ความฉงนงงงวยเริ่มจางหาย
การเดินทางได้เริ่มขึ้น
เฝ้าถามตัวเอง
สิ่งข้างทาง...
จุดหมายข้างหน้า...
สิ่งไหนสำคัญ --- กว่ากัน ?
สิ่งข้างทาง...
อากาศอันสดชื่น,
ดอกไม้ทั้งสองฝั่ง
ผู้คนทั้งที่เจอข้างทาง
ผู้ร่วมทาง
ผู้ที่เดินสวนกัน... กับฉัน
ไม่น้อย ที่ฉันรู้สึกสงสัย
ทำไม ผู้คนข้างทางไม่มาเดินบนเส้นทางที่ฉันเดินอยู่นี่ล่ะ
ไปเดินข้างทาง ที่ที่เต็มไปด้วยกรวดหิน ที่ที่ทำให้เท้าเราเจ็บได้ไม่น้อย ทำไม
ไม่น้อย ที่ฉันรู้สึกสงสัย
ทำไม ผู้ร่วมทางบางคนเดินช้าจัง ช้ากว่าฉันเสียอีก
ทำไม ผู้ร่วมทางบางคนเดินเร็วจัง จะรีบไปไหน ไม่เหนื่อยเหรอ
ทำไม ผู้ร่วมทางบางคนเดิน --- ทำไม ต้องมาเดินซะชิดฉันขนาดนี้ ฉันอึดอัดน่ะ ห่างอีกหน่อยดีไหม
และ ทำไม
ผู้เดินสวนทางกับฉัน
ถึงเดินย้อนกลับมา
ฉันถาม - "ทางข้างหน้าตันเหรอ หรือยังไง"
เขาตอบ - "ฉันเปลี่ยนใจ ก็แค่นั้น"
ฉันไม่รู้จะเชื่อเขาดีไหม
เขา ยังไปไม่ถึง จึงเปลี่ยนใจ ?
เขา ไปถึงแล้ว แล้วพบว่าไม่ใช่ ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคาดหวังไว้
หรือ
เขา เปลี่ยนใจ เพราะ - ไปถึงแล้ว พอใจแต่ไม่ถึงที่สุด
ชีวิตคือการค้นหากระนั้นหรือ ?
ชีวิต คือการเดินทางสิน่ะ ...
จะเดินไปข้างหน้า ก็ยังพบว่า ข้างทาง มีอะไรที่น่าสนใจอยู่บ้าง
จะเดินช้าหน่อย ก็ยังพบว่า เรามีแรงพอ เดินต่อได้อีก
จะเดินเร็วหน่อย ก็ยังพบว่า เราไปถึงที่หมายดังใจหวัง
จะเดินกลับ ก็ยังพบว่า เรารู้ว่าเราเดินมาผิดทาง ไม่สูญเปล่า อย่างน้อยก็ได้รู้
ฉันบอกตัวเอง
แม้เราจะเดินช้า เรายังมีแรงเดินต่อ
แม้เราเดินผิดทาง อย่างน้อยเรายังรู้
ห้องสี่เหลี่ยมห้องนี้ พื้นที่ก็แค่นี้ แต่ทำไมระยะทางช่างดูไกลจัง
มันไกลจริงๆ ?
เราเดินเหมือนเดินในเขาวงกลต ?
หรือว่า --- จริงๆห้องนี้มันมีประตูไปสู่ข้างนอกได้ แต่เราหาไม่เจอเอง
หรือว่า --- นี่แหละ มันมีพื้นที่แค่นี้จริงๆ ไม่มีแล้ว ทางเดินต่อ
หรือว่า --- ใจเรามันเปลี่ยนไปแล้ว
ใจเรา... มันหันหลังกลับแล้ว โดยไม่มีเหตุผล
จากคุณ :
Raven_kate 
- [
6 พ.ย. 50 02:12:52
]
ฉัน กับ ห้องสี่เหลี่ยม
