หมูกระทะ  panshop 004

เสียงระฆังดัง เหง่งหง่าง   ณ.  วัดเจดีย์ไฟ  ดินแดนแห่งพุทธธรรม   ดินแดนแห่งความสงบ   สุขาวดี    เสียงสุนัขเห่าหอนรับ  กระแสธรรมดังก้องกังวาน

พุทธัง   สรณัง   คัจฉามิ.....  

เสียงเพลงโหยหวนของ  สุเทพ  วงศ์กำแหง  ดังมาจาก ห้องสัปเหร่อเก่าคร่ำคร่าท้ายวัด   สัปเหร่อ ชราแต่หัวใจ  คุโชนด้วยไฟโลกีย์  หรี่เสียงวิทยุ  มองขบวนแห่นาคยาวร่วมกิโล
“โอ้โฮ  นาคแต่ง ชุดลิเกด้วย   ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่”

ในที่สุด  อดุลย์ก็ก้าวเข้าสู่ ร่มกาสาวภัต  เขาสูดลมหายใจ  ยืนมองดูพระประธาน  ในที่สุดก็หลุดออกจาก  ชีวิตคนบาป
น้ำพระเนตรขององค์พระประธานไหลปริ่ม  ซึมออกมาสีแดงราวกับเลือด  พระอดุลย์ขยี้ตา  รู้สึกจิตตก  เหมือนมีลางร้าย

“นี่เรายังไม่พ้นบ่วงกรรมอีกหรือ” เขารำพึง
“มาบวชที่นี่เหมือนกัน หรือ”  มาลัยสาวน้อย  เคี้ยวหมากหยับๆ  นั่งยองๆ มองหน้าพระหนุ่ม
พระ อดุลย์ มองหน้ายายชี  รูปร่างสันทัด  นั่งปากแดง  จ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มาลัย.........”  เขาละล่ำละลัก เหมือนค้นพบสิ่งที่หายไป
“คุณกลาง  มาทำอะไรที่นี่  ผมตามหาคุณหนู.......ตั้งแต่คุณหนู  หนีผมมา.........”

พระ อดุลย์  รู้สึกเย็นเยียบในทรวงอก  เหมือนมีลิ่มน้ำแข็ง แทงทะลุจากสีข้าง  ด้านซ้าย  ทะลุหัวใจ  หน้ามืด  มือไม้อ่อนยวบ  บาตรตกจากอุ้งมือ  กระทบพื้น  “เพล้ง”

แขกเหรื่อที่มาในงาน  ต่างเข้ามารุมล้อม แม่ชีมาลัย  ซึ่งนั่งยองๆ  เคี้ยวหมากจับๆ
“คุณหนู  คุณกลาง  ทูนหัวของนม”  ทุกคนต่างตกใจกับการปรากฏตัวของคุณหนูมาลัย  จนลืมสนใจ   ภิกษุ  อดุลย์  ซึ่งนอนหมดสติ  จมอยู่กลางกองข้าวจากบาตร ที่แตกกระจาย

มีเพียงมาลัยคนเดียวที่นั่งมอง  พระ อดุลย์ ด้วยอารมณ์  ทั้งรักทั้งเกลียด

1 ปี 6  เดือน 28 วัน  ก่อนหน้านี้

ณ. บ้าน  พิมานไฟ  คฤหาสน์หรูกลางย่านบางใหญ่   เนื้อที่  25 ไร่  3 งาน 14 ตารางวา   เสียงเอะอะโวยวาย  ดังลั่น  ทำลายความสงบ  จนแมวริชาร์ด  ละจากจานข้าวด้วยความตกใจ

“ยายเล็ก  แกท้องกับใคร”  คุณใหญ่  สาววัยคานทองตะคอกอย่างเอาเป็นเอาตาย   เธอยืดตัวกระแอมเบาๆ
“ใจเย็นๆซิคะพี่  พูดกับน้องดีๆ  ยังไงเขาก็เป็นน้องของเรา”  มาลัยน้องคนกลางทักท้วง
“ใช่   พ่อว่า  มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะ”  ชวลิต  ผู้เป็นพ่อเข็นรถ  เข้ามาสมทบอย่างยากเย็น

“ไม่รู้  หนูไม่ยอม......มันแย่ง  อดุลย์  คู่หมั้นหนู”  คุณใหญ่ฝืนยิ้ม  อารมณ์ วัยทองทำให้รู้สึกวูบวาบ  เหมือนดอกไม้ต้องลม
ชวลิต  แทบไม่เชื่อหูตัวเอง  เมื่อทราบว่า  อดุลย์คนที่เขารักและส่งเสริมมาตลอด  หวังให้เป็นเสาหลักของบ้านแทนเขา  กลับทดแทนคุณด้วยการเป็นพญาเทครัว

เขาก้มลงมอง  หัวใจดวงน้อยๆ  ที่ตีบลงเรื่อยๆ
“ยายกลางพ่อ..........”  เขาก้มลงมองหน้าแป๋วแหววของแมว  ริชาร์ด  “ไปไหนกันหมด  พ่อหัวใจวาย..........”

คุณใหญ่กับยายกลาง  ยืนมอง  รถสปอร์ต  ราคา 30 ล้าน  ที่อดุลย์  และยายเล็ก ขับเข้ามา    อย่างสะกดกลั้นอารมณ์โกรธแทบระเบิดจากคุณใหญ่    ทำให้อดุลย์รู้สึกแปลกๆ  เขาจึงขับช้าๆไป  จอดหลังบ้าน  พลางโบกมือทักทายว่าที่พ่อตา  ซึ่งกำลังชูมือไปมาหน้าตาเขียวคล้ำ

“สัญญานะคะ  ว่าจะพูดกับน้องดีๆ”  มาลัยเตือนสติ พี่สาว  ทั้งสองคนวิ่งตามรถของอดุลย์ไปติดๆ   ประตูแบบกรรไกรของรถหรู  เปิดออก  ยายเล็กซึ่งบัดนี้ท้องใหญ่  ค่อยๆกลิ้งลงจากรถอย่างลำบาก  มือของเธอกำปืนพก  บาร์เล็ตต้า   9  มม.

“พี่ใหญ่  มีอะไรจะพูดกับหนูหรือคะ”  ยายเล็กถาม
“ไม่มีอะไรจ๊ะ  ไปธุระมาหรือ   อ้อ  ไปโรงบาล” คุณใหญ่  ลืมบทหึงหวงไปชั่วขณะ  มองปืนด้ามสีดำมะเมื่อมอย่างสับสน

มาลัยกระทุ้งพี่สาว  “ทำไมไม่พูด  อย่างที่ซ้อมไว้ล่ะ”
“พี่เขาจะบอกว่า  อีเล็ก  แกแย่งแฟนฉัน  ฉันอยากจะฆ่าแก”
อดุลย์  ซึ่งระวังตัวอยู่  รีบผลักน้องเล็กโผเข้าหาคุณใหญ่
“คุณใหญ่   ผมผิดไปแล้ว  แต่ผมรักคุณเล็กเขาจริงๆนะ”

อดุลย์ โอบมาลัย  น้องสาวคนกลางอย่างทะนุถนอม   มาลัยฟันศอก  เข้าเหนือคิ้วซ้ายของชายโฉด  เลือดพุ่งเหมือนท่อประปาแตก
ยายเล็กเมื่อเห็นเลือด  เกิดอาการหน้ามืด  หันปากกระบอกปืน  ยิงใส่ คุณใหญ่ทันที

“แชะ.....แชะ” ปืน บาร์เล็ตต้า  ขัดลำกล้อง
“อย่า.........” อดุลย์  วิ่งไปปิดประตูรถ  อย่างห่วงใย
“ยัยเล็ก  แกคิดจะยิงพี่หรือนี่”  คุณใหญ่  ปีนหลังคา รถคันงามของ อดุลย์  โดดลงเข่า กลางลิ้นปี่ ของ คุณเล็กที่ยังไม่หายมึนงง  พลางปล้ำแย่งปืนที่ใกล้จะหายขัดลำกล้องแล้ว

เสียงปืนดังขึ้น  2  นัด  พร้อมกัน
“ปัง.........ปัง”  คุณใหญ่และ ยายเล็ก  มองตากันอย่างโกรธแค้น  คุณใหญ่ซึ่งทับอยู่ข้างบนลุกขึ้นยืน  ยิ้มอย่างมีชัย  “แก.....แก”  พูดยังไม่ทันจบ  เธอทรุดลง ขาดใจตาย

“ในที่สุด  อดุลย์ก็เป็นของฉัน.......”  ยายเล็กมองร่าง  พี่สาวที่ทรุดลงเลือดพุ่งจากขมับด้านขวา

เธอค่อยๆ พยุงกายอย่างยากเย็น  แต่จังหวะนั้นกลิ่นคาวเลือด  ทำให้เธอรู้สึก พะอืดพะอม  ขาซ้ายหมดแรง ซวนเซ  จน ศีรษะไปกระแทก ประตูรถเปิดออก  อดุลย์  รู้สึกโล่งอกที่นางมารร้าย  ตายจากไป  เหลือแต่คนที่เขารักทั้งสองคน
“ที่รักลูกของเราจะหน้าเหมือนผมไหมครับ”  พูดพลางหอมแก้มมาลัย  อย่างห่วงใย

มาลัยคาราเต้  เข้าแสกหน้า  ไอ้นกขุนแผน อย่างห่วงใย
อดุลย์  ผวา  คว้าประตูกรรไกร  ของ ลัมโบกินี  คันละ 30 ล้าน  เหมือนนกปีกหัก  ประตู ฟันฉับปิดทับหัว ยายเล็กที่กำลังหัวเราะงอหายอยู่  หัวขาดกระเด็น  เลือดพุ่งเลอะรถหรูแดงฉานชวนสยดสยอง

ในวินาทีเดียวกัน  ชวลิตซึ่งคลาน มาดูเหตุการณ์ก็หมดลมใน  เวลาเดียวกัน

“พ่อ .........พี่........น้อง..........”  มาลัย  ตกใจกับภาพเบื้องหน้า  เธอมอง อดุลย์ ด้วยความโกรธแค้นและแสนรัก
“ฝากไว้ก่อน.........พี่สอนไว้”  มาลัยหวีดร้อง สุดเสียง  วิ่งเตลิดออกจากบ้าน  มุ่งไปทางบางบัวทอง

10 ปีก่อนหน้านี้

คืนวันรับน้องใหม่  ขบวนแห่โคมของน้องใหม่  ผ่านไปอย่างทุลักทุเล  ไฟไหม้โคมไปบางส่วน  รุ่นพี่หิ้วถังน้ำ  ตามประกบขบวนแห่โคม  เกรงจะเผามหาวิทยาลัย

“ไงจ๊ะ  มานั่งอยู่คนเดียว  ไม่มีใครอยากได้โคมเหรอ”  สาวหน้าใส  ทักเงาร่างตะคุ่ม คล้ายผีนั่งประคองโคมไม้ไผ่ แสนรัก  เขานั่งคอตก  เพิ่งเข้ามาเรียนไม่มีเพื่อน  ไม่รู้จะคุยกับใคร

“ขอได้ไหมล่ะ  ฉันอยู่คณะวิดยา”  แก้มเธอมอมแมมไปด้วยแป้ง  ผูกจุกบนหัว  3  อัน พันด้วยริบบิ้นสีแดง  ดูเหมือนคนสติไม่ดี
“ไปส่งที่คณะหน่อยสิ  แต่ตอนผ่านคณะ วิดวะ  เบาหน่อยล่ะ  เดี๋ยวโดนตื้บ” เธอจูงมือเพื่อน ร่างสูงสง่า เดินเงียบๆไปตามทางที่มีแต่แสงโคมจากไม้ไผ่

“ชื่อ อะไรล่ะ  ฉันชื่อ  มาลัย”  สาวน้อยคุยจ๋อยๆ
“อดุลย์”  เขารู้สึกถูกชะตาคู่สนทนา  ซึ่งพูดไม่ยอมหยุด
“ที่คณะมีลิงด้วย  อาหารนะอร่อยสุดยอด  ถ้าเบื่อไปทานกันนะ  ถ้าชอบบกล้องก็มี  พิพิธภัณฑ์ด้วย  ชอบดูอะไรมีหมด  เพื่อนก็สวยๆ  มีเยอะแยะเดี๋ยวแนะนำให้  ชอบวัวไหมล่ะ  มีวัวให้รีดนม...........”

เธอคุยไม่หยุดปาก  อดุลย์  รู้สึกเหมือนไฟช๊อตเมื่อแขนที่ถือ  โคมไม้ไผ่ ถูกแขนเธอเบียด
มาลัย  ถอยห่างไปนิดด้วยความเขิน  เธอยิ้มให้เขา  ส่วนอดุลย์  กัดริมฝีปากแน่นทำหน้าลิงใส่
“นี่เธอไม่รู้เ ลยหรือว่า  โคมไฟนี้ให้ใครก็ต้องเป็นของคนนั้นตลอดไป” อดุลย์ คิดในใจ  มาลัยพูดจ๋อยๆไปตลอดทาง   จากนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ก็สานต่อจนเป็นความรักในที่สุด

17 ปีก่อนหน้านี้

ณ .หมู่บ้าน ดงมะไฟ  ทารกน้อยร้องไห้จ้า  มองซากบ้านที่ถูกไฟเผาควันคละคลุ้งไปทั่ว คนในครอบครัวนอนตายกลาดเกลื่อน
ชายร่างใหญ่  รูปร่างเหมือนนักมวย  คลานไปมาอย่างสับสน  เขาถูกทำร้ายจนกระอักออกมาเป็นเลือด
“อดุลย์ลูกพ่ออยู่ไหน”

ทารกน้อยคลานอย่างรวดเร็ว  เข้าหาร่างของชายผู้เป็นพ่อ
“อดุลย์ลูกรัก  พ่อจะต้องตายแล้ว”  เขากระอักออกมาเป็นเลือด
“ไอ้ชวลิต  ศัตรูของเรามันฆ่าแม่และพี่น้องของลูกจนหมด”

ทารกน้อย  มองแมวตัวโปรด  ซึ่งกำลังนอนปะงาบๆ เ ขาอุ้มแมวไปให้พ่อกอด
“ดีที่ลูกไปซ่อนตัวในชะลอม  มันจึงไม่เห็น”  เขานึกถึงชะลอมน่าจะสานให้ใหญ่กว่านี้จะได้ไปซ่อนด้วย

“ลูกจะต้องแก้แค้นให้พ่อแม่พี่น้อง  จำไว้”  ขนจากแมว  ปลิวเข้าจมูก  ลมหายใจสุดท้ายจากไป  เขาสะดุ้งสุดตัว  ความแค้นทำให้ตาเบิกโพลง

ชาติที่แล้ว

แมลงวันหัวเขียวตัวอ้วน   บินมาตอมซากศพชายคนหนึ่ง  ก่อนจะถูก  ลิ้นอันเหนียวนุ่มของกบ  ตวัดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย  งูเห่าซึ่งแอบซุ่มอยู่ข้างๆศพ  ฉกใส่กบตัวนั้น  พร้อมตวัดรัดร่างกบผู้โชคร้าย  จนกระดูก แหลกละเอียดก่อนอมเข้าปาก.......

3  พฤศจิกายน  2550