ความคิดเห็นที่ 1 เด็กชายวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อถึงบันไดขึ้นสุดท้าย เขาสะดุดขาตัวเอง ล้มดังพลัก แว่นกระเด็นแตก เศษแก้วบาดจมูกเขา กลิ่นเลือดยิ่งอยากทำให้อยากอาเจียน “จะไปไหนหรือจ้ะ” ไม่ใช่เสียงเด็กผู้หญิงชุดขาวอีกแล้ว แต่เป็นหญิงสาวร่างเปลือยใบหน้าเหวอะหวะไปด้วยรอยแทง ลำตัวมีมีดหลายเล่มเสียบอยู่ เลือดของเธอไหลหยดลงพื้น ดวงตาสีเหลืองอำมหิตน่ากลัวยิ้มยิงฟันที่มีไม่เหลือให้เห็น หากแต่เป็นเหงือกสีดำยิ่งทำให้เด็กชายรู้สึกขนลุกขนพอง เธอค่อยๆดึงมีดออกมาจากท้องของเธอ ไส้บางส่วนไหลทะลักลงกับพื้น เธอหัวเราะอย่างสบายใจ ง้างมือเตรียมฟัน เด็กชายร้องเสียงลั่นสุดชีวิต เด็กชายทั้งสามตัดสินใจวิ่งกลับบ้านก่อนที่เสียงร้องนั่นจะกลายเป็นเสียงของเขา เรื่องคืนนี้ไม่อาจทำให้พวกเขาข่มตาหลับลงได้และมันคงยังหลอกหลอนในความฝัน เด็กชายตื่นขึ้นหอบแหกๆฝันว่าตัวเองกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต เขาได้ทิ้งเพื่อนให้อยู่ในห้องนั้น ปล่อยให้เขาตาย ใช่แล้ว...เขาต้องฝันไปแน่ๆ ไม่มีคำอธิบายอื่นได้ดีกว่านี้ เด็กชายยิ้มกริ่มเมื่อเจอเพื่อนๆอีกสองคนที่โรงเรียน “พวกนายต้องไม่เชื่อแน่ว่าเมื่อคืนฉันฝันว่าอะไร... แล้วไอแว่นมันไปไหนซะหละ” เด็กอีกสองคนหน้าซีด คนหนึ่งตอบ “ไหนเราตกลงกันว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกไม่ใช่เหรอ” “หมายความว่าอะไร มันเป็นความฝ...” เสมือนเครื่องฉายสไลด์ถูกเปิดในหัวของเขา เสียงหวีดร้องของเพื่อนเขา ลมพัดแรง นกกานับร้อยตัวบินวันเหนือสนาม แสงสว่างจากเปลวไฟ “เราไม่ควร...” คำพูดเพื่อนเขา หีบเก่าๆที่มีผ้าสีขาวฝุ่นเกรอะกับแก้วอยู่ข้างใน เสียงฝีเท้าของพวกเขาที่กำลังวิ่ง ประตูปิดดังปัง เด็กทั้งสามสัญญาจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เด็กทั้งสามสัญญาจะลืมเรื่องทุกอย่างให้หมด ทุกอย่าง...ทุกอย่างที่เขาคิดว่าเป็นความฝันคือเรื่องจริง “ไม่...ไม่จริง มัน...มันไม่ได้เกิดขึ้น” เขาเบือนหน้าหนีออกจากเพื่อนทั้งสอง พยายามกั้นน้ำตา เด็กชายวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเลือกห้องในสุด ปิดประตูดังปัง ขังตัวเองไว้กับความรู้สึกผิด เขาร้องไห้เสียงดัง เรื่องเมื่อคืนมันไม่ควรเกิดขึ้นถ้าเขาไม่ชวนเพื่อนทั้งสามคน เรื่องเมื่อคืนจะไม่เกิดขึ้นถ้าเขาไม่ลากเพื่อนใส่แว่นของเขาออกวิ่งมาด้วย เรื่องเมื่อจะไม่เกิดขึ้นหากเขาไม่เจอหีบไปนั้นเมื่อสองวันก่อน ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา เด็กชายซบหน้าลงกับฝ่ามือ “สายไปแล้วละ จริงไหม” เสียงหนึ่งพูด เขาสวมชุดทหาร กระซุนมากมายเจาะทะลุลำตัวเขาเป็นรู แขนข้างหนึ่งถูกตัดขาด นัยน์ตาข้างซ้ายห้อยย้อยลงมาเห็นเส้นเลือดข้างใน กะโหลกศีรษะถูกแหวะออกเห็นเพียงรอยหยักของสมองแทนเส้นผม เลือดไหลเยิ้มออกมาจากหูด้านขวาของเขา ก้อนเนื้อบางส่วนหล่นดังแหมะจากแขนข้างที่ขาด เด็กชายร้องลั่นสุดเสียง เขาพยายามผลักร่างนั่นกระเด็น พยายามเปิดประตูออก ร่างนั่นไม่ขยับพอๆกับประตู ผีทหารบีบคอเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก กดหน้าเขาจมลงไปในชักโครก หัวเราะอย่างสะใจ ยกเท้ากดปุ่มกดชักโครก น้ำมากมายไหลทะลักเข้าปากและหูของเขา น้ำล้นออกมาจากชักโครก เสียงหัวเราะแหลมดังขึ้นอีก เด็กชายรู้วิธีเดียวที่จะทำให้น้ำในชักโครกที่อยู่รอบศีรษะของเขาหมดไป เขาดื่มมัน ไม่นานน้ำลดระดับลงมาอยู่ในระดับปากของเขาอีกครั้ง เด็กชายหายใจถี่เพราะต้องการออกซิเจน เขารวมพลังต่อสู้ดิ้นรนกับมือมรณะ ศีรษะของเขาหลุดออกมาจากพันธนาการแต่ต้องนิ่งขึงนอนกองลงกับพื้น เมื่อทหารหยีบมีดสั้นจากต้นขาแทงเข้าไปในห้องของเด็กชายอย่างหื่นกระหาย มันกรีดเป็นวงกลม แสยะยิ้มเมื่อเลือดของเด็กชายทะลักออกมา น้ำที่เต้มแน่นอยู่ในกระเพาะค่อยๆไหลออกมาจากปากของเขาพร้อมๆกับเลือด เด็กนักเรียนหลายคนที่กำลังเล่นเทนนิสต่างปล่อยไม้ลงกับพื้นด้วยความตกใจ มองไปยังห้องน้ำที่ถูกสร้างใหม่ติดกับกับสนามเทนนิส ได้ยินที่มาของเสียงกรีดร้องบาดหูชวนขนหัวลุก เด็กหลายคนเดินเข้าไปดูที่เกิดเหตุ เด็กหลายคนวิ่งไปตามอาจารย์ แต่มีเพียงเด็กสองคนที่อยู่ในอาคารเรียนข้างๆห้องน้ำซึ่งได้ยินเสียงร้องเมื่อสักครู่ มองหน้ากันต่างสำนึกในใจตัวเองว่า พวกเขากำลังจะเป็นรายต่อไป เสียงเปิดไซเรนของรถพยาบาลมุ่งตรงมายังห้องน้ำที่เกิดเหตุในสิบห้านาที่ต่อมา เด็กหลายคนปิดตาเพราะไม่อยากมองร่างเด็กชายที่ถูกหาบบนผ้าสีขาวโดยเจ้าหน้าที่ เลือดสีแดงไหลทั่วร่างที่ดูเหมือนไร้ชีวิตของเด็กตนนี้  หากแต่ดวงตายังคงกรอกไปมาอย่างทรมาน “เขายังมีชีวิต” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งร้องด้วยความตกใจ “ดูที่ตาเขาซิ...”ไม่นานเด็กชายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ข่าวโศกนาฏกรรมถูกประกาศโดยอาจารย์ฝ่ายปกครองทางลำโพง เด็กทุกคนเงียบตั้งใจฟังอย่างหวาผวา “นักเรียนคงทราบดีถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมง ทางโรงเรียนกำลังขอกำลังตำรวจเข้าตรวจค้นฆาตกรที่อาจยังคนวนเวียนอยู่ในโรงเรียน ขอย้ำว่าให้นักเรียนอยู่ในอาการสงบในห้องของนักเรียนกับครูที่ปรึกษา ขอย้ำว่าให้นักเรียนอยู่แต่ในห้องเรียนเท่านั้น เราได้พบเหยื่อของฆาตกรรมนี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ขอยืนยันเขายังมีชีวิตอยู่” อาจารย์เงียบเสียงไปเหมือนชั่งใจจะพูดอะไรบางอย่าง “แต่สภาพของเขาตอนนี้แทบไม่ได้บอกได้เลยว่าอาการจะดีขั้น หรืออาจจะแย่ลงกว่า...ยังไงก็ตามขอให้นักเรียนระวัง จะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาสอบปากคำนักเรียนที่เป็นเพื่อนของเขา” เด็กชายสองคนสบตากันเมื่อได้ยินเสียงจบประโยคของอาจารย์ “เราควรบอกเขาดีมั้ย” เขากระซิบถาม น้ำตาไหลด้วยความกลัว “เราสัญญากันแล้วว่าเรื่องเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “นั่นมันก่อนที่...” เขาไม่อยากต่อให้จบประโยค สารวัตรคนนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง “ห้องนี้คือห้องของนักเรียนที่เกิดเหตุหรือเปล่าครับ” ครูที่ปรึกษาพยักหน้า “ใช่คะ” สารวัตรตั้งคำถามทันที “มีใครพอจะเล่าเหตุการณ์หรือบางสิ่งบางอย่างที่ดูเหมือนผิดปกติเกี่ยวกับเพื่อนของเราได้บ้าง” ไม่มีใครตอบ เด็กชายทั้งสองแทบไม่กล้ามองหน้าเขา “ฉันเข้าใจสถานการณ์เธอดี แต่เชื่อฉันเหอะมันต้องมีเรื่องซักอย่างที่ดูเหมือนผิดปกติบ้างซิ...นั่นใครนั่งนะ” เขาชี้ไปที่นั่งของเพื่อนของเด็กชายสองคน...เสียงกรีดร้องแหลมหูของเขาเมื่อคืนยังคงดังก้องอยู่ในหัวของคนทั้งคู่ “เพื่อนของเธอใช่มั้ย” ทั้งคู่พยักหน้า “วันนี้เขาไปไหนละ” คำตอบที่ทำให้ทุกคนในห้องหยุดหายใจ “เขาตายแล้วครับ” ในห้องฝ่ายวิชาการที่ตอนนี้ไม่มีคนเพราะอาจารย์ต่างออกไปคลุมห้องตัวเองตามคำสั่งฝ่ายปกครอง สารวัตรจึงเอาสถานที่แห่งนี้เป็นห้องสอบสวน เขาเลื่อนเก้าอี้เข้ามาแล้วนั่งฝั่งตรงข้ามกับเด็กทั้งสอง “ไหน...ลองเล่าเรื่องราวทั้งหมดมาซิ” เด็กชายมองหน้ากัน “เราควรเล่าดีมั้ย” “ฉันไม่รู้...” “แต่ถ้าคุณไม่เชื่อเรื่องที่เราเล่าละ” เด็กคนหนึ่งถาม “ฉันจะลองดู” สารวัตรตอบ เมื่อเด็กชายทั้งสองเล่าเหตุการณ์จบ สารวัตรนั่งอึ้งเงียบไม่กล่าวคำใดๆ ไม่อาจชั่งใจเรื่องเหนือธรรมชาติและไม่อาจด่วนสรุปได้ว่าเรื่องที่พวกเขาเล่าเป็นเรื่องจริง คงไม่ดีแน่หากเขายื่นรายงานให้ผู้กำกับว่าเรื่องฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องของวิญญาณเขาอาจโดนไล่ออกเลยก็ได้ เสียงร้องของโทรศัพท์ของสารวัตรขัดวังหวะของความเงียบ “อยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก” เด็กทั้งสองพยักหน้า เมื่อสารวัตรปิดประตู เด็กผู้หญิงผมยาวปรากฏอยู่เบื้องหน้าทำให้ทั้งคู่ชะงัก เธอดูไม่เหมือนผีเสียเท่าไรแต่งชุดคล้ายชุดแต่งงาน ไม่มีเลือดเปื้อนตัวเว้นแต่หน้าซีดเหมือนไม่เคยถูกแดด ถึงกระนั้นก็ทำให้ทั้งคู่ตัวสั่น “คุณต้องเล่นต่อให้จบนะ ไม่งั้นคุณสองคนจะต้องตาย” เสียงเธอร้องอย่างรีบเร่ง “เล่น...เล่นยังไงละเราไม่มีผ้า...กับแก้ว” เด็กชายถาม หญิงสาวพยักหน้า ทันใดนั้นเองแสงสีทองยามบ่ายของเพราะอาทิตย์กลายเป็นแสงสีเหลืองอ่อนนวลตาของพระจันทร์เต็มดวงเหมือนท้องฟ้าเมื่อคืน สารวัตรที่เดินคุยโทรศัพท์ไปมาอยู่หน้าห้องหายไปแล้ว แสงสีขาวของหลอดไปนีออนเหนือศีรษะกลายเป็นแสงสีส้มของเทียน ใจเต้นตึกๆอีกครั้งเมื่อทั้งคู่กลับมานั่งอยู่หน้าหีบเก่า ทั้งสองมองเห็นเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้อีกครั้งนึง “เร็วเข้าสิ ทำตามทีฉันสั่ง เริ่มพิธีเร็ว” เด็กชายมือสั่นเมื่อหยิบแก้วและผ้าออกมา “สุ...จิ...ปุ...ริ” ทั้งคู่กล่าวสลับกันเมื่อถึงคำสุดท้าย นิ้วที่แตะอยู่ที่แก้วรู้สึกว่ามันกำลังเคลื่อน ทุกเสียงเงียบลงทันควันดังคาดและรับรู้ทันทีว่าอะไรจะตามมา นกกานับร้อยบินวนเหนือท้องฟ้า สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาการวงฝูงนกนั้น ลมเริ่มทวีความรุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว “เร็วเข้าสิ ทำตามที่ฉันสั่งเมื่อตอนแรกได้มั้ย” เด็กชายทั้งคู่พยักหน้า ใบหน้าเพื่อนทั้งสองของเขา เสียงเกรี้ยวกราดของฝูงนก เสียงหวีดร้องจากในห้องน้ำ เสียงหวีดร้องเมื่อพวกเขามาอยู่หน้าประตู เสียงของครูฝ่ายปกครองที่ประกาศทางลำโพง เสียงของสารวัตร น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากเด็กชาย “ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...ริ...ปุ...จิ...สุ...” เด็กทั้งสองกล่าวสลับกันสิบสามจบย้อนกลับกับคาถาที่พูดแต่เริ่มแรก ลมพัดแรงเกือบเท่าพายุ เปลวไฟดับวูบ แก้วสั่นเสมือนแผ่นดินไหว ทั้งสองกดนิ้วแรงขึ้นกว่าเดิมแต่ดูจะไม่เป็นผล “เธอต้องรีบแล้ว...เร็วเข้า” หญิงสาวตะโกนสุดเสียงแข่งกับเสียงนกกาที่ศูนย์กลางการบินวงของมันใกล้เข้ามาทุกขณะ เด็กชายตะโตนแข่งเสียงกา “ขอนำดวงวิญญาณที่ผูกพยาบาท วิญญาณที่ไม่รู้จักสงบ วิญญาณที่ถูกเรียกมาแต่เริ่มแรก...จง...จงกลับไป...” ไม่ทันเสียแล้วเงื้อมมืดจากเงามือยื่นเข้ามาปิดปากเขา เขาพยายามพูดต่อแต่ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของเขาสักคำ “เธอคิดหรอว่าปลุกฉันขึ้นมาง่ายๆแล้วจะพากลับไปง่ายๆ” เสียงของเด็กทารกที่เกาะแน่นอยู่หลังศีรษะของเด็กชาย มันถอนมือจากปากของเขาหมายจะควักนัยน์ตาของเขาแทน แต่ก่อนที่มันจะพยายามล้วงได้สำเร็จ เด็กชายเอามือทั้งสองข้างจับมันยกออกจากศีรษะแล้วขว้างไปด้านข้างสุดกำลัง มันกรีดเสียงร้องแหลม   “เร็วเข้า” เด็กชายอีกคนร้อง เขากลืนน้ำลาย “จง...จงกลับไป กลับไปสู่ดินแดนของพวกเจ้า” เด็กทั้งสองพูดพร้อมกัน “ข้าขอสั่งให้เจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้” เขาบังคับแก้วที่สั่นไหวต่อต้านสุดกำลังไปตามตัวอักษร จ-ง-ก-ลั-บ-ไ ควับ...ควับ...เสียงควงมีดของนักรบชายใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นกำลังวิ่งตรงมาที่เด็กชายทั้งคู่ พวกเขาสัมผัสได้ถึงเสียงปีกของนกกาที่บินวนเป็นวงกลมอยู่เหนือศีรษะของเขาพอดี พวกเขาต่างหลับตาเพราะรู้ถึงชะตากรรมลิขิตให้พวกเขาตายตั้งแต่ตกลงจะเล่นผีถ้วยแก้ว เขาจะได้ตามไปกลับเพื่อนๆอีกสองคนที่กำลังรอคอยอยู่ แก้วมาหยุดอยู่ที่ป.ปลาพอดีด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ทุกสิ่งเงียบลงอีกครั้ง นักรบร้องลั่นด้วยความโกรธ นกกานับร้อยต่างร่วงล่นลงกลับพื้นคล้ายห่าฝน มันตกลงพลั่กๆ ก่อนสิ้นใจ แก้วที่สั่นไหวหยุดนิ่ง เด็กทั้งสองลืมตา “พวกเธอทำสำเร็จ” เด็กหญิงร้องอย่างดีใจ ควันสีดำรอบตัวทุกดูดเข้าไปในผ้า คล้ายหลุมดำที่ดูดกลืนสิ่งชั่วร้าย แก้วลอยข้างอยู่กลางผ้าหมุนไปมาเหมือนกำลังสะสมพลังงาน เมื่อควันสีดำถูกดูดหมด แก้วหมุนเร็วมากจนแทบจะมองไม่เห็น ไม่นานมันหนุดกึก ตกลงมาแตก เห็นเป็นเศษเสี้ยวเหมือนถ่านที่ลุกไหม้ เด็กทั้งสองสะดุ้งเฮือก ตกใจพอๆกับโล่งใจในภาพที่เห็น “เราทำสำเร็จ” เด็กทั้งคู่ยิ้มให้กัน ต่างมองไปรอบๆเด็กสาวสวมชุดขาวหายไปแล้ว พวกเขาต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก สารวัตรเดินเข้ามาในห้องหลังคุยโทรศัพท์เสร็จ “ฉันไม่รู้จะเชื่อเธอยังไงดี” เขาพูดตรงๆ “ไม่ต้องหรอกครับมันจบแล้ว” เด็กคนหนึ่งพูด ยิ้มในชัยชนะของตนเอง อีกคนหัวเราะไปกับสีหน้างุนงงของสารวัตร ทั้งสองไม่เจอหญิงสาวที่ช่วยชีวิตของทั้งเขาทั้งสองอีกเลย กลางดึกคืนหนึ่ง ยามขับจักรยานมีเสียงกระดิ่งดังกริ้งๆมาจากตรงล้อ เขาเหลือบสังเกตเห็นแสงสีส้มของเปลวไฟออกมาจากห้องหนึ่งชั้นล่างของตึกสองชั้น ยามจึงหยุดขับจักรยานย่องฝีเท้าให้เบาที่สุดไปหาที่มาของแสง มีเสียงลากของหนักๆทำให้พื้นไม้สั่นกราว “พวกเธอกำลังทำอะไรนะ” ยามตะโกนถาม นกกาไม่รู้มาจากไหนบินวนอยู่กลางสนาม และกำลังบินพุ่งตรงมาที่ชายคนนั้น... แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 50 22:52:06 จากคุณ : Prince Harry (Prince Harry) - [ 25 ต.ค. 50 21:22:45 ]