แขก  THE  INDIANMAN

รถคันนี้สีดำ  ร้อยตำรวจตรีมานพ   มองรถสีบรอนซ์  ข้างหน้า  มีสติกเกอร์ใบเล็กๆ  ติดที่ท้ายรถ  เอาไว้ให้เขาอ่านเล่น  ยามที่รถติดอย่างนี้  น่าจับเอามาปรับนักโทษฐานละเมิดศีล 5   ผู้หมวดหนุ่มวัยเบญจเพส  นึกเล่นขำๆ

มันก็พอๆกับเรื่องประเภท  เขียนป้ายติดหน้าบ้านไว้ว่าบ้านนี้ไม่มีผู้ชาย  เพื่อกันผีแม่ม่าย  คนไทยเรานี่ก็โกหกกันเป็นไฟ  แม้แต่ภูตผีก็ยังถูกหลอก

ป้ายชื่อบนโต๊ะ  ทำด้วยไม้  เขียนตัวอักษรสีทองแวววาว  ร้อยตำรวจตรี  มานพ  เพิ่มวงศ์  นายร้อยเวร  วาง เด่นเป็นสง่า

“สวัสดีครับ”  ชายร่างใหญ่  หน้าตาบ่งบอกว่าเป็นคนเชื้อสายอินเดีย  พูดไทยได้  แต่ไม่ค่อยชัดน้ำเสียงออกจะยานคาง “ผมชื่อ  มัตครับ” เขากระพุ่มไหว้

หมวดมานพ  รับไหว้ “มีอะไรให้รับใช้  ครับ”
ชายร่างใหญ่นั่งมองหน้า  ผู้หมวดเงยหน้าสบตา  พลางคิดในใจ “ท่าทางน่าเกรงขาม  ตาแข็งน่ากลัว”
น้ำเสียงดูมีพลังอำนาจเอ่ยยานคาง
“ผมมาแจ้งคนหายคร๊าบ.........”
ร้อยเวรจดรายละเอียด
“ชื่อนายมานะ”
“เขาเป็นอะไรกับคุณครับ” หมวดมานพ แอบชำเลืองมองตาคู่นั้นเหมือนมีเปลวเพลิงสีแดงในดวงตา
นายห้างมัตมองหน้าหนุ่ม  ยิ้มแค้นๆ
“เขาเป็นลูกค้า  ของโผม.....”
คงตามหาลูกหนี้  ไอ้เจ้านี่มันโชคร้าย  โดนแขกตามทวงหนี้  หมวดหนุ่มยิ้มในใจ
“คุณช่วยสืบหาเขาหน่อยได้ไหม  ผมตามหาเขามานานแล้ว”  
ร้อยตำรวจตรีหนุ่มรู้สึกขนลุกในน้ำเสียงของนายห้างคนนี้ขึ้นมาเฉยๆ

“หน้าที่สืบหานี่ในเคสอย่างนี้คุณควรจะไปจ้างนักสืบเอกชน นะครับ   ถ้าไม่ได้ไปทำความผิดอาญาอะไร เราก็ทำไม่ได้หรอกครับ” เขาอธิบายอย่าง  สุภาพ

“อยากทราบนามสกุลของนายมานะครับ”  ผู้หมวดตวัดปากกา
“นายมานะ  แดงโชค”  เสียงนายมัต  ดังกังวาน เหมือนประกาศรายชื่อคนสำคัญ

ปากกา หักคามือ ผู้หมวดหนุ่ม  เขาแก้เกี้ยว คว้าปากกาด้ามใหม่มาเขียนต่อ  สีหน้าซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้

นายมัต  หัวเราะเบาๆ  เหมือนรู้ว่าอีกคนกำลังออกอาการประหวั่น
“แล้วมีรายละเอียดอย่างอื่นอีกไหม  เช่นเกิดที่ไหน อายุเท่าไหร่  ทำงานที่ไหน..........”
นายมัตยิ้ม  ส่ายหัวไปมา พลางตบไหล่หมวดหนุ่มเบาๆ

“ผมถึงมาหาคุณไงล่ะ”
“แล้วขอชื่อนามสกุลผู้แจ้งด้วยครับ”
“ผมชื่อ มัต  นามสกุล จูลลาชน์  ทำงานด้าน ขนส่งสินค้า  มีอะไรให้รับใช้เชิญนะครับ” เขาหยิบนามบัตรสีทองส่งให้ผู้หมวด
มานพมองนามบัตร  พลางเหลือบตามองปากกาด้ามที่หัก น้ำหมึกกำลังไหลเลอะพื้นโต๊ะ

ดึกสงัด คืนวันนั้น  บ้านหลังเล็กทำด้วยไม้เก่าๆชั้นเดียว  ที่ลานบ้านด้านหน้า  รถเก๋งซีวิครุ่นล่าสุดสีขาวจอดสงบอยู่  บนหลังคามีแมวสีดำสนิท  นอนซบไออุ่นอยู่อย่างสบายใจ

“แม่รู้จักคนชื่อมานะไหม”  หมวดหนุ่มถามอย่างสุภาพ
“ทำไมหรือลูก”นงเยาว์ถามลูกชาย
“เห็น นามสกุลเดียวกับแม่  มีพวกแขกมาถามหาน่าจะเป็นลูกหนี้” เขาเปรย  นั่งฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

นงเยาว์พยายามนึกถึง  ไล่เลียงลำดับความคิด  ฉับพลัน เหงื่อเม็ดโตผุดจากใบหน้า  ทั้งที่อากาศในห้องเย็นสบาย

ร่างของทารกเพศชาย ถูกหมอนกดทับ   จนสิ้นใจตายคามือของเธอ   ผุดขึ้นในความคิด
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ....มากินข้าวกันดีกว่า”ในใจเธอคิดถึงสามีผู้ล่วงลับ  อยากให้เขามาอยู่ใกล้ๆในยามนี้เป็นที่สุด

มานพ  รู้สึกถึงความผิดปรกติได้   โดยสัญชาติญาณความเป็นตำรวจ  เขารู้ว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“แม่คงจะหิว  ไม่น่ารอผมเลย”  เขาพูดกลบเกลื่อนในใจ ระทึก  แม่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน

มานพ  เป็นลูกเลี้ยงของนงเยาว์  เขาถูกขอมาเลี้ยง  ตั้งแต่ยังเป็นทารก  จากพ่อแม่ที่เป็นคนจรจัด  แต่พ่อกับแม่ใหม่ก็รักและดูแลเขาอย่างดี  เหมือนเป็นลูกแท้ๆคนหนึ่ง   เขายังใช้นามสกุลของ พ่อแม่เดิมอยู่  เขารู้สึกแปลกใจที่พ่อแม่ไม่ยอมเปลี่ยน  นามสกุลให้เขา  เมื่อถามแม่จะบอกว่า

“สุขภาพของลูก  ไม่ดีตั้งแต่แรกเกิด  ต้องอยู่ในตู้อบมาตลอด  เกือบจะตายอยู่แล้ว  ใช้ชื่อนี้  นามสกุลนี้ เป็นมงคล ทำให้ลูกรอดตายมาได้   ก็ให้ใช้ตลอดไปละกัน”

ฝนเริ่มตกพรำๆ  จนกลายเป็นหนัก  ลมแรงพัดหน้าต่างไหวไปมา  นงเยาว์เห็นเงาอะไรบางอย่าง  เคลื่อนไปมาบนผนังไม้เก่าคร่ำคร่า    ท่าทางเธอตกใจมาก  เธอตะโกนลั่นบ้านด้วยความหวาดกลัว “ไปให้พ้น   อย่ามายุ่งกับเรา”

“แม่เป็นอะไรไป”  มานพ  ตกใจ แต่ก็พยายามปลอบแม่ที่อยู่ในอาการขวัญเสีย

ภาพเด็กน้อยดิ้นทุรนทุราย  ส่งเสียงอึกทึก ใต้หมอนใบโต  สักครู่เจ้าหนูก็นิ่งสงบ    นงเยาว์ เปิดหมอนออกดูใบหน้าเจ้าหนูที่เขียวคล้ำ  เธอแน่ใจว่า  มันตายสนิทแน่

เช้าวันต่อมา  ที่โรงพัก  หมวดหนุ่ม  นั่งค้นหาข้อมูลของมานะ  แดงโชค  จากคอมพิวเตอร์  เขารู้สึกตื่นเต้น กับข้อมูลที่ได้จนลืมสังเกตว่ามีใคร  บางคนนั่งมองเขาอยู่อย่างใจเย็น

แม่มีลูกอีกคน  ทำไมแม่ไม่เคยบอกเขา  เรื่องนี้เลย เ ขารู้สึกน้อยใจเล็กน้อย  ที่ตนเป็นแค่ลูกเลี้ยง และอิจฉามานะ  ที่ได้มีโอกาส เ ป็นลูกของแม่ที่เขารักที่สุด  แต่น่าเสียดาย ที่หลังจากเกิดได้ไม่นาน   มานะก็ตาย  สาเหตุการตายขาดอากาศหายใจ

“ถูกฆาตกรรม  จับตัวคนฆ่า ไม่ได้”  แม่คงเสียใจมาก  ที่สูญเสียลูกไป”

แต่มันมีอะไรแปลกๆที่เด็กคนนี้  มีวันเดือนปีเกิด  ตรงกับเขาเป๊ะ  แถมยังเกิดในเวลาเดียวกัน  สถานที่....ก็  ที่เดียวกันอีก  โรงพยาบาล  จุฬาลงกรณ์

โดยที่ไม่ต้องคิด  เขารู้ว่าจะต้องมีอะไรทะ:-)ๆเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ภาพในอดีต  เหมือนประกายไฟจุดขึ้นในหัว  ภาพของแม่ในวัยสาวสวมชุดคนไข้  เดินย่องเข้าไปในห้อง อนุบาลเด็กอ่อน  เธอเดินไปยังตู้อบมองเด็กน้อย  อย่างห่วงใย  พลางหยิบหมอนด้วยมือทั้งสอง  ยืนนิ่งอย่างกับจะตัดสินใจ  ทำอะไรบางอย่าง   สายตาเหลือบมองเด็กทารก ในถาดใกล้ตู้อบ  ที่ลูกเธอนอนอยู่    

หมอนถูกกดอัดลงบนศีรษะของทารกที่นอนในถาดข้างๆตู้อบนั้น   แม่แหงนหน้าอย่างเจ็บปวด  น้ำตาเธอไหลพราก  เธอพูดเบาๆกับร่างทารก   ขอโทษด้วยนะเจ้าตัวน้อย  ลูกฉันกำลังจะตาย  เธอเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้

บรรยากาศในห้องเงียบสงัด  เธอมองทารกในถาด   เมื่อแน่ใจว่าตายสนิท    อย่างรวดเร็ว ป้ายชื่อของเด็กทั้งสองถูกสลับกัน   เด็กที่ตายถูกเปลี่ยนเป็น  มานะ  แดงโชค  ส่วนเด็กที่พะงาบๆ เกือบตาย  กลายเป็น  มานพ  เพิ่มวงศ์

สติของหมวดหนุ่มกลับคืนมาอีกครั้ง  เขาคือ  มานะ  แดงโชค  ลูกแท้ๆของแม่  เขายิ้มอย่างดีใจ

“ใช่แล้ว  ยินดีด้วยนะที่แกไม่ใช่  ลูกเลี้ยงของนังตัวดี”  นายห้างมัต  ยืนแสยะยิ้ม  เบื้องหน้า  ร่างดำทะมึน  สูงใหญ่ส่งเสียงดังกังวาน  อย่างมีอำนาจ

“พวกแกคิดจะโกงกันได้นะ  ฉันตามหาแกมานาน  แม่แกคงจะคิดว่าฉันจะถูกหลอกได้สินะ   แกรู้ไหม  ฉันปวดร้าวมาก  พวกแก หลอกได้แม้กระทั่งความตาย”

ผู้หมวดมานพ  พูดเบาๆเสียงสั่นๆ “มัต  จูลลาชน์”
“ใช่  นามของข้า” นายห้าง  ก้าวมานั่งตรงหน้าเขา  กระดิกเท้าสบายใจ  ยื่นหน้ากระซิบเบาๆ
“พวกแก  เรียกข้าว่า  มัจจุราช  ไง”

ความตายอันเย็นเฉียบ  เคลื่อนเขามาใกล้  ร้อยตำรวจตรี  มานะ  แดงโชค  เขารู้สึกถึง  ความว่างเปล่า  ที่ค่อยๆดูดกลืน  วิญญาณของเขาอย่างหิวกระหาย

25 ตุลาคม 2550