.... " รับกฎกรรม " ....
ความคิดถึง เหลือคงค่า เพียงคิดถึง
ห้วงคำนึง รำพึงใด นะใจเอ๋ย
กาลเวลา เปลี่ยนผัน ไม่เหมือนเคย
คนคุ้นเคย แปรผลักไส กลายหมางเมิน
ธรรมชาติ ธรรมดา ธรรมบท
เหนือเกณท์กฎ เกณท์ชะตา ชิด-ห่างเหิน
สังคมโลก สังคมคน มีเส้นเดิน
ล้วนขาด-เกิน ยากพอดี .. อนิจจัง
ก่อนชมชอบ ชื่นชู ทุกท่วงท่า
ล้นศรัทธา ทูนเทอด เลิศจิตฝัง
มากลับกลาย จิตแปรหมาย ดีภินทร์พัง
ร้ายประดัง สู่เดียดฉันท์ .. คนคุ้นกลาย
กฎเกณท์ธรรม ไร้จีรัง นั่นแน่แท้
สรรพสิ่ง ผันแปร มีกลับหาย
พิสูจน์แจ้ง ชีวิต ทุกข์วุ่นวาย
ต้นสู่ปลาย .. เกิด อยู่ ดับ .. ธรรมนัย
จะยังคง คิดถึงใย นะใจเอ๋ย
กับการล่วง ไม่เหมือนเคย .. ใยจิตไหว
นิ่งเดียวดาย ฉุดสยบ กล้ำกลืนใจ
สงบไว้ สติฟื้น .. รับกฎกรรม
...... + เสียงรำพึง + ......
5 พฤศจิกายน 2550 15:29 น.
จากคุณ :
sarasiri 
- [
5 พ.ย. 50 15:36:41
]
.... " รับกฎกรรม " ....
