ความคิดเห็นที่ 1 เธอทำตามที่ฝ่ายนั้นบอกอย่างคร้านที่จะเถียง  หากเมื่อย้อนกลับมาใหม่  ก็อดไม่ได้ที่จะย้ำ "ฉันว่าคุณอย่ามานั่งอยู่อย่างนี้เลย  จะไม่สบายนะคะ"  ความหมายของเธอคือทำไมเขาไม่กลับบ้านตัวเองไปนะ  มีธุระอะไรก็ค่อยกลับมาใหม่ตอนที่แฟนเขาอยู่ก็ได้นี่นา  แต่ก็นั่นแหละ.. จะกลับตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว หากดูเหมือนฝ่ายนั้นจะตีความหมายไปอีกทาง  เจ้าตัวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะถามเสียงเบาอย่างเกรงใจเต็มที่ "งั้น.. ผม..  เอ้อ.. เข้าไปนั่งในห้องคุณสักครู่ได้ไหม..เอ้อ..ครับ  มัน..ง่า.. หนาวจริงๆ ซะด้วย"  น้ำเสียงและรอยยิ้มของคนพูดมีแววประจบประแจง เป็นรอยยิ้มและแววตาที่ทำให้หัวใจเธอกระตุก  เต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง  ก่อนจะกลับเป็นปกติ คล้าย.. ก็แค่คล้าย  กับอีแค่รอยยิ้ม  กับแววตา  ใครๆ ก็คล้ายกันได้  ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไรสักหน่อย  เธอบอกตัวเองพลางลอบระบายลมหายใจแผ่วเบา  เมื่อมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตา  ไม่มีอะไรเลยที่คล้ายกับใครอีกคนในความคิดคำนึงของเธอ  บางทีคงเพราะความคิดถึง.. ที่ทำให้เธอฟุ้งซ่านไปได้ร้อยแปด  เห็นใครก็นึกถึงเขาคนนั้นไปเสียหมด.. "เอ้อ.. ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ  ขอโทษด้วย"   อีกฝ่ายดูจะเป็นกังวลกับท่าทีของเธอ   จึงรีบบอกอย่างเกรงใจ   เธอยิ้มให้เขา  ก่อนจะตัดสินใจ  จริงๆ มันก็ไม่เหมาะนักหรอก  ที่จะให้คนแปลกหน้า  แถมเป็นผู้ชายในวัยหนุ่มฉกรรจ์เช่นนี้เข้ามาในห้องยามวิกาล  แต่ดูสภาพเขาที่เปียกมะล่อกมะแล่ก  แถมหนาวสั่นจนฟันกระทบกันอย่างนี้  เธอจะทิ้งเขาไว้ภายนอก  ก็คงดูเป็นการใจร้ายเกินไปหน่อย คงไม่เป็นไรหรอกน่ะ  แฟนเขาก็มีแล้ว  อยู่ห้องข้างๆ เธอนี่เอง  ขืนเขามาทำรุ่มร่ามอะไรกับเธอ  ยังไงเจ้าตัวก็ต้องรู้ว่าเรื่องจะถึงหูแฟนแน่ๆ  ฉะนั้นเธอก็ไม่น่ากังวลอะไร  อีกอย่างท่าทางขลาดๆ กลัวๆ ของเขานั่นก็ดูไม่มีพิษมีภัยเอาเสียเลย "ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันแค่กังวลว่าห้องจะรกหรือเปล่า  เดี๋ยวคุณจะตกใจ"  เธอบอกยิ้มๆ "โธ่  ไม่เป็นไรหรอกครับ"  ฝ่ายนั้นยิ้มกว้าง "คุณคิดว่าห้องผู้ชายอย่างผม.."  เขาชี้ปลายจมูกตัวเอง  "จะสะอาดกว่าห้องคุณหรือครับ"  เจ้าตัวหัวเราะ  ก่อนจะย้ำเสียงจริงจัง "รกๆ สิดี  อุ่นกว่าห้องโล่งๆ  สะอาดๆ  เป็นไหนๆ"   "ขออนุญาตนะคร้าบ"  เขาลากเสียงยาว  ในประโยคที่ใช้พูดเป็นมารยาทเมื่อไปบ้านคนอื่น  ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงพรมที่ประตูทางเข้านั่นเอง  เพราะรู้ตัวดีว่าถ้าก้าวเข้าไป  ก็คงทำให้พื้นห้องเธอสกปรกไปด้วย เธอมองเขาทั่วตัวเต็มตาเป็นครั้งแรก  เมื่ออยู่ในระยะใกล้  ร่างนั้นสูง  หนา  กว่าที่คิด  หากเปียกชื้นไปทั้งตัว  จนแม้จะอยู่ในเสื้อแจ็คเก็ตอย่างหนาสีน้ำตาลไหม้  อย่างที่นิยมใช้กันในฤดูใบไม้ร่วง  เจ้าของร่างก็ยังหนาวสั่นจนเห็นได้ชัด  ผิวที่ยามปกติคงเป็นสีแทนสวยเพราะซันเบิร์นนั้นเผือดซีด  มีเพียงดวงตา  ที่แม้จะเรียวเล็กเป็นชั้นเดียวตามเชื้อชาติ  หากก็ดำจัด  เป็นประกายแจ่มใส  ภายใต้คิ้วเข้มได้รูป  บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ใช่คนจืดๆ เลยจนนิดเดียว "ฉันว่าคุณ..เอ้อ.. เปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าไหมคะ"  เธอถามอย่างลังเล  ไม่แน่ใจว่าจะเป็นการเอาใจใส่เขามากไปหรือไม่  แต่พอมองริมฝีปากที่ซีดจนเขียว  เธอก็หายลังเล "อาบน้ำเลยดีกว่า  สั่นแบบนี้  เดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อตัวใหญ่ๆ มาให้เปลี่ยน" ฝ่ายนั้นตอบขอบคุณไม่ขาดปาก  ก่อนจะหายเข้าไปในห้องอาบน้ำ  เพียงอึดใจเดียว  ดวงหน้าคร้ามที่ดูเหมือนจะมีสีเลือดมากขึ้นก็โผล่ออกมายิ้ม  ด้วยรอยยิ้มเจิดจ้าบาดตาจนเธอแทบไม่กล้ามอง "อุ่นขึ้นมากเลยครับ"  เขาเดินเข้ามาใกล้  มองเธอขึ้นๆ ลงๆ  ก่อนจะใช้นิ้วดึงเสื้อยืดแขนยาวตัวโคร่งที่ตัวเองใส่อยู่  ถามยิ้มๆ "คุณตัวเล็กนิดเดียว  มีเสื้อตัวโตขนาดนี้ได้ยังไง  กางเกงวอร์มนี่อีก" "ไม่ใช่ของฉันหรอกค่ะ"  เธอตอบแค่นั้น  ไม่ปรารถนาจะกล่าวถึงเจ้าของชุด  ที่ทำยังไงเธอก็ตัดใจทิ้งเสื้อผ้าและของใช้บางส่วนของเขาไม่ได้จนแล้วจนรอด  ทั้งที่รู้ดีว่าผู้เป็นเจ้าของจะไม่มีวันกลับมาเอามันคืนไปอีกแล้ว คล้ายกับอีกฝ่ายจะจับสังเกตท่าทีแปลกๆ ของเธอได้  เขาจึงไม่เซ้าซี้อีก  หากนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กตรงข้ามกับเธอ  แถมชักเท้าทั้งสองข้างขึ้นนั่งขัดสมาธิอย่างสบายอารมณ์เสียด้วย  ท่าทางเป็นกันเอง  เปิดเผยและไม่มีพิธีรีตรองจนเธอไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือผู้ชายชาวอาทิตย์อุทัย  แถมยังเป็นคนแปลกหน้า เมื่อเห็นเธอจับตามอง  เขาก็หัวเราะขัน  ออกตัวว่า "กิริยามารยาทผมคงไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่  ขอโทษด้วยครับ  ผมไปอยู่เมืองนอกมานาน  เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่เดือน"  อีกครั้งที่เขายิ้มประจบ  ก่อนจะถามไปอีกเรื่อง  หากเห็นได้ชัดว่ายังคงใช้คำสุภาพอย่างระมัดระวัง "คุณเป็นคนต่างชาติใช่ไหม..เอ้อ..ครับ?"  เมื่อเธอเลิกคิ้วยิ้มๆ  เขาก็รีบบอก "ผมเห็นป้ายชื่อหน้าห้องคุณ  ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงนะ  จริงๆ คุณพูดภาษาญี่ปุ่นเก่งกว่าผมอีก"  คนพูดยิ้มเขินๆ คราวนี้วิธีพูดของเขาเปลี่ยนไป  จากการใช้ภาษาสุภาพเป็นทางการ  จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนมาเป็นภาษาเป็นกันเองแบบที่เพื่อนใช้กัน  ก่อนจะถอนใจยาวราวกับโล่งอก  ที่หลุดพ้นจากการพยายามพูดจาให้เรียบร้อยเป็นพิธีรีตองเสียที เธอเพิ่งจับได้อีกอย่างว่าเป็นเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับมันนั่นเอง  มิน่าล่ะ  เวลาพูดถึงได้ดูอึกอัก  เลิกลั่กชอบกล "ถูกครึ่งเดียวค่ะ"  เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ  "ฉันเป็นลูกครึ่ง  แต่ไม่ได้เกิดที่นี่  เพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอกค่ะ  ส่วนภาษาก็ไม่ได้ต่างจากคุณเท่าไหร่" ฝ่ายนั้นทำหน้าเมื่อย "คุณกรุณาอย่าพูดภาษาสุภาพกับผมได้ไหม  ผมตอบไม่ค่อยเป็น  เมื่อกี๊ต้องพยายามแทบแย่แน่ะ..ครับ" เธอหัวเราะ  เปลี่ยนวิธีพูดตามเขาอย่างเป็นกันเองขึ้น "งั้นใช้ภาษาที่คุณถนัดก็ได้  จะญี่ปุ่นแบบวัยรุ่นๆ หรืออังกฤษก็โอเคนะ" "ญี่ปุ่นดีกว่า"  เขายิ้มกว้าง  "ผมจะได้ฝึกพูดภาษาญี่ปุ่นเยอะๆ  ไม่ได้พูดมาหลายปีแล้ว" "ได้เลย  ว่าแต่.."  เธอพยักเพยิดไปทางบาร์เครื่องดื่มเล็กๆ ในครัว  "คุณจะดื่มอะไรไหม  ชาหรือกาแฟร้อนๆ ซักถ้วยน่าจะทำให้คุณอุ่นขึ้นนะ" "โอย  ขอบคุณมากเลย  แต่เดี๋ยวผมทำเอง  คุณไม่ต้องลำบาก"  เขากระวีกระวาดลุกขึ้น  หากเธอลุกนำไปเสียก่อนตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี..  เพียงแต่ยังไม่ค่อยไว้ใจคนแปลกหน้า  ที่ท่าทาง..แปลกๆ มากนัก "คุณนั่งเถอะค่ะ  ฉันทำเองง่ายกว่า  ชาหรือกาแฟดีคะ" เธอยิ้มเมื่อฝ่ายนั้นขมวดคิ้วกับคำว่า คะ ที่ท้ายประโยคของเธอ "ฉันก็พูดไม่เก่งเหมือนกันแหละน่า  ขอฉันฝึกคำสุภาพๆ บ้างก็แล้วกัน" "คร้าบ"  เขาลากเสียงล้อเลียน  ก่อนจะตอบเสียงสุภาพ  "ขอกาแฟเข้มๆ ซักแก้ว  แล้วก็..เติมรัมให้นิดนึงได้ไหมครับ"   ตาไวไม่ใช่เล่น  เจ้าของบ้านคิดเมื่อหยิบขวดรัมจากบาร์มาเหยาะเติมให้คนร้องขอ  ก่อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา  ไม่พูดอะไรเมื่ออีกฝ่ายทำท่าพยักเพยิดถามว่าเธอต้องการรัมในกาแฟของเธอด้วยหรือไม่  ฝ่ายนั้นจึงถือวิสาสะเหยาะเติมให้เธอบ้าง "แล้วคุณไม่ได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นกับ 'เธอ' เหรอ"  เธอชวนคุย  เจาะจงหมายถึงแฟนสาวของอีกฝ่าย  เพราะคำว่า เธอ ในภาษาญี่ปุ่นนอกจากจะใช้แทนบุรุษที่สามที่เป็นเพศหญิงแล้ว  ยังมีความหมายว่า  แฟน อีกด้วย คนถูกถามทำหน้างงนิดหน่อย "หมายถึงโชจัง  เอ้อ โชโกะ  น่ะเหรอ  ใช้สิ  แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่  ดูเธอไม่ค่อยอยากพูดกับผม"  ท่าทางเขาไม่เป็นทุกข์ร้อน อ้าว  สงสัยจะทะเลาะกันจริงๆ  แฮะ  เธอคิดในใจ  หากเมื่อเจ้าตัวไม่เล่า  เธอก็ไม่อยากซักต่อ "ว่าแต่.. ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย"  จู่ๆ คนจิบกาแฟท่าทางสบายอารมณ์ก็ถามโพล่งขึ้น  แล้วออกตัว  "เห็นป้ายชื่อหน้าห้อง  มันยาวมาก  ผมอ่านไม่ทัน" "เรียกฉันว่า  อาเมะ  ก็แล้วกัน  เพื่อนๆ ที่นี่เรียกฉันอย่างนี้"  เธอหมายถึงคำที่แปลว่า สายฝน   "ชื่อของฉันในภาษาของฉันแปลว่าฝน  แต่คุณคงออกเสียงไม่ถูกหรอก" "ภาษาของคุณ"  เขาเลิกคิ้ว  "นั่นสิ  คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณเป็นลูกครึ่งชาติไหน" "คุณลองเดาดูไหมล่ะ"  จู่ๆ เธอก็นึกสนุก  จิบกาแฟผสมรัมบางๆ ที่เขาเติมให้  ก่อนจะบอกตัวเอง  อร่อยดีเหมือนกันแฮะ "เดี๋ยวนะ"  คนถูกท้าเอียงคอ  ก่อนจะบอกปับ  "ฝรั่งเศส" เธอหัวเราะ  ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นประชดหรือล้อเลียน จากคุณ : โยษิตา - [ 10 พ.ย. 50 02:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ทำไมล่ะ  หน้าฉันเหมือนคนตะวันตกตรงไหนกัน" "ไม่เหมือน  แต่คุณสวย  มีเสน่ห์เหมือนผู้หญิงฝรั่งเศส"  เขาบอกอย่างมั่นใจ  ดวงตาเป็นประกายวิบวับ นั่นไง  เธอบอกตัวเอง  ฝ่ายนั้นไม่ใช่คนจืดๆ จริงๆ เสียด้วย  ท่าทาง  แววตา  คารม  วิธีพูดอย่างนั้น  บอกชัดว่าเจ้าตัวคงเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ในวงล้อมของสาวๆ นับไม่ถ้วน "ฉันเนี่ยนะสวย"  เธอย้อนถามด้วยสีหน้าเคร่งอย่างไม่เชื่อถือ  ก่อนจะหัวเราะคิกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าตกใจ  ท่าทางรัมไม่กี่หยดในกาแฟจะมีผลกับคนดื่มมากกว่าที่คิด "ขอโทษ  ผมมันปากไม่ดีอย่างนี้แหละ  บางทีก็ลืมนึกถึงกาลเทศะ"  คนพูดทำท่าสำนึกผิด  แต่ไม่วายทิ้งท้าย "แต่คุณก็สวยจริงๆ"  เขาขยิบตา  ทำเสียงเป็นงานเป็นการขึ้น  "เอาละ  ผมตอบจริงๆ ก็แล้วกัน  ผมว่าคุณเป็นผู้หญิงไทย" คราวนี้เธอเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจจริงๆ ไม่เคยมีใครเดาถูกมาก่อนว่าเธอเป็นคนไทย  แม้จะมีสายเลือดญี่ปุ่นอยู่ครึ่งหนึ่งก็ตาม  หากผิวสีทราย  กับคิ้วและดวงตาที่เข้มคมแบบคนใต้  ทำให้เมื่อได้พบครั้งแรก  ทุกคนก็พากันนึกว่าเธอเป็นสาวเชื้อสายมาเลย์  หรืออินโดนีเซียทั้งสิ้น "คุณรู้ได้ยังไง"  เธออดถามไม่ได้ "ผมเคยมีเพื่อนเป็นคนไทยหลายคน  ทั้งผู้หญิงผู้ชาย.. เป็น..เอ้อ..เป็นแฟนก็มี.."  ตรงท้ายประโยคเขาเสริมเมื่อเห็นเธอมองอย่างรู้ทัน "คนไทยใจดี  เป็นห่วงเป็นใยคนอื่น  แม้กระทั่งคนแปลกหน้า  อย่างที่คุณเป็นนี่แหละ "  อีกครั้งที่เขายิ้มเจิดจ้า  ก่อนจะเสริมอย่างมั่นใจ "แล้วผู้หญิงไทยก็เก่งเรื่องเก็บงำความรู้สึกตัวเอง  ผมเห็นนะว่าคุณนั่งเหม่ออยู่ที่ระเบียงนั่น  คุณคงมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆ แต่คุณก็ไม่แสดงให้ผมเห็นเลย"   คราวนี้เธอเงยหน้าจากถ้วยกาแฟขึ้นมองเขาอย่างประหลาดใจ   ผู้ชายคนนี้ดูจะเดาเก่งเกินไปเสียแล้ว ! "ใช่ไหม"  เขาย้ำ  แต่ก็เปลี่ยนเรื่องพูดไปอีกครั้งคล้ายไม่ใส่ใจกับคำตอบ  "ว่าแต่ชื่อคุณในภาษาของคุณน่ะ  อ่านว่าอะไร  ไม่ต้องเอาชื่อยาวเหยียดที่แปะอยู่หน้าห้องก็ได้  ขอชื่อเล่นก็พอ" "ปลายฝน"  เธอบอกสั้นๆ นึกขันที่เห็นอีกฝ่ายพยายามจะออกเสียง  หากจนแล้วจนรอดก็ยังแปลกแปร่ง  จนสุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมแพ้   "โอเค  ผมเรียกคุณว่า อาเมะ  ตามที่คุณบอกก็ได้  แล้วคุณไม่อยากรู้ชื่อผมเหรอ"  เขาถามเสียงออด  ฟังเหมือนเด็กชายเล็กๆ ที่พยายามเรียกร้องความสนใจ "เอาชื่อเล่นก็พอ"  เธอเลียนคำพูดเขา  ฝ่ายนั้นขยิบตาให้นิดๆ ก่อนจะบอก "นาโอคิ  ออกเสียงง่ายใช่ไหม" เมื่อเธอพยักรับ  เจ้าของชื่อก็กระโดดไปอีกเรื่องทันควัน  อย่างที่คงเป็นบุคลิกประจำตัว "เมื่อกี๊คุณอ่านอะไรอยู่  ขอผมดูหน่อยสิ" ไม่รอให้เธออนุญาต  ฝ่ายนั้นถือวิสาสะหยิบหนังสือที่เธอวางทิ้งไว้บนโต๊ะกลางขึ้นมาพลิกดูหน้าตาเฉย  เมื่อเห็นชื่อหนังสือ  เขาก็พูดต่อเรื่อยๆ  โดยไม่มองหน้าเธอ "อ่านปรัชญาแบบนี้  แถมเอาใบไม้คั่นไว้หน้านี้"  เขาหยิบใบไม้สีแดงเข้มที่เธอคั่นเอาไว้อย่างไม่ตั้งใจขึ้นมา  "คุณกำลังอกหักละสิ" เธอจ้องเขานิ่งๆ  อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนใจยาว "ถ้าฉันบอกว่าเปล่า  คุณก็คงไม่เชื่อสินะ" "แล้วทำไมคุณจะต้องบอกว่าเปล่าด้วยล่ะ"  อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจจริงๆ  "ในเมื่อมันจริง" "นี่คุณรู้เรื่องฉันมาก่อนหรือไง"  เธอใช้น้ำเสียงประชด  "ถึงได้เดาได้ทะลุปรุโปร่งหมดแบบนี้" "ถูกต้อง  ผมรู้"  ฝ่ายนั้นกลับยิ้มรับหน้าตาเฉย  "แต่จะว่าเดาเอาก็ได้  เพราะผมก็ไม่เคยคุยกับคุณซะที  เพียงแต่เห็นเขาคนนั้นมาหาคุณบ่อยๆ  แล้วหลังๆ นี่เขาก็หายไป"  ถึงอย่างไรประโยคนั้นคนพูดก็ยังเลือกใช้คำอย่างระมัดระวัง ก็คงเหมือนที่เธอเห็นเขามาหาแฟนบ่อยๆ นั่นแหละ  เขาก็คงสังเกตเห็นใครคนนั้นของเธอเหมือนกัน  หญิงสาวบอกตัวเอง "แต่มันก็ไม่แปลกอะไรนี่นา  เรื่องธรรมดา  ก็ความรักคือการพบ  เพื่อจาก  เพื่อที่จะพบรักครั้งใหม่  ไม่ใช่หรือ"  เขาทำเสียงราวกับจะให้รู้ว่า  มันเป็นเรื่องแสนธรรมดาจริงๆ "ผมว่าคนที่มานั่งจมอยู่กับทุกข์เรื่องรักๆ นี่ไม่ฉลาดเอาซะเลย"  ประโยคต่อมาแม้จะเรียบเฉย  หากกังวานในน้ำเสียงบอกชัดว่าเขาไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก "มันอาจจะธรรมดาสำหรับคุณ  แต่มันไม่ธรรมดาสำหรับฉัน"  เธอตวัดเสียงตอบ  รู้สึกว่าเลือดฉีดขึ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก  คงเพราะแรงอารมณ์บวกกับเหล้ารัมในกาแฟในมือ "โอเค  ผมขอโทษ  เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ"  เขายักไหล่  บอกง่ายๆ  หากดวงตายังมีแววยะยับ  ราวกับดีใจที่ยั่วให้เธอเปิดปากเรื่องนี้ได้สำเร็จ "กาแฟหมดแล้ว"  เจ้าตัวกระโดดไปอีกเรื่อง  "คราวนี้ผมขอเหล้าเฉยๆ นะ  ไม่เอากาแฟ   อ๊ะ  คุณไม่ต้อง  เดี๋ยวผมทำเอง" คนถูกสั่งได้แต่มองตามตาปริบๆ  เพราะเมื่อพูดจบฝ่ายนั้นก็ปร๋อไปถึงเคาน์เตอร์ในครัวเสียแล้ว  เจ้าของบ้านนึกอย่างฉิวๆ  เมื่อระลึกได้ว่าเขาสามารถขอร้องและออกคำสั่งเธอได้ในประโยคเดียว     "คุณเอาด้วยไหม  แก้หนาว"  เขาร้องถามอย่างร่าเริง "ก็ดี"  ไม่รู้อะไรทำให้เธอตอบออกไปห้วนๆ เช่นนั้น  ทั้งที่เคยตั้งใจว่าจะไม่ดื่มกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด  "แต่ไม่เอาเพียวๆ นะ" "โอเค  เดี๋ยวผมผสมให้" คนพูดหันไปง่วนกับการเปิดตู้เย็น  ค้นอะไรก๊อกแก๊กอยู่พักหนึ่งก็วางแก้วทรงป้อม  บรรจุน้ำสีเข้ม  มีมะนาวฝานบางๆ เสียบอยู่อย่างมีศิลป์  ลงตรงหน้าเธอ "รัมโค้ก  แบบเบาๆ เปรี้ยวๆ หวานๆ  ไม่เมาหรอกน่า.. "  เจ้าของสูตรให้คำรับรอง  ก่อนจะวางแก้วออนเดอะร็อคของตัวเองลงบ้าง  คราวนี้เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเธอ  คล้ายกับไม่ใส่ใจจะเว้นระยะห่างระหว่างกันเหมือนทีแรก  และไม่สนใจกับการขยับตัวถอยห่างออกมาของเธอ "บ้านคุณมีอะไรครบดีนะ  มีเหล้าตั้งหลายอย่าง  ทั้งที่ดูคุณไม่เหมือนคอเหล้า  หรือขี้เมาตรงไหนเลย"  เขาวิจารณ์  เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ  เจ้าตัวจึงถามต่ออย่างไม่รู้ไม่ชี้ "รู้ละ  ของชายหนุ่มของคุณสินะ  ก็ถ้าเขาไม่กลับมาแล้ว  คุณจะเก็บไว้ให้รกหูรกตาทำไม  ทิ้งไปก็สิ้นเรื่อง" เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังจิบเครื่องดื่มในมือนิ่งราวกับไม่ได้ยิน  ชายหนุ่มจึงถอนใจ  เอื้อมมือไปแตะแหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆ บนนิ้วนางมือขวาของเธอ  ด้วยกิริยาเรื่อยเฉื่อยเป็นปกติ  ถามด้วยน้ำเสียงเดิม "นี่ก็เหมือนกัน  ทำไมคุณไม่ถอดแล้วโยนทิ้งไปซะ  ใส่ไว้ทำร้ายตัวเองทำไม" "ดูคุณจะรู้เรื่องฉันดีเหลือเกินนะ"  เธอเค้นเสียงตอบ  หดมือกลับทันควันจนแทบเรียกได้ว่าสะบัด  "แต่นี่มันเรื่องของฉัน  ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอกเหตุผลกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีนี่  ใช่ไหม" "ก็จริงของคุณ  โอเค"  เขายักไหล่ด้วยท่าทีกวนตา "ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณเสียเวลาในชีวิตกับเรื่องไร้สาระแบบนี้  นายนั่นก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรนี่  ผมยังเคยเห็นเขาเดินควงผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คุณเลย  คุณยังจะโง่ไปนั่งอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไม" เขาชักจะรู้มากเกินไปเสียแล้ว !  อีกครั้งที่เธอมองฝ่ายนั้นอย่างประหลาดใจแกมไม่พอใจ "คุณรู้ทุกอย่างจริงๆ ซะด้วย"  เสียงเธอห้วนจัด  "อย่าบอกนะ  ว่าที่คุณมาจอดรถตากฝนวันนี้  ก็เพื่อจะมาทำให้ฉันตาสว่าง" คนถูกประชดกะพริบตา  ก่อนจะยิ้มกว้าง "ผมว่าแล้ว  คุณไม่ได้โง่หรอก"  เขาตอบเสียงกลั้วหัวเราะ  "จะให้ตอบจริงๆ ก็คือ  ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้หรอก  แต่พอคุณช่วยผมให้หายหนาวและไม่ต้องเป็นหวัด  ผมก็เลยอยากตอบแทนคุณบ้างน่ะสิ" "ตอบแทน?"  เธอย้อนเสียงสูง  "การเข้ามานั่งในบ้านคนอื่นแล้วก็พูดจากระทบกระเทียบเจ้าของบ้านแบบนี้  เรียกว่าตอบแทน?" หากคนถูกโมโหดูไม่ได้เดือดร้อนเลยสักนิด จากคุณ : โยษิตา - [ 10 พ.ย. 50 02:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ผมแค่อยากจะลองคุยกับคุณดูซักที  หลังจากที่เห็นคุณนั่งเศร้า  แล้วก็ผอมเหมือนใบไม้แห้งๆ มาเป็นเดือนน่ะสิ" "ฉันผอม?"  เสียงเธอสูงปรี๊ด  "เหมือนใบไม้แห้ง?" "ใช่"  คนเปรียบเทียบพยักรับอย่างหน้าชื่นตาบาน  แล้วเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง  "คุณรู้ไหม  ผมชอบตัวคันจิ  แม้จะไม่ค่อยเก่งภาษาญี่ปุ่นก็เถอะ  แต่ผมเคยตั้งชื่อผู้หญิงหลายคนด้วยตัวคันจิ  ให้มีความหมายตามความงามของแต่ละคน.." "ผมชอบคำที่แทนฤดูกาลที่สุด.. ผู้หญิงคนหนึ่ง  ผมสีบลอนด์อ่อนสะอาด  ดวงตาสีฟ้าใส  เหมือนท้องฟ้าฤดูใบไม้ผลิ  ผมตั้งชื่อเธอว่า  ฮารุกะ  ที่แปลว่า  กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิ.." เขามองตอบสายตาฉงนฉงายแกมไม่แน่ใจของเธอ  ก่อนจะเข้าใจความหมายได้ทันที "ผมไม่ได้เมา  ไม่ได้เพ้อหรอกน่า  ผมกำลังจะบอกคุณอยู่นี่ไง  ว่าผมแอบตั้งชื่อให้คุณว่าอะไร.." "ถ้ามันเลวร้ายนักคุณก็ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก"  เธอบอกโดยไม่มองหน้า  จิบเหล้าในมืออีกครั้ง หากฝ่ายนั้นดูจะไม่ใส่ใจกับท่าทีของเธอ "มีอีกคน  ร้อนแรงเหมือนแสงตะวัน  ดวงตาเธอเป็นสีน้ำเงินเข้มเหมือนทะเลฤดูร้อน  ผมเลยตั้งชื่อให้ว่า  นัตสึมิ  นัตสึ  แปลว่าฤดูร้อน  และ มิ  ใช้ตัว  อุมิ  ที่แปลว่า  ทะเล  ไงล่ะ"  เขาทำเสียงภาคภูมิ "และอีกคน.." "เอาละ"  เธอยอมเสียมารยาท  ด้วยการทะลุกลางปล้องขึ้นมาเฉยๆ "ฉันไม่อยากรู้เรื่องคนอื่น  เอาชื่อฉันที่คุณอยากจะบอกน่ะ  บอกๆ มาเถอะ  ฉันรำคาญ" คนถูกขัดคอจิบเครื่องดื่มในมืออย่างใจเย็น  ทำเสียงประนีประนอม "ก็ได้  ผมแอบเรียกคุณว่า  อาคิเอะ" "อาคิ  ที่แปลว่าฤดูใบ้ไม้ร่วง  กับตัว เอะ ที่แปลว่า กิ่งไม้  งั้นสิ?"  เธอถามเสียงแหลม  "อย่างที่คุณว่าฉันเหมือนกิ่งไม้แห้งๆ  ใบไม้แห้งๆ ใช่ไหม" ฝ่ายนั้นกะพริบตาปริบ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "คุณนี่ไม่เลวเลย  ท่าทางจะเก่งตัวคันจิกว่าผมอีก  คิดไปได้แฮะ  กิ่งไม้เนี่ยนะ  ไม่ใช่หรอกน่า"  คนพยายามตั้งชื่อส่ายหน้าขันๆ "ผมหมายถึงตัว  เอะ  ที่แปลว่าภาพวาดต่างหาก"  คราวนี้เขาบอกยิ้มๆ  "คุณเหมือนภาพวาดเหงาๆ ที่เป็นสีทึมๆ หม่นๆ ในฤดูใบไม้ร่วง  สวย.. มีเสน่ห์ลึกลับ  แต่เหงา.."  คำสุดท้ายของเขาทอดเบา "คุณเหมือนต้นไม้ที่หวงแหนใบเก่าของตัวเองเสียเหลือเกิน  ทั้งที่คุณเองก็รู้ดีว่า  ไม่มีใบไม้ใบไหนที่จะอยู่กับต้นไม้ไปตลอดกาล  เมื่อฤดูแห่งการผลัดใบมาถึง  ต้นไม้ทุกต้นย่อมรู้ดีว่า  ควรจะสลัดใบเก่านั้นทิ้งไป  เพื่อเตรียมตัวผลิใบใหม่ในฤดูผลิใบที่จะมาถึง.." "คุณไม่เห็นด้วยกับผมหรือ  อาคิเอะ.."  เขาถามเสียงอ่อน "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ  ยังไงก็ขอบคุณสำหรับชื่อ"  เธอกัดฟันตอบ  "ชื่อฉันคงเป็นชื่อที่หดหู่ที่สุดเท่าที่คุณเคยตั้งให้สาวๆ มาเลยสินะ" "เป็นงั้นไป"  คนตั้งชื่อหัวเราะอีกครั้ง  "ไม่หรอก  ทุกฤดูมีความงามเฉพาะตัวที่ต่างกันเสมอ  ผมเคยเจอผู้หญิงที่เหมือนฤดูใบไม้ผลิ  ฤดูร้อน  แต่ยังไม่เคยเห็นใครเหมือนฤดูใบไม้ร่วงอย่างคุณมาก่อนเลย" "ฉันเชื่อ.."  เธอลากเสียงเลียนแบบเขาบ้าง  "เชื่อว่าคุณคงพูดอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ  ว่าคุณไม่เคยเจอผู้หญิงที่เหมือนฤดูใดๆ ก็ได้ที่คุณอยากจะพูด.." ฝ่ายนั้นทำหน้าปั้นยาก  คล้ายกับไม่แน่ใจว่าควรจะยอมรับหรือไม่  หากสุดท้ายก็ส่ายหน้าขันๆ "พูดแบบนี้  แปลจากประสบการณ์ของผม  ผมขอแปลว่าคุณกำลังหึงผมอยู่นะ.." "บ้าน่ะสิ"  เธอแทบลุกขึ้นดึงทึ้งผมตัวเอง  "คุณจะแปลยังไงก็ตามใจ  แต่ฉันขอแปลให้ฟังว่าคุณกำลังยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างที่ไม่ควรจะยุ่ง  ในภาษาดอกไม้ของคุณมีไหม  คำว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องน่ะ" "เอ  ผมนึกไม่ออก"  เขาทำท่านึกได้ยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด  "อีกอย่าง  ผมไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านที่ไหน  ผมยุ่งเรื่องคุณคนเดียว" "คุณหมายความว่ายังไง"  เสียงเธอปีนขึ้นไปอยู่บนปลายจมูก   "ผู้หญิงทำไมถึงชอบถามความหมายของสิ่งที่รู้ๆ อยู่แล้วนะ"  เขาบ่น  ขยิบตาล้อเลียนราวกับไม่รู้สึกรู้สมกับน้ำเสียงเธอ "ฉันไม่เข้าใจ"  เธอยกแก้วรัมในมือขึ้นจ่อริมฝีปากอีกครั้ง  เมื่อประสานสายตากับฝ่ายนั้นตรงๆ ฝ่ายนั้นมองตอบเธอนิ่ง  ถามเรื่อยๆ เหมือนเดิม "เอาละ  เอาเป็นว่า  คุณไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงยุ่งเรื่องของคุณ  ใช่ไหม" เธอพยัก  ก้มลงจิบเหล้าในมือได้เพียงอึกเดียว  ก่อนจะรู้สึกว่าแก้วทรงป้อมนั้นถูกคว้าออกไปจากปาก  แล้วริมฝีปากอุ่นระอุของใครคนหนึ่งก็ประทับลงมาแทน เพียงวินาทีเดียว  แต่ดูเหมือนเนิ่นนานราวกับนิรันดร  กว่าฝ่ายนั้นจะถอนริมฝีปากออก  หากลมหายใจร้อนๆ ที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ นั้นยังเป่ารดอยู่ที่ข้างแก้ม  วงแขนแข็งแรงโอบรอบบ่าเธออย่างนุ่มนวล  ราวกับเขาคุ้นชินกับกิริยานี้เป็นอย่างดี "นี่ไงคำตอบ"  เธอได้ยินแต่เสียง  หากก็เดาได้ว่าแววตาคนพูดคงจะแพรวพราวไม่แพ้กัน  น้ำเสียงนั้นสะกดให้เธอนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมกอดเขาได้อย่างประหลาด "อย่าบอกว่าไม่เข้าใจอีกก็แล้วกัน"  คราวนี้เสียงเขากลั้วหัวเราะ  "คุณไม่รู้หรือว่า  ชื่อผม  นาโอคิ  เขียนยังไง" คล้ายกับจะเดาได้ว่าเธอคงงงกับการเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหันอีกครั้ง  เขาจึงหัวเราะขัน  เมื่อรีบอธิบายต่อ "ตัว  นาโอ  แปลว่ารักษา  เยียวยา  กับตัว  คิ  ที่แปลว่าต้นไม้  คุณลองแปลรวมกันสิ"  อีกครั้งที่คนพูดไม่ยอมให้เธอตอบ "ผมเป็นนักเยียวยาต้นไม้.. "  เจ้าของชื่อหยุดคิด  คล้ายกับพยายามหาคำมาอธิบาย  "ที่อยากให้ต้นไม้อย่างคุณผลัดใบเก่าที่แห้งกรอบออกไปจากกิ่งเสียที.. ผมเห็นคุณพยายามฉุดรั้งใบเก่าๆ ที่ขาดวิ่นนั่นให้อยู่กับตัวเองมานานเกินไปแล้ว.." "ผมได้เห็น  ผมได้ฟัง  ผมรู้เกือบทุกอย่าง  คุณคงไม่รู้หรอกว่าผมกับหมอนั่นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนประถม  ผมเกิดที่นี่  เรียนที่นี่จนโต  ถึงได้ย้ายไป  เมืองนี้ไม่ใหญ่เกินกว่าที่เด็กๆ ละแวกนี้จะรู้จักกันทั่วถึงหรอก.." "แต่ผมไม่ใช่แสงแดด  ไม่ใช่หยดน้ำ  ไม่ใช่แร่ธาตุใดๆ ที่จะเร่งให้ต้นไม้ในหัวใจคุณผลิใบอ่อนได้  ผมขอเป็นแค่สายลมที่ปลิดขั้วแห้งๆ ของใบเก่าให้หลุดลอยไปก็แล้วกัน.." จากคุณ : โยษิตา - [ 10 พ.ย. 50 02:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงอ่อนๆ หากมั่นคงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในความคิดคำนึงของเธอ..  ต้นไม้ในหัวใจฉันงั้นหรือ.. มันจะมีวันผลิใบใหม่ได้ละหรือ.. ในเมื่อใบเก่าที่แม้จะโรยราไปแล้วในความเป็นจริง  หากมันยังคงสดใหม่  งดงามและสูงค่าในใจเธอเหลือเกิน..   นาโอคิ.. สายลมของผู้เยียวยา..  เขาจะปัดเป่าใบไม้แห้งในหัวใจเธอให้โบยบินจากไปได้จริงละหรือ.. ในความเงียบระหว่างกัน  อะไรบางอย่างค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในความรู้สึก  อะไรที่คล้ายสายลมบางๆ โชยชายผ่านมา  สดชื่นและหวานละมุน  ไม่รุนแรง  ไม่เรียกร้อง  หากให้ทั้งความอบอุ่นและเย็นฉ่ำพร้อมๆ กันอย่างไม่เคยรู้สึก อาจเป็นเพราะความมั่นคงของวงแขนที่โอบรอบบ่าเธอไว้  หรืออาจจะเพราะรสปร่าๆ ของเหล้ารัมที่เขาทิ้งไว้บนริมฝีปากเธอ.. "นี่คุณ.."  เธอเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ  และเพิ่งนึกได้ว่าควรขยับออกห่างเขาโดยเร็วที่สุด  นึกโทษรัมโค้กแก้วนั้น  ที่ทำให้สติสตางค์ของเธอดูจะเลื่อนลอยกว่าปกติ "คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง"  คนพูดพยายามบังคับเสียงตัวเองให้ห้วนโดยไม่สั่น  "แฟนคุณเป็นเพื่อนข้างห้องฉัน  ไม่คิดบ้างหรือว่า  ถ้าแฟนคุณรู้  จะเกิดอะไรขึ้น" "แฟนผม?"  คนถูกถามเลิกคิ้ว  ก่อนจะระบายลมหายใจทางริมฝีปากแรงๆ ในวินาทีต่อมา  "เข้าใจละ  ที่คุณถามถึง 'เธอ' เมื่อกี๊นี้  คุณหมายถึงแฟน  เอ้อ..แฟนผมน่ะเอง.. อ้อ  คุณหมายถึงโชโกะสินะ" "ก็ใช่น่ะสิ"  เธอตอบอย่างหัวเสีย  ความปั่นป่วนในร่างกายและอารมณ์เตือนให้รู้ว่า  เธอควรจะเชิญเขากลับไปโดยเร็ว  ก่อนที่แอลกอฮอล์ในกระแสเลือดจะทำให้ทั้งเขาและเธอทำ 'อะไรบ้าๆ' ลงไปมากกว่านี้ "ฉันว่าคุณกลับไปดีกว่า  ฉันเหนื่อย.."   และคงเมาด้วย   "ฉันอยากพักผ่อน  นี่คุณก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว  ไม่เปียกแล้ว  กลับไปเสียเถอะค่ะ"  เสียงเธอเกือบเป็นอ้อนวอน คนถูกขอร้องยอมคลายวงแขนจากเธอโดยดี  หากไม่ได้ลุกจากไปอย่างที่เธอต้องการ  เขาเพียงเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่เธออ่านค้างไว้ขึ้นมา  พลิกหาหน้าที่เธอใช้ใบไม้คั่นไว้ "The Prophet  ปรัชญาชีวิต  ของคาลิล  ยิบราน"  เขาอ่านหน้าปกดังๆ  "ผมก็เคยอ่าน  เดี๋ยวผมจะอ่านบทที่ผมชอบที่สุดให้ฟังเอาไหม" อีกครั้งที่เขาไม่รอให้เธอตอบ  เมื่อเริ่มอ่านบทกวีที่เธอเองก็จำได้ดี  เพราะเคยอ่านมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน  เพียงแต่.. ไม่มีครั้งใดเลยที่เธอจะเข้าใจความหมายของมันได้ลึกซึ้ง..  เท่ากับยามนี้ ยามที่มีเสียงห้าวๆ ของใครคนหนึ่ง.. คนที่เป็นเพียงคนแปลกหน้า.. ถ่ายทอดให้ฟัง  ในคืนเม็ดฝนสาดสาย.. อย่างค่ำคืนนี้.. Your pain is the breaking of the shell that encloses your understanding. Even as the stone of the fruit must break, that its heart may stand in the sun, so must you know pain. And could you keep your heart in wonder at the daily miracles of your life, your pain would not seem less wondrous than your joy; And you would accept the seasons of your heart, even as you have always accepted the seasons that pass over your fields. And you would watch with serenity through the winters of your grief. ความปวดร้าวของเธอ คือการแตกออกของเปลือกหุ้มความเข้าใจแจ้งของเธอเอง เธอจักต้องรู้จักความปวดร้าว เช่นกับที่เปลือกของเมล็ดพฤกษาจะต้องแตกออก เพื่อให้ใจกลางของมันได้รับแสงอรุณ และถ้าหากเธอสามารถกระทำดวงใจ ให้ตื่นต่อความประหลาดมหัศจรรย์ในทุกวันของชีวิตได้แล้ว เธอก็จะพบว่า ความปวดร้าวนั้น น่าพิศวงไม่น้อยกว่าความปราโมทย์เลย และเธอก็ยอมรับฤดูกาลของดวงใจ ดังเช่นที่เธอได้ยอมรับฤดูกาล อันเวียนผ่านไปบนท้องทุ่งของเธอฉะนั้น และเธอก็เฝ้าพินิจอย่างสงบดื่มด่ำ ตลอดเหมันตกาลของความทุกข์ระทมของเธอเอง เมื่ออ่านจบ  คนอ่านจึงค่อยดึงใบไม้สีแดงเข้มจากหนังสือเล่มบางส่งให้เธอ  บอกด้วยรอยยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา "ใบเก่าที่โรยราไปแล้ว  คุณก็ไม่จำเป็นต้องทิ้งมันไปนี่นะ  เพียงแต่เก็บมันเอาไว้เป็นความทรงจำ  เหมือนที่คุณเก็บใบไม้ใบนี้เอาไว้  ระลึกถึงบ้างเมื่อเปิดหนังสือออกเล่มเก่าออก  และได้เห็นมันในบางเวลา.." "เมื่อคุณผลัดใบ  คุณอาจจะต้องผ่านฤดูกาลอันหนาวเหน็บไปเสียก่อน  อย่างในบทกวี  มันเป็นธรรมชาติของฤดูกาลในหัวใจ  ที่ใครๆ ต่างก็ต้องผ่านมันไปทั้งนั้น.." "แต่เมื่อฤดูหนาวของคุณผ่านไป  ยอดอ่อนที่จะผลิใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ  ย่อมสวยงามเสมอในความรู้สึกของคนที่เพิ่งผ่านพ้นความหนาวเย็นมา.."  อีกครั้งที่เขาขยิบตาให้เธอ "คุณเห็นด้วยกับผมไหม.. อาคิเอะ.." ไม่มีคำตอบจากเธอ  ความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ คล้ายจะเป็นไข้  ด้วยหลากหลายอารมณ์ที่ต่อสู้กันอยู่ภายใน  ทำให้เธอทำไม่ได้แม้แต่จะหาถ้อยคำใดๆ มาตอบเขาสักคำ อีกฝ่ายยังคงทอดสายตามองเธออยู่อย่างนั้น  แววตาคมระยับคู่นั้นฉายความรู้สึกเข้าใจ  เห็นอกเห็นใจ  และให้กำลังใจอย่างแจ่มชัด  แรงกล้า  เนิ่นนาน  ก่อนที่เขาจะประทับริมฝีปากลงมาอีก.. หากคราวนี้จุดหมายอยู่ที่ไรผมริมขมับของเธอ  พร้อมกับเสียงกระซิบอ่อนๆ ตามแบบของเขา "ผมบอกแล้ว  ผมจะเป็นเพียงสายลม  ที่พัดให้ใบไม้ใบเก่าโรยหล่นจากหัวใจคุณเท่านั้น  ผมไม่ใช่แสงแดดและสายน้ำ  ผมจะไม่เร่งให้ต้นไม้ในหัวใจคุณรีบร้อนผลิใบใหม่  โดยที่ยังไม่ได้หยุดพักในฤดูไร้ใบให้เต็มที่เสียก่อน.." เขาวางใบไม้ใบนั้นลงบนหน้าหนังสือ  บนบทกวีที่เขาบอกว่าชอบที่สุด  ก่อนจะปิดมันลง  และลุกขึ้นช้าๆ  ยอมก้าวจากไปแต่โดยดี หากก่อนจะปิดประตูห้อง  ชายหนุ่มก็หันกลับมาบอกอย่างนึกขึ้นได้ "ผมมีอะไรจะสารภาพกับคุณ"  คราวนี้น้ำเสียงนั้นกลับไปมีแววเขินๆ เหมือนตอนแรกที่พบกัน "โชจัง  เอ้อ  โชโกะน่ะ  ไม่ใช่แฟนผมนะ  เป็นน้องสาวต่างหาก  ตอนแรกผมได้ยินคุณใช้คำว่า เธอ ก็นึกว่าเป็นสรรพนาม  เพิ่งจะเข้าใจว่าคุณหมายถึงแฟนเมื่อกี๊นี้เอง.."  คนพูดเปิดยิ้มกว้าง "แล้วก็อีกอย่าง.. ที่ผมมาวันนี้.. ผมรู้อยู่แล้วละว่าโชจังไม่อยู่  และรู้ด้วยว่าคุณจะต้องเปิดประตูให้ผมเข้ามาแน่ๆ"  เขายักคิ้วหน้าทะเล้น "แต่ผิดแผนไปหน่อยตรงที่คุณไม่เปิดออกมาถามทันที  แต่ปล่อยให้ผมนั่งรออยู่เป็นชั่วโมงนี่แหละ  หนาวเกือบตาย" "อ้าว.."  เธออุทานได้คำเดียว  เบิกตากว้าง  หากฝ่ายนั้นก็ไม่รอให้เธอได้ถามตามเคย "ผมไปก่อนละ  หวังว่าเมื่อเจอกันอีกที  ผมอาจจะได้ตั้งชื่อใหม่ให้คุณว่า  ฮารุเอะ.. ภาพวาดของฤดูใบไม้ผลิ  แทน  อาคิเอะ นะครับ.." รอยยิ้มเจิดจ้า  และเสียงที่ทอดอ่อนโยนของเขายังคงแจ่มชัดอยู่ในแววตาและความรู้สึก แม้ประตูบานนั้นจะปิดสนิทลงไปแล้ว.. สายลมจากช่องเล็กๆ ที่ระเบียงโชยแผ่ว  เป็นสัญญาณว่าเม็ดฝนและพายุภายนอกคงอ่อนกำลังลงไปแล้ว  เหลือเพียงละอองไอเย็นชื้น  กับความอบอุ่นบางประการที่อบอวลอยู่ในบรรยากาศรอบตัวเท่านั้น.. บางที  หากพรุ่งนี้สายลมบางๆ จะยังคงพัดมาต้องความรู้สึกเธอ  ใบไม้บางใบในหัวใจเธออาจจะได้เวลาปลิดปลิวไป  ตามกฏของกาลเวลาเสียที.. คงจะถึงเวลาที่หัวใจของเธอจะต้องผลัดใบตามฤดูกาลเสียแล้ว.. เธอยิ้มให้ใบไม้สีแดงเข้มอีกใบ  ที่ถูกสายลมหอบเอามาตกที่ริมหน้าต่าง ลาก่อนใบไม้ในหัวใจ.. จากคุณ : โยษิตา - [ 10 พ.ย. 50 03:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 **บทกวีในเรื่อง จาก "ปรัชญาชีวิต" ของคาลิล ยิบราน สำนวนแปลโดย ระวี ภาวิไล** ทักทายท้ายเรื่องค่ะ ^^ ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นมานานมากๆๆๆๆ แล้วก็ไม่ได้แวะมาเข้ามาที่ถนนฯ นานพอกัน วันนี้นึกอยากปัดฝุ่นเขียนขึ้นมา รับฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังมาถึง เลยเอามาให้อ่านและติชมเช่นเคยค่ะ :D แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 50 03:52:55 จากคุณ : โยษิตา - [ 10 พ.ย. 50 03:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สีใบไม้สวยจัง (แต่แหม ไอ้หนุ่มเข้าห้องมาก็ถือวิสาสะซะ แถมยังจูบอีก น่าจะตีเข่าฟันคอไปซัก 3 ที) จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ย. 50 11:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วย กับคุณ scottie เหอ ๆๆ แบบ นี้ มันรุกเร็วเกินไป อะฮะ (สงสัยพี่ท่านจะติดนิสัย แบบฝรั่งมา) จากคุณ : Tanuki (one_tanuki) - [ 10 พ.ย. 50 13:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ห้องนางเอกใหญ่จัง ใส่โซฟาเข้าไปได้ตั้ง 2 ตัว พฤติกรรมใจดีชวนคนแปลกหน้าเข้าห้องอย่างนางเอกนี้ ทำได้เฉพาะสาว 1LDK ขึ้นไปนะฮ้า สาว 1K ไม่ควรทำ(เพราะจะถึงเตียงเลย) ฮ่าๆๆ (ขออภัย คอมเมนท์ไม่เป็นเรื่อง แต่ประทับใจห้องพักนางเอกจริงๆ แหะๆ) อ่านแล้วได้บรรยากาศฤดูใบไม้ร่วงดี แบบว่าโรแมนติกๆ เหงาๆ ฝนๆ งืดดด จากคุณ : TSURUGI - [ 10 พ.ย. 50 17:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นึกว่าจะเขียนเรื่องหวานๆ ซะอีก ไหนว่าไม่มีอารมณ์ เขียนออกมาซะน่ารักขนาดนี้ เราว่าพระเอกนิสัยคลับคล้ายคลับคลานะ (เอานิสัยตัวเองมาเขียนรึเปล่าคะ...) ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยจ้า ได้บรรยากาศอาคิมากๆ  อยากไปดูใบไม้ชะมัดเลยยย ปล. สติสตังนะคับ   ปล.อีก  แอบเห็นด้วยกับท่านข้างบน  ถ้าเป็นห้องวันเคนี่อันตรายจริงๆ จากคุณ : The SoVo - [ 10 พ.ย. 50 23:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบมากเลยครับ น่ารักดี จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 11 พ.ย. 50 19:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 5555 ขอขำกับวันเคกับแอลดีเคก่อน ช่างสังเกตกันจังเยย คคห.8+9 ^^ แล้วก็ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า :D ++คุณ scottie ++ แบบว่า หล่อไงคะ เอิ๊ก เลยตีเข่าไม่ลง แหะๆ ถ้าไม่หล่ออันนี้อีกเรื่องงง ;D ++คุณ one_tanuki ++ รุกเร็วๆ บางทีก้อตื่นเต้นดีน้าาา ^^' ++คุณ TSURUGI ++ 5555 อันตรายจริงๆ ด้วย จริงๆ ตอนนี้ห้องคนเขียนก็มีโซฟาฉองตัวนะ 55+ แต่เป็นคุชช่อง(แบบของมุจิ)ตัวนึง กะตัวใหญ่อีกตัวนึง พออนุโลมป้ะๆ ;D (แต่เป็นสาววันเคเหมียนกัลลล) (แอร๊ยยย เค้าจับได้หมดเรยว่าแอบเอาห้องตัวเองมาเขียน ฮ่าๆๆๆ) ++หนู The SoVo ++ เด๋วขอเชยก่อน เจ๊เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านี่ล็อกอินหนู เชยสะบัดเรย ^^' พระเอกก็ต้องคลับคล้ายคลับคลาแน่ๆ ละจ้า ก็ตาคนที่หนี(?)ไปเรียนที่ออสแล้วนั่นไง ที่เจ๊เคยบอกว่าจะเขียนเรื่องเค้าต่อจากแมว แต่ดองเค็มไว้อะจ้ะ ^^'' แต๊งกิ้วที่ช่วยแก้คำผิดน้า มาช่วยกันบ่อยๆ ล่ะ ป้าหลงๆ ลืมๆ บ่อยง่า :D ++คุณ กลิ่นกาแฟครับ ++ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ดีใจที่ชอบค่ะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 11 พ.ย. 50 23:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ว้าว จูบกันในวันแรกที่เจออ่ะ มันนิยายชัด ๆ เลย ^^ จากคุณ : oldword - [ 15 พ.ย. 50 14:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ++ คุณoldword ++ 555 นิยายจิงๆ ค่ะ แหะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 18 พ.ย. 50 23:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาติดตามค่ะ จากคุณ : aump_stupid - [ 19 พ.ย. 50 12:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาฮากับความเห็นที่แปด โชคดีของชายหนุ่มที่มาเจอหญิงไทยที่เป็นผู้หญิงจริงๆ ไม่ใช่ประเภทปากว่า เท้า อุ๊บบ... มือถึง ไม่งั้นเจอสวนกลับแน่ๆ จากคุณ : Canossa - [ 19 พ.ย. 50 16:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบมากค่ะ อ่านแล้วน่ารักดี  เห็นภาพเลยค่ะ ขอเป็นแฟนประจำเลยนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 19 พ.ย. 50 19:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ++ aump_stupid ++ ขอบคุณที่ติดตามค่า ^^ ++ Canossa ++ แหะๆ คนเขียนเขียนบทบู๊ไม่ค่อยเป็นค่ะ เลยไม่กล้าให้บู๊กัน 55 เด๋วเรื่องหน้าสงสัยต้องให้ตบจูบๆ มั่งแล้ว อิอิ ++ โยเกิตมะนาว ++ ขอบคุณค่า ^______^ ยิ้มปาบปื้มมมม อีกที ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งนะคะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 19 พ.ย. 50 21:19:24 ]