลังเคว้ง จับต้นชนปลายไม่ถูก ก็เจอกับคนหัวอกเดียวกัน ที่สำคัญนะคะ เราได้อยู่ที่เดียวกันอีกด้วย” ดวงตาคู่นั้นฉายแววรำลึก                “ให้พี่ทายไหม”                “เอาสิคะ ถ้าคิดว่าถูก แต่สิตาว่าพี่เขื่อนคงเดาไม่ถูกหรอก” เขารู้จักเพื่อนเธอในหอกี่คนกันเชียว อย่างดีก็แค่...                “อุมาพร”                หญิงสาวหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะตอบถูกในครั้งเดียว... พอนึกอะไรได้ใบหน้าตื่นตะลึงก็คลายลง ก็เขารู้จักแค่อุมาพรคนเดียว ถ้าทายคนอื่นสิต้องแปลกใจ                “ค่ะ... สิตาเจออุ๊เป็นคนแรก กำลังลากของเดินท่อมๆ อยู่ไม่ต่างจากสิตาเท่าไรหรอก เขาหันมาเห็นอาการสิตา เลยนึกรู้ว่าพวกเดียวกันแน่ๆ จึงเข้ามาชวนคุย ปรากฎว่าอยู่หอเดียวกันเสียอีก”                “นั่นหรือเปล่าทำให้สนิทกัน” พอจะเดาความสัมพันธ์ของคนสองคนได้เลาๆ                “ใช่ค่ะ ถึงจะเรียนคนละคณะ เราก็นอนห้องเดียวกัน ถึงได้สนิทกันมากกว่าคนอื่น... แล้วพี่เขื่อนละคะ ทำไมถึงนึกมาเรียนที่นี่”                “ชอบทะเลมั้ง แล้วพี่ก็เบื่อกรุงเทพฯ ด้วย อยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต เลยถือโอกาสหาที่เรียนที่อื่นบ้าง”                “แล้วเป็นไงคะ”                “พี่ชอบนะ เมืองเล็กๆ สงบ อากาศดี”                สิ้นคำ... ฝนก็เริ่มโปรยลงมาบางๆ ก่อนจะหนักขึ้นๆ ทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งให้คำจำกัดความเมืองเล็กๆ นี้อย่างสวยงามถึงกับผุดลุก ฉุดหญิงสาวให้ออกวิ่งเข้าไปยังตัวสถานีเพื่อหลบฝน กระนั้น... ทั้งคู่ก็เปียกหัวหูลีบเลยทีเดียว           “ไงคะ สิ้นคำอากาศดี ฝนก็เทลงมายืนยันเลยทีเดียว” เอ่ยปากแซว พร้อมนั้นก็สาละวนปัดหยดน้ำที่เกาะอยู่ตามแขนตามผมออกด้วย                “ฟ้าดินคงลงโทษน่ะ” เขาตอบยิ้มๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะไปสะกิดใจคนข้างๆ ที่ถึงกับนิ่งไปครู่ ก่อนลอบถอนหายใจเบาๆ                “แค่ฝนตก ทำไมต้องทำหน้าเศร้า หน้าซึมแบบนี้ด้วยครับ”                “ชีวิตสิตาช่วงนี้เหมือนหน้าฝน มีแต่ความอึมครึม มองไปทางไหนก็มัวซัว ชวนให้ใจหดหู่ใจ ไม่สดใสเหมือนเคย”                “ฝนตก เดี๋ยวมันก็หยุด” อดใจไม่อยู่ ด้วยความสงสารมือใหญ่วางแปะลงบนศีรษะ ทั้งยังเกลี่ยลูกผมที่ตกมาระใบหน้าให้เข้าที่อย่างอ่อนโยน สานสบดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนนั้นอย่างเข้าใจ                “ทุกคนต้องเจอ ‘ฝน’ ด้วยกันทั้งนั้น สิตาลองถามคนรอบข้างได้เลย ว่าใครบ้างในชีวิตนี้ไม่เคยเจอมันสักครั้ง ไม่เคยมีใครหลีกหรือหลบมันได้ แต่ฝนไม่เคยอยู่นาน ตกเสร็จแล้วก็ต้องหยุดอยู่ดี อีกอย่างหลังฝนตก... ชีวิตใหม่จะก่อกำเนิดขึ้น”                “แล้วเมื่อไรละคะ ฝนมันจะหยุดตกเสียที สิตาเหนื่อย”                น้ำเสียงอ่อนล้านั้นทำให้เขาไม่อาจอยู่นิ่ง รีบดึงร่างแบบบางให้นั่งลงตรงม้าหินอ่อน ก่อนเปิดเป้หลังของตน ค้นหาของอยู่กุกกัก                “สิตาเคยได้ยินตำนานความเชื่อเรื่องตุ๊กตาไล่ฝนของชาวญี่ปุ่นไหม”                หญิงสาวพยักหน้างงๆ เคยได้ยินมาเหมือนกัน เห็นผ่านตามาก็มาก ส่วนใหญ่จากการ์ตูน ไม่ก็พวกภาพยนตร์ แต่ไม่เคยเชื่อสักที ว่าไอ้ตุ๊กตาหัวกลมเล็กๆ นั้น จะมาห้ามฝนฟ้าไม่ให้ตกได้อย่างไร และที่งงหนักเข้าไปอีกก็คือ เขามาบอกเธอทำไม                “ถ้าอย่างนั้นคงพอรู้ว่าใช้ทำอะไร... เด็กๆ ในประเทศญี่ปุ่น มักเอามันไปแขวนไว้ตรงหน้าต่าง หวังว่าพอตื่นขึ้นมาในวันพรุ่ง อากาศสดใส แล้วเขาจะได้ไปวิ่งเล่นตรงสนามเหมือนทุกวัน”                พูดจบก็ส่ง ‘ตุ๊กตาไล่ฝน’ ทำมือ เพิ่งเสร็จหมาดๆ จากลูกปิงปองในเป้และอุปกรณ์ประดามีที่พอหาได้ในขณะนั้น ชนิดสีปากและสีตายังไม่แห้งสนิทเลยทีเดียวไปให้                สริดากะพริบตาปริบๆ รับมาถือไว้งงๆ --------------------------------------------------------------------------------------- มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 50 12:40:26 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 18 ต.ค. 50 12:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .                “พี่ไม่รู้ว่ามันจะเชื่อหรือเป็นจริงแค่ไหน สามารถห้ามฝนในชีวิตของสิตาให้หยุดได้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยคนเราก็ต้องมีความหวัง สักวันเมื่อสิตาตื่นขึ้นมา เดินมาตรงหน้าต่าง จะเห็นว่าท้องฟ้ามันจะกระจ่างและสดใส”                “ขอบคุณนะคะ...  สิตาจะเอาไปแขวนไว้ตรงเตียงนอนริมหน้าต่าง เพื่อที่ว่าตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ฟ้าของสิตาจะสดใสแบบที่พี่เขื่อนบอก”                ชายหนุ่มมองรอยยิ้มหวานนั้นอย่างพอใจ พลางชี้ให้ดูที่ปลายผ้าด้านหนึ่ง มีด้ายปักเป็นตัวอักษรอ่อนช้อย มองก็รู้ว่าปักมือแน่ๆ ไม่ใช่เครื่องจักร                “สิตาเห็นนี่ใช่ไหม”                “ทีอาร์” เธอทวนตัวอักษร                “ใช่... ธัญนพ รจีโรจน์ โมโนแกรม*พี่เอง ตัวอักษรนั่นแม่ปักให้” พอเห็นสายตาวิบวับมองมาราวกับจะล้อนั้น ก็รีบแก้ “ท่านทำแบบนี้มาตั้งแต่พี่เด็กๆ เลยชิน จะมาเปลี่ยนไม่ใช้ตอนนี้ก็ไม่ทัน แต่นั่นมันไม่สำคัญ” เขารีบปราม หยุดความคิดพิเรนทร์ของรสิตาทันควัน                “ที่พี่อยากให้สิตารู้ก็คือ ตุ๊กตาตัวนี้ เปรียบเหมือนตัวแทนของพี่ ถ้ามีมันอยู่ ก็เหมือนมีพี่อยู่ใกล้ๆ สิตาไม่ต้องกลัว ไม่ว่ากี่ฝนมาเยือน จำเอาไว้ว่า พี่จะคอยปัดเป่า ขับไล่เมฆหนานั้นออกไปจากชีวิตสิตาเอง”                ความตื้นตันแล่นมาจุกอยู่ตรงลำคอ หยาดน้ำเริ่มคลอหน่วยตาด้วยความตื้นตัน เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงจนเผลอกุมตุ๊กตาไล่ฝนยิ้มแฉ่งตัวนั้นไว้แน่น คำถามบางอย่างผุดขึ้นมาทันที                แล้วเธอล่ะ? ทำตัวให้เหมาะสมควรค่ากับความรู้สึกดีๆ นั้นหรือยัง ถ้ายังเธอจะทำอะไรเพื่อตอบแทนเขาได้บ้าง                รสิตาเหม่อมองฝ่าความมืดและสายฝนออกไป เห็นหัวรถจักรไอน้ำเป็นเงาตะคุ่มๆ อยู่เบื้องหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ อย่างคนตัดสินใจอะไรได้ เรียกความกล้ากลับคืนมาพร้อมๆ กัน                “พี่เขื่อนเวลาไปรับไปส่งสิตาที่หอ เคยสงสัยไหมว่าทำไมทุกคนมองพี่แปลกๆ”                “ตอนแรกก็นิดหน่อย แต่หลังๆ ชักชิน ใครจะมองยังไงพี่ไม่สน เรารู้ตัวเองทำอะไรอยู่ก็พอแล้ว” เขาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ                ขี้ปากและความคิดคน ห้ามได้ที่ไหน...                “เป็นพี่เขื่อนนี่ดีนะคะ แต่สิตาทำแบบนั้นไม่ได้ สิตา... สิตา...” แล้วก็พาลพูดไม่ออกเอาดื้อๆ ผ่านมาพักหนึ่งแล้ว ก็ยังทำใจไม่ได้สักที                “ถ้าสิตาไม่อยากเล่า...”                “ไม่ค่ะ สิตาจะบอก สิตาอยากให้พี่เขื่อนได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด”                “ครับ แต่ถ้าเมื่อไรไม่ไหว สัญญากับพี่ก่อนว่าจะหยุด”                “ค่ะ... วันนี้เป็นวันที่สิตาพูดมากที่สุดเลยรู้ไหม” เธอพยายามผ่อนคลายบรรยากาศไม่ให้น่าอึดอัดเกินไปนัก ก่อนลากเข้าเรื่อง น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจังในทันใด                “ที่หอเขาหาว่าสิตาไปขโมยเงินของอุ๊”                สิ้นประโยคชายหนุ่มถึงกับอุทานออกมาคำหนึ่งด้วยความตกใจ... อย่างสิตาเนี่ยนะ ผู้หญิงที่เวลาไปกินข้าวกับเขา ไม่เลยสักครั้งที่เจ้าตัวจะไม่ออกปากคืนเงินให้ โดยให้เหตุผลว่า พี่เขื่อนก็ยังขอเงินพ่อแม่อยู่เลย เอามาเลี้ยงสาวแบบนี้มันไม่ถูกต้อง เมื่อไรพี่เขื่อนทำงานกินเงินเดือนตัวเอง ค่อยมาเลี้ยงสิตา... เด็กแบบนี้เนี่ยนะเป็นขโมย ใครหนอช่างคิด                “พี่เชื่อว่าสิตาไม่ได้ทำ”                “แต่คนอื่นไม่เชื่อนี่คะ” รวมทั้งอุมาพรด้วย                เขาเข้าใจถึงสาเหตุของน้ำเสียงเศร้าสร้อยนั้นดี... สิ่งใดไม่เจ็บปวดเท่ากับคนที่เรารักไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ ซ้ำร้ายยังเชื่อคนอื่นมากกว่า                “ถึงใครไม่เชื่อ จำไว้ พี่เชื่อ”                “พี่เขื่อน” หญิงสาวครางเสียงแผ่ว เขายังไม่ทันได้ฟังต้นสายปลายเหตุ ก็เชื่อเธอเสียแล้วงั้นหรือ                “สิตาคงตกใจว่าพี่เชื่ออะไรง่ายเกินไปหรือเปล่า แต่ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า พี่ไม่ได้เชื่ออะไรหรือใครง่ายๆ แต่เพราะเป็นสิตา พี่ถึงเชื่อ... บางครั้งเราก็ร้องหาเหตุผลอะไรไม่ได้หรอก”                “พี่เขื่อน”                “อะไรเรา เรียกชื่อพี่อยู่ได้” เขาเย้า ลึกๆ แล้วกำลังพยายามลดความตึงเครียดของหญิงสาวต่างหาก                “พี่เขื่อนนี่เอาแต่เล่นอยู่เรื่อย” มือข้างว่างตีแปะลงมาบนท่อนแขนนั้นอย่างหมั่นไส้ “สิตาจะเล่าก็ไม่ได้เล่าสักที”                “จ้าๆ พี่ขอโทษ งั้นพี่ไม่แกล้งแล้ว ถ้าสิตายังอยากเล่า”                หญิงสาวตวัดค้อนให้เจ้าของนัยน์ตาพราวไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้... แก่ล้อจริงๆ ไหนใครว่านายกสโมสรขี้เก็ก ชอบอมดอกพิกุลกันนะ                “วันที่ทุกคนคิดว่าสิตาเอาเงินอุ๊ไป เป็นวันที่อาจารย์งดสอน สิตาเลยกลับบ้านเร็วกว่าปกติ เพื่อนที่คลาสเขาขับรถมาส่งที่หอ ทุกคนเลิกเรียนตอนเย็นกันทั้งนั้น เลยเหลือสิตาอยู่หอคนเดียว พอมาถึงสิตาก็รีบเอาของไปเก็บในห้อง แล้วกะว่าจะออกไปหาอะไรกินตรงร้านข้างๆ น่ะค่ะ พี่เขื่อนนึกออกใช่ไหม”                พอชายหนุ่มพยักหน้าว่าจำได้ เธอเคยพาเขาไปกินข้าวเหมือนกัน อร่อยใช้ได้ทีเดียว ก็เล่าต่อ                “สิตาเห็นว่าไปแค่แป๊บเดียว ซื้อเสร็จก็จะเอามากินไปพลางดูทีวีไปพลางที่หอ เลยไม่ได้ล็อกประตูหน้า กุญแจก็ไม่ได้เอาออกมาด้วย คิดว่าแค่ไม่ถึงสิบนาที แล้วใกล้กันแค่นี้ คงไม่มีอะไรหรอก”                พอนึกสภาพประตูกลางทางเข้าออกทางเดียวของหอพักก็พอเข้าใจ... กระจกสีชาแบบนั้น ตอนกลางวันคนผ่านไปผ่านมามองเข้าไปก็จะไม่เห็นว่าข้างในมีคนอยู่หรือเปล่า สิ่งที่สะท้อนกลับมามีอย่างเดียวคือเงาของตัวเอง ดังนั้นถ้าหญิงสาวจะปิดมันไว้เฉยๆ แล้วออกไปข้างนอกสักห้าถึงสิบนาที ก็ยังปลอดภัยอยู่ดี                “แต่พอกลับมา สิตากลับเข้าหอไม่ได้”                “สิตาทำยังไงครับ” ไม่ค่อยสนุกหรอกหากต้องยืนเตร่อยู่แถวนั้นโดยไม่รู้ว่าจะเข้าหอได้เมื่อไร                “มีเพื่อนคนหนึ่งเรียนวิทยาเขตในเมืองค่ะ แล้วเป็นช่วงรอยต่อวิชาพอดี สิตาเลขขอร้องให้เขามาเปิดประตูให้หน่อย”                “แล้วสิตาไม่เอะใจบ้างเลยหรือครับ ว่ามันจะปิดเองได้ยังไง ในเมื่อไม่มีใครอยู่แบบนั้น”                คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ ...ยังจำความรู้สึกแรกเมื่อเข้าหอไม่ได้... ได้ดี                “ไม่เลยค่ะ คิดว่าคงมีใครสักคนกลับมาเอาของ แล้วไม่รู้ว่าสิตากลับมาแล้ว เลยล็อกประตูก่อนออกไป”                “อือม์” เขาพยักหน้าหงึกหงัก                ไม่แปลกหรอกในเมื่อทุกคนมีกุญแจประตูหน้าอยู่คนละดอก และเท่าที่ทราบในหอมีแค่สิบกว่าคน แถมเจ้าของหอยังไว้ใจ เห็นว่าโตๆ กันแล้ว เลยให้อยู่กันเอง เพียงจะมาสอดส่องบ้างว่าทำผิดกฎหรือเปล่า... เมืองเล็กๆ แบบนี้ อะไรก็ไม่รอดหูรอดตาไปได้ง่ายๆ หรอก                “พอตกเย็นก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ อุ๊โวยวายว่าเงินหาย ถามใครก็ไม่มีใครเห็นหรือเจอ สืบไปสืบมาก็มาตกที่สิตาเพราะสิตาอยู่หอคนเดียว กลับมาคนแรก แต่สิตายืนยันนะคะ ว่ายังไงสิตาก็ไม่ใช่คนเอาไปแน่ๆ ไม่ใช่ของสิตาแท้ๆ”                ถึงจะเข้าใจ แต่การที่ทุกคนเข้าใจว่ารสิตาอยู่หอเพียงคนเดียวในเวลานั้น ไม่แปลกที่เธอจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับต้นๆ                “แล้วหลังจากนั้น”                “สิตาพยายามอธิบายให้ทุกคนเข้าใจนะคะ แต่ไม่รู้ว่าใครจะเชื่อสักแค่ไหน ในเมื่อจับมือใครดมไม่ได้ ของก็หายไปแล้ว... แต่คนที่สิตาแคร์มีคนเดียว คืออุ๊”                “อุ๊ไม่เชื่อสิตา” เขาหยั่ง                “ก็ไม่เชิงไม่เชื่อหรอกค่ะ เขาก็เข้าใจ แต่สิตาว่าอุ๊ก็ยังคลางแคลง ไม่มั่นใจเต็มร้อยอยู่ดี ในเมื่อสิตายังเคลียร์ตัวเองไม่ได้ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย สิตาเลยเป็นฝ่ายถอยออกมา หวังว่าทุกอย่างจะกระจ่างแจ้ง แล้วสิตากับอุ๊ก็จะเป็นเหมือนเดิม”                แม้ไม่มั่นใจนักว่าจะดีดังเดิมได้หรือเปล่า เธอรู้เต็มอก ความรู้สึก ถ้ามันเสียไปแล้ว ยากนักจะคืนกลับมาเป็นดังเดิม... ก็ยังอยากจะหวัง                “แต่สุดท้าย เหมือนเราจะห่างกันไปทุกที ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เชื่อว่าสิตาไม่ได้ทำ... ไม่เอาแล้วค่ะ ไม่พูดเรื่องนี้ มันผ่านไปแล้ว สักวันก็คงดีเอง สิตาว่าเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปเคลียร์ของเช็คของอีก จะได้เสร็จเสียแต่เนิ่นๆ วันอาทิตย์จะได้พักกันบ้าง” เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้รื่นรมย์ ไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องมาพลอยทุกข์ไปกับเรื่องของตนด้วย                อีกอย่าง... เธอยังเห็นแก่ตัวและขี้ขลาดอยู่มาก ในขณะที่ทุกอย่างยังดูคลุมเครือ คนเดียวก็เกินพอแล้ว สำหรับสายตารังเกียจมองมาอย่างไม่เชื่อใจกัน หากต้องเห็นสายตาแบบนั้นจากชายหนุ่มอีก เธอคงทนไม่ได้                เธอยังไม่พร้อมจะเสียเขาไปตอนนี้ ------------------------------------------------------------- * Monogram = ชื่อย่อ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 18 ต.ค. 50 12:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .           เอาเข้าจริงทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่รสิตากลัวแม้แต่น้อย ชายหนุ่มยังเหมือนเดิม เผลอๆ ดูแลเธอใกล้ชิดมากกว่าเก่าด้วยซ้ำ เขายังเทียวไล้เทียวขื่อรับส่ง ไม่ไหวหวั่นกับสายตาของใครต่อใคร แถมดูเหมือนจะออกอาการยืดอกรับเสียด้วยซ้ำ                “เอาแน่หรือพี่เขื่อน ถึงสิตาจะเรียนบริหาร แต่ด้านนี้สิตาไม่มั่นใจนะ ว่าจะช่วยอะไรได้มากหรือเปล่า”                สุ้มเสียงแฝงไว้ด้วยความกังวล กลัวว่าจะทำงานได้ไม่ดีเท่าที่ชายหนุ่มคาดหวัง                “ได้สิ ค่อยๆ เรียนรู้ไป จะได้แบ่งเบาภาระนายฤทธิ์เขาบ้าง ตอนนี้มันหัวแทบปั่น เดี๋ยวคณะโน้นของบ คณะนี้ของบ ทำงานกันแทบไม่ทัน ถ้าได้สิตาไปช่วย อย่างน้อยจะได้แบ่งเบาภาระกันบ้าง ค่อยๆ เรียนรู้ไป ของแบบนี้ไม่ต้องรีบร้อน”                “ถ้าพี่เขื่อนไว้ใจ สิตาก็จะทำ” รับคำทั้งรอยยิ้ม                แล้วคำคัดค้านนั้นก็ตกไป รสิตาเริ่มเข้าไปช่วยเรืองฤทธิ์ทำงานด้านการเงินของสโมสรนักศึกษา เพียงแค่อาทิตย์เดียวก็ได้รับคำชมเปลาะว่าหัวไว สอนอะไรก็จำได้และทำได้เร็ว แต่สิ่งหนึ่งที่เจ้าตัวปลื้มที่สุดคือความไว้เนื้อเชื่อใจ                ทว่ามีบางคนกลับไม่คิดเช่นนั้น เมื่อสองคนเข้าไปในห้องสโมสรนักศึกษา จึงได้เห็นอุมาพรเถียงกับเรืองฤทธิ์ชนิดหน้าดำหน้าแดง จนเสียงดังออกมาภายข้างนอก มีนายบอยด์ยืนเกาหัวแกรกเมื่อห้ามเท่าไรสองคนก็รังจะตีกันมากไปกว่าเดิม                “มีอะไรกันอุ๊ ฤทธิ์ เสียงดังไปถึงยิมข้างล่างโน่น”                ประโยคดังกล่าวเปรียบเหมือนประกาศิต เพียงได้ยินเป้าหมายของอุมาพรก็เปลี่ยนเป็นร่างสูงใหญ่ มีหญิงสาวตัวเล็กที่เปรียบเหมือนเงายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง                “พี่เขื่อนทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”                “อุ๊หมายถึงเรื่องไหนล่ะ” ถึงจะพอเดาได้ แต่เขาก็พยายามดึงเวลา ไม่อยากให้คนอารมณ์ร้อนตรงหน้ารู้ว่าเขารู้ตื้นลึกหนาบางความระหองระแหงของทั้งคู่                “ใครๆ เขาก็พูดกันว่าพี่ให้สิตาเข้ามาจับงานด้านการเงิน ทั้งๆ ที่สิตาไม่ได้เรียนมาทางนั้นเลยสักนิด จะไปรู้เรื่องอะไร ที่สำคัญ”                คนพูดปรายตามอง ‘เพื่อน’ ที่ยืนหน้าซีดอยู่เบื้องหลังชายหนุ่ม พลางกล่าว น้ำเสียงเต็มไปด้วยอาการเยาะหยัน                “ไว้ใจได้แค่ไหน”                เหมือนหย่อนระเบิดลงกลางวง ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง แค่เข็มนาฬิกากระดิกยังได้ยินชัดแจ๋ว แม้คนที่ไม่รู้ว่าทั้งคู่มีเรื่องหมางใจกันอยู่ ยังจับถึงอาการต่อต้านและไม่ยอมรับนั้นได้ ประสาอะไรกับรสิตาเอง ตอนนี้หญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็ง หน้าซีดเผือด แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บร้าว                ถึงจะเข้าใจว่าตนยังไม่สามารถเคลียร์ตัวเองให้กระจ่าง ไร้ข้อติฉิน แต่ก็อดมองอุมาพรอย่างตัดพ้อไม่ได้                แล้วเป็นธัญนพที่ทนไม่ได้เสียเอง โพล่งออกไปกลางวง... เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ปักใจว่ารสิตาทำนัก ทำไมไม่เชื่อใจเพื่อนตัวเองบ้าง                “หมายความว่ายังไง พูดออกมาเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเล่นเกมเจ้าล่อเอาเถิดกันแบบนี้”                “อุ๊ไม่ได้เล่นเกมหรืออะไร แต่อยากให้พี่เขื่อนตาสว่างหลังจากจมอยู่กับความมืดมานาน คิดยังไงถึงเอาคนไม่ซื่อสัตย์มาดูแลเรื่องเงินทอง เกิดมันหายไปจะโทษใคร” พอเห็นท่าทางชายหนุ่มไม่เชื่อ ก็รีบเสริม “เห็นหน้าซื่อๆ แบบนั้นเถอะ เชื่อใจได้หรือเปล่า ไว้ใจได้แค่ไหน”                เมื่อก่อนถึงจะถูกมองด้วยสายตาดูหมิ่น แต่ไม่เคยรู้สึกทนไม่ได้เท่าวันนี้ เวลาที่ทุกอย่างหลุดออกมาจากปากของคนที่เธอเห็นว่าเป็นเพื่อน มันบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจอันบอบบางให้ช้ำชอกหนัก ทั้งๆ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะนึกโกรธหรือเกลียด แต่อุมาพรกลับเชื่อคนอื่น จมอยู่กับความคลางแคลง ตอนนี้ไม่ว่าเธอทำอะไร ก็จะไม่ดีไปหมด                สุดทน... เธอไม่สามารถทนยืนมองรอยหยันนั้นได้อีกแล้ว                หญิงสาวตัดสินใจหมุนตัว หวังออกไปจากความอึดอันตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่มือใหญ่กลับไวกว่า ชายหนุ่มคว้าท่อนแขนของรสิตาได้ กระชับมั่น ไม่ไยว่าเธอจะทั้งดิ้น ทั้งสะบัดให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม                “พี่เขื่อนปล่อยสิตาเถอะ” น้ำเสียงเว้าวอน อ่อนล้าทั้งกายและใจเกินจะต้านทาน                “ทำไมต้องหนี” ก้มลงกระซิบเสียงเครียด กำข้อมือเล็กๆ นั้นไว้แน่น                ...สิตาไม่อยากโดนเกลียด ได้ยินไหม สิตาคงทนไม่ได้ถ้าหากต้องถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นอีก...                “ยังจำได้หรือเปล่า คืนก่อนพี่บอกสิตาว่าอย่างไร... ไม่ว่าเมื่อไร พี่จะเป็นตุ๊กตาไล่ฝนของสิตา จำไว้พี่เชื่อใจเรา”                ประโยคสั้นๆ นั้นหยุดความดื้อดึงของหญิงสาวได้ชะงัด ดวงตาแฝงแววหวาดหวั่นช้อนขึ้นมอง... ทั้งความจริงใจในน้ำเสียง และแววตามั่นคงที่มองสบ ความรู้สึกหนักหน่วงภายในค่อยๆ คลายลง                “เชื่อใจพี่” เขาบอกอีกครั้ง ก่อนเลื่อนมือลงมาสอดประสานไว้กับมือเล็กๆ บีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ                “อุ๊มีอะไรมาพิสูจน์ว่าพี่ตัดสินใจผิด” ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะใช้คำพูดในทำนองไม่เชื่อใจคนข้างๆ ด้วยไม่อยากให้วาจาเขาแล่นไปทำร้ายจิตใจเธอมากกว่านี้                “ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น ว่าสิตาเป็นพวกมือไว วางของไม่ระวังอาจจะหายได้ง่ายๆ”                ประโยคดังกล่าวเรียกเสียงครางอือจากสองหนุ่มที่เหลือ ก่อนหันมองรสิตา แต่นั่นก็ทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้น เมื่อทั้งคู่ไม่เชื่อถือ ทั้งยังส่งยิ้มมาให้กำลังใจกันอีก                “จะตัดสินใครมันต้องมีหลักฐาน ไม่ใช่อยากจะพูดอะไรลอยๆ กล่าวหาใครง่ายๆ แบบนี้นะอุ๊ เราน่าจะรู้ดี”                “ใช่ อุ๊นี่แหละรู้ดี แล้วยังไม่เท่านั้น สิตายังไม่ซื่อสัตย์ ใช้โทรศัพท์ของหอแล้วไม่ยอมลงชื่อ ปล่อยให้คนอื่นต้องมาแชร์ส่วนที่ตัวเองใช้ไป แล้วแบบนี้พี่เขื่อนยังจะว่าหลักฐานไม่พออีกหรือ ยังจะหาว่าอุ๊พูดพล่อยๆ อีกไหม”                “แล้วเรามั่นใจได้ยังไงว่านั่นเป็นเบอร์ที่สิตาใช้ ไม่ใช่คนอื่นใช้แล้วไม่ยอมรับ มาโบ้ยให้สิตาหรือไง”                คราวนี้อุมาพรต้องเป็นฝ่ายอึกอักบ้าง... หลักฐานหรือ เธอจะหามาจากไหน บิลค่าโทรศัพท์ที่หาตัวคนใช้ไม่ได้ดันเป็นเบอร์ภายในเขตพื้นที่เดียวกัน ทำให้ไม่โชว์ในบิล แล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรมายืนยันล่ะ                “คนที่ลงหยิบของคนอื่นไปอย่างหน้าด้านๆ ได้ นั่นหมายความว่าต้องทำแบบนี้ได้เหมือนกัน” เถียงข้างๆ คูๆ แต่ในใจเริ่มสั่นคลอน                “เราไม่มีหลักฐานใช่ไหม” เขาถามย้ำ คาดคั้นทางสายตาให้ตอบ                พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ก็คว้าหูโทรศัพท์ในห้องขึ้นมา กดหมายเลข รอสัญญาณอยู่ครู่ จนอีกฝ่ายรับก็กดปุ่มสปีกเกอร์ เพื่อให้บทสนทนาได้ยินกันทั้งห้อง                “พี่บิ๊ก... เขื่อนนะครับ ว่างหรือเปล่าพี่ ผมมีเรื่องจะกวนนิดหน่อย” ไม่พูดพร่ำทำเพรง เข้าเรื่องทันที                “ว่างว่ะ เอ็งมีอะไรวะไอ้เขื่อน”                “คืออย่างนี้ครับ ผมอยากให้พี่ช่วยเช็ครายละเอียดการใช้โทรศัพท์ของเบอร์นี้ให้หน่อย... เบอร์อะไรนะ” ประโยคหลังหันกลับมาถามคนยืนเม้มปากนิ่ง พอได้จึงหันไปบอกอดีตรุ่นพี่ร่วมสถาบัน ซึ่งตอนนี้ทำงานอยู่ในองค์กรที่ให้บริการโทรศัพท์อย่างรีบเร่ง หวังว่าเรื่องราวทุกอย่างจะได้จบๆ กันไปเสียที                “ครับๆ เบอร์นั้นละครับ พี่บิ๊กช่วยเช็ครายละเอียดการใช้ย้อนหลังให้ผมสักสามเดือนนะครับ แล้วยังไงรบกวนแฟกซ์มาให้ที่เบอร์นี้นะครับ” จัดแจงบอกเบอร์แฟกซ์ในห้องสโมสรฯ ไป ก่อนพูดคุยอีกสองสามประโยค กล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนว่างสายไป หันมาบอกทุกคน                “คราวนี้ก็เหลือแค่รอ” ก้มลงส่งสายตาให้กำลังใจหญิงสาวในอุ้งมืออีกรอบ                ไม่นานเลยที่ต้องตกอยู่กับความเงียบอันน่าอึดอัด เสียงสัญญาณว่ามีโทรสารเข้าก็ดังขึ้น กระดาษสี่ห้าแผ่นค่อยๆ โผล่ออกมาจากเครื่อง                ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาส่งให้โดยไม่ปรายตามองสักนิด ราวกับมันไม่สลักสำคัญอะไร ยิ่งเห็นสีหน้าของผู้หญิงอีกคนในห้อง ก็ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่ตนคิดถูกต้องทุกอย่าง                “พี่ไม่อยากจะซ้ำเติมเราหรอกนะอุ๊ แต่คราวหน้าคราวหลังจะตัดสินอะไรหรือ ‘เชื่อใคร’ ก็ตรองดูให้ดีก่อน เรื่องแบบนี้อย่าตัดสินใจกันแต่เหตุการณ์ที่เราเห็น บางครั้งสิ่งที่เป็นอยู่อาจเป็นแค่เพียงสิ่งที่ใครบางคนอยากให้เรารับรู้แบบนั้นเท่านั้น”                “พี่เขื่อน”                “แล้วอีกอย่าง ถ้าจำไม่ผิดสิตาเป็นคนเหนือใช่ไหม ถ้าเป็นพี่พี่จะไม่คิดว่าเบอร์เหล่านี้สิตาใช้หรอก เพราะมันเป็นเบอร์ในพื้นที่ ถ้าจะจับตัวคนพูดไม่จริง พี่ว่าอุ๊ตรองดูก่อนว่าใครเป็นคนพื้นเพแถบนี้ แล้วไม่ต้องกลัวนะว่าจะเป็นการเตี้ยมกันมาก่อน เพราะพี่ไม่รู้เรื่องโทรศัพท์บ้าบออะไรนี่ จะมีบ้างก็แค่เรื่องของหายในหอ แต่ถ้าอุ๊ลองเปิดใจ ตริตรองให้ดี ว่าวันนั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เชื่อใจเพื่อนตัวเองให้มาก ชั่งใจดูว่าคำพูดใครมีน้ำหนักมากกว่ากัน อุ๊ก็จะรู้เอง ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นมายังไง... จริงไหม”                พูดจบก็ไม่รอดูผลงานหรือฟังคำแก้ตัวจากใคร ชายหนุ่มดึงรสิตาให้ออกเดิน                “สิตา”                ยังไม่ทันจะก้าวลงบันไดไปได้ คนที่ชายหนุ่มคาดไว้แล้วว่าอย่างไรเสียเธอจะต้องตามมา หากเจ้าตัวคิดได้ร้องเรียกขึ้น                ถึงจะเสียหน้านิดๆ กับเรื่องจริงที่ถูกนำมาตีแผ่ เผยให้เห็นถึงข้อเท็จจริงตรงหน้า แต่อุมาพรก็ไม่ดื้อดึงถึงขนาดดันทุรังยืนยันความคิดเดิม                “อุ๊ขอโทษที่เข้าใจสิตาผิดมาตลอด ขอโทษที่ทำไม่ดีกับสิตา ขอโทษที่ไม่เชื่อทุกคำพูดของเพื่อน” เอ่ยอย่างสำนึกผิด                หลายสิ่งอย่างที่ทำลงไปนั้นร้ายแรง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้รับการให้อภัย อย่างน้อยการได้พูดออกไป คงคลายความรู้สึกผิดบาปในใจได้บ้าง                “ไม่เป็นไรหรอก สิตาเข้าใจ”                น้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่มีเค้าโกรธหรือเกลียดกัน ยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงในอกอุมาพรให้มากขึ้นกว่าเดิม                “แต่อุ๊ก็ต้องเข้าใจสิตาด้วยเหมือนกัน มันคงยากหากจะให้กลับไปเหมือนเดิมในทันที ที่ผ่านมามันสาหัสเหลือเกินในความรู้สึกสิตา” ถ้าไม่มีพี่เขื่อนคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ คงแย่เหมือนกัน                เธอช้อนตาขึ้นสบ เป็นจังหวะเดียวกับชายหนุ่มก้มลงมามองพอดี ทำให้เห็นรอยยิ้มส่งกำลังใจนั้นชัดเจน แถมยังมือใหญ่ที่ยังเกาะกุมกันไว้ไม่ห่าง กระชับเบาๆ ราวย้ำคำพูด                ‘ไม่ว่าเมื่อไรพี่ก็จะอยู่ข้างๆ สิตา’                “ขอเวลาสิตาหน่อยแล้วกัน”                สองคนจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกผิดบาปที่ยังเกาะกุมหัวใจประธานคณะท่องเที่ยว... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 18 ต.ค. 50 12:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .           คนที่เพิ่งปลดเปลื้องความรู้สึกหนักอึ้งที่ค้างคามานาน เคลียร์ตัวเองจนขาวสะอาด เดินทอดน่องให้น้ำกระแซะฝ่าเท้า มือไขว้หลังด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย หมุนตัวเดินคอยหลัง ฉีกยิ้มหวานที่สุดไปให้                “ขอบคุณพี่เขื่อนอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่ได้พี่เขื่อนสิตาคงยังไม่ได้เคลียร์ตัวเองแบบนี้ ถึงแม้ว่าเรื่องเงินจะยังไม่กระจ่าง หาตัวคนทำไม่ได้จริงๆ แต่อย่างน้อย อีกหลายคนคงมองสิตาดีขึ้น และฟังสิตาบ้าง”                “ไม่ต้องมากพิธีการขนาดนั้นก็ได้ พี่เคยบอกแล้วไง ไม่ว่าเมื่อไรพี่จะอยู่ข้างๆ สิตา... อีกอย่างเพื่อสิตา พี่ทำได้เสมอ” บอกอย่างคนมั่นใจเต็มเปี่ยม                ชายหนุ่มใช้เวลาขณะรอแฟกซ์ตอบจากรุ่นพี่ ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ที่มีต่อสาวน้อยตรงหน้า ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ สงสาร เห็นใจ อยากหาคำตอบของความเศร้าสร้อยนั้น หรือว่าสิ่งอื่นกันแน่ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็พบว่า ไม่ใช่ที่กล่าวมาทั้งหมด                ความเป็นเธอต่างหากที่เขาต้องการ อยากยื่นมือเข้าไปปกป้อง ปัดเป่าเรื่องทุกข์ร้อนใจต่างๆ ไม่อยากเห็นใบหน้านี้ต้องหมองเศร้า เธอเหมาะกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากกว่า                “พี่เขื่อนหมายความว่ายังไง”                แววหวานที่สะท้อนออกมาจากนัยน์ตาคมโดยไม่คิดปิดบังหรือซ่อนเร้น ทำเอาคนมองหายใจสะดุดเป็นห้วง น้ำเสียงตะกุกตะกัก มือไม้เย็น เกะกะไม่รู้จะเอาไปวางตรงไหนดี ได้แต่ยกขึ้นกอดอก หวังว่าความสั่นสะท้านนั้นจะคลายลง                “พี่ทำถึงขนาดนี้แล้ว สิตายังไม่รู้อีกหรือครับ”                “สิตา... สิตา ไม่แน่ใจ”                ผู้หญิง... ร้อยทั้งร้อย อย่างไรเสียก็อยากได้ยินคำนั้นจากปากผู้ชายอยู่ดี                ชายหนุ่มยื่นมือไปกุมมือเล็กๆ นั้นไว้มั่น ยิ้มเอ็นดูเมื่อสาวน้อยยิ่งสะท้านอาย ก้มหน้างุดๆ มองเม็ดทรายขาวสะอ้าน                “งั้นพี่ขอบอกสิตาไว้ตรงนี้เลยแล้วกันว่าพี่... รัก”                “พี่เขื่อน” ครางเสียงแผ่วอย่างไม่เชื่อหู                วันนี้ดูเหมือนเธอต้องพบกับความตื่นเต้นและประหลาดใจอยู่เรื่อยๆ                “พี่รักสิตา... แล้วสิตาละครับ รู้สึกยังไงกับพี่”                “พี่เขื่อนเป็นพี่ที่ดี” เธอเริ่มเกริ่น พอเห็นสีหน้ายู่ยี่ของคนข้างๆ ราวกับไม่พอใจก็หัวเราะคิก แล้วรีบส่งประโยคต่อมาทันที เกรงว่าถ้าช้าเพียงนิด คนตรงข้ามจะน้อยใจ เดินหันหลังให้กัน แล้วคนที่ต้องเจ็บปวดก็คือเธอเอง                “เป็นผู้ให้ความกล้า สร้างความมั่นใจ ไม่ว่าทำอะไรสิตาจะไม่กลัวเลย เพราะมั่นใจว่าจะมีพี่เขื่อนอยู่ข้างๆ เสมอ เพียงแค่สิตาเรียก พี่จะมา... ใช่ไหมคะ”                “ครับ ไม่ว่าเมื่อไร พี่จะอยู่ข้างๆ สิตา”                “งั้นพี่เขื่อนรับนี่ไว้นะคะ”                ชายหนุ่มหยิบตุ๊กตาไล่ฝนตัวเล็กกว่าที่เขาทำให้เธอนิดหน่อยจากบนฝ่ามือที่แบส่งมาขึ้นพิจารณา ชายผ้ามีตัวอักษรปักไว้โย้เย้พอมองออกว่าเป็นโมโนแกรม                “อาร์ที... รสิตา ทวีวัฒน์ ชื่อย่อสิตาเองค่ะ” เธอบอกทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้ม                “ให้พี่” เขาทวนคำ                “ค่ะ สิตาให้พี่เขื่อน เหมือนที่พี่เขื่อนให้สิตาเปี๊ยบ ความหมายเหมือนกันเด๊ะด้วย” บอกเสร็จก็เตะผืนทรายเล่นแก้ขวย แอบเหลือบมองคนรับเป็นระยะๆ อยากรู้ว่าเขาทำหน้าอย่างไร                “สิตาหมายความว่า...”                “คิดเอาเองสิคะ ไม่เห็นต้องพูดดังๆ เลย” เจ้าของตุ๊กตาตัวเล็กรีบช้อนหน้าขึ้นขัดทันควัน ก่อนเขาจะทันได้พูดคำที่ทำให้เธอหน้าแดง และใจเต้นแรงไปมากกว่าตอนนี้                คนต้องตีความปริศนาที่หญิงสาวส่งมาให้ยิ้มกว้าง ฉวยข้อมือเล็กเอาไว้ ดึงเข้ามาใกล้ ก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว                “พี่จะเอาความรักของสิตาแขวนไว้ข้างใจพี่ เหมือนของพี่ที่แขวนไว้แล้วข้างใจสิตาเสมอ”                “สัญญานะ”                “ครับ... สัญญา”                แล้วชายหนุ่มก็ออกเดิน มือหนึ่งกุมมือเล็กเอาไว้ อีกข้างมีตุ๊กตาไล่ฝนยิ้มแฉ่งห้อยต่องแต่ง แรงลมทำให้ชายผ้าไปล่ปลิว                ความรักของเราจะแขวนไว้เคียงกันเสมอ... - END - เจอกันใน...เพียงรัก... ในบล็อกนะคะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 18 ต.ค. 50 12:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แปะโป้งไว้น้า แล้วเดี๋ยวมาอ่านจ้า ตอนนี้ไฟลนอยู่ เอ...ก็ว่าตอนอ่านจบแปะคห.นะ หรือลืม งือๆๆ หวานนนนนนนนน แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 50 09:14:58 จากคุณ : จริง - [ 18 ต.ค. 50 13:01:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงแม้คนทั้งโลกจะไม่เข้าใจ แต่หากมีเพียงหนึ่งคนที่เข้าใจ นั่นก็เป็นเหมือนขุมพลังที่ผลักดันให้ก้าวเดิน ซึ้งดีฮะ อ่านจบแล้ว จะมีอย่างนี้บ้างไหม นอกจากพ่อ แม่เนี่ย อิอิ จากคุณ : tanuki (one_tanuki) - [ 18 ต.ค. 50 14:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่งมีเวลามาตามอ่านค่ะ อ่านแล้วนึกถึงตอนเรียนตรีเลย.... จากคุณ : keroobob - [ 18 ต.ค. 50 15:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาแปะด้วยคน = =' จากคุณ : waidhaya - [ 18 ต.ค. 50 17:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โฮ้ย หวานซ้า ^_^ ไปฝึกปักชื่อมั่งดีก่า จากคุณ : scottie - [ 18 ต.ค. 50 18:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮิ้ววววววว..... ^ ^ (ไม่รู้จะว่ายังไงจริง ๆ ครับจอย ได้แค่คำนี้แหละ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 18 ต.ค. 50 21:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 : ) จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 19 ต.ค. 50 00:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนแรกเป็นไงไม่รุ้อะไม่ได้อ่าน แต่ได้อ่านตอนจบที่มีความสุขก็ดีใจแระ ^^ จากคุณ : อาราเร่ (:::อาราเร่:::) - [ 19 ต.ค. 50 13:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกดีค่ะ ได้ข้อคิดด้วยนะ เคยมีเรื่องคล้ายๆกันแบบนี้ อคติต่อกัน  เลยไม่เข้าใจกัน เสียเพื่อนไป คนนึงเลยค่ะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 20 ต.ค. 50 20:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรานึกว่าอุ๊ชอบสิตาซะอีก จากคุณ : The SoVo - [ 21 ต.ค. 50 22:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เบาหวานขึ้นแล้วววว จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 22 ต.ค. 50 15:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กรี๊ดๆๆๆๆๆ จบได้หวาน แต่งานสัปดาห์ไม่เจอจอยเลย จากคุณ : เม-ดา - [ 29 ต.ค. 50 20:02:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากคุณ : namtanzay - [ 31 ต.ค. 50 13:30:58 ]