ความคิดเห็นที่ 1 ผมก้มมองกระดาษ ใช้ปากกาขีดที่กระดาษแล้วตอบเธอก่อนจะเงยหน้า "เป็นคำถามที่จะถามต่อไปพอดีว่า" ผมเงยหน้าขึ้นพูดพร้อมกดเครื่องบันทึกเสียงอีกครั้ง "ตั้งใจเป็นหรือเปล่าที่มาเป็นเมียน้อย และอะไรเป็นเหตุจูงใจสำคัญที่สุดให้เป็น" ในเมื่อเธอต้องการสนทนาต่อผมก็ไม่ขัด "ค่ะ.. เชื่อว่าไม่มีใครคิดและตั้งใจเป็นหรอกคะ คือ..แรกๆ พี่เขาก็แสดงออกว่าชอบ มาจีบๆ แต่ก็เหมือนทีเล่นทีจริงก่อนแหละค่ะ เพราะพวกเรารู้ว่าพี่เขามีคนเมียมีลูกแล้วนะ.." "หมาหยอกไก่" ผมแทรก "ประมาณนั้นแหละคะ แต่หลังๆเขาพูดตรงๆ แน่นอนรู้สึกดีที่เขาไม่โกหก แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้น เราคุยกันอยู่หลายวันมาก หนึ่งต้องตั้งสติมากๆ ช่วงนั้น แรกๆ ก็ผิดหวังมากว่าเขา มีครอบครัว เราจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ไง แต่คุยกันจนเข้าใจเรามันไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป พี่เขาไม่ได้รักเมียเขา กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ได้รัก มันก็ทำอะไรไม่ได้ เมียเขาก็ไม่ผิดอะไรเลย พี่เขาเล่าว่าทุกวันนี้ อยู่กันไปวันๆ ความสุขเรื่องอย่างว่า ก็ไม่มี แรกๆ ทำไปเพราะอยากมีลูก แต่หลังจากมีลูก พี่เขาบอกว่ามันก็ค่อนข้างชัดเจนกับเรื่องนั้น เมียพี่เขาเป็นแม่บ้าน ชอบสังคม ค่อนข้างวางตัวไม่ใช่ผู้หญิงหวาน หรือช่างเอาใจ อ่านหนังสือดูแลลูก บ้าน และไปขลุกกับบ้านพ่อแม่ของเขาเป็นกิจวัตร พอเย็นก็กลับรอลูก รอสามี ชีวิตค่อนข้างจืดชืดแต่มองอีกแง่เขาก็ดีเป็นคนเรียบง่าย.." "อืม..ครับ" ผมตอบสั้นๆ ให้เธอพูดต่อ "อ่อพี่เขามีลูกสาวคนเดียว แต่เขาเคยบอกนะคะ ว่าจริงๆ อยากได้ลูกชาย แต่คงยากที่จะมีลูกอีก เพราะอยู่กับเมียเขาเหมือนแค่คนอยู่ด้วยกันนอนเตียงเดียวกันเฉยๆ พูดจาเรื่องทั่วไปกับเรื่องลูก พี่เขาบอกว่าเมียทำยังกับว่าในบ้านมีกล้องติดไว้ทั่วบ้าน ไม่เคยทำอะไรแปลกไปเลย แต่พี่เขาก็รู้สึกดีแล้วละค่ะ ที่ไม่มายุ่งเกาะแกะกับเขา ทั้งหมด มันก็เลยทำให้เข้าใจว่า พี่เขาขาดอะไร เราเองก็ไม่ต้องการอะไรมาก แค่มีใครบ้าง เพราะก่อนหน้านี้ก็คิดว่าไม่อยากมีใครแล้ว หลังจากคบกับแฟนคนแรกมาตั้งแต่ม.4 จนมาเรียนกรุงเทพที่นี่ด้วยกัน จนปี 2 กว่า 5 ปี เข้าไปเฉยๆ เลยเสียใจมาก ร้องไห้ กินยาพาราไปเป็นกระปุก เพื่อนพาส่งโรงพยาบาล จิตใจย่ำแย่ ดรอปเรียนไป 2 ปี ออกจากโรงพยาบาลกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่.." เธอนิ่งเงียบอยู่ครู่ "จังหวัดอะไรครับ" ผมพยายามเบี่ยงประเด็นให้เธอสบายๆ ขึ้น "โคราชค่ะ ..ช่วงนั้นสงสารพ่อแม่มาก เห็นแววตาแม่ที่มองเราตอนนั้น เสียใจมาก ท่านไม่กล่าวว่าอะไรเลยที่เราเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่เหมือนเราสร้างปัญหา เกิดมาคงไม่ได้ดังใจท่าน อยู่ได้ 3-4 เดือน ตัดสินใจมาทำงานกะว่ารอเปิดไปเรียนใหม่ แต่ก็ตัดสินใจดรอปไปอีกปี ให้แฟนคนแรกคนนั้นเค้าเรียนจบไปก่อน เพราะมาเรียนอยู่ที่เดียวกันปีเดียวกัน ช่วงทำงานก็เจอคนใหม่ด้วยล่ะหลังจากที่จิตใจเราดีขึ้นจากบ้าน" เธอหยุดมองหน้าผม "เล่าเลยครับดีครับ" "ค่ะ ทีแรกก็ลังเลไม่อยากมีใครทั้งนั้น แต่เพื่อนๆ ก็ยุว่า เราเรียนรู้ว่ามาแล้วก็คบไปแบบเผื่อใจสิ แต่ก็เหมือนกับว่า เราประชดตัวเองหรือเปล่าไม่รู้ ก็คบกับเขาง่ายๆ ไปเลย แต่ก็ไม่กี่เดือนเค้าก็ไปกับผู้หญิง.. แปลกนะย้อนคิดแล้วเนี่ย หนึ่งรู้เลยนะว่าเขาไม่ใช่ แต่ก็ยังไปคบเขา นึกๆ แล้วเสียใจเหมือนหลอกตัวเอง หลังจากนั้น ก็เจออีกคน ทำงานใกล้ๆ กัน คือหนึ่งทำร้านไอศครีมบนห้างน่ะค่ะ เขาทำร้านอาหารญี่ปุ่น แล้วก็เลยคบกัน ที่สนใจกันมากกว่าเก่าก็เพราะเขาดรอปเรียนไว้ปีหนึ่ง แถมคณะเดียวกันอีก กำลังจะรอเรียนด้วยกัน แต่จะว่าไปเขาก็รุ่นน้องอยู่ปีหนึ่งเพราะ หนึ่งดรอปสองปี ใหม่ๆ เขาดีมาก หน้าตาดีด้วยรักเขามาก ลืมคนเก่าเสียสนิทใจ สุดท้าย มารู้ที่หลังว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว อยู่ที่ต่างจังหวัด.." "ก็เป็นเมียน้อยไปโดยไม่ตั้งใจสิครับ" ผมถามแทรก "จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่หนึ่งไม่ถือว่าหนึ่งเป็นเมียน้อยเขา เพราะเราไม่รู้ ไม่รับอะไรกับคนนี้เด็ดขาด" หนึ่งคงโกรธคนนี้มาก "มัน ดรอปเรียนเพราะเมียคลอดลูกหาเงิน ตอนนั้นมีเท่าไหร่ หนึ่งก็ให้หมดเพราะไม่รู้ คอนโดมันก็มาอยู่กับหนึ่ง หนึ่งจ่ายตลอด" คงโกรธจริงๆ หนึ่งถึงเปลี่ยนศัพนามเรียกคนๆ นั้น "เมียคงจะกลับไปทำงานได้แล้วละมัง เขาถึงเลิกกับหนึ่ง ให้เมียส่งเสียต่อ ที่ผ่านมาเกาะหนึ่งกิน.. พยายามไม่ใส่อารมณ์นะคะ ไม่อยากจะด่าว่ามัน..เลวยังไง เคยคิดว่ารักเขามากกว่าคนแรกเสียอีก แต่สุดท้าย เขาเลวกว่าคนแรกเสียอีก" เธอหยุดพูดสีหน้าค่อนข้างมีอารมณ์ ผมเลยเบนประเด็น "เจอพี่คนที่เป็นแฟนปัจจุบันนี้ได้ยังไงล่ะครับ" "ก็หลังจากที่เลิกกับไอ้... คนนั้น ก็คิดจะลาออกหนีมันไป แต่หนึ่งค่อนข้างไม่มีเงิน จริงอยู่พ่อแม่ส่งให้ แต่ก็สำนึกมากๆ ว่าเราทำอะไรลงไปอีกแล้วเราทำงานยังให้ที่บ้านส่งให้มาตลอดแถมยังโง่เอาไปให้ลูกใครก็ไม่รู้อีก ตัดสินใจบอกผู้จัดการสาขาขอย้ายสาขา ผู้จัดการก็ใจดี พอดีสาขาใหญ่ว่าง ก็เลยไปทำ จนได้เจอกับพี่คนนี้ล่ะค่ะ เอ่อ... พี่เขาเป็นเจ้าของที่นั่น" "เจ้าของร้านไอศครีมน่ะเหรอครับ" "เจ้าของบริษัทเฟรนไชน์นี่ล่ะค่ะ ที่มีสาขาอยู่ทั่วไปนี่ละค่ะ เพราะเป็นสาขาใหญ่เป็นร้านหลัก สำนักงานอยู่ที่นี่ด้วย บังเอิญคืนหนึ่ง หนึ่งอยู่กะมืด เลิกดึกหน่อยวันนั้น ปิดยอดไม่ลง เข้าเนื้อไปหลายร้อย กลับออกมารอรถ 5 ทุ่มกว่าแล้วพี่เค้าคงเพิ่งเลิกออกมาเหมือนกัน ขับรถผ่านคงเห็นว่าเราเป็นชุดพนักงานร้านเขาด้วยกระมัง เลยใจดี รับไปส่ง ก็คุยกันเรื่อยมาจนลึกซึ้ง แต่ก็ไม่มีใครรู้ พี่เค้าเลยจ้างออก" เธอยิ้มหัวเราะนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ "ให้เงินเดือนเท่าเดิม แต่ไม่ต้องมาทำงานกลัวคนอื่นรู้ หลังๆ ให้มากกว่าเดิม ออกรถให้ขับ คันที่ขับมานี่แหละค่ะ ก็ไม่ได้หลงเงินเขานะคะ อย่างที่บอกหนึ่งไม่ได้มีมากมายแต่ก็ไม่ขัดสน แล้วก็ไม่ได้วัตถุนิยมอะไรด้วย เมื่อก่อนไม่สวยขนาดนี้หรอกค่ะ ก็พี่เค้านั่นแหละให้เงินมาไปทำโน่นทำนี่น่ะค่ะ พี่เขามีความสุข เรามีความสุข นี่เรียนจบมาก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากไปเรียนตัดเสื้อ เรียนตัดผม เรียนทำอาหาร ก็ดีนะคะ ไว้คอยปรนนิบัติพี่เค้าอย่างเดียว วันหนึ่งไม่มีเขา สบายค่ะ หนึ่งแอบเก็บทุนไว้แล้วเปิดร้านอะไรที่เราทำเป็นก็ได้ ค่อยตัดสินใจอีกที" ถึงตอนนี้เธอค่อนข้างเสียสดใสมากขึ้น "อืม.. เป็นผมเจอแบบนี้ก็คงจะชอบพี่เขาแหละนะ สบายดี" ผมพูดน้ำเสียงจริงจังไม่ได้ประชดเธอ "แต่หนึ่งยังมั่นใจตัวเองนะพี่ ไม่ใช่คบพี่เขาเรื่องเงินแน่นอน แล้วถ้าเทียบกันไม่เสมอไปที่เมียน้อยจะได้เงินได้อะไรๆ มากกว่าเมียหลวง" น้ำเสียงเธอจริงจัง "ครับ เอาเป็นว่ากับเรื่องนี้ คุณหนึ่งมองว่า การที่ยอมเป็นเมียน้อยพี่คนนี้ เป็นเพราะเลือกแล้วว่าสมควรเป็นน้อยเขาได้ คุ้มค่าแก่การเป็น ใช่ไหมครับ" ผมถามต่อ "ค่ะเราเลือกไม่ได้ เลยต้องคบกันสภาพนี้ ดีที่สุด ถ้าเป็นคนอื่น หมายถึงผู้ชายคนอื่น หนึ่งคงไม่เอาค่ะ บางคนต่อให้เป็นเมียหลวง หรือเมียเดียว ก็ยังไม่สมควรเลยค่ะ" เธอตอบผมมา "อืม..." ผมมองคำถามของตัวเองบนกระดาษ มันเป็นคำถามสุดท้าย ผมมองหน้าเธอก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "การเป็นเมียน้อยเขาแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าเอ่อ.. มันบาปบ้างเหรอครับ" เธอยิ้ม "ช่วงแรก ที่บอกว่าตัดสินใจ ก็คิด ก็ปรึกษาเพื่อนๆ ที่สนิทๆ รู้ไหมค่ะเพื่อนคนหนึ่งพูดกับหนึ่งว่าไง" เธอโยนคำถาม แบบให้คิดแต่ไม่ต้องตอบ "อ่อ พี่นับถือพุทธเหมือนหนึ่งป่าวคะ?" ผมเพียงพยักหน้า "ต้องขอโทษนะที่พูดแบบนี้ แต่พี่ถามว่า หนึ่งทำแบบนี้รู้สึกว่าบาปไหม เลยจะบอกว่า.. เออ ที่เพื่อนหนึ่งเคยบอกหนึ่งมานะคะ มันบอกว่า พระพุทธเจ้าเอง ก่อนจะตรัสรู้ ก็ทิ้งลูกทิ้งเมียนะคะ หนีไปบำเพ็ญ.." เหมือนจะพูดต่อแต่เธอหยุดเพียงแค่นั้น ทั้งที่ผมตั้งใจว่านี่เป็นคำถามที่เธอต้องตอบยาก แต่คำตอบของเธอกลับทำให้ผม กลืนน้ำลายยากเสียจริง "อืม ครับ.." ผมอยากจะเถียงเพราะรู้สึกว่ามันไม่ถูกกับคำพูดเธอ แต่จนปัญญา ณ ตอนนั้น จึงพยายามถามอะไรๆ ต่อไป "แต่มันก็ผิดนะโดยทั่วไป" "ค่ะผิด แล้วพี่ว่า หนึ่งจะให้พี่เขาไปเลิกกับเมียมันดีเหรอคะ แล้วหนึ่งก็ไม่อยากเลิกกับพี่เขา แต่ถ้าเมียเขารู้ หนึ่งเลิกแน่ กลัวพี่เขาจะเลือกหนึ่งด้วยซ้ำ บางอย่างก็ไม่ควรถอยหลัง แค่หาทางออกแค่หาทางเลี่ยง ทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดกับทุกคนแค่นั้นเอง.. คนเราเลือกเกิดไม่ได้.." เธอตอบมาอีก ผมเงียบเพราะอันที่จริงหมดคำถามไปแล้ว ได้แต่ยกกาแฟดื่ม และเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาช่วยทำลายความอึดอัดของผมเอง เธอรับสาย "ค่ะ.. คุยกับเพื่อนคะ พี่ออกมาแล้วเหรอคะ ค่ะ" เธอมองนาฬิกา ผมเดาว่าพี่คนนั้นของเธอคงโทรตามเป็นสัญญาณดีที่เพราะเวลากล่าวคำร่ำลาไม่เรื่องที่ไม่ถนัดนักสำหรับผมผมปิดเครื่องบันทึกเสียง "คะ เดี๋ยวหนึ่งเสร็จก็ไปแล้วค่ะเจอที่นั่นเลยก็ได้คะ.. ขับรถดีๆ นะคะ" เธอกดวางโทรศัพท์ "พี่เหลืออีกหลายคำถามป่าวคะ เอ่อพอดีว่า.." "อ่อ หมดแล้วครับ ผมถามหมดแล้ว ถ้าคุณหนึ่งมีธุระก็เชิญได้เลยครับ" "ค่ะ งั้นหนึ่งขอตัวเลยนะคะ" เธอพูดคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางบนโต๊ะเก็บเข้ากระเป๋าถือ และขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืน ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงพูดกับเธอ "คนเราเลือกเกิดไม่ได้ก็จริง แต่เลือกทำได้นะครับ" ผมยืนพูดพร้อมยิ้มให้เธอ "จริงค่ะ แต่ว่า สำหรับหนึ่ง เพราะเลือกเกิดไม่ได้ ทำให้เลือกทำอะไรๆ ไม่ได้อีกหลายอย่าง คงผิดที่เกิดมาแล้วมังคะ" เธอตอบแล้วยังคงยิ้ม "ไปนะคะ มีอะไรโทรได้คะ" เธอเดินออกไป "ครับ ขอบคุณมากครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ" ผมพูดไล่หลังเธอไป ผมมองเธอจนเธอพ้นประตูไป และสายตาก็เหลือบเห็นบริกรหนุ่มคนเก่ามองมาทางผมพอดี จึงชี้ที่โต๊ะทำสัญญาณให้เขามาเก็บเงิน ผมเก็บข้าวของลงกระเป๋า บริกรเดินมาวางถาดพร้อมบิลที่โต๊ะ ขณะที่ผมหยิบบิลมาดูราคาบริกรหนุ่มคนนั้นถามผมว่า "ขอโทษนะครับพี่ คนเมื่อกี้เป็นเพื่อน.." น้ำเสียงที่เขาถามลังเลผมเดาออกว่าเขาหมายถึงอะไร "อ๋อ เพื่อนรุ่นน้อง คุยงานกัน" ผมรีบชี้แจง "ครับๆ คือผมกับเพื่อนเถียงกันว่า เอ่อ เป็นผู้หญิง..." เขาถามแบบลังเลๆ อีกครั้ง "ฮะๆ ใช่แล้ว น้องเขาเป็นกระเทย สวยใช่มั้ยล่ะ ฮะๆ" ผมตอบบริกรพร้อมวางเงินลงในถาดเก็บเงิน แล้วยิ้มให้เขาเดินออกมา "ครับพี่ เหมื้อน เหมือน เอ่อ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ" เขาพูดไล่หลัง ขณะที่ผมเดินออกประตูร้านออกไป... ---------------------------------------------------- จากคุณ : Untrue - [ 18 ต.ค. 50 16:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านจนจบ จักเป็นพระคุณยิ่งหากกรุณาแสดงความคิดเห็นที่นี่นะครับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sexpert&month=18-10-2007&group=3&gblog=7 จากคุณ : Untrue - [ 18 ต.ค. 50 16:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าทำได้จริง คือพอใจแค่ที่เป็น และไม่ทำให้หลวงเดือดร้อน อ่านแล้วก็ อืม รับได้ จากคุณ : scottie - [ 19 ต.ค. 50 01:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จึ๊ย นึกถึงตอนยังเด็ก เจ้านายส่งไปสัมมนาที่พัทยา ตอนกลางคืนเลยได้ไปดูการแสดงที่ อาคาซ่า แล้วตอนเลิกของรอบดึก นักแสดงสาวประเภทสอง มายืนเรียงส่งคนดู และให้ถ่ายรูปร่วมได้ เพื่อนผมมันก็ไปเข้าแถวถ่ายรูปกับเค้าด้วย ต่อมามันก็ สะกิด ๆๆๆๆ ว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตดีมั้ยวะ... เหอๆๆ จำได้ว่าคืนนั้นนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมัว แต่ระแวงไอ้เจ้าเพื่อนที่นอนอยู่เตียงข้างๆ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 19 ต.ค. 50 08:40:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทั้งสองท่านมากครับ จากคุณ : Untrue - [ 19 ต.ค. 50 16:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระหว่างที่อ่านๆไปก็แบบ ไม่ดีเลยๆๆ เพราะเป็นคนต่อต้านลัทธิเมียน้อยอย่างแรง แต่อ่านจนจบแล้วแบบ ตรึงงง ฮ่าๆๆ ถ้าหลวงรู้ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีนะคะ เหอๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 19 ต.ค. 50 21:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอิ๊ก...อ่านมาตั้งนาน กำลังซึ้ง รักแท้ มากๆเลยนะนี่ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 20 ต.ค. 50 20:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คำตอบหลายข้อ อ่านแล้วต้องฉุกคิดเหมือนกันนะครับเนี่ย เขียนได้เนียนดีครับ มาสงสัยเอาตรงพี่บัญชา, เราไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป, พี่เขากับภรรยาหลวง, และมาโป๊ะเชะตรง "ไปกับผู้หญิง" นี่เอง  หยอดได้แนบเนียนดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ต.ค. 50 20:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คหที่ 6,7,8 มากๆ ครับ จากคุณ : Untrue - [ 22 ต.ค. 50 11:35:44 ]