ออกจากโรง พยาบาลมา น้ำตาตก
หนักหัวอก สะเทิ้นท้อน คลอนใจหาย
แค่ล้มหน้า รถเขา เราแทบตาย
ถ้าเขาชน เราคงวาย ชีวาวาง
แล้วนี่ อะไรเล่า เขาจับมือ
เหมือนยึดถือ แน่น แน่น แทนใจหมาง
ที่พบคุณ เหมือนเปิดม่าน ผ่านอำพราง
รักผมบ้าง ได้ไหมนะ จะขอบคุณ
ดูเหมือนเทพ ชี้ชะตา ฟ้าลิขิต
ดูเหมือนถึง เวลาชีวิต ที่อบอุ่น
ดูเหมือนพบ ดวงแก้ว แพรวละมุน
ผมจึงกล้า บอกคุณ. . . .ขอแต่งงาน. . .
กฤติกา อึ้งไปวิบ พริบตาหนึ่ง
คำนึงถึง ครูดนตรี ที่เสียงหวาน
หันมาสบ ตาที่อ้อน รอนใจลาญ
เขาก็หวาน เหมือนกันนะ ช่างกระไร
รักเขาไหม ไม่แน่ใจ ว่าจักรัก
แต่ตระหนัก ในอาทร ใจอ่อนไหว
ตอบว่า. . .ค่ะ. . . เสียงเบา เบา เขาดีใจ
จริงฤๅไร ทำหัวใจ ผมพองตัว
นับแต่นั้น คือจัดงาน มงคลสมรส
ท่านผู้ใหญ่ ได้เชิญหมด ประมาณทั่ว
ฝ่ายจัดหา ดนตรี มีเตรียมตัว
รู้จักทั่ว แต่เลือกเอา เจ้าวงนี้
. . . . . . . . . . . . . . . . .
ครูอนรรจ เปิดซอง จดหมายด่วน
ใครมากวน ใจฉัน อีกฤๅนี่
อ้าว เพื่อนเกลอ เลือกสรร งานดนตรี
หาได้ดี แต่งงานเพื่อน เตือนสัมพันธ์
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
*ครูอนรรจ หอบมือดี ที่เปนศิษย์
ไปช่วยคิด ประดิษฐ์เพลง บรรเลงนั่น
งานแต่งงาน เพื่อนของครู ก็รู้กัน
ไม่ต้องหวั่น ตีให้เข้ม เต็มหัวใจ
ครูอนรรจ ปล่อยฝีมือ ถือปี่พาทย์
แลนำวง องอาจ ไม่หวาดไหว
แต่เมื่อบ่าว สาวมา เห็นหน้าแต่ไกล
ครูผล็อยไม้. . .แทบสิ้นสติ. . . นั่น. . . กฤติกา. *
* จาก
มหาศิลปายุทธ์ # ๘ *
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
14 พ.ย. 50 01:08:52
]
นาฏภูมิ # ๑๓
