ความคิดเห็นที่ 1 คฤหาสน์นายอำเภอ ชงหรงและกลุ่มบ่าวรับใช้เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์ นายอำเภอก็พุ่งเข้ามารับขวัญบุตรสาวด้วยน้ำหูน้ำตานองหน้าทันที “ชงหรง เจ้าวิ่งออกไปที่ไหนมา ? รู้หรือเปล่าว่าพ่อเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน !” จากนั้นรีบสำรวจมองบุตรสาวเป็นการใหญ่ “ไหนพ่อดูซิว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า ?” ชงหรงคลี่ยิ้มหวานอย่างไร้เดียงสา “วางใจเถิดท่านพ่อ แต่ว่า ข้านึกวิธีที่จะทำให้ไม่ต้องถูกปิศาจจับตัวไปออกแล้วล่ะ” “เอ๋ ? มีวิธีแบบนั้นด้วยหรือ ?” แม้นายอำเภอจะไม่ยินดีให้บุตรสาวผู้เป็นประดุจแก้วตาดวงใจถูกปิศาจชิงเอาตัวไปก็ตาม แต่ก็จนใจจะเลี่ยงได้เช่นกัน “ปิศาจเคยบอกเอาไว้ว่า มันต้องการแต่เจ้าสาวบริสุทธิ์เท่านั้น เพราะฉะนั้นหากข้าร่วมคู่กับคนคนนี้เสียละก็ มันจะต้องเป็นฝ่ายตัดใจจากข้าก่อนอย่างแน่นอน” “เอ๋ ? เขาคือใครกัน ?” นายอำเภอเพิ่งจะสังเกตเห็นหมิงหลุนที่ทำหน้าบ่งบอกว่าถูกบังคับพาตัวมาอย่างไม่เต็มใจยิ่งนัก “ข้าเก็บได้จากข้างถนนใหญ่ล่ะ รูปงามมากเลยใช่ไหม ? นี่เป็นแบบที่ข้าชอบมากที่สุดเลยเชียวนะท่านพ่อ !” “หมายความว่ายังไงกันหาที่บอกว่าเก็บได้จากข้างถนนใหญ่น่ะ ?” หมิงหลุนร้องประท้วง “ข้าจะขอเตือน พวกเจ้าจงปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นน้องชายข้ามาถึงเมื่อไรละก็ ได้เห็นดีกันแน่ !” ชงหรงหัวเราะพลิ้วหวาน “โฮะๆ แล้วอย่างไรหรือ ? หากน้องชายของเจ้าก็รูปงามเหมือนกันละก็ ข้าจะพิจารณารับเขาเข้ามาในห้องของข้าด้วยอีกคน ให้พวกเจ้าสองพี่น้องช่วยกันปรนนิบัติข้าอย่างไรเล่า” หญิงนางนี้เป็นพวกหลายใจหรืออย่างไร ? หมิงหลุนคิดในใจ นายอำเภอฟังวิธีการที่บุตรสาวเอ่ยมา ก็เอ่ยขึ้นอย่างยังไม่คลายกังวล “ลูกเอ๋ย วิธีนี้ก็ดีอยู่หรอก แต่ปิศาจตนนั้นจะยอมเลิกราแต่เพียงเท่านี้หรือ ? มันเคยบอกไม่ใช่หรือว่ามันชอบเจ้ามาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ?” ชงหรงแหวเสียงเขียว “ข้าไม่สน ! เป็นตายร้ายยังไงข้าก็ไม่ยอมแต่งงานกับปิศาจอัปลักษณ์แบบนั้นแน่ !” จากนั้นยิ้มหวานอย่างไร้เดียงสาพลางพูดต่อด้วยเนื้อหาที่เป็นตรงข้ามกับรอยยิ้มโดยสิ้นเชิง “ขอแค่รอให้ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุกในคืนนี้เท่านั้น ฮิฮิฮิ ถึงตอนนั้นไม่ว่ามันจะยอมหรือไม่ก็ตาม มันก็ไม่มีทางเลือกแล้ว !” “ถ้าเป็นปิศาจละก็ น่าจะมีพลังปิศาจนะกระมัง ? หากปิศาจตนนั้นโกรธจัดจนอาละวาดละก็ พวกเจ้าสู้มันได้หรือไร ? ดีไม่ดีปิศาจนั่นได้ฆ่าพวกเจ้าทิ้งกันทั้งคฤหาสน์หรอก !” หมิงหลุนขู่อย่างจงใจ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนให้จงได้ ชงหรงยิ้มเย็นชา “ฮ่า เจ้านั่นน่ะหรือมีพลังปิศาจ ? สมัยเด็กๆ ข้ายังเคยตีมันจนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่บ่อยๆ เลย ปิศาจที่ทั้งอ่อนแอทั้งอัปลักษณ์แบบนั้น ยังคิดจะแต่งงานกับข้าอีกงั้นหรือ ? คางคกคิดทานเนื้อห่านฟ้าชัดๆ !” “ถ้าเช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงต้องแต่งงานกับปิศาจตนนั้นอีกเล่า ? ปฏิเสธไปเสียแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วนี่ ?” หมิงหลุนไม่เข้าใจ ฟังถึงตรงนี้ นายอำเภอก็ถอนหายใจออกมาทันที “เฮ้อ ว่าไปต้องโทษข้าคนเดียว คือเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่ข้ายังเป็นแค่เสมียนอำเภอ อยู่มาวันหนึ่งข้าได้ขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา แล้วพลาดพลั้งร่วงตกเหวไป ขณะที่ข้านึกว่าคงไม่รอดแล้วนั่นเอง ได้มีปิศาจน้อยตนหนึ่งช่วยข้าเอาไว้ ปิศาจน้อยตนนั้นไม่เพียงแต่ช่วยรักษาบาดแผลของข้าจนหายดีเท่านั้น แต่ยังพาข้าไปส่งถึงบ้านอีกด้วย ตอนนั้นข้ารู้สึกขอบคุณปิศาจน้อยตนนั้นเป็นอย่างมาก และบอกมันว่าข้าจะตอบแทนบุญคุณมันอย่างแน่นอน โดยไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็ตามที่ข้ามี ข้าก็ให้มันได้ทั้งสิ้น และข้ายังรับมันเข้ามาอยู่ในบ้านอีกด้วย แต่ใครจะไปนึกว่าชงหรงจะรังเกียจมันอย่างมาก และยังชอบรังแกมันเสมอๆ  แต่ปิศาจไม่ได้โกรธเคืองชงหรงเลยสักนิด สุดท้ายในตอนที่ปิศาจจากไป มันก็ได้กำหนดสัญญาสิบปีเอาไว้ มันบอกว่ามันไม่ต้องการสมบัติใดๆ ทั้งนั้น มันต้องการเพียงชงหรง โดยที่อีกสิบปีให้หลังมันจะมาสู่ขอชงหรง เฮ้อ ได้แต่โทษตัวข้าเองที่ดันไปรับปากโดยไม่ทันคิดให้ดีๆ เสียก่อนว่ามันอาจจะเสนอเงื่อนไขแบบนี้ขึ้นมา” “ในเมื่อเจ้าเป็นฝ่ายรับปากปิศาจตนนั้นก่อน ก็ให้นางแต่งงานกับปิศาจตนนั้นไปสิ อีกอย่างเท่าที่ฟังดู ท่าทางปิศาจตนนั้นนิสัยดีออกนี่นา” หมิงหลุนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ชงหรงแหวลั่น “อะไรนะ ? ให้ข้าแต่งกับมันงั้นหรือ ? ถ้ามันรูปงามได้สักครึ่งของท่าน ข้าก็ยังพอจะรับพิจารณาอยู่หรอก แต่กระทั่งตอนเป็นเด็กมันยังอัปลักษณ์เสียขนาดนั้น ตอนโตจะหน้าตาดูดีไปกว่ากันได้สักแค่ไหนเชียว ?” หมิงหลุนฟังแล้วนึกฉุนแทนปิศาจตนนั้นทันที “นี่ ! เจ้าพูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือ ? คุณค่าของบุรุษน่ะไม่ได้อยู่ที่รูปกายภายนอกหรอกนะ !” “ข้าไม่สน ถึงอย่างไรนับแต่คืนนี้ไป เจ้าถือเป็นคนของข้าแล้ว หากเจ้ากล้าออกไปโปรยเสน่ห์ทำเจ้าชู้ใส่หญิงอื่นละก็ ข้าจะให้ท่านพ่อฆ่าเจ้า !” กล่าวจบ ชงหรงก็เดินไปทางลานด้านในของคฤหาสน์ หมิงหลุนเพิ่งจะเคยเห็นหญิงสาวเอาแต่ใจและไร้เหตุผลมากถึงขนาดนี้เป็นครั้งแรก จึงหันไปถามนายอำเภอเสียงขุ่น “บ้านท่านนี่อบรมบุตรอย่างไรไม่ทราบ ?” ก่อนนี้ตอนที่อยู่ในวัง หญิงในวังทุกคนต่างนอบน้อมเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งของเขาทุกประการกันทั้งนั้น เขาเพิ่งจะเคยถูกสตรีรังแกในลักษณะนี้ก็ครั้งนี้นี่แหละเป็นครั้งแรก นายอำเภอฟังแล้วถลึงตา แผดเสียงลั่นทันที “เจ้ากล้าว่าชงหรงของข้าเชียวรึ ? ใครก็ได้ ทุบมันเดี๋ยว !” “ท่านพ่อ” ชงหรงชะงักเท้าหันมาเรียกพร้อมกับยิ้มหวานให้ “อย่าทำให้หน้านั้นมีรอยแผลล่ะ !” “นี่ !” หมิงหลุนร้องเสียงหลง ใบหน้าซีดเผือด ความหวังที่นึกว่านางจะช่วยห้ามท่านพ่อของนางไม่ให้ทุบเขาแหลกสลายไปในพริบตา ไม่นานให้หลัง เมื่อการระดมทุบของบ่าวรับใช้สิ้นสุดลง หมิงหลุนมองแขนของตัวเองที่ช้ำเป็นจ้ำๆ พลางครางในใจ เจ็บ เจ็บเป็นบ้า ! เขาเจ็บมากเสียจนน้ำตาคลอเบ้า นับตั้งแต่เกิดมา ราชโอรสเช่นเขาก็เพิ่งจะเคยถูกปฏิบัติราวกับไม่ใช่มนุษย์เช่นนี้เป็นครั้งแรกนี่ล่ะ บัดซบ ! นางหญิงบ้า ! ไว้ข้าหาเฉิงกงพบเมื่อไร เราได้เห็นดีกันแน่ ! ฮือๆ เฉิงกวง เจ้าอยู่ที่ไหน ? พี่ชายที่น่ารักของเจ้ากำลังถูกทรมานอยู่ที่นี่ แต่ตัวเจ้าเล่าไปอยู่เสียที่ไหนกัน ? <>::<>::<> อีกมุมหนึ่งของอำเภอ เฉิงกวงเอามือปาดเหงื่อบนหน้าผากพลางคิดในใจอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ บัดซบ ! เจ้านั่นเผ่นหายไปไหนกันแน่ ? ตัวเขาวนเวียนหาในอำเภออยู่เป็นนานสองนาน ก็ยังหาหมิงหลุนไม่พบ ลองถามคนในอำเภอดูก็แล้ว คนในอำเภอต่างก็บอกว่าไม่เคยเห็นคนลักษณะแบบนี้มาก่อนกันทั้งนั้น “เจ้ารู้หรือเปล่าว่าคืนนี้ปิศาจบนเขาจะมาสู่ขอบุตรสาวนายอำเภอที่คฤหาสน์แน่ะ !” “ยายคุณหนูที่ปรนนิบัติยากเย็นแสนเข็ญนั่นน่ะนะ ? ปิศาจนั่นคิดอะไรอยู่กันแน่ ?” “ใครจะไปรู้เล่า ! ข้าได้ยินมาว่ายายคุณหนูนั่นชอบแต่บุรุษรูปงามเหมือนสตรีเท่านั้น ปิศาจนั่นได้ซวยแน่ ! ดีไม่ดีคุณหนูนั่นอาจจะหนีการสู่ขอไปแล้วก็ได้ด้วยซ้ำ” “เป็นไปไม่ได้กระมัง ? ถึงปิศาจตนนั้นจะอัปลักษณ์มากก็เถอะ แต่มันมีตาทิพย์อยู่ ไม่ว่าจะเป็นสุดขอบฟ้าหรือก้นทะเลลึก ก็หนีไม่พ้นตาที่สามของปิศาจนั่นหรอก ขอแค่เป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ปิศาจนั่นจะสามารถหาพบได้ในพริบตาทั้งนั้น ถึงนางจะหนีไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” เดิมทีเฉิงกวงไม่ได้ตั้งใจจะฟังคำสนทนาไร้สาระพวกนี้แม้แต่น้อย แต่เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้ ความหวังก็จุดประกายขึ้นในสมองของครึ่งปิศาจทันที จึงรีบร้องทักขัดจังหวะการสนทนาของชาวอำเภอทั้งสองคนทันควัน “เดี๋ยวก่อน ท่านทั้งสอง ! ปิศาจตนนั้นอาศัยอยู่ที่ใดหรือ ?” “เจ้าจะไปหามันหรือ ?” ชาวบ้านคนแรกถามพลางชี้มือไปยังภูเขาลูกใหญ่ข้างหน้า “อยู่ที่ภูเขาลูกโน้นแน่ะ แต่เจ้าไม่ต้องไปหาหรอก เพราะคืนนี้มันจะมาที่คฤหาสน์ของนายอำเภอ เฮ้ ข้ายังพูดไม่ทันจบเลยนะ !” ท้ายประโยคเปลี่ยนเป็นร้องโพล่งขณะมองตามเงาหลังของเฉิงกวงที่ผละจากไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ล่ะ ขอแค่ไปขอให้ปิศาจตนนั้นช่วย ก็จะได้รู้สักทีว่าเจ้าโง่อู๋หมิงหลุนนั่นอยู่ที่ไหน เฉิงกวงนึกในใจอย่างลิงโลด เอาไว้หาเจ้านั่นเจอเมื่อไรละก็ จะขออัดให้หนำใจสักตั้ง ไม่อย่างนั้นข้าไม่ขอแซ่อู๋ ! <>::<>::<> เวลาเดียวกันนั้น ณ คฤหาสน์ของท่านเจ้าเมือง นะ หนาวเป็นบ้า ทำไมอยู่ดีๆ ก็หนาวเยือกขึ้นมาดื้อๆ แบบนี้ ? ในเวลาเดียวกับที่เฉิงกวงเพิ่งจะกล่าวอาฆาตขาดคำ หมิงหลุนซึ่งเดินไปเดินมาอยู่ในลานคหาสน์ก็เกิดอาการหนาวยะเยือกขนลุกเกรียวขึ้นมากะทันหันโดยไร้สาเหตุจนต้องเอามือกอดอก เหล่าสาวใช้ซึ่งมองมายังหมิงหลุนจากที่ไกลตาพากันวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างออกรส “สมแล้วที่เป็นชายหนุ่มแบบที่คุณหนูชงหรงสบใจ ไม่ใช่รูปงามแบบธรรมดาเลยจริงๆ !” หมิงหลุนมองเหล่าสาวใช้ที่ห้อมล้อมจ้องมองอยู่แต่ไกลพลางคิดอย่างเคืองจัด บ้าที่สุด มีคนคอยดูอยู่ตั้งมากขนาดนี้ ข้าก็หนีไม่ได้น่ะสิ ! เขาอุตส่าห์เดินวนเวียนอยู่ในลานคฤหาสน์นี้เพื่อหาทางออกอยู่เป็นนานสองนาน แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ มันไม่มีหนทางที่จะหนีได้เลยนี่สิ ! ขณะที่กำลังนึกกลุ้มใจ ชงหรงก็เดินออกมาจากในตัวเรือนและเอ่ยถามอย่างรู้ทัน “เจ้ามาอยู่ที่นี่ทำอะไรไม่ทราบ ? อย่าได้คิดหนีออกไปจากที่นี่เด็ดขาดเชียวนะ !” “ฮะ ฮ่าๆๆ ข้าไม่ได้คิดหนีสักหน่อย ข้าก็แค่ แค่ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น” หมิงหลุนรีบหัวเราะกลบเกลื่อน ชงหรงเดินเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มด้วยสีหน้าระรื่น “อีกแค่ไม่นานเจ้าก็จะกลายเป็นคนของข้าแล้ว ข้าจะเอ็นดูเจ้าให้มากๆ อย่างแน่นอน” คำพูดนี้ควรต้องให้ข้าเป็นคนพูดไม่ใช่หรือไร ? หมิงหลุนหนาวเยือกไปทั้งตัวจนแทบจะตายดับเสียเดี๋ยวนั้น แต่แล้วทันใดนั้น เสียงสนั่นกึกก้องก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน โครม ! ประตูลานหน้าเรือนถูกถีบกระเด็นไปไกลสามจ้างในพริบตาตามด้วยผงคลีฟุ้งตลบ หลังจากม่านฝุ่นจางลง บุคคลผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามาในลานอย่างไม่มีอาการกริ่งเกรงใดๆ ทั้งสิ้น จากนั้นกวาดสายตาคมปลาบเย็นยะเยียบมองผ่านหน้าทุกคนในที่นั้น สุดท้ายสายตามาหยุดลงตรงหมิงหลุนที่กำลังถูกชงหรงสวมกอดเอาไว้แน่น เอ่ยเสียงเย็นชา “ดูเหมือนเจ้าจะลืมแล้วสินะว่าพวกเรากำลังเร่งเดินทาง” “ฉ ฉะฉะฉะฉานอวี้ !” หมิงหลุนไม่นึกไม่ฝันเลยว่าฉานอวี้จะมาช่วยเขาก่อนหน้าเฉิงกวงหนึ่งก้าว “ร รูปงามอะไรอย่างนี้ !” ชงหรงปล่อยมือจากหมิงหลุนเดินเหมือนละเมอเข้าไปหาฉานอวี้ นัยน์ตาลุกโชติช่วงด้วยประกายไฟแห่งความลุ่มหลง “เจ้าคือน้องชายของเขาหรือ ?” แล้วนึกในใจว่า สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน แถมคนนี้ดูจะเหนือกว่ากันขั้นหนึ่งด้วยซ้ำ เพราะเขามีราศีแห่งอำนาจบารมีที่อู๋หมิงหลุนไม่มี ! ข้าแต่งกับคนนี้ดีกว่า ! “ไสหัวไป” ฉานอวี้เหลือบมองชงหรงอย่างเย็นชา หญิงนางนี้ ไม่ได้หลายใจแบบธรรมดาจริงๆ  ว่าแต่ฉวยโอกาสตอนที่ฉานอวี้ยังไม่ทันโมโหรีบหนีดีกว่า ! หมิงหลุนรีบย่องออกห่างจากบริเวณนั้นและเตรียมจะหนีทันที ชงหรงถูกฉานอวี้ว่าใส่หน้าดังนั้น ก็กรีดร้องเสียงแหลม “ท่านพ่อ ! เขากล้าด่าข้า !” ฮึ ! ถึงข้าจะบังคับเจ้าไม่ได้ ข้าก็ไม่เชื่อหรอกว่าท่านพ่อข้าจะบังคับเจ้าไม่ได้ด้วย ! นายอำเภอพุ่งปราดออกมาจากด้านในตัวเรือนด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบทันทีที่ได้ยินเสียงบุตรสาวเรียก “อะไรนะ ? ใครมันกล้ามาด่าชงหรงของข้า ?” ในสายตาของเขา ไม่มีผู้ใดเลิศล้ำไร้ที่ติยิ่งไปกว่าบุตรสาวสุดที่รัก “ใครก็ได้ จับตัวมันไว้ !” จากคุณ : ซีเรีย - [ 1 พ.ย. 50 03:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉานอวี้ชักกระบี่ออกมา หมิงหลุนเห็นสถานการณ์ชักไม่คอยเข้าที จึงรีบโถมเข้าไปขวางอยู่ข้างหน้าชงหรงและนายอำเภอทันที “อย่านะฉานอวี้ ! พวกเขาไม่ได้ตั้งใจ !” “ไสหัวไป ไม่อย่างนั้นข้าจะฟันเจ้าด้วย !” เสียงของฉานอวี้ราบเรียบเฉยเมย ไม่ได้ดังกว่าปกติแต่อย่างใด แต่ความรู้สึกที่แผ่ออกมาจากคำพูดเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารอย่างเข้มข้น “แต่ว่า..แต่ว่า ” หมิงหลุนตะกุกตะกักลนลาน จะทำยังไงดี ? ถึงพ่อลูกคู่นี้จะทำตัวน่ารังเกียจก็เถอะ แต่ความผิดก็ไม่ได้หนักหนาถึงขนาดต้องฆ่าให้ตายสักหน่อย ! รัศมีสีฟ้าแผ่ออกปกคลุมโดยรอบร่างของฉานอวี้และกระบี่ฮุ่นตุ้น ขณะเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ผู้ที่ขวัญกล้าบังอาจล่วงละเมิดข้า ต้องตายสถานเดียว” “พ พลังปิศาจแข็งกล้าอะไรอย่างนี้ !” นายอำเภออุทานอย่างพรั่นพรึง อย่างไรเขาก็ผ่านโลกมาไม่ใช่น้อย จึงเพิ่งตระหนักในบัดนั้นเองว่าชายหนุ่มตรงหน้าสามารถสังหารพวกตนได้อย่างง่ายดายไม่ผิดอะไรกับการเหยียบมดปลวก ! “พลังปิศาจ ? แบบนี้ก็แปลว่าเขาเป็นปิศาจน่ะสิ ?” ชงหรงถามอย่างยังไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่ดีว่าชีวิตของนางและบิดากำลังอยู่ในสภาพล่อแหลมเพียงใด “ถอยไป อู๋หมิงหลุน” ฉานอวี้ขวางกระบี่อยู่ระหว่างตัวเขาและอู๋หมิงหลุน ขอเพียงเขาวาดกระบี่เบาๆ  ไม่แค่คฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น แม้แต่อำเภอนี้ทั้งอำเภอก็จะหายสายสูญไปในพริบตาทันที เพียงแต่ เขายังไม่อยากฆ่าอู๋หมิงหลุนในตอนนี้ แม้จะหวาดกลัวจับขั้วหัวใจเพียงใด หมิงหลุนก็ยังไม่ยอมก้าวออกจากการขวางอยู่เบื้องหน้าสองพ่อลูกอยู่นั่นเอง และพยายามคิดหาทางออกอย่างสุดความสามารถ จะทำอย่างไรดี ? ข้ายังไม่อยากตาย แต่ว่า ถ้าข้าปล่อยให้ฉานอวี้ฆ่าสองคนนี้โดยไม่ช่วย เกิดต่อไปวิญญาณของสองพ่อลูกนี่มาหลอกหลอนข้าล่ะจะทำยังไง ? ตอนนี้ข้าต้องเลือกระหว่างถูกฉานอวี้ฆ่าตายกับถูกวิญญาณของสองพ่อลูกนี่ตามหลอกหลอนจนตาย ไม่ว่าทางไหนก็ตายเหมือนกันทั้งนั้น เดี๋ยวก่อน ! เหตุใดข้าถึงต้องตายด้วยเล่า ? ขอแค่เกลี้ยกล่อมฉานอวี้ไม่ให้ฆ่าสองพ่อลูกนี่ได้ก็พอแล้วนี่ ! เฮ้อ ช่างเถอะ อีกฝ่ายน่ะคือฉานอวี้เชียวนะ ! ในห้วงสมองของหมิงหลุนปรากฏภาพน้ำเสียงโหดเหี้ยมและเงาหลังอันเย็นชาในความฝันนั้น บางที ฉานอวี้คงคิดจะฆ่าข้ามานานแล้ว เพียงแต่ยังไม่มีข้ออ้างดีๆ เท่านั้น อย่างนั้น ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เขาก็ต้องฆ่าข้าอยู่ดี ดูท่าทางวันนี้ข้าคงยากจะหนีพ้นจากความตายเสียแล้ว หมอหลวงป๋าย อย่าลืมเผากระดาษเงินกระดาษทองให้ข้าทุกวัน 1 ค่ำกับ 15 ค่ำทุกๆ ปีด้วยล่ะ ! ไม่อย่างนั้นข้าจะไปหลอกหลอนเจ้า ! เมื่อคิดถึงชีวิตที่แสนสั้นของตัวเอง น้ำตาร้อนผ่าวก็เอ่อคลอหน่วยทันที ทันใดนั้น เสียงร้องตะโกนถามได้ดังมาจากประตูว่า “นี่ ! ที่นี่คือคฤหาสน์ของนายอำเภอใช่หรือไม่ ?” เสียงนี้ ? หมิงหลุนเหมือนได้เห็นแสงแห่งความหวังเสี้ยวหนึ่งเปล่งประกายขึ้นท่ามกลางขุมนรกอันมืดมิด และตะโกนเสียงดังลั่นโดยลืมเสียสนิทว่าชีวิตของตนกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย “เฉิงกวง เฉิงกวง ! ข้าอยู่นี่ !” “เอ๋ ! เจ้าก็อยู่ด้วยหรือ ?” เฉิงกวงอุทานอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าฉานอวี้ก็อยู่กับอู๋หมิงหลุนด้วย เฉิงกวงได้ขึ้นไปตามหาปิศาจบนเขาจนพบ และปิศาจบอกว่า ขอเพียงเฉิงกวงพาเขามาที่คฤหาสน์ของนายอำเภอและช่วยให้สู่ขอไปจนถึงได้แต่งงานเป็นผลสำเร็จ เขาก็จะบอกให้ว่าอู๋หมิงหลุนอยู่ที่ใด มาตอนนี้นับว่า ย่ำจนเกือกเหล็กพังยังไม่พาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย จริงๆ “เฉิงกวง ! เจ้ามาจนได้ ข้าเกือบต้องตายอยู่แล้วเชียว !” หมิงหลุนถลาเข้าไปหา เตรียมจะกอดเฉิงกวงแล้วร้องไห้โฮระบายความอัดอั้นทั้งหมด แต่ทว่า.. เปรี้ยง ! หมิงหลุนเพิ่งจะวิ่งเข้าไปใกล้ตัวน้องชาย ก็ถูกหมัดเหล็กสะท้านภพของเฉิงกวงต่อยตูมเข้ากลางแสกหน้า หงายหลังล้มตึงไปในทันที เฉิงกวงคว้าเสื้อพี่ชายกระชากตัวลอยขึ้นมาบริภาษอย่างเหลืออด “เจ้าเป็นกระบือหรือไงหา ! เจ้าเผ่นมาถึงนี่ทำไมไม่ทราบ ? รู้หรือเปล่าว่าข้าตามหาตัวเจ้าอยู่นานขนาดไหน ?!” “เพราะหญิงบัดซบนางนั้นแหละที่จับตัวข้ากลับมาแล้วบอกว่าอยากจะร่วมคู่กับข้า” หมิงหลุนรีบฟ้อง ตอนนี้มีเฉิงกวงอยู่ด้วย ฉานอวี้คงไม่ทำอะไรอีกหรอกนะ โอ๊ะ ! ที่อยู่ตรงประตูนั่นตัวอะไรน่ะ ? หมิงหลุนอุทานในใจในอาการตกตะลึงอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่กระโดดเข้ามาจากประตูลานคฤหาสน์ “นายอำเภอ ไม่ได้พบกันนานทีเดียว” สิ่งมีชีวิตสีเขียวตนนั้นเอ่ย “อา ! เจ้าคือ เจ้าคือหนอนเขียว ?” แค่เห็น นายอำเภอก็จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือปิศาจที่เคยช่วยชีวิตเขาในกาลก่อน และกล่าวคำสัญญาไว้ว่าจะมาสู่ขอชงหรงนั่นเอง “ถูกแล้ว ข้ามาสู่ขอชงหรงตามที่ได้สัญญาไว้เมื่อสิบปีก่อน” หนอนเขียวคายแก้วแหวนเงินทองล้ำค่ากองใหญ่ออกมาจากปาก แล้วเอ่ยว่า “นี่คือสินสอด” ชงหรงกรีดร้องลั่น “ท่านพ่อ ไม่เอานะ ! ข้าไม่อยากแต่งงานกับตัวประหลาดน่าขยะแขยงแบบนี้ !” “ตัวประหลาดที่ น่าขยะแขยงหรือ ?” หนอนเขียวก้มหน้างุด หมิงหลุนฟังแล้วนึกฉุนขึ้นมาอีกครั้ง “นี่ ชงหรง ข้าทนเจ้ามานานแล้วนะ !” เมื่อมีเฉิงกวงอยู่ด้วย น้ำเสียงของหมิงหลุนค่อยฟังดูมั่นอกมั่นใจขึ้นมาหน่อย “เอาแต่พูดว่ารูปงามอย่างนั้นอย่างนี้อยู่นั่นแล้ว เจ้าน่ะมียางอายเช่นที่กุลสตรีควรมีบ้างสักนิดหรือไม่ ? คนเรามองกันได้แค่เพียงรูปกายภายนอกเท่านั้นหรือไร ? อุปนิสัยก็ดี พฤติกรรมก็ดี เจ้าไม่สนใจเลยอย่างนั้นหรือ ? หนอน เอ่อ อะไรสักอย่างผู้นี้เขาเคยช่วยชีวิตท่านพ่อเจ้าของมาก่อน เจ้าควรจะปฏิบัติต่อเขาด้วยความรู้สึกสำนึกในบุญคุณถึงจะถูก ถึงเจ้าจะไม่อยากแต่งงานกับเขาก็ตาม เวลาพูดจากับเขาก็ควรมีความเกรงใจมากกว่านี้หน่อยสิ !” “ก็ข้าพูดความจริงนี่ ! หน้าตาอัปลักษ์ขนาดนี้ยังจะกล้าโผล่มาอีก ไม่รู้จักเจียมตัวเลยจริงๆ ” ชงหรงสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “เจ้าลองพูดอีกครั้งซิ !” เฉิงกวงแผดเสียงกร้าว เพราะจากที่ได้สนทนากับหนอนเขียว เขาก็รู้สึกแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นปิศาจที่ดีตนหนึ่ง เมื่อได้ฟังชงหรงว่าปิศาจหนอนเขียวเช่นนี้ จึงนึกโมโหขึ้นมาทันที ครึ่งปิศาจชักดาบออกมาทันควัน เตรียมจะสั่งสอนหญิงสาวผู้นี้สักตั้ง ปิศาจหนอนเขียวเอ่ยห้ามเศร้าๆ โดยที่ยังคงก้มหน้างุด “ช่างเถอะ เดิมทีมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ข้าเองก็รู้ดีเช่นกันว่าตัวเองหน้าตาอัปลักษณ์มาก แต่ข้าชอบคุณหนูชงหรงมากจริงๆ  ในเมื่อคุณหนูชงหรงไม่ได้ชอบข้า ข้าก็ได้แต่กลับภูเขาไปเท่านั้น” กล่าวจบปิศาจหนอนเขียวก็หันกายจะเดินจากไป แต่กลับพบว่ามีคนผู้หนึ่งยืนขวางอยู่ข้างหน้า ฉานอวี้นั่นเอง ฉานอวี้ก้มหน้าลงมองปิศาจหนอนเขียวซึ่งดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอหน่วย เอ่ยถามเสียงเรียบ “เจ้าเป็นปิศาจใช่หรือไม่ ? หากมีพลังปิศาจ ก็น่าจะสามารถเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ เจ้าไม่เคยลองมาก่อน หรือว่าเจ้าไม่ทราบ ?” “ข้า เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้หรือ ? เหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย ?” ปิศาจหนอนเอ่ยงงๆ “พวกเจ้าเปลี่ยนร่างได้ด้วยหรือ ?” หมิงหลุนเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก จึงหันไปถามเฉิงกวงอย่างพิศวง “ไม่ได้สักหน่อย ร่างนี้แหละเป็นร่างที่ดูดีที่สุดแล้ว” เฉิงกวงเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดฉานอวี้จึงพูดเช่นนี้ “ถ้าพูดถึงเปลี่ยนร่างละก็ มันก็พอจะได้อยู่หรอก แต่รูปร่างจะดูแย่กว่าในตอนนี้น่ะสิ !” “อย่างนั้นหรือ ? ถ้าอย่างนั้น ” หมิงหลุนหันไปมองฉานอวี้อย่างงุนงง ก็พบว่าปิศาจหนุ่มย่อกายลงนั่งตรงหน้าปิศาจหนอนเขียว จากนั้นใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางแตะหน้าผากที่หน้าผากของปิศาจหนอนเขียว แล้วหลับตาลงพึมพำเบาๆ ฟู่ ! กลุ่มควันหนาทึบพลุ่งขึ้นกลืนร่างของปิศาจหนอนเขียวในทันที หลังจากกลุ่มควันจางหายไป ก็ปรากฏชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าทุกคนแทนที่ “อา !” หมิงหลุนกับเฉิงกวงตกตะลึงพรึงเพริดจนอ้าปากค้าง ชงหรงเองก็ตกตะลึงจังงังเช่นกัน ทั้งสามต่างนึกไม่ถึงเลยว่าปิศาจหนอนเขียวหน้าตาอัปลักษณ์จะเปลี่ยนร่างกลายมาเป็นชายหนุ่มที่รูปงามได้ถึงเพียงนี้ “ท่านหนอนเขียวเจ้าขา ” ชงหรงจ้องปิศาจหนอนเขียวเขม็ง ดวงตาลุกโชติช่วงด้วยประกายแห่งความลุ่มหลงโดยลืมกิริยาท่าทางแสนทรามของตนเมื่อครู่เสียสนิท “คุณหนูชงหรง” “หนอนเขียว” หมิงหลุนเอ่ยเรียก “คุณค่าของผู้ใดนั้นไม่ได้อยู่ที่รูปกายภายนอกดอกนะ จงใช้ความดีของเจ้าทำให้นางยอมรับเถิด !” จากนั้นขยิบตาให้ปิศาจหนอนเขียว “ขอรับ !” ปิศาจหนอนเขียวตื้นตันใจจนน้ำตาคลอ <>::<>::<> ระหว่างทางที่พี่น้องทั้งสามพากันเดินออกจากอำเภอแห่งนี้ หมิงหลุนเปรยขึ้นว่า “แปลกจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าฉานอวี้รู้จักช่วยคนอื่นด้วย” แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉานอวี้ถึงได้ช่วยปิศาจหนอนเขียว แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้ทัศนคติที่หมิงหลุนมีต่อฉานอวี้ดีขึ้นไม่ใช่น้อย “ข้าแปลกใจเรื่องที่เขาใช้พลังปิศาจเปลี่ยนร่างของหนอนเขียวให้กลายเป็นมนุษย์มากกว่า เพราะข้าได้ยินมกรราชาบอกว่า มนตราบทนี้เป็นมนตราประจำเผ่าปิศาจจิ้งจอกที่สาบสูญจากการสืบทอดมานานมากแล้ว แม้กระทั่งมกรราชาเองก็ยังไม่สามารถใช้ได้ แล้วฉานอวี้ใช้มนตราบทนี้ได้อย่างไรกัน ?” เฉิงกวงว่า แต่ ที่หมิงหลุนพูดมาก็ใช่อีกเหมือนกัน เพราะแม้แต่ข้าก็ยังนึกไม่ถึงว่าฉานอวี้จะช่วยปิศาจหนอนเขียว ฉานอวี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ มากจนเกินไป  อยากรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาหนึ่งปีที่เขาหายสาบสูญ “พวกเจ้าสองคนพล่ามจบหรือยัง ?” ฉานอวี้ชะงักเท้า แล้วเบือนหน้ามาจ้องหมิงหลุนกับเฉิงกวงด้วยสายตาเอาเรื่อง “ข ขอโทษ พวกเราก็แค่ แค่พูดไปอย่างนั้นเอง เจ้าอย่าใส่ใจเลยนะ !” หมิงหลุนลนลานตะกุกตะกัก ...ยังดุเหมือนเก่าไม่มีเปลี่ยนเลยวุ้ย ! “เฮอะ !” ฉานอวี้แค่นเสียงเย็น แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ ที่ข้าทำเช่นนี้ เพียงเพราะไม่ต้องการให้ความปรารถนาดีของ “คนผู้นั้น” ที่สู้อุตส่าห์ช่วยปลุกมนตราบทนี้จากสายเลือดของข้าให้ตื่นขึ้นต้องสูญเปล่าเท่านั้น เพียงเพราะเหตุนี้เท่านั้น <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 1 พ.ย. 50 03:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดีใจที่ได้อ่านตอนนี้เร็วกว่าที่คิดและเยอะกว่าที่เดาแฮ่ะๆ ตอนนี้ผมเริ่มหัวเราะคนเดียวตั้งแต่เห็นชื่อตอนแล้วครับ มาฉากให้ฮาเป็นระยะไม่ขาดสาย สนุกมาก ชงหรง นี่เธอดูพิลึกหญิงดีนะครับ แต่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ หนอนเขียวก็มาในมาดใหม่ ฉานอวี้ ก็ยังรักษาอิมเมจแนวนักฆ่าเลือดเย็นเช่นเคย แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร .................^_____________________________^.............. จากคุณ : GTW - [ 1 พ.ย. 50 05:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หมัดนี้ของเฉินกวง คือการแสดงความรักในแบบฉบับเค้าล่ะ ต่อยเพราะรักหรอกนะเนี่ย...แต่จะว่าไป หมิงหลุนน้ำตาตกง่ายจัง เวลาเจออันตราย สิ่งแรกที่หมิงหลุนคิดถึงคือ "เฉินกวงช่วยด้วย" แต่เวลาปกติ หมิงหลุนเราคิดถึงแต่เรื่อง "เที่ยวกะกิน" น่าน้อยใจแทนเฉินกวงวู้ยยยยยย เอาใจช่วยเฉินกวง..."จงอยู่อย่างเข้มแข็งนะ" เอิ๊กกกกกก!       จากคุณ : adel_ew - [ 1 พ.ย. 50 15:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้ยินชื่อหนอนเขียวแล้วนึกถึงโฆษณาชาเขียวเลยค่ะ แบบนั้นก็คงจะน่าดีนะ อยากรู้จัก"คนผู้นั้น"ขึ้นมาเสียแล้วสิ จากคุณ : Caje - [ 1 พ.ย. 50 21:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม ตอนแรกนึกว่าถ้ารูปปีศาจอัปลักษณ์ ก็ได้ร่างมนุษย์ที่สวยงามนะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 2 พ.ย. 50 01:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฉานอวี้ ก็ดูเป็นคนใจดี เนอะ จากคุณ : เสราดารัล - [ 2 พ.ย. 50 20:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อาจารย์จี @ ฉานอวี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คาดเดาไม่ค่อยได้เท่าไหร่น่ะค่ะ ^^ ส่วนคุณหนูนี่ เธอก็ช่างสุดยอดจริงๆ ที่สุดยอดยิ่งกว่าคือหนอน(ชา)เชียว ที่ไม่เปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น - -" adel_ew @ นั่นสิ ปกติหมิงหลุนคิดถึงแต่เรื่องกิน เวลาเดือดร้อนค่อยนึกถึงน้องชาย - -" Caje @ ได้ยินชื่อหนอนเขียวแล้วนึกถึงโฆษณาชาเขียวเลยค่ะ <<< มีคนบอกอย่างนี้กันหลายคนเลยค่ะ ^^' scottie @ ในเรื่องนี้ ปิศาจที่สามารถแปลงร่างได้ มีแค่ฉานอวี้คนเดียวค่ะ ^^ เสราดารัล @ ในบางครั้ง เวลาที่เกี่ยวกับ "คนผู้นั้น" ฉานอวี้จะใจดี ส่วนเวลาอื่น...อย่าไปหวัง จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 พ.ย. 50 04:40:54 ]