ความคิดเห็นที่ 1 เนื้อเรื่องหลัก : บทแห่งการตัดสิน ( The Judgement ) บทท้าย : Judgement Day รถหุ้มเกราะแล่นผ่านในระยะกระชั้นชิดพร้อมกับการประกาศเตือนให้ประชาชนอยู่ในความสงบและหลบอยู่ในตัวอาคาร กระนั้นกลุ่มคนที่บ้าคลั่งด้วยความหวาดหวั่นหาได้สนใจไม่ หลายสิบ บางทีอาจถึงร้อยพากันวิ่งพล่านไปทั่วเมือง บ้างก็เข้าปล้นสดมภ์ร้านค้าเพื่อแย่งชิงอาหารกักตุน บ้างก็เมาสุราทะเลาะวิวาทกัน ดูแล้วเป็นภาพที่วุ่นวายราวกับหลุดมาอยู่ในดินแดนแห่งมิคสัญญี ธเรษตรีนั่งอยู่บนรถเมล์ที่แน่นเอี้ยดเป็นปลากระป๋อง รถคันนี้มีจุดหมายอยู่ที่ท้องสนามหลวง เด็กสาวได้ยินว่าประชาชนส่วนใหญ่จะไปรวมตัวกันที่นั่นเพื่อหวังให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองคอยช่วยปกป้องคุ้มภัย แต่การที่เด็กสาวเดินทางไปที่สนามหลวงก็เพื่อที่จะปกป้องไม่ให้ผู้คนเหล่านั้นต้องมาตายเสียก่อนที่จะถึงเวลาตัดสินชะตากรรม ธเรษตรีรู้ดีว่าอย่างไรเธอคงไม่ตายจากอุกาบาตรชุดแรกที่จะมาถึงในอีกหกชั่วโมงข้างหน้า ที่แน่ใจก็เพราะตัวเธอนั้นมีหน้าที่ต้องตัดสินชะตากรรม ดังนั้นหากตัวเธอไปอยู่ตรงไหน อนุมานได้ว่าที่นั่นย่อมปลอดภัยจากพายุอุกาบาตอย่างแน่นอน ปังๆๆๆๆ ! เสียงปืนกลดังขึ้นจากรถเกราะไม่ห่างไปจากรถเมล์นัก ปืนกระบอกนั้นถูกยิงกราดขึ้นบนท้องฟ้า เป้าประสงค์ก็เพื่อเตือนผู้ก่อการจลาจลให้หยุดยั้งการกระทำวุ่นวายเสีย ซึ่งก็ได้ผลเพียงแค่ชั่วคราว เมื่อรถทหารขับผ่านไป การใช้กำลังปล้นสดมภ์ก็เกิดขึ้นอีก อันที่จริงเหตุการณ์จลาจลก็มิได้เกิดขึ้นแต่เพียงที่นี่เพียงแห่งเดียว มันเกิดขึ้นพร้อมๆกันทั่วทั้งประเทศ และทั่วโลก ! ภาพข่าวจากช่องโทรทัศน์ได้ถ่ายทอดให้ธเรษตรีเห็น สำนักข่าวทั่วโลกกำลังนำเสนอมหันตภัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ เพียงแค่ทุกคนรับรู้ถึงหายนะ ... เพียงเท่านั้นสันดานดิบของการเอาตัวรอดจึงเผยปรากฏ ทั่วทั้งโลกบัดนี้กำลังวุ่นวาย บางเมืองเต็มไปด้วยพระเพลิงเผาผลาญ หลายแห่งเกิดอาชญากรรมขึ้นทั่วไป ปล้น ฆ่า ข่มขืน ตำรวจและกองกำลังทหารที่มีจำกัดนั้นไม่อาจควบคุมเหตุบานปลายนี้ได้ บางทีโลกอาจถึงกาลแตกดับก่อนที่ดาวเคราะห์น้อยจะมาถึง พินาศด้วยฝีมือมนุษย์ผู้บ้าคลั่งจากการได้รับรู้วันสิ้นโลก ! รถเมล์เคลื่อนช้าๆไปตามท้องถนน แม้ไปได้ไม่เร็วนักแต่ก็ไม่ติดอยู่กับที่ ธเรษตรีคิดว่าน่าจะไปถึงท้องสนามหลวงได้ทันก่อนพายุหินรอบแรกจะเดินทางมาถึง ‘ ฉันยังไม่อยากตาย ช่วยด้วย ! ’ แว่วเสียงแห่งจิตใจที่ได้ยิน นักทำนายหันซ้ายขวาเพราะไม่แน่ใจว่ามาจากใครบนรถที่แน่นเอี้ยดนี้ ‘ เกลียดผู้จัดการ ถ้าได้เจอหน้าจะตบมันให้หายแค้น ไหนๆก็จะตายแล้วนี่ ! ’ อีกเสียงหนึ่งที่เริ่มกรูเข้าสู่สมองของนักพยากรณ์ ‘ ฮี่ๆ อีนังจอย ถือว่าเป็นดาวคณะงั้นรึ ! เดี๋ยวกูจะไปจัดการมันถึงบ้านเลย ’ ‘ ต้องสะสมของกิน เก็บไว้ไม่แบ่งใคร ! ไม่แบ่ง ! ’ ‘ ข้าต้องรอด ต้องรอดให้ได้ ! ข้าเก่งที่สุด ! ทำอะไรไม่เคยแพ้ ! ข้าต้องรอด ! ’ ธเรษตรีก้มหน้า ยกมือทั้งสองขึ้นปิดหูทั้งที่ไม่อาจปิดกั้นสำเนียงแห่งจิตใจนี้ได้ เด็กสาวรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเดี๋ยวนั้น โลกที่อาจถึงกาลแตกดับทำให้ผู้คนไม่สามารถประคับประคองจิตใจไว้ได้ โดยเฉพาะจิตด้านมืดที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ยามปกติ กฎหมาย ศาสนา จารีต ขนบธรรมเนียมประเพณียังสามารถต่อต้านจิตด้านมืดเหล่านั้นไว้ด้วยหลัก ‘ หิริ – โอตัปปะ ’ ทว่ายามนี้ดูเหมือนสีทมิฬแห่งจิตใจของแต่ละคนล้วนขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำไมมนุษย์จึงไม่หักห้ามความชั่วร้ายในใจไว้ ? ฤๅเขาเหล่านั้นปฏิบัติตัวเกลือกกลั้วกับมันจนชาชิน ... หรือบางทีมนุษย์เองอาจจะไม่ยอมรับ ‘ ปิศาจในใจ ’ ของตน มนุษย์พยายามปฏิเสธการคงอยู่ของความมืดในใจเรื่อยมา ปฏิเสธโดยไม่ยอมรับ ไม่เปิดใจเยียวยารักษามัน และบัดนี้เมื่อบ้านเมืองหมดสิ้นกฎรักษา ขนบธรรมเนียมกำลังถูกเมินข้ามด้วยวาระสุดท้ายแห่งโลกากำลังจะมาถึง ปิศาจในใจของเหล่ามนุษย์จึงได้สบโอกาสของมันงั้นหรอกหรือ ? ‘ แล้วเธอเองล่ะมีความมืดในใจบ้างไหม ? ’ แว่วเสียงจากก้นบึ้งของหัวใจถาม นักพยากรณ์วูบในความคิด จิตกระหวัดไปถึงร่างลึกลับคล้ายตัวเองในความฝันแปลกประหลาด “ ฉันคือความมืดในใจของเธอ เป็นอดีตที่แสนเศร้าของเธอ ” น้ำเสียงของธเรษตรีเอง มันแว่วมาจากร่างแฝดในความฝัน ร่างนั้นอยู่ในชุดดำนิลสนิท ใบหน้าที่เหมือนกับเธอทุกกระเบียดนิ้วนั้นเปี่ยมด้วยความเศร้า บัดดลนั้นพุทธิปัญญาสว่างวาบขึ้นในใจของธเรษตรี ใช่ ! เช่นนั้นแล้วตัวเธอเองก็ย่อมต้องมีความมืดในใจเฉกเช่นบุคคลอื่น บัดนี้เธอเองก็ควรที่จะยอมรับการคงอยู่ของมัน บางทีเมื่อใดที่ยอมรับ ... ยอมรับและเยียวยารักษาความมืดจนสำเร็จ เธอเองก็อาจหลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์นี้ไปได้ ความมืดในใจ อาจเป็นความโกรธ เคียดแค้นคนร้ายที่ตั้งใจก่ออุบัติเหตุให้เกิดขึ้น มันคร่าชีวิตทั้งตัวเธอและบุพการี ทว่า พระเพลิงจากก้นบึ้งของหัวใจจะสามารถลบเลือนได้โดยง่ายอย่างนั้นหรือ ? รถเมล์จอดใกล้ๆท้องสนามหลวง ผู้คนทั้งหมดลงจากรถเพื่อเดินสู่ท้องสนามหลวงอีกทอดหนึ่ง ธเรษตรีหยุดการคิดคำนึงไว้ชั่วครู่ เด็กสาวเดินตามคนอื่นๆไป “ หนูจ๊ะ มาคนเดียวหรือ ? ” เสียงลุงแก่ข้างๆ ถามไม่ถามเปล่าเอามือมาจับต้นแขนอีกต่างหาก นักทำนายไม่ตอบ แต่สะบัดแขนอย่างแรงพร้อมกับรีบจ้ำไปข้างหน้า เหตุผลก็เพราะทันทีที่มือหยาบนั้นสัมผัสตัว เด็กสาวก็รับรู้ได้ถึงจิตใจที่แสนหยาบช้าลามก จากคุณ : Luckard - [ 15 พ.ย. 50 23:02:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ธเรษตรีมาถึงสนามหลวงในเวลาที่เหลือเพียงชั่วโมงเศษๆก่อนการปะทะรอบแรก เด็กสาวรับรู้ถึงจิตใจของผู้คนเรือนแสนที่อยู่ในพื้นที่ท้องสนามหลวงแห่งนี้ ส่วนมากล้วนแล้วแต่กลัวตาย ส่วนมากมีห่วงที่ทำให้ไม่อยากจบชีวิต ซึ่งเหตุผลของแต่ละคนต่างกันออกไป บ้างก็บุตรธิดา บ้างก็ทรัพย์สินเงินทอง บางคนก็เพราะความฝัน ความต้องการที่ยังทำไม่สำเร็จ หลากคนหลายความคิด ทว่าด้วยชะตากรรมจึงทำให้ทุกคนมาอยู่รวมกัน ณ ที่นี้ แรกๆบรรยากาศยังเครียดไม่มาก แม่ค้าแม่ขายที่เข็นรถขายลูกชิ้น ซาลาเปายังมีอยู่ให้เห็น บางจังหวะธเรษตรียังรับรู้ถึงการมีอยู่ของเหล่ามิจฉาชีพนักล้วงกระเป๋า ทว่าเมื่อเวลาเวียนผ่านไปจนเข้าใกล้ห้วงแห่งการปะทะ บรรยากาศเริ่มเต็มไปด้วยความตึงเครียด ผู้คนไม่พูดคุยกันอีกทั้งดูนาฬิกาบ่อยครั้งขึ้น ขณะที่หลายคนเฝ้ามองท้องฟ้าด้านบน “ เฮ้ย ! นั่น ! ” ใครคนหนึ่งตะโกนพร้อมชี้มือไปยังทิศหนึ่งบนท้องฟ้า ที่บัดนี้นอกจากพระอาทิตย์แล้ว ยังมีดวงแสงอีกหนึ่ง ... ลูกไฟสีส้มแดง !   “ กรี๊ดดดดดดด ! ช่วยด้วย ! ” เสียงหวีดร้องอลหม่านดังไปทั่ว ประชาชนบางส่วนหนีออกไปจากพื้นที่ ขณะที่ส่วนใหญ่หมอบลงกับพื้นและเบียดกายเข้าใกล้กัน ‘ ช่วยด้วย ยังไม่อยากตาย ’ ‘ พ่อจ๋า แม่จ๋า ขอให้ปลอดภัย ลูกอยู่นี่ ถ้ารอดจะกลับไปหาที่บ้านนอก ’ ‘ นะโมตัสสะ ’ เสียงที่ธเรษตรีได้ยินในพริบตานั้น คือเสียงแห่งจิตที่ทวีความเข้มข้นในทันที และทั้งหมดล้วนแต่เป็นเสียงแห่งความสิ้นหวัง ครืนนนนนน ! ท้องฟ้าสะเทือนลั่น ลูกไฟเคลื่อนเข้าใกล้ทุกขณะ เด็กสาวไม่อาจคาดเดาจุดจะปะทะและระดับความเสียหายได้ วินาทีนั้น ธเรษตรีรู้สึกถึงมือที่เอื้อมจับบริเวณแขน “ หนู นั่งลงกับพวกยายเถอะ อย่ายืนเลยนะ มันอันตราย ” คนพูดคือหญิงชราที่นั่งยองๆอยู่ด้านข้าง น้ำเสียงและแววตาเปี่ยมด้วยความห่วงใย นักพยากรณ์นั่งลงแต่สายตายังจ้องจับที่พระเพลิงบนฟ้า เฟี้ยววววววว ! ลูกไฟขนาดไม่เกินสิบเมตรที่ดูในระยะไกลแล้วเคลื่อนที่ได้ช้า ต่อเมื่ออยู่เหนือหัวจึงรับรู้ได้ว่ามันพุ่งด้วยความเร็วจี๋ ครืนนนนนน ตูมมมมมมมม !!! เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว แผ่นดินสะเทือนลั่นจากแรงปะทะ ท้องฟ้าด้านหนึ่งฉาบด้วยสีแดงฉานแทบจะในทันที ถนนราชดำเนิน ! โรงเรียนสตรีวิทยา ! ทั้งหมดทั้งหลายรวมถึงอาคารอื่นๆโดยรอบ บัดนี้น่าจะตกอยู่ในห้วงแห่งกองเพลิงในวินาทีของการปะทะ ธเรษตรีขนลุกทั่วทั้งสรรพางค์กาย เด็กสาวนึกถึงความฝันในวันที่เธอเป็นลมบริเวณประตูหน้าโรงเรียน ฝันวันนั้น คือเหตุการณ์ในวันนี้ ! เสียงระเบิดและอาคารพังทลายดังอย่างต่อเนื่อง แม้ทุกคนที่อยู่ในท้องสนามหลวงจะไม่ได้ไปเห็นสภาพของถนนราชดำเนินในยามนี้ ทว่าทุกคนย่อมประจักษ์แก่ใจได้โดยง่าย ทุกสิ่งรอบบริเวณนั้น คงเหลือเพียงซากที่ไร้ชีวิต หลังกัมปนาทสุดท้ายสิ้นสุดก็ยังหาได้มีใครขยับเขยื้อนไม่ แต่ละคนหมอบอยู่กับพื้น บางคนปิดหน้า ปิดหู บางคนเลิ่กลั่กมองทองฟ้าด้วยเกรงว่าจะมีดาวตกโผล่มาอีกลูก ไม่มีใครสามารถลุกออกไปได้สักคน หวอออออออออออออ ! ไซเรนโหยหวนดังขึ้นหลังการระเบิดครั้งสุดท้ายเกือบๆหนึ่งนาที ทุกคนรู้ดีว่ารถดับเพลิง รถพยาบาล รถกู้ชีพ รถตำรวจและอื่นๆอีกมากคงมุ่งสู่ถนนราชดำเนินเพื่อช่วยเหลือผู้ที่อาจจะยังรอดชีวิต นักพยากรณ์แห่งไพ่ทาโรต์ลุกขึ้นยืน เด็กสาวรับรู้ถึงจิตใจผู้คนยามนี้เป็นอย่างดี สถานการณ์สิ้นหวังย่อมส่งผลกระทบที่รุนแรง เด็กสาวขอบคุณหญิงชราที่ชวนให้เธอนั่งลงกับพื้น อย่างน้อยเวลาคับขันก็ยังมีผู้ที่ห่วงใยคนอื่น จากคุณ : Luckard - [ 15 พ.ย. 50 23:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ธเรษตรีกลับมาถึงห้องเช่าของตัวเองในขณะที่เวลาเส้นตายเหลือเพียงสิบชั่วโมงเท่านั้น โชคดีที่สถานีโทรทัศน์ยังคงออกอากาศ ทำให้เด็กสาวได้รับรู้ถึงสภาพความเป็นไปภายนอก ทั่วทั้งกรุงเทพฯ บัดนี้เกิดจลาจลไปทุกที่ ผู้คนแย่งชิงอาหารเพื่อสะสมก่อนที่จะถึงเวลาของการปะทะครั้งใหญ่ ทหารแห่งกองทัพไทยร่วมกับตำรวจพยายามควบคุมสถานการณ์แต่ด้วยกำลังพลที่มีจำกัดจึงมิอาจคุมเหตุที่ลุกลามไหว บางจุดถึงขั้นมีการปะทะกันระหว่างทหารและพลเรือนจนปรากฏผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ภาพที่เห็นในกรุงเทพฯ บัดนี้กำลังเกิดทั่วทุกมุมโลก ! นักทำนายใช้มือทั้งสองปิดใบหน้าด้วยความกลัดกลุ้ม เด็กสาวรับรู้ได้ทั้งจากภาพข่าวที่เห็นด้วยดวงตา รวมถึงรับรู้ได้จากเสียงแห่งจิตที่ประดังเข้าในหัว ธเรษตรีไม่รู้จะเลือกหนทางไหน หากแม้นเลือกที่จะชำระทุกสิ่งเสียให้สิ้น ทุกอย่างจะได้กลับสู่จุดเริ่มต้น หากเลือกหนทางดังกล่าว เธอก็จะต้องเฝ้าดูความวินาศและเปลวไฟที่แผดเผาทุกหนแห่ง เช่นนั้นจะดีหรือ ? ธเรษตรีจะรอดชีวิตพร้อมกับครอบครัวที่ตนรัก ทว่ามันจะเป็นการรอดชีวิตโดยเหยียบย่ำอยู่บนซากศพเหล่านั้น ที่สำคัญหากพ่อแม่ได้รับรู้ ท่านจะยอมรับ จะยอมมีชีวิตอยู่อย่างนั้นหรือ ท่ามกลางความวุ่นวายสับสน เด็กสาวหวนคำนึงถึงความทรงจำเมื่อครั้งอดีต “ ชื่อของลูกน่ะแปลว่า ‘ โลกหรือแผ่นดิน ’ ที่แม่ตั้งให้อย่างนี้ก็เพราะแม่อยากให้เวลาลูกฝนโตขึ้นเป็นคนดี เสียสละและทำประโยชน์ให้แก่โลกหรือแผ่นดินของพวกเรา ” แว่วเสียงของมารดาในความทรงจำที่ผันผ่าน “  ฝนก็คือน้ำฝน ... น้ำฝนที่ตกลงจากฟ้าช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนและก่อให้เกิดความเย็นชุ่มชื้น แม่หวังใจว่าลูกคงเป็นได้ดั่งน้ำฝนอันชื่นใจและทำให้คนรอบข้างคลายจากทุกข์โศกกังวล ” อีกหนึ่งความทรงจำที่ธเรษตรีจำได้แม่น เช่นนั้นควรจะช่วยพวกเขา ? เหล่ามนุษย์มากกิเลส ทว่าอีกเสียงหนึ่งในตัวกลับคัดค้าน แม้จะช่วยพวกเขาในครานี้ เหล่ามนุษย์หยาบช้าก็หาได้สำนึกไม่ พวกเขาก็จะยังประกอบกรรมชั่วต่อไปไม่รู้จบสิ้น และสุดท้ายด้วยพรสวรรค์แห่งวิญญาณต้องสาปก็จักนำพาดวงวิญญาณของเราให้ถือกำเนิดเพื่อตัดสินอีกครั้ง เสมือนชะตากรรมที่วนเวียนไม่รู้จบ อย่างนั้นสู้กำจัดเหล่ามนุษย์ผู้ชั่วร้ายไปเลยมิดีกว่าหรือ ? ใช่ ! เดนมนุษย์ที่คร่าชีวิตเรา ทำลายชีวิตพ่อแม่ของเรา พวกมันจึงไม่ควรอยู่รอด เราควรที่จะทำลายเสียให้สิ้นซากแห่งความชั่ว จะได้หมดสิ้นเมล็ดพันธุ์แห่งความมืดเสียที เอาล่ะ ! ตัดสินใจได้แล้ว ! เท่านี้ก็เหลือแต่รอยืนยันคำตอบแก่ชายชุดขาวดำสองคนนั่น เลขดิจิตอลด้านมุมขวาของจอโทรทัศน์ที่เป็นตัวบอกเวลาเส้นตายที่หากแม้นดาวเคราะห์น้อยเลยจุดนั้นก็ไม่อาจที่จะเบี่ยงเบนทิศทางให้ออกจากโลกได้อีก บัดนี้ตัวเลขเวลาถอยหลังมาอยู่ที่ห้าสิบนาทีกว่าๆเท่านั้น ! และหากแม้นเลยเส้นเวลานี้ไปราวๆสองชั่วโมง เมื่อนั้นหายนะที่ร้ายกาจที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษยชาติก็จะบังเกิด “ ตัดสินใจแล้วหรือ ? ” เสียงคุ้นหูทางด้านหลัง “ ตัดสินใจไว้แล้ว ” นักพยากรณ์ตอบพร้อมกับหันไปทางต้นเสียง “ เอ๊ะ ! ” เด็กสาวอุทานด้วยความประหลาดใจ ชายชราที่ปรากฏตัวต่อหน้านั้นก็เป็นชายชราคนเดิมเช่นทุกครั้ง ทว่าคราวนี้กลับมีเพียงคนเดียว และคนเดียวสวมใส่ชุดที่ไม่มีสี ? มันไม่ใช่สีดำ ... และก็ไม่ใช่สีขาว ! และก็ไม่ใช่สีอื่นๆด้วย ... หากจะกำหนดให้ได้ว่าป็นสีอะไร ก็คงตอบได้เพียงว่า มันเป็นสีของความว่างเปล่า ? “ แปลกใจงั้นหรือ ทูตแห่งการตัดสิน ร่างที่ปรากฏในชุดขาวดำที่ผ่านมานั้นคือตัวเราไม่ผิดหรอก ” น้ำเสียงจากริมฝีปากนั้น เด็กสาวมั่นใจว่าเป็นเสียงของชายชราคนเดิม “ ร่างสีขาวคือส่วนที่ดีของวิญญาณ เจ้าจะเรียกว่าจิตแห่งแสงสว่างก็ย่อมได้ ” “ ส่วยกายทิพย์ในชุดดำนั้นคือร่างวิญญาณที่หมองหม่น เป็นส่วนของจิตที่ยังคงมีความชั่วร้ายและกิเลสเจือปนอยู่ ” “ เพียงแต่ที่ผ่านมา เราได้ปรากฏร่างแบ่งเป็นขาวดำนั่นก็เพราะ เราอยากให้เจ้าผู้เป็นทูตแห่งโชคชะตาได้รับรู้ว่า แม้เราเอง ... ตัวเราผู้เป็นทูตสวรรค์ก็ยังมีเงาร่างสีดำเจือปน ” “ ไม่เข้าใจ แล้วร่างท่านตอนนี้ล่ะ ? ” ธเรษตรีร้องถามดังๆ สายตาเหลือบมองตัวเลขที่ถอยอยู่ที่สี่สิบเก้านาที “ นี่คือตัวตนที่แท้จริง เราเตรียมมาเพื่อฟังคำตัดสินของเจ้า ด้วยเหตุนี้เราจึงรวมร่างขาวดำเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง ” ท้ายประโยคเหมือนเน้นย้ำอะไรบางอย่าง ดุจพุทธิปัญญาสว่างวาบ ราวกับดวงตาเห็นธรรมเปิดขึ้นในบัดดลนั้น ธเรษตรีรับรู้ข้อความที่ซ่อนราวรหัสลับในทันที แม้เธอเองก็ไม่ต่างกับชายชราผู้อ้างตัวเป็นทูตสวรรค์ ตัวเธอเองก็มีทั้งส่วน ‘ สีขาว ’ และ ‘ สีดำ ’ เฉกเช่นกัน ธเรษตรีจำได้ถึงร่างของตัวเองในชุดดำ ชุดของแม่หมอพยากรณ์ที่ใช้ทำนายเลี้ยงชีพ อีกทั้งเป็นชุดของร่างลึกลับในความฝัน ร่างที่มีหน้าตาเหมือนเธอทุกกระเบียดนิ้ว ‘ ฉันก็คือเธอ เธอก็คือฉัน ฉันเป็นความมืดของเธอ ’ ประโยคที่เด็กสาวจำได้แม่น ‘ ฉันเป็นอดีตที่แสนเศร้าของเธอ ’ อีกหนึ่งข้อความ ... อดีตที่แสนเศร้า ? มีอยู่อย่างเดียวที่ธเรษตรีคิดออกในนาทีนี้ ความตายของพ่อแม่และตัวเธอเอง ความตายนี้เองที่ถูกโยงเข้ากับความมืดในหัวใจ ความมืดสีดำอาจหมายถึงความโศกเศร้า ความทุกข์ ความกังวล ไม่เชื่อใจ อิจฉาริษยา กระทั่งอาจหมายถึงการเคียดแค้น อาฆาต ! นักทำนายรู้ในทันทีว่าตัวเธอเองก็มีสีดำนั้นอยู่เต็มอก ร่างสีดำที่ดูดกลืนเข้ากับร่างของเธอ แน่นอนที่มันผสานกันได้ก็เพราะว่ามันเป็นวิญญาณดวงเดียวกัน และนั่นแสดงให้เห็นว่า ชายชราแห่งความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าก็มีสีดำเจือปนอยู่ในร่าง ตัวเธอเองก็คงไม่แตกต่างกัน ใช่ ! ธเรษตรีรู้ด้วยปัญญาแห่งความรู้แจ้ง ตัวเธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่น ดวงวิญญาณของเธอก็แปดเปื้อนมัวเมาในกิเลสเฉกเช่นกัน ยามอดีตครั้งที่ใช้ชื่อว่า ‘ โนอาห์ ’ เธอมัวเมาในความโศกเศร้า เธอกลัดกลุ้มกังวลที่ถูกดูถูกว่าร้ายไม่ใช่หรอกหรือ และด้วยการณ์นั้น ความรังเกียจที่เป็นแสงสีดำในหัวใจจึงผลักดันให้เธอเลือกจุดจบ ... ซึ่งก็คือน้ำท่วมโลก ใครกันแน่ที่ผิด ? มนุษย์ผู้โง่เขลา มนุษย์เหล่านั้นด่าว่าดูถูก ทำรุนแรงต่อจิตใจเธอ ทว่าเธอเองกลับใช้ความรุนแรงโหดเหี้ยมสนองคืนกลับ เช่นนี้แล้วตัวเธอ ... ผู้เป็นโนอาห์คนนั้นต่างหากเล่าที่ร้ายกาจและมัวเมาในกิเลสเสียยิ่งกว่า และบัดนี้ยามปัจจุบัน ยามที่โนอาห์กลับชาติมาเป็น ‘ ธเรษตรี ’ ไม่ต่างกันแม้สักนิด เธอผู้มีชะตากรรมแห่งการพิพากษา ชะตาต้องสาปอาจเป็นเพียงการชดใช้กรรมในอดีตชาติเท่านั้น ยามนี้เธอคือธเรษตรี ผู้เป็นนักทำนายแห่งไพ่ทาโรต์ ... เธอเกือบจะทำผิดพลาดอีกครั้ง เธอเกือบจะหยิบยื่นความพินาศให้เหล่ามนุษย์ทุกถ้วนทั่ว เพียงเพื่อตอบสนองความเลวร้ายที่ครอบครัวได้รับ เพียงแค่กิเลสแห่งความโกรธแค้นที่ครองใจ เธอก็เกือบโอนอ่อนยอมทำตามความมืดดำในใจแล้วงั้นหรือ ทำไม ? ทำไมเธอจึงไม่แก้ไขเยียวยามันเสียเล่า ทั้งที่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความมืดในใจคืออะไร เมื่อรับรู้มัน ก็ต้องยอมรับการคงอยู่ของมัน และเมื่อยอมรับแล้วก็ต้องเยียวยารักษา และนั่นย่อมเป็นหนทางที่แท้จริงของเหล่ามนุษย์ มันคงดีกว่าการชำระล้างทำลายชีวิตแต่กลับหาได้ทำลายรากเหง้าแห่งความมืดที่แฝงในดวงวิญญาณไม่ ด้วยทุกคนจักต้องมีความมืดในหัวใจ เพียงแต่จะมีสักกี่คนที่ยอมรับและรู้จักมันดีพอ และหากแม้นไม่ยอมรับ ไม่ทำความเข้าใจเกี่ยวกับความมืดซึ่งเป็นกิเลสแห่งจิตใจแล้วล่ะก็ คงยากที่จะเยียวยารักษา และแม้ทุกคนจะมีความชั่วร้ายในใจ แต่กลับไม่ใช่ทุกคนที่เป็นคนเลว มิใช่ทุกคนที่ชั่วร้าย บางสิ่งสามารถสะกดความมืดมิให้ปรากฏ บางสิ่งสามารถลดทอนอำนาจของมัน หรือกระทั่งอาจรักษาความมืดนั้นให้เจือจางเบาบางจนหายขาด ครอบครัว สังคม จารีต ขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรมที่ดีงาม และที่สำคัญก็คือ ศาสนา เช่นนั้นแล้ว การทำลายล้างเหล่ามนุษย์จนหมดสิ้นคงหาใช่คำตอบที่ดีไม่ นั่นเพราะความมืดที่มิได้เยียวยาก็จะคงอยู่ในดวงวิญญาณนั้นต่อไป ยิ่งกว่านั้นการชำระล้างจนต้องเริ่มจากศูนย์ก็จะทำลายจารีตประเพณี ศาสนาเสียจนหมด อย่างนั้นก็ควรที่จะปล่อยมนุษย์ให้อยู่รอด ? จะดีหรือ ? มนุษย์ในตอนนี้ยังสามารถหวนคืนสู่จิตใจอันบริสุทธิ์ได้งั้นหรือ ? คงยาก หากจะมี ก็คงเป็นเหล่ามนุษย์ที่ประกอบคุณงามความดีอยู่ก่อนแล้ว ส่วนมนุษย์ผู้อื่นหากไม่มีใครส่งสาส์นให้ถึงวิญญาณได้ล่ะก็ คงไม่มีทาง ถึงตอนนี้เองที่ธเรษตรีสะดุดความคิด สายตาเหลือบมองตัวเลขที่บัดนี้นับถอยหลังจนถึงยี่สิบกว่าๆเท่านั้น “ หากเลยเวลาที่กำหนดก็มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ ” เป็นคำเตือนของชายชราในชุดไร้สี เหงื่อไหลลงอาบแก้ม ธเรษตรีเดินไปเปิดหน้าต่างออกให้กว้างมากที่สุด จากนั้นเธอจึงยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะบอกคำตอบออกไป จากคุณ : Luckard - [ 15 พ.ย. 50 23:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันเป็นทางเลือกที่แย่ที่สุดแต่ธเรษตรีก็เลือกทางนี้ ด้วยคิดว่าน่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน พ่อกับแม่เธอเองก็คงจะดีใจ เธอคือ ‘ ธเรษตรี ’ ที่แปลว่าแผ่นดิน ชื่อเล่นนั้นคือ ‘ ฝน ’ ธาราสวรค์ที่เย็นชุ่มฉ่ำหัวใจ เด็กสาวมองตัวเลขที่จอมุมขวาบนของโทรทัศน์ ตัวเลขหายไปแล้วด้วยเลยเวลาเส้นตายมาราวๆสองชั่วโมง ทว่าภาพที่ปรากฏหน้าจอหาได้มีความวุ่นวายวินาศไม่ มีเพียงหน้าตายิ้มแย้มด้วยความสุข ผู้คนทั้งหลายที่ตอนแรกอยู่ท่ามกลางเปลวไฟแห่งการจลาจล บัดนี้กลับมาสามัคคีปรองดองอีกครั้ง ผู้สื่อข่าวที่หน้าจอรายงานอย่างไม่หยุดปาก ระเบิดนิวเคลียร์สามลูกที่เหลือเกิดระเบิดขึ้นพร้อมกันเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา ! ทำให้ดาวเคราะห์น้อยคาเรรอนน์แตกกระจาย ชิ้นส่วนหลุดพ้นจากวิถีโคจรของโลก ค่ำแล้ว การเฉลิมฉลองยังไม่จบสิ้น แม้บางส่วนจะพยายามกู้ภัยจากหายนะที่เกิดจากการจลาจล แต่กระนั้นก็ยังมีผู้คนออกมาร่วมแสดงความยินดีทั่วทั้งโลก ในห้องเช่าเก่าๆ แสงสว่างในห้องมีเพียงแสงจากข้างนอกที่ส่องผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้าง เด็กสาวเจ้าของห้องนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ พัดลมที่เร่งจนแรงสุดล็อกตรงตัวที่เธอ ผู้ซึ่งนั่งตรงกลางระหว่างหน้าต่างกับพัดลม นักทำนายแห่งไพ่ทาโรต์ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะลุกไปเปิดไฟ เด็กสาวทำได้เพียงจ้องมองโทรทัศน์ที่เปิดค้างไว้ ความเจ็บปวดกำลังแล่นไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ผิวหนังของเธอกำลังปริแตกเป็นเสี่ยงๆ ใต้ผิวนั้นปรากฏฝุ่นควันสีดำพวยพุ่งไม่ขาดสาย ชีวิตกำลังจะหมดลง ! เด็กสาวยิ้มเล็กๆ พยายามตั้งสมาธิให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงตอนนี้สายตาที่จับจ้องมองโทรทัศน์เริ่มพร่ามัว มีเพียงโสตสัมผัสที่ได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวขาดๆหายๆ “ ประชาชนออกมาเที่ยวฉลองทั่วประเทศ มีการแจกจ่ายเครื่องดื่มรวมถึงสุราเพื่อแสดงความยินดีต่อการรอดพ้นจากหายนะ ” “ ทั่วประเทศในทวีปเอเชียร่วมกันจุดพลุเฉลิมฉลองพร้อมๆกัน ” “ สหประชาชาติประกาศให้วันนี้ของทุกปีเป็นวันนักขัตฤกษ์เพื่อรำลึกถึงเหล่านักบินของยานอวกาศเดอะโฮปที่ปฏิบัติงานสำเร็จแม้พวกเขาจะไม่ได้กลับมา ” “ ” โสตสัมผัสที่เลือนเบาบางทำให้ธเรษตรีรับรู้ได้ว่าใกล้ถึงนาทีสุดท้ายของชีวิต เด็กสาวตั้งสมาธิแน่วแน่ สาส์นที่เธอต้องการจะสื่อให้ทุกคนรับรู้ ‘ ความมืดของจิตใจ ... หากแม้ไม่ปฏิเสธการคงอยู่ ทว่ากลับยอมรับและรู้เท่าทันแล้วล่ะก็ บางทีมนุษย์อาจจะเยียวยากิเลสร้ายที่แฝงอยู่ในใจได้ ’ สาส์นที่ตั้งใจหวังบัดนี้กำลังก่อตัวขึ้นเป็นก้อนอณูความคิดเหมือนเมื่อครั้งที่เคยช่วยเด็กสาวที่ถูกล่อลวงไปทำแท้ง หรือในครั้งที่พิพากษามนุษย์ที่อาจหาญท้าทายพระเจ้าด้วยการโคลนนิ่ง อณูความคิดกำลังก่อตัวเป็นก้อนเล็กๆ แต่ละก้อนนั้นถูกอัดอยู่ในเลือดเนื้อของตัวเธอ เลือดเนื้อที่บัดนี้กำลังกลายเป็นฝุ่นควันลอยล่องออกทางหน้าต่างด้วยแรงลม ธเรษตรีหวังใจว่าอย่างน้อยก็น่าจะมีผู้คน หรืออย่างน้อยเพียงสักหนึ่งคนก็ยังดีที่รับรู้และเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะบอก วินาทีนี้แม้ความเจ็บปวดเธอก็ไม่อาจรับรู้อีกต่อไป โสตสัมผัสทั้งห้าค่อยๆเจือจางลงพร้อมกับกลุ่มควันที่ลอยล่องออกทางหน้าต่างอย่างช้าๆ และในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ห้องเช่าแห่งนี้ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดหลงเหลืออยู่ จะมีก็เพียงโทรทัศน์ที่เปิดค้างแสดงถึงการเฉลิมฉลองโห่ร้องยินดีของเหล่าผู้คนที่รอดพ้นจากอันตรายเท่านั้น จากคุณ : Luckard - [ 15 พ.ย. 50 23:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหลือบทส่งท้ายอีก 1 บทครับ ... แต่ง่วงแล้วง่ะ อาจจะลงพรุ่งนี้นะครับ แล้วจะประกาศผลรางวัลด้วย แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 50 23:12:43 จากคุณ : Luckard - [ 15 พ.ย. 50 23:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง้ ฝนหายไปแล้ว น่าสงสารจังเลย จับไก่ๆ ************************************ "บางทีอาจถึงร้อยพากันวิ่งพล่านไปทั่วเมือง บ้างก็เข้าปล้นสดมภ์ร้านค้าเพื่อแย่งชิงอาหารกักตุน" "ซึ่งก็ได้ผลเพียงแค่ชั่วคราว เมื่อรถทหารขับผ่านไป การใช้กำลังปล้นสดมภ์ก็เกิดขึ้นอีก" คำว่าสดมภ์ ผิดนะคะ ต้องใช้ สะดม ค่ะ (แต่ความหมายก็ยังแปลกๆ นะมิ้นต์ว่า ถึงขนาดนี้คงไม่รอ วางยากันแล้วล่ะ คงทุบกระจกปล้นกันตรงๆ เลยมากกว่า) สดมภ์  [สะดม] น. เสา, หลัก; (คณิต) ช่องในแนวตั้งสําหรับกรอกรายการ ต่าง ๆ เช่น ตัวเลข สัญลักษณ์สูตร. (ส. สฺตมฺภ; ป. ถมฺภ). สะดม  ก. ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิทไม่รู้สึกตัว,   ใช้เข้าคู่กับคำ ปล้น เป็น ปล้นสะดม. (ข. สณฺฎํ). "ธเรษตรีรู้ดีว่าอย่างไรเธอคงไม่ตายจาก "อุกาบาตร" ชุดแรกที่จะมาถึงในอีกหกชั่วโมงข้างหน้า ที่แน่ใจก็เพราะตัวเธอนั้นมีหน้าที่ต้องตัดสินชะตากรรม ดังนั้นหากตัวเธอไปอยู่ตรงไหน อนุมานได้ ว่าที่นั่นย่อมปลอดภัยจากพายุ "อุกาบาต" อย่างแน่นอน" อุกกาบาต ใช้คำนี้นะคะ เอ มีผิดที่อื่นอีกมั้ยไม่ทันมอง มัวแต่ลุ้นระเบิดอยู่ ^^" อุกกาบาต  น. ผีพุ่งไต้, อุกลาบาต ก็เรียก. (ป. อุกฺกาปาต; ส.   อุลฺกาปาต). จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 16 พ.ย. 50 14:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาติดตามและตามติดฮะ ห่างหายไปซะนานเลย แต่ก็ตามอยู่ฮะ สุดท้ายหนูฝน ก็เลือกเหมือนกับที่หวังให้เป็น เพราะ ถ้าเกิดกับตัวเองคงจะทำเช่นนี้เหมือนกัน อิอิ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกฮะ (ปล. รู้คำศัพท์เพิ่มขึ้นด้วย เขียนผิดบ่อยเหมือนกันสำหรับ คำว่าสะดม คุณแมวน้อยสีน้ำตาลช่วยได้เยอะ) จากคุณ : Tanuki (one_tanuki) - [ 16 พ.ย. 50 15:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านค่ะ เดาไว้อยู่แล้วว่าต้องเลือกอย่างนี้ มันงั้นมันก็ไม่ตรงความจริงของโลกในตอนนี้สิ ยังมีบทส่งท้ายอีกบทเหรอคะ ของให้ฝนมีความสุขกับพ่อแม่แล้วกันนะคะ จากคุณ : Caje - [ 16 พ.ย. 50 20:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากอ่านบทส่งท้ายต่อแล้วอ่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 16 พ.ย. 50 21:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จินตนาการบรรเจิดจริงๆ โลกหมุนรอบตัวเองอยู่ เจ้าเศษอุกกาบาตจะมาตกแถบนี้ทุกทีเลยหรอ แล้วระเบิดนิวเคลียร์ที่ระเบิดไปแล้ว เหลือเวลานิดเดียว จะทำให้เศษอุกกาบาตที่หลุดออกมาแล้วหายไปยังไง บวกกับจินตนาการไว้ว่าต้องระเบิด 4 ลูก ลูกหนึ่งระเบิดไปก่อน เวลาก็ผ่านไป 3 ลูกที่เหลือจะส่งผลเหมือนเดิมได้อย่างไร รู้สึกว่าเรื่องนี้ช่วงท้ายๆ มันผิดโทนไปจากช่วงแรกมาก ชอบช่วงแรกๆ มากกว่าค่ะ จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ย. 50 23:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาตอบคุณ scottie ก่อนครับ อุกกาบาต ครั้งแรกตกที่ขั้วโลกเหนือ US แคนาดาครับ ครั้งที่สองตกที่จีน ( แต่บางส่วนเลยลงมาถึงอินเดีย พม่า ไทย - บอกไว้ในบท Catastrophy ) แต่ไม่ได้กล่าวถึงความพินาศที่จีน เพราะไม่เกี่ยวกับเนื้อหาครับ ...  ส่วนชิ้นใหญ่สุดที่เกือบจะชนโลกนั้นจึงจะเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ครับ นิวเคลียร์ 4 ลูก ( หรือ 3 ลูกในตอนท้าย ) ไม่ได้ทำให้อุกกาบาตหายไปหรอกครับ ก้อนเบ้อเริ่ม แต่ทำให้เบี่ยงวิถีโคจรเท่านั้น ( ในบท Catastrophy เช่นกัน ) ขอเพียงไม่เลยเวลาเส้นตายที่ดาวเคราะห์น้อยอยู่ใกล้เกินไปก็พอ ( อ้างอิงจาก Deep impact & Armageddon ) “ ว่าแต่ดาวเคราะห์คาเรรอนน์ใหญ่ขนาดนั้น นิวเคลียร์สี่ลูกจะพอเพียงที่จะทำให้มันแตกสลายไปเลยหรือครับ ” ผู้เชี่ยวชาญจิบน้ำก่อนที่จะทำหน้าที่ตอบ “ ไม่ครับ สี่ลูกในแต่ละจุดนั้นถูกคำนวณไว้แล้วอย่างดี เมื่อระเบิดเป็นชิ้นๆ นาซ่าหวังว่าแรงระเบิดจากใจกลางจะดีดชิ้นส่วนใหญ่ให้พ้นจากวิถีโคจรที่มุ่งสู่โลก อาจจะมีเหลือบ้างก็คงเป็นชิ้นส่วนที่ไม่ใหญ่นัก ” ส่วนที่ว่า 3 ลูกจะได้ผลหรือเปล่า ... อาจจะได้ผลเพราะลูกแรกระเบิดไปแล้วทำให้มวลของดาวเคราะห์คาเรรอนน์ลดลงไป ... ก็หลุดมาตั้งสองพันชิ้นอ่ะครับ ส่วนโทนเรื่องที่ผิดไป ... อิ อิ ไว้ตอบตอนบทสรุปล่ะกันครับ แต่ถ้าจะเป็นแนวเรื่องที่ต่างกันก็ต้องบอกว่า บทแรกๆน่ะแหละครับที่แตกต่าง เพราะบทหลังๆนี่ต่างหากที่เป็น ' เนื้อเรื่องหลัก ' ที่สร้างไว้ตั้งแต่ต้นครับ ... จะว่าไปแต่ละบทผมก็วางให้แนวเรื่องไม่เหมือนกันครับ แต่ทุกเรื่องจะมีหัวข้อเดียวกัน นั่นคือ ... ไว้ต่อหลังจากบทสรุปสุดท้ายครับ ขอบคุณคุณ scottie มากครับ ได้พบกับคุณ ( และเพื่อนทุกคน ) นับว่าผมโชคดีมาก ได้รับการแลกเปลี่ยน การวิจารณ์ อีกทั้งคำติชมที่มีประโยชน์ ขอบคุณจากใจจริงครับ แล้วพบกันตอนสรุป ... สงสัย ไม่วันอาทิตย์ก็จันทร์ ล่ะมั้งครับ ( ตอนนี้คนอื่นลา เหลือหมอ 2 คนง่ะ ) จากคุณ : Luckard - [ 17 พ.ย. 50 11:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านแล้วค่ะ อ่า แอบชอบตอนต้นๆมากกว่าเหมือนคุณ Scottie อาจเป็นเพราะประเด็นเดี่ยวๆพวกนั้นมันใกล้ตัวมากกว่ามั้ง จากคุณ : ทินา - [ 19 พ.ย. 50 16:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6038857/W6038857.html จากคุณ : Luckard - [ 19 พ.ย. 50 17:55:14 ]