ความคิดเห็นที่ 1 ขอรบกวนถามคุณสดายุเกี่ยวกับบทกลอนค่ะ  "เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง .......ซบหน้าติดดินกินทราย"  บทกลอนนี้เป็นของนักประพันธ์ท่านใดคะ  บทกลอนเต็มมีว่าอย่างไรบ้าง   (เพื่อนเคยเขียนให้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว จำไม่ได้ค่ะ)   ขอบคุณคุณสดายุค่ะ จากคุณ : kulratt (kulratt) - [ 28 ต.ค. 50 18:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขออนุญาตตอบให้แทนเจ้าค่ะ เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทรายฯ จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจฯ ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณฯ แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตาฯ ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอยฯ เป็นงานของท่าน อังคาร กัลยาณพงค์ ค่ะ จากคุณ : เตเติญญ่า - [ 29 ต.ค. 50 03:28:26 A:82.83.182.91 X: TicketID:153756 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีคุณกุลรัตน์.... คุณเตเติญญา.... ถาม-ตอบ....กันไปแล้วนะครับ บทนี้นับเป็นบทดังของคุณอังคาร คนจะพูดถึงกันบ่อย ของผมมีแต่บทนี้.... ๐ และแล้วก็มองเห็นความเป็นเท็จ ดุจลิ้มรสบอระเพ็ดให้เข็มขม หมดสิ้นแล้วคุณค่าเคยปรารมณ์ จักเหลือเพียงโสมม...ที่สมกัน ๐ หากเจ้านั้นอยู่ในทะเลกว้าง จะขอร้างห่างไปอยู่ไพรสัณฑ์ หากเจ้าอยู่ใต้แสงแห่งตะวัน ขออยู่ใต้เงาจันทร์นิรันดร์ไป ๐ หากเจ้าขึ้นสวรรค์ไปชั้นเจ็ด ขอเล็ดลอดขุมนรกยอมหมกไหม้ หากว่าเจ้ารายล้อมด้วยหอมใด ขอประสาทฆานไร้ไปชั่วกัลป์ ๐ หากแม้นเจ้ามีเสียงสำเนียงเพราะ จะเลาะโสตเอาทิ้งทุกสิ่งนั่น หากโฉมเจ้างามงดปรากฏพลัน ขอตานั้นบอดสิ้นด้วยยินดี ๐ แม้นเจ้าพันผูกใจในไพรกว้าง จะขอร้างทางมุ่งสู่กรุงศรี แม้เจ้าแรมรอนห่างกลางนที จะเร็วรี่ไปบกทุกศกกาล ๐ หากเป็นเจ้าสูงส่งในวงศ์ศักดิ์ จะยอมหักเป็นไพร่ไกลสถาน หากนงนุชเป็นครุฑใหญ่ในวิมาน อธิษฐานขอเป็นเช่นนาคี ๐ แล้วตั้งจิตคิดไปให้ปรากฏ คนใจคดให้ขาดกันแต่วันนี้ ดุจมีดตัดชายสไบสิ้นไมตรี ต่อแต่นี้จากลับชั่วกัปกัลป์. จากคุณ : สดายุ... - [ 29 ต.ค. 50 07:44:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพียงเพื่อจะเลือนลับ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=10-2007&date=03&group=11&gblog=55 -1- ๐ จาก-สองใจสบกันแต่วัน-เห็น วันนี้เส้นทางขนานตัดผ่านฝัน คล้ายชั่วยาม..ชื่นบานแห่งวานวัน คลี่โอบขวัญ-ก่อนลับเลือนกับลม ๐ ไร้ร่องรอย-เจ็บปวด, ความรวดร้าว ทุกเรื่องราวจำเพาะต่าง..เหมาะสม รอบด้านยัง-สดชื่น, ยังรื่นรมย์ คล้าย-ไม่เศร้ารันทม..ขื่นขมเลย -2- ๐ ร้างสิ้นเสียงออดอ้อน, ทอดถอนใจ หมดสิ้นข้อสงสัย-จะใคร่เอ่ย มอดดับแล้ว..แสงวิจิตร, ให้ชิดเชย จะล่วงเลยลับร้างจนห่างไกล ๐ คืนจังหวะมัวหมองทำนองฝน ผ่านฟากฟ้าอึงอล..ก่อนหล่นไหล หยาดน้ำเย็นหยดเนื้อ-ล้างเยื่อใย ล้าง..คราบไคลอาวรณ์ให้ผ่อนเบา ๐ ท่วงทำนองคร่ำครวญในส่วนฟ้า ฤๅเปรียบท่าทีครวญ..กำสรวลเศร้า รันทดด้วยอ้างว้าง-แต่ร้างเงา- ผู้ใฝ่เฝ้าจดจ่อ..มุ่งรอคอย ๐ และคล้ายโลกแหลกลง..ที่ตรงหน้า ทรมาโหมแล้ว...ใช่แผ่วค่อย เมื่อดวงวันสิ้นผกาย..ให้หมายรอย เตือนเศร้าสร้อย, ชอกช้ำ-เร่งทำนอง ๐ คล้ายคล้ายในอกทรวง...มา-กลวงเปล่า เมื่องามเงาตาเหมือน-คล้ายเลือนล่อง เงาในตาเคยระยับให้จับจอง เคยสาดส่องนำวิถี..แห่งชีวิต ๐ เหมือนสูญเสียตัวตน..ให้หม่นหมอง ขุ่น, ขัดข้อง-เหน็บหน่วงทั้งดวงจิต ดวงตาและดวงใจเคยใกล้ชิด มาจะบิดเบือนร้าง..จืดจางรอย ๐ สีเอย...สีสันในวันเก่า มาซีดซึมทึมเทา..จนเศร้าสร้อย ร้างสิ้นรูปใฝ่ฝัน..ให้มั่นคอย เหลือเงียบหงอยรุมประชิดทั้งจิตใจ -3- ๐ ควรมีหรือ..เงื่อนไข-เมื่อใจรัก เห็นแต่ควร-แน่นหนัก..รู้จักให้ เหมือนผ่าวผ่านสายน้ำ, ลมร่ำไอ ก่อระลอกระริกไหลอยู่ในยาม ๐ ดังสายน้ำหลากไปยากไหลกลับ ระลอกทับโถมรุดก็สุดห้าม เหมือนสุดคิดไขว่คว้า-พยายาม แต่เนตรวามวาบเชื้อ..สิ้นเยื่อใย ๐ เปลี่ยนได้หรือ-เยี่ยงไรจะได้เล่า? บิดร้อนเร่ากำสรด-เป็นสดใส ท่วงทีแห่งวันวานเมื่อผ่านไป ต้องยื้อฉุดเยี่ยงไร..จึงได้คืน -4- ๐ แม้นช่วงร้อนค่ำคืน..จำกลืนเก็บ ความหนาวเหน็บแทรกสู่..สุดรู้-ขืน ก็ควรแล้วชอกช้ำ..ให้กล้ำกลืน ควรว่าตื่นใจร่ำ..รู้อำลา ๐ จาก-สองใจสบกันแต่วันก่อน จนสุมซ่อนร่างเงา..ให้เฝ้าหา ชั่วแสงทอด..รูปนิมิตเคยติดตา กลับดูคล้ายกับว่า..ไม่เคยมี. จากคุณ : สดายุ... - [ 29 ต.ค. 50 07:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณท่านผู้รู้ทุกท่านค่ะ จากคุณ : kulratt (kulratt) - [ 29 ต.ค. 50 09:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสียเหล้าเราเซ็งเล็งซื้อใหม่ ปรารถนาโซดาใสมาใส่ด้วย ขอน้ำแข็งเติมหน่อยค่อยชื่นชวย มองโลกสวยช่วยรินดื่มกินกัน จะแสบคอพอทนต้องคนหน่อย น้ำแข็งค่อยละลายพรายสีสัน จะกี่เรื่องโศกเศร้าเมาทุกวัน จะดื่มมันหมดขวด..เอ้า...ดวดเลย สวัสดีครับคุณสดายุ เขียนมายาว ยังอ่านไม่หมดเลย  ขอร่วมหน่อย กำลังทำงานอยู่ แอบมาเขียน จากคุณ : คมเย็น (คมเย็น) - [ 29 ต.ค. 50 15:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอยยยย ใจจะขาดเลยค่ะ คุณสุดายุ 2 บท ของคุณ ชอบมากเลยค่ะ จากคุณ : เตติญญ่า - [ 29 ต.ค. 50 17:57:23 A:82.83.186.200 X: TicketID:153756 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณกุลรัตน์...5 ครับ...ต้องบอกว่าบทนี้ของคุณอังคาร มีคำใหญ่คำโต...ทำให้กินใจ... แต่หากมองรูปสัมผัส...กลับดูจะไม่งามเท่าไรนัก ยินดีที่แวะมาทักทายกัน คุณคมเย็น....6 สวัสดีครับ.... นานๆมาทีเลย...ว่าจะลงสักหลายๆบท.... โคลง กลอน ฉันท์ ตามสะดวก...อิๆๆ เตติญญ่า....7 จริงอะ...พูดให้ดีใจรึเปล่านี่ ผมนึกว่าเขียนเองอ่านเองอยู่คนเดียวซะอีก....อิๆๆ อย่างไรก็แล้วแต่....ในบล็อคผมยินดีต้อนรับเสมอ ๐ ลิลิตศรัทธาธรรม ๐ (ที่จริงแล้ว...ร่ายนี่...ต้องรับส่งสัมผัสด้วยสระเดียวกัน คือ หากส่งสามัญต้องรับด้วยสามัญ...ส่งมาด้วยเอก ต้องรับด้วยเอก....โทก็เช่นกัน....แต่ที่เขียนนี่...ไม่สนใจ จะทำตามนั้น....) ร่าย ๐ ศรีสวัสดิเดชะ............ยอธรรมะบรรยาย ยกความหมายขึ้นตรอง...ในครรลองเหตุผล หวังทุพพลสบภาษ.........พ้นจากทาสมิจฉา ดั่งชนกาลามะ...............หมายสัททะเป็นฐาน สืบสันดานกล่าวอ้าง.......ต่อเส้นทางที่ชอบ พระจึงตอบจึงตั้ง...........สิบทางหยั่งกันหลง เพื่อธำรงพรหมจรรย์......ให้ตั้งมั่นยืนนาน ชั่วกัปกาลโลกนี้............ชั่ววิถีโลกหน้า ล่มศรัทธาเป็นทิศ..........เพื่อสอบจิตสอบใจ หลักการใหญ่แห่งพุทธ....หวังฉวยฉุดงมงาย จนวอดวายความเชื่อ......จนก่อเกื้อดวงตา เห็นธรรมาแท้จริง...........ถ้วนชายหญิงด้วยเทอญ แม่เอย...พ่อเอย โคลงสี่ ๑. ครวญคิดตอนก้มกราบ...องค์พระ เป็นห่วงธรรมสัจจะ..........จักสิ้น จากนัยแห่งพุทธะ...........ที่บิด เบือนนา สืบทอดมาแหว่งหวิ้น........ยากรู้แท้เทียม ฯ ๒. บูชิตบูชนียะผู้............พ้นผลาญ ยกอรรถบุพาจารย์..........จับปลิ้น ให้เห็นเลศแทรกลาญ......หลักพุทธ จนผิดความหมายสิ้น........สู่รู้รจนา ฯ ๓. พระเปรียบธรรมดั่งไม้..มวลพนา เพียงหยิบมือนำมา..........มอบให้ แต่ส่วนโทษทุกขา...........ควรกร่อน จำแนกเหตุผลไว้.............ครบถ้วนกระบวนความ ฯ ๔. อรรถะสัททะทั้ง.........ศรัทธา สิ้นเนอ แทรกส่วนของอัตตา.......แต่งแต้ม ตามภูมิแห่งปัญญา..........ตั้งอยู่ ถ้อยยกบรรยายแย้ม.......จึ่งเพี้ยนแผกผัน ฯ ๕. สืบเสียงพระพุทธผู้.....เหนือพรหม ช่วยปราชญ์รับปรารมภ์.....ร่วมชี้ ให้เห็นแง่เงื่อนปม...........จุดเปลี่ยน แทรกอยู่ในธรรมนี้..........แน่นแฟ้นเหลือฝืน ฯ ๖. ธรรมใดอุบัติตั้ง..........แต่เหตุ พระตรัสธรรมแจงเลศ......เริ่มต้น ตรัสความดับฤทธิเดช.......โดยขจ่าง ตรัสมรรคาฝ่าพ้น.............พิษร้อนผ่อนสลาย ฯ ๗. กรรมพราหมณ์บังพุทธแย้ม...บรรยาย วงวัฏฏ์มิอาจสลาย............สลัดพ้น วนรอบเกิดแก่ตาย............ว่าหนึ่ง เดียวเวย ชีพหยุดวิญญาณด้น..........แหวกฟ้าหาภูมิ ฯ ๘. กรรมเก่าคงยากย้อน....ยล-ยิน พ่อเอย ยากผ่านสภาพอจิน-.........ตยะได้ เชื่อหรือภาษวศิน.............อวดวิเศษ ล้วนมิจฉาแทรกไว้............หว่างถ้อยเดียรถีย์ ฯ ๙. หมกมุ่นสิ่งยากรู้..........รุงรัง ใจเอย แปรเปลี่ยนเป็นอนิจจัง......บอกแจ้ง เกิดโตแก่ตายฝัง.............ร่างฝาก ดินนา รูปดับจิตเลือนแล้ง...........ละร้างสัญญาสลาย ฯ ๑๐. เสียงเพรียกเสียงพร่ำพร้อง..พะนอบุญ เสียงย่อมอ่อนหวานละมุน.........ละเมียดแจ้ว เหนี่ยวสรวงแนบพิรุณ...............ร่วมหยาด ทิพกระพริบพร่างแพร้ว.............ผ่านให้ใจเห็น ฯ ๑๑. ตู้บุญตู้บาปตั้ง..........ตำตา รอหมู่ผู้ละลา.................กิเลศใช้ หลุมขวากหล่มศรัทธา......ทวยเหล่า สร้างวัตถุขวางไว้............หว่างถ้อยรอยธรรม ฯ ๑๒. อิ่มอกใจคลับคล้าย...ลอยโพยม บาปล่มบุญหล่อโสม-.......ะนัสแผ้ว หวังตัดอัตตาโซรม..........ลดเสพ ตรองเนอ หรือมุ่งภพพร่างแพร้ว.......ภาคหน้าดังไฉน ฯ ๑๓. เมื่อเอาอนัตตลักษณ์ตั้ง....เทียบตน แต่เกิดวิวัฒน์วน..............ว่าง-สร้าง รูปจิตเปลี่ยนแปรจน.........ผิดแผก ใครเล่าอาจเอ่ยอ้าง..........ชีพนั้นเดิมเดียว ฯ ๑๔. อารามอร่ามเรื้อง......องค์พระ กรรมพิธีวาทะ.................ท่วมท้น สนทนาวิสาสะ................เสนาะอยู่ พ่อเอย ตาบอดคลำช้างด้น..........ดุ่มหน้าสาธยาย ฯ ๑๕. สมณะศักดิ์เสนาะล้ำ..เลิศนาม ท่านเอย สมเด็จพรหมเทพตาม.......แต่ตั้ง เหนี่ยวโลกกอดแน่นหวาม..หวิวอก ใครเล่าอาจหยุดยั้ง...........ศักดิ์ย้อมพรหมจรรย์ ฯ ๑๖. พระจอมคนละแล้ว....บัลลังก์ เกียรติศักดิ์พระฝากฝัง.....สู่พื้น ก่อนจำพรากจากวัง.........วงศ์ราช เพียงจะพลิกหทัยฟื้น........ฝ่าห้วงสงสาร ฯ ๑๗. ลูกชาวบ้านยากแค้น..ขัดสน บวชพระปฏิบัติตน..........ต่อ-สร้าง อามิสอาบห้วงกมล.........กระมิด- กระเมี้ยนเนอ เรือนอยู่ไม่ว่างร้าง.........วิจิตรล้ำปรนเปรอ ฯ ๑๘. น้อมมโนมนัสผู้.......จอมภพ ภาษพระผ่านมารสบ........สยบสิ้น ต้นกลางจวบปลายครบ....ความบอก หลั่งล่มใจเดือดดิ้น..........กร่อนร้อนทารุณ ฯ โคลงสอง ๑๙. สืบสัจจ์หนุนโลกนี้.....สาปส่งมดเท็จชี้ ก่อนกี้สำแดง ๒๐. วิชชาแหว่งสิ้นแล้ว.....แต่มิจฉาเจื้อยแจ้ว เผือดแผ้วทางเพียร ๒๑. มรรคาเธียรมุ่งพ้น......ตาบอดคลำช้างด้น ท่วมท้นศรัทธา ๒๒. บ่งโลกหน้าโลกนู้น....ไกลห่างด้านก่อนพู้น ผ่องหน้าสาธยาย โคลงสาม ๒๓. โลกในกายวกเวียน.....แลพากเพียรบีบคั้น จักกร่อนเกรียนกีดกั้น.........หั่นห้ำฤๅหาย ๒๔. เสพรูปหมายงดงาม.....ด้วยตาตามจับจ้อง เสพส่ำเสียงโสตพ้อง..........เพราะพร้องฤๅเลือน ๒๕. หอมเอยเตือนนาสิก.....ฤๅจักพลิกหักห้อม สัมผัสนุ่มเนื้อพร้อม............อุ่นอ้อมอกเอย ๒๖. หวานชิดเชยสุขสม ...ทุกปรารมภ์ไขว่คว้า หมายเสพใจห่อนล้า..........วุ่นว้าวนเวียน ๒๗. เรื่องราวเพียรคิดย้อน..รำลึกตอนโกรธยิ้ม ใจตื่นตาหลับพริ้ม..............เสพลิ้มอาการ โคลงสี่ ๒๘. เพียงเพื่อตัดทุกข์สิ้น....สูญสลาย ใช่เพื่ออัตตาขยาย..............ขยับตั้ง ศักดิ์สิทธิ์ที่มากมาย.............มอมโลก ล่อหลอกเขลาเหนี่ยวรั้ง.......จิตให้หฤหรรษ์ ฯ ๒๙. บัวบานดอกล่อล้อ........ภุมริน หอมอบหวานเวียนถวิล........ว่อนล้อม ใจเอยแต่เมื่อจิน-...............ตนาส่าย ซัดเนอ ฤๅต่างภู่ผึ้งน้อม.................นอบสร้อยเกสรา ฯ ๓๐. โอ..ภาพโอภาสพ้น......พันแสง พจน์พร่ำพระธรรมแสดง......รอบรู้ ลิ่มลมระดมแถลง.............ไหลหลั่ง ผุดพลุ่งเข้ากอบกู้..............เหล่าผู้กิเลศเผา ฯ ๓๑. สอนสั่ง..ให้มอดม้วย....อาตมา มุ่งบั่นวิจิกิจฉา..................อื่นผู้ ดำรงมั่นคงสภา-...............วะปราชญ์ ทุกคำตอบรอบรู้...............เร่าร้อนสื่อสาร ฯ ๓๒. ไวพจน์ธรรมท่วมทั้ง...ธานี ยึดจับพุทธวิถี.................ท่องก้อง สอดแทรกพระบาลี..........ประโลมอก โอ..เผ่านกผกร้อง............แซ่ซ้องยุคสมัย ฯ ๓๓. ธรรมภาษล้วนเพริดแพร้ว....พิสดาร ถ้อยถกก็โอฬาร..............ลึกล้ำ ปุชฉาวิสัชนาการ.............ซึ้งกล่าว โอ้..เยือกเย็นเปรียบน้ำ.....ย่อมน้ำลายสนอง ฯ ๓๔. ว่า..กาลามสูตรตั้ง.....เป็นทิศ ไย..บุพกรรมนิรมิต..........หมดสิ้น เห็น..บุญบาปวิปริต..........รับส่ง ได้ฤๅ ตาทิพย์หรือปากปลิ้น.......เป่าฟุ้งจรุงขวัญ ฯ ๓๕. ธรรม..เกิดแต่เหตุต้น....ควรตรอง เหตุส่งผลรับสนอง............แน่แท้ ความดับเหตุควรปอง.........ปรับเปลี่ยน ทางแห่งความดับแล้..........ผ่านแล้วทุกข์สลาย ฯ ๓๖. เขาว่า..ย่อมว่าได้......ดังคิด ยินสื่อสำรวมจิต..............จากถ้อย เหตุ/ผลสอบเบือนบิด.......บอกเลศ นัยเฮย รั้งเหนี่ยวใจสักน้อย..........นั่นแล้พุทธวิถี ฯ ๓๗. ไกลพู้นแต่ก่อนสร้าง..สังขาร ใครเล่ามีจักขุทวาร...........วกย้อน อภิญญาหกบรรสาร..........เสียง/ภาพ หรือไร ฤๅวิชช์สามเหลื่อมซ้อน.....ภพพู้นจึงเผย ฯ ๓๘. พระผู้มีพระภาคเจ้า....จอมคน พระสั่งสอนทุพพล............หยุดสร้าง เหตุแห่งอัตตาตน.............ตามตัด กรรทบผลป่นมล้าง...........ลบสิ้นเลือนสูญ ฯ ๓๙. สับสนจากสู่รู้.............รจนา ไตรเพทพราหมณ์นำมา......แทรกซ้อน ไม่แยกแยะศึกษา.............ตรองอรรถ เฝ้าท่องถกยกย้อน...........เยี่ยงนั้นมันหลง ฯ ๔๐. สองกึ่งสหัสวรรษพ้น...พุทธกาล แทรกส่วนอรรถาจารย์.......จาบจ้วง ตู่ด้วยพละการณ์..............เองกล่าว เมื่อขาดการทักท้วง..........เท่าแย้มมิจฉาสมัย ฯ ๔๑. หากกรรมเก่าก่อเกื้อ...บงการ เหตุอยู่ภพก่อนวาร............วิ่งแก้ สู่เหตุล่วงภพ-อฐาน...........จักเกิด ได้นา ฤๅชาติภพที่แท้................แค่ห้วงอึดใจ ฯ ๔๒. ไม่มีตาทิพย์ให้..........เห็นกาล ก่อนเวย ฟัง-อ่านคำจดจาร.............จับอ้าง กาลามสูตรหรือลาญ..........เลือนลับ แล้วพ่อ จึงเชื่อไม่คัดง้าง...............แง่เนื้อความหมาย ฯ ๔๓. ต้นทุนอริยะคล้าย.......คมคิด ครวญใคร่"ความ"ตามติด.....เหตุตั้ง มองผลลัพท์เป็นทิศ............ตรวจสอบ สุข-ทุกข์ทุกคราวครั้ง.........หยุดได้ฉันใด ฯ ๔๔. ไกลห่างด้านก่อนพู้น...ฤๅพาน ไกลห่างด้านหน้า-อฐาน.......จักรู้ มีแต่ปัจจุบันทวาร...............เวียนเสพ กามแฮ กับหนึ่งวิญญาณผู้..............พ่าย-พ้นโลกวิสัย ฯ จากคุณ : สดายุ... - [ 29 ต.ค. 50 19:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่งซะยาว จะส่งประกวดนายอินทร์อะหวอด เหรอ จากคุณ : กวินทรากร - [ 29 ต.ค. 50 21:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับ คุณสดายุ เห็นกระทู้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ผลัดไว้ ขอเข้ามาเยี่ยมตอนเช้า ขอเข้ามาคารวะในความเชี่ยวชาญและเขียนได้มากมาย มีแต่ดอกไม้มาร่วมประดับกระทู้ครับ บัวน้อยเหนือน้ำ     เลิศล้ำมาลี มนุษย์มากมี         ประพฤติดีเหนือคน จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 30 ต.ค. 50 08:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพียงแสงแดดส่อง     งามผ่องบริสุทธิ์ บานเถิดใจมนุษย์       บานด้วยพุทธธรรม จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 30 ต.ค. 50 08:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฝึกตนไร้ตน      เป็นคนเหนือใคร ฝึกใจไร้ใจ        เป็นได้เหนือคน จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 30 ต.ค. 50 08:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เธอคือดอกหญ้าระย้ายอด รอสายลมสวมกอดสอดผสาน จักเอนร่างล้อลมพัดพรมพาน เล่านิทานดอกหญ้าแห่งป่าดง จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 30 ต.ค. 50 08:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีค่ะพี่สดายุและทุกท่าน ใครจะปล่อยให้กระทู้พี่สดายุไม่มีคนอ่านล่ะคะ แค่เค้าอ่านแต่ไม่ทราบจะเขียนอะไรต่างหากค่ะ ก็มันยากนะคะ รัมแวะมาวิ่งวน(เป็นหนูติดจั่น) ไม่หลับไม่นอน ปวดตาไมเกรนก็ไม่นอนค่ะ แอบเลียนแบบคุณ คัมภีร์โบราณ ขออนุญาตแปะดอกไม้ให้ "พี่ครู"นะคะ ...๐ พราวพะพร่างนภสลัว ฤดิมัวและหม่นราน หยาดพรำพิร่ำอุระสิผลาญ ดุจะค้านชะฉ่ำชล ...๐ พร่ำเพ้อพิไรภวภวังค์ รติพลั้ง ฤ เผลอมนต์ พ่างเพี้ยงนภาปริถกล ลวล้นเพราะท้นหมอง ...๐ อาดูรอดีตหทัยมั่น ผลิประชันประชิดครอง หลับตื่นสะอื้นจิตะสนอง นภพ้องประพัทธ์กาล ...๐ อกเอ๋ยมิอาจระบุแสดง ตริแสวงสว่างปราณ ใช่ฝน ฤ ฟ้าจะดลฉาน รติพล่านเพราะเพ้อเพรง...ฯ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 50 19:41:11 จากคุณ : รอยคำ - [ 30 ต.ค. 50 10:32:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตะเอ๋า...9 เปล่า....ไม่ส่ง...ไม่เคยคิด เขียน..เพราะอยากเขียน... อ่านคนอื่นมาเยอะ....ก็อยากเขียนบ้าง...เท่านั้นเอง คุณคัมภีร์ฯ.... รูปสวยจริงๆครับ.... เหมือนมืออาชีพถ่าย โดยเฉพาะภาพสุดท้าย...ข้าน้อยขอคารวะ ขออนุญาต...เอาไปประกอบ...โคลง กลอนบ้างนะครับ ภาพดอกหญ้า....แสงเงาเหลือเกินจริงๆ ๐ เรียวกลีบบางดอกบัวเมื่อแย้มบาน กรุ่นกลิ่นหวานล่อภมรบินว่อนไหว เกสราหอมร่ำเห็นรำไร แอบขอบใบโบกบ่มเป็นร่มบัง ๐ ระบัดช่อลอยชูให้รู้ชาติ อวดพิลาสสดเหลืองอยู่เบื้องหลัง แมงขยับ..ปีกเขยื้อนก็เหมือนยัง มีหวานหลั่งรสหลอม..ไม่ยอมร้าง ๐ ดารดาษดอกดวงเป็นพวงประดับ จึงแหนหับหวานหอมไม่ยอมห่าง แต่คันธาล้อมถิ่นเหมือนสิ้นทาง อันปีกบางจะสะบัดขึ้นโบกบิน จากคุณ : สดายุ... - [ 30 ต.ค. 50 12:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ดอกบัวงาม...บานสวย หลายใครเอามาฝากไว้ให้ชม ขอบคุณ ดอกไม้และบทกวี จากคุณ : ณวบุตร - [ 30 ต.ค. 50 13:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รัม....14 บา...มาด้วยฉันท์ แต่ทำไม..วสันตดิลก...ขึ้นด้วย พิรุณ กับ พิลาปล่ะ...อิๆๆ เอ้า...เอากะเขาหน่อย ทำลิงค์ให้หน่อยเผื่อใครอยากฟังเพลง... ความทรงจำ...ของแอม สวัสดีครับคุณ ณวบุตร ยินดีที่แวะมาอ่านกลอนที่ไม่ค่อยเอาไหน... อีกคน...อิๆๆ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=09-2007&date=05&group=2&gblog=50 ๑๔ ๐ เท้าย่ำกระหน่ำอุทกะผืน ขณะคลื่นสงัดรอย ซ่าเสียงก็เพียงชละจะพลอย บทะคอยละห้อยครวญ ๐ หมายงาม..จะข้ามทกะมหรร- ณพะคั่นประจบจวน หมายใครจะไหวบทะชนวน ภวะสรวละแทรกซ้อน ๐ พบงาม ณ ยามอรุณะสาง ขณะย่าง ณ ทางจร พบเจอก็เผลออุระสะท้อน เพราะนิวรณะว่าย-วน ๐ เหยียบย่างระหว่างสุริยะแสง ประลุแต่งประโลม”ตน” คดเคี้ยวเลาะเลี้ยวสรรพะระคน อนุสนธิปรนเปรอ ๐ พรรณาประดากุสุมะชา- ติพิลาสะเลิศเลอ กรองกลิ่นประทิ่นรสะเสนอ ก็ละเมอสุมาลย์มอม ๐ ช้อยช่อ..พะนอพิศะขบวร วตะอวล ฤ อดออม โลมลูบและจูบทะนุถนอม ขณะหอมระบัดหวน ๐ เกรียวกรูเพราะรู้รสะประทิ่น ภุมรินะบินทวน แห่ห้อมพะยอมพละกระสรวล กระอุอวละเอิบเอม ๐ ก้าวย่างระหว่างมรรคะคระลอง ตละปองก็ปรีดิ์เปรม เฉกภู่เพราะรู้รสะเขษม ภวะเขมะรุมรม ๐ โลมพลอดตลอดรัถยะหมาย จะละลายระหว่างลม คือใจเพราะไร้คตินิยม ทิฐิข่มและคอยขืน ๐ หลังลมระดมพละกระโชก พฤกษ์โยกและหยัดยืน อ่อนเอนกระเวนบทะบ่ฝืน ก็จะคืนจะยังคง ๐ พร่าพรางธุมางค์ขณะตรลบ ฤจะสบกะรูปทรง พร่านัยกระไรจะพิศวง และประสงคะสืบสาว ๐ แจ้ง, หม่นระคนบทะประดัง ตละครั้งและต่างคราว งดงาม ฤ ทราม ฤจะอะคร้าว ระยะก้าวก็บงการ ๐ ก้าวไปและใจก็ทรนง อุปสงคะดวงมาน กรกุมผชุมจิตะผสาน อุปทานก็ถ่ายถึง ๐ ร้อน, ร่มและลมพละกระหน่ำ ยุตินำลุคำนึง แทนร้อนก็ซ้อนนยะระรึง บทะซึ้งก็บรรสาร ๐ ผ่านผายผกายนัยนะหลอม อุระอ้อมก็พร้อมการณ์ อ้อมกอดจะพลอดกะทรมาน ผิวะผลาญก็ยินดี. แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 50 06:01:17 แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 50 18:58:08 จากคุณ : สดายุ... - [ 30 ต.ค. 50 18:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 -_-' นั่นจิคะ ว่าแล้ว มะเช้ารัมมึน ว่าไมอ่านทะ:-)ๆ..ก๊าก ฉันและเธอแล้วกันค่ะ แบบว่าไม่นอนมาหลายคืนแล้วจริงๆค่ะ สมองมีที่ไหน มีแต่ขี้เลื่อย ต๊ายตาย เดี๋ยวแอบมา อีดิทดีกว่า เอิ้ก จากคุณ : รอยคำ - [ 30 ต.ค. 50 19:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามไปในบล็อกมาค่ะ สิ่งที่ได้กลับมา.... ความรู้ทั้งนั้นเลยค่ะ แถมได้อารมณ์ซึมๆกลับมาอีก กับ"ความทรงจำ" แงงงงงงงง จากคุณ : เตติญญ่า - [ 30 ต.ค. 50 19:56:49 A:82.83.255.57 X: TicketID:153756 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รัม.... เขียนฉันท์...ไม่ต้องเล่นสัมผัสในมากนักก็ได้ ใส่มากไปมันจะดูเฝือ...นะนา ๐ ร่อนคว้างระหว่างนภะสถล ทวิบนตะบึงบิน ร่ำรอพะนอกะธรณิน ขณะสิ้นกระแสวัน ๐ ก้าวย่างระหว่างรัถยะเปลี่ยว ตละเที่ยวก็โหมทัณฑ์ บรรสารประการะหฤหรร- ษะกระทั้นกระแทกทรวง เตติญญ่า..... อ้อ...ชอบเพลงเดียวกันเลยสินะเรา ผมว่า..แอมเขาเขียนเพลงนี้ดีมาดทีเดียว จากคุณ : สดายุ... - [ 30 ต.ค. 50 21:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โธ่ พี่สดาก้อ แหะๆ รัมขอบพระคุณค่ะ ที่สอน แต่ว่าเดี๋ยวนี้ สอนน้อยล๊ง น้อยลง ตั้งแต่ลูกศิษย์สาวๆเพียบบล็อคเนี่ย อิอิ ค่ะแล้วรัมจะปรับปรุงนะคะ แล้วจะไม่แปะทั้งขี้ตามัวๆที่ไม่ยอมนอนอีกแล้วด้วยค่ะ ขายขี้หน้าที่สุด แปะหรามาตั้งวันนึง เง้อ รัมแต่งสดเอาทุกบทล่ะค่ะเดี๋ยวนี้ เรื่องขี้เกียจล่ะยกให้รัม ปล. ภาพคุณคัมภีร์สวยมากเลยนะคะ แต่ว่าย่อยังไงให้ขนาดไม่เกินที่เค้ากำหนดแต่ภาพยังใหญ่อ่ะคะ ของรัมย่อแล้วเหลือเท่าเนี้ยะค่ะ จากคุณ : รอยคำ - [ 31 ต.ค. 50 01:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รัม.... ท่าทางจะชอบเล่นที่นี่นะ.... ไม่ค่อยเห็นไปคุยในบล็อคเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็ดี....คุยกันที่นี่ก็ได้.... อยากถามอะไรก็ถามได้....แต่จะตอบได้รึเปล่า ไม่รับประกันนะ เรื่องยาวๆ...อีกสักเรื่อง เก็บไว้นี่หน่อย...เผื่อบล็อคล่ม ๐ นิราศห้วงกาล ๐ ....อารัมภบท.... ร่าย... ๑. กราบบาทองค์ภควันต์....ที่พึ่งอันโลกสาม หวังฝ่าข้ามโลกผอง..........ด้วยครรลองพุทธะ ถมสัจจะจองทาง..............ตราบจนว่างจากเวียน ทุกข์กร่อนเกรียนจากใจ.....จิตห่างไกลจองจำ รอนห้วงกรรมกลับกลาย.....สิ้นวนว่ายวงวัฏฏ์ ถอนถ่ายอัตตาวาง............ล่มล้าง"ตน"สิ้นเทอญ โคลงสี่สุภาพ... ๒. ขอพรคำพระคุ้ม...........ครองขวัญ ป้องโศกปัดจาบัลย์...........บาปร้อน ดอกไม้ธูปเทียนพรรณ-......นาบท บวงเอย ถ้วนบทขอ-บวงอ้อน..........อาชญ์ร้อนทอนแรง ฯ ๓. ใจครวญกายก้มกราบ.....องค์พระ ปรุงภาษเป็นสัจจะ.............บอกแจ้ง แม้นกรากกรำวัฏฏะ............วงกัป อยู่นา หวังอาสวะเหือดแล้ง..........จิตต้องสุญญตา ฯ ๔. คงกรรมยังก่อร้อน.........รุมลน ใจสบจึงว่ายวน.................แวดล้อม รูป, รส, กลิ่นเสียงปรน........เปรออยู่ นั้นนา ล้วนแต่เพื่อจิตน้อม............นอบรู้แรงถวิล ฯ ๕. รอยกรรมรอบกัปชี้.........บัญชา วกช่วงกาลเวลา................กลับย้อน เนื่องนำสู่ปริศนา...............ใครหนึ่ง ผู้ส่งเสียงแทรกซ้อน..........โสตให้ถวิลเห็น ฯ ๖. ครืนครืนเสียงฟ้าคร่ำ......ลมครวญ ฝนหลั่งสร้อยกำสรวล.........โสรจหล้า ช่วงเส้นวิชชุผวน...............ผายวาบ นั้นแล พลัน.!.ขอบสองโค้งฟ้า.......เลื่อนซ้อนเหลือเดียว ฯ ....โลกเก่า..คืน๑๕ค่ำ..เดือน๑๒..พศ.๒๑๕๖.... ๗. ดาวเกลื่อนเดือนก่ำคล้าย..โคมแขวน ลอยรูปอำไพแดน..............เด่นฟ้า ใครหนึ่งนั่งวอแหน.............รูปแห่ งามเฮย งามยิ่งงามถ้วนหน้า............ทุกหน้าเคยงาม ฯ ๘. อัมพรโอภาสแจ้ง..........จันทร์ฉาย ตองจีบแทนบัวราย.............รอบน้ำ พากย์ร่ำเพื่อรำบาย............โศกถ่วง น้ำเนอ ถ่วงโศก, ทุกส่วนช้ำ...........ชอกร้างกลางจันทร์ ฯ ๙. โคมทองประทีปแก้ว......ชัชวาล ลอยประดับถิ่นฐาน............แหล่งน้ำ รูปเอยงดงามปาน..............ทิพเสก ลอยจริตประณีตย้ำ............ยิ่งแก้วประกายทอง ฯ ๑๐. โสภิตสุวภาพพร้อง......รำพัน รูปแม่สมบูรณ์จันทร์...........แจ่มหน้า ลอยรูปเหนี่ยวรั้งฝัน...........สู่ฝั่ง ฟ้าเนอ เชื่อมฝั่งสองดิน-ฟ้า...........ฝ่าข้ามเอื้อมถึง ฯ ๑๑. เดือนโรจน์ไฟเรื่อยรี้.....เรียงราย ริมฝั่งน้ำหลากสาย.............เชี่ยวล้น ตาเพ่งรูปผันผาย...............เพลินอยู่ สบรูป, รูปผ่านพ้น..............ยากพ้นคะนึงไฉน ฯ ๑๒. ไฟพราว, แผ่นน้ำพลิก..พลิ้วลม โคมค่ำเคลื่อนขึ้นสม..........เสพฟ้า พักตร์เชิด-พเยียฉม...........ชวนเสพ แม่เอย เสพรูป, หอม-โชยช้า.........ช่วงฟ้าคลอจันทร์ ฯ ๑๓. วอผู้งามภาค, พ้น.......เพียงตา ฤๅอาจพ้นคะนึงหา............ห่างได้ แรงกรรมใช่บัญชา............ช่วยสบ งามฤๅ สบภาค, พิมพ์ภาคไว้.........หว่างร้อนแรงคะนึง ฯ ๑๔. สรวลเสส่ำศัพท์พร้อง..เพรงกาล ยินสำนวนโบราณ..............รอบล้อม ท่าสองฝั่งริมธาร...............เทียนปลั่ง แสงแฮ แว่วบทธรรมให้น้อม...........นอบรู้, ปรารมภ์ ฯ ๑๕. เสียงพากย์เสียงพระท้วง..ศรัทธา ทางชอบทางมิจฉา............ท่านชี้ โอนจิตร่วมเจตนา..............ตรองนิ่ง อยู่เฮย พากย์กล่อม, ภาพก่อนกี้.....แว่ว, ย้อนตา-ยล ฯ ๑๖. คิดหวังอาวาสนี้..........แรมนอน หวังแว่วเสียงธรรมสอน.......ตัดสร้าง หวาดหวั่นแต่อาวรณ์..........ไหววุ่น นี้นา ธรรมจักบังตาร้าง..............รูปเนื้อนวลไฉน ฯ ๑๗. อาทรจากท่านผู้.........เพ็ญบุญ ต้อนรับศัพท์เสียงละมุน......ละเมียดพร้อม เสื่อนอนอีกหมอนหนุน........มอบสู่ มือแฮ มือรับกายกราบน้อม...........นอบรู้กรุณา ฯ ๑๘. วังเวงทั่วแผ่นพื้น........ปฐพี เสียงหริ่งแต่งราตรี.............ตอบร้อง ฉมลดาช่วงฤดี..................ดลรูป ใครเนอ เห็นรูป, หอมรื่นพ้อง...........ผ่านเร้าแรงถวิล ฯ ๑๙. ยามสองวิชชุเยื้อง.......ทะยานพล อวดกึกก้องกาหล..............แห่งฟ้า เกรี้ยวกราดห่าลมฝน..........วู่แว่ว ดังเนอ ปานแว่ว..ให้ปวงหล้า.........รับรู้ต่ำ-สูง ฯ ๒๐. อึ่งอ่าง, กบ, เขียดซ้อง..แข่งเสียง เช่นร่ำความนัยเรียง............บอกรู้ โอกาสเงียบงันเพียง..........ชั่วขณะ ชั่วอกใจหยุด, กู้...............กลับพ้นห่วงหา ฯ ๒๑. ฝากฝนฝากคลื่นน้ำ.....คอยครวญ คอยบอกความเรรวน..........อกนี้ ฝากหอมกรุ่นลำดวน..........โชยกล่อม แม่นา กล่อมผ่านลมเรื่อยรี้...........ร่วมพร้อม, หอม-ถวิล ฯ ๒๒. ก่อนเรื่ออรุณะเรื้อง......ราศี แว่วกระหน่ำฆ้องตี.............ตอบเช้า แถวยาวพระจะลี-..............ลาศสู่ เรือนเฮย ข้าวแลกธรรม, ธรรมเข้า.....ข่มร้ายคลายแสลง ฯ ๒๓. เปลื้ยงชุดเปลี่ยนชาติเบื้อง...ปัจจุบัน เป็นแบบอย่างบุราณอัน......พระเอื้อ ก้าวตามเหล่าผู้บรร-..........ลุบท โลกแน ตามพระ, ตาพิศเนื้อ..........ร่มเนื้อบุราณสมร ฯ ๒๔. สางรุ่งสุริยะเรื้อง.........รัศมี ยาวเหยียดแถวพระลี-........ลาศคล้อย คำข้าวคำพระมี.................มอบต่าง ตอบนา มอบตอบแม้นเพียงน้อย......ทุกน้อยเหลือประมาณ ฯ ๒๕. ปราศผู้ปองพิศเลี้ยง....อาลัย ทำอกผู้มาไกล.................หม่นเศร้า จีวรพระพลิ้วไหว...............ลมวูบ ผ่านนา คิดหวั่น, หวั่นรูปเย้า...........ยั่วท้าแล้วถอย ฯ ๒๖. ถึงวัดในหว่างมื้อ........อาหาร ถามไถ่ท่านสมภาร............เพิ่มรู้ ช่วงยามอยู่รัชกาล............ใดเล่า ท่านเอย หลงยุคมาเกินกู้................กลับย้อนยามหลัง ฯ ๒๗. ยุคเอกาทศรถเจ้า.......จอมสยาม พ่อเอย หมดศึกม่านคุกคาม...........เขตแคว้น กิจกรรมหลากหลายตาม.....แต่ชอบ พ่อเนอ ใครใคร่ค้า-ค้า, แม้น..........ใคร่รู้-ดูสอน ฯ ๒๘. ร่มบุญพระนเรศป้อง....ปรากฏ สูงเยี่ยมฟ้า, เกียรติยศ.......สุดยั้ง เหนือ-บรรพต, ใต้จด.........โพ้นสมุทร ไกลเฮย ใครเล่าอาจเหนี่ยวรั้ง..........ร่มนี้เลือนเงา ฯ ๒๙. เจ้าฟ้าสุทัศน์ผู้...........โอรส เป็นหน่อเนื้อกำหนด...........นั่งแคว้น เสวยพิษทิวงคต...............เนื่องแต่ ชนกนา หลังชนก- ระแวง, แค้น......หวั่นเอื้อมเอาเมือง ฯ ๓๐. พ่อเล่า, มาจากบ้าน.....เมืองใด คำพูด, เสื้อผ้า – ไย..........แปลกพ้น บ้านช่องอยู่หนไหน............หนาพ่อ แลเยี่ยงไรดั้นด้น...............ดั่งไร้เหย้าเรือน ฯ ๓๑. เมื่อนั้น..ยินแว่วถ้อย....ถามหา แล้วร่างหนึ่งตรงมา...........กราบน้อม เครื่องแบบแห่งยศถา.........สวมอยู่ กราบพระ, กราบผู้พร้อม.....เพิกร้อนผ่อนสลาย ฯ ๓๒. แว่วเสียงกระซิบเนื้อ....นัยความ เหมือนต่อเรื่องติดตาม.......ต่างรู้ ตอบ, นิ่ง- ต่อคำถาม.........ควรแต่ พระนา งัน, เงียบตาสองผู้.............สบ - พ้องมองสมัย ฯ ๓๓. รูปหนึ่ง-มือเอื้อมตบ....ไหล่หลัง ร่างหนึ่ง-สำรวมฟัง............พากย์ชี้ ร่มบุญดั่งทอดบัง..............บ่มคิด กระนั้นนา เงาทอด, ร้อนก่อนกี้..........กลับร้างจางรอย ฯ ๓๔. ทาสสี่, วอหนึ่ง-ล้วน....ลับตา ผู้บ่มวัตรศรัทธา................กลับแจ้ง ร่องรอยอุเบกขา...............วามคู่ ตาแฮ วามอยู่, เกินจิตแว้ง...........วกข้องทุกขัง ฯ ๓๕. หัวหมื่นมหาดเล็กผู้.....ทรงศักดิ์ จมื่นศรีสรลักษณ์...............ฉลาดรู้ ใจคอชอบทางนัก-.............เลงฉกาจ ยิ่งเนอ เล่ห์เหลี่ยม, เลือดนักสู้.......อยู่พร้อมในตน ฯ ๓๖. เคยบวชเรียนจบแจ้ง....พรหมจรรย์ เป็นศิษย์ผูกสัมพันธ์...........อยู่พร้อม ใกล้ชิดแวดล้อมบัล-..........ลังก์อยุธ ยาเฮย สนองบาทยุคลน้อม...........นอบเกล้าถวายกร ฯ ๓๗. แม่หญิงผู้ร่วมท้อง......มารดร ตามพี่มาขอพร.................พระ - เจ้า คืนค่ำภาคจันทร...............เพ็ญอยู่ นั้นนา ตองจีบเทียนธูปเฝ้า...........ฝากถ้อยอธิษฐาน ฯ ๓๘. หูฟัง, ใจนึกหน้า........นวลทรง ฤๅจักเป็นฝ่ายหงส์.............ห่านฟ้า ใครเล่ากระต่ายดง............ด้อมอยู่ งัน, เงียบ - อกวุ่นว้า..........หว่างหน้าในคะนึง ฯ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 50 05:29:16 จากคุณ : สดายุ... - [ 31 ต.ค. 50 05:21:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ๓๙. หูยิน, ใจคิดย้อน........รูปยล คืนดาษดาวอำพน............แผ่นฟ้า ใครเล่าจิตสับสน..............สะท้อนอยู่ ให้เงียบงันทั้งหล้า............อยู่พร้อมประนอมคะนึง ฯ ๔๐. มองพระ, มองผู้ผ่าน...ทางเพียร ผู้วัฏฏะรอบเวียน..............หยุดเว้น ท่วงทีทำนองเธียร............ทอดแผ่ ร่มเนอ ร่มแผ่, ใจกลับเร้น............สู่ร้อนวัฏฏะกระแส ฯ ๔๑. อัสดงจวนค่ำแล้ว.......รอนรอน เมื่อปักษีแว่ววอน.............ว่อนฟ้า ห่วงเห็นรูปอัปสร..............สายสวาดิ กูเอย แต่สบหน้าหายหน้า..........หวั่นร้างเลือนรอย ฯ ๔๒. ริมน้ำคลื่นน้ำเชี่ยว.....โชยละออง คิดหนึ่งกลับเชี่ยวนอง.......กว่าน้ำ สบงามรูปงามครอง..........ครวญคร่ำ อกเอย ดลสวาดิเชี่ยวกราก-ล้ำ.....ลากล้มจมกระแส ฯ ๔๓. ถ้วนองค์ทั้งอกฟ้า......แลดิน นบเทพทังสาวสินธุ์..........สื่อรู้ พระเอยสะโรชริน.............มนต์ร่าย ร่วมฤๅ ร่วมพากย์แจ้งใจชู้...........ชื่นด้วยชายเดียว ฯ ๔๔. มือจบหมายจิตแก้ว...รู้การณ์ สำเร็จดั่งอธิษฐาน............พากย์ตั้ง คืนบุญร่วม, บาปลาญ.......แหลกล่ม นาแม่ ทุกภพ, สบเพียง-ครั้ง.......คิดละห้อยคอยเห็น ฯ ๔๕. จนเอิกอึงข่าวร้าย......คนลือ ราวอัคคีโหมกระพือ..........พลุ่ง-ร้อน เมื่อร่มฉัตรเปลี่ยนมือ........เกินมาด หมายแฮ ฟ้าเปลี่ยน, เมฆหม่นย้อน...พยับฟ้ารอฝน ฯ ๔๖. พลัดหลงย้อนสู่โพ้น บุพกาล หลังช่วงแสงวันวาน..........วาบซ้อน เผยภาคยุคโบราณ...........รออยู่ รอจิต, รอกายย้อน...........ย่ำเวิ้งกรรมเวร ฯ ๔๗. มาเดียวเปลี่ยวอกโอ้..อนาถา ความคิด, ขนบ, ศรัทธา.....แปลกสิ้น เห็นแต่พระศาสนา............หยัดอยู่ หยัดกล่อมใจเดือดดิ้น.......ดับร้อนผ่อนสลาย ฯ ....พศ.๒๑๖๓.... ๔๘. ฟ้าศรีเสาวภาคย์ขึ้น....ครองเมือง ด้อยสมรรถภาพเปลือง......เปล่าแท้ ขุนนางอำมาตย์เคือง.........ขุ่นอยู่ ทั่วเนอ เกรงเสื่อมเกียรติเกินแก้.....จึ่งล้างชีวาตม์สูญ ฯ ๔๙. เชิญพระอินทราชขึ้น..บัลลังก์ สามัคคีชอบ, ชัง..............เหล่าเชื้อ ร่วมท่านรับฝากฝัง...........ร่มฉัตร อำมาตย์ขุนนางเอื้อ..........อกน้อมใจประนัง ฯ ๕๐. จมื่นศรีสรลักษณ์ย้อน..มาเยือน น้อมรับคำตักเตือน............พระให้ พูดคุยถูกคอเหมือน..........เช่นมิตร ชวนร่วมงานรับใช้.............ชิดเบื้องบาทนรินทร์ ฯ ๕๑. จมื่นศรีฯ ผู้ชิดไท้.......พระทรง ธรรมนา เป็นพระยาศรีวรวงศ์..........ว่านเชื้อ ช่วยเหลือราชกิจบง-.........การเหล่า พวกเนอ เกียรติยศเติบใหญ่เอื้อ.......เอ่ยอ้างบารมี ฯ ๕๒. แคล่วคล่องภารกิจย้ำ..เมื่อยิน ควรคู่ต่อองค์นรินทร์.........เรียกใช้ กฎเกณฑ์ระเบียบระบิล......ระบบเชี่ยว ชาญเนอ คอยปรึกษาชิดใกล้...........รับใช้พระบัญชา ฯ ๕๓. จวบมาฆะมาสย้อน.....บรรจบ ร่วมศรัทธาครัน, ครบ........บ่าว-จ้าว รอบธรรมาสน์เนืองนบ.......นอบจิต อยู่เฮย หวังพึ่งธรรมช่วยน้าว.........เหนี่ยวร้อนทอนแรง ฯ .....สบหน้า..... ๕๔. ตามพี่มาร่วมสร้าง......สมบุญ หยิบจับละเมียดละมุน........แม่เอื้อ แววเนตรบอกการุณ..........ในอก ดั่งคำว่าชาติเชื้อ..............ย่อมเชื้อสกุลหงส์ ฯ ๕๕. ผมกระพุ่มเกล้าปัก.....ปิ่นทอง ผ้านุ่งเหลือง, สไบกรอง.....ห่มเนื้อ ห้อยรูปพระคุ้มครอง..........ตัดข่ม ทุกข์นา เข็มขัดคาดเอวอะเคื้อ........ข่มสิ้นสุรางค์สวรรค์ ฯ ๕๖. เวียนสบเนตรลอบเร้น.ฝากรอย ว่าอกหนึ่งนาน- คอย.........โปรดรู้ เกิดแต่เมื่อประทีปลอย......น้ำหลาก กลับหลากน้ำใจชู้.............เชี่ยวล้ำกระแสสินธุ์ ฯ ร่าย ๕๗. ศรีศรีไพจิตรลักษณ์...รำไพพักตร์สืบขวัญ จรรโลงฝันในอก..............จนสุดยกสุดย้าย จนสุดถ่ายสุดถอน............ในทุกตอนสู่ตา สิ้นทุกหน้าอันเนา.............จักพริ้มเพราเฉกเช่น รูปให้เห็นให้โหย..............ที่โบกโบยบ่มหวัง ที่ต่อตั้งปรารถนา..............เฝ้าไขว่คว้าอกรัว ตราบหวาดกลัวรูปหาย......จนแม่ปรายเนตรนั้น ก็มุ่งมั่นเหมือนเช่น...........จักไม่เว้นไม่วาย สืบสานสายเยื่อใย............ผูกคล้องใจแน่นแล้ว...แม่เอย ๕๘. ครั้นสดับโอวาทซ้อง..สรเสริญ สาธุการจำเริญ.................ร่ำอ้าง สืบเสียงพระผู้เพลิน..........วิมุติภาค นั้นนา ปลิดป่นหมายล่มร้าง.........รุ่มร้อนรอนสลาย ฯ ๕๙. พักตร์เชิด, เชิงชั้น-ใช่...แชเชือน ใจหนึ่ง, ตาหนึ่งเตือน........ตอบรู้ หมายเนตรอีกเนตรเบือน....บอกรับ เลศแม่ บอกรับเลศนัยชู้...............ชื่นรู้เชิงสมร ฯ ๖๐. โอนฤทธิ์ออรูปให้ ....ถวิลเห็น อกดั่งหยาดฝนเย็น...........หยดแต้ม แต่ภาคอำไพเพ็ญ............เผยออก ใจยิ่งมาลย์แยกแย้ม.........กลีบแย้มรอฝน ฯ ๖๑. ใจเอยต่อแต่นี้...........นับนาน พิมพ์หนึ่งจักเบ่งบาน.........บีบเค้น ชะลอรูปลงผลาญ............เผาอก จนสุดทางลอบเร้น............ล่วงพ้นพิสมัย ฯ ๖๒. จำหลักในจิตล้วน.......อาวรณ์ จักเหนี่ยวดึงถอดถอน........ยากแท้ ดั่งนทีสิทันดร..................ดึงร่าง ลอยล่วงห้วงวัฏฏ์แม้..........มอดม้วยยังหมาย ฯ ๖๓. ฤๅทิพหนุนส่งให้........เห็นงาม ย่อมจักสมพยายาม...........เยี่ยงนั้น ตรึงอกแต่สบทราม...........สวาดิรูป แก้วเนอ จักหลบเลี่ยงดื้อรั้น............ดั่งไร้แรงขืน ฯ ๖๔. สบรูป, รูปอาจเร้น......เลือนไฉน สบเนตร, หวังเนตรไหว......หวั่นสะท้าน อำความ, แอบความใน......ห้วงอก เถิดแม่ จิตหนึ่งจักเพ่งคว้าน...........ฝากรู้แรงถวิล ฯ ๖๕. สรรพเพฯ, เสียงพากย์เอื้อน...ออกสอน โปรดสัตว์ - ขัดอาวรณ์......ข่มไว้ พากย์ธรรมบอกทางถอน....ยึดติด นั้นนา หวั่นแต่รูปเดียวไซร้..........สุดรู้ถอดถอน ฯ ๖๖. สไบบางปลายปัดเย้ย..ลมยอ คน-กราบท่านผู้ขอ...........อ่อนน้อม ชดช้อยย่างขึ้นวอ.............นิ่งอยู่ ให้อีกใจแห่ห้อม...............ห่วงละห้อยคอยเห็น ฯ ๖๗. คนพี่ - มองครุ่นคล้าย...ครวญความ คล้ายแจ่มแจ้งนัยตาม........เหตุต้อง ยิ้มแย้มเยือกเย็นงาม.........สง่าอยู่ พ่อเอย เห็น-เหมาะควร, ขัดข้อง......อยู่ข้างใดหนอ ฯ ....จำพราก.... ๖๘. บัดนั้นแขดับร้าง........จางรอย ลมตื่นคลื่นฟ้าพลอย..........ปิดหล้า ทั้งหลับ, กลับเหมือนลอย...ล่วงขอบ กาลนา แทรกร่างสู่อีกฟ้า..............แจ่มแจ้งแสงสูรย์ ฯ ๖๙. สัญญาในจิตคล้าย.....ยังคง ตราประทับรูปทรง.............แม่สร้าง เรื่องราวอื่นจางลง............จนลบ สิ้นเนอ ชุดเก่ากลับใส่ค้าง............อยู่คล้ายก่อนเคย ฯ ๗๐. รูปพระฝุ่นจับต้อง.......หมองตา รอยธูปเทียนไหม้คา..........ที่ตั้ง เสียงนกแว่วยินมา.............เหมือนก่อน บ้านเงียบดังเก่าครั้ง..........ก่อนร้างพรากไป ฯ ๗๑. คำนึงในอกนี้.............ตรองการณ์ กลวงเปล่าสัญญาญาณ......หยุดสะท้อน เรื่องราวแห่งวันวาร...........เหมือนว่า ฝันเนอ ฝันว่ายุคสมัยย้อน............ภาพให้แลเห็น ฯ ๗๒. คล้ายฝัน, ฝันว่าน้ำ....นองสาย โอภาสแห่งจันทร์ฉาย.......ฉาบฟ้า ประทีปอธิษฐานราย.........รอบถิ่น ธารแล ณ แหล่งนั้นปะหน้า...........หนึ่งหน้ารอถนอม ฯ ๗๓. ในฝัน, ฝันว่าหน้า......นวลใย ลอยกระทงเล่นไฟ...........ฝากน้ำ จันทร์, พักตร์แข่งอำไพ.....รอพิศ เพ่งนา นวลผ่อง, ผุดผาดย้ำ.........หยัดล้อมใจหลง ฯ ๗๔. อาดูร, หวั่นแม่ว้าง....วายถวิล เฉกเชี่ยวกระแสสินธุ์.........ยากย้อน เห็นแต่ฝากฝันบิน............เชื่อมบท แม่ฤๅ เชื่อมบทบอกขวัญอ้อน.....ออกรู้ปรารถนา ฯ ๗๕. พระเอยสะโรชท้อง....ชลธี ท่านแฮ ทวนวัฏฏะเดือนปี.............กลับย้อน โอนบุญแลกสู่ศรี..............สวาดิลูก ท่านฤๅ เลื่อนกรอบกาลทับซ้อน.....วกซ้ำคืนสม ฯ ๗๖. เดือนสิบสองขึ้นแปด...ค่ำยาม หลับเพ่งรูปพักตร์ตาม........จิตต้อง อารมณ์จดเพียงทราม-.......สวาดิแม่ แม่เอย ฟังเถิด, ฟังอกพร้อง..........พร่ำถ้อยอธิษฐาน ฯ ๗๗. เดือนสิบสองขึ้นสิบ-...ห้าคาบ ยามนา เทียน, ธูป, มาลย์กุมกราบ..พระ-เจ้า เพ่งจิตฝ่าบุญบาป.............ทุกบท โอนบทสุขบทเศร้า...........ถ่วงสิ้นกระแสสาย ฯ ....ย้อนคืน.... ๗๘. ก่อน..กรุ่นหอมกลิ่นแก้ว...กำจาย แล้วม่านมืดค่อยสยาย.......เยี่ยมฟ้า จึงน้ำแตกฟองฟาย...........โถมฝั่ง หมุนจิตผู้อ่อนล้า..............ดับร้างหว่างถวิล ฯ จากคุณ : สดายุ... - [ 31 ต.ค. 50 06:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 (ตอนนี้ ตั้งใจเขียนล้อ...กำสรวลสมุทร...อยู่บ้าง) ๗๙. แดดเปรี้ยงลอดไม้เยี่ยม...แยงตา ฟื้นสำนึกตรึกตรา.............แต่ต้น ฤๅหลงยุคเช่นครา............ครั้งก่อน แปลกที่แปลกทางพ้น.......อยู่ล้อมรอบราย ฯ ๘๐. ก้มลงกราบเทพไท้....ทั่วทิศา ผู้ผ่านฤทธิ์บัญชา.............ช่วยเกื้อ พระคุณนี่เหลือคณนา.......นับสุด ท่านเอย ขอมอบแล้วเลือดเนื้อ.......ชีพนี้ทดแทน ฯ ๘๑. รูปหนึ่งในอกเสื้อ.......ติดมา ผองเพื่อนนักศึกษา..........ร่วมชั้น แปดคนแต่บรรดา............ชายชาติ พบแม่, หมายแม่นั้น.........พิศรู้กาลหลัง ฯ ๘๒. ดุ่มเดินผ่านหมู่บ้าน....เข้าถาม เขาบอก, ย่ำเดินตาม........ตอบไว้ ที่นี่ป่าโมกคาม................เขตอ่าง ทองเนอ เดินสู่อยุธยาได้..............จากนี้สองวัน ฯ ๘๒. เลาะลัดเดินเลียบเส้น...ทางจร ผ่านค่ำขอพระนอน...........พักค้าง มุ่งทางสู่ถิ่นอร.................เนื้ออ่อน แม่แม่ เกรงผิดยุคมา, ร้าง...........รูปเนื้อนวลสมร ฯ ๘๓. โกกิลกรวิกเอื้อน.......ออกเสียง จับกิ่งยูงยางเพียง.............พร่ำร้อง พระลบกัลโหยเคียง..........แขรูป เคียวนา จับม่านหม่นคลี่คล้อง........ขอบฟ้าคลุมฝัน ฯ ๘๔. เรียมมาพิโยคพื้น......รัตนภูมิ แผ่นอกเป็นแผ่นปูม..........จดร้อย หมึกจารจากนัยน์ฟูม.........น้ำหลั่ง บอกหนึ่งผู้แน่งน้อย..........แน่วรู้ - คอยรอ ฯ ....แผ่นดินพระเอกาทศรถ พศ.๒๑๕๔.... ๘๕. ถามพระ, พระบอกให้...รู้ความ ปีเคลื่อนเดือนคล้อยยาม....กลับย้อน หมดสิ้นม่านคุกคาม...........แคว้นเขต ต่อยุคพระเอกาฯ ซ้อน.......กลับซ้ำอีกหน ฯ ๘๖. พรายพรายพระธาตุเจ้า....เจียรสูรย์ แจ่มแฮ สามโลกรับจำรูญ.............ค่ำเช้า เจดีย์ยอดชี้ปูน................โปรดสัตว์ บอกมรรคาทวนเศร้า........โศกร้อนกร่อนระรุม ฯ ๘๗. ศาลาเอนกสร้าง........แสนเสา โสดแฮ ธรรมข่มใจมืดเมา.............หมดสิ้น พระมาศเลื่อมเลื่อมเงา......งำอก ใจเอย งำอกใจเดือดดิ้น..............ดับร้อนทารุณ ฯ ๘๘. ตระการหน้าวัดแหว้น..วังพระ บวงบำรุงสัจจะ.................จบไหว้ ร่มธรรมรูปพุทธะ..............สถิตอยู่ จิตต่างดวงดอกไม้............เพ่งน้อมประนอมคะนึง ฯ ๘๙. กุฎียกยอดช้อย..........ชูทาง บอกวัตรเข้าขัด, ขวาง.......ขวากร้อน เรือนรัตน์ภิรมย์ปรางค์........ปราสาท เหลื่อมระยับแสงย้อน........เยี่ยมท้าทรมาน ฯ ๙๐. อยุธยายศท่วมทั้ง.......ธานินทร์ งามดั่งนาครอินทร์............เอี่ยมฟ้า แสนโกฏโสตอาจยิน.........เสียงอยู่ ธรรมเปล่งเสียงกล่อมหล้า..หล่อล้อมใจเมือง ฯ ๙๑. อยุธยาไพโรจน์ไต้.....ตรีบูร ไตรรัตน์จำรัสจรูญ............ร่วมพ้อง บัลลังก์ร่มไพบูลย์............บาลบ่ม ชนแฮ เย็นศิระอุระต้อง...............ตอบรู้อภิรมย์ ฯ ๙๒. ยามพลบเสียงกึกก้อง...กาหล แม่ฮา ซอ, กรับ, รับฉิ่งปรน.........โสตรู้ โคลงกลอนกาพย์ระคน......ครวญขับ ขับกล่อมทรวง, กล่อมชู้.....ชื่นล้ำคำเกษม ฯ ๙๓. ป่านนี้แก้วข้าตื่น........ฤๅหลับ อรเอย นอนนั่งฉันใด, พรับ..........เนตรเฝ้า- คอยเรียมวกย้อนกลับ.......คืนสู่ คอย-สู่, อยู่ค่ำเช้า............อาจรู้ฤๅสมร ฯ ๙๔. ป่านนี้รูปแน่งน้อย......เกลาองค์ อยู่ฤๅ ตั้งกระดานชนวนลง..........จดถ้อย ฤๅมุ่งเพลาะผ้าผจง...........จับจีบ ใจเล่าเจ้าจักคล้อย............อยู่ข้างเรียมไฉน ฯ ๙๕. ดวงเดียวบัวมาศแพ้...พิมทอง พี่เอย เรียมบ่หลับไหลครอง........ค่ำนี้ หวังเดียวแม่, แม่มอง........หาอยู่ อยู่ออดอ้อนชวนชี้...........ชิดเนื้อโอบถนอม ฯ ๙๖. ยามดึกเดือนเด่นฟ้า...แฝงโพยม นึกนุชแอบแฝงโฉม..........บ่าวใช้ พักตร์งามจักงำโลม..........เล้ารูป ได้ฤๅ แววประหม่าแม่มอบไว้......กระหวัดล้อมใจหลง ฯ ๙๗. มุ่งมาสายสวาดิเนื้อ....เนาทรวง ตามสิทธิ์คำสัตย์บวง.........บอกไว้ วอนเทพประเทียบทวง.......ฤทธิ์กล่อม แม่นา กล่อมแม่, ทรวงแม่ให้.......ห่วงรู้คอยเรียม ฯ ๙๘.จรลิ่วไต้ฟ้าต่ำ............เตือนยาม โหยบ่เห็นหน้าทราม-.........สวาทแก้ว เลือดตายิ่งฝนลาม............หล่นโลก แม่เอย ท่วมจิตจมมิดแล้ว............จากร้อนแรงถวิล ฯ ๙๙. อาสูรศรีสวัสดิ์สร้อย...สาวสวรรค์ กูเอย ใคร่จักกล่อมทรวงขวัญ.....ฝากอ้อน เรียมใฝ่รอบกัปกัลป์..........เวียนกลับ แม่แม่ ใฝ่รอบกาลกลับย้อน.........เยี่ยมหน้าพะนอนวล ฯ ๑๐๐. เวียนรำลึกแล้วหลับ...ใหลฝัน รูปเนอ ย่อมรูปสมบูรณ์จันทร์........แจ่มหน้า ละเมอรับรองขวัญ............ฝากสวาดิ ดื่มด่ำด้วยรสฟ้า...............สั่งฟ้าโรยริน ฯ ๑๐๑. หลังมองโฉมแม่แต้ม...ติดตา รูปพักตร์นงโพธพา...........ผ่าวไส้ ดาลระลอกกระแสกา........เมศมุ่ง ขวัญเฮย มุ่งกระเวนทรวงไหม้..........หมื่นร้อนทรมาน ฯ ๑๐๒. คำนึงฤๅว่างเว้น........นาที จวบรอบสุริเยศลี-.............ลาศคล้อย เสนาะเสียงสุโนกมี...........มากล่อม กลว่าเสียงแน่งน้อย..........เอ่ยน้อมประนอมนัย ฯ ๑๐๓. สัญญาเก่ากลับย้อน...มาเยือน นี่วัด, โน่นวังเตือน.............ตอบรู้ สองฝั่งฟากคลองเหมือน....เคยผ่าน กับพี่ชาย, โพธผู้..............เพียบพร้อมลำเพาเพ็ญ ฯ ๑๐๔. มุ่งสู่อาวาสครั้ง........เคยนอน หมายกราบพระท่าน, วอน..วากย์ชี้ ถามข่าวพี่อัปสร-..............สายสวาดิ ผู้ผูกใจหนึ่งนี้...................แน่นแฟ้นเกินฝืน ฯ ๑๐๕. ถึงวัดดอกไม้หอบ....หอมหา ร่ำรำเพยลมพา................อยู่พร้อม นึกกระแจะจันทน์สุดา-......ดวงแม่ กลกลิ่นรสแม่ล้อม............กักล้อมใจเรียม ฯ ๑๐๖. คำนึงมาโนชน้อง......ฤๅวาย แต่ตรู่เช้าตราบสาย...........เที่ยงแล้ว ตากตนประดาษดาย.........อยู่เดี่ยว แม่เอย หวั่นหวั่นตาจักแคล้ว..........คลาดรู้รูปถวิล ฯ ๑๐๗. สบผู้กอปรวัตรไว้.....หว่างธรรม ผู้กอปรกิจด้วยสัม-...........มะมรรคพร้อม แววตาสบเก็บงำ...............ฉงนอยู่ ราวแปลกหน้า, ผู้น้อม.......นบไหว้หนักหนา ฯ ๑๐๘. ไหว้พระเถิดพ่อ, แม้น...มงคล ให้พระเตือนตาตน............สติรู้ ทันทุกข์ทุกครั้งหน............ที่แห่ ห้อมนา ไว้เช่นเรือรอกู้.................ชีพพ้นมิจฉะกระแส ฯ ๑๐๙. แปลกตาแปลกหน้าแปลก...อาภรณ์ ฤๅพ่อมาจากตอน.............ต่างด้าว กิจใดเล่าจึงจร.................มาอยุธ ยาฮา มาพ่อมา, หาข้าว.............กับน้ำกินเอา ฯ ๑๑๐. กินอิ่ม, พระบอกรู้....เรื่องราว นี้- ยุคเก่ากว่าคราว...........ก่อนนั้น กาลต่างใช่ว่ายาว.............นานนัก สองขวบปีก่อน, ครั้น.........พบ-คล้ายเพิ่งเห็น ฯ ๑๑๑. แล้วอีกผู้หนึ่งนั้น......เป็นไฉน จักผุดผ่องยองใย.............แรกแย้ม เติบเต็มรูปอำไพ..............งามอยู่ ฤๅแม่ คิ้วปากคางจมูกแก้ม.........จักเกลี้ยงเกลาหรือ ฯ ๑๑๒. คืนจันทร์เพ็ญภาสครั้ง...ก่อนยาม ตองจีบประทีปลาม...........หลากน้ำ ครั้งนั้นเนตรใครวาม.........วับอยู่ ให้อีกอกรื่นล้ำ................จากชม้อยเมียงเมิน ฯ ๑๑๓. ยอมตนอยู่ใต้ร่ม.....ใบบุญ หมายสืบละม่อมละมุน......แม่แล้ว แท้เทียวพระการุณ...........รับตอบ คงพบพี่ชายแก้ว..............เมื่อย้อนมาเยือน ฯ ๑๑๔. รู้การณ์รู้กล่าวรู้.......รอคอย อีกไม่นานรูปรอย.............จักรู้ ร่วมเถิด, รื่นรมย์พลอย......ผ่อนอยู่ ไฉนนา ร่วมเรื่องราวข่าวชู้.............ชื่นรู้เถิดหรือ ฯ จากคุณ : สดายุ... - [ 31 ต.ค. 50 06:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ....พศ.๒๑๕๖..เหตุการณ์ซ้ำรอยเดิม.... ๑๑๕. รุ่งสางรังสิมะผ้าย.....พลังขุม วันพระ, แถวพระกุม..........บาตรก้าว ริมทางท่วมด้วยสุม-..........ะนัสจิต พร้อมนา หมายร่มธรรมช่วยน้าว.......จิตรู้อภิรมย์ ฯ ๑๑๖. โกสุมหอม,กับ,ข้าว...ถือรอ เอื้อมใส่บาตรผู้ขอ...........อ่อนน้อม สำรวมจิตโน้มคอ.............ก้มต่ำ รูปหนึ่ง,โสตหนึ่งพร้อม......กล่าวถ้อย,สดับธรรม ฯ ๑๑๗. เสร็จสิ้นโปรดสัตว์ผู้...ยังเพลิน โลกแน สาธุการจำเริญ................ร่ำอ้าง ทางพระ,พระดำเนิน..........ตรงแน่ว ทางโลก,โลกจักล้าง.........ทุกข์ร้อนฤๅสลาย ฯ ๑๑๘. ตามพระ, ผ่านผู้เลิศ...รูปลักษณ์ แรกรุ่นลำเพาพักตร์..........ผ่องล้ำ ราวหัตถ์ทิพจำหลัก...........รูปสู่ โลกเฮย ตรึงอกตามตอกย้ำ...........สุดเขยื้อนขยับยล ฯ ๑๑๙. จีวรปลิวปัดล้อ.........แรงลม พร้อมปัดปลิวเส้นผม.........หนึ่งผู้ ขันข้าวอีกเนตรคม............คอยอยู่ คอยพระ,คอยตารู้............รูปเนื้อรอยนวล ฯ ๑๒๐. ของถวายจีบจับเอื้อม...เอาวาง นาสิกเสี้ยวนวลปราง.........โผล่เร้น พระจำพรากสู่ทาง.............ควรที่ พระนา ตาหนึ่งจักพรากเว้น...........ว่างพ้นรูปไฉน ฯ ๑๒๑. งามภาคงามพักตร์พ้น...พรรณนา งามท่วงทีกิริยา................อ่อนช้อย รูปเอยแทรกลงตา............สุดต่อ ต้านแน สุดต่อต้านเนตรชม้อย........แม่ชม้ายชายเมียง ฯ ๑๒๒. รอคอยวันพระหน้า...แม้นนาน ใช่ชั่วกัลปาวสาน..............จากแก้ว เพียงต้องข่มทรมาน..........ระทมอยู่ ใจเอย หมายภพชาตินี้แล้ว...........บาปแล้วคืนครอง ฯ ๑๒๓. อกเอยอุโฆษครื้น....เกินควร เหมือนรื่นรมย์เริงขบวน......บุกเร้า ที่ถูกย่อมต้องทวน............ธรรมบท กลับถูกรูปยั่วเย้า..............ยุดให้คอยหา ฯ ๑๒๔. ตาหนึ่งรูปหนึ่งพ้อง...พาสนา ฤๅจักร่วมมรคา.................คู่ข้าง วิญญาณจักขุพา...............พะนอรูป แม่แม่ จบรูป, จิตล่องคว้าง..........ฝากฟ้ากระซิบขวัญ ฯ ๑๒๕. ข้าว, ใจ, ช่อดอกไม้...ล้วนหอม รอบาตร, จึงใครยอม.........เยี่ยมหน้า ข้าว, มาลย์มอบผู้ออม.......อัตภาพ แม่นา แลกอกใจวุ่นว้า................ฝากไว้ทรวงสมร ฯ ๑๒๖. คำข้าวเจ้าคดน้อม.....นำวาง ทำอีกใจริมทาง................ทุกข์ร้อน เกรงบุญช่วยบังพราง.........ผูกจิต ใครนา หวั่นเนตรปลาบไม่ช้อน ...ฉ่ำซึ้งขึ้นผสาน ฯ ๑๒๗. จีวรพระพลิกพลิ้ว.....พะนอลม เมื่ออกหนึ่งพะนอคม.........เนตรค้อน ธรรมสัจจ์และรูปสม..........รอสืบ เสาะนา สืบบท, เสาะหวานย้อน......อยู่เลี้ยงอาลัย ฯ ๑๒๘. เค้าหน้าพิมพ์นุชน้อง...จมื่นศรี กอปรแช่มช้อยท่วงที........เท่าย้ำ ชั่วยามชั่วพระลี...............ลาศหยุด คือชั่วชื่นรื่นล้ำ.................ล่วงเค้นใจใคร ฯ ๑๒๙. ทุกรอบวันพระพ้อง...พบกัน ตาสบ, ใจผูกพัน...............อยู่พร้อม ดอกไม้ธูปเทียนบรร-.........ดาบท ธรรมเนอ ร่วมรูปใจแนบน้อม............ก่อเนื้อนาบุญ ฯ ๑๓๐. คร่ำเคร่งคอยเร่งรู้....ลายสือ เขียนอักษรลายมือ..........อ่านได้ โคลงฉันท์หมั่นฝึกปรือ......วางประโยค คำพจน์เขียนฝากไว้..........หว่างย้อนบุพสยาม ฯ ๑๓๑. สองขวบปีผ่านพ้น....คาบยาม เดือนสิบสองน้ำลาม..........หลากแล้ว โคมสรวงส่องแสงวาม.......สว่างอยู่ ใจหวั่น, หวั่นจักแคล้ว........คลาดเนื้อรอยนวล ฯ ๑๓๒. คล้ายดั่งรอบวัฏฏ์ย้อน...ตายล ทุกที่ทางเหมือนวน...........วกซ้ำ ฝูงชนทั่วตำบล.................เดินไขว่ ภาพเก่าที่ท่าน้ำ...............รอบล้อมเช่นเดิม ฯ ๑๓๓. ดาวเกลื่อนเดือนก่ำคล้าย..โคมแขวน ลอยรูปอำไพแดน.............เด่นฟ้า ใครหนึ่งนั่งวอแหน............รูปแห่ งามเฮย งามยิ่งงามเช่นหน้า............หนึ่งนี้มีไฉน ฯ ....งานแผ่นดิน.... ๑๓๔. รูปการณ์พารู้จัก......จมื่นศรี ร่วมผูกพันไมตรี...............พวกพ้อง ช่วยเหลือร่วมงานมี...........ท่านมอบ หมายฮา ช่วยพี่หมายชิดน้อง..........รูปเนื้อควรถนอม ฯ ๑๓๕. จมื่นศรียุคท่านไท้....พระทรง ธรรมเฮย เป็นพระยาศรีวรวงศ์..........ว่านเชื้อ พระ-วานหยั่งเสียงองค์......หน่อราช เหมาะฤๅ เสียงตอบรับไม่เอื้อ...........ตรัสให้ช่วยสนอง ฯ ๑๓๖. ฝากฝังโอรสไว้.......ในมือ ท่านนา ทรงมาดมั่นเชื่อถือ............พวกพ้อง ราชองค์ต่อไปคือ.............พระเชษ ฐาแฮ จึงจัดการให้ต้อง..............ตรัสใช้-บัญชา ฯ ๑๓๗. เดือนอ้ายแรมเจ็ดคล้อย...ค่ำยาม พระสู่สวรรคตตาม............เหตุต้อง รุ่งเช้าท่านแจ้งความ..........ตามรับ สั่งเนอ เชิญพระเชษฐ์แซ่ซ้อง.......สู่เบื้องบัลลังก์ ฯ ๑๓๘. ครั้งนั้นท่านสั่งให้....จับกุม ผู้คัดค้าน, ก่อทุม-............ะนัสไท้ พระยาศรีสั่งให้คุม...........ไปประหัต สิ้นนา ริบทรัพย์สมบัติไว้............แจกผู้ร่วมการณ์ ฯ ๑๓๙. เกริกก้องเกียรติยศคล้าย...กลองประโคม สมุหพระกลาโหม.............อาชญ์ล้ำ ดั่งระลอกคลื่นโถม...........ทักฝั่ง ดินอ่อนริมฝั่งน้ำ..............จักต้านทานไฉน ฯ จากคุณ : สดายุ... - [ 31 ต.ค. 50 06:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ๑๔๐. ครั้นราชผ่านภพได้...ปีเศษ หลงบทบาทเป็นเหตุ..........ล่มล้าง ราชันย์สำแดงเดช............โดยไม่ ตระหนักเนอ ว่าร่มฉัตรนั้นสร้าง.............เสกด้วยผู้ใด ฯ ๑๔๑. ถึงกาลมรณะม้วย.....มารดา งานศพเจ้าพระยา.............จัดให้ ขุนนางอำมาตย์ดา-...........หน้าร่วม งานเนอ งดกิจเข้าเฝ้าไท้...............ธิราชกริ้วหนักหนา ฯ ๑๔๒. เจ้าพระยาขบถแล้ว...หรือไร จึงเพิกเฉยเรื่องใน............ฝ่ายนี้ ส่งแกล้วสั่งความไป..........บอกพระ ประสงค์นา รับสั่งให้มาชี้...................กล่าวแก้ข้อหา ฯ ๑๔๓. ทอดตัวเข้ารับใช้.....ราชันย์ กลับเคลือบแคลงต่อกัน....เช่นนี้ จำกูจักขบถพลัน..............ตามพระ ประสงค์เวย ลืมเถิดเรื่องก่อนกี้............แต่นี้คอยดู ฯ ๑๔๔. คุมพลยกพวกล้อม..เวียงวัง บุกยึดราชบัลลังก์............ล่มล้าง ชีพพระเชษฐ์เด็ดฝัง..........ฝากปัถ วีนา ยกอนุชาธิราชอ้าง............ออกขึ้นนั่งเมือง ฯ ๑๔๕. ชีพเอยเคยปกป้อง...มาเปลือง สำเหนียกฤๅนองเนือง........เลือดเนื้อ มาหวาดระแวงเคือง...........ใจขุ่น จำจักป่นชีพเชื้อ...............ชดใช้โอหัง ฯ ๑๔๖. หมายโศกหมดสิ้นจาก...ใจอร แต่เมื่อศพมารดร.............ดับไหม้ คงเหลือ-บ่วงอาวรณ์.........วางอยู่ รอผูกคล้องใจให้..............ห่วงละห้อยคอยเห็น ฯ ๑๔๗. ชำนะ-อำนาจน้อม...นำวาง พันหมื่นแสนยอพยางค์.....ยกซ้อง ใครเล่าจักคอยขวาง.........ฝากคิด เห็นแต่รู้ร่ำร้อง................ร่วมสร้างสรเสริญ ฯ ๑๔๘. อาทิตย์วงศ์หน่อเชื้อ...ราเชนทร์ สิบขวบปีคอยกระเวน........เล่น-ร้อง พี่เลี้ยงช่วยกันเกณฑ์........เข้ากล่อม เสวยนอ จนทุกเสียงร่วมพ้อง..........ฉุดพ้นบัลลังก์ ฯ ๑๔๙. ขุนนางอำมาตย์น้อม....ใจประนัง เชิญท่านรับฝากฝัง...........แว่นแคว้น ยกขึ้นสู่บัลลังก์................ร่มฉัตร ร่วมจิตใจแน่นแฟ้น...........ฝ่ายไท้ทังสถาน ฯ ๑๕๐. ทรงพระนามพระเจ้า...ปราสาท ทองแล เช่นพระสุรีย์โอภาส...........แผดร้อน เข่นปวงศัตรูปราศ.............ชีพป่น เกินคิดอ่านสุมส้อน...........เล่ห์ร้ายตลบหลัง ฯ ๑๕๑. ใครหนึ่งคอยใฝ่เฝ้า...ฝากฝัน เหมือนว่าห่างไกลกัน........ยิ่งแล้ว พี่ชายเช่นราชันย์..............แคว้นเขต พาหวั่น, หวั่นรูปแคล้ว........คลาดพ้นวาสนา ฯ ๑๕๒. ตัดใจกราบบาทไท้...ทูลความ ว่าภักดีนงราม..................สุดรั้ง หวังพระเมตตาตาม...........เอื้อตอบ พระนา รักแม่แต่เมื่อครั้ง..............แรกครั้งพบเห็น ฯ ๑๕๓. นิ่งฟัง, งัน, เงียบไท้..ธิราชตรอง ตัวเปล่าไร้คนครอง...........คู่ข้าง ซื่อสัตย์ภักดี, มอง............เห็นอยู่ ร่มฉัตรเคยร่วมสร้าง..........นอบเกล้ากรถวาย ฯ ๑๕๔. ทีท่าข้างนุชน้อง.....ขนิษฐา ดูตอบรับเสน่หา...............อยู่พร้อม คงร่วมบาตรกันมา............ชาติก่อน สบรูปจึงสื่อน้อม..............นอบรู้อธิษฐาน ฯ ๑๕๕. เอ็นดูขนิษฐ์น้อง......คำนึง พระเอย ศรรักปักอกตรึง................ต่างรู้ บ่วงบาศก์อาจตัดรึง..........รัดออก เจ้าเอย บ่วงสวาดินั่นสุดกู้.............กร่อนให้ขาดหาย ฯ ๑๕๖. ครั้งนั้นธิราชใช้........บัญชา มอบมิ่งแก้วขนิษฐา...........ท่านให้ อวยเกียรติศักดิ์ยศถา.........ประทานเทียบ แม่นา ตกแต่ง, ห้องหอ-ไท้.........ท่านเอื้ออำนวย ฯ ๑๕๗. กอปรบุญกราบบาทไท้...จอมสยาม ปีติอภิรมย์ลาม................โลกแล้ว โลกผู้รูปงดงาม................งำอยู่ งำอยู่เกินจักแคล้ว............คลาดแม้นโมงยาม ฯ ๑๕๘. สู่หน้า, กุมกอดเนื้อ...นวลถนอม เอื้อมอาจเกินอดออม........อกแล้ว หอมเอยเมื่อพะยอม..........ยอกลิ่น กลิ่นนิ่มเนื้อนางแก้ว..........ผ่าวล้อมใจหลง ฯ ๑๕๙. ผ่าวผ่าวดวงมนัสร้อน...รมสกนธ์ นาสิกจ่อมจำนน...............นุ่มเนื้อ หอมกรุ่นกลิ่นสุคนธ์..........คลายคลี่ คลี่กลิ่นคลายอุ่นเอื้อ.........ออกเฝ้าแหนขวัญ ฯ ๑๖๐. แผ่วไล้, พรรณอ่อนเกลี้ยง...เกลาทรง ใจจ่อมปากจบบง-............กชเคล้า เรณูหยาดหวานลง............หลามเขื่อน ฟ้าเนอ ให้ตฤปหอม, หวาน-เร้า......เร่งรู้แรงถวิล ฯ ๑๖๑. ครืนครืนใช่ฟ้าคร่ำ...อกครวญ แว่วบอกความรัญจวน........ออกรู้ นาภีแผ่นพลิ้วอวล............ออสวาดิ พี่แม่ ออทราบโสมนัสชู้............อยู่ช้าเวียนชม ฯ ๑๖๒. ปลาบเปรี้ยงผ่านเมฆคลุ้ม...คลั่งประโคม แว่วแต่เมื่อมือโลม............ลูบเนื้อ ลมหาว, สวาดิโหม............เหิมระลอก พาผ่าวร้อน, โชนเชื้อ.........อยู่เชื้อเชิญประชัน ฯ ๑๖๓. หวีดหวิววาตะห้อม....ตลบหาว พัดกระพือเดือนดาว..........ดับร้าง เมฆหม่นวิชชุวาว..............วาบวิ่ง กระหึ่มเนอ ก่อนเม็ดฝนหล่นคว้าง........พรากฟ้าโซมฝัน ฯ ๑๖๔. ครวญครืนฟ้าค่ำคล้าย...คลั่งฝน ล่อพยุทะยานพล..............พล่านฟ้า วิเชียรวิโรจนะจล-.............ะนะกึก ก้องแฮ ตระหนกอกวุ่นว้า..............หว่างเนื้อแนบทรวง ฯ ๑๖๕. ชวาลวชิระเฟื้อย......เฟ็ดโพยม แต่เมื่อใครรับโจม............จบเนื้อ คร่ำครวญคระโหยโหม.......เหิมออก โอษฐ์แม่ ร่วมสำเริงราคเชื้อ.............เร่งชู้บำรูโฉม ฯ ๑๖๖. สุชลกลางช่วงเชื้อ....โชติวิเชียร ละหยาดละหยดเจียน........จบแล้ว แนบสนิทเสน่ห์เนียน.........นวลแน่ง จบฤๅ เมื่อผ่าวพรรณะผ่องแผ้ว.....กระเพื่อมพลิ้วปลิวผืน ฯ ๑๖๗. พระพายพะพลิ้วผ่าน...ผันขบวน คลอคลื่นฝน, คร่ำครวญ....ข่มละห้อย แว่วหวีดกลบหวีดอวล........อึงแต่ ลมฮา ก่อนกระซิกระส่ำสร้อย......ซาบรู้ฟูภิรมย์ ฯ ....ชั่วฟ้าดินดับ.... ๑๖๘. หยิบรูปจากอกเสื้อ....อวดศรี หวังแม่เห็นไมตรี..............เพื่อนพ้อง งัน, เงียบ, เนตรแม่มี.........มองสบ พลัน..กฎเกณฑ์สวรรค์ฟ้อง..ฝากให้ตาเห็น ฯ ๑๖๙. รูปตนเคยซีดร้าง.....จางรอย กลับแจ่มชัดให้พลอย........เพ่งซ้ำ รูปเพื่อนอีกเจ็ดคอย..........แม่สบ อยู่นา ครั้นสบ..แสงวาบย้ำ..........รูปสิ้นเลือนสูญ ฯ ๑๗๐. เพียงตน, เหลือรูปให้...แม่เห็น เหลือหนึ่ง, ทำอกเย็น........วาบแล้ว วงวัฏฏ์กัปกัลป์เข็น............ขวางคั่น ไฉนนา จึงวาบแสงขวางแก้ว..........กีดข้ามยุคสมัย ฯ ๑๗๑. หลังใจมั่นอยู่ด้วย.....ดวงสุดา ตรึงกรอบกาลเวลา...........หยุดหนิ้ง ลบนิมิตแห่งสัญญา...........ยามก่อน ลบทุกผูกพัน, ทิ้ง.............ถ่ายพ้นจินตพิสัย ฯ ๑๗๒. โลกเก่าจักค่อยคล้อย...เลือนหาย ทุกร่องรอยลบกลาย.........กลบรู้ เพื่อนญาติพ่อแม่คลาย......จำ-คิด สิ้นเนอ เหมือนไม่เคยมี, ผู้............ผ่านย้อนบุพสยาม ฯ ๑๗๓. พิศแม่ยากฝ่าข้าม....ยุคสมัย คือเงื่อนเหตุปัจจัย............บอกแจ้ง หนึ่งร่างหนึ่งรูปนัย............สมัยหนึ่ง กฎแห่งกาลยากแย้ง.........ขยับให้เบนหนี ฯ ๑๗๔. อุ่นอยู่กลางอ้อมกอด...ในกาล ร่วมหล่อหลอมวิญญาณ.....อยู่-ยั้ง ร่างแอบจักอุ่นนาน............นิรันดร์อยู่ แม่เอย แม้นขอบฟ้าเหนี่ยวรั้ง........พรากร้าง-ขอขืน ฯ ๑๗๕. กำลูนมาเลศสร้อย...ทรามสงวน พี่เอย อกหนึ่งรอพักตร์ซวน.........ซบอ้อน รอเนื้อนิ่มแขนนวล............เหนี่ยวโอบ รอบแม่ รอเกลือกแก้มเนตรช้อน.....ฉ่ำซึ้งแววผสาน ฯ ๑๗๖. กฤษฎางค์ชุลิตน้อม...นอบกร ปรุงภาษเป็นอนุสรณ์.........สืบไว้ สองใจตราบม้วยมรณ์........ขอมั่น รักนา อย่าจืดจางร้างได้.............ชั่วฟ้าดินสมัย ฯ จบ จากคุณ : สดายุ... - [ 31 ต.ค. 50 06:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีครับ  คุณสดายุ เขียนได้เยอะจริง ๆ แทบจะรวมเล่มได้ในกระทู้เดียวเลย แวะเข้ามาตอบเรื่องการย่อรูปลงเวบที่คุณ รอยคำ ถามไว้ ที่ความเห็น 21  ลองไปตาม link ดูนะครับ http://topicstock.pantip.com/camera/topicstock/O3560123/O3560123.html แถมรูปเก่า ๆ อีกรูป จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 1 พ.ย. 50 07:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ครับ....คุณคัมภีร์...รูปสวยเหมือนเดิม กลอนก็ความหมายดีมากครับ ...ภาพฝัน... http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sdayoo&month=22-10-2007&group=11&gblog=60 -1- ๐ ใฝ่เฝ้ามานับนาน..จนกาลล่วง ใจทั้งดวงยังละห้อยแต่คอยเห็น ผ่านคนแล้วคนเล่า..ทุกเช้าเย็น ยากแอบเร้นแนบชิด..ห้วงจิตใจ ๐ เมื่อไร้ความคู่ควร..เพียงส่วนเสี้ยว ยอม-แม้เปลี่ยวเปล่าคู่..ก็อยู่ได้ ฟ้าเอย-จงรับรู้และดูไป รำพันไว้-จักเป็นดั่งเช่นนั้น -2- ๐ วัยฝันที่..ผ่านลับเกินกลับย้อน- กลับสุมซ่อนความนัย, แสนไหวหวั่น เก็บกักกุมสุมอยู่ไม่รู้วัน ตรึงดวงขวัญมุ่งหมายสุดคลายคลอน ๐ ไม่เคยนึกเคยฝันจะพลันพบ- ร่องรอยฝันจะตระหลบ, จากหลบซ่อน แต่งคุณค่าแนบทรวงทุกช่วงตอน จนรุมร้อนใจเร้า-แต่เฝ้าคอย ๐ สะทกสะท้อนหวั่นไหว, ของใจหนึ่ง- ที่แทรกซึ้ง-แทนเหงา, เงียบ, เศร้าสร้อย งามจึงเริ่มเบ่งบาน-และหวานพลอย- เร่งร่องรอยอาวรณ์..เข้าซ้อนใจ ๐ เช่น-พฤกษาต้องฝนที่หล่นล่าง ช้อยกลีบบางรอรับ-ลำดับไหล ร่วมฉ่ำชื่นฟุ้งฟ่องละอองไอ จึงหวั่นไหว-มองเห็น..เฉกเช่นนั้น ๐ เช่นระลอกอ่อนโยน..ที่โผนผก- เข้าแนบ-อก, แนบนัยพาไหวสั่น จนแนบจิตปักปลูกความผูกพัน งามก็มั่น..มุ่งหมาย..สุดคลายงาม ๐ โอนอบอุ่นหนุนยั่ว..ทุกชั่วคาบ ผ่านอ่อนหวานไหววาบเข้าหยาบหยาม ซ้ำซ้ำรอยเร้ารุก..เข้าคุกคาม อุ่นก็ข้ามเค้นใจ..เค้นให้ยอม- ๐ -รับรหัสอ่อนหวานที่ซ่านสู่ ไหวเวียนอยู่ฤๅสิ้น..ราวกลิ่นหอม- คันธารสประทิ่นสู่ให้รู้ดอม จะห่างห้อมหลอมหลั่ง..สุดยั้งคิด ๐ อบอุ่นอึงอลอยู่บนขวัญ... กระชั้นลามล่วงทั้งดวงจิต โอ้ใจ..เอ๋ยใจ..แต่ได้ชิด จะมีสิทธิ์คิดหวัง..สุดหยั่งรู้ ๐ รู้แต่ฟากฟ้าใส..เมื่อใจล่อง เข้าตระกองอ่อนหวานเผยผ่านสู่ รู้แต่เมฆขาวฟ่อง..เมื่อมองดู- พร้อมแรงชู้เลาะเลี้ยว..ทุกเสี้ยวใจ ๐ จะขัดขืนต่อต้าน..อ่อนหวานนี้ ก็สุดที่สุดทางจะขวาง-ไหว โหมระลอกซ้ำซ้ำอยู่ร่ำไป ระลอกความอาลัย..ให้ว่ายวน -3- ๐ จากร่องรอยภาพฝันในวันเก่า เป็นรูปเงาโลมรุกไปทุกหน โอบขวัญ..มอบละมุนอบอุ่นจน- สับสนอลวนอลเวง.. ๐ ใครนะ..แห่ห้อมคอยกล่อมเกล้า ปลดเงียบเหงาเร้ารุม..เคยกุมเหง อ้อมแขนมักโอบตัว..ป้องกลัวเกรง ตามักเพ่งปกป้อง..สี่ห้องใจ ๐ ใครนะ..ช่างสำคัญในวันนี้ ก็วันที่...ภาพฝันเคยสั่นไหว- ค่อยค่อยชัดแจ่มแจ้ง..หยุดแกว่งไกว ค่อยค่อยไขภาพจริง..แอบอิงทรวง ๐ เมื่องดงาม..รุมลาม..เกินห้ามสิทธิ์ จักเอ่อฤทธิ์อ่อนโยน..ออกโชนช่วง ดับฤๅสิ้น เมื่อประดังใจทั้งดวง เหลือแต่หวงแหนไว้..แนบใจตน แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 05:57:37 จากคุณ : สดายุ... - [ 2 พ.ย. 50 05:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 นับถือจริงๆคุณสดายุแต่งเก่งมากมาย.... ส่วนคนอื่นก็มีฝีมือทุกๆคนเลย.... ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเรารู้ภาษาไทยน้อยๆจริงๆ.... จากคุณ : บาร์บี้girl - [ 5 พ.ย. 50 14:51:35 A:203.144.229.2 X: TicketID:109907 ]