9 โมงเช้ากับชีวิตที่ไม่เคยต้องรีบร้อนแข่งขันกับใคร
บ่อยครั้งที่ฉันเห็นพนักงานออฟฟิศ มือหนึ่งถือถุงข้าวเหนียวปิ้ง
อีกมือหิ้วโน๊ตบุ๊ควิ่งกระหืดกระหอบไปให้ทันรถไฟฟ้าใต้ดิน
สวนทางกับฉันผู้ซึ่งหอบกุหลาบขาวพันธุ์ไวท์คริสมาสต์
เดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ออกมาจากร้านดอกไม้เจ้าประจำแถวสุขุมวิท
กลับมาถึงก็จัดดอกไม้ นอนแช่อ่างจากุชชี่
จิบโรมาเน่ กองติ เปิดบอสซาโนวาชิล ๆ ของ Lisa Ono เคล้าคลอ
(พวกคุณอย่าได้อิจฉาฉันเลยที่ชีวิตนี้ช่างสุนทรีย์จนน่ากระโดดถีบ)
ตกสายหน่อยก็จูงฝูงเกรฮาวน์ ให้มันวิ่งลากฉันถูลู่ถูกัง
ออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านขนาดสนามกอล์ฟ 9 หลุม
เที่ยงก็ไปทานข้าวที่แกรนด์ไฮแอทฯ ก่อนจะชอปปิ้งต่อที่เกษร
กว่าจะเข้าออฟฟิศก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม นี่ถ้าเป็นมนุษย์เงินเดือน
ส่วนใหญ่ก็คงเริ่มมองนาฬิกาเตรียมตัวกลับบ้าน เวลาเรามันช่างสวนทางกันเสียจริง
ชีวิตคนรวยนี่มันก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ แข่งอะไรก็แข่งได้ยกเว้นแข่งบุญแข่งวาสนา
ถึงโต๊ะก็นั่งเซ็นชื่อในเอกสารที่ลูกน้องจัดเตรียมไว้ให้
จิบกาแฟสตาร์บั๊คไปพลางๆ จิ๊บ ๆ ๆ เสียง iPhone ใหม่ล่าสุดถอยสด ๆ
เมื่อวานนี้ ดังขึ้นกดรับแล้วทำไมมันไม่ยอมหยุดวะ ฉันเริ่มหัวเสีย
จิ๊บ ๆ ๆ นาฬิกาปลุกรูปนกสีเหลืองเก่าๆ ที่มีสก๊อตเทปพันรอบส่วนหาง เริ่มแผดเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
9 โมงเช้า ฉันวิ่งกระหืดกระหอบมือหนึ่งหิ้วโน๊ตบุ๊คอีกมือถือถุงข้าวเหนียวปิ้ง
รีบไปให้ทันรถไฟฟ้าใต้ดิน วิ่ง วิ่ง วิ่ง เพื่อให้ทันตอกบัตรเข้างาน
วิ่งผ่านหน้าร้านขายดอกไม้แถวสุขุมวิท กุหลาบขาวช่อโตยังคงส่งกลิ่นหอม
อยู่ที่เดิม...
แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 50 19:51:11
จากคุณ :
ชิฟฟอนคาปูชิโน่ 
- [
16 พ.ย. 50 19:32:53
]
เรื่องสั้นแต่งเอามันส์ : เดจาวู
