ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าคุณเป็นผม คุณจะทำยังไง? ก. เรียกคนที่อยู่ข้างหน้าแล้วถามว่า "คุณๆ เห็นผมไหม?" ข. ตะโกนโวยวายเหมือนคนบ้า แล้วตามด้วยข้อ ก. ค. ต่อยคนที่อยู่ข้างหน้า แล้วตามด้วยข้อ ข. ง. ไปโรงเรียน ผมยังไม่บ้า ผมเลือกข้อ ง. ถึงแม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะแปลกประหลาดยังไง ผมก็ไม่ทำตัวให้เป็นจุดเด่นหรอก คิดดูสิจะน่าอายแค่ไหนถ้าคนข้างหน้าหันมามองแปลกๆจากคำถามไร้สติพรรณนั้น? ผมตัดสินใจเดินไปโรงเรียนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ผมถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวมาระหว่างที่นอนหลับหรือเปล่า? หรือว่าที่นี่เป็นอีกมิติหนึ่งที่ผมกลายเป็นมนุษย์ล่องหน - บ้าน่าก็ผมยังเห็นตัวเองอยู่นี่เลย จะเป็นมนุษย์ล่องหนไปได้ยังไง หรือว่าผมกำลังฝันอยู่? - ลองหยิกแก้มตัวเองก็เจ็บนี่หว่า หรือว่า... ผมคิดโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย พวกผู้ใหญ่ชอบบอกว่าเล่นเกมส์ไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ เล่นแล้วจะทำให้โง่ สู้เอาเวาลาไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์ดีกว่า - ก็คิดได้แค่นี้ถึงได้ห้อยจตุคามกันทั่วบ้านทั่วเมือง เห็นต้นไม้แปลกๆก็ไปขูดขอหวยกัน ถ้าต้องโตมาเป็นผู้ใหญ่ฉลาดๆแบบนั้น ผมยอมโง่อยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว - นี่ผมนอกเรื่องแล้วใช่ไหมเนี่ย? รู้สึกตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนแล้ว ผมโล่งใจที่เห็นประตู รั้ว ทุกอย่างยังเหมือนเมื่อวันศุกร์ - เท่านี้ก็ตัดสมมุติฐานที่ผมโดนลักพาตัวจากมนุษย์ต่างดาวไปได้ข้อนึงล่ะ ไม่มีอาจารย์ฝ่ายปกครองรอเด็กมาสายเหมือนเคย - ผมชักไม่แน่ใจละว่าฝันไปหรือเปล่า โชคดีจริงๆที่ไม่ต้องมีประวัติกับฝ่ายปกครอง ถูกเรียกมาตักเตือนเพราะลูกชายมาโรงเรียนสายไม่อยู่ในรายการสิ่งที่ต้องทำประจำวันของแม่แน่ๆ ผมเดินหลบๆ เลาะไปตามทางเดินจนกระทั่งถึงโรงยิม นั่นไงกำลังแข่งบาสกันอยู่เลย เช้านี้ทีมผมมีแข่งแมตซ์แรกเสียด้วย แต่ถึงผมจะลงหรือไม่ลงก็คงไม่ต่างอะไรกัน เอานักกีฬาพาราลิมปิคมาแข่งแทนผมยังดีซะกว่า แปลก... ทำไมทีมที่แข่งไม่ใช่ทีมผมล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นไอ้พวกที่วิ่งไล่กันอยู่ในสนามไม่มีคนที่ผมรู้จักซักคน นี่ผมเบลอจนลืมตารางเรียนแล้วหรือนี่ ผมหันซ้ายหันขวาสำรวจคนในชั้น ไม่มี ไม่มี ไม่มี... ไม่มีคนที่ผมรู้จักซักคน ที่สำคัญผมไม่คุ้นหน้าคนพวกนี้ซักกะคน ผมค่อนข้างมั่นใจว่าไม่เคยเห็นคนพวกนี้มาก่อนตลอดเวลา 5 ปีกว่าๆที่เรียนมา (การจำหน้าคนที่คุณไม่อยากคุยด้วย ช่วยให้คุณเลี่ยงการสนทนาง่ายขึ้น) อย่าบอกนะว่าพวกนี้เพิ่งยกพวกกันย้ายโรงเรียนมาวันนี้วันแรก - นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? ตอนนี้ผมเลือกข้อ ก. "นี่นาย นายคนนั้นน่ะ" "เธอๆ นี่คาบพละของห้อง 6/9 หรือเปล่า?" "เฮ้ ยู้ฮูว คุณครูครับ ได้ยินผมไหม?" เปล่าประโยชน์ ไม่มีคนได้ยินผมเลย ผมแข็งใจฝืนธรรมชาติของตนเอง เดินเข้าไปแตะไหล่นักเรียนคนหนึ่งซึ่งกำลังเชียร์คนในสนามอย่างออกรส ไม่ได้ผล นายคนนั้นไม่หันมามองผม ถึงผมจะพยายามทั้งดึงทั้งดัน จนเกือบจะกระชากคอเสื้อหมอนั่นมาตะโกนใส่หน้าแล้วก็ตาม หมอนั่น - ไม่สิ ทุกคน - ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของผมเลย สาบานได้ว่าผมตะโกนจนคอเจ็บไปหมดแล้ว เหงื่อเย็นเฉียบไหลมาตามหน้าผาก... ผมน่าจะรู้แล้วว่ามันไม่ปกติตั้งแต่บนถนนนั่นแล้ว จะบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นก็ชักจะเลยเถิดเกินไปที่คนไม่รู้จักจะพร้อมใจกันเมินหน้าผม ผมกลัว... สมมุติฐานเรื่องมนุษย์ล่องหนวนเวียนกลับมาในสมองของผมอีกครั้ง ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ตรงดิ่งไปหากระจกที่ใกล้ที่สุด - ห้องน้ำชายบนใต้โรงยิม ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะส่องกระจกดู อย่างน้อยถ้ายังเห็นตัวเองในกระจกก็พอจะตัดสมมุติฐานเพ้อเจ้อนั่นออกไปได้ - ข้อแตกต่างระหว่างสิ่งเลวร้ายในชีวิตกับสิ่งดีๆมันอยู่ตรงนี้แหละ มันมักมาพร้อมๆกันเหมือนจะซัดเราให้หมอบ ผมไม่เห็นตัวเองในกระจก... ผมตกใจแทบล้มทั้งยืน ถ้าผมเป็นพวกขวัญอ่อนต้องกรีดร้องไม่เป็นภาษามนุษย์แล้วแน่ๆ (แต่ถึงร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินอยู่ดี) ก็ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกแท้ๆ แล้วภาพที่สะท้อนมาทำไมมีแค่กระเบื้องข้างหลังล่ะ? ผมกลัว... คราวนี้ไม่ใช่แค่กลัวเพียงอย่างเดียว อดรีนาลีนในร่างกายมันสั่งให้ผมทำสิ่งที่ไม่เคยอยู่แม้แต่ในจินตนาการ - ผมอุ้มกระถางนอกห้องน้ำทุ่มใส่กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ ถึงตรงนี้คุณคงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว - ยังหรอก ผมยังไม่บ้า แค่เกือบๆ... ยังมีอีกสมมุติฐานหนึ่งนอกเหนือจากที่ผมกลายเป็นมนุษย์ล่องหนในชั่วข้ามคืน - นั่นคือผมตายไปแล้ว... อาจจะฟังเพ้อเจ้อเหมือนนิยายผี - การเล่นเกมส์สอนให้ผมคิดนอกกรอบอย่างนี้แหละ ในวินาทีนี้ผมไม่สนใจแล้วว่ามันจะเป็นยังไง ขอเพียง... ขอเพียงพิสูจน์ได้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ ผมยังไม่ตายก็พอแล้ว เลือดอุ่นๆไหลออกมาตามรอยแผลที่ปริออกที่แขน ผมใช้เศษกระจกกรีดแขนตัวเอง ผมเจ็บ... เอาล่ะน่า อย่างน้อยก็พอจะพิสูจน์ได้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ ความเจ็บกับเลือดที่ไหลนองเป็นตัวพิสูจน์ชั้นยอด - เลือดเหรอ? แล้วเลือดไปไหน? แผลที่แขนล่ะ มันหายไปได้ยังไง? แขนผม... แขนผมหายไปไหนแล้ว ขณะที่ใจผมจดจ่ออยู่กับความเจ็บปวด มันก็จางหายไปราวกับเรื่องโกหก พอผมมองมาที่แขนอีกที แขนผมก็หายไปแล้ว เท้าผม ตัวผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบเป็นผมมันค่อยๆเลือนหายไปจากครรลองสายตา - ผมมองไม่เห็นตัวเองอีกต่อไป ผมกลัว... ผมวิ่งออกจากที่นี่ ขาทั้งสองข้าง (ถ้ามันยังมีอยู่) พาผมไปอย่างไร้จุดหมาย ถึงผมจะมองไม่เห็นตัวเอง แต่ก็รู้สึกได้ว่าผมยังอยู่ที่ตรงนี้ นายพิชิตยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ในที่สุดผมก็เหนื่อยหอบ ไม่มีเหงื่อไหลออกมาให้เห็น อย่างน้อยถ้าผมยังเหนื่อยได้ก็น่าจะเป็นเรื่องดีจริงไหม? ผมหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง วันนี้ไม่มีอะไรให้ต้องรีบร้อนอีกแล้ว ถ้าผมจะโดดเรียนสักวันคงไม่มีใครรู้หรอก ขนาดผมยังมองไม่เห็นตัวเองเลย น่าตลกซะไม่มี หรือนี่เป็นผลมาจากความปรารถนาของตัวผมเอง? ผมเฝ้าฝันวันที่ไม่ต้องอยู่ในสังคม วันที่ผมไม่ต้องติดต่อสื่อสารกับใครให้มากความ อยู่กับตัวเองกับสิ่งที่อยากทำ ผมคิดเสมอว่าจะเป็นอย่างไรถ้าวันหนึ่งไม่มีใครรู้จักผม ไม่มีคนโกรธ เกลียด รัก ใส่ใจ - วันนี้ผมรู้แล้วว่าถ้าวันนั้นมาถึงจะเป็นอย่างไร ผมกลัว... ผมต้องการแค่ใครสักคนอยู่ข้างๆเวลานี้ ผมรู้แล้วว่าที่จริงผมแค่เกลียดการแสดงออก แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาให้คนอื่นเห็น ผมไม่เคยบอกรักแม่สักคำ ไม่เคยเลย... ตอนนี้ผมคิดถึงแม่ เบื้องหน้ามีต้นไม้ใหญ่แตกกิ่งก้านสาขามากมาย มันให้ร่มเงาแก่ผู้ที่ผ่านไปผ่านมานานนับทศวรรษ "เจ้าต้นไม้ ถึงเจ้าจะไปไหนมาไหนไม่ได้อย่างฉัน แต่อย่างน้อยทุกคนก็รู้ว่าเจ้ายังอยู่ตรงนี้ ถึงทุกคนจะไม่เห็นคุณค่าในตัวเจ้าแต่เขาก็รู้ว่าเจ้ามีตัวตน... ฉันสิ ไปไหนมาไหนได้สบาย แต่กลับไม่มีสักคนสำเหนียกถึงตัวตนของฉัน แม้แต่ตัวเองฉันยังมองไม่เห็นเลย น่าตลกไหมล่ะ" น้ำอุ่นๆไหลออกมาจากสองตา นี่ผมกำลังคุยกับต้นไม้หรือนี่ ตัวตนเหรอ แล้วผมมีตัวตนจริงๆหรือ? ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองมีตัวตนถ้าไม่มีแม้สักคนบอกว่าตัวผมมีอยู่จริง? ผมกลัว... ณ วินาทีนั้น "ตัวตน" ของนายพิชิตก็แตกดับอย่างสมบูรณ์ จากคุณ : raQuiam - [ 20 ต.ค. 50 12:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลานี้สายเกินกว่าที่พระทั่วไปจะเริ่มกิจของสงฆ์เฉกเช่นการบิณฑบาต หากแต่พระรูปนี้ยังคงไม่เสร็จกิจซึ่งมีเพียงท่านเท่านั้นจะทำได้ ท่านอุ้มบาตรอย่างมีจุดมุ่งหมายไปยังบ้านหลังหนึ่งใกล้โรงเรียนมัธยม บ้านสองชั้นที่ปลูกติดกันเป็นตับเป็นสถานที่อยู่อาศัยของชนชั้นกลางทั่วๆไปที่พบเห็นได้อย่างชินตา มีเพียงบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีลักษณะผิดแปลกไปจากบริเวณรอบๆ บ้านหลังนี้มีร่องรอยไฟไหม้และถูกทิ้งร้าง มีหญิงวัยกลางคนนั่งเหม่อตรงหน้าบ้าน โดยมีชายอายุไล่เลี่ยกันยืนมองอย่างหดหู่อยู่ข้างๆ ฝ่ายชายเมื่อเห็นภิกษุเดินผ่านมาก็ยกมือไหว้และสะกิดให้ผู้หญิงทำตาม "เจริญพรเถอะโยม" เสียงของท่านสดใสกังวานราวจะขับไล่ความหมองหม่นในจิตใจของคนทั้งสอง "อาตมาผ่านมาทางนี้หลายครั้ง สังเกตเห็นโยมทั้งสองท่าทางเป็นทุกข์... โยมพอจะบอกกล่าวให้ทราบได้หรือไม่?" ฝ่ายชายสบตาหญิงสาว เธอพยักหน้า เขาจึงพูดขึ้น "ลูกชายของเราหายไปจากบ้านเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เราไม่เจอเขาอีกเลยตั้งแต่คืนนั้น..." หญิงผู้เป็นภรรยาหลับตาด้วยความขมขื่น สามีเริ่มเล่าต่อ "คืนนั้นผมกลับบ้านดึกตามปกติ กลับมาก็เห็นไฟลุกโพลงท่วมบ้านทั้งหลัง ผมตกใจมากรีบวิ่งเข้าไปช่วยภรรยากับลูกชาย ตอนนั้นตกใจจนลืมแจ้งหน่วยดับเพลิง ผมพบภรรยาในห้องนอนสลบไม่ได้สติเลยแบกออกมา แต่พอเข้าไปในห้องลูกชาย... ผมไม่พบเขา ไม่เจอใครเลย" "พวกเพื่อนบ้านก็เหลือเกิน แทนที่เห็นไฟไหม้แล้วจะช่วยกัน กลับมามุงดูอยู่เฉยๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองอย่างนั้นแหละ สังคมสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด" ภรรยาเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง "ฉันเป็นคนไล่เขาไปนอนเองค่ะ ตาหนูติดนิสัยชอบเล่นเกมส์จนดึกดื่นต้องให้ฉันไล่ไปนอนทุกที ตอนนั้นฉันเห็นกับตาว่าแกขึ้นไปนอนแล้วแน่ๆ" เธอเริ่มร้องไห้เสียงสั่น "โยมทั้งสอง..." พระถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ลูกชายของโยมเสียแล้วตั้งแต่ไฟไหม้ครั้งนั้น" "เป็นไปไม่ได้! ผมแน่ใจว่าไม่เห็นใครอยู่ในห้องนั้นแน่ๆ" สามีส่งเสียงดัง "ตาเนื้อเห็นทุกสิ่งที่วางอยู่ในครรลองสายตา ต่างกับตาใจที่เห็นเฉพาะสิ่งที่จิตอยากเห็นนะโยม" "ทุกคนย่อมมีหนทางของตนเอง วิญญาณของลูกชายโยมหลับไหลมาเป็นเวลา 5 ปีอาจเป็นเพราะเขามีสิ่งอันเป็นกังวล - เมื่อครู่อาตมาเห็นเขาเดินออกมาจากบ้านของโยมทั้งสอง อาตมาจึงคิดว่าเวลาที่หยุดมานานน่าจะได้เวลาเริ่มต้นอีกครั้ง" "หลวงพ่อเห็นลูกชายของฉันหรือคะ? เมื่อไหร่ แล้วทำไมฉันไม่เห็นเขาเลยล่ะ?" "ดังที่อาตมากล่าว ทุกคนย่อมมีหนทางของตนเอง สาเหตุที่โยมไม่เห็นลูกชายเป็นเพราะเส้นทางของเขากับโยมทั้งสองมันแตกต่างกัน" "วิญญาณที่สิ้นใจโดยไม่รู้ตัวมาก่อนจะกลายเป็นสัมภเวสีวนเวียนอยู่ในโลกของตนเอง มันอาจจะเป็นสวรรค์หรือนรกก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตและกรรมแต่หนหลังของคนเหล่านั้น ประสาทสัมผัสทั้ง 5 อย่าง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จะยังอยู่ครบถ้วนทุกประการ... เว้นแต่เจ้าของดินแดนจะไม่ประสงค์เช่นนั้น ไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ตัวก็ตาม..." "อาตมาเพ่งจิตพบลูกชายของโยมทั้งสองที่สวนสาธารณะใกล้ๆ อาตมาจึงเข้าไปพูดคุยให้เขาเข้าใจสภาพของตน เขาสับสนมากแต่ก็เข้าใจ และไปดีในที่สุด" "ตาหนูลูกแม่" สามีกุมมือภรรยาที่ร้องไห้อย่างไม่สนใจใคร แววตาของเขาส่งความขอบคุณมาให้ภิกษุที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น "อีกอย่างหนึ่ง..." "พวกโยมทั้งสองรู้เรื่องลูกชายแล้วก็คงสบายใจขึ้นแล้ว อาตมาอยากจะขอบิณฑบาตร" จงไปสู่สุคติ... ภิกษุแผ่เมตตาให้สัมภเวสีทั้งสองอยู่เนิ่นนาน ถึงเช้านี้ต้องอาบัติเพราะผิดศีลข้อสอง แต่มันก็คุ้มค่าที่จะช่วยปลดปล่อยพันธนาการวิญญาณหลงทางให้เดินไปตามทางที่ถูกที่ควร ให้พ้นจากแดนสนธยา ท่านยังเสียดายที่ไม่อาจช่วยวิญญาณเด็กชายให้พ้นจากการแตกดับได้... จะช่วยได้อย่างไรเมื่อ "ดินแดน" ของเขาไม่มีทางเชื่อมต่อให้เข้าไปได้เลย วิญญาณที่น่าสงสาร ภิกษุอุ้มบาตรเยื้องย่างกลับไปยังที่ที่ท่านจากมา... จากคุณ : raQuiam - [ 20 ต.ค. 50 12:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบค่ะ เว้นนิดนึงตรงแจ้งไฟไหม้ ต่อให้เพื่อนบ้านเมินเฉย ก็มีคนแจ้งแน่นอน เพราะไฟถึงตัวได้ ไม่ต้องใส่ใจรายละเอียดเรื่องแจ้งไม่แจ้งก็ได้ค่ะ ไม่สำคัญกับใจความเรื่อง จากคุณ : scottie - [ 20 ต.ค. 50 13:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกครับ จากคุณ : GTW - [ 20 ต.ค. 50 16:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบคุณ scottie ที่เพื่อนบ้านอยู่เฉยๆ เพราะผมต้องการหาเหตุผลให้กับการไม่อยากมีตัวตนในสังคมของพิชิตน่ะครับ - พอมาอ่านดูอีกทีมันก็ไม่จำเป็นกับเนื้อเรื่องจริงๆด้วยสิ :) จากคุณ : raQuiam - [ 20 ต.ค. 50 21:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนอ่านชอบ คนเขียนก็มีกำลังใจครับ :) ขอบคุณมากสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่าน และทุกๆความคิดเห็น จากคุณ : raQuiam - [ 20 ต.ค. 50 22:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านตอนดึกๆ กลัวเลยค่ะ ได้อารมณ์นะคะเนี่ย จากคุณ : denebty (denebt00) - [ 29 ต.ค. 50 01:08:09 ]