กาเหว่าไร้รัง

ฉันนึกถึงเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันจนและลำบากมาก ขนาดที่ว่าซื้อม่าม่าซองหนึ่งต้องหักแบ่งครึ่งต้มกินเช้าเย็น ไปสมัครงานยอมเดินจากพระโขนงไปถึงอโศกเพื่อเก็บเงินไว้กินข้าว ฉันก็เป็นเด็กบ้านนอกที่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้นเลยมุ่งหน้ามากรุงเทพ บ้านฉันไม่ได้มีเงิน แม่มีลูกสามคนฉันเป็นคนโตที่เหลือไม่มีใครเอาอ่าวเลยสักคน ฉันเรียนจบแค่ ปวช. เพราะมีปัญญาเรียนอยู่แค่นี้ ก็ต้องทำงานเพื่อหาเงินส่งแม่และน้อง แต่อย่างว่าหละฉันเรียนจบมาน้อย ในเมื่อทุกวันนี้มีรัฐบาลที่คอยช่วยเหลือในเรื่องทุนการศึกษาเด็กจบป.ตรีกันมากขึ้นบริษัทที่ไหนจะสนใจคนวุฒิน้อยอย่างฉันถึงแม้จะขยันทนงานหนักแค่ไหนมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ฉันถูกเชิญออกจากบริษัทเพื่อให้เด็กรุ่นใหม่เข้ามาทำงาน ฉันไม่ได้เตรียมพร้อมรับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เพียงแค่มีงานมีเงินส่งไปให้ที่บ้าน ใช้จ่ายไปเดือนๆแค่นี้มันก็พอใจแล้ว แต่ถ้าฉันต้องตกงาน พรุ่งนี้ตัวฉันและที่บ้านจะอยู่ยังไงในเมื่อฉันเป็นดั่งความหวังเดียวที่แม่หวังพึ่งพาอาศัย
ฉันยอมรับว่าอาจไม่ได้ร่ำเรียนมาสูง แต่อย่างน้อยก็ขอเป็นส่วนแบ่งแรงงานราคาต่ำไว้ในสังคมนี้บ้าง เมื่อตกงานฉันก็ไม่ได้คิดน้อยเนื้อต่ำใจอะไรเพราะรู้และเจียมตัวคนเรียนน้อยอย่างฉันเลือกงานก็ไม่ได้ แต่มันเหมือนไม่ใช่ดวงของฉัน ฉันใช้เวลากว่าสามเดือนยังไม่มีที่ไหนตอบตกลงรับเข้าทำงานเลยสักที่เดียว คนเราต้องกินต้องใช้แค่เดินออกจากห้องก็เสียเงินทั้งนั้น น้ำก็ใช้เงินซื้อเยี่ยวยังต้องเสียเงินเยี่ยว เงินที่เคยเก็บออมไว้มันย่อมต้องหมด มันไม่ใช่แค่หมดเงินแต่มันหมดทั้งแรงกายแรงใจ เวลาที่เราจนหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่มีใครคิดช่วยเหลือ เหมือนเป็นขอทานกราบไว้เพื่อจะขอเงินเอามายาไส้ ฉันพยายามจะมองโลกในแง่ดีว่าเดี๋ยวมันก็ดีเอง แต่ก็วันแล้ววันเล่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเมื่อวาน วันนี้วันพรุ่งนี้มันเหมือนเดิม
แต่แล้วชีวิตฉันมันก็เปลี่ยนไปเพียงแค่วันเดียว จากวันที่ท้อแท้หมดหวังคิดอยากจะฆ่าตัวตาย แต่จะฆ่ายังไงหละมดยังไม่กล้าเหยียบเลยจะกล้าฆ่าตัวเองได้ไง ฉันนั่งสูบบุหรี่อยู่บันไดสนามกีฬา นั่งครุ่นคิดกับตัวเอง ผู้คนเริ่มมาออกกำลังกาย ทั้งวิ่งเตะฟุตบอลเตะตระกร้อ มันเหมือนภาพเคลื่อนไหวที่ไวมาก จากที่ฉันนั่งอยู่คนเดียวตอนนี้รอบตัวฉันมีผู้คนมากมาย ฉันยังนั่งอยู่บันไดขั้นเดิมมานานหลายชั่วโมง แล้วฉันก็รู้สึกตัวขึ้นจากลูกฟุตบอล ที่มีคนแตะเต็มแรงเข้าที่ใบหน้า
จนมันชาทั้งหัว ไม่ใช่หัวที่เจ็บอย่างเดียวเลือดไหลกลบปากโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ถึงอย่างนั้นสติฉันก็ยังไม่ได้กลับเข้าที่เข้าทาง ได้ยินแค่เสียงของผู้ชายคนหนึ่งถามที่ข้างหู
“น้อง....น้อง.... เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บมากหรือเปล่า”