ดวงตะวันของวันนี้กำลังดับลับตา
กี่บ้านที่กำลังเข้าครัว
กี่บ้านที่อยู่บนโต๊ะอาหาร
มีรอยยิ้ม มีสารทุกข์สุข
รับรู้ความเป็นไปในชีวิตกันและกัน
การเดินทางเพียงลำพังของฉันช่างยาวนาน
เพียงหวังว่าราตรีแห่งนี้จะคงอยู่ตลอดไป
สีสันแสงไฟ จะยาวนานชั่วชีวิตเลยได้ไหม
ให้ฉันลืมว่าเคยเป็นใคร
ไม่ต้องรู้ที่มา ไม่ต้องมีที่ไป
เฝ้ารอคอย.. เหมือนหลอกตัวเอง ว่าฉันอาจจะมีใคร
กำลังใจที่เหลือ คงไม่มีความหมาย
เพียงลมหายใจอันว่างเปล่า
เด็กน้อยคนหนึ่ง ค่อยๆกอดตัวเอง สะอื้นเงียบๆ
ไม่เป็นไร ถึงแม้ไม่มีใครปลอบใจ
เธอจะปลอดภัยในอ้อมกอดของตัวเอง
เด็กน้อยลูบแขนตัวเองแผ่วเบา
อบอุ่นใจเล็กๆ ท่ามกลางความหนาวเหน็บภายใน
พรุ่งนี้ ก็จะเป็นวันใหม่
การรอคอยจะนานอีกนานสักแค่ไหน
แสงหิ่งห้อย หรี่ลงในความมืดมน
เพียงเพื่อให้ฉันได้รับรู้ความจริง
ว่าในที่สุดแล้ว...
ข้างนอกนั้น มีเสียงตะโกน มีคนโวยวาย
เด็กน้อยนอนกอดตัวเองเหมือนเช่นหลายๆคืน
น้ำใสๆไหลลงมาไม่ขาดสาย
จะกี่ครั้ง กี่ครั้ง ก็ยังเสียใจ
หยดน้ำเล็กๆ ที่คงไม่มีใครใส่ใจ
ความรู้สึกเล็กๆ ที่คงไม่มีความหมายกับใคร
แต่ความรู้สึกเล็กๆนั้น ไม่เคยจางจากใจได้สักครา
พรุ่งนี้ ตะวันก็จะส่องแสงขึ้นมาใหม่
วันหนึ่ง คงมีที่ให้ฉันไป
ฉันอยู่ลำพังมานานแสนนาน
จากคุณ :
denebt00 
- [
7 พ.ย. 50 00:11:21
]
ตะวันที่ผ่านพ้น
