PANTIP.COM : W5959321 ขอท้าทายนักเขียน และนัก(อยาก)เขียนทุกท่านครับ!!! [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 10

ดึกดื่นเกือบตีหนึ่ง สารวัตรสุชาติกำลังนั่งเอนหลังอย่างสบายอยู่ที่เบาะข้างๆ คนขับหนุ่มนามว่า มนัสกาธ นักสืบผู้มีรูปร่างสันทัดสีผิวดำแดง และเรือนผมยาวประบ่า

ทั้งสองเป็นเพื่อนกัน...

รถเก๋งญี่ปุ่นสีดำสนิท วิ่งด้วยความเร็วไปตามถนนหลวง เสียงเพลงเบาๆ ทำให้สารวัตรหนุ่มผู้เป็นเพื่อนเริ่มจะเคลิ้มหลับ ทว่าจู่ๆ มนัสกาธก็เอ่ยเสียงดังขึ้นจนสุชาติต้องสะดุ้งโหย่ง

“ไอ้ชาติ!! ไม่ใช่แน่ๆ ไม่ใช่แน่ๆ !!”

“อะไรของมืงวะ!?” ผู้โดนปลุกจากภวังค์หน้าตาตื่นหันมองคนขับ “ไม่ใช่อะไร!?”

“นายธนาชัยนั่นไง ไม่ใช่แน่ๆ ...เขาไม่ใช่คนร้ายแน่นอน”

สารวัตรหนุ่มออกอาการงุนงงยิ่งนัก

“เป็นอะไรของมืงเนี่ย? ไหนตอนแรกมั่นใจนักมั่นใจหนาไง”

“ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งจากปากคำของเขา และก็สิ่งที่กรูเห็น”

“มืงเห็นไร?”

“กรู...” นักสืบดูอ้ำอึ้งไป แล้วสักพักเขาก็ตีรถเข้าเลนด้านซ้าย จากนั้นก็ชะลอรถแอบข้างทาง

“มืงจอดทำไมเนี่ย!? กรูง่วง...เข้าใจไหม? รีบไปส่งกรูซะ แล้วก็กลับบ้านไปนอนไป”

สุชาติบ่นอุบ ทว่าเมื่อชายตาเหลียวไปยังที่นั่งคนขับ เขาก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น!!

...ปืนพกของนักสืบหนุ่มจ่อตรงมากลางแสกหน้าเขา มนัสกาธถือมันด้วยมือๆ เดียว ด้วยหน้าตาท่าทางที่จริงจัง

“เฮ้ย!! ไอ้กาธมืงเล่นอะไรเนี่ย?”

“มืงกลัวหรือเปล่า?”

สารวัตรกลืนน้ำลาย “โว้ย!! ถามออกมาได้...ก็กลัวน่ะสิวะ รีบเอาออกไปทางอื่นก่อนเร็ว”

“มืงไม่เห็นอะไรผิดสังเกตเลยหรือไง?”

“เห็นอะไรของมืง” สุชาติขมวดคิ้ว

“กรูไม่ได้ปลดเซฟ” มนัสกาธว่า พลางหดปืนในมือกลับ แล้วแสดงจุดสีแดงที่อยู่บริเวณกลางตัวปืนให้สารวัตรเห็น “ถึงจะเหนี่ยวไก กูก็ยิงไม่ได้หรอก”

“ไอ้บ้า!! เล่นอะไรของมืงวะ”

“กรูกำลังบอกโดยแสดงให้มืงเห็นน่ะ”

“เห็นอะไร?” สารวัตรหนุ่มทำหน้าเครียด เขาขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง แล้วเอนหลังพิงเบาะต่อ

“บางอย่างที่ดูจะผิดพลาดไป ลงไปคุยกันข้างล่างเถอะ เดี๋ยวกรูจะเล่าให้ฟัง”

“อะไรของมืงเนี่ย? จะลงไปไหน!!”

“ไปนั่งคุยกันที่ร้านจิ้มจุ่มข้างหน้านั่นดีกว่า” นักสืบบุ้ยหน้าไปทางแสงไฟนีออนสีเขียวแดงซึ่งห่างออกไปด้านหน้าประมาณเกือบร้อยเมตร “กรูว่า...เราต้องเรียบเรียงคดีที่เกิดขึ้นใหม่เสียหน่อยแล้วล่ะ”

ว่าจบ เขาก็ลงจากรถไป ทำให้สารวัตรเพื่อนซี้ต้องลงจากรถด้วยอย่างเสียไม่ได้...

...

ตะเกียบของสุชาติคีบเนื้อคำโตใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ต่อจากนั้นเขาก็หาคีบเนื้อติดมันจากถาดลงไปลวกในหม้อจิ้มจุ่มรอไว้ทานในคำถัดไปทันที

มนัสกาธยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบ พลางมองหน้าเพื่อนที่กำลังเคี้ยวเอาๆ อย่างมีความสุข

“เริ่มแรกเลยที่กรูมาอยู่ตรงนี้ได้ ก็เพราะการตายของนางลมิลธร สุขจิต คดีนี้ผ่านไปสามสี่วันตำรวจอย่างพวกมืงยังจับคนร้ายไม่ได้ เพื่อนบ้านของกรูซึ่งบังเอิญเป็นญาติหล่อนก็เลยว่าจ้างกรูให้มารับทำคดีนี้”

สารวัตรพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับฟังอยู่ แต่สายตานั้นมัวแต่จับจ้องอยู่กับอาหารตรงหน้า

“หล่อนอายุ สี่สิบห้าปี สามีตาย ส่วนลูกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตอนนี้กำลังบินกลับ ศพหล่อนถูกพบในซอยเปลี่ยวห่างออกไปจากบ้านของหล่อนเองประมาณเจ็ดแปดร้อยเมตร สาเหตุการตายหลังชันสูตรแล้วพบว่าเกิดจากการถูกยิงเข้าที่จุดสำคัญสองนัด...” นักสืบเว้นจังหวะ แล้วมองชายตรงหน้า “เฮ้ย!! ไอ้ชาติ มืงฟังกรูอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

ชายที่ถูกเรียกชื่อเงยหน้ามอง สองกระพุงแก้มของเขาป่องบวม สารวัตรหนุ่มโบกไม้โบกมือ พลางเอ่ยเสียงอู้อี้เพราะอาหารยังอยู่เต็มปาก

“มืงก็เล่าต่อไปสิ”

มนัสกาธถอนหายใจ ก่อนจะสาธยายต่อ “ตำรวจทำงานช้ามาก ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยเกี่ยวกับคดี จนกระทั่งกรูต้องมาช่วยหาหลักฐานในที่เกิดเหตุอีกครั้ง และก็ได้พบสิ่งที่สามารถเชื่อมโยงไปหาตัวคนร้ายได้อยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ ...เข็มกลัด”

“มีอีกอย่าง หนังสือนิยายฆาตกรรมอะไรนั่นไง”

“ไอ้นั่นไม่น่าจะนับได้หรอก” นักสืบทำหน้านึก “กรูยังไม่เห็นว่ามันจะเชื่อมโยงไปหาฆาตกรได้ยังไงเลย รอยนิ้วมือที่ตรวจพิสูจน์ได้ก็มีอยู่เต็มไปหมด ไม่รู้ด้วยว่าของใครเป็นของใคร”

“เอ่อๆ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว พ่อยอดนักสืบใหญ่”

“จากเข็มกลัดอันเล็กๆ กรูขยายผลโดยให้พวกมืงช่วย จนได้ตัวผู้ต้องสงสัยซึ่งก็คือ นายธนาชัย หวังกร คนขับแท็กซี่ที่มีพยานรู้เห็นว่าเขาเป็นคนพาหล่อนมาส่งที่บ้านในคืนนั้น และมีคนในบริเวณที่เกิดเหตุจำได้ว่าลักษณะรถแท็กซี่ของนายธนาชัยได้ขับออกจากซอยนั้นไป ...แต่ว่าหลังจากสอบปากคำเขาเมื่อกี้ บวกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างกรูกับเขาในรถแท็กซี่ก่อนเราจะจับกุมตัวได้ มันทำให้กรูแปลกใจยังไงชอบกล”

นักสืบพักจิบน้ำอีกอึกหนึ่ง แล้วว่าต่อ

“อย่างแรกก็คือ เรื่องปืน กรูค่อนข้างแน่ใจว่าหมอนั่น ยิ่งปืนไม่เป็น”

สารวัตรเงยหน้ามอง “ทำไม?”

“ก็เหมือนที่กรูทำให้มืงดูเมื่อกี้ ถ้าเขาคิดจะจับกรูเป็นตัวประกัน หรือว่าคิดจะขู่กรูล่ะก็ เขาน่าจะปลดเซฟปืนให้อยู่ในลักษณะพร้อมลั่นไกไปแล้ว แต่นี่เจ้าหมอนั่นไม่ได้แตะต้องอะไรกับเซฟเลย แถมยังมีท่าทางเก้ๆ กังๆ อีกต่างหาก”

“ด้วยเหตุผลแค่นั้น มืงก็เลยคิดว่า เขาไม่ใช่ฆาตกร?”

มนัสกาธส่ายหน้า

“ไม่ใช่แค่นั้น ลักษณะของปืนก็มีส่วน อาวุธสังหารถูกตรวจพิสูจน์เบื้องต้นว่าน่าจะถูกยิงมาจากปืนเอชเค รุ่น ยูเอสพี คอมแพ็คท์ ออโตเมติค ...ทุกอย่างลงล็อคอย่างไม่น่าเชื่อ หมอนั่นใช้ปืนรุ่นนั้นจริงๆ แต่นะ...ไอ้ชาติ มืงว่าคนอย่างนายธนาชัยทำไมถึงเลือกจะซื้อปืนอย่างนั้นมาเป็นอาวุธในการชิงทรัพย์วะ? ข้อหนึ่งก็คือ มันแพง ถ้าไม่ใช่คนมีรสนิยมคงไม่เลือกแน่ๆ ถ้าเป็นกรูอย่างมากแค่ กล็อกสิบเก้า (ยี่ห้อและรุ่นของปืนออโต้เมติคที่เทียบเท่ากัน) ที่มีรูปลักษณ์ไม่หรูหรา แต่ถูกกว่าก็พอแล้ว”

“เมิงก็เลยคิดว่าเขาไม่ใช่ฆาตกร?” สารวัตรลากเสียง

นักสืบหนุ่มมองเพื่อนพร้อมกับพยักหน้า ทว่าสุชาติกลับส่ายหน้าพัลวัน

“ไม่เกี่ยวกันเลย ไอ้กาธ!! ปืนนั่นเขาอาจจะหาซื้อจากตลาดมืดที่ไหนก็ได้ ซึ่งเผอิญไปได้รุ่นนี้มา แล้วก็เรื่องยิงปืนไม่เป็น มันก็ไม่เกี่ยวอีกนั่นแหละ!! ...คนเราพอหน้ามืดคิดจะฆ่าคนแล้ว กะอีแค่ลั่นไกใส่หน้าอกใครสักคน ทำมั้ยมันจะทำไม่ได้วะ!! เป้าใหญ่ขนาดนั้น”

“ที่ทำไม่ได้ก็เพราะเขาไม่ปลดเซฟน่ะสิ”

“มืงจะแน่ใจได้ไง? ตอนเขาฆ่ายัยป้านั่น เขาอาจจะปลดเซฟเรียบร้อย แล้วกลายร่างเป็นฆาตกรอำมหิตไปก็ได้ ใครจะรู้”

นักสืบเงียบไปเมื่อได้ฟังคำหักล้างจากเพื่อนสารวัตร

“แต่กรูค่อนข้างแน่ใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้กรูจะลองไปหาหลักฐานอื่นเพิ่มดู”

“เฮ้อ!! ก็แล้วแต่มืง”

สารวัตรเอ่ย พร้อมกับกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟให้มาคิดเงิน แล้วทั้งคู่ก็กลับไปยังรถเพื่อขับมันกลับเส้นทางเดิม

...

จากคุณ : pilot_pol - [ 30 ต.ค. 50 09:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11

-3-

วันรุ่งขึ้น เวลา 9.30 น.

บ้านปูนสองชั้นใหญ่โตโออ่าพร้อมด้วยสวนไม้รกครึ้มตรงหน้า ดูเก่าคร่ำคร่าด้วยกาลเวลา จากการมองเพียงแวบเดียว มนัสกาธก็รู้ว่าเจ้าของบ้านต้องเป็นผู้ดีเก่าอย่างแน่นอน เนื่องจากย่านนี้เป็นย่านใจกลางเมืองซึ่งมีราคาที่ดินสูงลิบลิ่ว

เมื่อครู่มนัสกาธได้แจ้งความประสงค์ผ่านคนรับใช้ไปหาเจ้าของบ้านแล้วว่าเขามาที่นี่เพราะเหตุใด...

“มืงปลุกกรูตั้งแต่เช้า เพื่อมาสอบปากคำเพิ่มเติมยัยนักเขียนขี้โม้คนนี้น่ะเหรอวะ” สารวัตรในชุดนอกเครื่องแบบบ่นอุบ พร้อมทั้งหาวหวอด หน้าตาเขางัวเงียสุดขีด

“เก้าโมงครึ่งน่ะ ชาวบ้านเขาเรียกว่าสายแล้วโว้ย!!”

“มืงจะไปถามอะไรยัยนี่ว่ะ? ถามไปแมร่งก็คุยแต่เรื่องงานเขียนของตัวเอง”

นักสืบซึ่งกำลังเพ่งมองไปด้านในขมวดคิ้วขึ้นทันควัน ...อาจจะจริงอย่างที่เพื่อนเขาว่าก็ได้ เพราะในคราวแรกที่สอบปากคำหล่อน ทางตำรวจเองได้ข้อมูลสำคัญเพียงทะเบียนรถของแท็กซี่อย่างเดียว นอกนั้นล้วนแต่เป็นทฤษฎีการฆาตกรรมอำพรางบ้าๆ บอๆ ตามประสานักเขียนนิยายแนวนี้ทั้งสิ้น

“กรูแค่อยากจะกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่เท่านั้นเอง น่าจะมีอะไรบางอย่างที่กรูมองข้ามไป”

“ก็เลยต้องลากสังขารกรูมาด้วยเนี่ยนะ?”

“ทำไงได้วะ มาสอบถามเป็นทางการขนาดนี้กรูมาคนเดียวมันยังไงอยู่ มีตำรวจอย่างมืงมาด้วย พยานจะได้ให้ความร่วมมือมากขึ้นไง”

“ไอ้บ้า!!” สุชาติหาวอีกครั้ง “ไม่เกี่ยวกันหรอกเว้ย”

“ก็แล้วแต่มืงจะคิด”

จากนั้นมนัสกาธก็นิ่งเงียบรอคนข้างในมาเปิดประตูให้ ระหว่างนั้นเขาเองก็ครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นไปด้วย...

เหตุมันเริ่มมาจากคืนวันที่ยี่สิบสาม ซึ่งเป็นวันเปิดตัวหนังสือเล็กๆ รอบสื่อมวลชนของนักเขียนแนวสืบสวนที่ชื่อ “ชไมพร” ผู้ซึ่งมนัสกาธกำลังจะไปสอบปากคำหล่อนอีกครั้ง ในคืนวันนั้นหล่อนจัดงานแบบโฮมปาร์ตี้ คือรวบรวมสมัครพรรคพวก และสื่อมวลชนที่เกี่ยวข้องกับวงการจำนวนหนึ่งมาพูดคุยอย่างเป็นกันเองที่บ้าน จากการสอบถามข้อมูลของผู้เข้าร่วมงาน ทุกคนล้วนบอกตรงกันว่า นางลมิลธรผู้ตายได้เข้ามาร่วมงานเพียงชั่วโมงเศษ จากนั้นก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อน ซึ่งเจ้าของงานคือ คุณชไมพรขับรถไปส่งผู้ตายด้วยตัวเอง

...ประตูรั้วถูกเปิดออกโดยหญิงสาวอายุราวยี่สิบคนหนึ่ง เธอเป็นคนรับใช้เพียงคนเดียวของบ้านหลังโตนี้

“เชิญด้านในค่ะ คุณผู้หญิงรอพบอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว”

นักสืบหนุ่มพยักหน้ารับ พลางคิดถึงการสอบปากคำคราวก่อนไปด้วย ...ตอนนั้นนักเขียนนิยายสาวใหญ่ ให้การว่าขับรถไปส่งผู้ตายถึงครึ่งทาง ผู้ตายก็ขอลงและเรียกแท็กซี่กลับบ้านไปเอง โดยหล่อนอ้างว่าผู้ตายอยากให้รีบกลับไปงานเปิดตัวหนังสือมากกว่า แต่จากคำให้การของเหล่าผู้ร่วมงานบ่งบอกตรงกันว่า นางชไมพรกลับมาในงานอีกครั้งราวๆ เกือบหนึ่งชั่วโมงไปแล้ว...

นั่นหมายความว่า หล่อนทิ้งงานเปิดตัวหนังสือตนเองไปถึงหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว!!

...มันจะเป็นไปได้งั้นเหรอ!?

กลางห้องรับแขกมีชุดเฟอร์นิเจอร์ไม้แกะลายอย่างดีวางอยู่ ถัดไปโดยรอบ ตู้โชว์สามสี่ตู้ แสดงของจำพวกถ้วยโถโอชามเก่าๆ และงานฝีมือพวกเครื่องเบญจรงค์ พร้อมไฟเล็กๆ ส่อง ทุกตู้จัดวางของล้ำค่าพวกนี้ไว้เต็มหมดตามประสาบ้านคนมีสตางค์

มนัสกาธกวาดสายตามองไปโดยรอบปราดเดียวเพื่อสังเกตสิ่งรอบตัวตามนิสัย ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเมื่อคราวก่อนที่เขามา ...ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

“สวัสดีครับ”

นักสืบหนุ่มเอ่ย จากนั้นสารวัตรเพื่อนเขาก็เอ่ยทักทายตาม

“ค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะคุณนักสืบ”

เจ้าของบ้านยิ้มรับอย่างมีไมตรีจิต เธอผายมือไปยังที่นั่งฝั่งตรงข้ามเพื่อเชิญสองหนุ่ม

“ขอบคุณครับ”

มนัสกาธนั่งลง พลางสังเกตอากัปกิริยาของนักเขียนสาวใหญ่ไปด้วย

“ผมเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะครับ”

“ดีค่ะ...กระชับ ฉับไว สมกับเป็นแนวสืบสวนสอบสวน”

...จบประโยคของสาวใหญ่ ทั้งนักสืบและสารวัตรหันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“เอ่อ...คือว่า” นักสืบกล่าว “ผมมาวันนี้ก็เพื่อสอบถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับคดีของคุณลมิลธร ซึ่งถูกฆาตกรรมเมื่อสี่วันก่อนน่ะครับ”

“ค่ะ รู้สึกว่าทางคุณจะได้ตัวคนร้ายแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

มนัสกาธผงะเล็กน้อย “รู้ได้ไงครับ?”

“ฉันพอจะมีเพื่อนเป็นนักข่าวอาชญากรรมอยู่บ้าง ก็เลยสามารถทราบได้ ...หึ” เธอหัวเราะในลำคอ “คงไม่คิดว่ามันแปลกอะไรหรอกนะคะ”

“อ๋อ...ไม่ครับไม่ เพียงแต่ทึ่งเท่านั้นที่คุณกว้างขวางดี และผมก็ยังทึ่งในความทรงจำของคุณอีกด้วย”

“คะ?” นักเขียนเอียงคอทำหน้าแปลกใจ

“ในการให้ปากคำคราวก่อน คุณชไมพรบอกกับทางตำรวจถึงหมายเลขทะเบียนรถแท็กซี่ที่คุณลมิลธรนั่งไปด้วยอย่างแม่นยำ ทำให้ทางเราทำงานง่ายขึ้นเยอะมาก ทั้งจากหลักฐานที่ได้ในที่เกิดเหตุ รวมกับผลการชันสูตร ทำให้ทางตำรวจสามารถจับกุมคนร้ายโดยใช้เวลาเพียงวันเดียวเท่านั้น”

“โห!! ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ...ว่าตำรวจจะมีความสามารถขนาดนั้น”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ ถ้าไม่ได้ผมช่วยก็คงแย่ไปเหมือนกัน ...คือว่า งานพวกเขาเยอะน่ะครับ”

สารวัตรสุชาติถึงกับถอนหายใจ เมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว เขาเอียงคอเอามือข้างหนึ่งเท้าคางมองทั้งคู่ แล้วหาวเสียปากกว้าง...ดูท่าตำรวจหนุ่มผู้นี้จะยังง่วงไม่หาย

“ถ้าเป็นผมคงจำไม่ได้แน่ๆ” มนัสกาธว่าต่อ “ตอนนั้นคุณนึกยังไงถึงไปจำทะเบียนรถคันนั้นครับ?”

“ก็ปกติของดิฉันอยู่แล้วล่ะค่ะ แล้ววันนั้นก็ห่วงเพื่อนด้วย ก็เลยจดหมายเลขทะเบียนเอาไว้ ...นี่มันก็การกระทำพื้นฐานทั่วๆ ไปไม่ใช่เหรอคะ? ใครเค้าก็ทำอย่างนี้กัน เวลาห่วงเพื่อนตอนกลับดึกๆ”

“ครับ...ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”

“สงสัยดิฉันใช่มั้ยล่ะคะ?” สาวใหญ่ยิ้ม พลางเอียงคอมองอย่างเจ้าเล่ห์ “ถ้าดิฉันเป็นคุณ ก็คงคิดเหมือนกัน เหตุการณ์ก็คงประมาณว่า ...ฆาตกรโหดทำทีเป็นไปส่งเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย จากนั้นก็ทำให้เหยื่อหมดสติแล้วลากขึ้นรถไป ในขณะที่คนขับแท็กซี่ตัวจริงถูกจับมัดมือมัดเท้านอนสลบอยู่ท้ายรถ เสร็จสรรพก็ขับไปยังซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งซึ่งได้ซ่อนมอเตอร์ไซค์เตรียมเอาไว้อยู่แล้ว ก่อนจะลงมือลากเหยื่อลงจากรถ นำปืนมายิงเข้าที่หน้าอกไปสองนัดจนเหยื่อถึงแก่ความตาย แล้วลากคนขับแท็กซี่ออกมาจากท้ายรถ แก้มัดเชือกที่ผูกไว้ โดยทิ้งเขาใกล้ๆ กับเหยื่อ เอาปืนที่ยิงมาใส่มือคนขับ ส่วนฆาตกรใจโหดตัวจริงเสียงจริงก็ขับมอเตอร์ไซค์หนีออกไปอย่างลอยนวล”

ความเงียบปกคลุมห้องรับแขกอยู่นาน หลังสิ้นเสียงของนักเขียนนิยายสาวใหญ่ ผู้ซึ่งพล็อตเรื่องออกมาเป็นฉากๆ...

สีหน้าสารวัตรสุชาติเคร่งเครียดขึ้น มือนั้นกำแน่น เขาดูจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ส่วนตัวนักสืบเองก็ขบกรามแน่น พร้อมกับจ้องเจ้าของบ้านตรงหน้าเขม็ง

เป็นมนัสกาธที่เอ่ยทำลายความเงียบ

“สมมติฐานของคุณชไมพร ยิ่งทำให้ผมทึ่งเข้าไปใหญ่ ...มันใกล้เคียงกับความจริงมากเลยทีเดียวครับ”

ประโยคสุดท้ายเขาเน้นเสียงเข้ม ...ทว่าเจ้าของบ้านก็ดูไม่มีท่าทียี่หระอะไรกับการลงเสียงของนักสืบ

“เหรอคะ?”

“คุณรู้มั้ยครับ ว่ามีหลักฐานอะไรบ้างตกอยู่ในที่เกิดเหตุ?” มนัสกาธถาม

นักเขียนเงยหน้านึก “ก็คง...เป็น อืม...เชือกดีมั้ยล่ะคะ? เชือกที่มัดมือมัดเท้าคนขับ แล้วก็น่าจะมีอีกสักอย่าง เอาเป็นเข็มกลัดก็แล้วกัน”

สองหนุ่มหันมาจ้องหน้ากันอีกครั้ง... สุชาติดูจะเพิ่มความเคร่งเครียดบนสีหน้าขึ้นเรื่อยๆ และเป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยออกมา

“ทำไมถึงคิดว่าเป็นเข็มกลัดล่ะครับ?”

“ก็คงเพราะ...ขณะที่ฆาตกรโหดนั่นกำลังลากตัวคนขับลง อาจบังเอิญทำเข็มกลัดที่เป็นของๆ คนขับจริงๆ หล่นอยู่ก็ได้ และด้วยหลักฐานชิ้นนี้ พวกตำรวจก็อาจจะตามกลิ่นผิดทาง”

นักสืบและสารวัตรหันมามองหน้ากันอีกเป็นครั้งที่สาม...คราวนี้ทั้งคู่แอบถอนหายใจเบาๆ

“เอ่อ...” จู่ๆ สุชาติก็ลุกพรวดขึ้น “เห็นทีว่าพวกผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ ไปกันเถอะ ไอ้กาธ”

มนัสกาธหรี่ตามองเพื่อนซึ่งทำอะไรแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขายังคงมีเรื่องมากมายที่จะถามนักเขียนนิยายผู้นี้ แต่ในเมื่อสารวัตรหนุ่มทำท่าทางเช่นนี้ออกไปแล้ว คงไม่เป็นการดีแน่หากยังดื้อดึงจะสอบถามอะไรหล่อนต่อไป

นักสืบกึ่งลุกกึ่งนั่ง พลางเอ่ยถามอีก

“คุณชไมพรครับ หนังสือนิยายสืบสวนของคุณ มีพล็อตเรื่องยังไงบ้างครับ?”

“ก็คล้ายๆ กับที่ดิฉันเล่ามานั้นแหละค่ะ นั้นน่ะพล็อตของเรื่องนี้ เพียงในเงื่อนไขนี้เจ้าฆาตกรใจโหดจะต้องเป็นผู้ชายที่แข็งแรง เพราะต้องยกร่างของคนขับออกจากท้ายรถ เพื่อป้ายความผิดให้เขา ลองเอาไปอ่านดูสิคะ”

หล่อนหยิบหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คจากใต้โต๊ะรับแขกขึ้นมาให้มนัสกาธรับไว้ หน้าปกเป็นแบบเดียวกับหนังสือนิยายที่ตำรวจพบในที่เกิดเหตุ เพียงแต่มันไม่มีร่องรอยของการฉีกขาดเช่นเล่มนั้น ที่หน้าปกมีรูปตัวเอกและคนร้ายหันหลังพิงกันเหมือนคาวบอยกำลังจะดวลปืน ชื่อเรื่องและนามปากกาซึ่งเป็นชื่อจริงของผู้เขียนอยู่ตรงกลางหนังสือชิดไปทางริมขวา

“ตีพิมพ์ครั้งแรกค่ะ และหวังว่าจะมีครั้งต่อไปด้วย”

“ขอบคุณครับ” นักสืบลุกยืน เขาหันไปมองเพื่อนซึ่งออกเดินนำหน้าไปก่อนแวบหนึ่ง แล้วหันกลับมาถามเจ้าของบ้านอีกครั้ง “...คุณชไมพรมีปืนอยู่เหมือนกันใช่มั้ยครับ?”

“อ๋อ มีค่ะ...กระบอกหนึ่ง”

“เอ่อ...พอจะบอกได้มั้ยครับว่าเป็นรุ่นอะไร?”

นักเขียนยิ้ม คำตอบเธอนั้นทำให้นักสืบรู้สึกเหมือนใจหายวาบไปชั่วขณะ!!

“เอชเค ยูเอสพี ออโตเมติค ขนาด 9 มม. ค่ะ ...ดิฉันใช้ถนัดดี”

...

จากคุณ : pilot_pol - [ 30 ต.ค. 50 09:18:04 ]