เนื่องจาก หม่าม้ารุ้งพลบ ผู้เขียนบันทึกนิยาย โรงเรียน ฮ นกฮูก ยังไม่ค่อยแข็งแรงดีนัก  
ต้องนั่งๆนอนๆสักพัก แต่อดคิดถึงแฟนนักอ่านไม่ได้
เลยมาขอร้องกูรูโพสนิทานอ่านสบายเรื่องหนึ่ง
ลองหาเพลงบรรเลงมาเปิดขณะอ่านไปด้วย
อาจจะช่วยสร้างบรรยากาศให้เป็นนิทานมากขึ้น  ตัวอย่างที่ฟังอยู่ก็คือ
http://truemusic2.truelife.com/home/player/player_song.php?songguid=20070702101246909295


เกือกน้อย

เกือกน้อยเป็นรองเท้าเล็กๆคู่หนึ่ง วางขายอยู่ในร้านรองเท้าตั้งหลายปีมาแล้ว จนนานเข้าเกือกน้อยก็กลายเป็นรองเท้าที่ดูล้าสมัย ไม่น่าสวมใส่  เจ้าของร้านเอาเกือกน้อยไปซุกไว้ที่มุมร้านพร้อมกับบ่นว่า

“ เมื่อไหร่เจ้ารองเท้าคู่นี้จะขายได้สักทีนะ อยู่ในร้านเกะกะจะตายไป เฮอ ”

ทุกๆวันจะมีคนเข้ามาซื้อรองเท้าในร้านนี้เป็นประจำ  เพื่อนๆของเกือกน้อยถูกขายหมดออกไปทีละคู่ๆ

“ลาก่อนนะ เกือกน้อย  หวังว่าสักวันคงมีใครสนใจเธอบ้าง” เพื่อนๆร่ำลาเกือกน้อยเป็นการใหญ่

“ ขอให้พวกเธอโชคดี  ว่างๆก็กลับมาเยี่ยมฉันบ้างก็แล้วกัน”

เกิอกน้อยลาเพื่อนรองเท้า ด้วยสายตาละห้อย  พึมพำเสียงอ่อยๆกับตัวเอง

“ ทำไมไม่ใครซื้อฉันเลยล่ะ  ไม่มีใครอยากเป็นเจ้าของฉันบ้างเลยหรือ”

เกือกน้อยได้แต่เฝ้าถามตัวเองอยู่ร่ำไป

เช้าวันหนึ่งเกือกน้อยก็เลยตัดสินใจออกเดินหาเจ้าของด้วยตัวเอง   เกือกน้อยเดินย่ำออกจากร้านมาถึงถนนใหญ่ด้วยใจตื่นเต้นกึ่งหวาดหวั่น นี่เป็นครั้งแรกที่รองเท้าคู่เล็กๆอย่างเกือกน้อยได้ออกจากซอกอับๆในร้านสู่โลกกว้าง

“โอ้โฮ ตึกอะไรล่ะ สูงจังเลย สงสัยกว่าเราจะก้าวไปถึงยอด คงเมื่อยตายพอดี”

เกือกน้อยแหงนหน้ามองดูตึกสูงเบื้องหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ  แล้วเกือกน้อยก็ต้องพลันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงดังปี้น ปี้นแสบแก้วหูใกล้ๆ

“ อุ๊ย  เสียงอะไรน่ะ หนวกหูจัง  อ๋อ...เจ้าตัวสี่ขานี่เอง  ดูซิ  เดินเร็วกว่าเราตั้งเยอะ”

เกือกน้อยเดินผ่านผู้คนที่กำลังเร่งรีบ ไม่มีใครสนใจรองเท้าเล็กๆที่ยืนแอบๆอยู่ข้างถนนเลย

“พวกเขาจะรีบไปไหนกันนะ  แต่ละคนหน้าตายุ้งยุ่ง”

สายแล้ว เกือกน้อยเดินผ่านร้านค้ามากมาย  ฝ่าความสับสนวุ่นวายบนท้องถนน  ทั้งเสียงดังอึกทึกจากรถยนต์  เสียงเอะอะจากผู้คน  ฝุ่นละอองคละคลุ้ง  แดดก็เริ่มร้อน เมื่อยก็เมื่อย  ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว ทำอย่างไรดีล่ะเกือกน้อย

“โน่นไง ” เกือกน้อยบอกตัวเองอย่างดีใจ เพราะใกล้ๆกันนั้น มีรองเท้าคู่สวยอีกคู่หนึ่งยืนอวดโฉมตัวเองอย่างสง่างาม   เกือกน้อยไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหา ยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร

“ สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเกือกน้อย เธอมายืนอยู่นานหรือยังจ้ะ “

แทนที่รองเท้าคู่สวยจะยิ้มตอบรับคำทักทาย  เจ้าตัวกลับชายตามองเกือกน้อยอยู่แวบเดียวแล้วก็สะบัดหน้าเชิดเดินจากไป  ปล่อยให้เกือกน้อยงุนงงอยู่พักใหญ่

“ เขาคงต้องรีบไปกระมัง เลยไม่มีเวลาทักทายกับใคร แต่...เอ๊ะ.....”

เพื่อนๆลองเดาดูซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเกือกน้อย
เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก้มหน้ามองเกือกน้อย สีหน้าเธอแสดงความแปลกใจ แล้วหันไปพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

“ แม่จ๋า รองเท้าคู่นี้ตลกจัง” เด็กหญิงเอื้อมมือมาหยิบรองเท้าดูทีละข้าง  เกือกน้อยได้แต่ยิ้มเอียงอาย  “สงสัยเขาต้องชอบฉันแน่ๆเลย  ดีล่ะจะได้มีเจ้าของเสียที”

“ หนูอยากได้จัง  ”  ฮืมม์.... เกือกน้อยเชิดคอ  หัวใจพองโต   สักครู่  ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาหาเด็กหญิงพูดเสียงดังน่าตกใจ

“ ต้าย ตาย รองเท้าอะไรเนี่ย สกปรก มอซออย่างนี้ ใครเขาเอามาทิ้งไว้น่ะซิ  ”

“ หนูจะเอาไปใส่”

“อย่าเลยค่ะ รองเท้าสวยกว่านี้มีเยอะแยะ  เราไปดูในร้านก็ได้”

“ แต่หนูอยากได้..” แล้วเด็กหญิงก็เริ่มร้องไห้งอแง จนผู้หญิงผู้เป็นแม่ต้องฉุดแขนพาเดินจากไป

เกือกน้อยคอหด ก้มหน้ามองดูตัวเอง  “ ฉันคงเป็นรองเท้าที่น่าเกลียดมาก”

บ่ายคล้อยแล้ว เกือกน้อยยังหาเจ้าของไม่ได้เลย  สู้อุตส่าห์ย่ำเดินจากถนนหนึ่งไปสุดอีกถนนหนึ่ง แล้วก็เดินลากเท้าคอตกมาถึงสนามเด็กเล่น  ณ ที่นั้นเกือกน้อยเห็นเด็กผู้ชายหลายคนกำลังวิ่งไล่สนุกสนาน  เกือกน้อยเริ่มมีความหวังอีกครั้ง

“ทีนี้แหละ ฉันจะได้มีเจ้าของเสียที ”

คิดได้ดังนั้น เกือกน้อยก็มีกำลังใจ  รีบซอยเท้าเข้าไปหาเด็กๆทั้งกลุ่ม  เด็กผู้ชายคนหนึ่งเหลือบเห็นเกือกน้อย เลยเดินรี่ตรงเข้ามา  ก้มตัวหยิบเกือกน้อยขึ้นมาดู

“ เฮ้ พวกเรามาดูอะไรเนี่ย “ เขาตะโกนเรียกเพื่อนๆที่เหลือเข้ามามุงดูเกือกน้อย  

“ โอ้โฮ หนึ่ง  สอง  สาม  สี่  ห้า  ตั้งห้าคน  ฉันจะมีเจ้าของทีเดียวถึงห้าคนเลยเหรอ”  เกือกน้อยบอกตัวเองอย่างปลื้มใจ

“ รู้แล้วล่ะ ว่าจะทำอะไรกับเจ้ารองเท้าคู่นี้ดี ” เด็กผู้ชายหน้าตาซุกซนอีกคนเอ่ยขึ้น  ตามด้วยเสียงถามเซ็งแซ่ของเพื่อนๆ   เกือกน้อยก็พลอยเงี่ยหูฟัง อยากรู้อยากเห็นตามไปด้วย

“ เอามาเตะเป็นฟุตบอลเลยมั๊ยล่ะ”

ยังไม่ทันที่เกือกน้อยจะร้องห้ามหรือวิ่งหนี เกือกน้อยก็รู้สึกตัวเองถูกเตะโด่งสูงลิ่วๆขึ้นไปบนฟ้าเสียแล้ว  พอตกถึงพื้นดินไม่ทันหายจุกก็ถูกเตะซ้ำอีกครั้ง  ครั้งแล้ว ครั้งเล่า เกือกน้อยปวดร้าวไปทั้งตัว จะอ้าปากร้องห้ามก็ตะโกนไม่ออก  ทั้งเข็ดยอก ถลอก พกช้ำไปทั้งตัว

มีครั้งหนึ่งพวกเขาเตะเกือกน้อยลอยออกไปที่พงหญ้าข้างนอก  เกือกน้อยรีบจ้ำออกจากสนามอย่างรวดเร็วจนพ้นสายตาเด็กผู้ชายทั้งกลุ่ม   แล้วค่อยๆเดินเขยกๆไปที่สระน้ำ ก้มหน้ามองเงาตัวเอง

“ไม่มีใครต้องการฉันเลย  ไม่มีใครอยากได้รองเท้าที่น่าเกลียดอย่างนี้หรอก ฮือ ฮือ”

แล้วเกือกน้อยก็ร้องไห้อยู่ริมหนองน้ำแห่งนั้นเอง

เกือกน้อยร้องไห้อยู่ไม่นาน  ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเท้าเปล่ามาที่สระน้ำคนเดียว  เขาวักน้ำขึ้นล้างหน้าแล้วเห็นเกือกน้อยอยู่ที่ริมสระ   จึงเดินเข้ามาหา  หยิบเกือกน้อยขึ้นมาเป่าและปัดฝุ่นที่เกาะมอมแมมออกอย่างทะนุถนอม  พึมพำดีใจ  ตาเป็นประกาย

“รองเท้าคู่นี้สวยจัง”
ไม่พูดเปล่า เขาสวมเกือกน้อยทั้งสองข้างเข้ากับเท้าตัวเองได้พอดี  แล้วก็เริ่มเดินออกไป

นับจากวันนั้น เด็กน้อยกับเกือกน้อยก็อยู่คู่กันตลอด  ย่ำเท้าไปไหน ไปด้วยกัน  
เกือกน้อยไม่หงอยเหงาอีกต่อไป เกือกน้อยหาเจ้าของที่แท้จริงพบแล้ว

เพื่อนๆล่ะมีเกือกน้อยอยู่ที่บ้านกี่คู่  หลงลืมมันบ้างหรือเปล่า ระวังนะสักวันมันอาจจะน้อยใจและเดินออกไปหาเจ้าของใหม่ก็ได้  ฮิ ฮิ

พบกับหม่าม้าตัวจริง เร็วๆนี้จ้า