มือที่กำลังเคลื่อนไหวช้าๆของนิคกี้หยุดกึกราวถูกไฟฟ้าช๊อท เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสปลายนิ้วของผู้เข้ามาใหม่ นิคกี้ลืมตาตระหนก เขาถอยหลังติดผนังใส
"จีน ทำไมเข้ามาเงียบๆ"
"ถ้าให้สุ้มให้เสียงจะเห็นนายกำลังสนุกกับฝันดียามเช้าหรือ?" เสียงของจีนขรึมเบา มือดันประตูปิด เสื้อเชิ้ทสีขาวเริ่มซับสายน้ำที่หล่นบนผิวผ้าจนเปียกฉ่ำเมื่อเขาก้าวเข้าหานิคกี้    หน้าห้องฝักบัวเสื้อนอกถูกถอดวางไว้บนขอบอ่างอาบน้ำ

"จีน ออกไปในนี้มันแคบเจ้าบ้า" นิคกี้ห่อไหล่กอดตัวเอง
"อายอะไร นิคกี้  ที่yale ห้องน้ำรวมของชมรมก็เคยอาบน้ำด้วยกันออกบ่อย" จีนท้าวแขนทั้งสองขนาบบ่าของนิคกี้

"นี่มันเมืองไทย ห้องนอนของฉัน คนใช้เดินเข้าออก เดี๋ยวมาเห็นน่าเกลียดออกไป"นิคกี้ออกแรงดันอกของจีน
"จะไปก็ได้แต่ต้องตอบคำถามฉันก่อน"
"เดี๋ยวได้ไหมล่ะ เสร็จแล้วจะออกไปอยากถามอะไรก็ค่อยถามตอนนั้น" นิคกี้หันหลังให้ เขาไม่ได้อายร่างกาย ก็อย่างที่จีนว่าเห็นกันมาตั้งแต่เรียน ทว่าความเป็นส่วนตัวอย่างไรก็ยังไม่อยากให้จีนเห็น มือของนิคกี้ป้องปิดอย่างอีหลักอีเหลื่อ

"ไม่ได้ต้องตอนนี้" จีนตบผนังข้างใบหน้านิคกี้ ชายหนุ่มสะดุ้งหลับตา
"นิคกี้ เราไม่เคยปิดบังอะไรกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ ณ เวลานายมีเรื่องที่ .... แม้แต่คิดนายยังไม่คิดจะบอกกันสักนิดมันเพราะอะไรกัน"
"จีน นายพูดอะไร" นิคกี้เงยหน้า เขาภาวนาให้ร่างกายกลับสู่สภาวะเดิมโดยเร็ว


จีนลูบหน้าออกจากใบหน้า เสื้อเชิทเปียกจนแนบลำตัว เนื้อผ้าบางไม่ปิดบังผิวเนื้อ
"นิคกี้ นายจะให้ฉันรู้เอาวันสุดท้ายใช่ไหม"จีนประชิดตัวนิคกี้
"อย่าเข้ามาใกล้นักซิจีน" นิคกี้หลบตัวลีบ ยิ่งผิวกายของจีนยิ่งใกล้สพางค์เท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกอับอายหากจีนได้เห็นถึงความเป็นไปของร่างกายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ในสัมผัส

"นิคกี้หันมามองฉัน" จีนกระชากบ่าของอีกฝ่ายให้หันมาทางเขา
"ฉันไม่ได้ปิดบังอะไรนายนะ ทุกอย่างก็อย่างที่นายรู้ นายสงสัยเรื่องพินัยกรรมหรือ   ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย ฉันมันตัวคนเดียวพ่อแม่ก็ตายหมด จะจ่ายแจกสินทรัพย์ให้ญาติพี่น้องตอนที่สติสตังยังครบถ้วนไม่ได้เหรอ" นิคกี้ปัดมือของจีน

"เหรอ ไม่มีอะไรหรืองั้นหรืองั้นฟังนี่หน่อยนะ" จีนยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู  ดวงตาของเบิกกว้าง
"นายรู้ได้อย่างไร"
"นายไม่เคยเชื่อเองว่าฉันคืออัจฉริยะแห่งบอสตันคนนั้น ฉันจบหมอก่อนจะมาเรียนทนายที่yale นายไม่เคยฟังฉันเลย"  จีนจ้องนิคกี้ สายน้ำผ่านดวงตายังไม่กระพริบ
"ผู้อำนวยการเองก็เพิ่งรู้เมื่อวาน ว่าแพทย์อายุน้อยคนนั้นคือฉัน"

"จีน" นิคกี้คราง ขาของเขาหมดแรงพยุงตัวเอง
"ฉันเห็นแฟ้มของนายโดยบังเอิญเมื่อวาน ใจคอนายทำด้วยอะไรถึงไม่คิดจะบอกกล่าวกันสักคำ กะไปเฉยๆเมื่อถึงเวลาอย่างนั้นเหรอ  นี่มันสำคัญกับฉันมากนะนิคกี้"จีนจับบ่านิคกี้แน่น

"แล้วไงจีน  รู้ไม่รู้ต่างกันไหม ฉันจะกลับมาเป็นเหมือนหรือเปล่า ถึงคนทั้งโลกรู้มันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ไหม ฉันเป็นโรคที่รักษาไม่หายนะนอกจากตายอย่างเดียว" นิคกี้ตะโกนใส่หน้า ร่างกายเปลือยเปล่าเริ่มสะเทิ้ม


"ชีวิตของฉัน ชีวิตที่สวยงามของฉัน ถูกมันกัดกินจนเน่าเปื่อยหมดแล้วจีน ฉันเกลียดมันแต่จะทำอย่างไรได้ นอกจากยอมรับแล้วเดินลงเวทีแสงสว่างแห่งชีวิตไปเงียบๆ" นิคกี้ทุบตัวเอง

"เฮ้ๆๆ"จีนคว้ามือทั้งสองของนิคกี้แล้วดึงทั้งร่างกายของเขาเข้ากอดแน่น
"นิคกี้ ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่  ฉันอยู่กับนายเสมอจำได้ไหม ไม่ว่านายจะเป็นอะไร ฉันจะอยู่กับนาย" จีนกดริมฝีปากกับนิคกี้ๆตอบสนองอย่างรุนแรงกลับมา

"จีน  ขอบใจสำหรับทุกหยาดน้ำใจที่นายมีให้กับฉัน" นิคกี้พูดอู้อี้ด้วยริมฝีปากนัวเนียอยู่กับจีน
"ฉันไม่เคยใช้วิชาที่ร่ำเรียนมากับใคร แต่ฉันจะรักษานายเอง" จีนเองก็ไม่ต่างกัน
"นายจะเอาฉันเป็นหนูทดลองวิชาหรือ" นิคกี้หัวเราะ


"พูดเล่นน่า เราต่างรู้ดี  ยิ่งในฐานะนายแพทย์นายยิ่งรู้ดีว่าเราเกินระยะที่จะเยียวยาแล้ว" นิคกี้ขยับตัวนิดหน่อย ตอนแรกเขาตั้งใจจะปล่อยตัวให้จีนกอดจูบจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น หากแต่เพราะคลื่นอารมณ์ที่ไหวแรงขึ้นขณะเดียวกับที่คิดขึ้นถึงวินาทีที่ผ่านมาในแต่ละวินาทีของชีวิต  


เขาเริ่มเคลื่อนไหวมือที่โอบลำตัวของจีน  ริมฝีปากเผยอกดแนบข้างแก้มของจีนอย่างหื่-นกระหาย จีนผละออกมองหน้าของเขา นิคกี้ถอนใจแล้วยิ้ม

"ฉันจะก้าวข้ามเรื่องที่ถือสานักหนามาชั่วชีวิตสักที จีน ก่อนที่ร่างกายนี้จะหมดความรู้สึกรู้สมใดๆ ก่อนที่ไฟจะมอดไหม้กลายเถ้าธุลี เถอะนะ  ฉันเต็มใจจีน ฉันทำให้นายเจ็บปวดมากพอแล้ว   หยุดมันเวลานี้เถอะ" นิคกี้หายใจต่ำถี่ สองมือลูบผมท่ามกลายสายน้ำ

"เป็นรางวัลให้กับความซื่อสัตย์ตลอดสิบปีที่ผ่านมาหรือ" จีนส่งเสียงเยาะในคอ ช่างทำได้นะเพื่อนรัก จีนส่ายหน้า เขาปล่อยมือจากนิคกี้แล้วผละถอยออกห่าง มองร่างกายที่อยากได้หนักหนาด้วยความรู้สึกร้าวระบม นี่เขายังเจ็บปวดไม่พออีกหรือ

"ไม่ใช่จีน อย่า ได้โปรดอย่าคิดอย่างนั้น ไม่นะเพื่อน" นิคกี้ก้าวตาม เขาดึงมือไว้ทันก่อนจีนจะเปิดประตูออกไป
"ไม่ใช่รางวัลนะจีน  ฉันอยากให้นายเก็บมันไว้ในทรงจำที่ดีระหว่างเรา ฉันไม่สามารถอยู่กับนายได้อีกแล้ว เข้าใจไหม ฉันอยากเป็นหนึ่งกับนายก่อนถึงวันนั้น วันที่ไม่มีฉัน ฉันอยากให้รู้ว่าฉันซาบซึ้งกับวันเวลาของเราแค่ไหน"

"นิคกี้หยุดนะ" จีนหันมาตวาด
"หัวใจของนายนั่นแหละที่ฉันต้องการมากกว่าเลือดเนื้อ ถ้านายเห็นดีที่จะเป็นของฉัน"จีนจับนิคกี้หันหลังแล้วยื่นมือออกไปครู่เดียว  นิคกี้ก็ร้องโอ๊ย จีนถอยออกห่าง เขาหอบร่างกายโงนเงนหมดแรง


" จริงๆล่ะ นายให้คนอื่นไปแล้ว ทำไมล่ะ ความบริสุทธิ์ของนายไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ได้กลืนกินไป   นายพามันไปที่เพ็นเฮาส์ของโรงแรมอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ  ทำไมล่ะนิคกี้ คนๆนั้นนายรู้จักมาก่อนหรือ"
"ไม่ ฉันพบเขาที่คาเฟ่ เราไปดื่มกันแล้วก็มีอะไรกัน" นิคกี้หลับตา กลืนก้อนแข็งลงคออย่างลำบาก เขากลายเป็นจำเลยในคอกให้ทนายอย่างจีนสอบปากคำเสียแล้ว

"นายหวงตัวกับฉันเสมอ แล้วไง กับไอ้คนทีเพิ่งเห็นหน้ากลับให้มันกลืนกิน  ส่วนคนอย่างฉัน คนที่นายไม่เคยสนใจ  ต้องนอนกอดแต่คำว่าเพื่อนเสมอมากลับไม่ใช่คนแรกที่นายคิดถึงยามต้องการอ้อมกอด นายๆ...." จีนสะอึกคำพูดเขาพูดต่อไม่ออก เขาโบกมือแล้วหันหลังเปิดประตู


"ก็ฉันเพิ่งรู้ผลตรวจในวันสิ้นปี ปีใหม่กำลังคอยเฉลิมฉลองกับฉันอย่างใจจดใจจ่อ โครงการดีๆในหัวของฉันกำลังเป็นรูปร่าง แต่แล้วจู่ๆโลกก็ดับหายไปจากสายตา  ฉันก็เลยสติแตกทำอะไรไม่ถูก นอกจากกระเจิง หัวใจแตกสลายจนคลั่งและเป็นบ้า" นิคกี้ตะโกน


"นายไม่เรียกหาฉันสักคำ ฉันอยู่กับนายเสมอ คำพูดนี้นายลืมได้ไง"จีนหันมาปล่อยเสียงเยาะก่อนผลักประตูปิดใส่หน้านิคกี้

"ได้โปรด จีนอย่าทำอย่างนี้ อย่าโกรธกันซิ" นิคกี้เปิดประตูแล้วตามออกมา
"เช้านี้มีประชุมที่บริษัทมือถือ รีบเข้าเถอะถึงต้องตายนายก็ต้องทำหน้าที่ให้สมบูรณ์"จีนเปลี่ยนเรื่องด้วยเสียงเยือกเย็น ขณะหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้า เสื้อผ้าที่ใส่เปียกปอนจนลีบติดเนื้อตัว  แต่จู่ๆเขาก็ยืนนิ่งแล้วปลดกระดุมแล้วถอดเสื้อออก


    นิคกี้หยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วหยิบส่งให้จีน เขาหันมาแต่ไม่ได้หยิบเสื้อคลุมจากมืออีกฝ่ายหากแค่มองใบหน้าสดสวยนั้นอย่างอ่อนใจ
"ขอโทษนะ มันทำใจไม่ได้น่ะ เรื่องของเรื่องก็คือ"  จีนถอนใจแล้วมองไปทางอื่นไม่อยากให้น้ำตาเอ่อท้นต่อหน้าเพื่อน นิคกี้กัดปากขอบตาปวดร้อน เขาสะอื้นออกมาขณะโผเข้าโอบคอเพื่อนรัก



จีนกอดตอบด้วยวงแขนอันมั่นคง
"นอนกับฉันเถอะนะ"นิคกี้กระซิบ
"นั่นเป็นความฝันที่ฉันฝันเสมอ พอนายมาเสนอให้โดยไม่ตั้งตัวก็เลยงงปนสติแตก" จีนดึงปมเชือกเสื้อคลุมของนิคกี้


"นายพูดเองว่าได้"จีนจูบลำคอพลางกระซิบอีกครั้ง
"อืม" นิคกี้พยักหน้าแรง เขายอมให้จีนถอดเสื้อคลุมออกแล้วอุ้มพาไปที่เตียง


แผ่นหลังเปล่าเปลือยสัมผัสผ้าไหมคลุมที่เก็บอุณภูมิเย็นราวน้ำแข็งของเครื่องปรับอากาศภายในห้อง  นิคกี้ขดตัวนิดหน่อยเมื่อถูกจีนจ้องตรงๆ จีนจับเข่าทั้งสองถ่างออกจากกัน แล้วก้มลงจูบ ร่างกายของมีปฏิกิริยาตอบรับทันที เขาหลับตาครางอย่างลืมตัว  เมื่อบทรักบนเตียงมาถึงเรื่องของกายภาพ นิคกี้ก็ได้ตระหนักจีนอาจรักเขาเท่ากับที่เขารักผม แต่เรื่องของร่างกายนั้นก็เป็นอีกเรื่อง จีนเป็นทั้งอัจฉริยะและนักกีฬา  เขาแข็งแรงกว่าผมสักเท่าตัว กว่านิคกี้จะรู้ซึ้งเรื่องนี้ก็ตอนที่จีนขยับเคลื่อนเข้าไปในตัวเขา


“อึก” นิคกี้สะอึกตัวเกร็ง สองแขบที่โอบรอบคอของจีนบีบแน่น
“ไม่ได้ กว่านี้ไม่ได้แล้ว เจ็บ จีน”นิคกี้ขยับหนีความพยายามของจีน


“นิคกี้ ขอโทษ มันเลิกไม่ได้หรอก  เรามาถึงขนาดนี้กันแล้ว” จีนยันตัวดันดึงเข้าสู่อณาเขตของนิคกี้จนเกือบสมบูรณ์
“จีน ไม่เอา ”  สองขาของนิคกี้ขยับสะเปะสะปะ หากแต่สะโพกถูกปักแน่นโดยการเริ่มเคลื่อนไหวจังหวะอย่าเนิบช้าและหนักหน่วงของจีน

 นิคกี้กดเล็บจนจมเนื้อของจีน  ความเจ็บปวดที่เนื้อกายแพร่กระจายราวกระจกที่ปริแตกร้าว ภาพตรงหน้าพร่าพรายใกล้ดับมืด ยิ่งจีนถาถั่งบุกรุกสัดส่วนที่ปรารถนาลึกล้ำเท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกเหมือนถูกของมีคมเฉือนแยกเป็นสองซีก  


“เจ็บ.....” นิคกี้ซุกใบหน้ากับแผ่นอกแข็งราวหินผาของจีน  ร่างกายของเขาโยกคลอนตามแรงโถมใส่   มือข้างหนึ่งของจีนรวบมือของนิคกี้แล้วกดไว้เหนือศีรษะ การเคลื่อนไหวเพิ่มความดุดันตามอารมณ์ของจีน หากเปรียบกับดนตรีจีนก็กำลังบรรเลงทำนองในท่อนซึ่งเป็นธีมหลักของของเพลง อย่างไรก็หยุดไม่ได้


“ฉันรักนาย รักมากเหลือเกิน” จีนกระซิบพร้อมซุกไซ้ใบหน้าที่ลำคอของนิคกี้  นิคกี้สะอึก หยุดดิ้นรน เขามองเพดานิ่งไม่นานน้ำตาก็เอ่อท้น    เพราะเห็นใจในความรู้สึกที่เสียดลึกของเพื่อนแท้  เขากำลังจะตาย หากร่างกายนี้จีนเห็นว่าดีก็ยินดีมอบให้   ใช่แล้วคำพูดของเขา

นิคกี้กัดกลีบปากหลับตาข่มความเจ็บที่สะท้านทั่วสพางค์ที่สั่นไหว อึดใจเดียวก็ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา   ขาทั้งสองค่อยๆยกขึ้นโอบรั้งเอวของจีนอย่างนุ่มนวล  สองมือที่เกือบผลักไสจีนก็เปลี่ยนท่าทีกลายลูบไล้สุดท้ายก็เลื่อนโอบกอดแนบกระชับ  


จูบดูดดื่มสนองตอบริมฝีปากและลิ้นของจีน   ในความรู้สึกนั้นบอกให้ลืม ปล่อยวางและเต็มใจ  หากคืนนั้นสามารถให้ผมผมซึ่งเป็นคนแปลกได้ทำไมคนที่อยู่ข้างกายมาตลอดอย่างจีนจึงไม่สมควรได้ นี่ว่ากันตามความยุติธรรม นิคกี้กัดปากเมื่อความรู้สึกยิ่งเจ็บกัดเซาะชอนไชจนเกือบจะขาดใจ     ....ช่างมันเถอะ ช่างมันความเจ็บเจียนฉีกร่างขาดวิ่นอันนี้ หัวใจว่างเปล่าพูดปลอบซ้ำๆ

นิคกี้แข็งใจขยับสะโพบตอบสนองจีนเย้ายวนอ่อนไหวมากขึ้น  พวกเขาสบตากันแน่วนิ่งขณะจรดจูบซึ่งกันและกัน  ร่างกายเบียดชิดจนแทบเป็นเนื้อเดียว  พวกเขาอาจเคยถกเถียงกันด้วยเรื่องสาวสวย  อาจเคยคลุกฝุ่นเล่นกีฬาอย่างไม่บันย้ายันยัง  อาจเคยทำแผลงๆทะลึ่งจนสาวๆผุสวาทด่าตามประสา

อาจเคยเที่ยวหัวหกก้นขวิด  อาจเคยผลักอกกันเพราะขัดแย้ง  อาจเคยกอดคอหัวเราะในเรื่องสมใจทุกเรื่อง  แต่เรื่องแบบนี้ เรื่องที่ทำในเวลานี้   นิคกี้หยุดจูบแล้วประคองใบหน้าของจีนไว้ครู่หนึ่งแล้วปล่อยให้จีนจูบเขาอย่างเพลิดเพลินต่อ ไป  จีนอาจไม่เข้าที่เขาหยุดยั้งครู่เล็กๆ  ไม่จำเป็นหรอกมันก็เพียงแค่เขาอยากเก็บภาพของเพื่อนรักไว้รำลึกในวันที่ต้องโบกมือลาโลกนี้  


“ดีจัง จีน” นิคกี้ยิ้มพร้อมกระซิบขณะจีนจูบใบหน้าของเขา
“เราจะไปทันประชุมนะ” จีนยันตัวเองแนบกับนิคกี้  ช่องว่างในกายของนิคกี้ถูกเติมเต็มทุกอณู  
"บ้า ทำเสียอารมณ์หมด กำลังได้ฟิลแท้ๆเชียวดันพูดเรื่องงานเสียได้" ขนงเรียวคิ้วของนิคกี้ย่นเข้ากัน   เข่าที่โอบเอวของจีนงอยกสูงจนเกือบชิดอกตัวเองเพื่อให้เปิดทางให้จีนได้คืบเคลื่อนล้ำลึกสุดคณา


  จีนเนิบนิ่งหนักแน่นในท่วงทำนองเพลงรัก  เขาอยากถนอมวินาทีสุกงอมหอมหวานนี้ไว้ให้นานเท่าที่จะสามารถทำได้  สองแขนของนิคกี้ที่โอบรอบคอเขาอบอุ่นกว่าเตาผิงที่เคยนั่งอิงอ่านหนังสือด้วยกันในบ้านเช่าสมัยเรียนที่yale
“สัญญาว่าจะไม่ร้องไห้วันที่ฉันลาลับนะ”


“สัญญาฉันจะยิ้มส่งนาย  ที่รัก”  จีนพลิกนิคกี้กลับหลังก่อนกดทาบทับจนสองร่างกายแนบแน่นทุกอณูผิวกาย  นิคกี้แอ่นสะโพกขึ้นรับสัดส่วนของที่กลับเข้ามาอีกครั้ง     จีนจูบไล้ทั่วแนวสันหลังที่ขาวสะอาดก่อนจะเงยหน้าขึ้นผ่อนหายใจแล้วโถมถาใส่นิคกี้อีกครั้ง


“อดทนหน่อยนะนิคกี้”
“อื้ม” นิคกี้ซบหน้ากับหมอนสองมือกำปลอกผ้าแน่น ขนตายาวเปียกชื้นจากน้ำใสที่ไหลจากหน่วยตาโดยไม่รู้ตัว  อา....เท่านี้ร่องรอยของผมในร่างกายของนิคกี้ก็ถูกจีนถมเต็มหมดสิ้นแล้ว.....

*********
BY Dongkan

แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 50 20:35:30

แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 50 19:49:02

แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 50 19:47:09