ความคิดเห็นที่ 1 เวลาเดียวกันนั้น ทางด้านพวกอู๋หมิงหลุนทั้งสาม “เฉิงกวง ปล่อยข้าเสียทีสิ !” หมิงหลุนตะโกนร้องไปพลางถูกลากเดินลิ่วๆ ไปพลาง “เจ้าจะทนใจร้ายทิ้งให้น้องชายผู้น่ารักต้องไปเสี่ยงอันตรายขณะที่ตัวเองอยู่เสพสุขคนเดียวในร้านอาหารนั่นได้ลงคออย่างนั้นเรอะ ?” เฉิงกวงจ้องหน้าหมิงหลุนเขม็งด้วยสายตาฆาตกร “หมอกลงแล้ว” ฉานอวี้ซึ่งเดินนำหน้าชะงักเท้า “แน่อยู่แล้ว” หมิงหลุนรีบแทรกเบี่ยงประเด็นสนทนาทันที “ที่ซึ่งพวกเราจะไปชื่อหมู่บ้านหมอกขาว มันก็ต้องมีหมอกสิถึงจะถูก !” “ไม่ใช่สิ ! นี่เป็นหมอกปิศาจ !” มือเฉิงกวงเลื่อนไปกุมด้ามดาบในอาการเตรียมพร้อมลงมือเต็มที่ “โอ๋ ? มีอะไรผิดปกติหรือ ?” หมิงหลุนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น “ชิ” เฉิงกวงแค่นเสียง “ดูท่าทางประสาทสัมผัสทื่อก็มีประโยชน์เหมือนกันนี่” ฉานอวี้ไม่รู้สึกว่ามีกลิ่นอายปิศาจอื่น จึงก้าวไปข้างหน้าต่อ เฉิงกวงเองก็คลายมือจากด้ามดาบเช่นกัน แล้วลากคอหมิงหลุนเดินตามฉานอวี้ไป เดินไปได้อีกประมาณหนึ่งหลี่ หมอกก็ลงจัดมากขึ้นเรื่อยๆ  ลงจัดมากเสียจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ห่างออกไปมากกว่าสิบก้าวได้อย่างชัดเจนเสียแล้ว หมิงหลุนรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จึงเกาะเฉิงกวงแน่นขณะหันมองล่อกแล่กไปรอบด้าน พึมพำว่า “สมแล้วที่ชื่อหมู่บ้านหมอกขาว ว้าก !” เฉิงกวงซึ่งเดิมทีไม่ได้นึกกลัวอะไรถูกเสียงร้องลั่นของหมิงหลุนทำเอาสะดุ้งโหยง เหงื่อเย็นเยียบแตกโซมกายทันที หันมาตวาดลั่นอย่างเคืองจัด “อยู่ๆ ก็ร้องออกมาทำไมหา ?” “ต ตรงนั้น ม มี ง เงาคนแวบผ่าน” หมิงหลุนตะกุกตะกักปากคอสั่น “ชิ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ! ตอนนี้มองเห็นอะไรไม่ชัดสักหน่อย และถ้ารอจนไปถึงที่ซึ่งมองเห็นได้ชัด ข้าก็ต้องรู้สึกได้ด้วยสิ” เฉิงกวงไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อ “ออกมา !” เสียงเย็นชาของฉานอวี้ดังสะท้อนก้องอยู่ท่ามกลางสายหมอก ทว่าหลังเสียงสั่งของฉานอวี้ ก็มีเสียงแผ่วจางราวกระซิบเอ่ยตอบมาอย่างนุ่มนวล ประหนึ่งเกรงว่าเด็กน้อยซึ่งเพิ่งจะหลับสนิทได้ไม่นานจะตกใจตื่นกระนั้น “พวกท่านคือใคร ? ไยจึงมายังหมู่บ้านหมอกขาวแห่งนี้ ?” “เจ้าลับๆ ล่อๆ ติดตามพวกเราด้วยจุดประสงค์ใด ?” เสียงของฉานอวี้ไม่ได้ดังอะไร แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจอันแรงกล้าซึ่งบังคับให้ผู้ฟังมิอาจไม่ทำตามที่สั่ง “ท่านทราบแต่แรกแล้วหรอกหรือ”  หญิงสาวสวมชุดขาวผู้หนึ่งปรากฏกายขึ้นตรงหน้าปิศาจหนุ่ม และไม่เพียงแต่เสื้อผ้าอาภรณ์เท่านั้นที่เป็นสีขาว กระทั่งสีผิวและสีผมของนางก็ขาวประหนึ่งหิมะทั้งหมด  แม้จะดูแล้วรู้สึกว่ากลืนเป็นสีเดียวกันเกินไปก็ตาม แต่ก็ทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นรู้สึกเช่นกันว่านางเป็นหญิงสาวที่ดีงามและบริสุทธิ์ หมิงหลุนเห็นสตรีนางนี้เข้า ก็ร้องโพล่งพลางชี้มาที่นางเป็นการยืนยันทันที “ที่ข้าเห็นเมื่อกี้คือนางนี่แหละ !” “นางไม่ใช่ปิศาจนี่ !” เฉิงกวงเอ่ยอย่างประหลาดใจ ...มิน่าเล่าข้าถึงได้ไม่รู้สึกถึงพลังปิศาจ... “ถูกแล้ว ข้าคือวิญญาณ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มๆ “โอ้ ! สวัสดี นึกไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวที่งดงามปานนี้จะเป็นวิญญาณได้” หมิงหลุนเอ่ยทักอย่างห้าวหาญ “คิกคิก” หญิงสาวเอามือปิดปากหัวเราะเบาๆ “ข้าชื่อเสี่ยวป๋าย (สีขาว) พวกท่านเล่า ?” “เสี่ยวป๋ายหรือ ชื่อนี้เหมาะกับนางจริงๆนั่นล่ะ” เฉิงกวงพึมพำ “ข้าชื่อหมิงหลุน เขาชื่อ...โอ๋ !” หมิงหลุนรีบหุบปากกะทันหันเมื่อพบว่าฉานอวี้กับเฉิงกวงต่างจ้องมาที่เขาเขม็งด้วยสายตาดุดัน “ชื่อหมิงหลุนหรือ ? เป็นที่ไพเราะจริงๆ  ฟังแล้วอ่อนโยนเหมือนตัวท่านไม่มีผิด” เสี่ยวป๋ายทราบความคิดระแวงของอีกสองหนุ่มดี จึงไม่ได้รุกถามมากไปกว่านี้  “พวกท่านจะมาทำอะไรที่หมู่บ้านหมอกขาวนี่หรือ ?” “จับปิศาจ !” เฉิงกวงเอ่ยตอบอย่างขวานผ่าซาก “ปิศาจที่พวกเขาเอ่ยถึงคือเจ้าใช่หรือไม่ ?” “มิใช่” สีหน้าเสี่ยวป๋ายดูเศร้าหมองทันที แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มอย่างรวดเร็ว “วางใจเถิด คนที่หมู่บ้านข้าต่างก็สบายกันดี พวกท่านตามข้าเข้าไปในหมู่บ้านกันก่อนเถิด !” “จริงสิ ขนาดเวลากลางวันเช่นนี้ เจ้ายังสามารถปรากฏกายได้อีกหรือ ? ช่างเป็นวิญญาณที่ไม่มีความรู้สึกด้านเวลาเอาเสียเลยนะ !” หมิงหลุนเพิ่งจะรู้สึกว่าการที่เสี่ยวป๋ายมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในเวลานี้เป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างมาก “ฮึฮึ เป็นเพราะเมื่อสมัยยังมีชีวิตข้าเป็นปิศาจ ดังนั้นจึงยังคงมีพลังปิศาจเหลือตกค้างอยู่ในร่างเล็กน้อย ทำให้สามารถคงร่างนี้ในเวลากลางวันได้ครู่หนึ่ง เพียงแต่ไม่อาจสัมผัสถูกแสงอาทิตย์โดยตรงได้เท่านั้น” ...หึ ยังคงมีพลังปิศาจเหลือตกค้างอยู่ในร่างเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ ?... ฉานอวี้หัวเราะอย่างเย็นชาในใจ “ถ้าอย่างนั้น เจ้าเป็นคนสร้างหมอกพวกนี้หรือ ?” หมิงหลุนดูจะมาคำถามมากมายไม่ใช่น้อย “มิได้” เสี่ยวป๋ายชะงักเท้าลงกะทันหัน แต่แล้วก็รีบเอ่ยยิ้มๆ อย่างรวดเร็ว “โปรดวางใจเถิด หลังจากผ่านคืนนี้ไปแล้ว ข้าจะพาพวกท่านออกไปจากหมู่บ้านเอง ถึงเวลานั้นขอให้พวกท่านจงรีบจากไปเสียเถิด ! เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ซึ่งพวกท่านควรจะมารั้งอยู่” ...หากพวกท่านสามารถผ่านคืนนี้ไปได้ล่ะก็นะ... “เห็นจะไม่ได้หรอก เพราะหากยังจับปิศาจไม่ได้ละก็ พวกเราจะไม่มีเงินค่าอาหารไปจ่ายให้เถ้าแก่ร้านน่ะสิ !” หมิงหลุนว่า “แต่จะว่าไป...ในเมื่อมีประกาศอยู่ในกระดานประกาศข่าวของเมือง อย่างนั้นปิศาจตนนั้นคงไม่ใช่ปิศาจธรรมดากระมัง ? เพราะไม่เช่นนั้นหน่วยปราบมารคงจะกำจัดมันไปเสียนานแล้ว !” เฉิงกวงจ้องแผ่นหลังที่สั่นสะท้านเล็กน้อยของเสี่ยวป๋ายเขม็ง เสี่ยวป๋ายหันกลับมาเอ่ยยิ้มๆ “ฮึฮึ คนพวกนั้นก็แค่เป็นกังวลกันเกินเหตุเท่านั้นเอง” “เช่นนั้นรึ ?” เฉิงกวงยิ้มเย็นชา ...สามคนนี้ไม่ธรรมดาเลย โดยเฉพาะปิศาจผู้นั้น แม้จะไม่ได้เอ่ยอะไรเลยก็ตาม แต่กลับสามารถรู้สึกได้ถึงพลังปิศาจที่แผ่คุกคามออกมาจากร่างของเขาได้อย่างชัดเจน แต่ทว่า เหตุใดเขาทั้งสองจึงพามนุษย์ผู้นี้มาด้วยเล่า ? เพราะจากที่ดู มนุษย์ผู้นี้น่าจะไม่เป็นวิชาอาคมใดๆ ทั้งสิ้นนี่นา ! เช่นนี้มิเท่ากับว่ามารนหาที่ตายดอกหรือ ?... เสี่ยวป๋ายกำมือแน่น ...หญิงสาวผู้นี้มิใช่ปิศาจธรรมดา !... ฉานอวี้คิดในใจอย่างเงียบงัน <>::<>::<> “ว้าววว !” หมิงหลุนมองหมู่บ้านหมอกขาวในอาการตกตะลึงตาค้าง ปากอ้ากว้างจนหุบไม่ลง “งดงามอะไรอย่างนี้ ! ราวกับแดนสวรรค์ก็ไม่ปาน” “ชิ เจ้าอยู่ในวังมานานเกินไปจนเปลี่ยนมาชอบของที่เรียบง่ายแทนหรือไร ?” เฉิงกวงมองไม่เห็นออกแม้แต่น้อยว่าภาพตรงหน้ามีอะไรงดงามที่ตรงไหน “ก็เจ้าดูต้นไม้พวกนั้นสิ เป็นสีเขียวสวยน่ารักจริงๆ  แล้วยังมีๆ ที่เป็นผืนๆ นั่นคืออะไรหรือ ? ทำไมถึงปลูกหญ้ากันแบบนั้นด้วยเล่า ?” หมิงหลุนชี้ไปทางท้องนาพลางเอ่ยถาม “คิกคิก นั่นคือนา ที่ปลูกอยู่ในนั้นน่ะคือข้าวที่พวกเรารับประทานกันนะ !” เสี่ยวป๋ายยิ้มบางๆ “โอ๋ ? ข้าวที่พวกเราทานกันคือหญ้าพวกนี้เองหรอกหรือ ?” หมิงหลุนประหลาดใจ “ใช่แล้วๆ  ขอร้องล่ะ เจ้าช่วยระงับอาการอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหน่อยได้หรือไม่ ? รีบๆ เดินต่อได้แล้ว !” เฉิงกวงเกิดอาการพูดไม่ออกอย่างรุนแรง ฉานอวี้กวาดมองไปรอบๆ โดยไม่สนใจหมิงหลุนกับเฉิงกวง บ้านเรือนพวกนี้ สายตาคมปลาบกวาดมองไปยังเหล่าผู้คนที่อยู่รายรอบบริเวณนั้น และเมื่อพบว่าผู้คนเหล่านั้นต่างก็จ้องเขม็งมายังพวกเขาด้วยดวงตาปราศจากวี่แววแห่งชีวิต คิ้วเรียวได้รูปก็ขมวดบางๆ ระหว่างที่ออกเดินกันต่อ เฉิงกวงลดเสียงลงกระซิบเตือนหมิงหลุนว่า “นี่ อู๋หมิงหลุน อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเชียวนะ ถ้าเจ้าออกห่างจากรัศมีสายตาของพวกข้าละก็ เจ้าได้ถูกกินแน่ !” “โอ๋ ? เหตุใดข้าถึงจะถูกกินเล่า ?” หมิงหลุนถามเสียงดังอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “เจ้าเป็นกระบือหรือไงหา ! เรื่องแบบนี้พูดออกมาเสียดังลั่นแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า !” เฉิงกวงเดือดจัดเสียจนเล็บงอกยาวออกมาทันที “อ๋า ขอโทษนะ” หมิงหลุนรีบพูด แล้วเปลี่ยนยื่นหน้าไปกระซิบถามที่ข้างหูของเฉิงกวง “เหตุใดข้าถึงจะถูกกินเล่า ?” “อย่าเอาคำถามปัญญาอ่อนแบบเดียวกันมาถามข้าซ้ำเด็ดขาด !” ไอ้เจ้านี่มันน่าโดนอัดเสียจริงๆ ! “คิกคิก พวกท่านดูรักใคร่กันดีจริงๆ เลยนะ !” เสี่ยวป๋ายหัวเราะเบาๆ ขณะที่คิดในใจว่า พวกเขาดูออกแล้วอย่างนั้นหรือ ? แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน “แบบนี้ดูเหมือนรักใคร่กันดีอย่างนั้นหรือ ?” เฉิงกวงย้อนถามเสียงขุ่น แต่จะว่าไปแล้ว ข้าเปลี่ยนเป็นใจดีกับอู๋หมิงหลุนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ? เขาหรือข้ากันแน่ที่เปลี่ยนไป ? บัดซบ ! ทั้งที่เมื่อก่อนข้าแค้นเขามากขนาดนั้นแท้ๆ แต่มาตอนนี้ไม่ทราบเพราะอะไรข้าถึงนึกแค้นเขาไม่ลงเอาเลย ระหว่างที่เฉิงกวงยังคงจมอยู่กับห้วงภวังค์ เสี่ยวป๋ายก็เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ถึงแล้ว ที่นี่แหละ ขอเชิญทุกท่านตามข้ามาเถิด” หมิงหลุนมองคฤหาสน์ซึ่งถูกม่านหมอกสีขาวหมุนวนห้อมล้อม แล้วเอาถามอย่างอัศจรรย์ใจ “ว้าว คฤหาสน์หลังนี้คือที่พักอาศัยของเจ้าอย่างนั้นหรือ ?” “ถูกแล้ว เจ้านายของข้าพักอยู่ที่นี่ ดังนั้นข้าจึงพักอยู่ที่นี่เช่นกัน” เสี่ยวป๋ายยิ้มให้หมิงหลุนอย่างมีความสุข “ดีจริงๆ ที่ได้อยู่ร่วมกับคนที่ตัวเองชอบ” หมิงหลุนพูด แล้วหันไปทางเฉิงกวง “เฉิงกวง ต่อไปพวกเราก็อยู่ด้วยกันบ้างเถิดนะ !” “ใครจะไปอยากอยู่เจ้าคนอย่างเจ้าไม่ทราบ !” เฉิงกวงแหวเสียงกร้าวขณะที่หน้าแดงก่ำ ชิ ! คำพูดบ้าๆ แบบนี้ยังจะพูดออกมาได้ ! “คิกคิก ท่านสองคนเป็นพี่น้องกันนะ !” เสี่ยวป๋ายหัวเราะ “โอ๋ ? เป็นพี่น้องกันนี่อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกหรือ ?” หมิงหลุนไม่ได้ทราบแม้แต่น้อยว่าที่ตัวเองพูดออกไปนั้นหมายความว่าอย่างไร ที่นี่ กลิ่นอายเข้มข้นมาก อายปิศาจอย่างนั้นหรือ ? แต่ก็เหมือนไม่ใช่อีกเช่นกัน ! ฉานอวี้ก้าวขึ้นบันไดไม่กี่ขั้น จากนั้นทำท่าจะผลักประตูเปิดออก แต่แล้วกลับมีคนผู้หนึ่งชิงเปิดประตูเสียก่อน “เสี่ยวป๋าย !” ผู้เปิดประตูเอ่ยเสียงแผ่วล้า เมื่อพินิจดูดีๆ ก็พบว่านั่นคือชายหนุ่มผู้มีสีหน้าซีดขาว ใบหน้าซูบตอบ สองตาราวปลาตายล้อมรอบด้วยวงสีดำคล้ำวงใหญ่ และบัดนี้ชายหนุ่มผู้นี้ก็กำลังหมอบฟุบอยู่ตรงประตูในกิริยาอาการประหนึ่งปิศาจร้ายลงมาจากภูเขาก็ไม่ปาน หมิงหลุนแผดร้องลั่นทันที “ว้ากกกก !” “ใต้เท้า !” เสี่ยวป๋ายรีบถลาเข้าไปประคองชายหนุ่มขึ้นมาทันที ถามด้วยสีหน้าห่วงใยกังวล “อาการป่วย กำเริบอีกแล้วหรือเจ้าคะ ?” “ไม่ ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มเริ่มไอออกมาอย่างรุนแรง ก่อนจะเอ่ยว่า “พวกเขาคือแขกที่หลงทางมาอย่างนั้นหรือ ?” “เจ้าค่ะ ขอใต้เท้าได้โปรดอนุญาตให้พวกเขาอยู่ค้างคืนที่นี่หนึ่งคืนเถิดนะเจ้าคะ แล้วพรุ่งนี้เวลาเช้าตรู่ ข้าจะส่งพวกเขาจากไปเอง !” เสี่ยวป๋ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้อง “หึหึ ไม่เป็นไรดอก หากท่านทั้งสามไม่รังเกียจว่าบ้านของข้าหลังนี้ทรุดโทรมเกินไปละก็” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอ่อนโยน แต่แล้วก็ต้องไอออกมาจนตัวโยนทันที ดูเหมือนร่างกายของชายหนุ่มจะอ่อนแอมาก “ถ้าเช่นนั้น เห็นจะต้องขอรบกวนล่ะนะ” หมิงหลุนรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ใช่น้อย “ท่านป่วยหนักมากหรือ ? ไยจึงไม่ไปหาหมอเล่า ?” “หึหึ เป็นเพราะหมอธรรมดาไม่มีทางรักษาอาการป่วยของข้าให้หายได้” ชายหนุ่มลุกขึ้นตามแรงพยุงของเสี่ยวป๋าย “ทุกท่านอย่าได้เกรงใจ โปรดเข้ามาก่อนเถิด !” “ไม่เป็นไรๆ เอาไว้ข้ากลับไปแล้วจะให้เหล่าป๋าย(๑)มารักษาท่านก็แล้วกันนะ !” เนื่องจากไม่สะดวกจะใช้คำว่า “หมอหลวง” ดังนั้นหมิงหลุนจึงเปลี่ยนจากคำเรียก “หมอหลวงป๋าย” เป็น “เหล่าป๋าย” แทน “หึหึ ถ้าเช่นนั้นเห็นจะต้องกล่าวขอบคุณล่วงหน้าล่ะนะ” หากเจ้าสามารถกลับไปได้ล่ะก็นะ เฮอะ ! ช่างเป็นเจ้าโง่ที่ไร้เดียงสาเสียจริง ! ฉานอวี้กับเฉิงกวงคิดในใจ จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 พ.ย. 50 04:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “โอ๋ บ้านหลังนี้มีพวกท่านอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้นหรือ ?” หมิงหลุนนั่งลงอย่างไม่เกรงใจมากความ “ถูกแล้ว เพียงแต่ ยังไม่ทราบเลยว่าพวกท่านมีนามว่าอะไรกันบ้าง ?” ชายหนุ่มถาม “ก่อนที่จะถามนามของผู้อื่น เกรงว่าท่านควรจะเป็นฝ่ายบอกนามของตัวเองออกมาก่อนกระมัง ?” เฉิงกวงเอ่ยตอบอย่างเย็นชา “หึ ดูเหมือนทุกท่านจะระแวงผู้น้อยอยู่บ้างสินะ” ชายหนุ่มไม่ได้มีทีท่าสนใจถือสา “พวกท่านเรียกข้าว่า ‘ปิศาจหมอก’ ก็แล้วกัน !” “โอ๋ ? ปิศาจหมอก ?” หมิงหลุนทวนคำงงๆ “ท่านเป็นผู้สร้างหมอกพวกนี้ขึ้นมาหรือ ?” “หึหึ ถูกแล้ว” ปิศาจหมอกยิ้มบางๆ “ข้าสร้างหมอกนี้ขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง เพราะมนุษย์พวกนั้นคิดแต่จะฆ่าข้าอยู่เรื่อย” “ท่านทำอะไรลงไปหรือ พวกเขาถึงได้คิดจะฆ่าท่าน ?” หมิงหลุนถาม “พวกเขาคงจะริษยาที่ข้ารูปงามเกินไปกระมัง !” ปิศาจหมอกลูบผม แต่แล้วก็เริ่มไอจนตัวโยนอีกครั้ง เฉิงกวงเหงื่อตก “ช่างพูดออกมาได้ไม่อายปากเลยนะ” ฉานอวี้ซึ่งนิ่งฟังอยู่เงียบๆ เอ่ยปากถามอย่างเย็นชาโดยที่ตาจับจ้องปิศาจหมอกเขม็ง “ท่านทราบหรือไม่ว่าในโลกนี้มีภาชนะเทพบรรพกาลนามว่า ‘ติ่งเทพพฤกษา’ (เสินมู่ติ่ง) อยู่ ?” “หึหึ ย่อมต้องทราบสิท่าน นั่นคือภาชนะวิเศษที่สามารถหลอมสร้างโอสถทิพย์ได้ทุกขนาน เพียงแต่ติ่งเทพพฤกษาถูกเก็บรักษาอยู่ยังที่ใดที่หนึ่งภายในอาณาจักรโรหิตมยุรา โดยมีมยุรราชาและเหล่าทหารองครักษ์ซึ่งมีอาคมแก่กล้าคอยปกปักษ์ ปิศาจตัวเล็กๆ เช่นข้าหรือจะสามารถนำมันมาได้ ?” “ฉานอวี้ช่วยได้หรือ ? พวกเราช่วยเขากันเถอะนะ !” หมิงหลุนหันมาขอร้อง แต่ครั้นเห็นสายตาฆ่าคนได้ของฉานอวี้ ก็ต้องรีบหุบปากฉับทันที “ฉานอวี้ ?” ปิศาจหมอกตกตะลึง “ท่านคือท่านชายอวี้แห่งอาณาจักรหริมกรกระนั้นหรือ ?” ระหว่างที่กล่าว ปิศาจหมอกแทบจะลงกราบกรานลงแทบเท้าฉานอวี้ทันที “โอ๋ ? ฉานอวี้มีชื่อเสียงโด่งดังถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?” หมิงหลุนกระซิบถามเฉิงกวง “อืมม์ ความแข็งแกร่งของพลังปิศาจของฉานอวี้เป็นที่เลื่องลือมากในหมู่ปิศาจเชียวละ ผู้ที่กระทั่งกระบี่ฮุ่นตุ้นยังสามารถคว้ามาไว้ในมือได้ เกรงว่ามีแต่เขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น” แม้จะไม่ยอมรับนับถือ แต่เฉิงกวงก็มิอาจไม่ยอมรับความจริงข้อนี้ “อย่าเสียเวลาเปล่าเลย ข้าไม่มีทางช่วยเจ้าแน่ และไม่มีทางอนุญาตให้เจ้าทำอะไรบ้าๆ เช่นกัน” ฉานอวี้เอ่ยเสียงเย็นชา แล้วลุกขึ้นเดินผ่านข้างกายปิศาจหมอกก้าวจากไป ปิศาจหมอกมองกิริยาไม่แยแสของอีกฝ่ายแล้วโกรธแค้นจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว บัด บัดซบ ! “อย่าไปถือสาเขาเลยนะ ! เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ” หมิงหลุนรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “อีกอย่างพวกท่านก็บอกเองนี่ว่าติ่งเทพพฤกษาถูกเก็บรักษาอยู่ยังที่ใดที่หนึ่งภายในอาณาจักรใดสักแห่ง เพราะฉะนั้นแม้จะเป็นฉานอวี้ ก็ใช่ว่าจะเอามาได้ง่ายๆ อยู่ดี อย่าว่าแต่พวกเรายังมีธุระที่ต้องทำอยู่อีก” “ช่างเถิดๆ  เดิมทีพวกเราคิดจะมาจับปิศาจ แต่เห็นเจ้าน่าสงสารแบบนี้ พวกเราจะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากมากไปกว่านี้ก็แล้วกัน อย่างมากก็แค่เอาเจ้าคนที่เป็นแต่กินอย่างเดียวนี่ไปจำนำที่ร้านอาหารนั่นเสียก็เท่านั้น” เฉิงกวงตัดบทแล้วลุกขึ้นยืน “ไปกันเถิด” “โอ๋ ? จะไปกันทั้งอย่างนี้หรือ ?” หมิงหลุนยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก เจ้าโง่ ! ฉานอวี้ไปแล้ว พวกเรารั้งอยู่ที่นี่ต่อก็เท่ากับรนหาที่ตายน่ะสิ ! เฉิงกวงคิดในใจ ลำพังข้าคนเดียวยังพอทำเนา แต่มีภาระเพิ่มมาอีกคนแบบนี้ เฉิงกวงลากหมิงหลุนให้ออกไปด้วยกันทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้หมิงหลุนพูดพล่ามมากความ หลังจากที่หมิงหลุนและเฉิงกวงออกไปจากคฤหาสน์แล้ว เสี่ยวป๋ายก็รีบตรงเข้าไปพยุงปิศาจหมอกขึ้นมา “ใต้เท้า” “ฆ่า ฆ่าพวกมันซะ !” ปิศาจหมอกกล่าวอย่างเคียดแค้น “ไปฆ่าพวกมันซะ !” “แต่ว่า ถ้าคนผู้นั้นคือท่านชายอวี้จริงๆ ละก็ ” เสี่ยวป๋ายอึกอัก ปิศาจหมอกกระชากผมนางโดยแรงทันที สองตาจ้องหน้านางเขม็งอย่างโหดเหี้ยม “เจ้า เคยบอกว่าสามารถทำเพื่อข้าได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือไร ? เจ้าเคยบอกว่าจะภักดีต่อข้าไปตลอดกาลไม่ใช่หรือไร ? ตอนนี้ ข้าต้องการให้เจ้าไปฆ่าพวกมัน ! แต่ว่า ต้องพามนุษย์คนนั้นกลับมาให้ข้าด้วย สำหรับเจ้าแล้ว มนุษย์ที่ไม่เป็นวิชาอาคมใดๆ แค่คนเดียวคงไม่ตึงมือนักหรอกใช่ไหม ?” “เจ้าค่ะ ใต้เท้า” สีหน้าเสี่ยวป๋ายบอกความเจ็บปวด ดวงตามีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ <>::<>::<> ทางด้านพวกหมิงหลุนทั้งสามซึ่งกำลังอยู่ในระหว่างเดินทางออกจากหมู่บ้านหมอกขาว “พวกเจ้าสองคนคิดจะทำอะไรกันแน่ ? คนเขาอุตส่าห์ต้อนรับเราด้วยความหวังดี พวกเจ้ากลับ ” หมิงหลุนพร่ำบ่นไม่ได้หยุดมาตลอดทาง “อีกอย่างร่างกายของปิศาจหมอกนั่นก็อ่อนแอมากจริงๆ !” “ชิ เจ้าคิดว่าเพราะเหตุใดคนในเมืองถึงได้ประกาศรับอาสาหาผู้มาจับปิศาจไม่ทราบ ?” “เขาก็บอกแล้วนี่ว่าเป็นเพราะเขารูปงามเกินไป ?” หมิงหลุนยกนิ้วชี้ขึ้นกัด “เจ้าเป็นกระบือหรือไง ?! เหตุผลแบบนั้นยังจะเชื่อเข้าไปได้ !” เฉิงกวงใกล้จะบ้าอยู่รอมร่อ “แต่ว่า โอ๊ย !” หมิงหลุนยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่กลับไปชนแผ่นหลังของฉานอวี้ที่หยุดเดินกะทันหันเข้าเสียก่อน จึงสะดุ้งโหยง รีบร้องขอโทษลิ้นแทบจะพันกันขณะรีบเผ่นไปหลบข้างหลังเฉิงกวงอย่างรวดเร็ว “อ๋า ! ขอโทษๆๆๆๆๆๆ !” “หึ ! รีบไล่ตามมาเร็วขนาดนี้เชียว ?” ฉานอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา “นี่ พวกเราต้องล่วงหน้าไปกันก่อนแล้วล่ะ” เฉิงกวงมองเนินลาดลงที่อยู่ข้างๆ “โอ๋ ?” หมิงหลุนยังไม่ทันทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ถูกเฉิงกวงผลักลงเนินเสียแล้ว “ว้ากกกกกก !!” หมิงหลุนกลิ้งหลุนๆ ลงเนินไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่เฉิงกวงอาศัยพลังปิศาจลื่นไถลลงเนินไปเช่นกัน เมื่อไปถึงด้านล่างสุดของเนิน เฉิงกวงก็ยืนหยัดมั่นคงอย่างไร้ร่องรอยบุบสลาย ส่วนหมิงหลุนศีรษอยู่ล่างเท้าอยู่บน น้ำลายฟูมปาก นัยน์ตาหมุนคว้าง เฉิงกวงมองพี่ชายแล้วแค่นเสียง “ชิ ! โง่จริงๆ เลย !” เฉิงกวงก้มเอวลงทำท่าจะพยุงหมิงหลุนขึ้นมา แต่แล้วกิริยากลับชะงักค้างแข็งทื่อในท่านั้นไปชั่ววูบทันที บัดซบ ! ไล่ตามมาเร็วถึงเพียงนี้เชียว ฉานอวี้มัวทำอะไรอยู่กันแน่ ? แซ่กๆๆ ! คนถืออาวุธกลุ่มหนึ่งได้ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางดงไม้ซึ่งถูกม่านหมอกหนาทึบปกคลุม และทุกคนมีแววตาที่ว่างเปล่าทั้งสิ้น เฉิงกวงชักดาบออกจากฝักทันที “พวกหุ่นเชิดเองหรอกหรือ ถึงจะเป็นมนุษย์ ข้าก็ไม่มีทางเกรงใจหรอกนะ !” <>::<>::<> ทางด้านฉานอวี้ซึ่งอยู่ด้านบนของเนิน หมอกซึ่งรอยล้อมอยู่รอบกายของฉานอวี้ทวีความหนาทึบมากขึ้นเรื่อยๆ  หนาทึบเสียจนปิศาจหนุ่มไม่อาจมองเห็นเท้าของตัวเองได้อย่างชัดเจนเสียด้วยซ้ำ ฉานอวี้หลับตาลงช้าๆ เอ่ยเสียงเย็นชา “ไสหัวออกมา ! นึกว่าแค่ใช้หมอกอำพรางแล้วจะรอดพ้นได้อย่างนั้นหรือ ?” ฟุ่บ ! เสียงแหวกอากาศดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับที่มีดสามเล่มได้พุ่งเข้าหาฉานอวี้อย่างรวดเร็วจากสามทิศทาง ฉานอวี้ไม่แม้แต่จะขยับกายหลบ ขณะที่มีดพุ่งเข้ามาถึงระยะห่างจากผิวของปิศาจหนุ่มประมาณสองนิ้วครึ่ง(๒) ก็พลันหยุดชะงัก จากนั้นทิ้งตัวพุ่งดิ่งลงปักใส่พื้น อีกฝ่ายคือฉานอวี้ ดังนั้นข้าจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องถ่วงเวลาเอาไว้ให้ได้ ! เสี่ยวป๋ายคิดในใจขณะซ่อนกายอยู่ในส่วนลึกของม่านหมอก ทว่าความคิดเพิ่งจะสิ้นสุดลง เสียงเย็นชาของฉานอวี้ก็ดังขึ้นที่ด้านหลังนางอย่างกะทันหัน “เจ้านึกว่าแค่ซ่อนตัวเอาไว้ก็รอดพ้นได้แล้วอย่างนั้นหรือ ?” พลังปิศาจที่กดดันรุนแรงนี้ เสี่ยวป๋ายใจหายวาบ กระตุกศีรษะหันขวับไปอย่างรวดเร็ว ฉับพลันนั้นพลังปิศาจอันทรงพลานุภาพคุกคามอย่างมหาศาลก็แผ่ทะลักมาถึงกายนางโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว ! “กรี๊ด !” เสี่ยวป๋ายกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดไปทั้งตัวราวถูกฉีกกระชาก แข็งแกร่งเหลือเกิน..แข็งแกร่งเกินไป เขาแค่แผ่พลังปิศาจออกมาโดยไม่ต้องแม้แต่จะขยับตัวเสียด้วยซ้ำ ก็สามารถกระแทกข้าจนปลิวได้เสียแล้ว ขออภัยด้วยเถิดใต้เท้า ข้าคงไม่อาจกลับไปปรนนิบัติท่านได้อีกแล้ว แต่แล้วขณะที่เสี่ยวป๋ายกำลังนึกทอดอาลัยต่อโชคชะตาของตัวเอง เสียงแผดร้องของหมิงหลุนก็พลันดังขึ้นจากกลางอากาศ “อ๊าก ! ช่วยด้วย !!” ฉานอวี้ที่กำลังลงมือปลิดชีวิตเสี่ยวป๋ายชะงักงัน เปลี่ยนเป็นเหาะวาบขึ้นสู่กลางอากาศทันที บ้าจริง ! อู๋เฉิงกวงมัวทำอะไรอยู่ ! เสี่ยวป๋ายมองฉานอวี้ที่เปลี่ยนใจลับหายไปกับม่านหมอกแล้วเอามือยันพื้นหอบหายใจหนักหน่วงอย่างโล่งอก ร รอดตายแล้ว แต่ด้วยพลังของครึ่งปิศาจผู้นั้น ชาวหมู่บ้านไม่มีทางเอาชนะเขาได้แน่ ปิศาจสาวอดนึกกังขาถึงสาเหตุที่ทำให้ตนรอดพ้นจากความตายมาอย่างหวุดหวิดไม่ได้ หรือว่า จะเป็นใต้เท้า ? <>::<>::<> ทางด้านอู๋เฉิงกวงในเวลานี้ “บัดซบ !” ครึ่งปิศาจสบถลั่นขณะรับมือการโจมตีที่ทยอยโถมเข้าใส่อย่างไม่ขาดสายของชาวหมู่บ้านพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้า เขานึกไม่ถึงเลยว่าปิศาจหมอกตนนั้นจะปรากฏกายขึ้นอย่างกะทันหันได้ อีกทั้งเขายังไม่สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายของปิศาจหมอกได้เลยอีกด้วย <>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 พ.ย. 50 04:29:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทางด้านอู๋หมิงหลุนที่ถูกปิศาจหมอกหนีบตัวเอาไว้แล้วพาเหาะไป ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิตพร้อมกับระดมทุบกำปั้นที่ไม่ค่อยจะมีแรงใส่อีกฝ่ายไม่ได้หยุด “ปล่อยข้านะ !” ปิศาจหมอกยิ้มอย่างชั่วร้าย “เมื่อกี้เจ้าอยากจะช่วยข้าไม่ใช่หรือ ? เพราะฉะนั้นจงมาเป็นโอสถมนุษย์ของข้าเถิด !” เวลานี้ปิศาจหมอกเหาะด้วยความเร็วสูงมากจนน่าตื่นตะลึง ไม่เหลือเค้าอาการป่วยหนักเจียนตายเช่นเมื่อครู่แม้แต่น้อย ฉานอวี้ที่เหาะตามมาปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าปิศาจหมอกสกัดขวางเส้นทางไปอย่างกะทันหัน “ปล่อยเขาเสีย !” “บัดซบ !” เสี่ยวป๋ายไม่ได้ถ่วงเจ้านี่เอาไว้หรืออย่างไร ? ปิศาจหมอกสูดหายใจลึก จากนั้นพ่นละอองหมอกสีดำออกมาจากปากกลุ่มใหญ่ ครั้นละอองหมอกพุ่งออกไปห่างระยะหนึ่ง ก็เกิดการระเบิดแตกตัวออกเสียงดังสนั่น ตูม ! ฉับพลันนั้นกลุ่มหมอกสีดำได้แผ่ขยายตัวออกพุ่งเข้าล้อมรอบร่างของฉานอวี้ในพริบตา ปิศาจหมอกฉวยจังหวะนี้ใช้ความเร็วสุดกำลังพุ่งลงไปยังป่าทึบที่ด้านล่างทันที หมอกพิษ ! ฉานอวี้นึกในใจขณะรับมืออย่างระมัดระวัง ทว่ากว่าหมอกจะจางหายไป ทั้งปิศาจหมอกและอู๋หมิงหลุนก็สาบสูญร่องรอยเสียแล้ว และแม้แต่กลิ่นอายของปิศาจหมอกก็พลอยสาบสูญไม่สามารถสัมผัสได้ไปด้วย <>::<>::<> ณ คฤหาสน์ของปิศาจหมอก “ฮี่ฮี่ฮี่” ปิศาจหมอกมองหมิงหลุนที่ตกอยู่ในอาการมึนงงเนื่องจากสูดหมอกพิษเข้าไปพลางหัวเราะอย่างชั่วร้าย จากนั้นถอดเสื้อของหมิงหลุนออกช้าๆ แล้วลูบผิวเนื้อของหมิงหลุนเบาๆ “งดงามเสียจนเหมือนไม่ใช่บุรุษกระนั้น อยากรู้นักว่าหลังจากดูดเลือดของเจ้าแล้ว ข้าจะแข็งแรงและรูปงามเหมือนเช่นเจ้าหรือไม่ ? เหอๆ ” “ใต้เท้า” ร่างของเสี่ยวป๋ายปรากฏกายขึ้นที่ประตู “ปล่อยหมอกมายาเรียบร้อยหรือยัง ?” ปิศาจหมอกถามโดยไม่เบือนหน้าไป “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ พวกเขาไม่มีทางตามมาถึงที่นี่ได้ไปอีกพักหนึ่งอย่างแน่นอน” เสี่ยวป๋ายมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทของหมิงหลุน แล้วต้องเบือนหน้าหนี “เจ้าไปเฝ้าประตูซะ” ปิศาจหมอกสั่ง พลังปิศาจของฉานอวี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก หมอกมายาพวกนั้นคงรั้งเขาเอาไว้ได้แค่ไม่นานแน่ และก่อนที่เขาจะทลายผ่านหมอกมายามาได้ ปิศาจหมอกลูบใบหน้าของหมิงหลุนเบาๆ “ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น มนุษย์ที่ไม่มีแม้แต่คาถาอาคมเช่นเจ้า มีชีวิตอยู่ต่อไปก็ทรมานเสียเปล่าๆ  มิสู้ให้ข้าได้ช่วยเจ้าปลดเปลื้องความความทรมานนี้เถิด !” ใต้เท้า เสี่ยวป๋ายหันกายเดินจากไป <>::<>::<> หมิงหลุนค่อยๆ ได้สติและลืมตาขึ้นอย่างแช่มช้า อา ? ปวดหัวชะมัด ! เมื่อสายตาเริ่มจับภาพได้ และพบกับภาพที่ไม่คุ้นตา ความพิศวงก็ผุดขึ้นในใจทันที ที่นี่คือที่ใดกัน ? ชายหนุ่มหันไปมองรอบกาย และต้องอุทานอย่างประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าตัวของเขาอยู่ที่ไหนในเวลานี้ โอ๋ ? เหตุใดข้าถึงมาแช่อยู่ในน้ำอย่างนี้เล่า ? หมิงหลุนมองน้ำสีดำที่มีกลิ่นยาอยู่อย่างเข้มข้นซึ่งท่วมขึ้นมาถึงบ่าของตน แล้วจึงนึกออกอย่างกะทันหัน อา ! จริงสิ ข้าถูกปิศาจหมอกที่ป่วยหนักใกล้ตายนั่นจับตัวมานี่นา ! หรือว่า เขาคิดจะจับข้าต้มเป็นน้ำแกง ? นี่ข้าหน้าตาเหมือนเครื่องปรุงน้ำแกงมากขนาดนี้เชียวหรือ ? “เหอเหอ ตื่นแล้วหรือ ?” ปิศาจหมอกเอ่ยถามพลางเดินเข้ามาหา จากนั้นโรยผงอะไรบางอย่างสีเหลืองๆ ลงในน้ำ “ท่านใส่อะไรลงไปหรือ ?” แม้จะเข้าใจสถานภาพของตัวเองในเวลานี้ดี แต่หมิงหลุนก็ไม่รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงแม้แต่น้อยอยู่ดี “ผงยา มันจะค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในผิวของเจ้า แบบนี้กลิ่นคาวจะได้ไม่แรงมาก” “ท่านจะดื่มน้ำที่ข้าอาบหรือ ? รสนิยมของท่านนี่แปลกดีนะ !” “ใครบอกเจ้าไม่ทราบหาว่าข้าจะดื่มน้ำที่เจ้าอาบ ?!” เส้นเอ็นเขียวๆ ผุดนูนตรงขมับของปิศาจหมอกทันที แต่แล้วก็ต้องส่งเสียงไอออกมาอย่างรุนแรง “ที่ข้าจะดื่ม คือเลือดของเจ้าต่างหาก !” นัยน์ตาดั่งปลาตายล้อมรอบด้วยวงสีดำคล้ำขนาดใหญ่นั้นจ้องหน้าหมิงหลุนเขม็ง “ดื่มเลือดของข้า ? เพื่ออะไรกัน ?” “ข้าจำเป็นต้องดูดเลือดของมนุษย์จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เหมือนกับที่พวกเจ้าจำเป็นต้องกินข้าว ส่วนที่จับเจ้าแช่ในน้ำยาก็เพื่อที่จะรักษาอาการป่วย ตอนนี้เจ้าคงรู้ตัวแล้วสินะ !” “เจ้าต้องดูดเลือดมากแค่ไหน แล้วข้าจะตายหรือเปล่า ?” “ไม่ตายหรอก” ปิศาจหมอกยิ้มอย่างชั่วร้าย “คงเห็นชาวหมู่บ้านที่ข้างนอกนั่นแล้วสินะ ? พวกเขาคือมนุษย์ที่เคยถูกข้าดูดเลือดมาแล้วทั้งสิ้น บัดนี้พวกเขาต่างก็เชื่อฟังคำสั่งของข้า ไม่ว่าข้าสั่งให้ทำอะไร พวกเขาก็จะทำทั้งนั้น และยังไม่มีทางตายอีกด้วย !” “มิน่าเล่าเมื่อกี้ตอนที่เฉิงกวงใช้ดาบฟันใส่คนพวกนั้นถึงได้ไม่มีเลือดกระเซ็นออกมาเลย แล้วถึงจะทำร้ายถูกจุดสำคัญ พวกนั้นก็ยังเคลื่อนไหวโจมตีต่อไปได้อยู่ดี แต่ข้าไม่ชอบเป็นแบบนั้นนี่ !” “ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือก และอย่าได้คิดหนีเป็นอันขาด เพราะหากข้าจับเจ้าได้ละก็ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายอย่างอนาถเลยทีเดียว !” ปิศาจหมอกกล่าวอย่างเหี้ยมเกรียม ก่อนจะเดินจากไป จะทำยังไงดี ? หมิงหลุนคร่ำครวญในใจ เพิ่งจะรอดจากการกลายเป็นน้ำซุปเนื้อมาได้หยกๆ มาตอนนี้ดันจะถูกดื่มเลือดแทนน้ำเสียแล้ว ! ทำไมชะตาชีวิตของข้าถึงได้อาภัพอย่างนี้ ? ระหว่างที่หมิงหลุนกำลังคร่ำครวญในความโชคร้ายของตัวเอง เสี่ยวป๋ายก็ยื่นหน้าออกมาจากด้านหลังม่านประตูพลางถามเบาๆ “ท่านฟื้นแล้วหรือ” “อา ! เสี่ยวป๋าย” หมิงหลุนหันขวับไปทันทีพร้อมกับถามอย่างมีความหวัง “เจ้าจะมาปล่อยข้าไปใช่ไหม ?” “มิได้ ข้าไม่มีทางทรยศต่อใต้เท้าเด็ดขาด” แม้ยากจะทำใจแข็งเพียงใด เสี่ยวป๋ายก็ไม่มีทางทำในสิ่งที่ขัดต่อความประสงค์ของปิศาจหมอกอยู่นั่นเอง “อย่างนั้นเจ้าช่วยไปบอกน้องชายของข้าให้มาช่วยข้าหน่อยสิ !” หมิงหลุนขอร้อง “ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือที่ข้าจะทำอย่างนั้น ?” เสี่ยวป๋ายเอ่ยเบาๆ “อย่าว่าแต่เวลานี้พวกเขากำลังหลงทางอยู่ในหมอกมายา ดังนั้นจึงไม่มีทางมาถึงที่นี่ได้ไปอีกสักพัก ท่านจงตัดใจเสียเถิด ! แต่ว่า ข้าจะให้นี่แก่ท่าน” นางโยนวัตถุที่ดูคล้ายกับเม็ดยาลูกกลอนให้หมิงหลุน “หากทานยาเม็ดนี้เข้าไป อย่างน้อยท่านก็จะไม่รู้สึกเจ็บมากนักเวลาที่ใต้เท้ากัดท่าน” “ไม่เจ็บแล้วจะไปมีประโยชน์อะไรเล่า ก็ข้ากำลังจะกลายเป็นผีดิบอยู่แล้ว !” หมิงหลุนก้มหน้างุด เสี่ยวป๋ายเห็นท่าทางหดหู่ของหมิงหลุน ก็พลอยพูดไม่ออกไปด้วย แต่แล้วนางก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้กะทันหัน “จริงสิ รอยแผลเป็นบนหลังของท่านไปโดนอะไรมาหรือ ?” เสี่ยวป๋ายเห็นรอยแผลนั้นในตอนที่ช่วยถอดเสื้อผ้าให้หมิงหลุน ตอนที่ได้เห็นรอยแผลเป็นนั่น นางถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดทีเดียว “จำไม่ได้แล้วล่ะ” หมิงหลุนตอบพลางนึกในใจ นางหมายถึงรอยแผลกากบาทบนหลังนั่นน่ะหรือ ? ข้าเองยังประหลาดใจกับแผลนั่นเลย ! อย่างนั้นหรือ ? ข้าละตกใจหมด นึกว่านั่นเป็นรอยแผลเป็นที่หลงเหลือจากการทำพิธีเรียกสัตว์ร้ายจากบรรพกาลเสียอีก ! แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้อีกนั่นแหละ เพราะไม่ว่าจะดูอย่างไร คนผู้นี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น ! ข้าคงจะคิดมากไปเอง เสี่ยวป๋ายรำพึงในใจ เมื่อหมดสิ้นหนทางหนี หมิงหลุนก็ได้แต่ทอดอาลัย หลังจากแช่น้ำยาเสร็จสิ้น ชายหนุ่มก็ถูกพาไปยังห้องลับแห่งหนึ่ง และปิศาจหมอกก็เตรียมตัวพร้อมสรรพรออยู่ที่นั่นแล้ว ครั้นเห็นหมิงหลุนถูกเสี่ยวป๋ายพาเข้ามาในห้องลับ ปิศาจหมอกก็กล่าวกลั้วหัวเราะพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก “เหอๆ ข้ากำลังรออย่างใจจดใจจ่ออยู่เทียว” หมิงหลุนเห็นสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือของปิศาจหมอกแล้วร้อนใจจนอยากร้องไห้ ทำไมเฉิงกวงถึงยังไม่มาอีกเล่า ? ข้ากำลังจะถูกกินอยู่แล้วนะ ! “ไปนอนตรงนั้น” ปิศาจหมอกชี้ไปที่เตียงซึ่งทำจากแผ่นศิลา “อา ร รอเดี๋ยว !” หมิงหลุนรีบโพล่งขึ้น “ข้าปวดท้อง อยากจะขอไปปลดทุกข์ก่อน” ตอนนี้มีแต่ต้องพยายามถ่วงเวลาเท่านั้น ! “ไม่เป็นไรน่า แค่ครู่เดียวก็เรียบร้อยแล้ว” ปิศาจหมอกกระตุกแขนหมิงหลุนดึงให้ลงไปนอนฟุบลงบนเตียงศิลา จากนั้นกดตัวเอาไว้ ขณะที่อ้าปากทำท่าจะกัดลงบนเส้นชีพจรที่กำลังเต้นตุบๆ บนคอของหมิงหลุน ก็พลันถูกหมิงหลุนผลักออกไปทันควันพร้อมกับโวยวายลั่น “ข้าไม่เล่นด้วยแล้ว ! ข้าจะกลับบ้าน !” “เฮอะ ! ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว !” ปิศาจหมอกกัดลงใส่ลำคอของหมิงหลุนทันที ! “อ๊าก !” หมิงหลุนรู้สึกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวประหนึ่งถูกเสียบทะลุหัวใจเริ่มต้นจากลำคอแล้วค่อยๆ แผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ  ทันใดนั้น ณ ตำแหน่งหัวใจของเขาได้เกิดอาการปั่นป่วนอย่างรุนแรงเหมือนเมื่อครั้งที่เกือบจะถูกปิศาจค้างคาวกินไม่มีผิด พร้อมกันนั้นความเจ็บปวดราวถูกฉีกกระชากแบบเดียวกันก็อุบัติขึ้นที่รอยแผลเป็นกากบาทแผ่ขยายไปทั่วร่าง “หือ ?” ปิศาจหมอกรู้สึกผิดปกติทันที โลหิตที่เดิมมีรสชาติหวานอร่อยได้เปลี่ยนเป็นขมฝาดอย่างกะทันหัน จึงรีบปล่อยหมิงหลุนทันควัน แล้วต้องอุทานอย่างตกตะลึงเมื่อพบว่าโลหิตที่ไหลออกมาจากรอยแผลตรงลำคอของหมิงหลุนมิใช่สีแดงสดอีกต่อไป หากแต่เป็น เชื้อพิษจ้างสีม่วง ! หมิงหลุนค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นอย่างแช่มช้า และเมื่อได้เห็นใบหน้าของหมิงหลุนชัดตา ปิศาจหมอกก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นว่าดวงตาของหมิงหลุนได้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำไปเสียแล้ว “ยกโทษให้ไม่ได้ !” หมิงหลุนเอ่ยเสียงเหี้ยมขณะเอามือกุมรอยแผลบนลำคอ “บังอาจทำเรื่องเช่นนี้กับร่างกายของข้าเชียวรึ !” “เจ้า เจ้าคือ ?” ปิศาจหมอกตะกุกตะกัก พิษนี้ พิษนี้ หรือว่า หรือว่าจะเป็น เหงื่อเม็ดโตหยดไหลลงมาจากหน้าผากของปิศาจหมอกทันที “ฮี่ฮี่ ก็ข้าอย่างไรเล่า !” หมิงหลุนหันกายไป แล้วถอดเสื้อลงมาถึงช่วงเอว รอยแผลกากบาทบนแผ่นหลังปรากฏแก่สายตาปิศาจหมอกอย่างถนัดชัดเจน “ระ รอยแผลกากบาทนี้ ใช่ ใช่ใต้เท้าเซียงหลิ่วจริงๆ !” ปิศาจหมอกตื่นตระหนกสุดขีดจนรีบหมอบฟุบอยู่กับพื้นแทบเท้าอีกฝ่ายทันที กล่าวปากคอสั่น “ห เหตุใดใต้เท้าจึงมาสิงอยู่ในร่างของมนุษย์ผู้นี้เล่า ?” “อยากรู้อย่างนั้นหรือ ?” หมิงหลุนก้าวย่างเนิบช้าไปหยุดลงเบื้องหน้าปิศาจหมอก แล้วบีบคางของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมา เอ่ยเสียงเหี้ยม “เจ้ายังไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ !” มือของชายหนุ่มได้ปล่อยไอหมอกสีม่วงออกมา แล้วเอ่ยต่อเนิบๆ “อีกประการ ผู้ที่รู้ความลับเรื่องนี้ ต้องตายทั้งหมด !” มือสะบัดวูบ ศีรษะของปิศาจหมอกปลิวกระเด็นหลุดจากตัวไปในพริบตา โลหิตกระเซ็นเปรอะไปทั่วร่างของหมิงหลุนทันที “หึหึหึ ไม่ได้ฆ่าใครอย่างมีความสุขแบบนี้มานานนักหนาแล้ว !” หมิงหลุนเลียเลือดที่ติดอยู่บนนิ้วมืออย่างพึงพอใจ “อ้อ จริงสิ ยังมีหนอนอยู่อีกหนึ่งตัว” เสี่ยวป๋ายซึ่งหลบซ่อนแอบฟังอยู่ที่ด้านนอกสะดุ้งสุดตัว แล้วเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งร่าง หมิงหลุนเดินอย่างไม่รีบไม่ร้อนไปจนถึงตัวของเสี่ยวป๋าย แล้วเอามือเท้าขอบประตูก้มหน้าลงมองเสี่ยวป๋ายด้วยดวงตาสีแดงก่ำ แววตาดูประหนึ่งสัตว์ร้ายกำลังจ้องมองเหยื่อกระนั้น ปากเอ่ยเสียงเหี้ยม “เจ้าคิดจะซ่อนตัวอีกนานแค่ไหนกันหือ ?” เสี่ยวป๋ายสะดุ้ง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นซากศพของปิศาจหมอกภายในห้องเข้าพอดี จึงหวีดร้องลั่น “กรี๊ด !” “ปิศาจต่ำชั้นอย่างเจ้าบังอาจมาทำตัวลับๆ ล่อๆ ต่อหน้าข้าอย่างนั้นหรือ ?” หมิงหลุนจิกผมของเสี่ยวป๋ายกระชาก แล้วมองนางพยายามดิ้นรนด้วยรอยยิ้มโหดเหี้ยม “จงสลายไปเสียเถิด !” “อ๊าาาาาา .!!” เสี่ยวป๋ายรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด ตลอดทั้งร่างเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าไปในบัดดล แล้วร่างกายก็ค่อยๆ เริ่มสูญสลายไปทีละน้อย ระหว่างที่มองดูร่างของเสี่ยวป๋ายกำลังสูญสลายอย่างพอใจ หมิงหลุนก็พลันรู้สึกถึงกลิ่นอายของฉานอวี้ได้อย่างปุบปับ รอยยิ้มจึงชะงักค้าง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันควัน “บัดซบ ! ไล่ตามมาได้เร็วถึงเพียงนี้เชียว !” <>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 พ.ย. 50 04:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โครม ! ประตูถูกถีบเปิดออกในพริบตา ฉานอวี้ยืนอยู่ริมประตู และเมื่อได้เห็นสภาพภายในห้องกระจ่างชัด ปิศาจหนุ่มก็ต้องตกตะลึง อู๋หมิงหลุนแช่อยู่ในหม้อยาและอยู่ในอาการหมดสติ เสี่ยวป๋ายกำลังค่อยๆ สลายตัวไป และมีกลิ่นคาวเลือดเข้มข้นโชยมาจากห้องลับที่อยู่อีกด้านหนึ่ง คาดว่าปิศาจหมอกน่าจะตายอยู่ข้างในนั้นไปแล้ว “ท ท่านชายอวี้ ” ร่างของเสี่ยวป๋ายได้สลายไปแล้วกว่าครึ่ง กระนั้นนางก็ยังพยายามแข็งใจเอ่ยว่า “ซ ซ เซียง ” นางปรารถนาอย่างยิ่งยวดที่จะบอกเล่าให้ฉานอวี้ได้ทราบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมด แต่ทว่าเพิ่งจะพยายามกล่าวออกมาได้เพียงเท่านี้ ร่างของนางก็ได้กลายเป็นเศษเถ้าธุลีปลิวกระจายไปเสียแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน ? ฉานอวี้มองร่างของเสี่ยวป๋ายที่กลายเป็นควันสีเขียวแผ่กระจายอยู่ภายในห้อง ซากศพของปิศาจหมอกในห้องลับที่ศีรษะกับตัวแยกกันอยู่คนละทาง และอู๋หมิงหลุนที่แช่อยู่ในหม้อต้มยา จังหวะนั้นหมิงหลุนก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติมาพอดี “โอย อา ! ฉานอวี้ ! เจ้ามาช่วยข้าหรือ ?” หมิงหลุนร้องโพล่งอย่างดีใจเมื่อเห็นปิศาจหนุ่มโดยจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้แม้แต่น้อย แล้วจึงร้องไห้โฮด้วยความโล่งใจ “ฮือๆ ! ข้านึกว่าข้าต้องตายแล้วเชียว !” ชายหนุ่มลูบรอยแผลที่ถูกปิศาจหมอกกัดเมื่อครู่ แต่กลับพบว่ารอยแผลนั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้  จึงนึกในใจอย่างงุนงง หรือเมื่อครู่ข้าจะแค่ฝันไปเอง ? “ไปกันเถอะ !” ฉานอวี้หันกายเดินผละจากไป ขณะครุ่นคิดในใจ อู๋หมิงหลุนหมดสติไป ดังนั้นคาดว่าคงไม่ทราบแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น แปลกจริง ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดเหตุการณ์เหมือนกันนี้ อู๋หมิงหลุนเป็นคนฆ่าปิศาจพวกนั้นอย่างนั้นหรือ ? ไม่น่าจะเป็นไปได้ เขาไม่มีวิชาอาคม ถ้าเช่นนั้น ฉานอวี้นึกถึงกลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นที่โชยมาจากร่างของหมิงหลุนในถ้ำของปิศาจค้างคาวเมื่อครั้งก่อน ถึงแม้ครั้งนี้หมิงหลุนจะแช่อยู่ในหม้อต้มยา ทำให้ไม่สามารถได้กลิ่นอะไรทั้งสิ้น แต่ความระแวงสงสัยในใจของฉานอวี้ก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที หมิงหลุนปีนออกมาจากหม้อต้มยาแล้วรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวม ระหว่างนั้นจึงสังเกตเห็นซากศพของปิศาจหมอกที่อยู่ภายในห้องลับ จึงอุทานอย่างประหลาดใจ “โอ๋ ?” ตายได้น่ากลัวอะไรอย่างนี้ สมแล้วที่เป็นฝีมือของฉานอวี้ ! ยังดีนะที่เขาไม่ได้ฆ่าข้า ไม่อย่างนั้นข้าคงได้ตายอย่างน่ากลัวแบบนี้เหมือนกัน ! ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ <>::<>::<> เมื่อฉานอวี้พาหมิงหลุนมาสมทบกับเฉิงกวง หมิงหลุนก็พบว่าน้องชายสุดที่รักกำลังนั่งเคี้ยวของกินหยับๆ อย่างสบายใจ ครั้นเฉิงกวงหันมาเห็นหมิงหลุน ก็ร้องทักว่า “อ้าว อู๋หมิงหลุน เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ ?” แม้จะนึกโล่งใจที่ได้เห็นว่าหมิงหลุนยังไม่ตาย กระนั้นคำพูดของเฉิงกวงก็ยังฟังแล้วหาความน่ารักไม่ได้อยู่นั่นเอง หมิงหลุนหรี่ตามองน้องชายที่ร้องถามพลางยัดของกินเข้าปากไปพลาง แล้วพูดเสียงขุ่น “พี่ชายที่น่ารักต้องทนทรมานทรกรรมอยู่ข้างนอกทั้งที เจ้ากลับมานั่งทานของกินสบายใจเฉิบอยู่ที่นี่ เจ้านี่มันใจร้ายใจดำสิ้นดีจริงๆ !” “อย่าล้อเล่นน่า ! ข้าน่ะวิ่งวนเวียนอยู่ในหมอกนี่เสียจนขาหักเชียวนะ ถึงได้หยุดพักหาอะไรทาน จำเป็นต้องโมโหโทโสถึงขนาดนี้ด้วยหรือไงไม่ทราบ ?” เฉิงกวงโต้อย่างไม่ยอมแพ้ “ชิ ข้าหรืออุตส่าห์เฝ้ารอให้เจ้ามาช่วยข้าเชียวนะ !” หมิงหลุนไปนั่งคุดคู้อยู่มุมหนึ่งในอาการน้อยอกน้อยใจ เฉิงกวงเห็นอาการของพี่ชายตัวดีแล้วของขึ้นทันที ชูหมัดที่มีเส็นเอ็นผุดนูนขึ้นพลางเค้นเสียงลอดไรฟัน “ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขอประทานโทษอย่างยิ่งขอรับ !” ทันใดนั้นเสียงร้องตะโกนดังลั่นได้พุ่งลงมาจากบนฟ้าอย่างกะทันหัน “ท่านชายอวี้พระเจ้าค่ะ !” “โอ๋ ?” หมิงหลุนเพิ่งจะเงยศีรษะขึ้น วัตถุหนักอึ้งอย่างหนึ่งก็ตกตูมลงใส่ใบหน้า กระแทกตัวเขาหงายหลังล้มลงสองเท้าชี้ฟ้าในทันที สองตาเปลี่ยนเป็นมืดสนิทอย่างฉับพลัน “อาไท่ ไสหัวกลับมาแล้วเรอะ ?” เฉิงกวงโพล่งขึ้นพลางถลึงจ้องใส่ตาขวาง “ข้ากลับมาแล้ว เจ้ามีปัญหาอย่างนั้นรึ ?” อาไท่โต้กลับทันควัน ข้าไปทำงานตามที่ท่านชายอวี้บัญชาเสียเหนื่อยแทบตาย ความจริงการได้กลับมาพบท่านชายอวี้อีกครั้ง ข้าก็ดีใจมากอยู่หรอก แต่ทำไมข้าถึงต้องมาโดนอู๋เฉิงกวงถลึงตาใส่ด้วยไม่ทราบ ? “อาไท่ เจ้าอย่านั่งมาทะเลาะกับเฉิงกวงบนหน้าของข้าได้หรือเปล่า ?” หมิงหลุนที่ถูกอาไท่กระแทกลงหาจนล้มหงายแผ่หราจมลึกลงไปในดินขยับเขยื้อนไม่ได้พูดเสียงอู้อี้ “เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ ?” อาไท่ถามพลางลุกขึ้นจากหน้าของหมิงหลุน แต่จะว่าไป นึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นกับเจ้านี่ได้ เมื่อนึกถึงผลลัพธ์ที่ตนไปสืบมาได้ อาไท่ก็ให้หนาวเยือก “ขอโทษด้วยนะที่ข้าบังเอิญยังไม่ตายน่ะ !” หมิงหลุนเค้นเสียงลอดไรฟัน “อาไท่ ไปกันเถอะ !” ฉานอวี้หันกายไป ในเมื่ออาไท่กลับมาแล้ว เช่นนั้นปริศนาในตัวของหมิงหลุนก็คงจะคลี่คลายไปได้บ้างกระมัง ? “แบร้ !” อาไท่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่หมิงหลุนกับเฉิงกวง ก่อนจะวิ่งตามหลังฉานอวี้ไป เจ้าหมอนี่ ยังไม่น่ารักเลยสักนิดเหมือนเดิมไม่มีผิด ! หมิงหลุนกับเฉิงกวงต่างคิดในใจพร้อมกัน <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑.  การใช้คำว่า “เหล่า” ซึ่งแปลว่า “อาวุโสกว่า” นำหน้าชื่อของใครก็ตาม ถือเป็นการเรียกอย่างสนิทสนมเช่นเดียวกับคำว่า “เสี่ยว” เพียงแต่ขณะที่ “เสี่ยว” ใช้เรียกผู้ซึ่งมีอายุเท่ากันหรือน้อยกว่า “เหล่า” จะใช้เรียกผู้ที่มีอายุเท่ากันหรือมากกว่า ๒.  12 นิ้ว = 1 คืบ (25 เซนติเมตร) ดังนั้น 1 นิ้วยาวประมาณ 2.08 เซนติเมตร <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 พ.ย. 50 04:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ยยยย กำลังเข้มข้นเลย อยากรู้จังว่า อาไท่ไปได้ข้อมูลอะไรมาบ้าง >_< จากคุณ : เสราดารัล - [ 5 พ.ย. 50 15:47:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ก็ข้าอยากจะอยู่เป็นตัวประกัน&ที่มากกว่านี่ >> ตก "นี่" ไปตัวหนึ่งค่ะ โอ้ ! สวัสดี >> ตรงนี้ไม่ได้ร้อง "โอ๋" แล้วเหรอคะ สงสัย... แต่... รอตอนที่ 16 ดีกว่าค่ะ ^__^ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 50 18:58:19 จากคุณ : Caje - [ 5 พ.ย. 50 18:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แง้ จำชื่อไม่ได้อะ เซียงหย่าวเนี่ย ใช่หนุ่มที่ฉานอวี้เคยเจอปล่าว จากคุณ : scottie - [ 5 พ.ย. 50 19:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ่ะๆๆๆ เฉินกวงกินแล้วชักดาบไม่ยอมจ่าย (นี่ไงหลักฐาน) “ไม่สนแล้ว ตะลุยฆ่าออกไปเลยเถอะ !” เฉิงกวงชักดาบออกมา ^_____^.......... กำลังขำๆ คนแปลกหน้าโผล่มาฆ่าคนทำเอาอึ้งเลย หักดิบอารมณ์เร็วมาก สงสารเสี่ยวป๋าย หมิงหลินโหมดโหด ไม่อยากให้โผล่มาเลย เพราะมาแล้วเรื่องเครียดกดดันมาก จากคุณ : GTW - [ 6 พ.ย. 50 07:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เสราดารัล @ แหะๆ รออ่านจันทร์หน้านะคะ ^^ Caje @ แล้วแต่ความเหมาะสมค่ะ ร้องทักเฉยๆ ก็เป็น "โอ้" scottie @ ในเรื่องยังไม่เคยบอกชื่อของหนุ่มผมทองเลยนะคะ - -" GTW @ ใช่ค่ะ กินแล้ว "ชักดาบ" ของแท้เลย...จะว่าไปแล้วคนเขียนชอบเล่นมุกนี้เหมือนกันนะคะ ขณะที่บรรยากาศดูว่าครึกครื้นเฮฮา แต่แล้ววินาทีต่อมา เรื่องร้ายแรงอย่างมากก็เกิดขึ้นแบบปุบปับชนิดเปลี่ยนอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือเลย จากคุณ : ซีเรีย - [ 8 พ.ย. 50 05:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากอ่านตอนต่อไปจัง T^T จากคุณ : jisan - [ 9 พ.ย. 50 17:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 jisan @ โพสต์ทุกวันจันทร์ค่ะ ^___^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 12 พ.ย. 50 05:11:50 ]