กี่เช้าในหน้าหนาวที่ผ่านมา ที่ฉันนั่งเหม่อมองท้องฟ้า กี่ฝนในหน้าฝนที่ผ่านมา ที่ฉันนั่งมองสายฝน กี่ร้อนในหน้าร้อนที่ผ่านมาที่ฉันนั่งมองประกายแดด ระอุไอ

ไม่ว่าจะกี่ร้อนกี่หนาวกี่คราวหรือกี่ฝน ฉันก็ยังมองโลกรอบตัวด้วยความรู้สึกเดิมๆ เหงา อ้างว้าง และโหยหา ตั้งแต่คราวที่เธอจากฉันไป

ฉันยังจำได้ดีวันที่เธอกับเขาทะเลาะกันเสียงดังลั่นบ้าน เธอทิ้งให้ฉันมองด้วยสายตาละห้อย ไม่ใส่ใจ ไม่แยแส อาจจะเพราะฉันไม่มีตัวตนในความรู้สึกของเธอ

เธอทะเลาะกับเขาเรื่องเดิม เรื่องที่เขาไม่ยอมเลิกกับผู้หญิงอีกคน แต่ครั้งสุดท้ายที่เธอทะเลาะกับเขา เธอบอกว่าเธอจะไปแล้วเธอจะยอมตัดใจเอง เธอจะยอมให้เขาอยู่กับผู้หญิงที่เขารัก

เขาไม่พูด ไม่หว่านล้อมเธอเหมือนเคย เขาคงคิดว่าเธอก็พูดไปยังงั้นแหละ กี่ครั้งแล้วที่เธอยอมให้เขามีคนอื่น เธอบอกว่าจะเลิกกี่ครั้งแล้ว สุดท้ายเธอก็ยอมคืนดีทุกครั้ง

เธอทำหน้านิ่งเฉย ไม่พูดสิ่งใดต่อหลังจากที่เธอบอกแค่ว่าเธอจะไป เธอขนข้าวของออกจากตู้ เก็บใส่กล่องใบเล็ก ของที่ซื้อร่วมกันมา เธอยกให้เขาแทบทั้งหมด เธอเก็บแต่ของใช้ส่วนตัวยัดลงกล่อง

เขาทำสีหน้าระอา ในใจเขาคงคิดว่า เดี๋ยวอีกสักพักเธอก็กลับมาอีก ยิ่งคราวนี้ไม่ได้เก็บข้าวของที่จำเป็นใช้ด้วย เธอคงไปไม่นาน แต่เขาคิดผิด เธอไปและไม่ยอมกลับมาอีกเลย

นอกจากฉันที่มองอยู่ ยังมีสายตาอีกคู่จ้องมองเธออยู่เช่นกัน สายตาคู่นั้นละห้อยหาไม่แพ้กับฉัน สายตาของเพื่อนร่วมชะตากรรมของฉันมีหยาดน้ำใสๆ คลออยู่ในตา แต่เจ้าของตาคู่นั้นไม่สามารถเอ่ยสิ่งใด ออกมาได้

“เดย์ จบกันแค่นี้นะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ขออย่าให้มีเวรมีกรรมต้องมาเจอกันอีกเลย” เธอบอกเขาพร้อมทั้ง ยกกล่องใบเล็กไปส่งให้เพื่อนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

“..................” เขาทำท่าเหมือนจะตอบเธอ แต่ก็เก็บถ้อยคำเอาไว้

เธอจากไปแล้ว บ้านหลังนี้ก็จะเหลือแค่ฉันกับเพื่อนร่วมชะตากรรม ที่อยู่อย่างไร้ตัวตนต่อไป เขารึ? ไม่มีทางหรอกที่เขาจะแลและรู้สึกถึงการมีตัวตนของฉัน

เธอจากไปนานเท่าไรแล้วนะ เธอจะรู้ไหมฉันถวิลหาอ้อมแขนของเธอ อกอุ่นๆ และรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าวงนั้น เธอจะรู้บ้างไหม ว่าบ้านที่ไม่มีเธอมันหมองเศร้าแค่ไหน หยากไย่ที่เกาะผนังพลิ้วไหวตามสายลมคล้ายกำลังเริงระบำ แต่หัวใจที่ไหวหวั่นของฉันกลับคล้ายถูกกรีดด้วยมีดที่แหลมคม

กี่เดือนกี่ปีที่ผ่านมา นานหรือไม่นาน ลืมหรือไม่ลืม จำหรือไม่จำ บางครั้งฉันก็สับสน ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไง ในที่สุดเขากับผู้หญิงคนนั้นก็แยกย้ายกันไป ฉันอยากให้เธอรู้ อยากให้เธอกลับมา มาอยู่ที่เดิมของเธอ แต่ไม่รู้เขาจะคิดยังไง เขายังทำตัวเหมือนเดิม ไปกับสาวๆ ไม่เลือกหน้า แต่ฉันไม่รับผู้หญิงพวกนั้นมาไว้ในใจสักคน หล่อนเหล่านั้นไม่ใช่เธอ ฉันจะรอแค่เธอ... รอเธอกลับมาอยู่กับฉันเหมือนเดิม

เย็นวันนั้นฝนตกพรำๆ ฉันนั่งมองสายฝนข้างหน้าต่างอีกครั้ง นั่งอยู่ที่เดิม กับเพื่อนร่วมชะตาที่รอเธออยู่ที่นี่ อีกหนึ่งราย ผู้หญิงเจ้าของบ้านกลับเข้ามา เธอวางสัมภาระแล้วก็เดินมาทางที่พวกเรานั่งอยู่ เธอวางอาหารไว้ในจานให้เพื่อนร่วมชะตาของฉัน พร้อมกับยกอาหารชุดเล็กมาวางไว้ให้ฉันอีกมุมหนึ่ง แต่ฉันไม่อยากทาน ฉันอยากรอให้เธอมาทำให้ฉันทาน ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของเธอ

ก่อนหน้านี้ฉันเคยเกลียดหญิงเจ้าของบ้าน ที่หล่อนเป็นคนออกความคิดให้เธอและฉันแยกจากกัน ฉันเคยเกลียดเขาที่ทำให้เธอจากฉันไป และฉันเคยเกลียดเธอที่จากฉันไป ขับฉันออกจากชีวิตตามคำพูดของพวกเขา แต่วันที่เธอกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มเวลาที่คิดถึงภาพเดิมๆ คิดถึงฉัน ทำให้ฉันหายโกรธเธอ ฉันยังรักเธอและต้องการให้เธอกลับมาอยู่กับฉัน

“หวัดดีค่ะแม่ กำลังเอาอาหารให้มาชิอยู่เหรอค่ะ” เธอเดินเข้ามาในบ้านทักทายเจ้าของบ้านอย่างคุ้นเคย หญิงเจ้าของบ้านทำสีหน้าประหลาดใจ ที่เห็นหน้าเธอพร้อมรอยยิ้ม

“จ๊ะ ไปไงมาไงเนี่ย มามา เข้ามาในบ้านก่อน” หญิงเจ้าของบ้านเรียกเธอเข้ามาในบ้าน เธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมทั้งเดินมาลูบหัวเพื่อนร่วมชะตากรรมของฉัน เธอมองมาชิแล้วก็ยิ้มเจือเศร้าให้เจ้ามาชิ ฉันรู้สึกได้ว่าเธอกำลังคิดถึงอดีต

“แวะมาเยี่ยมค่ะแม่ ไม่ได้มานาน คิดถึงมาชิ และมิโย” เธอบอกเจ้าของบ้านพร้อมทั้งมองหาเจ้าของนามมิโย

“เหลือแต่มาชิแล้วละลูก มิโย ไม่อยู่แล้ว ตั้งแต่หนูไปมิโยก็ไม่สบายป่วยหนัก” หญิงเจ้าของบ้านสนทนากับเธอแววตาระลึกถึงความหลัง

“มิโย ไม่อยู่แล้วมาชิไม่เหงาแย่เหรอค่ะ แล้วเจ้าของมันไปไหนละนี่” เธอพูดเศร้าๆ พร้อมทั้งถามหาเขาที่ไม่ปรากฏกายอยู่บริเวณนี้

“เดย์ไม่อยู่ลูก มาชิมันก็คงเหงาแหละมั้ง แต่มันคงไม่เหงาเท่าตอนที่ลูกย้ายออกไป” เจ้าของบ้านตอบเธอ

“แม่ค่ะ ถ้างั้น ครีมพามาชิไปนะค่ะ” เธอบอกหญิงเจ้าของบ้านพร้อมทั้งลูบหัวเพื่อนร่วมชะตากรรมของฉัน

“มาชิมันไม่เคยย้ายที่มันจะไปเหรอลูก” หญิงเจ้าของบ้านตอบเธอพร้อมทั้งทำสีหน้าเป็นห่วงมาชิ

“มาชิมันเคยอยู่กับครีมมาก่อน มันคงไม่ตกใจหรอกค่ะแม่ แม้ว่ามันจะไม่เห็นหน้าเจ้าของมันก็ตาม” เธอตอบกลับมาพร้อมกับที่เจ้ามาชิกระโดดขึ้นตักเธออย่างว่าง่าย

“อืม งั้นถ้าครีมจะเอามาชิไปแม่ก็ไม่ว่า แม่เองก็ไม่มีเวลาดูแลเขา” เจ้าของบ้านบอกเธอพร้อมทั้งลูบหัวเจ้ามาชิ เป็นการสั่งลา

“แล้วครีมจะมารับมาชิไปเมื่อไรลูก” หญิงเจ้าของบ้านถามเธอ

“ครีมพามาชิไปวันนี้เลยก็ได้ค่ะ ข้าวของเครื่องใช้ชุดเดิมที่คอนโดของครีมยังมีอยู่ กลับมาคราวนี้ครีมอยู่คนเดียว มาชิคงไม่กวนใครแล้วละค่ะ” เธอยิ้มพร้อมกับอุ้มมาชิขึ้นหอม ฉันมองด้วยความอิจฉา นึกอยากให้เธอหอมฉันแบบนั้นบ้าง

วันนั้นเธอพูดคุยกับเจ้าของบ้านราวสี่ห้าชั่วโมงก็ลากลับ พร้อมทั้งอุ้มมาชิไปขึ้นรถ ฉันตัดสินใจในทันทีว่าฉันจะตามเธอไป ถึงฉันอยู่ที่นี่เธอก็คงไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว ยังไงฉันก็รักเธอ เธอจะรักใคร ฉันก็จะรักเขาคนนั้น เหมือนที่เธอรัก

เธอกับมาชิขึ้นรถไปด้วยกันพร้อมกับผู้ชายที่มารอรับเคลื่อนรถออกสู่ถนน ฉันมองตามาชิ เราต่างสบตากันอย่างมีความสุข เราจะไปอยู่กับเธออย่างที่เป็นก่อนนี้ รถเคลื่อนตัวออกจากตัวเมืองไปสู่ชานเมืองอย่างรวดเร็ว

“ครีมบอกเขาว่ายังไงบ้างละ” เสียงผู้ชายที่เป็นสารถีเอ่ยถามเธอ หลังจากรถเคลื่อนตัวพ้นจากการจราจรที่คับคั่งแล้ว

“ครีมไม่เจอเขาหรอก แต่ครีมบอกแม่เขาว่า ครีมกลับมาอยู่คอนโด ไม่ได้บอกว่ากลับมาอยู่บ้าน ครีมกลัวเขามาตามที่บ้าน ไม่อยากมีปัญหา” เธอตอบผู้ชายที่นั่งข้างๆ

“ดีแล้วละครีม เราอยากให้ครีมเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีๆ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องกลับไปใกล้รัศมีชีวิตของเขาอีกนะ” ผู้ชายคนนั้นบอกเธอ

“ขอบใจจ๊ะ ณัฐ ครีมคงเลิกไปยุ่งกับเขาแล้วละ ได้มาชิกลับมาก็ดีแล้วครีมรักมัน สงสารแต่มิโย... ไม่น่าด่วนจากไปเลย...” เธอพูดออกมาพร้อมทั้งทำสีหน้าหมองๆ คิดถึงผู้ที่จากไป

เธอกำลังคิดถึงฉัน ฉันรู้ ด้วยแววตาและสีหน้าของเธอ มันบ่งให้ฉันรู้ว่าเธอคิดถึงฉัน ฉันนั่งส่งยิ้มให้มาชิ กระซิบบอกเขา ‘เห็นไหมมาชิ เธอรักฉัน’ มาชิทำสีหน้าเข้าใจ แล้วก็กระดิกหูตอบรับ

ฉันก็รักเธอ ฉันดีใจที่ฉันไม่ได้รักคนผิด แม้ว่าเธอจะทำร้ายฉันมาก่อน แต่เธอก็ยังคงรักฉัน ฉันจะคอยเวลาที่เราจะได้กลับมาอยู่ร่วมกันแม้ว่านานเท่าไรฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป

มาชิและฉันย้ายมาอยู่ที่บ้านชายทุ่งหลังน้อยกับเธออย่างมีความสุข แม้ตอนกลางวันเธอจะทิ้งเราไว้ที่บ้านแล้วตัวเธอเองออกไปทำงาน แต่ตอนกลางคืนเธอก็จะนอนกับเราตลอด มาชิจะได้นอน ตรงขาเตียง ส่วนฉันก็แอบนอนในอ้อมอกเธอ โดยที่เธอไม่รู้ตัว

ชีวิตของเราผ่านไปอย่างมีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่ง มีผู้ชายแปลกหน้ามาที่บ้าน ไม่ใช่คุณณัฐ เพื่อนของเธอ เขาค่อนข้างจะเป็นคนหล่อเหลาไม่น้อย สเป็คเธอสูงเสมอ จึงไม่แปลกที่เพื่อนชายของเธอจะถูกคัดกรองตั้งแต่หัวจรดเท้า

ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน หยุดยืนมองภาพสัตว์เลี้ยงของเธอ พร้อมทั้งเอ่ยปากถามขึ้นมา ทำทีเป็นสนใจและรักสัตว์ แต่ฉันรู้เขาแค่เอาใจเธอ

“สองตัวในภาพนี้ชื่ออะไรครับ แปลกดีนะครับ ปกติไม่ค่อยเห็นหมากับแมวเล่นกันแบบนี้” เขาหยิบภาพที่วางหลังตู้เย็นขึ้นมาดู

“มาชิ กับ มิโย ค่ะ มาชิคือเจ้าตัวที่กำลังดมกลิ่นคุณอยู่ ส่วนมิโยมันเสียแล้วค่ะ” เธอตอบเขาพร้อมรอยยิ้มกระจ่าง

“ชื่อเท่ห์จังนะครับ มาชิ กับ มิโย” เขาชมเธอ

“มาชิ มาจาก มาชิมาโร่ ค่ะ พอดีชอบตัวการ์ตูนทะลึ่งตัวนี้ ส่วนมิโย นี่ ก็ เมี้ยว ค่ะ ถ้าอ่านแบบไทย MYO” เธออธิบายให้เขาฟัง

ฉันกับมาชิสบตากัน เราต้องรีบกันผู้ชายคนนี้ออกจากชีวิตเธอ ไม่งั้นเธอต้องเสียใจอีกแน่ๆ และฉันก็ไม่อยากล่องลอยอยู่แบบนี้ ฉันอยากมีตัวตนในชีวิตเธอ

วันนั้น มาชิ ฉี่ราดกางเกงตัวโปรดของชายแปลกหน้า ฉันเองพยายามทำอย่างเต็มที่ให้เขามองเห็นเธอในมุมมองที่แย่ๆ ผู้ชายคนนั้นเริ่มลังเลใจ ในที่สุดหลังจากที่เราปฏิบัติการกำจัดตัวผู้ไม่หวังดี เพียงสามครั้ง ที่เขาแวะมาที่บ้าน ผู้ชายคนนั้นก็ลาจากเธอไป

ผู้ชายหลายต่อหลายคนเข้ามาในชีวิตเธอถูกพวกเราทั้งคู่กลั่นกรองจนพวกเขาต้องลาจากเธอไป หลายครั้งเธอเสียน้ำตา ในวันที่เธอรู้ว่าพวกเขาจากไป แต่พวกเราจำเป็นต้องทำ เพราะพวกเราไม่อยากให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก

วันนี้เธอ ไปทำบุญแต่เช้า เธอทำบุญให้ฉัน และมิโย ฉันรักเธอ วันนี้ฉันจะเข้าไปในฝันของเธอ ฉันติดสินใจแล้ว อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้สบายใจ กับเรื่องราวของฉัน

“มาชิ มาทานข้าวมะ เอ วันนี้ทำไม ง่วงจัง เข้านอนแต่วันกันนะมาชิ ทานข้าวแล้วเข้าห้องด้วย” เธอเดินไปอาบน้ำ สวมชุดนอนแล้วก็หลับผล็อยไปอย่างง่ายดายด้วยความอ่อนเพลีย

ฉันสบตามาชิอมยิ้มให้กัน พร้อมทั้งตัดสินใจไปกระซิบ ข้างๆ หูของเธอด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ดังพอจะให้เธอได้ยิน

“หนูรักแม่นะค่ะ หนูรักแม่ หนูจะอยู่กับแม่ตลอดไป” ฉันกระซิบบอกเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ถอดแบบมาจากเธอ รอยลักยิ้มบุ๋มตรงแก้มขวาของฉันจะตรึงใจเธอ

“ณัฐ เมื่อวานครีมฝัน ครีมฝันว่าลูกไม่ไปไหนเลยณัฐ แกยังอยู่กับครีมตลอดเวลา พร้อมกับมิโย แกบอกแกรอวันที่จะกลับมาอยู่กับครีม แกน่ารักมาเลยณัฐ แกมีรอยยิ้มเหมือนครีมด้วย” เธอรีบโทรไปเล่าเรื่องราวความฝันของเธอเมื่อคืนที่ผ่านมาให้เพื่อนสนิทของเธอฟัง

ฉันยืนอมยิ้มมองเธอถือหูโทรศัพท์ไว้ พร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า มาชิจ้องหน้าฉันพร้อมกับส่ายหางดิ๊กๆ แสดงความดีใจ มิโย ร้องเมี้ยวม๊าว ประท้วงฉันกับมาชิที่ไม่ยอมให้ร่วมปฏิบัติการขณะที่เขาจำศีลอยู่ในห้วงเวลา

ฉันเคยโกรธที่เธอตัดสินใจไปทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ แต่ในที่สุดฉันก็ยิ้มออกได้ เมื่อรู้ว่าเธอรอ รอคนที่จะมาเป็นพ่อของฉันและรอฉันอยู่เสมอ โชคร้ายที่เขาคนที่เธอเคยรัก ไม่ใช่คนที่จะมาเป็นพ่อของฉัน แต่ฉันไม่หวังอะไรอีกแล้ว พรหมลิขิตมาแล้ว ถึงเวลาเราคงได้อยู่ด้วยกัน ฉันนั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้ รอวันที่จะได้อยู่ในอ้อมอกของเธอ และส่งเสียงร้องจ้า ตะโกนเรียกเธอตอนพ้นจากท้องออกมาดูโลกด้วยความสุข “ฉันรักเธอ ความทรงจำของฉันมีแค่เธอ”

------------------------------------------------------------

เรื่องสั้นคั่นเวลา อยากอ่านแล้วฟังเพลง Home ของพี่ปั่นประกอบ แวะไปอ่านในบล็อกได้นะค่ะ

แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 50 10:18:24