ใบมีดกระทบเนื้อ
แล่เถือๆให้เลือดหลั่ง
ชิมเลือดที่ไหลคั่ง
น้ำตาหลั่งปรุงรสเค็ม
ทอดมองข้างๆกาย
เธอหายแล้วแลไม่เห็น
ชีวิตนี้ ช่างลำเค็ญ
หยิบมีดเย็น ปาดหลอดคอ
อ่อก อ่อก แอ่ก แค่ก แค่ก
ตาเหลือก ล่อก แล่ก
หายใจไม่ออกหนอ
ไม่สามารถหายใจคอ
ทุรนทนทดท้อ ตะเกียกตะกาย
ผนังฝ้า เริ่มรางเรือน
เจ็บเนื้อที่เฉือนมากกว่าใจ
มองทอดออกไปไกล
แว่วเสียงร่ำไห้ของใครกัน

/ นี่เลือดแม่ นี่หนังแม่
นี่เนื้อแม่ นี่ใจแม่
ใครกันเป็นเจ้าของที่แท้
ใยเจ้าทำแม่ได้ลงคอ
ฟื้นสิลูกฟื้น
ลืมตาตื่นเถิดลูกรัก
มีดนี้ที่ลูกฟัก
มันปักลงกลางลำใจ
ทรมานมากไหมลูก
ที่ลูกกรีดเนื้อของแม่
เจ้าคงเจ็บเป็นแน่แท้
ใยฆ่าแม่ไปทั้งเป็น\

โอ้แม่จ๋า น้ำตาแม่ไหล
ใครหนอใครทำแม่นี้
แม่จ๋า บอกลูกที
หันมาทางนี้ ระบายให้ลูกฟัง
แม่จ๋าแม่ ได้ยินลูกไหม
เเม่จ๋า ใจลูกป่วย
แม่จ๋า โปรดช่วยเป่าโรคร้ายไป
เหมือนสมัย ลูกยังคลาน
แม่จ๋าแม่ ยินเสียงลูกไหม
ใยไม่ใส่ใจ ลูกเหมือนเก่าก่อน
นั่นใครเล่าแม่ที่แม่กอดตระครอง
ใยกายเขานองไปด้วยเลือดแดง

แม่จ๋า อย่าร้อง.....

แม่จ๋า โปรดหันหาลูก...

แม่จ๋า

แม่

แม่

แม่
.
.
.
.
.
.
ใยแม่ไม่ได้ยินเสียงลูก
ใยแม่ไม่หันมาให้ลูกได้เห็นแววตาโอบอ้อมอารีนั้นอีกครั้ง