Shut Up





สมศรีเป็นเพื่อนกับบอย  บอยเป็นคนไม่มีเพื่อน  เขามานั่งตามลำพังที่ห้องสมุดทุกพักเที่ยงจนได้พบกับสมศรี  สมศรีช่างพูด  เธอเล่าทุก ๆ เรื่องที่เธอรู้ให้บอยฟัง  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วเช่นมีใครนัดดวลขนาดกันในห้องน้ำชายเมื่อวานนี้บ้าง  จนกระทั่งรัฐบาลใหม่จะถูกรัฐประหารเมื่อไหร่เธอรู้ไปหมด

วันนี้บอยหงุดหงิด  อารมณ์ไม่ดี  เขาถูกครูตีเพราะลืมเอาการบ้านมาส่ง  เพื่อน ๆ หัวเราะเยาะเขา  เสียงระริกระรี้เหล่านั้นไม่น่าสบายใจ  พอ ๆ กับการที่สมศรีเกิดนึกอยากจะสาธยายลำดับราชวงศ์ทั้งหมดของจีนนับตั้งแต่สมัยเลียดก๊กให้เขาฟัง
เขาเปรยเบา ๆ ด้วยเสียงกระซิบว่าขออยู่เงียบ ๆ สักพัก  แต่สมศรีไม่ได้ยิน  เขาเดินหนี  เสียงนั้นก็เหมือนยิ่งไล่ตามมา  บอยเกือบจะยอมแพ้  เขาซบหน้าลงกับโต๊ะแล้วเอากองหนังสือมาสุมทับหัวไว้  ดวงตาวาว ๆ มองลอดจากกองหนังสือไปยังสมศรีซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม  เขาเห็นปากน้อย ๆ นั้นขยับไม่หยุด  มันเป็นมันวาวเหมือนเคลือบด้วยขี้ผึ้ง  แต่ก็ดูนุ่มนวลด้วยสีชมพูอ่อนของกลีบเนื้อ  จินตนาการของบอยเพริดไปไกล  และก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว  ตัวเขาเองก็ทลายกองหนังสือที่สุมหัวและชะโงกตัวข้ามโต๊ะ...

สมศรีนั่งเป็นเบื้ออยู่ตลอดทั้งวันหลังรสจูบนั้น






บิ๊กรู้จักสมศรี  ใคร ๆ ก็รู้จักสมศรี  สมศรีที่เคยช่างพูด  แต่กลับนิ่งงันไปได้สองสามวันแล้ว  เธอดูเหม่อลอย  เหมือนกำลังคิดอะไรที่หนักหัว  บิ๊กคิดว่าสมศรีคนนี้น่าสนใจกว่าคนเดิมเยอะ  เขาจึงเข้าห้องสมุดบ้าง

โต๊ะที่สมศรีนั่ง  อยู่ในระหว่างชั้นหนังสือล้อมรอบทั้งสี่ทิศ  เหมือนเขาวงกตที่ซ่อนนางฟ้าตัวน้อยเอาไว้  ในครั้งแรกที่บิ๊กเห็นเธอเข้า  เขาก็ตกหลุมรักในบรรยากาศสงบเงียบเจือเศร้า  ดวงตานิ่งเฉย  ท่าทีเสงี่ยมสงัด  เขาก้าวเข้าไปช้า ๆ ราวกับต้องมนตร์สะกด  และทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้าม

บิ๊กแนะนำตัวเอง  และบอกเล่าความในใจของเขา  ความรู้สึกที่พรั่งพรูมาราวกับทำนบทลายทำเอาเขาใจเต้นตึกตัก  ใบหน้าก็แดงซ่านด้วยความขวยเขิน  แต่สมศรีก็ยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

“สมศรี  เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม”

บิ๊กสุดจะทน  ทำไมเธอถึงทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตน  หรือว่าหัวใจของเธอได้มอบให้ชายอื่นไปแล้ว  เขาตัดสินใจนับหนึ่งถึงสิบ

เมื่อถึงสิบ  เขาคำรามด้วยความคั่งแค้น  ความเจ็บปวดจากการบอกรักและไม่ได้รักตอบทำให้เขาสุดจะทน  เขาชะโงกร่างข้ามโต๊ะและทำอย่างที่บอยทำ

สมศรีเริ่มพูดจาอีกครั้ง  เธอต่อว่าบิ๊ก  เธอว่าเขากักขฬะและหยาบคาบ  เธอบ่นจนหูชา  ทั้งยังลามปามไปถึงท่านแม่มาดอนน่าและท่านย่ามาริลีนที่มีส่วนทำให้เขาเป็นเช่นนี้  บิ๊กสะดุ้งเหมือนหนอนน้อยถูกตีที่ขนดหาง  เขาโกรธจัด  จึงกระโดดขึ้นลอยในอากาศด้วยท่านกกระเรียนเหินหาวแบบที่ทรินิตี้ชอบทำ  แล้วตวัดเท้าเตะก้านคอสมศรีจนหล่อนกระเด็นไปกระแทกตู้หนังสือโลหะใกล้ ๆ

สมศรีคอหักพับคาที่  ไร้สำเนียงใด ๆ เล็ดรอดออกมาจากปากของเธออีก  บิ๊กเหงื่อตกและรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง  เขารีบไปเขย่าร่างเธอดู  แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง  บิ๊กหันซ้ายหันขวา  เหงื่อซึมออกมาทั่วร่าง  เขารีบลากร่างปวกเปียกของหล่อนกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม  แล้วจัดคอให้ตั้งไว้เหมือนเดิม  จากนั้นก็รีบเผ่นออกจากห้องสมุดโดยด่วน






บอยเป็นคนที่ค้นพบความจริงนี้เป็นคนแรก  เขาทนไม่ได้ที่เธอเฉยชาและไม่ยอมพูดกับเขาอีก  บ่ายวันหนึ่งเขาจึงไปเขย่าตัวเธออย่างแรงหวังจะให้เธอพูดอะไรบ้าง   ..คอของสมศรีร่วงลงจากบ่าของเธอ  มันพับหักไปข้างหน้า  เส้นผมสีดำยาวสลวยตกระลงไปตามแรงโน้มถ่วง  เผยต้นคอสีเนื้อที่มีตัวอักษรเล็ก ๆ เป็นภาษาอังกฤษ  บอยเข้าไปเพ่งอ่านใกล้ ๆ

Kiss to turn off/on her

บอยน้ำตาไหล  นี่เขาปิดเครื่องของสมศรีด้วยความไม่รู้ของเขาเอง  เขาประคองหัวที่หมุนได้รอบของสมศรีแล้วบิดมันหันกลับมา  ประจงจูบที่ริมฝีปากนุ่มนั้นอีกครั้ง  แต่สมศรีก็ไม่ขยับเขยื้อน

เขาร้องไห้ไม่หยุดเมื่อไปบอกครูบรรณารักษ์ว่าสมศรีตายแล้ว  คุณครูปลอบใจเขาแล้วบอกว่าจะรีบตามช่างมาซ่อม  คุณครูบอกว่าสมศรีเป็นแอนดรอยสำหรับพัฒนาการศึกษาที่กระทรวงศึกษาธิการคิดค้นขึ้นมา  ไว้สำหรับให้เด็กขี้เกียจอ่านหนังสือได้เสพความรู้อย่างง่าย ๆ  ดังนั้นถึงสมศรีนี้จะซ่อมไม่ได้  แต่ก็จะมีสมศรีคนอื่น ๆ กระจายอยู่ตามห้องสมุดต่าง ๆ ทั่วประเทศ

แต่บอยไม่พอใจกับคำปลอบใจนั้น  เขารับไม่ได้ที่จะพบว่าคนที่เขารักมีหลายคน  และหลาย ๆ คนนั้นอาจจะรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา  ด้วยความคิดแบบเด็ก ๆ  เขาจึงคิดว่าจะต้องทำลายโรงงานที่ผลิตสมศรี  ให้เหลือสมศรีเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นของเขา..ของเขาเท่านั้น




ห้าปีถัดมา  บิ๊กถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกายแฟนสาวของเขา  จิตแพทย์วิเคราะห์ว่าเขาเป็นพวกนิยมความรุนแรงทางเพศ  และแนะนำให้เขาหาภรรยาที่เป็นแบบเดียวกัน  ส่วนบอยสำเร็จการศึกษา  เขาเดินทางเข้ากรุงเทพด้วยข้อมูลที่อยู่ในมือ   ที่อยู่ของ ดร.สมชาย ต้นคิดโครงการสมศรี

บ้านของดร.สมชาย  เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยสวนร่มรื่น  บอยปีนกำแพงเข้าไป  ข้างในไม่มีหุ่นยนต์เฝ้าบ้านสักตัว  ประตูบ้านอันเป็นกระจกเลื่อนก็เปิดออกโดยง่าย  เขาได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ ดังมาจากภายในบ้าน

ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่องเข้าไป  จนถึงห้องหนังสือ  ในห้องนั้นเหมือนกับห้องสมุดแห่งความทรงจำของเขา  มีตู้หนังสือล้อมรอบทุกด้าน  และ ณ ใจกลางของพงไพรแห่งปัญญา  สมศรีนั่งอยู่ที่นั่น

บอยยืนตะลึงขณะที่ลอบมองเธอจากด้านหลัง  เธอดูตัวสูงขึ้นเล็กน้อย  แต่ถึงอย่างไรเขาก็จำเธอได้แม้เพียงแค่เงาเขาก็จำได้  ดวงตาของเขาเคลือบด้วยน้ำตาจนพร่ามัว  เขาก้าวเท้าเข้าไปหาเธอช้า ๆ มือวางบนไหล่น้อย ๆ แล้วร้องเรียกเธอเบา ๆ

“สมศรี..”

เธอหันมาช้า ๆ  ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าเขาเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยรู้จักจากที่ไหนสักแห่ง  ไหล่ของเธออุ่น  เสียงสั่นน้อย ๆ ถามเขาเบา ๆ ดุจเดียวกัน

“คุณเป็นใคร..”

บอยไม่อยากให้เธอพูด  บอยไม่อยากให้เธอซัก  เขาอยากให้เธอหยุดนิ่งฟังเขาสักประเดี๋ยวจึงใช้วิธีเดิมที่เคยได้ผล



ใบหน้าของเธอแดงเรื่อ  สมศรีแตะริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ แล้วเบือนหน้าหนีด้วยความอาย
“มันไม่ได้ผลหรอกนะ”  เธอบอก  “คุณเข้าใจว่าฉันเป็นหุ่นของคุณพ่อสินะ  แต่ฉันไม่ใช่”  ดวงตาของเธอสบกับเขาอีกครั้ง  มีแววแห่งความมั่นคง  “ฉันฝันเห็นคุณหลายครั้ง  ทุกครั้งคุณร้องไห้และเรียกหาฉัน  คุณขอให้ฉันพูดกับคุณ”

บอยถอนหายใจเฮือก   สมศรียกมือมาแตะกับมือของเขา  ทั้งคู่กุมมือกันโดยอัตโนมัติ  เนื้อต่อเนื้อแนบสนิทและบีบแน่น

“ฉันอาจจะเป็นหญิงสาวในฝันสำหรับคุณ  ในทำนองเดียวกับที่คุณเป็นชายหนุ่มในฝันของฉัน  สมศรีที่คุณรู้จักอาจจะหยุดพูดเมื่อถูกจุมพิต  แต่ฉันจะไม่มีวันหยุดพูด  และปล่อยให้คนที่ฉันถวิลหาทั้งชีวิตหลุดลอยไป  ฉันจะไม่มีวันหยุดพูด  จนกว่าจะได้บอกกับคุณว่า  ..ฉันรักคุณ”