ความคิดเห็นที่ 1 ณ ร้านอาหารทั่วหล้าล้วนญาติมิตร “โอ๊ว ! อร่อยเป็นบ้าเลยยยยย !” เรียงร้องของหมิงหลุนดังก้องสะท้อนไปมาอยู่ใน “ทั่วหล้าล้วนญาติมิตร” “ถึงจะอร่อยดีก็เถอะ เจ้าไม่ร้องเสียงดังเกินไปหน่อยหรือ ?” สุดท้ายเฉิงกวงก็ยอมมาทานอาหารกันที่ร้านนี้ตามใจหมิงหลุนจนได้ แต่อาหารร้านนี้รสชาติดีมากจริงๆ กระทั่งตัวเขาที่เป็นถึงราชโอรสยังเพิ่งจะเคยได้ทานอาหารที่มีรสเลิศถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก “เจ้าโง่อาไท่นั่นคงกำลังนึกเสียใจจนร้องไห้โฮอยู่เป็นแน่ !” หมิงหลุนยิ้มชั่วร้ายพลางยัดเนื้อเข้าปาก แล้วหันไปสังเกตเห็นว่าเฉิงกวงยังไม่ได้แตะเนื้อในชามของตัวเองเลยสักชิ้น “เอ๋ ? เฉิงกวง ทำไมไม่กินเล่า ? เจ้าไม่ชอบกินหรือ ? เนื้อนี่รสชาติดีที่สุดในชามเลยนะ !” ท้ายประโยคแนะนำอย่างจริงใจ “ไม่ต้องมายุ่ง !” เฉิงกวงพูดเสียงห้วนแล้วคิดในใจอย่างลำพอง ...เรื่องอะไรจะรีบกินเล่า...ของอร่อยมันต้องเอาไว้กินทีหลังสุดสิ หึหึ ถึงตอนนั้นเจ้าจงน้ำลายหกมองข้ากินอย่างมีความสุขไปเถอะ !... หมิงหลุนตบบ่าน้องชายครึ่งปิศาจด้วยสีหน้าจริงจัง “เฉิงกวง เราเป็นพี่น้องกัน ก็ต้องมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านอยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ชอบกิน อย่างนั้นพี่ชายคนนี้จะช่วยจัดการให้เจ้าเอง !” จบคำก็จัดการเทเนื้อที่เฉิงกวงจงใจเหลือเอาไว้ทานทีหลังสุดเข้าปากไปในรวดเดียว “อ๊า ! อ๊า !” เฉิงกวงผู้น่าสงสารร้องห้ามไม่ทัน จึงได้แต่เบิกตาค้างจ้องดูหมิงหลุนทานเนื้อที่เขาชอบมากที่สุดลงไปจนหมดชาม ชั่วพริบตาที่เนื้อไหลจากชามลงไปในปากหมิงหลุน ลูกครึ่งปิศาจรู้สึกเหมือนไม่ใช่แค่เส้นผมของตัวเองเท่านั้นที่ขาว แต่โลกทั้งโลกพลอยเปลี่ยนเป็นซีดขาวไปอย่างฉับพลัน... หมิงหลุนเช็ดน้ำมันที่เยิ้มตรงมุมปากแล้วพูดอย่างใจกว้าง “ไม่ต้องขอบอกขอบใจกันหรอกน่า !” “ขอถาม ท่านทั้งสอง...” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาสองหนุ่มและเอ่ยปากถามเหมือนกับต้องการจะสนทนาอะไรด้วย  ทว่าเสียงตวาดลั่นอย่างโกรธเกรี้ยวของเฉิงกวงซึ่งยกโต๊ะขึ้นชูเหนือศีรษะได้กลบเสียงของชายวัยกลางคนเสียสิ้น “เจ้า...เจ้า...ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย ! เอาเนื้อของข้าคืนมานะ !” “อ๊ากกกกกกกก...!!” เสียงร้องโหยหวนของหมิงหลุนดังสะท้อนไปมาครอบคลุมทั่วทั้งเมืองเล็กๆ แห่งนั้น “สองท่าน...” ชายวัยกลางคนพยายามอ้าปากร้องทักอีกครั้ง ทว่าเสียงทักก็ยังถูกเสียงทะเลาะกันของสองพี่น้องกลบเสียสิ้นเช่นเดิม “ก็เจ้าบอกเองนี่ว่าเจ้าไม่อยากกินน่ะ ?” หมิงหลุนพยายามเถียง “ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไรหา ? ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไร !” พอนึกถึงว่าตัวเองอุตส่าห์เลือกทานแต่ผักลงไปก่อนทั้งนั้นแล้ว เพลิงโทสะของเฉิงกวงก็ลุกฮือโหมปานไฟไหม้ป่าทันที โต๊ะที่ยกชูขึ้นสุดแขนทุบเปรี้ยงลงใส่พี่ชายสุดที่รักอย่างไม่มีการปรานีปราศรัย แล้วยังแถมเก้าอี้ให้ไปด้วยอีกหลายตัว ระหว่างที่กำลังตาแดงฉานกับการเล่นงานพี่ชายผู้ไร้สมอง เฉิงกวงก็สังเกตเห็นว่ามีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งยกชามใส่เนื้อยื่นมาให้ตรงหน้าเขา จึงชะงักมือ และหันไปถามอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ “เอ๊ะ ? เจ้าเป็นใครกัน ?” ชายวัยกลางคนที่เอ่ยทักถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “ในที่สุดก็สงบสติลงจนได้ ท่านทั้งสองพอจะช่วยรับฟังที่ข้ากล่าวสักเล็กน้อยได้หรือไม่ขอรับ ?” “โอ๋ ?” เฉิงกวงกับหมิงหลุนซึ่งศีรษะมีแต่รอยปูดโนหันมามองกันด้วยสีหน้างุนงง ครั้นแล้วเฉิงกวงจึงเอามือกอดอก และออกปากถามไปว่า “เจ้ามาพบพวกเราด้วยเรื่องใด ?” สองตาครึ่งปิศาจกวาดมองสำรวจชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างพิจารณา อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ จากลักษณะการแต่งกายดูจะร่ำรวยมาก และมีอายุประมาณ 50 ปี “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ขอรับ พวกเราที่นี่กำลังพบกับเรื่องเดือดร้อนบางประการ จึงใคร่ขอให้ท่านทั้งสองช่วยเหลือพวกเรา” “ทำไมถึงต้องมาขอให้พวกเราช่วยเล่า ? ในเมืองของเจ้าก็น่าจะมีคนที่ใช้อาคมเป็นอยู่นี่ ?” หมิงหลุนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “มีสิขอรับ เพียงแต่...เรื่องนี้ไปขอให้พวกเขาช่วยก็ไม่มีประโยชน์ดอกขอรับ ดังนั้น...หากท่านทั้งสองยอมรับปากละก็ ข้ายินดีจะมอบค่าตอบแทนให้อย่างงามเลยทีเดียว” เศรษฐีวัยกลางคนหยิบถุงเงินใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “พวกเราไม่ได้ขาดแคลนเงิน !” เฉิงกวงปฏิเสธเสียงเย็น “ไปกันเถอะ !” “ท่านทั้งสองโปรดรอให้ข้ากล่าวจบก่อนแล้วค่อยจากไปเถิดขอรับ !” เศรษฐีกลางคนยึดชายเสื้อของหมิงหลุนเอาไว้ “เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตของเมืองแห่งนี้ ท่านผู้ผ่านทางมาได้โปรดชะงักฝีเท้าอันเร่งรีบรอฟังคำกล่าวของข้าให้จบก่อนเถิด” “โอ๋ ? ลองว่ามาดูเถิด” หมิงหลุนนั่งลงบนเก้าอี้ ...บัดซบ ! ไอ้เจ้านี้กลายเป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านไปตั้งแต่เมื่อไรกัน ?... เฉิงกวงคิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะจำใจต้องนั่งลงตามไปด้วยอย่างไม่มีทางเลือก “พักนี้มีปิศาจตนหนึ่งย้ายมาจากภูเขาลูกอื่นที่อยู่ใกล้ๆ ปิศาจตนนี้สั่งให้พวกเราส่งเด็กหนุ่มขึ้นเขาไปเป็นเครื่องบรรณาการเดือนละสองคนทุกเดือน ไม่อย่างนั้นมันจะทำลายเมืองของพวกเราทิ้ง ปิศาจในเมืองและเหล่านักรบผู้กล้าเป็นจำนวนไม่น้อยต่างก็เคยไปท้าสู้กับมันมาแล้ว ทว่าหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในภูเขา ก็ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย ถ้าหาก...ถ้าหากไม่สังหารปิศาจตนนี้ทิ้งละก็ อย่างนั้น...อย่างนั้น......เพราะฉะนั้น ทั้งสองท่านได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเถิด !” กล่าวจบก็ทรุดตัวลงพนมมือไหว้สองพี่น้องจนจดพื้น “ไม่มีปัญหา ! ก็แค่ฆ่าปิศาจเท่านั้นเองนี่ !” หมิงหลุนตบอกตัวเองรับรองเสียงหนัก “พวกข้าจะช่วยจัดการให้ท่านเอง ! จริงไหม เฉิงกวง ?” กล่าวจบก็หันไปมองน้องชายด้วยรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ “ชิ ! เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ? อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรของเรา ดังนั้นอย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องทำนองนี้จะดีกว่า !” เฉิงกวงแสดงสีหน้าบอกความหมาย ‘นี่ไม่ใช่เรื่องของข้า’ อย่างชัดเจน “แต่ว่า คนในเมืองนี้น่าสงสารออกนะ !” “นี่ อาณาจักรของเจ้าคงจะมีหน่วยปราบมารสินะ ? ทำไมถึงไม่เรียกให้พวกเขามาช่วยเล่า ?” หน่วยปราบมารคือหน่วยงานพิเศษที่มีไว้เพื่อสังหารสัตว์มารและปิศาจที่ประพฤติชั่วโดยเฉพาะ หน่วยงานนี้ราชามนุษย์ซึ่งทำหน้าที่ปกครองมวลมนุษย์ในอาณาจักรเป็นผู้บัญชาการโดยตรง “ถ้าไปตามพวกเขามาช่วย มันจะสายเกินไปขอรับ เพราะว่าพรุ่งนี้...พรุ่งนี้ก็ถึงคราวของบุตรชายทั้งสองคนของข้าแล้วขอรับ ! บุตรชายข้า...บุตรชายข้าเพิ่งจะอายุเพียงสิบหกปีเองนะขอรับ !” น้ำตาชายวัยกลางคนเอ่อท้นไหลรินลงอาบหน้า “เมื่อครู่ข้าเห็นท่าร่างของท่านทั้งสองแล้ว คิดว่าท่านทั้งสองน่าจะเป็นยอดฝีมือชั้นเลิศด้วยกันทั้งคู่ ดังนั้น...ขอท่านทั้งสองได้โปรดช่วยเหลือข้าด้วยเถิดขอรับ ข้าอายุตั้งปูนนี้แล้ว จะมีก็แต่บุตรชายเพียงสองคนนี้เท่านั้นนะขอรับ !” “เฉิงกวง !” หมิงหลุนมองหน้าน้องชายตาใส “ชิ ! มองข้าไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าไม่มีทางไปเด็ดขาด !” เฉิงกวงเมินหน้าหนีไปทางอื่น <>::<>::<> สามเค่อ ให้หลัง... อาไท่เดินเข้ามาในร้านอาหารทั่วหล้าล้วนญาติมิตรแล้วร้องตะโกนถามเสียงดัง “เถ้าแก่ ไม่ทราบว่ามีคนต่างถิ่นสองคนเข้ามาทานอาหารในร้านท่านบ้างหรือเปล่า ? คนหนึ่งผมสีเงิน ตรงเอวห้อยดาบอยู่หนึ่งเล่ม ส่วนอีกคนผมสีดำ ท่าทางดูโง่ๆ ?” ...สองคนนี้ออกจะชักช้าเกินไปหน่อยแล้ว หรือพอกินเสร็จแล้วเพิ่งจะมารู้ตัวว่าไม่มีเงิน จึงถูกจำนำให้อยู่ทำงานชดใช้ที่ร้านนี้ ?... “เพิ่งออกไปขอรับ” เถ้าแก่ร้านตอบ “พวกเขาออกไปกับเถ้าแก่ฟู่แล้ว” “เถ้าแก่ฟู่ ?” ฉานอวี้ทวนคำพลางขมวดคิ้ว “ใช่แล้วขอรับ เขาเป็นเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองของเรา” “แปลกจริงพระเจ้าค่ะ พวกนั้นตามคนที่ว่านั่นไปทำไมกัน ? หรือว่าไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร ก็เลยถูกขายให้เศรษฐีนั่นไปแล้วจริงๆ ?” อาไท่คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจเอาเลย “ไป” ขณะที่ฉานอวี้หันกายหมายจากไป ก็พลันได้ยินเสียงใครบางคนร้องเรียกเขาขึ้นว่า “รอเดี๋ยว ไม่ทราบว่าท่านคือท่านชายอวี้ใช่หรือไม่ ?” ฉานอวี้หันกลับไปมองหน้าคนที่เอ่ยทัก ไม่สิ...ปิศาจที่เอ่ยทักต่างหาก แล้วตอบเสียงเย็นชา “ข้าไม่รู้จักเจ้า” “ท่านชายอวี้แห่งอาณาจักรหริมกรจริงๆ ด้วย” ปิศาจตนนั้นคุกเข้าลงตรงหน้าโดยแรงดัง ตึง !ทันที “ท่านชายอวี้ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ !” “พวกเรา ? ยังมีปิศาจตนอื่นอีกอย่างนั้นหรือ ?” อาไท่ถามอย่างประหลาดใจ “ไม่ว่าง” ฉานอวี้หันกายกลับ ทำท่าจะผละจากไป ปิศาจตนนั้นก็พลันร้องขึ้นว่า “ท่านชายอวี้ หากท่านไม่ไปละก็ สองคนนั้นมีอันตรายแน่พระเจ้าค่ะ !” “เจ้าหมายถึงอู๋หมิงหลุนกับอู๋เฉิงกวงหรือ ?” อาไท่ประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม “สองคนนั้นตามมนุษย์คนหนึ่งไปไม่ใช่หรือไร ?” “เพราะอย่างนี้น่ะสิถึงได้อันตรายมาก ! คืนนี้บุตรชายของเถ้าแก่ฟู่จะต้องถูกส่งขึ้นไปบนเขา เถ้าแก่ฟู่เพิ่งจะมาได้บุตรชายเอาตอนแก่ เขาต้องไม่ยอมส่งบุตรชายของเขาไปให้นางปิศาจนั่นแน่ ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเขาคงไม่ได้คิดจะขอให้สองคนนั้นช่วยไปปราบปิศาจให้ดอก แต่...แต่น่าจะคิดส่งสองคนนั้นขึ้นเขาไปเป็นเครื่องสังเวยแทนบุตรชายของเขาเสียมากกว่า !” “เช่นนั้นรึ ?” น้ำเสียงฉานอวี้เย็นชาไม่แยแสดุจเดิม ...มีอู๋เฉิงกวงอยู่ด้วย แค่ปิศาจธรรมดาไม่น่าจะมีปัญหาอะไร... “ท่านชายอวี้ แม้นางปิศาจตนนั้นจะมีอาคมไม่แก่กล้าเท่าไรนัก แต่มีความสามารถที่รับมือได้ยากยิ่งอยู่อย่างหนึ่ง เดิมทีข้าคือปิศาจที่อาศัยอยู่ในภูเขาลูกนั้น แต่เพราะข้าสู้นางไม่ได้ ถึงได้ถูกไล่ออกมาเช่นนี้ ข้าได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือของท่านชายอวี้มานาน ตอนนี้จึงมีแต่ต้องขอให้ท่านช่วยจัดการแทนพวกเราด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ” “ข้าไม่ใช่คนของอาณาจักรนี้ เรื่องเช่นนี้ท่านจงไปขอให้คนของอาณาจักรท่านช่วยเหลือจะดีกว่า” ฉานอวี้ตอบเสียงเย็น จากนั้นเดินจากไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา หลังจากวิ่งตามฉานอวี้ไปจนทัน อาไท่ก็ถามขึ้นว่า “ท่านชายอวี้พระเจ้าค่ะ ท่านชายอวี้จะไม่ไปช่วยจริงๆ หรือพระเจ้าค่ะ ?” ฉานอวี้กระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้าน แล้วพุ่งลับหายไปในพริบตาโดยไม่ได้เอ่ยตอบ “ท่านชายอวี้ !” อาไท่ร้องตะโกน ทว่าฉานอวี้ไม่ได้ยินเสียแล้ว... <>::<>::<> แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 50 06:03:14 จากคุณ : ซีเรีย - [ 25 ต.ค. 50 04:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในเวลาเดียวกัน หมิงหลุนเดินมองไปทางโน้นเหลียวมาทางนี้อยู่บนระเบียงทางเดินภายในคฤหาสน์ตระกูลฟู่ “ดูบ้านเขาแล้วรู้สึกว่าเขารวยไม่ใช่น้อยเลยนะ !” “เฮอะ !” เฉิงกวงแค่นเสียงแทนคำตอบ ขณะนึกประหลาดใจ ...แปลกจริง ทำไมถึงรู้สึกว่าสายตาของคนพวกรับใช้ที่มองมาดูผิดปกติอย่างไรชอบกล... เฉิงกวงมองเหล่าคนรับใช้รายรอบที่พากันกระซิบกระซาบพลางมองมาทางเขาสองคน แล้วเอ่ยถามหมิงหลุนว่า “นี่ ทำไมเจ้าถึงได้อยากจะช่วยเขาเล่า ?” “ก็เขาน่าสงสารนี่นา !” หมิงหลุนกล่าวราวกับเหตุผลนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก “ชิ คนอย่างเจ้าน่ะ ต่อให้ถูกขายทิ้งก็ยังไม่รู้ตัวเลยละมัง โง่เขลาสิ้นดี !” “ไม่หรอกน่า เพราะก็ถ้าข้าถูกขาย เจ้าจะต้องมาช่วยข้าแน่ๆ !” หมิงหลุนยิ้มให้น้องชาย “ข้าไม่มีทางไปช่วยเจ้าแน่ !” เฉิงกวงโมโหจัดจนผมแทบตั้ง “ไม่หรอกน่า เจ้าน่ะดีกับข้าที่สุดเลยนี่ เฉิงกวง” หมิงหลุนเอนตัวจะเข้าไปกอด แต่เฉิงกวงไหวตัวหลบทันควัน หมิงหลุนจึงเสียการทรงตัวล้มโครมลงกับพื้นทันที... เมื่อเดินไปถึงห้องโถง เฉิงกวงก็เอ่ยถามเถ้าแก่ฟู่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าทันทีตั้งแต่ยังนั่งลงไม่เรียบร้อย “นี่ ตาแก่ พวกเรายังต้องรีบเดินทางนะ !” “โปรดวางใจเถิด ท่านทั้งสอง ไว้คืนนี้ข้าจะจัดเตรียมเรื่องราวให้พร้อมเอง” เถ้าแก่ฟู่ยิ้มออกจะเจ้าเล่ห์ “จะไม่ทำให้ท่านทั้งสองต้องเสียเวลามากเกินไปอย่างแน่นอน” จากนั้นจึงตบมือ ครั้นแล้วเด็กหนุ่มรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์จนดูคล้ายสุกรสองคนซึ่งเห็นได้ชัดว่ากินอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์เกินไปและออกกำลังกายน้อยเกินไปก็เดินเข้ามาจากประตูด้านข้าง เถ้าแก่ฟู่เอ่ยแนะนำว่า “นี่คือบุตรชายของข้าเอง ข้าได้เตรียมสุราเอาไว้แล้วสองจอกเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณต่อท่านทั้งสอง” จากนั้นจึงทำมือทำไม้บอกเป็นนัยให้คุณชายสุกรทั้งคู่รินสุราที่เตรียมเอาไว้มาให้หมิงหลุนกับเฉิงกวง “ไม่ต้องแล้ว เจ้าบอกข้ามาเลยดีกว่าว่าปิศาจมันอยู่ที่ไหน ส่วนเจ้านี่ข้าจะทิ้งเอาไว้ที่นี่ !” เฉิงกวงผงกศีรษะมาทางหมิงหลุนขณะที่หักข้อนิ้วดังกร็อบๆ “ได้ขอรับ เพื่อให้พวกท่านได้รับชัยชนะกลับมา ข้าขอดื่มให้เกียรติก่อนหนึ่งจอก” เถ้าแก่ฟู่ดื่มสุราในจอกหมดในรวดเดียว “เกรงใจแล้ว เกรงใจแล้ว” หมิงหลุนดื่มสุราในจอกตามอีกฝ่าย “ชิ มนุษย์นี่มีธรรมเนียมหยุมหยิมน่ารำคาญเยอะแยะปานนี้เทียว ?” เฉิงกวงขมวดคิ้ว แต่ก็ดื่มสุราในจอกลงไปจนหมดเช่นกัน “ฮี่ฮี่” ใบหน้าอวบอูมของสามพ่อลูกต่างปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์... <>::<>::<> “อูย...ปวดหัวชะมัด” เฉิงกวงค่อยๆ ฟื้นคืนสติ ...นี่ข้าเป็นอะไรไป ? ข้าจำได้ว่าดื่มเหล้าปรึกษาเรื่องฆ่าปิศาจอยู่กับเจ้าอ้วนนั่นในบ้านหลังนั้นนี่นา แล้วหลังจากนั้น...เอ๊ะ ?... ตอนท้ายอุทานเมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครอีกคนกำลังนอนพิงอกของตนอยู่ และเมื่อมองเห็นชัดตาว่าใครที่ว่าคืออู๋หมิงหลุนที่ยังคงหลับสนิท เฉิงกวงอ้าปากกว้าง ตาเบิกค้างแทบถลนอย่างตกใจสุดชีวิต นี่ถ้าเป็นเวลาอื่นละก็ เขาคงประเคนหมัดหรือไม่ก็ประเคนดาบให้อู๋หมิงหลุนไปแล้ว แต่น่าเสียดายที่เวลานี้มือและเท้าของเขาถูกมัดเอาไว้จนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ สิ่งที่ทำได้จึงมีเพียงตะคอกใส่หมิงหลุนสุดเสียง “เฮ้ย ! ไอ้กระบือ รีบไสหัวลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ !” “หือ ?” หมิงหลุนลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย “เฉิงกวง ทำไมเจ้าถึงมานอนอยู่บนเตียงข้าเล่า ?” เห็นได้ชัดเจนว่าหมิงหลุนยังไม่ตื่นเต็มตาดีนัก ครั้นจะขยับตัว หมิงหลุนถึงค่อยพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่ “โอ๋ ? เจ้ามัดข้าทำไมหรือ ?” “ใครมันจะว่างไปมัดเจ้ากัน !” เฉิงกวงพอจะทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น “เราถูกพวกนั้นขายเสียแล้ว !” “โอ๋ ?” หมิงหลุนทำหน้างุนงง “ข้าน่ะว่าไปอย่าง แต่มีใครเขาอยากซื้อเจ้าด้วยหรือ ?” “เจ้าอยากถูกอัดมากใช่ไหม ?” เฉิงกวงแยกเขี้ยว แล้วใช้พลังปิศาจพาตัวเองหลุดจากเชือกที่พันธนาการอยู่ จากนั้นช่วยแก้มัดให้หมิงหลุน “แปลกจริง พวกนั้นขอให้พวกเรามาปราบปิศาจไม่ใช่หรือ ? แล้วทำไมถึงต้องมัดพวกเราด้วย ?” หมิงหลุนงึมงำ “หึ นี่แหละหนามนุษย์” เฉิงกวงพบว่าพวกตนกำลังอยู่ในถ้ำที่ลึกมากจนมองไม่เห็นสุดปลาย รอบด้านมีแต่ความมืดทะมึน “ดูเหมือนเถ้าแก่ฟู่นั่นจะเอาพวกเรามาเป็นเครื่องสังเวยแทนบุตรชายของเขา” “บัดซบมาก !” หมิงหลุนตวาดเสียงดังลั่นอย่างเดือดจัด “หึ เจ้าก็รู้จักโมโหเป็นเหมือนกันหรือ ? ก็เจ้าเองนั่นแหละที่ยืนกรานว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องช่วยเจ้านั่นให้ได้ !” เฉิงกวงกระแทกเสียง คิดในใจว่าให้บทเรียนพี่ชายตัวดีคนนี้สักทีก็ดีเหมือนกัน อีกฝ่ายจะได้ไม่ร้องแรกแหกกระเชอจะให้เขาช่วยโน่นช่วยนี่ไปตลอดทาง “บัดซบเกินไปแล้ว ! ไม่ว่าจะดูอย่างไรท่านชายอย่างข้าคนนี้ก็รูปงามกว่าไอ้เจ้าคนที่ดูเหมือนก้อนเนื้อสองคนนั่นตั้งไม่รู้กี่เท่า ! หน็อย...ดันเอาข้าไปเทียบกับสองคนนั้นได้อย่างไรกัน !” เฉิงกวงฟังแล้วเหงื่อตกทันที “นี่...เจ้าช่วยโมโหเรื่องอื่นได้หรือเปล่า ?” “เหอๆๆ...” ระหว่างที่สองพี่น้องยังเป็นฟืนเป็นไฟกับเรื่องถูกเถ้าแก่ฟู่ขาย เสียงหัวเราะแหลมใสได้ดังขึ้นกะทันหันจากส่วนลึกของถ้ำ และดึงความสนใจของสองพี่น้องให้หันไปมองทันควัน “ใคร !” ขนทั่วร่างของเฉิงกวงลุกชันทันที “เหอๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเครื่องสังเวยในครั้งนี้จะรูปงามและมีชีวิตชีวาถึงเพียงนี้” เงาร่างของสตรีนางหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าของทั้งสอง มือของนางถือคบไฟอยู่หนึ่งอัน นางเดินเข้ามาหาสองพี่น้องด้วยใบหน้าที่ประดับรอยิ้มอันชวนหลงใหล “โอ๋ ! ป้าคนนี้คือใครกันหรือ ?” หมิงหลุนชี้มาที่สตรีตรงหน้าพลางหันไปถามน้องชาย “ป้าเรอะ ?” เอ็นเขียวๆ บนขมับของสตรีตรงหน้าผุดนูนขึ้นทันที “เสียมรรยาทสิ้นดี ! ข้ายังเป็นดอกไม้สดอยู่เลยนะ !” ...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหนุ่มสองคนนี้รูปงามเป็นพิเศษละก็ ข้าจะกินให้หมดในคำเดียวเลยเชียวโทษฐานปากพล่อย !... “เจ้าคือปิศาจที่ว่านั่นสินะ !” เฉิงกวงชักดาบออกมา “การมาเจอพวกข้า คือเวลาสิ้นสุดของชีวิตเจ้า !” “เหอๆ อย่างนั้นหรือ ?” นางปิศาจหัวเราะเสียงใส “ท่านพี่ เอาของแบบนี้มาชี้ใส่ข้า มันไม่อันตรายเกินไปหน่อยหรือ ?” ว่าแล้วนางก็ขยิบตาให้สองหนุ่มด้วยกิริยาเย้ายวน ก่อนจะส่งจูบมาให้ จากนั้นจึงคลายอาภรณ์ที่เดิมทีก็สวมแบบหลวมมากอยู่แล้วออกอีกเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวผ่องนวลเนียน “ท่านพี่ ?” สองหนุ่มทวนคำเสียงหลง ขนทั่วร่างลุกเกรียวกราวอย่างสยองขวัญ “ถูกแล้ว ! พวกเจ้าไม่ใช่สามีคนใหม่ที่คนในเมืองส่งมาให้ข้าหรอกหรือ ?” “จริงสิ ได้ยินคนในเมืองบอกว่าต้องส่งบุรุษหนุ่มสองคนมาให้เจ้าทุกเดือน พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน ?” เฉิงกวงตวาดถาม “พวกเขาหรือ ” นางปิศาจสยายผมด้วยกิริยายั่วยวนอย่างสุดแสน “พวกเจ้าไปดูด้วยตาตัวเองก็ได้นี่ ?” “เจ้าหมายความว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่อย่างนั้นหรือ ?” ปิศาจตนนี้นิสัยดีกว่าปิศาจค้างคาวที่คิดจะจับข้าต้มมากเลยนี่นา ! หมิงหลุนไม่นึกระแวงอะไรนางปิศาจทั้งสิ้น “คิกคิก ท่านพี่ทั้งสองกรุณาตามข้ามาเถิด ข้าจะพาท่านสองคนไปพบพี่ชายเหล่านั้นของพวกท่านเอง” นางปิศาจทำกิริยาในความหมาย “เชิญ” แล้วกล่าวอย่างนึกขึ้นได้ “จริงสิ ข้าชื่ออวี้เอ๋อร์ (หยก) ท่านพี่เล่า ?” “ข้าชื่ออู๋ ” หมิงหลุนทำท่าจะบอกชื่อของตัวเองออกไป แต่กลับโดนเฉิงกวงชิงชิงพูดขึ้นเสียก่อนว่า “ข้าชื่ออาเอ้อร์ (สอง) เขาชื่ออาอี (หนึ่ง)” “อาเอ้อร์ ? อาอี ?” อวี้เอ๋อร์งุนงง จากนั้นยิ้มพราย “คิกคิก เป็นชื่อที่น่ารักจริงๆ เทียว !” “โอ๋ ?” หมิงหลุนไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเฉิงกวงจึงตอบออกไปเช่นนี้ “เจ้าโง่ ! ขอร้องละ ช่วยรู้จักระแวงให้มันมากกว่านี้หน่อยได้ไหมหา ?” เฉิงกวงถลึงตาใส่พี่ชาย “ทำไมเล่า ? ก็ฝ่ายนั้นเขาอุตส่าห์บอกชื่อของตัวเองมาแล้วนี่” หมิงหลุนประหลาดใจ “ชิ ช่างหัวเจ้าสิ” เฉิงกวงไม่ยอมตอบอะไรอีก เมื่อเดินลึกเข้าไปในถ้ำได้ระยะหนึ่ง ก็ค่อยๆ มองเห็นแสงสว่างปรากฏขึ้นตรงหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ อวี้เอ๋อร์หันกลับมาบอกสองหนุ่มว่า “คิกคิก ถึงแล้วล่ะ !” เฉิงกวงชะงักเท้า รอให้อวี้เอ๋อร์เดินหายลับเข้าไปในแสงสว่างนั้นก่อนจึงค่อยก้าวตามเข้าไปบ้าง ขณะเดียวกันมือก็กุมกระชับด้ามดาบเอาไว้ หลังจากแสงสว่างเจิดจ้าผ่านพ้นไป ครึ่งปิศาจหนุ่มก็พลันเห็นดินแดนซึ่งงดงามปานสรวงสวรรค์ปรากฏขึ้นตรงหน้า ส่วนหมิงหลุนก็พลอยชะงักเท้าอย่างตกตะลึงเช่นกัน “เฉิงกวง ที่นี่สวยจังเลย !” “อืมม์” เฉิงกวงมิอาจไม่ยอมรับว่าที่นี่งดงามมาก เพียงแต่เขายังไม่ทันได้มีเวลาจะมาชื่นชมทิวทัศอันตระการตานี้ ก็มองเห็นเสียก่อนว่าในสวนดอกไม้ข้างหน้ามีชายหนุ่มรุ่นกระทงที่นัยน์ตาแข็งค้างอยู่เป็นจำนวนมาก “นี่มัน พวกเขาคือ ” หรือพวกเขาจะเป็นคนหนุ่มในเมืองที่หายสาบสูญกันไปนั่น ? เดี๋ยวก่อน ! จมูกของเฉิงกวงสัมผัสกลิ่นอะไรบางอย่างได้ นี่มันกลิ่นอะไรกัน ? หอมมาก แต่ว่า เวียนหัวเป็นบ้า ! ในเวลาเดียวกับที่ได้กลิ่นหอมอันประหลาดนี้ ภาพตรงหน้าครึ่งปิศาจหนุ่มก็เริ่มพร่าเลือน “คิกคิก พวกเขาก็คือผู้ที่คนเมืองของพวกเจ้าส่งมาก่อนหน้านี้อย่างไรเล่า พวกเขาก็เป็นสามีของข้าทั้งหมดเช่นกัน !” อวี้เอ๋อร์หัวเราะเสียงพลิ้วหวาน ฮี่ฮี่ น่าจะได้เวลาแล้วกระมัง ? “หา ! คนตั้งมากมายขนาดนี้ปรนนิบัติเจ้าคนเดียวอย่างนั้นหรือ ?” หมิงหลุนอุทานอย่างตกใจโดยที่ยังไม่เข้าใจเลยสักนิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน “คิกคิก แน่นอนอยู่แล้ว ก็ที่นี่คือตำหนักในของข้านี่ !” “หมิงหลุน” เฉิงกวงพลันยึดไหล่หมิงหลุนไว้พยุงตัว ตอนนี้เขาแทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว “โอ๋ ? เฉิงกวง เป็นอะไรไปน่ะ ? ทำไมสีหน้าถึงได้ดูแย่แบบนั้น ?” ดูเหมือนหมิงหลุนจะไม่รู้สึกว่าร่างกายมีอะไรผิดปกติแม้แต่น้อย “รีบ รีบหนี ” กล่าวจบ เฉิงกวงก็ล้มตึงลงกับพื้น “เฉิงกวง เฉิงกวง !” หมิงหลุนทรุดนั่งลงดูอาการน้องชายโดยไม่ทราบแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นจึงได้ยินเสียงหัวเราะพลิ้วหวานดังมาจากด้านหลัง “คิกคิก วางใจเถิด เขาแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น” แปลกจริง ตามหลักแล้วไม่น่าจะมีใครรอดพ้นจากกลิ่นหอมลุ่มหลงทวงวิญญาณของข้าได้เลยนี่นา แล้วเหตุใดคนผู้นี้ถึงไม่เป็นอะไรเลยเล่า ? “แล้วเจ้าเล่า อยากจะพักผ่อนสักครู่บ้างหรือไม่ ?” หมิงหลุนตบหน้าเฉิงกวงโดยแรงหมายปลุกให้น้องชายได้สติโดยไม่สนใจคำพูดของนางปิศาจ นี่มันเรื่องอะไรกัน ? เฉิงกวงบอกให้ข้ารีบหนีไป หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? เฉิงกวง รีบลุกขึ้นมาสิ ! ทว่าไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เฉิงกวงไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสติแม้แต่น้อย บัดซบ แล้วนี่จะทำอย่างไรดี ? “วางใจเถิด พวกเจ้ารูปงามออกปานนี้ ข้าไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอกน่า” อวี้เอ๋อร์ค่อยๆ เยื้องย่างเข้ามาหาหมิงหลุน “อย่าเข้ามานะ !” หมิงหลุนหยิบดาบของเฉิงกวงขึ้นมาทันที มือที่กุมด้ามดาบสั่นสะท้านขณะชี้ปลายดาบไปทางนางปิศาจ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้เวทปิศาจอะไร แต่ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรเฉิงกวงละก็ ข้าจะฆ่าเจ้า !” ทำยังไงดี ? ทำยังไงดี ? ข้าต่อสู้ไม่เป็นสักหน่อย ! หรือพวกเราต้องมาตายกันที่นี่จริงๆ เสียแล้ว ? ขอโทษนะเฉิงกวง เป็นเพราะข้าแท้ๆ ! แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 50 06:03:49 จากคุณ : ซีเรีย - [ 25 ต.ค. 50 05:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เจ้าเรียกเขาว่า ‘เฉิงกวง’ อย่างนั้นหรือ ?” อวี้เอ๋อร์เพิ่งจะสังเกตเรื่องนี้ “พวกเจ้าไม่ได้ชื่ออาอีกับอาเอ้อร์หรอกหรือ ? หรือเขาคือ ‘อู๋เฉิงกวง’ ครึ่งปิศาจแห่งอาณาจักรหริมกรที่เป็นน้องชายคนละแม่ของฉานอวี้คนนั้น ?” “น้องชายคนละแม่ของฉานอวี้อะไรกัน ! เขาเป็นน้องชายของข้า !” ชิ ! กระทั่งเรื่องใครเป็นพี่ใครน้องใครยังดันรู้มาผิดๆ อีก ! “เจ้าชื่ออู๋หมิงหลุน ถูกไหม ?” อวี้เอ๋อร์ทำหน้าลิงโลด “ในเมื่อรู้แล้ว ยังจะกล้าเสียมรรยาทกับพวกข้าอีกรึ !” จริงสิ ถ้านางรู้ว่าพวกเราเป็นราชโอรสละก็ นางอาจจะปล่อยพวกเราไปก็ได้ ! “ฮ่า ฮ่าๆๆ !” อวี้เอ๋อร์หัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งขึ้นทันควัน “สวรรค์เมตตาข้าจริงๆ ! นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มาพบกับปิศาจที่มีเขาปิศาจเข้าให้ได้ ! ถึงจะเทียบกับของฉานอวี้ไม่ได้ก็เถอะ แต่ได้ของเจ้าครึ่งปิศาจนี่ก็ถือว่าไม่เลวเหมือนกัน !” “โอ๋ !” ทำไมคำพูดพวกนี้ถึงได้ฟังคุ้นๆ ชอบกล ? จริงสิ ปิศาจที่จำแลงร่างมาเป็นอีอีก็พูดคำพูดแบบเดียวกันนี้เหมือนกัน หมายความว่านางไม่มีทางปล่อยพวกเราไปสินะ ! “ย ย ย อย่าเข้ามานะ !” เสียงของหมิงหลุนเริ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด “ฮี่ฮี่ วางใจเถอะ ข้าไม่ทำอัตรายเจ้าหรอกน่า ฉะนั้น หากยังรักชีวิตอยู่ละก็ จงหลีกไปซะ !” อวี้เอ๋อร์คลี่ยิ้มชั่วร้ายพลางค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้หมิงหลุน นางเห็นแล้วว่าชายหนุ่มใช้ดาบไม่เป็น ไม่อย่างนั้นมีหรือจะหันคมดาบลงล่างแบบนั้น ? ขอร้องล่ะ เฉิงกวง ! รีบลุกขึ้นมาสิ ! หมิงหลุนเตะเฉิงกวงไปเต็มแรงอีกสองที แต่เฉิงกวงก็ยังไร้ปฏิริยาใดอยู่ดี สวรรค์ ! หรือข้าต้องกลายเป็นผีแพะตายแทนเจ้าหมูอ้วนบัดซบสองตัวนั่นจริงๆ ? “อย่าเสียแรงเปล่าเลย ผู้ที่โดนกลิ่นหอมลุ่มหลงทวงวิญญาณของข้าเข้าไปยังไม่เคยมีใครสามารถฟื้นคืนสติได้แม้แต่คนเดียว คิกคิก” อวี้เอ๋อร์แสดงกิริยาเป็นความหมายให้หมิงหลุนดูเหล่าบุรุษที่นัยน์ตาเบิกค้าง ปราศจากกลิ่นอายของความมีชีวิตซึ่งอยู่ด้านหลังนางกลุ่มนั้น “หรือว่าทุกคนที่เข้ามาในภูเขาทั้งหมดต่างก็ถูกเจ้า ” หมิงหลุนขบกราม เพิ่งจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก็ในตอนนี้เอง “ได้อย่างไรกัน ข้าจะเก็บเอาไว้ข้างกายเฉพาะชายหนุ่มรูปงามเท่านั้น ส่วนบุรุษอัปลักษณ์พวกนั้น กลายเป็นอาหารเสริมความงามของข้าไปหมดแล้วต่างหาก !” “บัดซบ !” สมองของหมิงหลุนทำงานอย่างหนัก พยายามคิดหาทางรับมือนางปิศาจอย่างสุดความสามารถ “เจ้ารูปงามออกปานนี้ ก็ต้องรั้งอยู่ตั้งใจปรนนิบัติข้าให้ดีๆ สิ” นางปิศาจยิ้มหวานหยดย้อยขณะที่นึกกังขาในใจ แปลกจริง เหตุใดเขาถึงไม่เป็นอะไรเลยเล่า ? นางปิศาจเหลือบมองดอกลุ่มหลงที่บานสะพรั่งอยู่สองฟากข้าง ไม่สนใจแล้ว ! ขอเอาเขาปิศาจมาให้ได้ก่อนดีกว่า อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ! นางโบกมือ เหล่าบุรุษซึ่งสูญเสียสติสัมปชัญญะไปก็เริ่มเดินตัวแข็งทื่อตรงเข้ามาหาหมิงหลุน “จับตัวเขาไว้ !” นางปิศาจสั่ง ดูเหมือนนางไม่คิดที่จะทำอันตรายหมิงหลุนจริงๆ เสียด้วย “อย่าเข้ามานะ !” ทำยังไงดี ! พวกเขาต่างก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกับข้าทั้งนั้น เพียงแต่ถูกนางปิศาจอัปลักษณ์นี่ควบคุมเอาไว้ แล้วจะให้ข้าฆ่าพวกเขาลงได้อย่างไรกัน ! ระหว่างที่กำลังคิดหาทางรับถือโดยที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะฟันดาบในมือใส่เหล่าบุรุษที่ตกเป็นทาสของนางปิศาจดีหรือไม่ หมิงหลุนก็ถูกบุรุษหนุ่มเหล่านี้เข้าถึงตัวและจัดการคว้าแขนหมับเสียก่อนแล้ว “ว้าก ! พวกเจ้ามาดึงตัวข้าทำไม !” หมิงหลุนร้องโวยวายขณะที่เหล่าบุรุษหนุ่มทาสของนางปิศาจบังคับลากตัวเขาออกห่างจากข้างกายเฉิงกวงที่ยังอยู่ในภาวะสลบไสลไม่ได้สติ “เฉิงกวง !” ขอร้องล่ะ รีบตื่นขึ้นมาสักทีสิ ! หมิงหลุนใช้แรงเฮือกสุดท้ายซัดดาบเข้าใส่เฉิงกวง โดยหวังว่าดาบจะไปกระทบถูกตัวเฉิงกวงและช่วยปลุกให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นได้ น่าเสียดายที่ดาบพุ่งไปปักจมดินอยู่ห่างจากศีรษะของเฉิงกวงเพียงไม่ถึงหนึ่งนิ้วเท่านั้น “เหอเหอ รอจนข้าได้เขาปิศาจของเขามาแล้ว ข้าจะมอบความสุขให้เจ้าอย่างเต็มที่เลยทีเดียว” นางปิศาจอวี้เอ๋อร์เดินเข้าไปที่ข้างกายเฉิงกวงด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม แล้วลูบไล้ใบหน้าของครึ่งปิศาจเบาๆ “น่ารักเสียจริงๆ  แค่คิดถึงว่าปิศาจหน้าตาน่ารักอย่างเจ้าจะต้องมาถูกข้าฆ่าแล้ว มันอดรู้สึกเสียดายไม่ได้เลย เหอๆ” นางหยิบปอยผมสีเงินของเฉิงกวงขึ้นมาหนึ่งปอย แล้วจุมพิตเบาๆ “แต่ทว่า เพื่อตัวของข้า เจ้าจงตายเสียเถิด !” ใบหน้าที่เดิมทีอ่อนโยนนุ่มนวลของนางเผยจิตสังหารออกมาในพริบตา เล็บปิศาจเองก็งอกยาวออกมาในบัดดล ครั้นเห็นนางปิศาจอวี้เอ๋อร์ตวัดกรงเล็บลงใส่เฉิงกวง น้ำตาหมิงหลุนก็ไหลรินออกมาทันที “อย่านะ !” ฉูด ! เลือดสดๆ สาดกระจายมาถูกตัวของหมิงหลุนตลอดทั้งตัว มือของนางปิศาจอวี้เอ๋อร์ที่กำลังจะแทงทะลุเข้าไปในศีรษะของเฉิงกวงชะงักทันควันอย่างตื่นตระหนก ศีรษะหันขวับมาแทบเป็นกระชาก ก็พบว่ามีชายหนุ่มผมสีเงินผู้หนึ่งยืนอยู่ที่ด้านหลังของหมิงหลุนและซากศพอีกกองใหญ่ นัยน์ตาสีทองคู่นั้นสาดประกายเย็นเยียบ ขับเน้นด้วยเรือนผมสีเงินยาวสลวยเป็นเงางามประหนึ่งม่านน้ำตกและดวงหน้าที่งดงามอย่างเหลือเชื่อจนแม้แต่สตรียังต้องริษยา ที่ปลายกระบี่ยังคงมีเลือดสดๆ ไหลหยดลงมา “จ เจ้าคือ ” “ฉ ฉานอวี้ ฉานอวี้ !” หมิงหลุนผวาเข้าไปกอดเท้าฉานอวี้ แล้วร้องไห้โฮทันที “รีบไปช่วยเฉิงกวงเร็วเข้า เฉิงกวงจะโดนนางปิศาจอัปลักษณ์นั่นฆ่าตายอยู่แล้ว !” “นี่ ! ใครคือนางปิศาจอัปลักษณ์ไม่ทราบ พูดมาให้ชัดๆ นะ !” เส้นเอ็นสีเขียวผุดขึ้นบนขมับของอวี้เอ๋อร์ทันควัน แต่ นึกไม่ถึงเลยว่าฉานอวี้จะบุกมาด้วยตัวเอง ไหนลือกันว่าพวกเขาพี่น้องไม่ถูกกันอย่างไรเล่า ดูท่าคำเล่าลือจะเกินความจริงไปเสียแล้ว บัดซบ ! ดีไม่ดีข้าอาจต้องมาตายอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ! “ไสหัวไป !” ฉานอวี้เอ่ยเสียงเย็นโดยไม่สนใจหมิงหลุน “โอ๋ !” หมิงหลุนรีบปล่อยมือทันควัน เมื่อกี้มัวแต่ร้อนใจจนลืมเสียสนิทว่าฉานอวี้คิดจะฆ่าเขาอยู่ ฉานอวี้สังเกตเห็นดอกลุ่มหลงที่บานสะพรั่งอยู่สองฟากข้าง จึงตวัดโบกมือ พลังปิศาจอันกล้าแข็งได้แผ่ออกป่นดอกไม้เหล่านั้นจนสลายเป็นเศษเถ้าในพริบตา จากนั้นปิศาจหนุ่มจึงหันมาทางอวี้เอ๋อร์ แล้วแค่นเสียงเย็นพลางก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายทีละก้าวๆ “เจ้าอยากได้เขาปิศาจมากใช่หรือไม่ ?” “ม มิได้ ” คำพูดเอาตัวรอดที่คิดเอาไว้ในตอนแรกถูกพลังกดดันจากฉานอวี้ข่มขวัญเสียจนไม่กล้าเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว อวี้เอ๋อร์ก้าวถอยหลังไปทีละก้าวๆ พร้อมกันนั้นก็ลอบเหลือบดูเฉิงกวงทียังคงอยู่ในอาการหมดสติ แล้วตรงเข้าไปบีบคอของเฉิงกวงไว้ด้วยความเร็วสุดกำลังทันที “ถ้าเจ้ายังจะก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียวละก็ ข้าจะฆ่าเขา !” ฉานอวี้ยิ้มเย็นเยียบ “อย่างนั้นก็ฆ่าเสียสิ ! ถึงอย่างไรน้องชายที่ไม่ได้ความแม้แต่น้อยเช่นนี้ ข้าไม่เคยนึกอยากได้เลยสักนิด !” “อย่า อย่าล้อเล่นน่า !” หมิงหลุนรีบโพล่งอย่างร้อนใจขณะรี่เข้าไปขวางกลางระหว่างแานอวี้กับนางปิศาจอวี้เอ๋อร์ “เจ้าจะฆ่าเฉิงกวงไม่ได้เด็ดขาด เพราะหากเจ้าฆ่าเขา แล้วเจ้าจะเอาใครมาเป็นโล่กันเล่า ? สุดท้ายเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็มีแต่หนทางตายเพียงสายเดียวอยู่ดี” “ฮี่ เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง” อวี้เอ๋อร์ตั้งท่าระวังฉานอวี้ไปพลางเริ่มก้าวถอยหลังไปพลาง “อย่างนั้นข้าควรจะทำอย่างไรดี ?” “ตามปกติแล้วเจ้าควรจะ ใครกำลังพูดถึงเรื่องนี้กับเจ้าไม่ทราบ !” หมิงหลุนอยากจะบ้า ดูท่าทางถึงแม้ฉานอวี้จะอยู่ด้วย ก็คงไม่มีทางยื่นมือเข้าช่วยเฉิงกวงเป็นแน่ ตรงกันข้ามยังมีการยุให้อวี้เอ๋อร์ฆ่าเฉิงกวงอีกต่างหาก แบบนี้มันคิดจะยืมดาบฆ่าคนกันชัดๆ ! ไม่ได้ ! หมิงหลุนตะโกนลั่นในใจ ข้าต้องหาทางช่วยเฉิงกวงให้จงได้ ! “ในเมื่อถึงอย่างไรสุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี อย่างนั้นไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องลากใครสักคนลงนรกไปเป็นเพื่อนด้วยให้ได้ !” อวี้เอ๋อร์กล่าวเสียงเหี้ยม “เฮอะ ! อย่างนั้นหรือ ?” “โอ๋ ?” หมิงหลุนตกตะลึงตาค้าง มองไปทางผู้พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เฉิงกวงที่นอนหมดสติเมื่อครู่ก่อนเวลานี้ได้ฟื้นคืนสติแล้ว ทั้งยังจ้องเขม็งไปยังนางปิศาจด้วยสายตาราวกับจะลุกเป็นไฟ “ขวัญกล้าบังอาจเอาใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่คนนี้มาเป็นตัวประกันอย่างนั้นรึ เจ้าคงเบื่อหน่ายที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ !” “อา !” นางปิศาจหน้าตาตื่น รีบหันไปมองทางดงดอกลุ่มหลงทันที ครั้นแล้วสีหน้าจึงซีดสลดในพริบตา แย่ละสิ ! เมื่อกี้ฉานอวี้ทำลายดอกลุ่มหลงไปจนหมด เพราะอย่างนั้น โอ๊ย ! ความคิดยังไม่ทันสิ้นสุด ความรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสก็พุ่งจากช่วงท้องแผ่ขยายไปทั่วร่างในบัดดล นางก้มหน้าลงมองที่มาของความเจ็บปวดทันควัน ก็พบว่ากรงเล็บของเฉิงกวงได้ปักเข้าใส่จุดตายของนางเสียแล้ว สายตาของนางปิศาจเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น ตะกุกตะกักเสียงสั่นสะท้าน “บ้า บ้าที่สุด อีกแค่ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ” จบคำ ร่างของนางก็ล้มคว่ำลงทั้งยืน “เฉิงกวง !” หมิงหลุนพุ่งพรวดเข้าไปหาน้องชายทันที น้ำหูน้ำตานองหน้า “ดีจริงๆ ข้านึกว่าเจ้าต้องตายแน่แล้วเสียอีก !” “เจ้ายังจะมีหน้ามาพูดอีกรึ !” เมื่อเห็นว่าพี่ชายเป็นห่วงเขาถึงขนาดนี้ เฉิงกวงก็อดรู้สึกตื้นตันไม่ได้ แต่ก็ยังปากแข็งอยู่เหมือนเดิม “มันใครไม่ทราบที่ทำให้ข้าต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ ? มันใครไม่ทราบที่หัวเด็ดตีนขาดก็จะตามนางปิศาจมาที่นี่ให้ได้น่ะ !” “ขอโทษด้วยนะ !” หมิงหลุนเช็ดน้ำตาออกจากหางตา “ชิ” แต่ว่า ทำไมถึงมีแต่ข้าคนเดียวที่หมดสติไปเล่า ? ฉานอวี้นั้นไม่ต้องพูดถึงหรอก แต่ทำไมแม้แต่อู๋หมิงหลุนก็พลอยไม่เป็นอะไรไปด้วยเล่า ? ฉานอวี้ไม่ว่างจะมาดูสองหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าแสดงละครน่าประทับใจฉากพี่น้องได้พบกันอีกครั้งหลังรอดตาย ปิศาจหนุ่มเก็บกระบี่ฮุ่นตุ้นกลับคืนฝัก ขณะจะก้าวจากไป ก็พลันถูกหมิงหลุนเรียกเอาไว้ว่า “ขอบคุณเจ้ามาก ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า พวกเราคงตายไปแล้ว” “อย่าได้เข้าใจผิดเด็ดขาด ข้าไม่ได้มาช่วยพวกเจ้า !” ฉานอวี้กล่าวโดยไม่ได้ชะงักฝีเท้าที่ก้าวจากไป ขณะคิดในใจ อู๋หมิงหลุนเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ! เจ้านั่นถึงกับยอมมาขอร้องข้าเพื่อให้ข้าช่วยชีวิตคนอื่น และคนอื่นนั้นยังเป็นอู๋เฉิงกวงที่เจ้านั่นดูแคลนมากที่สุดอีกด้วย หึ ! อยากให้เจ้านั่นได้เห็นสีหน้าของตัวเองในกาลก่อนเวลาที่มองอู๋เฉิงกวงนัก ! ฉานอวี้ชะงักเท้าลงด้วยรู้สึกได้ถึงบางสิ่ง กลิ่นอายนี้มัน ทันทีที่ความคิดผุดขึ้นในศีรษะ ปิศาจหนุ่มก็เหาะวาบออกไปทันที “ไม่ผิดแน่ กลิ่นอายนี้มัน ” <>::<>::<>::<>::<>::<> แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 50 06:04:16 จากคุณ : ซีเรีย - [ 25 ต.ค. 50 05:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Caje @ ตอนอ่านถึงฉานอวี้มามุง ก็ขำก๊ากเหมือนกันค่ะ ^^' ปฤษณะ @ ต้องรอติดตามกันต่อไปค่ะ แหะๆ scottie @ ต้นฉบับใช้คำที่แปลตรงตัวได้ว่าอย่างนี้นี้จริงๆ ค่ะ ^^' Ezel @ สวัสดีค่ะ ^^ อาจารย์จี @ ช่วงนี้จะยังฮาไปเรื่อยๆ ก่อน จนกว่าจะจบตอนที่ 16 นั่นแหละเนื้อเรื่องจริงๆ ถึงจะปรากฏน่ะค่ะ จากคุณ : ซีเรีย - [ 25 ต.ค. 50 05:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยาวได้ใจครับ  อุอุอุ  สมกับที่ให้คอยมานาน  แต่ยังไงก็ยังตัดจบได้น่าคลั่งใจ.. - -*  อยู่ดี จากคุณ : ปฤษณะ - [ 25 ต.ค. 50 10:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เย้! มาให้อ่านซะที จากคุณ : Caje - [ 25 ต.ค. 50 12:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปฤษณะ @ 555 นั่นสิคะ ตัดจบได้น่าคลั่งใจจริงๆ ^^" Caje @ ^___^ คราวนี้จะโพสต์ทุกวันจันทร์กับพฤหัสค่ะ มีสต็อกเหลือเฟือแล้ว แต่ถ้าตอนไหนยาวมาก จะแบ่งโพสต์เป็น 2 ครั้งนะคะ จากคุณ : ซีเรีย - [ 25 ต.ค. 50 18:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปนานเลยนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 25 ต.ค. 50 22:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ scottie @ หายไปปั่นราชาแห่งราชันให้จบทันงานสัปดาห์หนังสือน่ะค่ะ ^^" แล้วก็ปั่นเก็บสต็อกเรื่องนี้ด้วย จะได้โพสต์ได้ไม่ขาดตอนอีก จากคุณ : ซีเรีย - [ วันออกพรรษา 04:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวบมาดูห้องนี้บ้างอิอิอิ ถ้าตอนไหนยาวมาก จะแบ่งโพสต์เป็น 2 ครั้งนะคะ เอาจริงอ่ะพี่หลินไม่อยากคิดเลยว่าตอนที่ 16 จะหั่นยังไง จากคุณ : zilver (zilverion) - [ วันออกพรรษา 22:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 zilver @ ตอนที่ 16 นั่นต้องหั่นเป็น 5 ครั้งน้อง แค่ 2 ไม่ได้หรอก - -" จากคุณ : ซีเรีย - [ วันออกพรรษา 22:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ติดตามๆ ลุ้นมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ จากคุณ : เสราดารัล - [ 27 ต.ค. 50 00:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เสราดารัล @ ขอบคุณมากค่ะ ^__- จากคุณ : ซีเรีย - [ 27 ต.ค. 50 04:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ กำลังสนุกๆๆจบตอนแบบค้างคาใจมาก จริงอย่างที่คุณซีเรียบอกครับ เรื่องนี้ต้องอ่านแบบอารมณ์การ็ตูน จะสนุกเป็นพิเศษ ฉานอวี้ เวลาที่ปราฏกตัวมักจะออกแนวเท่ห์ๆ เฉินกวง ตอนนี้น่าสงสารที่สุดเท่าที่อ่านผ่านมา หมิงหลุนยังคงเป็นจอมเพี้ยนที่เต็มไปด้วยปริศนา และยังเดาไม่ออกครับว่าจะจบแบบสุขนาฏกรรมได้อย่างไร เพราะแค่คิดว่าหมิงหลุนคนเดิมกลับมาก็สยองไขสันหลังแล้วครับ จากคุณ : GTW - [ 27 ต.ค. 50 08:47:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะอาจารย์จี ^^ ถึงจะตัดจบแบบน่าขัดใจ แต่หนนี้มาโพสต์เรื่อยๆ อาทิตย์ละ 2 หน ก็ไม่ต้องค้างคานานแล้วล่ะค่ะ เพราะสต็อกเพียบ อิอิ ^^ ฉานอวี้...รออ่านต่อไปก็จะได้ทราบปมของตัวละครนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เฉิงกวง เป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่านอย่างแท้จริง เป็นน้องชายแบบที่ใครๆ ก็อยากจะมีไว้สักคน (ปากร้ายใจดี เรียกง่ายใช้คล่อง เป็นห่วงพี่ชาย ว่างๆ ยังมีไว้โต้คารมแก้เหงาปากได้ด้วย) หมิงหลุน...เต็มไปด้วยปริศนาจริงๆ ค่ะ ทั้งนี้ ยังมีตัวละครหลักอีกตัวที่จะโผล่มาอย่างเต็มตัวในตอนที่ 16 และจะโผล่ตลอดหลังจากนั้น คือชายหนุ่มผมทอง... จากคุณ : ซีเรีย - [ 27 ต.ค. 50 09:44:08 ]