อ้างว้าง อ่อนล้า อ่อนแรง
ตะวัน เริงแสง จัดจ้า
ชีวิต คิดคว้า ลวงตา
มายา หลอกล่อ ลวงใจ
ช่วงชีวิต ที่หงอยเหงา ผ่านเรื่อยมา
เฝ้ามองหา บางสิ่ง มากองไว้
หมายรวบรวม แสวงหา มาถมใจ
แต่ที่ว่าง ข้างใน ไม่เคยเต็ม
ทั้งอ่อนล้า ทั้งอ่อนแรง มาตามทาง
แสนอ้างว้าง เฝ้าคอยหา เหมือนงมเข็ม
ผืนสมุทร สุดกว้าง เพียงและเล็ม
จะพบเห็น ได้อย่างไร ไม่รู้เลย
เฝ้าตามหา รอคอย ด้วยร้อนใจ
อยู่แห่งไหน ไร้คำตอบ ยากเฉลย
แม้พบเห็น เพียงผ่านตา ยังไม่เคย
จะเปิดเผย พบเมื่อไร ไม่อาจเดา
บางจังหวะ ของชีวิต ครุ่นคิดดู
ค่อยเรียนรู้ บางสิ่งนั้น คอยมองเฝ้า
ปรารถนา ไขว่คว้า อยากถือเอา
เป็นเจ้าของ ปองฝัน พลันเติมใจ
แท้จริงแล้ว เพียงภาพ ที่หลอกลวง
ที่เฝ้าหวง เพียงมายา ลวงหลงใหล
ช่วงชีวิต ผ่านมา แล้วผ่านไป
จะมีใคร ครอบครอง ได้นิรันดร์
ห้องหัวใจ ที่ว่างเปล่า หมายตักเติม
กลับค่อยเพิ่ม พื้นที่ว่าง อย่างน่าขัน
เพียงหยุดคว้า หยุดมอง ในสักวัน
ที่เฝ้าฝัน เติมใจ กลับค่อยเต็ม
-----------------
เหตุเกิดจากความเหนื่อยค่ะ ตั้งแต่พักไปเรียนก็แทบไม่มีอารมณ์เขียนกลอนอีกเลย เหมือนหัวสมองมันจะกลวง ๆ ด้วยสรรพวิทยาการที่ผ่านเข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวา
แต่กลอนไอซ์เหมือนเป็นอาถรรพ์ หรือเป็นตัวไอซ์เองที่อาถรรพ์ก็ไม่รู้ จะเขียนกลอนได้ก็ต่อเมื่อเหงา เมื่อล้า และใกล้จะล้มนั่นล่ะ เหนื่อยสุด ๆ จริง ๆ ค่ะ กลอนก็เลยออกมารันทดชีวิต แสนเสร้าใจ ไว้อาลัยให้คนเขียนแบบนี้
ได้แต่หวังว่า...จากวันนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น ดีขึ้น และดีขึ้นเรื่อย ๆ
จากคุณ :
Argent 
- [
29 ต.ค. 50 16:04:57
]
เติมใจให้เต็ม
