ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ แต่ภารกิจกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อหน่วยพิเศษถูกพวกมันตลบหลังด้วยการระเบิดพื้นที่ทิ้ง พวกมันไม่สนใจชีวิตของพวกเดียวกันเองด้วยซ้ำ ไม่สนว่าจะมีพวกของตนเองกี่คนที่สามารถรอดออกมาได้ เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวดังสะท้านสะเทือนไปทั่วเกาะร้างที่พวกมันขนอาวุธเถื่อนมาซ่อนไว้ที่นี่ เศษซากแห่งความเสียหายปลิวว่อนไปทั่ว ลังไม้เปล่าๆ ที่ถูกติดตั้งระเบิดไว้แตกกระจายออกเป็นจุณ เศษซากของมันกำลังเผาไหม้ ส่งผลให้พื้นที่ตรงนี้ราวกับยืนอยู่ในนรกขุมสุดท้ายที่ไม่ว่ามนุษย์หน้าไหนก็ไม่อยากเผชิญ และยังคงเสียงปืนที่ยิงโต้ตอบกันเป็นระยะๆ ไม่ขาดสาย ชุดปฏิบัติการล่าถอยลงมาจนถึงแนวชายหาด ทุกคนพร้อมที่จะถอยออกมาแล้ว และก็ยังเป็นโชคดีของพวกเขาที่สามารถช่วยตัวประกันในหน่วยมาได้ หากแรงระเบิดเมื่อครู่กลับทำให้ไมค์สวมหัวที่ไว้ใช้ส่งสัญญาณเสียงเริ่มติดๆ ดับๆ แต่กระนั้นมันก็ยังใช้การได้แม้จะไม่ดีนัก ในยามนั้นอลันส่งเสียงผ่านไมค์บอกผ่านออกไป “ยืนยันภารกิจสิ้นสุด ทุกคนถอยกลับไปที่เรือยาง” เสียงบอกนั้นยังคงชัดเจนอยู่จนถึงขณะนี้ แต่เงามัจจุราชตนหนึ่งกลับคลืนคลานเข้ามาทางด้านหลังของอเล็กซ์โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัวพร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัด “อเล็กซ์!” เสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวกับภูเขาไฟระเบิด ดังอยู่ใกล้ๆ ที่ๆ พวกเขายืนอยู่ อเล็กซ์ทรุดร่างคว่ำหน้าลงกับพื้น ทิ้งไว้แต่ร่องรอยความเสียหายที่ยากจะปลดเปลื้องลงได้ มันคือปฏิบัติการล้มเหลวที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถลืมมันได้ถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้น! แต่ทว่าเสียงกรีดร้องจากโทรศัพท์กลับเรียกสติเข้าให้กลับเข้าสู่ความเป็นจริงๆ ได้ในพริบตา ชายหนุ่มสลัดศีรษะไปมาสองสามครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ ตรงไปยังโทรศัพท์เก่าๆ ที่วางอยู่ข้างเตียง เขายกหูโทรศัพท์ก่อนจะรอฟังเสียงอีกฝ่ายโดยที่ไม่พูดออกไปจนกว่าจะแน่ใจได้ว่า โทรศัพท์นั้นมาจากคนที่ควรจะรับหรือไม่ จนเมื่ออีกฝ่ายบอกรหัสของตนเองออกมาว่า “หมาป่าไม่ขย้ำลูกแกะ” “แต่ฉันจะขย้ำหัวนายนะแอนดี้” อลันตอบกลับไป แต่ก็ไม่ได้เอ่ยชื่อจริงของอีกฝ่ายออกมา เพราะหากสายถูกดักฟัง ก็เท่ากับอันตรายที่เขาต้องเผชิญ ดังนั้นการระวังตัวแม้จะเล็กๆ น้อยๆ ก็เป็นสิ่งจำเป็น ชื่อที่ใช้ไม่ควรบ่งบอกออกไป แม้แต่สถานที่ที่ดูไม่น่าอยู่นี้เขาก็เป็นคนเลือกมันเอง บางครั้งภาพลวงตาของสถานที่ก็ช่วยปกปิดสถานะที่แท้จริงได้เหมือนกัน “เฮ้อ มีอารมณ์ขันเสียบางสิพ่อหมาป่า” “ฉันจะ ‘ขัน’ ก็ต่อเมื่อต้องการจะขัน” ชายหนุ่มตอบพลางกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเสยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเกือบเป็นสีดำของตนเอง คิ้วหนาดกขมวดมุนนิดๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมา “ฉันไม่ได้หมายถึงนกเขา ‘ขัน’ นะพ่อหมาป่า” “เฮ้ แล้วใครบอกหรือยังว่าเรากำลังพูดเรื่องนกเขาอยู่” น้ำเสียงถามเริ่มขึ้นจมูกนิดๆ แต่ก็ยังคงไว้ด้วยอารมณ์เย็นที่เจ้าคงพยายามสุดๆ แล้วที่จะไม่ให้โวยกลับไปก่อนจะเอ่ยถามเป็นงานเป็นการมากขึ้น “เอาละว่าเรื่องสำคัญมาได้แล้ว” “โอเค พรุ่งนี้นายไปหาอีกา หมายเลข 4-5-0-2-1-6-9 งานรออยู่ที่นั้น แค่นี้แหละเลิกกัน” เสียงคลิ๊กดังมาจากปลายสาย เป็นอันว่าการสนทนาสิ้นสุดลง และงานถูกสั่งลงมาอีกชิ้น หลังจากที่เขาบาดเจ็บจากภารกิจที่ล้มเหลวนั้นมา ก็ไม่ได้มีภารกิจได้อีก แต่สิ่งที่เขาอยากทำที่สุดในยามนี้ก็คือ ทวงแค้นภารกิจที่ล้มเหลวและสูญเสียในครั้งนั้นให้ได้ นี่คือสิ่งที่เขาอยากทำที่สุดและต้องทำให้ได้ด้วย! อลันทวนคำสั่งอีกครั้งในใจ เขารู้ว่ามันเป็นรหัส อีกาหมายถึงไปรษณีย์ ส่วนหมายเลข 4502169 แท้จริงคือให้ตัดรหัสทั้งหมดออกเอาแต่สองตัวหลัง นั้นคือ 69 เป็นรหัสตู้ พี.โอ.บ๊อกซ์* และงานที่ต้องทำก็อยู่ในนั้น! และเมื่อวันรุ่งขึ้นมาเยือน ณ ที่ทำการไปรษณีย์ ร่างสูงตรงในชุดเสื้อโค้ทหนังสีดำสนิทก็เดินล่วงกระเป๋าเสื้อโค้ทมาตรงบริเวณด้านข้างที่ตั้งของตู้ พี.โอ.บ๊อกซ์ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาตวัดรวดเดียวไปที่หมายเลขที่ต้องการ และคงเป็นโชคดีของเขาที่ไม่มีใครสนใจและไม่มีคนเดินผ่านไปมามากนัก ชายหนุ่มใช้วัตถุแหลมๆ เส้นหนึ่งที่คล้ายเส้นลวดสอดเข้าไปในในช่องกุญแจของตัวตู้ พี.โอ.บ๊อกซ์ ขยับเจ้าวัตถุนั้นไปมาสักนิด ตัวกุญแจก็ถูกไขออกมาอย่างง่ายดาย เขาดึงบานตู้ให้เปิดออกและพบว่าภายในนั้นมีซองจดหมายหนึ่งวางอยู่ เขาหยิบมันออกมายัดใส่กระเป๋าเสื้อโค้ทก่อนจะปิดบานตู้แล้วหันหลังเดินออกจากไปรษณีย์ หากเพียงก้าวย่างออกมาจดถึงริมฟุตบาทได้ก้าวเดียว รถแท๊กซี่สี่เหลืองก็แล่นขับมาจอดตรงหน้าของเขาพร้อมกับที่คนขับลดกระจกลงเพื่อบอกกับเขาว่า “หมาป่าจำเป็นต้องใช้รถนะ” อลันกระตุกยิ้มน้อยๆ เขามองหน้าคนขับที่ดันแว่นกันแดดลงมองพลางเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับก่อนจะบ่นเปรยๆ ออกมาว่า “หมาป่าศตวรรษที่21นี่ ไม่ต้องเดินให้เมื่อยเลยจริงๆ” “หรืออยากจะเดินละ” “ไม่ละ ขอบใจนะแอนดี้” แอนดี้ หรือ แอนดรูว์ เพียซ โคลงศีรษะเบาๆ พลางเอื้อมมือไปเปิดวิทยุให้ดังขึ้นเพื่อให้จังหวะแก่กับขับรถให้สนุกสนานขึ้นระหว่างที่เขาต้องขับรถพาหมาป่าตัวร้ายไปส่งให้ถึงที่หมาย และอีกหลายนาทีต่อมา รถแท๊กซี่ก็เลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าอาคารหลังหนึ่งที่อยู่ริมฝั่งทะเลด้านทิศตะวันออกของซานฟรานซิสโก ชายหนุ่มผมทองนามแอนดี้ก็พาอลันเข้าไปในอาคารหลังนั้นก่อนจะใช้ลิฟต์ลงไปถึงชั้นใต้ดินที่อยู่ด้านล่างสุด เมื่อประตูเหล็กเลื่อนออกจากกัน เขาจึงได้เห็นว่าที่ใต้ดินของอาคารแห่งนี้มีแต่อุปกรณ์ทันสมัยและศูนย์คอมพิวเตอร์ฯ ที่มีเครื่องมือสื่อสารและบุคลากรอยู่อีกสามสี่คน “ให้ตายเถอะแอนดี้ ในระหว่างที่ฉันซุกหัวอยู่บนอพาร์เม้นท์รังหนู นายกลับมานอนสบายกับเครื่องมือไฮเทคใต้อาคารเนี่ยนะ ไม่แฟร์เลยจริงๆ” “ก็ฉันไม่ใช่หมาป่าที่ต้องออกปฏิบัติการเหมือนนาย ฉันอยู่ฝ่ายข้อมูลและกำลังเสริมวะ เอ้านี่ ” แอนดรูว์ว่าพลางโยนกุญแจมาให้อลัน “กุญแจล๊อคเกอร์นาย ซ้ายมือสุดทางนั้น ของที่นายอยากได้อยู่ข้างใน และถ้าอยากได้เพิ่ม กรุณาลิสมาให้ด้วย” “ขอบใจมาก” จากคุณ : ฟองฟาง (ฟองฟาง_FONGFANG) - [ 19 ต.ค. 50 02:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อ อลันรับกุญแจมาแล้วเดินไปยังสุดมุมทางเดินด้านหนึ่งที่มีบานประตูสามสี่บานเรียงรายกันอยู่ และมันคือล๊อคเกอร์ขนาดใหญ่ที่บรรจุ ‘ของ’ ที่ต้องใช้มากมายอยู่ในนั้น ชายหนุ่มสอดกุญแจและไขประตูให้เปิดออกก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วตะโกนบอกเพื่อนร่วมงาน “นายคิดจะให้ฉันไปทำลายล้างนรกเหรอ นี่มันมากพอจะฆ่าลูซิเฟอร์ให้ตายอีกรอบได้เลยนะ” เขาบอกพลางมองอาวุธยุโทปกรณ์ที่อยู่ข้างใน มันเป็นของเล่นที่รุนแรงเอาการเลยทีเดียว “ฉันว่าถ้านายอ่านภารกิจนั้น นายอาจจะอยากได้ของเล่นหนักกว่านี้ก็เป็นได้” ร่างสูงเอี้ยวตัวหันมองไปยังแอนดรูว์เพียงนิด ครั้นเมื่ออีกฝ่ายมองมาก็ต้องรีบตอบปฏิเสธทันที “เฮ้ อย่าทำหน้าอย่างนั้นนะ ฉันไม่รู้ว่าคำสั่งคืออะไร แต่คิดว่าอย่างน้อยของที่เขาเตรียมไว้ให้นายในล๊อคเกอร์นั้นคงจะบอกได้ว่านายคงอยากจะใช้มันมากกว่านี้ก็เป็นได้ และนั้นคือความคาดเดาของฉัน” ถ้อยความนั้นทำให้นายตำรวจสากลต้องขมวดคิ้วนิดก่อนจะล้วงหยิบซองจดหมายขึ้นมาเปิด พบว่ามันเป็นแผ่นข้อมูลพิเศษที่ต้องใช้เครื่องมือของหน่วยเท่านั้นจึงจะสามารถอ่านมันได้ เขาจึงเดินไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่และสอดแผ่นบัตรพลาสติกสี่เหลี่ยมลงไปบนเครื่องอ่านที่วางอยู่ใกล้ๆ จอมอนิเตอร์ก่อนจะทำการดึงคำสั่งออกมาจากแผ่นบัตรนั้น บนหน้าจอแสดงผลข้อมูลมากมาย หากล้วนแล้วแต่บ่งบอกและชี้ชัดไปยังคนๆ เดียว ซึ่งเป็นคนที่เขาต้องการจะคิดบัญชีใจแทบขาด คนๆ เดียวที่ทำให้ภารกิจเมื่อเดือนก่อนต้องล้มเหลว และคนๆ เดียวที่ทำให้เขาเจ็บแค้นจนถึงทุกวันนี้ รอล์ฟ โรแลน เจ้าพ่อค้าอาวุธเถื่อนรายใหญ่! ไร่ธาร-ตะวัน ประเทศไทย เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่น เมื่อความไม่ได้ดั่งใจถามหา ร่างเล็กๆ ยกมือขึ้นเท้าสะเอวอย่างไม่พอใจ ใบหน้ารูปไข่ยามนี้บูดบึ้งเสียยิ่งกว่าอะไร นัยน์ตากลมโตค้อนปะหลับปะเหลือก เมื่อสิ่งที่ต้องการกลับไม่เป็นผลเสียเลย “พี่ชนา! สัญญาไม่เป็นสัญญานี่” กฤติกาว่าพลางแยกเขี้ยวใส่พี่ชายที่ดูจะทำทองไม่รู้ร้อนเอาเสียเลย ทั้งที่ปากก็บอกเองนะว่า หลังจากที่ไปฮันนีมูนกับพี่สะใภ้แล้วกลับมาจะพาหล่อนไปเที่ยว ที่ไหนได้ นี่กลับบอกว่าจะไปฮันนีมูนรอบสอง แล้วไอ้ที่สัญญาไว้เนี่ยมันอะไรกัน! ส่วนชนาธิปที่ยืนทำหน้าปั้นยากอยู่ในขณะนี้ก็เริ่มจะถึงทางตันแล้วเหมือนกัน เพราะลงแม่น้องสาวตัวดีแว้ดๆ ใส่แบบนี้ แม่คุณคงเหลืออดแล้ว แต่ทำยังไงได้ ก็เขาลืมเสียสนิทเลยว่ามีสัญญาพาแม่ตัวดีไปเที่ยว แล้วตอนนี้ก็มีงานด่วนต้องบินไปนิวซีแลนด์เข้ามา เขาเลยจะถือโอกาสบินไปทำงานและพาระวันดาไปฮันนีมูนรอบสองเสียเลย แต่ดูท่าทางต้องฝ่าด่านแม่จอมพยศนี่ไปให้ได้เสียก่อนละ “ฟางข้าวฟังพี่ก่อนนะน้องรัก มันจำเป็นจริงๆ พี่ต้องไปทำงานนะ” “ทำงาน! แล้วทำไมไม่ให้ฟางไปด้วย” หล่อนย้อนกลับทันที “ก็มันไม่สะดวกนี่” ชนาธิปค้านเสียงอ่อย แต่พยายามอย่างยิ่งที่จะตีหน้าขรึมใส่ทั้งที่ยังไงก็ไม่สำเร็จแน่ๆ เพราะเขาไม่เคยดุแม่ตัวดีได้สำเร็จเลยสักนิด ไม่ว่ารายไหนๆ ยังไม่มีใครเอาชนะกฤติกายามที่อารมณ์เดือดพล่านได้เลย ไม่มีเลย! “ไม่สะดวกตรงไหน ไหนคุณชายมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ลองจารนัยมาให้ฟังหน่อยสิคะ” คนเป็นน้องไม่ถามเปล่า จากที่ยืนเท้าสะเอวอยู่กลับเปลี่ยนเป็นกอดอกจ้องพี่ชายเขม็ง รอฟังคำตอบดีๆ ที่จะหลุดเข้าหูมาบ้างก่อนแม่จะอาละวาดรอบสอง ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกพลางเหลือบมองไปทางภรรยาของตนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักเหมือนจะขอให้ช่วย แต่ระวันดากลับโบกมือให้เป็นเชิงตอบปฏิเสธ แถมยังหัวเราะชอบใจที่ผู้ชายที่แสนเก่งของหล่อนกลับไม่เก่งกล้ากับน้องสาวคนเดียวในยามนี้ “ก็มันไม่สะดวกหลายๆ อย่าง ไหนจะต้องทำงานแล้วต้องดูแลเราอีกนะ” ชนาธิปพยายามเต็มที่ แต่ดูเหมือนว่าเหตุผลมันจะอ่อนไปมาก สำหรับที่จะใช้ขัดขวางแม่ตัวดีนี่ แต่คนเป็นน้องหรือจะยอมง่ายๆ ในเมื่อสัญญาไม่เป็นสัญญา แบบนี้มันก็น่าอาละวาดให้หายแค้นกันไปข้างหนึ่งเลย “พี่ชนาขา ” ลากเสียงอ่อนเสียงหวาน “ฟางอายุเท่าไหร่แล้วคะ?” “ยี่สิบหก ถามทำไม?” “ค่ะ ยี่สิบหก แล้วคิดว่ายี่สิบหกเนี่ย ดูแลตัวเองไม่ได้เชียวหรือคะ” เขาเริ่มเข้าใจความหมายในพริบตา แต่กระนั้นความที่ไม่เคยให้น้องสาวรอดพ้นสายตาก็ทำให้เขาอดห่วงไม่ได้เช่นกันว่า หากปล่อยให้กฤติกาไปเที่ยวคนเดียว อาจจะเกิดเรื่องยุ่งตามมาอีกเป็นพะเรอเกวียนก็เป็นได้ “มันไม่ใช่อย่างนั้น พี่ไม่ได้หมายความว่าฟางดูแลตัวเองไม่ได้ แต่พี่เป็นห่วงฟาง มีน้องสาวกับเขาคนเดียวนะ จะปล่อยปะละเลยไปได้ยังไง” “งั้นก็พาฟางไปด้วยก็หมดเลย” “ไม่ได้” จากคุณ : ฟองฟาง (ฟองฟาง_FONGFANG) - [ 19 ต.ค. 50 02:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อ สิ้นเสียงตอบนั้น กฤติกาก็สวนกลับทันที “ทำไมจะไม่ได้ ถ้าห่วงฟางจริงก็พาไปด้วยสิ นอกจากพี่ชนากลัวว่าฟางจะไปเป็นก้างขวางคอ ไม่ให้สวีทหวานกับพี่แอนนี่” และด้วยความที่หมดอารมณ์จะค้านปฏิเสธได้ ชนาธิปก็ให้หลุดปากยอมรับออกมา “เออใช่” “ก็แค่นั้นแหละ” กฤติกาบอกพลางสะบัดหน้าเดินหนีไปทันที ปล่อยให้ชนาธิปกับระวันดายืนค้างอยู่ไม่รู้จะทำยังไง บางทีมีน้องสาวติดพี่ชายมันก็ดีที่อยู่ในสายตา แต่บางทีแกะกันไม่ออกมันก็ลำบากแบบนี้แหละ กฤติกาเดินจ้ำอ้าวออกมาจากเรือนพักอย่างหงุดหงิดก่อนจะเลี้ยวมุมชนเข้ากับพ่อเลี้ยงตะวัน ผู้ซึ่งเป็นบิดาแท้ๆ ของพี่สะใภ้ของหล่อน “อุ้ย ขอโทษค่ะคุณลุง” หล่อนบอกพลางยกมือไหว้ขอโทษ แต่หน้าก็ยังคงบูดบึ้งอยู่ไม่สร่าง ทำให้คนที่ถูกชนถึงกับเลิกคิ้วน้อยๆ พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มอบอุ่นดังถามมา “เป็นอะไรอีกละลูก ทำหน้าอย่างนั้น” พ่อเลี้ยงตะวันถามเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่าย เขาดูจะชอบกฤติกาอยู่มาก เหมือนมีลูกสาวเพิ่มอีกคน แต่รายนี้ไม่ได้เรียบร้อยว่านอนสอนง่ายเหมือนระวันดา แต่เป็นเกเรที่ทำให้เขาหัวสมองไม่ว่างทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับสาวน้อยรายนี้ “เปล่าค่ะคุณลุง” หล่อนพยายามปดทั้งที่หน้าฟ้องชัดว่าไม่ใช่ “จะปฏิเสธก็ทำหน้าให้มันดูน่าเชื่อถือหน่อยสิลูก ไม่มีใครหรอกนะที่ชอบทำหน้าบึ้งทั้งที่ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องทำหน้าแบบนี้” หญิงสาวทำหน้างอง้ำมากกว่าเดิม ทำให้พ่อเลี้ยงตะวันต้องออกปากชวนไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมหน้าด้านตัวบ้านเพื่อจะได้ผ่อนคลายอารมณ์ให้เย็นลงบ้าง “ไป ไปนั่งคุยเป็นเพื่อนลุงหน่อย เผื่อลุงจะช่วยได้นะ” “ค่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็เดินตามพ่อเลี้ยงตะวันไปหน้าที่ม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงสวนหย่อมด้านหน้าตัวบ้าน เมื่อนั่งลงได้พ่อเลี้ยงตะวันก็ถามทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้กฤติกาบูดบึ้งได้ถึงขนาดนี้ สาวเจ้าจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ตั้งแต่ที่ชนาธิปสัญญาว่าหลังแต่งงานและฮันนีมูนเสร็จแล้วจะพาหล่อนไปเที่ยว แต่ครั้งนี้ชนาธิปกำลังจะไปนิวซีแลนด์แต่ไม่ยอมพาไปหล่อนไม่ด้วย เพราะกลัวจะไปเป็นก้างขวางคอชิ้นโตที่ทำให้ไม่ได้สวีทหวานกับศรีภรรยา และเมื่อกฤติกาเล่าจบ พ่อเลี้ยงตะวันก็หัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่พร้อมกับถามออกมา “นี่ตกลงเรางอนพี่ชาย ที่รักพี่สะใภ้มากกว่าน้องเหรอเนี่ย” คนถูกจับได้ก็ทำตาปะหลับปะเหลือกตามเคย แถมยังเถียงไม่เลิกอีกต่างหาก “แหม คุณลุงคะ ก็มันน่าน้อยใจนี่ เมื่อก่อนก็เห็นรักน้องดีอยู่หรอก ที่ไหนได้พอมีภรรยาละลืมน้องนุ่งเสียสนิทใจ แบบนี้จะไม่ให้งอนยังไงไหวละคะ” “ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปเองเลยสิ ไม่เห็นจะยาก” “ฟางก็คิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ไม่รู้ว่าพี่ชนาจะยอมหรือเปล่านะสิคะ” “ยอมหรือไม่ยอม เขาจะทำอะไรได้ละลูกหือม์ ” “ไม่รู้เหมือนกันสิคะ ฟางเองก็ไม่เคยไปไกลหูไกลตาพี่ชนาได้สักที” “ก็ลองดูคราวนี้จะเป็นไรไป หนูโตแล้ว ชนาธิปเองก็มีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ จะมาหวงน้องสาวไปมันก็ใช่ที่ ลุงรู้นะว่าอะไรต่างๆ ที่แล้วมาทำให้ชนาธิปเองหวั่นใจว่าจะมีคนมุ่งร้ายหนู แต่ลุงดูออกนะว่าคนอย่างหนูไม่ยอมงอมืองอเท้าง่ายๆ และคงมีเขี้ยวเล็บติดตัวอยู่เสมอ” “คุณลุงพูดอย่างกับฟางร้ายกาจงั้นนี่คะ”   ยัยตัวแสบถามพลางทำหน้าทะเล้นใส่ ซึ่งก็รู้กันดีอยู่แล้วว่า คงมี ‘เขี้ยวเล็บ’ อย่างที่พ่อเลี้ยงตะวันว่าไว้ไม่ผิดแน่ๆ และมีหรือที่พ่อเลี้ยงจะดูไม่ออก เดาไม่ได้ “ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ต่อให้ชักแม่น้ำทั้งห้า ลุงก็ไม่เชื่อหรอกว่าหนูจะไม่มีเขี้ยวเล็บในตัวเอง” กฤติกาฟังแล้วยิ้มกว้างก่อนจะกอดเอวผู้เป็นลุงไว้เชิงประจบประแจง “โธ่ คุณลุงขา พูดอย่างนี้คนเขาก็ว่าฟางร้ายกันพอดีสิคะ” “ก็หรือไม่จริงละเรา” พ่อเลี้ยงตะวันถามพลางยีหัวสาวน้อยเล่นเบาๆ “ไม่จริงเลยสักนิ๊ด ” “นิดเดียวไม่ใช่ แต่จริงเยอะนะสิ” “คุณลุงรู้ทันอีกแล้ว” กฤติกาว่าแล้วก็หัวเราะคิกคัก ลืมเรื่องที่ทำให้ขุ่นข้องหมองใจลงไปได้ในทันที แต่ทว่าคนที่กลับบูดบึ้งในยามนี้กลายเป็นชนาธิปเสียเอง เมื่อเขาได้ยินเสียงจากเครื่องติดตามตัวและดักฟังที่อยู่บนนาฬิกาข้อมือของน้องสาวตัวยุ่ง ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ามีระบบนี้อยู่บนนาฬิกาของตน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและต่อเบอร์ตรงไปยังเบอร์ที่คุ้นเคยกันดี สักพักก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากปลายสาย “สวัสดีครับนาย” “เออ สวัสดี ดีใจที่ได้ยินเสียงนายนะวัตร ช่วงนี้นายจะไปไหนหรือเปล่า ฉันมีงานต้องการให้นายทำให้หน่อย” “ไม่มีครับ สั่งมาได้เลย” “ฉันอยากให้นายคอยตามดูฟางข้าวให้หน่อย เผื่อว่าจะมีเหตุฉุกเฉินให้ต้องยื่นมือเข้าไปช่วย”  ชนาธิปบอกพลางถอนหายใจเฮือก เมื่อนึกถึงใบหน้าของน้องสาวตัวดี “ทำไมเหรอครับ คุณฟางข้าวจะไปก่อวีรกรรมอะไรอีกละครับ” “ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่กันไว้ดีกว่าแก้” ชนาธิปเอ่ยอย่างรู้พฤติกรรมน้องสาวของตัวเองดี “ก็ได้ครับนาย แล้วเดี๋ยวผมจะรีบขึ้นไปหานายให้เร็วที่สุด” “ไม่ต้องหาฉัน หายัยฟางข้าวนู้น แล้วก็ที่สั่งไปน่ะ ให้นายตามดูอยู่ห่างๆ เท่านั้นนะ เพราะคราวนี้ขืนแม่ตัวดีรู้ว่าฉันสั่งสะกดรอยตามไป คิดหรือว่านายจะรอด” “ไม่เคยคิดครับ” ศุภวัตรเอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดี เพราะรู้ดีว่าคุณกฤติกาสามารถทำอะไรให้สยองจิตได้อยู่เรื่อยๆ อย่างที่ไม่มีใครคาดคิดแน่นอน หลังจากนั้นชนาธิปก็สั่งศุภวัตรอีกสองสามคำก่อนจะสรุปกับตัวเองว่า “โทษทีนะน้องรัก ที่ต้องทำอย่างนี้ เพราะพี่ไม่ไว้ใจเธอนะสิยัยฟางข้าว” โปรดติดตามตอนต่อไป ปล. - อินเตอร์โพล หรือ INTERPOL ย่อมาจาก  international police organization หรือที่เรียกว่า องค์การตำรวจสากลค่ะ - P.O. box คือ ตู้ ป.ณ. ค่ะ จากคุณ : ฟองฟาง (ฟองฟาง_FONGFANG) - [ 19 ต.ค. 50 03:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ แต่อยากถามถึงเรื่องเก่าเกี่ยวกับร้านอาหารนะค่ะ ไม่แต่งต่อเหรอค่ะ หรือว่าจะออกเป็นหนังสือแล้ว......... จากคุณ : tree (khowtok) - [ 19 ต.ค. 50 08:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยเหมือน คห4 ค่ะ ^^ จากคุณ : PiN.VE (PiN.VE) - [ 19 ต.ค. 50 09:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องกลับไปอ่าน "ขอโทษครับผมเป็นมาเฟีย" และ "ร้ายดีนัก....รักซะเลย" ......อีกสักครั้ง จากคุณ : zoraya - [ 19 ต.ค. 50 10:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากถามเหมือนกันว่า เรื่องสูตรรักรหัสใจไม่ลงแล้วใช่มั้ยคะ เลยเอาเรื่องนี้มาลง ถามอีกอย่างว่า ตกลงอเล็กตายจริง ๆ แล้วใช่มั้ยคะ จากคุณ : Achiraya (AchirayaF) - [ 19 ต.ค. 50 13:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตามมาเฟียมาทุกภาคเลยคะ แล้วจะมาติดตามต่อไปนะคะ รอสูตรรักอยู่น้า จากคุณ : p_in_blue - [ 19 ต.ค. 50 16:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณนะคะ ที่เขียนภาค มาเฟียต่อ นู๋เพอร์ชอบมากค่ะ หุหุ ขอตัวไปอ่านก่อนะคะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 19 ต.ค. 50 20:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อลันนนนนนนนนนนนน   ฟางข้าวววววววววววววววววววว จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 19 ต.ค. 50 21:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แง่บ...น้องลืมเรื่องนั้นไปเลยนะเจ๊ ลืมผีหลอกไปเลย หุหุ จากคุณ : Wild Monkey - [ 20 ต.ค. 50 02:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นสิ สงสัยอเล็กซ์จะตายไปแล้ว จากคุณ : scottie - [ 20 ต.ค. 50 02:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กรี๊ดกร๊าด...น่าสนใจมากมายเจ้าค่ะพี่ฟาง เรื่องเก่า ๆ นี่หาอ่านได้ที่ไหนคะเนี่ย ตีพิมพ์หรือยังเอ่ยไอซ์จะได้ไปกวาดมา แหะ ๆ จากคุณ : Argent - [ 20 ต.ค. 50 14:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แต่งเรื่องมาเฟียต่อเยอะๆๆๆเถอะค่ะสนุกดี >____________< จากคุณ : >_< (ai_abc) - [ 20 ต.ค. 50 14:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กรี๊ดดดดดดดด...น้องสาวมาเฟียมาแล้ว ในที่สุดก็ได้อ่านสักทีหลังจากที่ภาวนามานาน แล้วเรื่องสูตรรักะฟองฟางจะลงเมื่อไหร่หน่อหนูยังรอนะค่ะ จากคุณ : น้ำตาหัวใจ (einon) - [ 20 ต.ค. 50 18:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบมากกก แต่งต่อเร็วๆนะค๊า (ต้องกลับไปอ่านขอโทษครับผมเป็นมาเฟีย กับร้ายดีนักรักซะให้เข็ดใหม่อีกรอบแล้ววว) ^@^ จากคุณ : มู๋มาเฟีย (Mo_FeRn_A1) - [ 20 ต.ค. 50 21:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สงสัยเหมือนกันว่าอเล็กซ์ตายไปรึยัง  งงค่ะ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 22 ต.ค. 50 12:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เยส!!!! ในที่สุดชิกกี้ก็มาแล้ววววว ถึงคิวสักที (อลันนั่งรอคิวเป็นพระเอกจนรากงอกแล้ว 555) จะรออ่านต่อนะคะ ว่าแต่ อเล็กซ์นี่เพิ่งโผล่นิดเดียวเอง ตายซะแล้วเหรอคะ จากคุณ : solar (s_solar) - [ 22 ต.ค. 50 21:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เหอๆๆ...สงสัยต้องกลับไปอ่านต้นกำเนิดมาเฟียใหม่ซะแล้ว...เหอๆๆ...แบบว่าแอบลืมง่ะ..อิอิ.. จากคุณ : nannan (saderd) - [ 6 พ.ย. 50 20:55:41 ]