ความคิดเห็นที่ 1 ในขณะที่ผมกำลังสาละวนอยู่กับความคิดของตัวเอง ประตูห้องก็เปิดออก นำชายแปลกหน้าสองคนเข้ามา หนึ่งในนั้นสวมชุดกาวน์สีขาว - น่าจะเป็นหมอสัญชัยที่พยาบาลพูดถึงเมื่อครู่ ส่วนชายอีกคนหน้าตาคุ้นๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าผมจะรู้จักเขามาก่อนแต่ตอนนี้ผมนึกไม่ออก หมอเข้ามาตรวจวัดเครื่องมือที่ตั้งเหนือเตียง (ผมเพิ่งสังเกตตอนนี้เองว่าร่างกายของผมมีสายโน่นนี่โยงใยอยู่เต็มไปหมด) แล้วก็ชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย แรกๆก็ถามเรื่องชื่อ (เอาอีกคนแล้ว) แล้ววนเวียนไปเรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับผม เช่นพ่อแม่เป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำงานอะไร? บางครั้งก็ถามคำถามเดิมซ้ำๆ - ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมหรือหมอกันแน่ที่สติไม่สมประกอบ ครู่ต่อมาหมอสั่งให้ผมลองขยับร่างกาย ผมเลยแกล้งยกมือขวาขึ้นมาทำท่าวันทยาหัตถ์แบบลูกเสือสำรองเสียเลย - หมอทำท่าตกใจ (รู้อย่างนี้น่าจะแกล้งลุกขึ้นมาเต้นเสียให้เข็ด) แล้วหันไปคุยกับชายอีกคน ผมคิดถึงพิม... หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากกว่าสามปีหลังออกจากบ้านคืนนั้น ผมก็กลับไปตามหาหัวใจที่หายไปที่เชียงราย พิมยังคงเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะมีหลายๆอย่างในชีวิตของผมเปลี่ยนไป แต่ผมก็มั่นใจว่าความรักที่มีให้เธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ผมไปขอพิมแต่งงาน... พ่อของพิมไล่ตะเพิดผมเหมือนหมูเหมือนหมา ผมเกือบจะถอดใจ แต่ทุกครั้งที่ผมมองเข้าไปในดวงตาของเธอ กำลังใจที่เหือดหายก็กลับมาเต็มใหม่ทุกครั้ง แต่ก็อีกนั่นแหละ เรื่องบางเรื่องต่อให้เราพยายามสักเท่าไหร่มันก็ไม่มีทางสำเร็จ หากอีกฝ่ายไม่ยอมเปิดใจ พิมหนีตามผมมาอยู่ที่กรุงเทพ... พิมตัดสินใจหนีตามมาอยู่กับผม ผมทัดทานเท่าไหร่เธอก็ยังยืนกรานความคิดเดิม (นี่แหละหนาเด็กหญิงพิมพา) ฐานะที่กรุงเทพของผมก็ใช่ว่าดีอะไรนักหนา มีเพียงเงินเก็บไม่มากนักจากงานเก่าๆที่ผมเคยทำ กับที่ซุกหัวนอนที่ได้จากความเมตตาของอดีตหัวหน้า เราสองคนกัดก้อนเกลือกินไปตามประสา - มีก็แค่เพียงหัวใจสองดวงที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา และความรักที่คอยชโลมจิตใจให้สู้ต่อไปได้วันชนวัน จากวันนั้นผมสาบานกับตัวเองว่าจะทำทุกทางให้พิมมีความสุข ผมใช้เงินเก็บเท่าที่มีตั้งตัวค้าขาย อาบเหงื่อต่างน้ำทุกวันเพื่อดิ้นรนให้ธุรกิจอยู่รอด เราทั้งสองคนอดหอมรอมริบตัดค่าใช้จ่ายส่วนเกินออกไปแทบทุกอย่าง พิมไม่ปริปากบ่นสักคำถึงความยากลำบากที่ได้รับ - เธอเป็นกำลังใจให้ผมก้าวเดินต่อไป จนกระทั่งสามวันก่อน... เหมือนฟ้าล่มสลายต่อหน้าต่อตา ลูกจ้างที่ผมไว้ใจเชิดเงินในลิ้นชักไปจนเกลี้ยง อีกไม่กี่วันจะถึงกำหนดที่เราต้องจ่ายค่าสินค้าให้เถ้าแก่อยู่แล้ว ผมคิดจนหัวแทบระเบิดถึงหนทางที่จะไปต่อ จนพาลไปลงกับพิม หาว่าเป็นเพราะเธอดูแลบ้านไม่ดีจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น - มันไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิด ใช่ ผมรู้ ผมเที่ยวไปกู้หนี้ยืมสินคนรู้จัก บากหน้าไปขอความช่วยเหลือเขาไปทั่ว ผมเครียดมากจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหลายวันติดกัน แล้วเรื่องราวก็มาจบลงที่โรงพยาบาลแห่งนี้... หรือพิมจะโกรธจนหนีกลับเชียงรายไปแล้ว? ข้อมูลที่ได้จากนางพยาบาลบ่งชี้ไปในทิศทางนั้นแน่นอน ผมจะทำอย่างไรดี? ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับผมเท่าเธออีกแล้ว ผมจะต้องไปพบเธอ ขอโทษกับคำพูดโง่ๆของผม ผมต้อง... - ไปเชียงราย หมอขอตัวออกจากห้องไปพร้อมพยาบาล ทิ้งชายแปลกหน้าวัยกลางคนเอาไว้ เขามองมาทางผมด้วยแววตาที่คุ้นเคย ผมบอกไม่ถูกว่ามันสื่อความหมายใดออกมาบ้าง ชื่นชม เคารพ หวาดกลัว - เหมือนมันจะปนๆกันอยู่ "คุณชื่อ..." ผมเริ่มต้นบทสนทนา "ยอดรัก เรียกว่า รัก ก็ได้ครับ" ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อย่อ ปกติเวลามีชื่อสองพยางค์คนเรามักจะเรียกพยางค์แรกไม่ใช่หรือ? ชื่อ "รัก" ฟังจั๊กจี๊ยังไงพิลึกสำหรับผู้ชาย - ช่างเถอะ ทีผมยังเรียกตัวเองว่า "ชาย" ได้เลยนี่นา "คุณรักเห็นพิมบ้างไหมครับ?" ผมแย้บถาม "... พิมพาไม่อยู่ที่นี่หรอกครับ เธออยู่ที่เชียงราย" ยอดรักหรือคุณรักตอบกลับมาแบบไม่เต็มเสียง "ขอโทษทีนะครับ เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?" "ผมเป็นญาติห่างๆกับพิมพาน่ะครับ" "พิมพาฝากคุณไว้กับผม เธอขอให้คุณดูแลตัวเองให้แข็งแรง เธอสบายดีอยู่ที่เชียงราย ไม่ต้องเป็นห่วง" ยอดรักหลบตาผม ถึงผมไม่ใช่นักสืบแต่ก็บอกได้ทันทีว่าหมอนี่โกหก ตอนที่พูดคำว่า "สบายดี" เขาหลบตาผมด้วยซ้ำ - ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพิมแน่ๆ หรือโรคเก่าของพิมจะกำเริบจนต้องกลับบ้านที่เชียงราย? ผมเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของชายผู้นี้ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ สงสัยเขาจะหยิบมันออกมาตอนสนทนากับหมอเมื่อครู่แล้วลืมเก็บ เล่นถามตอบอยู่แบบนี้ไม่มีทางรู้ความจริงแน่ - ผมมีแผน "ผม ป ว ด หั ว" ผมเอาสองมือกุมขมับ (อ้าว นี่ผมหัวโล้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สำคัญมีผ้าพันแผลโพกอยู่อีกต่างหาก) ยอดรักสีหน้าแตกตื่น ผมกำชับให้เขาไปตามหมอ ระหว่างที่หมอนั่นวิ่งแจ้นไป ผมก็กระชากสายที่ติดตามตัวทิ้ง คว้ากระเป๋าสตางค์ แล้วเผ่น! ผมล๊อกประตูห้องด้วยลูกบิดด้านใน จากนั้นเดินอ้อมไปแถวเคาเตอร์จ่ายยาของผู้ป่วยนอก - ยอดรักกับคุณหมอคงเสียเวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าคนไข้หนีไปแล้ว ผมรอเวลาที่คนไข้กับครอบครัวหนึ่งเดินออกจากโรงพยาบาล ผมเดินออกไปพร้อมคนเหล่านั้น ใช้เวลาไม่นานกับการหาเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนจากห้างสรรพสินค้าในละแวกนั้น โชคดีเหลือเกินที่ยอดรักพกเงินเหลือเฟือ พอเป็นค่าใช้จ่ายตลอดการเดินทางของผม การเดินทางสู่เชียงราย... จากคุณ : raQuiam - [ 30 ต.ค. 50 23:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นั่งรถไฟไปเชียงรายไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนักถ้าเทียบกับเวลาที่เสียไป แต่มันก็เป็นทางเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้... นึกย้อนไปถึงวันที่จากบ้านมา ผมเก็บข้าวของเท่าที่จำเป็นบ่ายหน้าเข้าสู่แสงสีในเมืองกรุง ในครั้งนั้นมีเพียงน้าชายที่เป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายที่มี ผมนั่งรถไฟจากเชียงรายมา เหมือนครั้งนี้ที่ผมกำลังจะกลับไป รถไฟยังคงแล่นไปเรื่อยๆ... พ่อไม่ค่อยพูดถึงน้องชายคนนี้มากนัก น้ามาเยี่ยมพวกเราไม่กี่ครั้งตั้งแต่ผมจำความได้ ทุกครั้งจะมีของเล่นแปลกๆมากำนัลผม และเครื่องประดับทำจากลูกปัดสวยๆมาให้พี่สาวเสมอ ผมเคยถามพ่อว่าน้าทำงานอะไร - พ่อไม่เคยตอบ น้าเป็นพวกอันธพาล... จะพูดว่าน้าเป็นคนอันธพาลก็ไม่ถูกเสียทีเดียว น้าไม่เคยโวยวายหรือทำร้ายร่างกายผมสักครั้งตั้งแต่ผมมาอาศัยอยู่ที่กรุงเทพ แต่สิ่งที่น้าทำมาหาเลี้ยงชีพก็หนีคำว่าอันธพาลไปไม่พ้น น้าเป็นลูกน้องเจ้าพ่อคนหนึ่ง สิ่งที่น้าต้องทำไม่มีอะไรมาก - ก็แค่คุมบ่อน หลังจากที่ตั้งหลักได้ ผมก็เริ่มช่วยน้าทำบัญชีในบ่อน (อย่างไม่เต็มใจนัก) ความรู้ทางคณิตศาสตร์ในชั้นมัธยมปลายกอปรกับความช่างสังเกตและการลองผิดลองถูก ทำให้ผมเขยิบฐานะจากผู้อยู่อาศัยมาเป็นลูกน้องคนหนึ่งในบ่อน - จำได้ไหมว่าผมหัวไว แสงสีและความศิวิไลของเมืองหลวงเปลี่ยนเด็กบ้านนอกให้กลายเป็นคนกรุงไปอย่างสนิทใจ ผมลืมความยากลำบากในวัยเด็กไปจนสิ้น การมีเงินให้ใช้ไม่ขาดสายจากการเป็นคนโปรดของเจ้าพ่อทำให้ผมไม่คิดจะขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตขึ้นมาอีก สารภาพตามตรงว่าตอนนั้นผมแทบจะลืมพิมไปแล้วด้วยซ้ำ จนกระทั่งมาเจอพี่สาวอีกครั้ง ภายในซ่อง... บอกตามตรงว่าตอนนั้นผมมึนไปหมด การหนีออกจากบ้านไม่อาจเปลี่ยนการตัดสินใจของพี่สาวได้เลยหรือ? ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องมาทำเรื่อง:-)แบบนี้อีก - หรือว่ามี? พี่สาวผมหลงรักแมงดา... หลังจากพูดคุยกันหลายครั้ง (รวมทั้งทะเลาะ) พี่ก็เฉลยว่าเธอหลงรักคนเมืองที่ไปเที่ยวเชียงรายเมื่อสามปีก่อน ไอ้หมอนั่นใช้เล่ห์และสเน่ห์ชาวกรุงหลอกพี่สาวผมซะอยู่หมัด มันคิดแผนให้เธอได้ไปอยู่กรุงเทพด้วยการหลอกที่บ้านว่าจะไปขายตัว เพื่อจะได้มีเหตุผลไว้อ้างให้ไม่ต้องกลับมาที่บ้านอีก ส่วนมันจะส่งเงินมาให้ที่บ้านเพื่อไม่ให้คนสงสัย - พี่เชื่อมันหมดใจ สุดท้ายไอ้:-)นั่นก็พาพี่มาขายตัวจริงๆ... ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่สาวอยากออกจากบ้านมากขนาดไหนจนกระทั่งได้ยินจากปากเจ้าตัว ผมไม่เคยรับรู้ความทุกข์ที่เธอได้รับจากการเอาเปรียบของน้องชายร่วมสายเลือด ผมได้ทุกอย่าง ทั้งความรักจากทุกคน (รวมทั้งจากพี่) การศึกษา แม้กระทั่งอนาคต - ส่วนสิ่งที่เธอได้รับคือการจมปลักกับสิ่งเดิมๆ โลกของเธอมีแค่ที่บ้าน ในสวน และตลาดในอำเภอ "พี่รู้ว่ามันหลอกแล้วทำไมยังยอมมันอีก? ทำไมไม่หนีไป?" "สักวันถ้าชายมีความรัก ชายจะเข้าใจว่าทำไม..." จนถึงนาทีนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่พูด ความรักทำให้พี่ยอมทำแม้กระทั่งขายวิญญาณเชียวหรือ? ความรักทำให้พี่ออกเดินทางไกลแสนไกลเพียงเพื่อมาค้นหามันเช่นนั้นหรือ? ผมบอกไปหรือยังว่าไอ้:-)คนนั้นคือน้าชายของผมเอง... หลังจากคืนนั้นผมก็ออกเดินทางอีกครั้ง จุดมุ่งหมายคือบ้านเกิด เพื่อกลับไปเติมเต็มตัวตนในอดีตของผม กลับไปหาพิม - เหมือนในวันนี้ รถไฟยังคงแล่นไปเรื่อยๆ... ผมเดินทางมานานพอสมควรแล้ว ร่างกายเริ่มแสดงปฏิกริยาให้เห็น เข่าผมเริ่มขัดๆเวลาลุกขึ้นเดิน ร่างกายซีกซ้ายก็รู้สึกปวดอย่างบอกไม่ถูกเหมือนมีไฟมาลนเป็นบางครั้ง ยังมีปริศนาเกี่ยวกับรอยเย็บที่ศรีษะ ผมแค่เป็นลมเพราะเหนื่อยมากเกินไปถึงกับต้องเอามีดมากรีดหัวกันเลยหรือ? ในที่สุดการเดินทางของผมก็สิ้นสุด... ผมมาถึงเชียงรายตอนพลบค่ำพอดี ถนนหนทางในเชียงรายดูเปลี่ยนไปมากนับจากวันที่ผมจากมา ผมตรงไปยังบ้านของพิม แต่แล้วก็ต้องผิดหวังที่ไม่พบใครอยู่เลย สวนลำพูดูรกร้างไปมากเมื่อเทียบกับสองปีที่แล้ว พิมไม่อยู่บ้าน แล้วเธอไปอยู่ที่ไหนกัน? ผมคิดออกแค่ใต้ต้นลำพูของเรา... ระยะทางจากบ้านพิมไปยังท้ายสวนราวกับจะยืดยาวไม่มีวันสิ้นสุด แรงกายของผมหดหายไปเสียดื้อๆราวกับผมเป็นคนแก่ ผมรวบรวมแรงกำลังที่ยังมีกัดฟันเดินไปจนถึงลำพูต้นใหญ่ท้ายสวน เคยได้ลองค้นหา ผ่านเวลามาแล้วมากมาย แต่บางครั้งฉันยังหวั่นไหวตามคืนและวัน เสียงเพลงนี้อีกแล้ว? มีสิ่งเดียวที่รู้ เปลี่ยนแปลงไปไม่ง่ายอย่างนั้น คือความฝันที่มีในใจตลอดเวลา หิ่งห้อยน้อยใหญ่เริ่มเปล่งแสงเรืองรอง ภาพที่ปรากฎตรงหน้าทำเอาผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ "พิม..." "มาช้าจริงๆเลยนะตาบ้า" สาบานได้ว่ารอยยิ้มของพิมสว่างไสวกว่าแสงจากหิ่งห้อยเสียอีก "ทำไมเธอถึงได้หนีชั้นมาอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่เห็นใจคนป่วยบ้างเลยเหรอ?" ผมทำเสียงเง้างอน อย่างที่พิมชอบทำเวลาเราอยู่ด้วยกันสองคน พิมมองผมด้วยสายตาเอ็นดู "เหนื่อยมากไหมชาย..." "แค่ได้เจอเธอก็หายเหนื่อยแล้ว" ผมโกหก จริงๆแล้วตอนนี้ผมแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว มันปวดไปหมดทั้งตัว แม้ตอนกลางวันที่ฉันยังตื่น หรือตอนกลางคืนที่ฉันหลับอยู่ ก็ยังรู้ตัวดีว่าฉันนั้นฝันถึงใคร พิมจูงมือผมไปนั่งที่ใต้ต้นลำพู... "ชาย... เธอเคยคิดบ้างไหมว่าชั้นก็เหมือนหิ่งห้อย?" คำถามเดิมเหมือนเมื่อหลายปีที่แล้ว หากแต่ในวันนี้พิมถามด้วยรอยยิ้มปราศจากความทุกข์ "ตั้งแต่แต่งงานกับเธอมา ชั้นก็ยังไม่เห็นว่ามันจะส่องแสงได้นะ" ผมยียวนไปตามประสา "ชายคนเดิม... ไอ้คนลามก" พิมใช้สองมือทุบอกผม หลังจากหลอกล้อกันได้สักพัก ผมรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง พิมดึงผมลงไปนอนที่ตัก ผมยอมทำตามอย่างว่าง่าย แม้คนมากมายให้พบให้เจอ ฉันมีแต่เธอในหัวใจ จากวันนี้ไปจนเมื่อไรก็ยังรักเธอ "เค้าว่ากันว่า หิ่งห้อยเป็นวิญญาณของคนตาย... น่ากลัวไหมล่ะ" "ถ้าคนตายสวยเหมือนพิม จะให้ชายตายเป็นเพื่อนก็ยอม" พิมยิ้มเศร้าๆ เจอเรื่องราวทั้งหลาย ผ่านอะไรแต่เช้าจนเย็น ก็ไม่เห็นจะมีสิ่งใดมาแทนภาพเธอ ผมปวดหัวอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงกว่าครั้งที่ผ่านๆมามากนัก พิมกอดผมไว้จนตัวสั่น ใจยังคอยนึกย้ำ จดจำเธอไว้ได้เสมอ อยู่ตรงไหนก็ยังมีเธอตลอดเวลา แล้วเวลาที่หายไปก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง... แม้ตอนกลางวันที่ฉันยังตื่น หรือตอนกลางคืนที่ฉันหลับอยู่ ก็ยังรู้ตัวดีว่าฉันนั้นฝันถึงใคร ภาพความทรงจำในอดีตไหลพุ่งราวกระแสน้ำเชี่ยวกราก ภาพความรักของเราสองคนฉายเป็นลำดับในสมองของผม วันที่เธอให้กำเนิดเจ้าตัวน้อย วันที่ผมลองผิดลองถูกจนกระทั่งประสบความสำเร็จในชีวิต วันที่ครอบครัวของเรามีความสุข แม้คนมากมายให้พบให้เจอ ฉันมีแต่เธอในหัวใจ จากวันนี้ไปจนเมื่อไรก็ยังรักเธอ วันที่พิมจากไป... "ถ้ามีลูกจะให้ชื่อว่าอะไรดี?" พิมเคยถามผม "ยอดรัก" "เชยระเบิด ทำไมถึงต้องชื่อนี้ล่ะ" "ถ้าลูกเราเป็นผู้หญิงก็ให้ชื่อยอดรัก ถ้าเป็นผู้ชายก็ชื่อยอดรักอีกนั่นแหละ ก็ลูกเป็นยอดรักของผมกับพิมไงจ๊ะ" "แล้วต้องเรียกสั้นๆว่า รัก" ผมยิ้มให้กับความคิดในอดีต แม้ตอนกลางวันที่ฉันยังตื่น หรือตอนกลางคืนที่ฉันหลับอยู่ ก็ยังรู้ตัวดีว่าฉันนั้นฝันถึงใคร ผมสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาของพิมที่กระทบลงบนหน้าผาก... แม้คนมากมายให้พบให้เจอ ฉันมีแต่เธอในหัวใจ จากวันนี้ไปจนเมื่อไรก็ยังรักเธอ "ผมรักษาสัญญาแล้วนะพิม... ผมจะอยู่ดูแลพิมไปจนวันตาย..." ไม่มีคำพูดระหว่างเราสองคนอีก สิ่งที่ผมสัมผัสได้มีแต่ความรัก ผมง่วงแล้วล่ะ จากวันนี้จนวันสุดท้ายก็ยังรักเธอ จากคุณ : raQuiam - [ 30 ต.ค. 50 23:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผู้คนมากมายมาชุมนุมกันที่วัดแห่งหนึ่งในเชียงราย ระยะทางหลายพันกิโลเมตรจากกรุงเทพ ไม่ได้เป็นอุปสรรคให้นักธุรกิจชื่อดังหลายต่อหลายคนเข้ามาไว้อาลัยครั้งสุดท้าย ให้กับตำนานนักธุรกิจเดินได้อย่างนาย สมชาย ถิ่นไทย (ถึงแม้ตอนนี้เขาจะเดินไม่ได้แล้วก็ตาม) ชายสองคนยืนสนทนากันเงียบๆ ท่ามกลางเสียงสวดอภิธรรม "บอกตามตรงนะเพื่อน ตอนนี้อั๊วะก็ยังคิดไม่ออกว่าพ่อนายเดินทางมาไกลถึงเชียงรายได้ยังไง" "ตอนที่พ่อพูดได้ ชั้นคิดว่านั่นเป็นปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้ายเสียอีก..." "ตั้งแต่อั๊วะทำงานมา ก็เพิ่งมีเคสนี้แหละที่คนไข้เป็นอัลไซเมอร์ แถมเพิ่งฟื้นตัวจากการผ่าตัดสมอง หนีจากโรงพยาบาลมาไกลสุดชายแดนประเทศอย่างนี้" "พ่อมีแรงได้ยังไง? ในเมื่อก่อนหน้านี้เส้นเลือดในสมองแตกทำให้ท่านเป็นอัมพาตไปครึ่งตัว" นายแพทย์สัญชัยมองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าลังเล เขาไม่มั่นใจว่าจะพูดสิ่งที่คิดไว้กับยอดรักดีหรือไม่ - ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดมันออกมา "ความจริงอั๊วะเป็นหมอ ไม่ควรพูดอะไรเพ้อเจ้อกับญาติผู้ป่วย แต่อั๊วะว่าบางทีพ่อของลื้ออาจจะอยากมาหาแม่ของลื้อก็ได้นะ" ชายทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พอเสียงสวดจบลง ยอดรักก็เปิดฉากสนทนาอีกครั้งหนึ่ง "พ่อเอาแต่พร่ำเรียกชื่อของแม่ตั้งแต่ช่วงเป็นอัลไซเมอร์ใหม่ๆ นายจำได้ไหมสัญ? ตอนนั้นชั้นคิดว่าคงเป็นเวรเป็นกรรมที่พ่อเอาแต่บ้างาน ไม่แม้กระทั่งอยู่ดูใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นฉันคิดว่ามันสมแล้วที่พ่อทำกับเราสองแม่ลูกในอดีต" "แต่พอนานเข้า พ่อยิ่งเรียกหาแม่ตลอดเวลา พ่อจำใครไม่ได้สักคนยกเว้นแม่คนเดียว แม้กระทั่งลูกชายคนเดียวของท่าน..." ยอดรักพูดเสียงเศร้า "ลองมองในแง่ดีสิไอ้รัก อาการของพ่อลื้อน่ะ - พูดตรงๆว่านอนรอวันตาย แต่การที่ท่านเดินทางมาถึงที่นี่ก็ทำให้ท่านได้แก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาดในอดีตสำเร็จนะ... อยู่กับภรรยาที่รักในนาทีสุดท้ายของชีวิตไง" "อาจจะจริงของนาย ตอนที่ฉันไปพบร่างพ่อใต้ต้นลำพู ฉันคิดว่าเห็นรอยยิ้มของท่าน..." ห่างออกไปอีกไม่ไกลนัก ใต้ต้นลำพูต้นใหญ่ แสงของหิ่งห้อยมอดดับไปจนหมด เผยให้เห็นท้องฟ้าสีนิลนวลผ่องไร้ซึ่งร่องรอยแปดเปื้อนของอารยธรรมที่เข้ามารุกล้ำ พลันปรากฏแสงของหิ่งห้อยสองตัวหยอกล้อกันราวกับโลกทั้งโลกมีเพียงมันสอง "ผมรักษาสัญญาแล้วนะพิม..." "ชั้นรู้แล้วที่รัก..." จากคุณ : raQuiam - [ 30 ต.ค. 50 23:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย่ๆๆ คนแรก ตามมาอ่าน เรื่องนี้เศร้า+ซึ้ง จัง ไม่เหมือน ตอนอื่นเลย อิอิ จากคุณ : 55 - [ 31 ต.ค. 50 10:48:54 A:203.170.247.50 X: TicketID:064803 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แง้ ... เศร้าด้วย.......ช่วงนี้กระแสความเศร้าปลิวมากับสายลมหนาว........ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 31 ต.ค. 50 13:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านจ้า รู้สึกว่าตรงช่วง flash back ยังไม่ค่อยเนียนนะ จากคุณ : นางฟ้าตัวอ้วนกลม - [ 31 ต.ค. 50 13:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สภาพคนเป็นอัลไซเมอร์ (ส่วนมากเจอเมื่ออายุมากแล้ว) น่าจะแย่กว่านี้นะ นี่ฟื้นมา ยังคิดว่าเป็นหนุ่มอยู่ ทั้งๆ สภาพร่างกายไม่น่าจะใช่แล้ว จากคุณ : scottie - [ 1 พ.ย. 50 00:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อาจเพ้อ ๆ ไปหน่อย แต่ก็เศร้ามากค่ะ จากคุณ : oldword - [ 1 พ.ย. 50 10:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมชอบนิยายแนวนี้อยู่แล้ว หาอ่านยาก ที่ถูกใจยิ่งหายาก แต่ผมชอบที่คุณเขียนนะ เอ่อ..ไม่ทราบว่าจะ request ได้รึเปล่า (อ่านฟรีแล้วยังขอโน่นขอนี่อีก!!) อยากได้เรื่องแนววิทยาศาตร์ หรือเรื่องในอนาคต ทำนองเนี๊ย แล้วจะตามอ่านนะครับ จากคุณ : ขอบคุณล่วงหน้า (ทนอ่าน) - [ 2 พ.ย. 50 14:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคุณ ขอบคุณล่วงหน้า ถ้าเป็นเรื่องที่มีกลิ่นอายของวิทยาศาสตร์ ผมเขียนนิยายชื่อ Project Mobius อยู่น่ะครับ ดองไว้สักพักเค็มได้ที่แล้ว ^-^ Prolouge Chapter 1: The Stranger http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5773379/W5773379.html Chapter 2: Nyx - The Night Goddess http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5775104/W5775104.html Chapter 3: Endless Power http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5776308/W5776308.html Chapter 4: Brother Chapter 5: Funeral (1) Chapter 6: Funeral (2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5785726/W5785726.html Chapter 7: The Eternal City (1) Chapter 8: The Eternal City (2) Chapter 9: The Eternal City (3) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5795894/W5795894.html Chapter 10 - 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5818836/W5818836.html ยินดีรับคำติชมครับ :) จากคุณ : raQuiam - [ 11 พ.ย. 50 04:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้โห ชอบมากมายค่ะ :) (นานๆ จะเม้นทีนะเนี่ย หาเรื่องโดนใจไม่ค่อยได้ แต่เรื่องคุณถูกใจจริงๆ ค่ะ) มาอ่านตอนดึกๆ ตอนกำลังง่วงๆ เบื่อๆ เพราะงาน กลายเป็นตาสว่างทันที เลยตามไปอ่านอีกสองเรื่องมาด้วยค่ะ ชอบมากเหมือนกัน ชอบเรื่อง จุดดับของตัวตน ที่สุดค่ะ บรรยายเนียนดีแถมหักมุมได้อีก ชอบข้อคิดเรื่องความไม่มีตัวตนในเรื่องด้วย ยกนิ้วให้เลย :) ชอบอ่านเรื่องแนวนี้มากๆ แต่หาอ่านยากอย่างที่คุณข้างบนว่าจริงๆ ค่ะ ถามว่านักเขียนไทยคนไหนเขียนแนวนี้ ยังนึกไม่ค่อยออกเลย -*- เรื่องมีกลิ่นอายคล้ายๆ แนวคุณสรจักรนะคะ แต่ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวชัดเจน สำนวนอ่านแล้วเห็นภาพดี แต่ก็มีขำๆ กวนๆ ลงตัวดีค่ะ จะบอกว่าเราชอบพอๆ กับของคุณสรจักรเลยละค่ะ :) เรื่องนี้เราคิดว่ายังมีความไม่เนียนอยู่นิดนึง (นิดเดียวจิงๆ) ตรงบทสนทนา นอกนั้นโอเคเลยค่ะ เดาเรื่องไม่ออก อ่านแล้วทึ่งเหมือนอีกสองเรื่องแรก ติดใจมากๆ แล้วเดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องยาวนะคะ อย่าลืมเขียนเรื่องสั้นแนวนี้มาลงบ่อยๆ เยอะๆ จะติดตามอ่านอย่างเหนียวแน่นเลยค่ะ :D (เม้นมายาวจริงๆ ขอโทษด้วยค่ะ แต่นานๆ จะเจอเรื่องถูกใจซะที) ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 19 พ.ย. 50 02:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบคุณ โยษิตา อ่านที่คุณตอบแล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวครับ ดีใจที่มีคนชอบงานเขียน (แก้มปริแล้ว อิอิ) เรื่องสั้นแนวหักมุมเรื่องแรกๆที่ผมอ่าน ก็ของคุณสรจักรนี่แหละครับ ถือเป็นแบบอย่างของผมเลยเชียว ยินดีรับคำติชมทุกประการครับ แล้วแวะมาเม้นต์บ่อยๆนะ ^-^ ปล. เรื่องสั้นตอนล่าสุด "ผู้ที่ถูกเลือก" ติดตามได้ที่ลิ้งค์ข้างล่างเลยครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6096415/W6096415.html จากคุณ : raQuiam - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:58:49 ]