มีผู้เดือดร้อนอยู่ทุกพื้นที่  จะช้าเร็วต้องปรากฏตัวออกมา

ฝนตกแทบทุกวัน ไม่หยุดหย่อน  ใครจะคิด ว่าหมู่เมฆเคลื่อนคล้อยจะนำเคราะห์กรรมสู่บางพื้นที่

ชุมชนเกษตรกรรม แหล่งเพาะปลูก เรือกสวน ไร่นา หรือ ปศุสัตว์ ล้วนเป็นเหยื่อที่พบเห็นบ่อยที่สุดตามหน้าข่าว

สะกิดใจนิดหน่อย  เพราะไม่ค่อยมีข่าวน้ำท่วมชุมชนอุตสาหกรรม โรงงานที่คอยพ่นควันดำ

เท่าที่ผ่านตา ผมไม่เคยเห็น


เหนือพื้นฟ้าแถวนั้น  ละอองน้ำจับตัวไม่อยู่  มีฝนประปรายแต่ไม่หนัก  ว่ากันตามทฤษฎีการกลั่นตัว

เมฆต้องลอยกระทบมวลอากาศเย็น ก่อนกลายเป็นหยดน้ำที่เรียกว่าหยาดฝน  

ท้องฟ้าเหนือโรงงาน ไม่น่าจะหลงเหลืออากาศเย็น  อาจมีเมฆผ่านมาบ้าง มีหย่อมฝนนิดหน่อย แต่เชื่อเถอะ ต้องหนีมาจากโรงงานเขตอื่นๆที่ร้อนกว่า


ชุมชนเขตอาศัยที่ชุ่มฉ่ำที่พอให้ไอความเย็น  คงมีแต่พื้นที่เกษตรกรรม ไม่ขอนับผืนป่า เพราะส่วนนั้น ธรรมชาติยังอยู่อย่างธรรมชาติ  ฝนตกหนักมากเข้า มีแค่น้ำป่าไหลหลาก มิได้ถึงขั้นท่วมขัง จนปัจจัยหาเลี้ยงชีวิต ผลผลิตตลอดทั้งปี เมล็ดพันธ์ุ์ ต้นกล้าที่หว่านไถไว้  กลายเป็นการลงทุนลงแีรงที่สูญเปล่า

มนุษย์ส่วนที่เลี้ยงชีพด้วยเกษตรกรรมธรรมชาติ  ต้องพึ่งพาฟ้าฝน  ฤดูกาลหมุนเวียนเคยเป็นวงจรแน่นนอน เป็นขั้นเป็นตอนปีละครั้ง  ร้อน ฝน และ หนาว มาเยี่ยมเพียงปีละหน  หากผ่านไปแล้วต้องอดใจรอถึงปีหน้า  แต่ก่อน ฤดูกาลมาเป็นเวลาแน่นอนเหมือนที่เขียนในแบบเรียนระดับสามัญ  แต่บัดนี้  มีฝนแทบทุกเดือน  ฤดูร้อนมีการจัดอันดับเป็นร้อนมากร้อนน้อย  ฤดูหนาวไม่หนาวเหมือนก่อน

ครองชีพมาด้วยเกษตรกรรม คืนให้ธรรมชาติด้วยสีเขียวของคลอโรฟิลล์ จะมากน้อย เราก็ทราบกันดีว่า เป็นเครื่องฟอกอากาศชั้นเยี่ยมที่ใช้เพียงพลังงานแสงอาทิตย์  เศษซากเปื่อยยุ่ยยังคืนคุณค่าทางอาหารสู่ผืนดิน หมุนเวียนไว้เลี้ยงพืชพรรณรุ่นถัดไป  เสียหยาดเหงื่อแรงงานไปมาก รายรับบางทีไม่คุ้มค่าแรง ถูกกดราคาอย่างไม่เป็นธรรม  ราวกับเป็นชะตากรรมของชีวิตที่ใกล้เคียงกับธรรมชาติมากที่สุด  

รักษาเมล็ดพันธุ์ไว้ได้ แต่ไร่ผืนดิน จะยังหาความงอกงามในวันเวลาข้างหน้าได้อย่างไร

ในวันเวลาของปากท้อง ทั้งของตนและครอบครัว จึงนำสู่การละแล้วซึ่งุภูมิลำเนา หอบกระเป๋็าเข้าเมืองใหญ่

หลายรายเข้าสู่วงจรจ้างงานของภาคพื้นอุตสาหกรรม

พื้นที่ที่ถูกน้ำท่วมข้างบางแห่ง แม้คืนสูสภาพเดิมแต่หน้าดินย่อยยับแทบหมดสภาพ ไม่อา่จปลูกเพาะพืชพรรณได้อีก ประโยชน์สุดท้ายย่อมต้องขายทอดกลุ่มนายทุนผู้เก็งกำไร และไม่พ้นกลายเป็นโครงการที่ฉาบด้วยคอนกรีต

เอาเถิด บางเรื่อง เล่าไปก็ป่วยการ ต้องเดิือดร้อนครั้งใหญ่กันทีหนึ่ง จึงมีผู้มีอำนาจใส่ใจช่วยเหลือ แจกจ่ายข้าวของบรรเทาทุกข์  เรียกหาคะแนนเสียง  พอให้มีผู้รู้ว่า “ ท่าน ” มา แล้ว ก็กลับไปรอชมรายงานข่าว หลังจากนั้น เลิกแล้วก็เลิกกัน  บรรเทาทุกข์ให้แล้ว น่าจะดีขึ้น  ปีหน้าทุกข์กันใหม่ ค่อยคุยกันอีกที  ในทุกหน่วยงานราชการ งานของประชาสัมพันธ์มีอีกอย่างคือติดต่อนักข่าวให้มากที่สุด

สังคมของเรา ความเดือดร้อนของคนอื่น คือ โอกาสของการกลายเป็นข่าว  ไม่หนักถึงขั้นเป็นข่าว –ไม่ช่วย

ได้แต่ถอนหายใจ

ทำความดีต้องมีคนรับรู้บ้าง ผมไม่เถียง แต่น่าจะจริงจังและมองการให้ไกล สิ่งใดๆที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา น่าจะมีบางอย่างผิดปรกติ

เราประกาศป่าสงวนแห่งชาติ มีเขตอนุรักษ์พันธ์ุสัตว์ แล้วเหตุใด จึงไม่มีพื้นที่เรือกสวนไร่นาอนุรักษ์กันบ้าง  ประกาศแล้วจัดเจ้าหน้าที่ภาครัฐดูแลให้อุดมสมบูรณ์ คงสภาพเดิม  ส่งเสริมให้เป็นเกษตรกรรมตามวิถีธรรมชาติอย่างยั่งยืน  

เป็นเพียงความฝันของผม แต่อย่างฟังผมเลย ผมเป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยมีที่ดินทำกินถูกน้ำท่วมขังและสูญเสียผลผลิตในอนาคตที่ใช้ฝากชีวิต  ค่าอาหาร หยูกยารักษาโรค จะเอาปัจจัยใดๆไปแลกมา  เอาข้าวสักกระสอบที่เก็บไว้กิน ไปจ่ายค่ายารักษามะเร็ง  โรงพยาบาลคงส่ายศีรษะและหัวเราะเยาะ

น้ำท่วมขังพื้นที่เลี้ยงชีพ  คงหนักพอๆกับสึนามิ

ผมไม่รู้ว่า ท่วมชีวิต หรือ ท่วมปัจจัยการดำรงชีวิต อย่างไรน่าเศร้ากว่ากัน  แต่คิดว่าอย่างหลังคงต้องทรมานไปอีกยาวนานกว่าจะปรับตัวปรับใจใหม่  ยิ่งวันวัยเลยล่วงกว่าหกสิบเจ็ดสิบ จะเอาแรงใจที่ไหนมา  หาบ้านพักคนชราอาศัยยังยากเย็น


ไม่ใช่ความผิดของก้อนเมฆ ไม่ใช่ความผิดของลมที่พัดพาก้อนเมฆไปตามที่ต่างๆ

ไม่ใช่ความผิดของใคร

เรามาไกลเกินกว่าจะเอาแต่กล่าวโทษกัน

และเราคงอยู่ไกล..กว่าจะช่วยเหลือกันและกันอย่างจริงจัง

ภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคอุตสาหกรรม และภาคเกษตรกรรม

มีแต่ฝักฝ่าย

ไม่มีใครคิดว่า เราอยู่บนภาคผืนดินเดียวกัน