“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ  ก็บอกแล้วว่า  พี่ชายจริงๆ พวกแกฟังภาษาไทยไม่เข้าใจกันรึยังไง”

ก็จะให้เข้าใจว่าพี่ชายได้ยังไง พ่อเจ้าประคุณสุดหล่อคนนั้น  มารับคนที่เคยออกปากสั่งห้ามพูดถึงอีก ออกบ่อยขนาดนั้น  
ในหนึ่งอาทิตย์ธีรวัฒน์เห็นหน้าพี่พฤกษ์นี่บ่อยกว่าอาจารย์ที่สอนซะอีก  ยังจะมาทำปากแข็งอีก

“พี่ชายที่แสนดี  เอาเถอะยังไม่ยอมรับก็ช่าง  ฉันจะคอยดูว่าจะเป็นพี่ได้นานซักแค่ไหน  อย่ามาบอกฉันทีหลังแล้วกันว่าเลื่อนขั้นมาเป็นคุณแฟนแล้ว”

“โน่นไง  เดินมานั่นแล้ว  ยังพูดไม่ทันจะขาดคำเลย  งั้นฉันสองคนไปละนะ ไม่อยากอยู่เป็นก้าง”  นิชากรสะกิดเรียกธีรวัฒน์

“หยุดเลย  เลิกพูดแบบนี้ซักที  แล้วพี่พฤกษ์เขาจะคิดยังไง  ถ้าเขามาแล้วพวกแกไป  ไม่คิดว่า  แกสองคนน่ะไม่ชอบหน้าพี่เขารึไง  นั่งลงเดี๋ยวนี้เลยนะ  แล้วก็ห้ามปฏิเสธคำชวนครั้งนี้ด้วย  พวกแกน่ะบ่ายเบี่ยงมาหลายครั้งแล้ว  ถ้าครั้งนี้ลองเบี้ยวอีก เห็นดีกันแน่”

คนพูดเอาจริง  จนคนฟังไม่กล้าแย้ง  แม้ในใจจะแอบเถียง  คำชวนอะไรของเธอยัยเทียนขวัญ  ทำยังกับรู้ว่าพี่พฤกษ์จะเอ่ยปากชวนเราสองคนไปด้วยงั้นแหละ  ไม่รู้ว่า เทียนขวัญไปนั่งอยู่ในใจตฤณพฤกษ์เมื่อไหร่  ถึงได้พูดถูกตรงเผงขนาดนี้  และดูจากรังสีอำมหิตที่พวยพุ่งออกมาจากตัวหล่อนแล้ว  การปฏิเสธจะเป็นหนทางสู่ความตายได้
ตฤณพฤกษ์พาทั้งสองสาวหนึ่งหนุ่มมานั่งร้านอาหารที่ไม่ถึงกับหรู  แต่ดูดีด้วยบรรยากาศริมน้ำเจ้าพระยา อาหารแต่ละอย่างก็ดูดี น่าทานไปหมด  แต่ยังไม่ทันจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า  เสียงแหลมแสบแก้วหู  ก็ดังขึ้นข้างเทียนขวัญ

“ต๊าย  คุณพฤกษ์ กลับมาจากอังกฤษเมื่อไหร่กันคะ  นีนาไม่ทราบเลย” แล้วหล่อนเป็นอะไรกับเขาเนี่ย  ถึงจะต้องเรียนให้ทราบ  เทียนขวัญแอบค่อนในใจ

“กลับมาได้เดือนกว่าๆแล้วครับ  พอดียุ่งๆเรื่องงานอยู่  ก็เลยยังไม่ได้ติดต่อใคร จะมีก็แต่เพื่อนสนิทๆ แหละครับที่พอจะรู้”  เขาว่าเธอไม่ใช่เพื่อนสนิทน่ะ  ยังมีหน้ามาถามอีก  ถ้าสำคัญกับเขา  ก็คงบอกเธอ นี่น่าจะคิดได้แล้วนะคะคุณนีนา

“แหม! ใจร้ายจัง  นีนาคิดถึงคุณที่สุดเลยรู้ไหมคะ“ เชอะ! แล้วหล่อนถามเขารึยังว่าเขาคิดถึงหล่อนรึเปล่า  ผู้หญิงอะไรใจกล้าได้ขนาดนี้นะ  เทียนขวัญนึกเถียงแทบจะทุกประโยคที่นีนาพูด

“ขอบคุณครับ” เห็นไหม  เขาไม่เห็นจะคิดอย่างหล่อนเลย  

“คืนนี้ว่างไหมคะ  นินาอยากจะชวนคุณไปรำลึกความหลังด้วยกันซักหน่อย  นะคะ พฤกกษ์ขา” แหวะฟังแล้วจะอ้วก  ทำตัวเป็นคนแก่ขี้ลืมไปได้  

“เห็นทีผมจะต้องเสียมารยาทนะครับ ไม่ว่างจริงๆครับ  ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ”  ไปสิยะ  เขาไล่แล้วนะ  ยังยืนอยู่ได้  เป็นไงล่ะโดนผู้ชายปฏิเสธ  สมน้ำหน้า  เทียนขวัญเผลอยิ้มอย่างพอใจไม่รู้ตัว  

“ยิ้มอะไรน่ะเรา”  พี่พฤกษ์นี่ก็ตาไว้จริงแฮะ

“ไม่มีอะไรค่ะ  ยิ้มให้อาหารข้างหน้าเฉยๆ  นึกว่าวันนี้จะไม่ได้กินซะแล้ว  จริงไหมจ้ะแนน  เจ๊วัติ” หาพรรคพวกได้ เธอก็รอดตัวไป

“มามะ เจ้าปลาผู้น่าสงสาร  จงมาอยู่ในท้องฉันเดี๋ยวนี้”





          หลังจากนั้น  เทียนขวัญก็รู้สึกว่า ตฤณพฤกษ์เป็นหนุ่มเนื้อหอมมากที่สุดคนนึง  ไม่ว่าจะเดินไปไหน  ก็จะมีสาวๆ ทั้งสวยไม่สวย แวะเวียนมาทักอยู่บ่อยๆ  ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร

“ต๊าย  คุณพฤกษ์ กลับมาแล้วเหรอคะ  แหมไม่ยอมบอกกันบ้างเลย  แบบนี้ริสาโกรธนะคะ  เพราะฉะนั้น เย็นนี้  ไปฉลองกันหน่อยนะคะ”
อ้าว! ไหงกลายเป็นอย่างงั้นล่ะแม่คุณ  แทนที่โกรธเขาแล้วจะไม่อยากไปกับเขา  หรือแม้แต่เดินห้าง ก็ยังมีคนมาทักอีกจนได้  

“คุณพฤกษ์ สวัสดีค่ะ  ได้ข่าวว่ากลับจากอังกฤษแล้ว  เพิ่งได้เจอกันวันนี้เอง  ไม่ยอมแวะไปหากันบ้างเลยนะคะ  แหม!  อย่างนี้ต้องมีการทำโทษซักหน่อย  เย็นนี้ไปดินเนอร์กันนะคะ”  แม่เจ้าประคุณทั้งหลาย ก็จะมามุขคล้ายๆกัน  น้อยใจ  ทำงอน ที่ตฤณพฤกษ์ไม่ยอมบอกว่ากลับจากอังกฤษแล้ว และสุดท้าย  แทบทุกคนจะจบลงที่ต้องไปดินเนอร์กันตอนเย็น

 และแม้แต่จตุจักร  ที่ๆ เทียนขวัญคิดว่าคงเดินได้อย่างปลอดภัยสบายหู สบายขา สบายตา เพราะแต่ละครั้ง เธอต้องยืนรอพี่พฤกษ์คุยกับแฟนๆ ร่วมครึ่งชม  หากสุดท้าย  เธอก็แทบอยากร้องไห้  ที่นี่ยังมีคนรู้จักพี่พฤกษ์จนได้ คราวนี้เป็นดาราสาววัยล่วงเลย คำว่าวัยรุ่นมาเกือบสิบปี

“พฤกษ์ขา  กลับมาเมื่อไหร่คะ  ไม่ยอมบอกแพทบ้างเลย  น่าน้อยใจจัง  ไม่รู้แหละ  ยังไงเย็นนี้คุณก็ต้องไปทานข้าวกับแพทนะคะ นี่แพทเหลือฉากสุดท้ายแล้ว พฤกษ์รอแพทแป๊บนึงนะคะ” กว่าจะหลบมาได้ก็เล่นเอาทั้งคู่เหนื่อยหอบไปตามๆกัน เพิ่งจะรู้ว่าพี่พฤกษ์นี่ป๊อบกว่าดาราบางคนเสียอีก  

เมื่อตฤณพฤกษ์ชวนเทียนขวัญไปดูหนัง  เจ้าตัวก็อดประชดให้ไม่ได้
“หวังว่าสาวๆ ของพี่พฤกษ์คงจะไม่ทักที่โรงหนังอีกนะ ”
คนพูดคงไม่ได้นึกว่าคำพูดตัวเองจะเป็นจริงขนาดนี้ เมื่อดูหนังเสร็จเดินออกจากโรงหนังก็ต้องเผชิญหน้ากับสาวสายเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน  แม่คุณเล่นควงแขน แทบจะกอดพี่พฤกษ์ของเธออยู่แล้ว  ไม่อายเลยเหรอไง แม่คุณที่สาธารณะนะยะ

“โธ่! มากับน้องหรอกเหรอคะ  วิกกี้นึกว่า  แฟนคุณซะอีก  แต่นึกอีกที  คงเป็นไปไม่ได้  เพราะคุณคงยังไม่ลืมวิกกี้ใช่ไหมคะ  ว่างๆ พฤกษ์แวะไปเยี่ยมวิกกี้บ้างนะคะ”  

คุณมะนาว เอ้ย! คุณวิกกี้พูดอย่างมีความหมาย  เทียนขวัญยืนกอดอกอยู่ไม่ห่างมองหน้าตฤณพฤกษ์   จะตอบว่ายังไงดีค่ะ พี่พฤกษ์

“ครับ  ผมยังไม่ลืมวิกกี้หรอกครับ แต่ก็ไม่ลืมเหมือนกันว่า คุณกำธร  สามีของคุณไม่ค่อยชอบใจนักที่ผมจะพูดกับคุณ  ขอตัวนะครับ เดี๋ยวน้องผมจะรอนาน  แกไม่ชอบรอใครนานๆน่ะครับ”
ฮี่ๆ พี่พฤกษ์ตอบถูกใจจัง  ดูสิ แม่คนสวยนี่หน้าเจื่อนไปเลย  ที่แท้ก็มีสามีแล้ว  ยังมาแจกขนมจีบพี่พฤกษ์อยู่ได้  ไป ไป๊ ชิ้วๆ  ดี  ไม่ไป  ฉันกับพี่พฤกษ์จะไปเอง
“พี่พฤกษ์ขา ไปกันรึยัง ขวัญหิวข้าวแล้วนะ”  หญิงสาวแกล้งเกาะแขนตฤณพฤกษ์และพูดงอนๆ  

ก่อนลงจากรถตฤณพฤกษ์ก็ได้รับคำชมที่ฟังแล้วต้องเหงื่อตก
“ขวัญเพิ่งรู้นะเนี่ย  ว่าพี่พฤกษ์เป็นหนุ่มเนื้อหอม  สาวๆติดกันเกรียว แต่ละคนนะเช้งวับๆ ทั้งนั้นเลย  ไม่รู้ว่าพี่พฤกษ์จำชื่อได้หมดได้ยังไง   ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”  
แถมยังยิ้มหวานให้ก่อนลงจากรถอีกต่างหาก ตฤณพฤกษ์ไม่ได้ยินดีไปกับคำชมแปลกๆนั่นเลย   เห็นเงียบมาตลอด อุตส่าห์นึกชมในความอดทนของเจ้าหล่อนอยู่ใจใจ  ไม่นึกว่า  สุดท้ายก็โดนน้องตัวแสบแขวะให้จนได้



          “งานเลี้ยงของบริษัทปีนี้  พ่อว่าหนูน่าจะไปหน่อยนะ” งานเลี้ยงของบริษัทจะจัดขึ้นทุกปี  
แต่ทุกปี เทียนขวัญไม่เคยไปร่วมงาน  เธอไม่ค่อยชอบงานแบบนี้  มีแต่พนักงานบริษัทและนักธุรกิจที่มาร่วมแสดงความยินดี ที่เธอไม่รู้จักใครซักคน  การไปเดินในงานโดยไม่มีคนรู้จักมันน่าเบื่อน้อยอยู่เมื่อไหร่

“ไม่ไปดีกว่าค่ะพ่อ  เดี๋ยวขวัญไปเกะกะพ่อเปล่าๆ มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้นเลย  มีเด็กอย่างขวัญไปด้วยมันยังไงไม่รู้สิคะ”

“เกะกะอะไรกัน  งานนี้งานเลี้ยงสังสรรค์ธรรมดาๆ  อีกอย่าง หนูก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว  ไปทำความรู้จักกับผู้ใหญ่กับพนักงานบ้างก็ดีเหมือนกันนะ”  
เทียนขวัญยังคิดไม่ตก  ไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธ  



           “เห็นคุณลุงบอกว่า  เราไม่อยากไปงานเลี้ยงของบริษัทเหรอ  ทำไมถึงไม่อยากไปล่ะครับ” ตฤณพฤกษ์อาสาเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง  
ซึ่งคุณวัลลภก็เห็นด้วย  เพราะดูเทียนขวัญจะเชื่อฟังตฤณพฤกษ์อยู่บ้าง

“ก็ขวัญไม่ชอบงานแบบนี้หนิ  อีกอย่าง  ขวัญไม่รู้จักใครซักคน  ไปก็น่าเบื่อแย่เลย”

“แล้วถ้าเราไม่ยอมไปซักปี จะรู้จักใครได้ยังไง แล้วนี่ไง คนรู้จัก อย่าลืมสิ พี่ก็พนักงานบริษัทเหมือนกันนะ” ตฤณพฤกษ์บอกอย่างอารมณ์ดี

“แต่ขวัญไม่ชอบ” สรุปแล้ว เหตุผลของเธอก็คือไม่ชอบ  

“น้องขวัญครับ  ลองคิดดูสิว่า  คนที่จะมาช่วยงานคุณลุงได้ดีที่สุดเป็นใคร  ก็ขวัญใช่ไหม  การไปทำความรู้จักเขาไว้เป็นเรื่องดีนะ  เรียกว่า ซื้อใจยังไงล่ะ  
ต่อไป  ถ้าขวัญไม่ชอบ  ให้คนอื่นจัดการแทน  แต่เขายังรู้จักเรา  เขาก็ยังเกรงใจเราบ้าง  คิดดูดีๆนะ”
เทียนขวัญไม่ได้ลืมเหตุผลข้อนี้ไปหรอก  แต่ทุกครั้งเธอจะผลัดมันไปตลอด  แต่คราวนี้  เอาไงเอากัน  ไปก็ไป  

            เทียนขวัญในชุดราตรีสีฟ้า  โชว์ไหล่ขาวเนียนทั้งสองข้าง ควงคุณวัลลภเข้างาน  ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างอยากรู้ว่าเธอผู้นี้เป็นใคร  
ตฤณพฤกษ์เองแม้จะรู้จักเทียนขวัญแล้ว  ยังแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  ใบหน้างามแต่งหน้าน้อยๆ  
ผมยาวสลวยถูกปล่อยให้ใครหลายๆคนได้อิจฉาผมสวย  ชุดสีฟ้ายิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ารักขึ้นไปอีก  
           คุณวัลลภดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ด้วยความภูมิใจที่ได้ควงลูกสาวคนสวยออกงาน  ไม่ว่าใครถาม เขาก็บอกอย่างภูมิใจว่า ‘ลูกสาวผม’ ส่วนเทียนขวัญแม้จะเบื่อบ้าง  
แต่หล่อนก็ไม่ใช่คนเสียมารยาท  ยกมือไหว้ได้อย่างน่ารัก ถ้าธีรวัฒน์และนิชากรมาเห็นคงขำกลิ้งลงไปกับพื้นแน่  เทียนขวัญในมาดกุลสตรีผู้แสนเรียบร้อย