ความคิดเห็นที่ 1 ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ติดตามอ่านผลงานของคนอื่นมามากมายในถนนนักเขียน ทั้งประสบการณ์จิง นิยาย ปรัชญา หรือไม่ก็บทกวี มาเป็นเวลาหลายปีแล้วค่ะ เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเราไม่ลองเขียนอะไรดูบ้าง แต่ว่าก็ยังไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดีค่ะ แล้วก็คิดว่าคงเขียนไม่ได้ดีแน่นอน แต่ว่าวันนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ สำหรับดิฉันนักเขียนคนใหม่ สิ่งที่จะสื่อออกมาง่ายที่สุด คงเป็นเรื่องใกล้ตัว หรือเรียกง่ายๆว่าเรื่องของตัวเองนั่นเอง วันนี้ชีวิตของดิฉันมีคนๆหนี่งเดินเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นมากมายและดิฉันก็อยากจะบันทึกเรื่องราวของเค้าไว้บนตัวหนังสือ พร้อมๆกับแชร์ความรู้สึกดีๆที่ดิฉันได้พบ...ดิฉันคิดว่าคงมีหลายๆคนที่เคยเจอสถานการณ์เดียวกับดิฉัน ถ้าอ่านจบแล้ว มาแลกเปลี่ยนเรื่องราวดีๆเหล่านี้ด้วยกันนะคะ วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน ฉันนั่งทำงานบนโต๊ะตัวเดิม เปิด msn รอที่จะแชทอยู่กับเพื่อนรักที่ออนไลน์อยู่ที่เมืองไทย เปลี่ยนข้อความชื่อของฉันทุกๆวัน “H20: 48 วันก็ได้กลับบ้านแล้ว” H20 คือชื่อฉันเอง ชีวิตวนเวียนมาอย่างนี้เรื่อยๆ จำได้ว่าเริ่มนับวันตั้งแต่ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไทย เริ่มตั้งแต่ 170 วัน แล้วก็ลดลงมาเรื่อยๆ เชื่อมั๊ยคะ ว่าความสุขของคนเราก็มาจากการเห็นตัวเลขลดลง อย่างบางคนก็ดีใจที่คนทักว่าหน้าเด็กลง น้ำหนักลดลง สำหรับฉันตัวเลขที่ลดลงก็หมายถึงฉันกำลังจะได้กลับไทยในเร็วๆนี้ 6 ปีแล้วที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ นิวซีแลนด์ ประเทศเล็กๆที่ผู้คนใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่กับธรรมชาติซะส่วนใหญ่ ผู้คนปั่นจักรยาน หรือเดินไปทำงาน ศูนย์การค้า ปิดตอนห้าโมงเย็น ชีวิตของผู้คนที่นี่ตอนเย็นก็คือใช้เวลาสำหรับครอบครัวอยู่กับบ้านกันทั้งนั้น เป็นประเทศที่เหมาะสำหรับการเรียนเพราะว่าจะไม่มีอะไรมาดึงดูดให้เราออกนอกลู่นอกทางเหมือนอยู่เมืองไทย รวมกับคนไทยที่เป็นนักเรียนก็น้อยนัก ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ครอบครัวตัดสินใจส่งฉันมาเรียนที่นี่เช่นกัน เพราะว่าฉันจะได้ฝึกภาษาอังกฤษได้เต็มที่อย่างที่หวังไว้ วันนี้ฉันก็ทำงานเหมือนเจ็ดเดือนที่ผ่านมา เหมือนทุกๆวัน อากาศที่นี่หนาวมาก ฝนตกปรอยๆ ทั้งๆที่กำลังจะเข้าหน้าร้อนแล้ว ฉันเคลียร์งานเสร็จช่วงเช้า ก็พักกินกาแฟ เปิดเวปพันทิพย์ เหมือนทุกที รอที่จะติดตามผลงานของนักเขียนหลายๆคนที่ฉันยังอ่านไม่จบเหมือนเช่นทุกๆวัน ช่วงที่รอโหลดหน้าต่าง ฉันก็ไม่ลืมที่จะเปิดเวปเพลงไทยฟังไปพร้อมๆกัน ... “นั่งคนเดียวแล้วมองกระจกที่สะท้อนแสงจันทร์วันเพ็ญ โดดเดี่ยวกับความเหงาอยู่กับเงาที่พูดไม่เป็น ฟังเพลงเดิมๆที่เรารู้จัก แต่ไม่รู้ความหมายของมัน หากฉันจะหลับตาลงสักครั้ง และพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์....” ฉันได้ยินเพลงนี้จากคำบอกเล่าของเพื่อนผ่านทางจดหมายอิเล็กทรอนิคส์ “ไอน้ำ ...เพลงนี้เพราะดี ได้ยินครั้งแรกก็เพราะเลย แต่ไม่ค่อยเข้าใจฟามหมายหรอก แต่เพราะ ฟังดูๆ ชอบๆ” ฉันรู้สึกชอบเพลงนี้ตั้งแต่ได้ฟังครั้งแรก จนกลายเป็นเพลงที่ติดหูไปซะงั้นในช่วงนี้ วันนี้ฉันก็ไม่ลืมที่จะเปิดเพลงนี้ฟังเหมือนเคย ท่ามกลางอากาศหนาวๆ กับเพลงกึ่งเศร้า กึ่งไม่เศร้า ชื่อของเพลงว่า “ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ” ทำให้ฉันคิดถึงผู้ชายคนนึง ...กำลังนึกกันว่าฉันคิดถึงแฟนเก่ากันใช่มั๊ยคะ ไม่ใช่ค่ะ ฉันกำลังคิดถึงคนแปลกหน้าคนหนึ่ง “ตั๋ง” คือ ชื่อของเค้า ย้อนเวลากลับไปประมาณเดือนเมษายน...ฉันได้ยินชื่อๆนี้มาสักพักแล้วจากปากยุ้ยเพื่อนรัก “เจ๊น้ำ เจ๊น้ำจำพี่ต้นได้ป่าว พี่ที่บริษัทเพื่อนน่ะ เค้าบอกว่าน้องชายเค้าโสด สนใจป่าว เค้าว่าอยากให้รู้จักกันไว้ เพื่อนก็บอกว่าเอารูปมาให้ดูก่อน เพื่อนก็บอกไปว่าเจ๊น้ำก็โสดเหมือนกัน พี่ต้นเค้าเคยเห็นเจ๊น้ำครึ้งนึงตอนที่เจ๊น้ำมาบริษัทเพื่อน ก่อนที่จะกลับมานิวไง แล้วก็เวลาเจ๊น้ำส่งรูปถ่ายมาให้เพื่อนดู พี่ต้นแกก็เห็นประจำ พี่ต้นแกว่าเพื่อนกะเจ๊น้ำขำๆดี อยากให้มาดองกันกับครอบครัวแกใครก็ได้” เพื่อนเป็นสรรพนามที่เราใช้กันในกลุ่ม แทนคำว่าเรา ยุ้ยดูจะตื่นเต้นเป็นยกใหญ่ ฉันฟังแล้วก็ขำๆ เพราะว่าเราก็อายุมากแล้ว จะย่างเข้า 27 ก็ปลายปีนี้ แต่อย่างว่าค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ของผู้หญิงอย่างเรา ใครมีเพื่อนดีๆก็ชอบแนะนำกัน ในกลุ่มฉันตอนนี้ที่เหลือกำลังจะเข้าหมู่บ้านคานทอง ก็มีฉัน ยุ้ย และ หิ่น ผู้นำแฟชั่นคำสรรพนามว่า”เพือ่น”นี่แหละ เราทั้งสามเพิ่งผ่านมรสุมอกหักกันมา ฉันเป็นคนล่าสุดที่เพิ่งเจอ แล้วก็เป็นครั้งแรกของฉันเอาซะด้วย อาการของฉันดูน่าเป็นห่วงเอามากๆ เหตุการณ์เพิ่งผ่านมาได้แค่สองเดือน สำหรับคนอื่นๆ ก็คงจะดีขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านไป สำหรับฉันแล้ว มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ถ้าฉันไม่ต้องกลับมาเจอคนที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่าอกหักครั้งแรกอีก ...ถูกต้องแล้วค่ะ ฉันถูกบอกเลิกตอนเรากลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยพร้อมกันตอนต้นปี หลังจากบอกเลิกฉันแล้วเค้าก็กลับมานิวซีแลนด์ อีกหนึ่งเดือนฉันก็ต้องกลับมาทำงานที่นิวซีแลนด์และเจอเค้าอีก ฉันเห็นคนอกหักมาเยอะ ได้ยินมาบ่อยว่ามันเจ็บนักเจ็บหนา แต่ไม่เคยเข้าใจคำๆนี้จนวันที่ได้เจอกับตัวเอง ฟังเพลงไหนๆ ก็รู้สึกว่าเค้าแต่งมาเพื่อเรา ไม่อยากไปในที่ๆเคยไปกันสองคน นอนไม่หลับ ภาพมันผ่านตาตลอดเวลา ทำไมน้ำตาคนเรามันถึงได้เยอะขนาดนี้ ทั้งๆที่ร้องไห้ไปเยอะแล้ว แต่ว่ามันก็ยังไหลได้อีกเรื่อยๆ เหมือนมีเขื่อนอยู่ภายใต้แก้วตายังไงยังงั้น สภาพฉันตอนนั้นจำไม่ได้ว่าร้องไห้วันละกี่หน ตัวเองที่เคยนึกว่าเข้มแข็งดีแล้วก่อนที่ฉันจะกลับมานิวซีแลนด์ ก็เป็นความคิดที่ผิดถนัด ฉันร้องไห้ตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นหน้าเค้าอีก หลังจากที่เราเลิกติดต่อกันมาหนึ่งเดือนเต็มๆ ฉันต้องหัวเราะและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อหน้าเค้าและคนอื่น ฉันต้องหัวเราะและยิ้ม เพื่อไม่ให้ใครมาสงสารที่ฉันถูกเค้าบอกเลิก ฉันกลับมานิวซีแลนด์ได้หนึ่งเดือน ครอบครัวก็ตามมางานรับปริญญาและใช้เวลาอยู่กับฉันหนึ่งอาทิตย์ ช่วงเวลานั้น ฉันได้ลืมความเจ็บปวดทั้งหมด แล้วก็อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ แม่ยื่นห่อหนังสือมาให้ฉันสามเล่ม บอกว่ายุ้ยฝากมาให้ เป็นของขวัญรับปริญญา ฉันเปิดดู เห็นข้อความที่แสดงความห่วงใยด้วยลายมือคุ้นตา อ่านเสร็จ น้ำตาก็พาลจะไหลซะให้ได้ แต่เอ...นี่รูปถ่ายใครหว่า มีรูปถ่ายติดมาด้วย สามใบ ฉันหยิบมาดู สองรูปเป็นรูปถ่ายธรรมดา อีกหนึ่งรูป เป็นรูปถ่ายที่เอามาทำเป็นโปสการ์ด เป็นภาพขาวดำ ผู้ชายสกินเฮดคนนึงยืนมองฟ้าหรือมองอะไรซักอย่าง ข้างหลังมีแสตมป์ติดอยู่ คิดว่าคนเขียนคงส่งไปที่บ้านตัวเอง ฉันยังจำข้อความสามบรรทัดนั้นได้ติดตา “ what’s about your love?” “what’s about your ruk?” “what’s about us?” พอเดาได้ค่ะว่าผู้ชายในรูปเป็นใคร คงเป็นตั๋งที่ยุ้ยบอกถึงคราวก่อนแน่ๆ ฉันอ่านแล้วสะดุดกับคำว่า your ruk มากๆ อ่านแล้วรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรแปลกๆ ฉันเป็นคนหนึ่งที่รักการอ่านและการเขียนจดหมายเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่ากับแฟนหรือเพื่อน ฉันก็มันจะเขียนจดหมายเสมอ แม้กระทั่งกับแฟนที่เจอกันที่มหาลัยทุกวัน ฉันก็ยังไม่วายที่จะเขียนจดหมายไปให้เค้าที่มหาลัย ฉันบอกกับคนรับเสมอว่า มันเป็นความรู้สึกตอนนั้นที่ฉันรู้สึกแล้วก็อยากจะเขียน เค้าไม่จำเป็นต้องตอบกลับ แค่เค้าไม่รำคาญที่ฉันเขียนไปเป็นใช้ได้ เพราะฉะนั้น การที่ฉันเห็นผู้ชายคนนึงเขียนโปสการ์ด ก็เป็นเรื่องที่ฉันเห็นแล้วอมยิ้มได้ “เจ๊น้ำ ดูเสร็จแล้วฝากคืนมากับแม่ด้วยนะ เพื่อนต้องเอาไปคืนพี่ต้น” ฉันหยิบรูปถ่ายสามใบนี้ลงไปในถุงช๊อคโกแล็ตที่จะฝากไปให้ยุ้ยแล้วก็ยื่นให้กับแม่ไป เวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับฉันที่ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวถือว่าผ่านไปเร็วมากๆ แม่แอบถามเป็นระยะเกี่ยวกับแฟนเก่า ฉันก็ยืนกรานว่าดิไม่เป็นไร โอเคมากๆเลย เพื่อที่จะไม่ให้พ่อแม่เป็นห่วง แล้วก็ไม่สบายใจเพราะฉัน ฉันยังจำติดตาภาพที่เห็นแม่ร้องไห้ เพราะว่าทนไม่ได้ที่ฉันไม่ยอมกินข้าวแล้วก็ร้องไห้อย่างเดียว “เดี๋ยวน้ำก็ดีเอง แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มันแค่สองวันแรกน่ะ น้ำยังทำใจไม่ค่อยได้” ตาของฉันบวมมากๆ ไม่ใช่เพราะว่าน้ำตาอย่างเดียว แต่เพราะว่าฉันนอนไม่หลับมาสองวันเต็ม แม่ยืนอยู่หัวเตียง เสียงสั่นๆ “แม่เลี้ยงน้ำมา แม่ไม่เคยให้น้ำต้องร้องไห้ขนาดนี้ แล้วเค้าเป็นใคร มาทำให้น้ำเป็นขนาดนี้ พ่อกับแม่เป็นห่วง น้ำรู้รึป่าว ไปกินข้าวนะลูก” ฉันจำภาพนั้นได้ติดตา และบอกตัวเองเสมอฉันต้องลุกให้ได้ให้เร็วที่สุด และฉันจะเลิกร้องไห้อีก ถ้าจะร้องจริงๆ ก็ต้องเป็นตอนที่ลับหลังพ่อแม่ รถคันเล็กสีเขียวๆ แน่นไปด้วยคนห้าคน ฉัน พ่อ แม่ พี่ชาย พี่โอ๋ แฟนพี่ชายซึ่งฉันก็ลืมไปแล้วว่าเป็นแค่แฟนพี่ ฉันนึกว่าพี่โอ๋เป็นพี่สาวแท้ๆของตัวเองซะทีเดียวเพราะเราสนิทกันมากและพี่โอ๋ก็เข้ากับครอบครัวฉันได้ดีมากทีเดียว ฉันจอดรถที่ท่าอากาศยาน Auckland แอบใจหายนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มๆอยู่ ฉันเดินไปส่งทุกๆคนที่ทางเข้า ฉันพูดอะไรไม่ค่อยออก น้ำตาพาลจะไหล แต่ฉันก็พยายายามกลั้นเอาไว้ “ไปถึงแล้ว โทรเข้ามือถือน้ำด้วยนะ ...พ่อ แม่ หวัดดีค่ะ แชน พี่โอ๋ ค่อยเมล์คุยกันนะ รีบๆเข้าไปเร็วๆเดี๋ยวไม่ทันนะ น้ำไปละ” ฉันหันหลัง เดินออกมาได้สี่ห้าก้าว น้ำตาก็ไม่รู้ไหลมาจากไหน เหมือนเปิดก๊อก ฉันเดินไปที่จอดรถคนเดียวพร้อมเสียงฮือๆ และน้ำตาเต็มสองแก้ม ฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองอายุ 27 เป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กๆแล้ว หรือฝรั่งรอบๆตัวกำลังมองฉันอยู่ รถฉันที่มองว่าคันเล็ก ดูกว้างไปถนัดตา ฉันพยายามจะเปิดเสียงเพลงให้ดัง เพื่อที่จะกลบเสียงร้องไห้ของตัวเอง แต่เปิดยังไง ฉันก็ว่าเสียงร้องไห้ของดิฉันดังกว่าเยอะมาก ...ถึงเวลาที่ฉันจะเผชิญความเหงาด้วยตัวฉันเองจริงๆแล้วสินะ (จบตอนที่ 1) จากคุณ : inam - [ 7 พ.ย. 50 17:25:39 A:219.89.224.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่สอง ชีวิตของฉันเริ่มต้นอีกครั้ง เหมือนอย่างเคย ทำงานเก้าโมงเช้า เลิกงานห้าโมงเย็น ฉันทำงานเป็นเลขาอยู่ที่บริษัทบัญชี เจ้านายฝรั่งของฉันมีภรรยาเป็นคนไทยและมีร้านอาหารอยู่สี่แห่งในโอ๊คแลนด์ ฉันเคยทำงานกับภรรยาของเจ้านายฝรั่งหาค่าขนมตอนเรียนปริญญาโท อยู่สามปี ซึ่งก็ทำให้ฉันได้งานในบริษัทที่ทำอยู่ตอนนี้หลังจากเรียนจบปริญญาโททันที เจ้านายฝรั่งทำงานคนเดียวมาตลอด ฉันเป็นเลขาคนแรกในระยะเวลาสิบปีตั้งแต่เจ้านายเปิดบริษัทมา ทำให้เจ้านายยังชินกับการทำงานด้วยตัวเขาเอง แล้วไม่รู้จะเริ่มให้งานฉันจากจุดไหนก่อนดี บวกกับความไฟแรงของเด็กจบใหม่เช่นคนอื่นๆ ความตื่นเต้นที่อยากจะทำงานมันมากเกินขีดจำกัดจนทำให้หลายต่อหลายครั้ง ฉันเคลียร์งานตั้งแต่เที่ยงวันและใช้เวลาที่อีกสี่ชั่วโมงที่เหลือมองไปนอกหน้าต่างเฉยๆซะอย่างนั้น การทำงานที่สบายอย่างนี้ รู้ถึงหูใครเป็นอิจฉากันยกใหญ่แต่สำหรับตัวฉันแล้ว กลับทำให้มีเวลาฟุ้งซ่านคิดเรื่องต่างๆมากมาย ทั้งคิดถึงบ้านที่ไทย คิดถึงเพื่อน และก็อยากจะหนีจากความเป็นจริงที่ฉันต้องเจออยู่ทุกวันนี้ ฉันนึกถึงคำพูดของเพื่อนขึ้นมาทันที โบเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันที่นิวซีแลนด์ เราเจอกันตอนทำงานเป็นเด็กเสิร์พร้านอาหารไทยร้านเดียวกันตอนฉันเรียนปริญญาโท และโบก็เป็นพี่สาวของ ”เจ” คนที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่าอกหักเป็นครั้งแรก ฉันกับเจเราอายุเท่ากัน เจมาเรียนภาษาที่นิวซีแลนด์และมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนกัน เรายืนบนคำว่าเพื่อนอยู่ครึ่งปี ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจคบกับเจ “คิดดีๆนะเว้ย มันใกล้ตัวเกินไป ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากให้น้ำคบนะ ถ้ามันไปได้ดี มันก็โอเคแหละ แต่ถ้ามันไปกันไม่ได้ แกจะทำยังไง เราไม่อยากเสียเพื่อนไปว่ะ แกเป็นเพื่อนสนิท แล้วก็ไหนจะกลุ่มเที่ยวกลุ่มเดียวกันอีก น้ำนึกออกป่ะ” โบเตือนฉันหลายที แต่ความสุขที่อยู่ตรงหน้า ณ วันนั้น ก็ทำให้ฉันยืนยันว่าเราไปด้วยกันได้ ฉันจะลองประคับประคองมันดูเท่าที่ทำได้ ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี ฉันคบกับเจท่ามกลางการรับรู้ของคนรอบตัวทุกๆคน ด้วยความที่คนไทยที่โอ๊คแลนด์มีน้อย ก็ถือเป็นเรื่องง่ายที่คนไทยที่อยู่รอบตัวทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักจะรับรู้การคบกันของฉันกับเจภายในเวลาไม่นานนัก เราคบกันมาได้หนึ่งปี หนึ่งเดือน และ ยี่สิบแปดวัน แล้ววันสุดท้ายก็มาถึง คำว่าเลิกกัน มันมาเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ...เมื่อวานเจยังบอกรักฉันอยู่เลย แล้วคำว่าเลิกกันมันมาได้ยังไง คำพูดสุดท้ายที่เจทิ้งไว้ก่อนจากไป “น้ำไม่ใช่ เค้ารักแฟนเก่าเค้ามากกว่า แต่ว่าเค้าก็รักน้ำนะ ที่ผ่านมาเค้าก็ไม่ได้โกหกนะ” มันเป็นความขัดแย้งในประโยคๆเดียว ฉันไม่ได้หาคำตอบมากมาย แล้วก็ไม่คิดที่จะไปถามอีก ฉันเคารพในการตัดสินใจของเจเสมอ แล้วก็ไม่เคยคิดจะไปขอเจคืนดีอีก แต่ก้อนหินก้อนใหญ่ในใจฉันคือ ฉันจะตัดเจออกไปจากชีวิตอย่างไร ในเมื่อสังคมของฉันมีเจอยู่ตลอด ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ สิ่งที่โบเคยบอกฉันมาตลอด ได้กลับมาเตือนสติอีกครั้ง เคยได้ยินคนบอกมานานแล้ว ว่าเวลาอกหักอย่าอยู่คนเดียวนะ เพื่อนและครอบครัวนี่แหละที่จะทำให้เรารอดได้ตายได้ ฉันเข้าใจความหมายของสิ่งเหล่านี้ดีอย่างลึกซึ้ง ช่วงเวลาหนึ่งเดือนหลังจากเลิกกับเจ เพราะครอบครัวและเพื่อนสนิททำให้ฉันแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ดีเร็วขึ้นขนาดนี้ แต่ละคนผลัดกันหาโปรแกรมให้ฉันทำโน่นทำนี่ ออกไปไหนมาไหน ไม่มีเวลาให้ตัวเองฟุ้งซ่านเท่าไหร่นัก ถ้าเปรียบในทางการแพทย์ ก็เปรียบเหมือนเป็นยาขนานดี ถ้าให้ไปเรื่อยๆ อีกไม่นานโรคที่ฉันเป็นอยู่ ก็จะหายขาดได้ในเร็ววัน แต่อยู่ๆ ยาหมดซะอย่างนั้น แล้วฉันจะทำอย่างไรกับโรคร้ายที่เป็นอยู่ตอนนี้ดี บริษัทที่ฉันทำงานอยู่ ไม่ได้ไกลจากร้านอาหารที่โบ เจ และเพื่อนคนอื่นๆทำงานอยู่ ฉันทำงานที่ร้านนี้มาเป็นเวลาสามปี จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ทุกๆคนที่ร้านก็ถือเป็นครอบครัวของฉันในนิวซีแลนด์ ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันต้องขับรถผ่านร้านอาหารทุกๆวัน ในใจคิดว่าอยากจะแวะไปหาเพื่อนๆ ไปคุยไปนั่งเล่น แต่อีกใจคือฉันยังไม่อยากสู้หน้าเจ ทางออกที่คิดได้ คือฉันขับรถตรงกลับบ้านทุกวันหลังจากเลิกงานห้าโมงเย็น เพราะว่าฉันไม่รู้จะไปไหนดี ไม่มีศูนย์การค้าให้เดินเล่น หน้าหนาวที่นี่ก็อากาศหนาวมาก ประมาณสิบองศา ฝนตกวันเว้นวัน ฉันคงไม่มีอารมณ์ไปนั่งตากน้ำค้างกลางสวนสาธารณะถึงแม้ว่าจะเหงาแค่ไหนก็ตาม ชีวิตประจำวันทุกเย็นตั้งแต่วันจันทร์ถึงศุกร์สำหรับฉันเลยกลายเป็น กลับห้อง กินข้าว แล้วก็นั่งหน้าคอม โชคยังดีที่บริษัทของยุ้ยหรือน้องหมูที่ฉันเรียกจนติดปาก ไม่ได้เคร่งครัดมากนักเรื่องแชทขณะทำงาน ทำให้ฉันสามารถพูดคุยกับยุ้ยได้ทุกวันที่ยุ้ยมาทำงาน ทำให้ฉันหายเศร้าไปได้ชุดใหญ่ทีเดียว หลังจากที่ลางานไปเที่ยวกับครอบครัวที่เกาะใต้และไม่ได้ออนไลน์มาหนึ่งอาทิตย์ ฉันก็มานั่งหน้าคอมรอแชทกับยุ้ยเหมือนเคย หลังจากถามไถ่ทุกข์สุข อัพเดทเรื่องของกันและกัน และเพื่อนๆคนอื่นที่สนิท เราก็ไม่พลาดที่จะเมาท์กันเรื่องรูปถ่ายคนบางคน ^^ “เจ๊น้ำ...เจ๊น้ำดูรูปตั๋งยังอะ แนวปะ แนวปะ” “ดูแล้ว...แนวมาเลยอะ” “เออ เพื่อนก็ว่างั้นแหละ ก็เจ๊น้ำชอบเด็กแนวไม่ใช่เหรอ” “เหอๆ รูปผู้หญิงที่ตั๋งถ่ายคู่ด้วย อย่างน่ารักเลย แฟนเก่าเค้าปะ..” “ใช่แหละ พี่ต้นบอกอยู่เหมือนกัน” “งั้นน้องหมู ตามสบายเลย เพื่อนไม่สู้อะ ...น้องหมูอยู่ใกล้ๆ เอาก่อนเลยนะ ...เออ แต่เพื่อนช๊อบชอบอะ ไอที่เค้าเขียนหลังโปสการ์ดว่า what’s about your ruk? อะ โคตรชอบเลย มันแบบโดนมาก your รัก = your ruk (แค่นึกถึงประโยคนี้ขออมยิ้มหน่อยนึง)” เรื่องของตั๋งเป็นประเด็นฮอตสำหรับการสนทนาของฉันและยุ้ยไปซะแล้ว เวลายุ้ยรู้ข้อมูลใหม่ๆมาจากพี่ต้น ก็มักจะเอามาเล่าให้ฉันฟังเสมอ จับใจความได้ว่า ตั๋งอายุเท่ากับฉัน (ยุ้ยแก่กว่าฉันหนึ่งปี แต่ว่าเราเรียนปีเดียวกัน) มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อพี่ต้น ที่บ้านมีหมาสี่ตัว ชอบดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ มีวงดนตรีสมัยเรียนโรงเรียน เรียนจบสถาปัตย์ จากมหาลัยชื่อดังด้านนี้โดยตรง ตอนนี้ร่วมหุ้นกับเพื่อนๆเปิดบริษัทสถาปนิคกันเอง ไม่ค่อยนอนที่บ้านสักเท่าไหร่ จะนอนที่บริษัทและกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง ตั๋งเลยไม่ค่อยเจอกับพี่ต้นบ่อยนัก เพราะพี่ต้นก็มาเช่าหอแถวที่ทำงานเหมือนกัน นานๆพี่น้องถึงจะได้เจอกันซักที “เจ๊น้ำ ตั๋งอะ จบสวนกุหลาบมาอะ รุ่นเดียวกับเจเลย” “เหรอๆ เออ...อะไรมันจะเว่อร์ขนาดนี้เนอะ เพื่อนว่าน่าจะรู้จักกันแหละ เพราะว่าตั๋งมีวงดนตรีตอนเรียนใช่ม่า เจมันก็มีอะ แล้วเล่นตามงานประจำปีอะ มันมีอยู่สองสามวงเอง รู้จักกันอยู่แล้ว” วันต่อมา “เจ๊น้ำ ...ตั๋งอะชอบคาราบาวเหมือนเจ๊น้ำเลยอะ ไอเจมันก็ชอบคาราบาวด้วยหนิ ใช่ป่าว” “เออ ใช่ ...สงสัยเด็กสวนกุหลาบจะเป็นเหมือนกันหมดเนอะ พี่ตูน(บอดี้แสลม)ไง ก็ชอบคาราบาวเหมือนกัน พี่ป๊อด(โมเดิรนด๊อก)อีก สงสัยติดๆกันมา เจมันเคยบอกอยู่อะ” หลายต่อหลายครั้ง ที่ฉันแปลกใจกับสิ่งที่ยุ้ยนำมาบอกเล่า ตั๋งมีอะไรที่คล้ายเจมากๆ ได้ยินเรื่องตั๋งบ่อยๆ ก็ทำให้ฉันเริ่มอยากรู้จักตั๋งอีกนิดและ แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างฉันกับตั๋ง “เจ๊น้ำ..พี่ต้นอะ มาขอรูปเพื่อนกับเจ๊น้ำแหละ พี่ต้นบอกว่า อาทิตย์นี้จะกลับบ้าน แล้วตั๋งก็กลับตรงกันพอดี แกว่าจะเอาไปให้ตั๋งดู เพือ่นให้ไปแล้ว เดี๋ยวรอดูวันจันทร์ว่าแกว่าไง” “เพื่อนว่านะ ตั๋งคงแบบว่า ไม่มีที่ดีกว่านี้ให้เลือกแล้วเหรอ เหอๆ” วันจันทร์.... “ไอแห้ง....” อีกชื่อหนึ่งของฉันที่ยุ้ยเรียกมาแปดปีแล้ว “ว่าไง ไอลูกหมู....” “เมื่อกี๋เพื่อนคุยกับพี่ต้นมาอะ พี่ต้นเอารูปเราให้ตั๋งดูแล้วนะ แล้วก็ให้แม่ดูด้วย ถามแม่ว่าผ่านป่าว” “เหอๆ...พี่ต้นตลกว่ะ แล้วตั๋งว่าไง” “ตั๋งก็ยิ้มๆ เขินๆอะ ไม่ได้พูดอะไร” “เพื่อนว่าตั๋งคงแอบด่าอยู่ในใจ ว่าเอาอะไรมาให้ดูเนี่ย” เอาเป็นว่าตอนนี้ก็เสมอกันค่ะ ฉันเห็นหน้าตั๋งแล้วตั๋งก็เห็นหน้าฉัน แต่ถามฉัน ณ เวลานั้น การเห็นรูปถ่ายคนๆหนึ่งเพียงห้านาที แล้วก็ไม่ได้เห็นอีกเลย ฉันก็พอจะลืมๆหน้าของตั๋งไปเยอะ ถ้าให้นึกถึง คงนึกไม่ออก แต่ถ้ามีรูปมาให้เลือก ฉันก็คงพอจะเลือกได้ถูกอยู่บ้าง หนึ่งเดือนเต็มๆที่ฉันได้รับข่าวสารของผู้ชายคนนี้เรื่อยๆ จนมาถึงจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงมีที่เริ่มมากขึ้นอีกนิด หลังจากอิ่มเอมกับบะหมี่เกาหลีชามโต ฉันก็มานั่งหน้าโน๊ตบุ๊คคูชีพเหมือนเดิม “ไอแห้ง....มาแว้ว” “อา...กินข้าวเที่ยงยังไอลูกหมู เพื่อนเพิ่งกินข้าวเย็นเสร็จเอง” “เจ๊น้ำ พี่ต้นเอาเบอร์ตั๋งมาให้น่ะ เอาป่าว” “เหอๆ เอามาซื้อหวยเหรอ เออ เอามาดิ เผื่อโทรไปวันไหนไม่มีไรทำ พี่แกคงงงตายเลยเนอะ แล้วน้องหมูโทรไปยังอะ” “ยังเลย...พี่ต้นเรียกอะ เจ๊น้ำ แป๊บนึงนะ” ยุ้ยหายไปประมาณสิบห้านาที พร้อมกลับมากับเสียงตื่นเต้น ตั๋งโทรเข้ามือถือพี่ต้น คุยธุระกัน พี่ต้นเลยถือโอกาสให้ยุ้ยคุยกับตั๋งต่อ ยุ้ยมาแล้วให้ฉันฟัง ว่าเสียงตั๋งน่ารักมาก ตั๋งดูงงๆในช่วงแรกๆที่ได้ยินเสียงยุ้ย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นยุ้ยรุ่นน้องที่ออฟฟิตพี่ต้น ยุ้ยยิงมุขตลกไปหลายชุด เหมือนรู้จักกันมานาน ยุ้ยบอกว่าตั๋งไม่พูดอะไรมาก ก็จะหัวเราะ ดูเป็นคนขรึมๆนิด มีคำพูดพาดพิงถึงฉันนิดหน่อย ประมาณว่า สนใจมั๊ย มีสินค้ามาขาย ขาวอ้วน (ยุ้ย) หรือว่า ดำแห้ง (ฉันเอง) ฟังแล้วคิดว่าคนฟังจะอยากเลือกมั๊ยคะ ตั๋งโต้กลับได้แค่หัวเราะหึๆ หลังจากวันที่ยุ้ยเริ่มคุยกับตั๋งซักสองสามวัน ค่ำคืนของวันธรรมดาวันหนึ่ง ไม่รู้อะไรมาดลใจฉันให้หยิบเบอร์โทรศัพท์ตั๋งมาดู ทั้งๆที่กำลังจะเข้านอนแล้วแท้ๆ ฉันหยิบการ์ดโทรศัพท์ที่ไว้โทรกลับไทยมา เช็คยอดเวลาที่เหลือ เพื่อให้แน่ใจว่าคุยแล้วสายไม่โดนตัดไปซะ “you have 200 minutes left for this call” โอ้โห เหลือสองร้อยนาทีแหนะ แค่สักสามสิบนาทีก็เหลือเฟือแล้ว ช่วงขณะรอสายให้คนรับ ใจฉันเริ่มเต้นแปลกๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี เคยโทรหาคนแปลกหน้าที่เค้าไม่รู้จักคุณเลยกันรึป่าว แล้วตัวคุณก็ไม่มีธุระอะไรจะไปพูดกับเค้าด้วยซ้ำ “เพราะฉันถามว่าใจรักใคร...ที่ได้รู้ถึงได้ตอบกลับมา ว่าใจมันเรียกเธอ.......สวัสดีครับ” “อ่า ขอสายตั๋งหน่อยค่ะ” “พูดอยู่ครับ” “ตั๋งเหรอ” “ครับ” “รู้ป่าวใคร” “ไม่รู้อะ ยุ้ยเหรอ” “ป่าว ไม่ใช่ น้ำ” “รุ่นน้องพี่ต้นที่ออฟฟิตรึป่าว” “ตอบไงดี คล้ายๆอะ น้ำเป็นเพื่อนยุ้ยที่ทำงานที่เดียวกับพี่ต้น แต่ไม่รู้จักพี่ต้นอะ แค่เคยเจอกันครั้งเดียว” “อ๋อ” “เออ นี่โทรจากนิวซีแลนด์อะ” “ค่าโทรถูกป่าว” “ถูกๆ นาทีละสองบาทเอง...อืมไม่มีไร พี่ต้นให้เบอร์มา เลยลองโทรมาดู” “อา คุยได้ๆ” “เออ ขอที่อยู่หน่อยดิ ได้ปะ น้ำชอบเขียนจดหมาย ไว้เขียนไปหาดีกว่า” “อา...อา ....โอเคนะ งั้นน้ำค่อยโทรมาคุยใหม่วันหลังละกันนะ” “ครับ สวัสดีครับ” ฉันเหลือบตามาดูเวลาบนมือถือว่าฉันคุยไปนานเท่าไหร่ เกือบๆห้านาที ไม่น่าเชื่ออย่างมาก ฉันที่ถือว่าเป็นคนที่คุยเก่งมาก เคยคุยโทรศัพท์นานถึงหกชั่วโมงมาแล้ว กลับพูดอะไรไม่ออกเลย แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนคุยไปเยอะซะงั้น อีกหนึ่งความคืบหน้าที่เกิดขึ้นของการคุยห้านาที คือ ฉันได้ที่อยู่บริษัทที่ตั๋งทำงาน เพราะตั๋งอยู่ที่ออฟฟิตมากกว่าอยู่ที่บ้าน อีกหนึ่งความประทับใจที่เกิดขึ้นกับฉัน...เสียงตั๋ง...น่ารักเหมือนที่ยุ้ยมันบอกจริงๆ ฉันนึกในใจอยู่สองนาที ก็ไม่สามารถสะกัดกั้นอารมณ์ตื่นเต้น รีบกดเบอร์ไปหายุ้ยทันที “น้องหมู เหอๆ เพื่อนโทรหาตั๋งมาแล้วเมื่อกี๋ เสียงน่ารักมากๆๆเลย เหมือนที่น้องหมูบอกเลย” “เหรอๆ แล้วตั๋งว่าไงอะ” “ก็คุยดี แต่งงดิ งงเลย คงคิดว่าพวกเราเล่นอะไรกันเนี่ย” ฉันอัพเดทความตื่นเต้นที่ได้คุยกับตั๋งอยู่ตั้งห้านาที ฉันบรรยายให้ยุ้ยฟังอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก็วางหูไป ขนาดวางหูไปแล้ว ฉันยังแอบอมยิ้มนิดๆ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป คนอะไรเสียงมีเสน่ห์จริงๆ... จบตอนที่สองค่า จากคุณ : inam - [ 7 พ.ย. 50 17:51:26 A:219.89.224.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกค่ะ รอลุ้นอ่านว่า คุณน้ำจะเขียนจดหมายถึงคุณตั๋งว่าไง... จากคุณ : เตติญญ่า - [ 7 พ.ย. 50 21:28:42 A:82.83.230.156 X: TicketID:153756 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วสงสารตั๋งแฮะ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie - [ 7 พ.ย. 50 22:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบสรรพนามไอ้คำว่า " เพื่อน " จังเลยครับ จากคุณ : PP_kung (PP_kung) - [ 7 พ.ย. 50 22:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วี้ดวิ่วครับ (ป.ล. กล้ามากๆ นับถือๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 พ.ย. 50 07:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าว เอาจริงแฮะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 พ.ย. 50 14:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เสียงน่ารักเหรอ....ลุ้นๆๆค่ะ... จากคุณ : พศิกา - [ 8 พ.ย. 50 14:46:27 A:58.136.69.139 X: TicketID:152438 ]

ความคิดเห็นที่ 9 : )   รอด้วย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 8 พ.ย. 50 15:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ  เค้าบอกว่าคนเสียงน่ารักมักหน้าตาไม่ดี  มะรู้จิงป่าว จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 8 พ.ย. 50 18:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านอยู่เรื่อยๆ ค่ะ คุณไอน้ำ ถึง คคห 10 แล้วแต่คนเด้อ เราอ่ะ เสียงเพราะ หน้าตาน่ารัก (จริงๆ นะ มองกระจกทีไรก็รู้สึกอย่างงี้ทุกที) จากคุณ : Namyen_ny - [ 9 พ.ย. 50 11:10:52 A:202.57.139.250 X: TicketID:152595 ]