ความคิดเห็นที่ 1 ทำไมวะ"  เสียงคนเป็นเพื่อนทำลายภวังค์ความคิดของเขาลง  "มืงจะไปคิดถึงเค้าทำไม  ผ่านมาจะสิบปีแล้ว  บ้านนี้มืงก็ใช้แต่งงานเฉยๆ ไม่ใช่เหรอ  เดี๋ยวกินเลี้ยงเสร็จมะรืนมืงก็กลับกรุงเทพ  ทนๆ เอาหน่อยแล้วกัน" ปายไม่ตอบ  หากปล่อยให้บุหรี่ลามกินตัวเองอยู่ครู่ใหญ่  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเสริมเบาๆ ราวกับไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่ "กูเคยได้ยินว่าพิม..เสียแล้ว..ที่เมืองนอก" "กูไม่เชื่อหรอก"  ปายสวนทันควันด้วยน้ำเสียงห้วนจัด คนเป็นเพื่อนยักไหล่ "มืงก็รู้นี่  พวกเราที่นี่ก็ไม่มีใครเชื่อเหมือนกัน  แต่ก็ยังจับไม่ได้ว่าใครเป็นคนเอามาลือ"     ปายอัดบุหรี่วาบอีกครั้ง  นึกเหนื่อยเกินกว่าจะอธิบาย "ช่างมันเถอะ  กูถามไปอย่างนั้นแหละ  ก็บ้านนี้  กูสร้างตามแบบที่พิมอยากได้  เห็นแล้วก็ต้องนึกถึงบ้างสิวะ" อีกฝ่ายจ้องหน้าเขานิ่ง  นาน  กว่าจะบอกค่อยๆ "บ้านนี้กับสภาพรอบๆ มันก็เหมือนมืงกับพิมนั่นแหละ  ต่างคนต่างสวย  ต่างมีดีไปคนละแบบ  แต่มันไม่เข้ากัน" "เออ  ขอบใจที่พูดตรง"  ปายตบไหล่คนเป็นเพื่อน  ฝืนยิ้มเมื่อลุกขึ้นช้าๆ "กูจะไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น  มืงอยู่ก่อนล่ะ  อย่าเพิ่งรีบกลับ" "เออ  ไม่พลาดอยู่แล้ว"  ฝ่ายนั้นรับคำ  ก่อนจะสำทับ  "มืงเลิกคิดเรื่องพิมได้แล้ว  สงสารเจ้าสาวเค้ามั่ง  ดูตาก็รู้ว่ารักเอ็งจะตายไป" "เออ  เจ้าสาวของกู  กูรู้  ไม่ต้องมาสอน"  ปายยักคิ้วตอบอย่างกวนๆ  และเมื่ออีกฝ่ายทำท่าง้างเท้าอย่างหมั่นไส้  เขาก็หัวเราะออกมาได้อย่างสบายใจขึ้น  ราวกับได้กลับไปเป็นปายคนเก่า  ที่เคยยิ้มหัวกับทุกสิ่งรอบตัวได้โดยไม่มีคำว่า "ผลประโยชน์ในธุรกิจ"  เข้ามาเป็นตัวแปรอย่างในวันนี้ ไม่มีนักธุรกิจหนุ่มเจ้าของกิจการชื่อดัง  ที่แสนสุภาพ  เคร่งขรึม  ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว  หากมีเพียงช่างภาพต๊อกต๋อย  ที่มีรอยยิ้มแจ่มใสประดับริมฝีปากเสมอ  แม้จะยังไม่แน่ใจว่า  วันต่อไปจะมีเงินพอสำหรับซื้อข้าวกินหรือไม่ บางที่สิ่งที่เขาได้มาเพราะกาลเวลา  ก็มากพอๆ กับสิ่งที่เขาต้องเสียไปเช่นกัน.. ..................................................... งานฉลองสมรสที่จัดขึ้นในบริเวณสวนดอกไม้ของรีสอร์ทผ่านไปอย่างงดงาม  ได้รับคำชมเชยไม่ขาดปากจากทุกฝ่าย  คุ้มกับที่เจ้าของงานอย่างเมและเขา  ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ  รังสรรค์มันขึ้นมาอย่างสุดฝีมือ เจ้าสาวของเขาหลับไปแล้วตั้งแต่อาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเสร็จ  เธอคงจะเหนื่อยมาตั้งแต่เช้า  เพราะต้องตื่นมาแต่งหน้าทำผมตั้งแต่ตีห้า  เพื่อให้ทันฤกษ์รดน้ำตอนเก้าโมงเก้านาที   ผู้หญิงมีอะไรต้องทำมากกว่าผู้ชายเสมอ  ปายคิดอย่างขันๆ เมื่อใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมที่ปรกหน้าคนนอนหลับสนิท  ก้มลงจุมพิตแก้มนวลนั้นเบาๆ อย่างระมัดระวัง  ไม่ปรารถนาจะรบกวนนิทราอันแสนสุขของเธอ น่าแปลกที่ตัวเขาเอง  เมื่ออาบน้ำอุ่นๆ แล้วกลับทำให้ตาสว่าง  ปายมองนาฬิกาที่ผนัง  ก่อนจะระบายลมหายใจยาว  เวลานี้  ถ้าเขายังอยู่ในกรุงเทพ  ก็ต้องบอกว่า  ราตรีนี้ยังเยาว์นัก  ผับต่างๆ เพิ่งจะเริ่มคึกคักด้วยซ้ำไป หากเมื่ออยู่ ณ ริมแม่น้ำสายใหญ่  ซ้ำยังรายล้อมด้วยไม้ยืนต้นจนร่มครึ้มไปหมดเช่นนี้  ทั่วบริเวณจึงเงียบสงบ  ดูราวกับเป็นเวลาดึกจัด  ได้ยินเพียงเสียงแมลงกลางคืนและเสียงลม  ที่นานๆ จะพัดใบไม้ไหวเป็นเสียงซู่ๆ เสียทีหนึ่ง ปายเปิดประตูออกอย่างเบามือ  ก้าวออกสู่ระเบียงภายนอกห้องนอน  ที่เขาใช้เป็นห้องหอในคืนแรก  ผืนฟ้าเบื้องบนมืดสนิท  หากแสงดาวที่พร่างพราวนั้นก็สวยนัก  นานเพียงใดแล้วที่เขาไม่ได้เห็นดาวสวยเท่านี้  ทั้งที่เมื่อก่อน  ท้องฟ้ายามค่ำคืนและเสียงแมลงกรีดปีก  ล้วนเคยเป็นสิ่งที่เรียกได้ว่า  ธรรมดาสามัญ  สำหรับชีวิตเขา.. ปายยืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนเขาเองก็ไม่แน่ใจนัก  กระทั่งได้ยินเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้ง  ที่ทำให้เขาเกือบสะดุ้ง  หันขวับไปมองที่มาของเสียง  ที่ใต้ต้นปีบใหญ่ชายน้ำ  ต่ำลงไปเบื้องล่าง ใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด  เสี้ยวหน้าเรียว  และเส้นผมสีเข้มที่ยาวเคลียไหล่  มองเห็นได้ชัดแม้อยู่ใต้ผืนฟ้าที่มีเพียงแสงดาว ราวกับเวลาจะหยุดหมุน.. แมลงกลางคืนรอบตัวหยุดกรีดปีก  และสายลมเอื่อยๆ ก็ดูราวกับจะหยุดพัดลงชั่วขณะ  ปายเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นภาพนั้นถนัดตา.. เนิ่นนาน  ที่ปายประสานสายตากับอีกฝ่าย  โดยไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากเสียงทอดถอน  อ่อนระโหยราวกับเหน็ดเหนื่อย.. ครู่ใหญ่  กว่าปายจะได้ยินเสียงตัวเอง  แผ่วเบา  แหบพร่า  หากก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย  ทั้งตื่นเต้น  ดีใจ  ประหลาดใจ  และ..ร้าวราน.. "พิม.." (มีต่อค่ะ) จากคุณ : โยษิตา - [ 17 พ.ย. 50 04:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก้าวผ่านประตูระเบียงและวิ่งลงบันไดมาได้อย่างไร  กว่าจะรู้ตัว  เขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าร่างในเงามืดของต้นปีบริมน้ำนั่นเสียแล้ว.. ปายเกือบจะตรงเข้าไปกอดร่างนั้นเอาไว้อย่างที่เคย  หากบางอย่างในท่าทีของคนตรงหน้า  หยุดปายไว้ได้อย่างชะงัด  โดยไม่ต้องมีคำพูดใดต่อกัน "พิม  พิมมางานปายใช่ไหม"  เสียงของปายเต็มไปด้วยความหวัง  อย่างน้อย  ปายก็หวังจะให้พิมยิ้มรับ  แค่เพียงยิ้มรับ..เท่านั้นเอง..  ไม่ต้องมีคำแสดงความยินดีใดๆ ก็ได้.. หากพิมก็ทำให้ปายผิดหวัง  เช่นเดียวกับหลายๆ ครั้ง  ที่ปายไม่เคยคาดเดาอะไรในความเป็นพิมได้ถูกต้องเสียที.. "เปล่า.."  ถึงอย่างไรน้ำเสียงของพิมก็อ่อนโยน  "พิมแค่บังเอิญผ่านมา.." "พิมโทรมาใช่ไหม"  ปายละล่ำละลักแทบจะลืมหายใจ  "ทำไมปายโทรกลับไม่ได้เลย" "ใช่.."  พิมลากเสียง  อ่อนโยนหากก็มั่นคง  เหมือนที่พิมเคยเป็น  "พิมโทร  เพราะคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะบอกปาย  ว่าอย่ารอพิมอีกต่อไปเลย.." "มันไม่ช้าไปหน่อยหรือ  พิม"  ปายเริ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเอง  มือสองข้างที่ยื่นออกไป  ราวกับจะรอให้อีกฝ่ายส่งมือมาให้นั้นตกลงข้างตัวอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ปายได้ยินเสียงคนตรงหน้าระบายลมหายใจแผ่วๆ ไหล่บางที่ราวกับจะเหยียดตรงอยู่เป็นนิจนั้นค้อมลงเล็กน้อย  หากเธอก็ยังยิ้มละไม "พิมขอโทษ  มัน..ช้าไป..จริงๆ  แต่พิมอยากให้มันจบลงอย่าง..สวยงามที่สุด" "สำหรับใคร"  เสียงปายขมจัด "สำหรับเราทุกคน  โดยเฉพาะ.. เจ้าสาวของปาย.."  คำเรียกขานปกติ  ปายโมโหตัวเอง  ที่พยายามจะจับรอยริษยาหรือประชดในน้ำเสียงนั้น  หากก็จับมิได้จนแล้วจนรอด "พิมรู้ว่าปายจะแต่งงานสินะ?  พิมสนใจด้วยหรือ"  ปายถามเสียงสูง  ไม่ปกปิดสำเนียงประชดประชัน  หากพิมยังคงยิ้มน้อยๆ เมื่อตอบอย่างสงบ "ก็ไม่เชิง  เอาเป็นว่าพิมอยากมาเห็นกับตา  ว่าปายมีความสุข  และลืมพิมไปแล้วก็แล้วกัน" หากว่าน้ำเสียงนั้นจะมีร่องรอยหม่นเศร้า  หรือแม้แต่โกรธเคืองกันบ้าง  แม้เพียงบางเบา  ปายก็พร้อมจะก้าวเข้าไป  รวบเอาร่างนั้นเข้ามากอดให้สมกับที่ไม่ได้พบกันนานเหลือเกิน  พร้อม..แม้กระทั่งจะต้องเดินจากใครอีกคน.. ใครคนที่หลับไหลอยู่บนเตียงในห้องนอน แต่ก็ไม่มี.. คนตรงหน้าเขาราวกับไม่ใช่พิมคนเดิม  พิมที่ไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกหลากหลายอย่างที่ปายเคยรู้จัก "ปายอย่าคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยน่า"  เสียงพิมกลั้วหัวเราะ  หากมีแววรู้ทันชัด  "ปายเพิ่งแต่งงาน  และพิมก็เป็นแค่เพื่อนเก่า  ที่แวะมาแสดงความยินดีกับปาย  เหมือนธัช  เต้  ปอง  แล้วก็อีกหลายๆ คนไงล่ะ.." "พิมก็รู้.."  เสียงปายตัดพ้อ  คนพูดมองเมินไปอีกทาง  ไม่อยากให้พิมเห็นรอยชื้นๆ ในดวงตา  "มันไม่เหมือนกัน  ไม่เหมือนเลย.." "นั่นก็แล้วแต่ปายจะคิด"  จากหางตา  ปายเห็นพิมส่ายหน้าน้อยๆ "แต่สำหรับพิม  พิมได้เห็นแล้วว่าปายมีความสุข  มีอนาคตที่สดใส  กับผู้หญิงที่รักปาย  คงจะมากกว่าพิม.."  ทุกคำเรียบเรื่อยราวกับคนพูดไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้นกับเรื่องที่พูดกันอยู่ "และปายก็รักเธอ  มากกว่าที่รักพิมอีกเช่นกัน.." "ไม่หรอก.."  ปายได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไปอย่างเลื่อนลอย  ความมั่นคงของน้ำเสียงไม่ได้แม้แต่ครึ่งหนึ่งของคนตรงหน้าด้วยซ้ำ  "ปายรักพิมที่สุด  พิมก็รู้  เพียงแต่พิมจะกลับมา  ไม่ว่าเมื่อไหร่.. ปายก็ยังรอพิมอยู่เสมอ" "ปายรอพิมทำไม  ไม่ได้ข่าวหรือว่าพิมตายไปแล้ว.." "พิมเป็นคนปล่อยข่าวนี้เองสินะ"  กระแสเสียงของปายร้าวราน  "ปายไม่เคยเชื่อ  ไม่เคยเก็บเอามาคิดให้รกสมองด้วยซ้ำ  พิมทำอย่างนี้ทำไม"  ปายหมดสิ้นการควบคุมตัวเอง  เมื่อก้าวเข้าไป  ใช้วงแขนโอบรัดรอบร่างบางนั้นไว้โดยแรง.. อย่างที่อยากทำมานานปี   ดูเหมือนพิมจะปล่อยตัวให้อยู่ในอ้อมกอดของปายครู่หนึ่ง  หากเพียงวินาทีเดียว  แล้วพิมก็ตัดบท  เบี่ยงตัวออกด้วยกิริยานุ่มนวล  ไม่มีอาการกระแทกกระทั้นหรือไม่พอใจใดๆ  เงามืดของกิ่งปีบทำให้ปายเห็นดวงตาคู่นั้นไม่ชัดนัก "พอเถอะปาย  เลิกพูดเรื่องเก่าๆ กันซะที.." "พิมลืมมันไปหมดแล้ว  และปายเองก็ต้องลืมให้หมด..ตั้งแต่ตอนนี้.." "ปายไม่เคยลืม.." "พิมรู้.."  อีกครั้งที่คนพูดระบายลมหายใจยาว  ประโยคต่อมาคลับคล้ายเหน็ดเหนื่อย  "พิมถึงต้องมา..มาทำให้ปายลืมทุกอย่างเสียที.." "พิมไปอยู่ที่ไหนมา  ทำไมไม่ติดต่อมาเลย  แปดปีแล้ว.."  คำสุดท้ายของปายแผ่วระโหย "เหตุผลของพิม  มันไม่สำคัญหรอกปาย"  น้ำเสียงของพิมยังเรื่อยเฉื่อยไม่ต่างจากเดิม  ราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศกันอยู่เท่านั้น "สิ่งที่สำคัญก็คือ  ปายต้องยอมรับความจริง.."  ไม่รอให้ปายใช้น้ำเสียงพาลๆ ถามว่า  ความจริงอะไร  เมื่อพิมเอ่ยต่อไปอย่างมั่นคง "ความจริงที่ว่าปายกับพิม  ไม่ว่าเราจะรักกัน  ผูกพันกันแค่ไหน  แต่เราก็มีชีวิตร่วมกันไม่ได้.." "ทำไม.."  ปายเพิ่งหาเสียงตัวเองพบ  หลังจากนิ่งไปนาน  เพราะประโยคสุดท้ายของพิม "พิมรู้ว่าปายรู้ดี  คงไม่ต้องให้พิมอธิบายหรอก.." ปายหลับตาลง  เจ็บลึกกับภาพความทรงจำในวันเก่าๆ ที่ผ่านเข้ามา  แจ่มชัดราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้.. ภาพที่ปายระบายโทสะใส่พิม  ภาพปายกวาดเอาเครื่องกระเบื้องทั้งตู้ออกมาขว้างจนแตกกระจาย  กระแทกประตูหน้าต่างดังเปรื่อง  ภาพขวดเหล้าที่กองพะเนินอยู่บนระเบียง  ก้นบุหรี่ที่สุมอยู่ในกระป๋องเบียร์จนล้น  ภาพหยดน้ำตาของพิม.. "ไม่จริง  พิม  ตอนนั้นเราสองคนยังเด็ก  ยังไม่รู้จักควบคุมอารมณ์   มันก็เป็นธรรมดาของคนที่อยู่ด้วยกันแทบจะตลอด 24 ชั่วโมงนั่นแหละ"  ปายลืมตาขึ้นเถียง  หากหางเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ พิมยิ้ม  น่าแปลกที่รอยยิ้มลึกซึ้งของพิมยังคงเหมือนเดิม  ราวกับวันเวลาไม่เคยล่วงผ่านไปเลย "ปายคิดอย่างนั้นเหรอ.." "ใช่"  ปายตอบอย่างมั่นใจ  "ตอนนั้นเราสองคนไม่มีเงิน  ไม่มีงาน  ชีวิตมีแต่อุปสรรค  มันก็ไม่แปลกอะไรที่ความรักจะลุ่มๆ ดอนๆ อย่างนั้น.." "ตอนนี้ปายมีงาน  มีเงิน  มีทุกอย่างครบแล้ว  ถ้า..ถ้าพิมกลับมา  ทุกอย่างจะต้องดีกว่าเดิม  เชื่อปายสิ.." "ปายไม่เคยโตขึ้นเลย.."  คราวนี้พิมส่ายหน้าอย่างขันๆ  "ปายยังเอาแต่ใจ  ทำอะไรตามความต้องการของตัวเองอยู่เหมือนเดิม.." ปายกะพริบตา  คำพูดประโยคนั้นของพิม  ปายเคยฟังมันมานับครั้งไม่ถ้วน  พิมเคยว่าปายหัวขบถ  ไม่ยอมลงให้ใคร  ไม่ยอมทำอะไรตามระบบ  แม้แต่กิจการรีสอร์ท  ที่ผู้เป็นพี่ชายเสนอให้ปายมาช่วยกันทำ  ปายก็บอกปัดอย่างไม่ไยดี  หากพอใจจะเป็นช่างภาพอิสระ  ใช้ชีวิตตามอำเภอใจ  โดยวาดหวังอย่างเด็กๆ ว่า  ถ้ามีพิมอยู่เคียงข้างกัน  ปายก็พร้อมจะก้าวเดินไปได้ทุกที่  ไม่ว่าจะลำบากเพียงใด แต่กลับกลายเป็นปายลากเอาพิมเข้ามาลำบากด้วยกัน  น่าแปลกที่คนที่ดูราวกับเจ้าอารมณ์อย่างพิมกลับไม่เคยต่อว่า  ไม่เคยโทษปายสักคำ  มีเพียงแววตาตัดพ้อรางๆ บางครั้งเท่านั้นที่ปายรู้สึกได้  จนวันหนึ่ง.. ที่การทะเลาะรุนแรงขึ้นทุกทีเพราะหนี้สินที่ปายไปก่อเอาไว้  ปายเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายหลุดปากออกไป.. "พิมมีสิทธิ์อะไรมาว่าปาย  ที่ชีวิตปายเป็นอย่างนี้  พิมก็ผิดด้วย  ที่ไม่ยอมเตือนปาย" เป็นครั้งเดียวที่ปายได้เห็นน้ำตาของพิม  ก่อนที่พิมจะจากไปเงียบๆ ในตอนเช้า  ก่อนที่แสงตะวันจะสาดลงมาที่ระเบียงสีขาวเหมือนเคย  และก่อนที่ปายจะตื่นมา..พบเพียงกระดาษแผ่นเล็กๆ  ที่มีข้อความสั้นๆ เขียนด้วยลายมือพิม  ติดไว้บนตู้เย็น  อย่างที่พิมกับปายใช้สื่อสารกันในระยะหลัง  เนื่องจากปายกลับดึกเป็นประจำ "พิมขอเวลาหน่อย  ปายดูแลตัวเองด้วยนะ" เพียงเท่านั้น.. แล้วพิมก็ไปจากชีวิตปาย..แปดปีเต็ม.. โดยไม่มีการติดต่อใดๆ กลับมา  จนปายไม่คิด  และแทบจะไม่หวังอีกต่อไป  ว่าจะมีวันที่พิมกลับมายืนอยู่ตรงหน้าปาย  เช่นในวันนี้ "ปายไม่ได้เป็นอย่างเมื่อก่อนแล้ว.."  ปายเหลือเรี่ยวแรงที่จะบอกพิมได้เพียงเท่านั้น  "ปายอยากขอโทษ  แต่พิมไม่เคยให้โอกาสปายได้แก้ตัวเลย.." "เอาเป็นว่าพิมไม่เคยโกรธปายก็แล้วกัน.."  พิมตอบยิ้มๆ  "ไม่เคย  ไม่ว่าจะเมื่อเก้าปีที่แล้ว  ตอนนี้  หรือจะอีกกี่ปีข้างหน้า.." "แต่สิ่งที่พิมมาเพื่อบอกปายในวันนี้.. ก็คือ.. ปายเลือกถูกแล้วที่จะไม่รอพิม  เราสองคนเคยรักกัน  พิมรักปาย  ปายรักพิม  ความรักมันยังอยู่เหมือนเดิม  เหมือนในวันเก่าๆ เสมอ  แต่ปายก็ต้องยอมรับ  ว่าเราไปกันไม่ได้.." "ถ้าพิมยังอยู่กับปาย  ปายก็จะยังเป็นปายคนเดิมนั่นแหละ  ทำอะไรตามใจตัวเอง  ไม่คิดจะทำงานที่มั่นคง  เพราะพิมก็ไม่เคยเตือน  ไม่เคยกระตุ้นปายจริงๆ  พิมไม่เคยทำได้..ปายก็รู้นี่นา.." ไม่มีคำตอบจากปาย  หากกระแสสายตาร้าวรานนั้นทำให้เสียงของพิมอ่อนลงเล็กน้อย "บางที..ความรักกับการใช้ชีวิตร่วมกัน  ก็เป็นคนละเรื่องกันนะปาย.." "เราอาจจะรักใครสักคนอย่างสุดหัวใจ  แต่ก็ไม่อาจมีชีวิตร่วมกับเขาได้  ไม่ว่าเราจะปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขา  หรือเขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเราแค่ไหน.." "บางที.. อาจจะเป็นเพราะเรารักเขามากไปก็ได้  รักจนไม่อยากให้เขาต้องพยายามทำ  หรือเปลี่ยนแปลงอะไรเพื่อเรา.." เสียงพิมมีแววอ่อนล้าเป็นครั้งแรก  หากก็ปิดท้ายประโยคด้วยรอยยิ้ม "แต่เราก็อาจจะใช้ชีวิตอย่างสุขสงบ  กับใครอีกคนที่เรารักน้อยกว่า  หรือาจจะไม่ได้รักเลย..  แต่เป็นคนที่เกิดมาเพื่อจะอยู่กับเรา.. คนที่รักเรามากกว่ารักตัวเอง.." (มีต่อค่ะ) จากคุณ : โยษิตา - [ 17 พ.ย. 50 04:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "พิมมีใครคนนั้นแล้วสินะ.."  ปายยกมือซ้ายของพิมขึ้นมา  พินิจดูแหวนทองเกลี้ยงๆ บนนิ้วนางข้างนั้น "พิมหมายถึงเจ้าสาวของปายต่างหาก"  รอยยิ้มของพิมกว้างขึ้น  "สำหรับพิม  พิมมีใครคนหนึ่งที่พิมรัก  รักมากกว่าตัวเอง  อาจจะมากกว่าที่รักปาย  พิมรู้..ว่าพิมเกิดมาเพื่อเขา  และเขาก็เกิดมาเพื่อพิม.." ปายนิ่งไปนาน  นี่สินะเหตุผลของพิม  ที่ทำให้พิมไม่เคยติดต่อกลับมาเลย  จนราวกับตายจากกัน  พิมคงมีใครที่พิมรักมากกว่าปาย  และยินดีจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาคนนั้น  มากกว่าปายเสียแล้ว.. แปดปี.. ความหวังทั้งหมดของปายราวกับจะพังทลายลงด้วยประโยคสั้นๆ ประโยคนั้นของพิม "พิมเกิดมาเพื่อเขา  และเขาก็เกิดมาเพื่อพิม.." ความรู้สึกของปายก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความใจหาย  เศร้าใจ  กับความโล่งใจอย่างประหลาด  อย่างที่ปายก็บอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร.. "ปายสบายใจเถอะ  ไม่ว่าพิมจะตายไปแล้วจริงๆ ตามข่าว  หรือว่าจะยังมีชีวิตอยู่  ขอให้ปายจำไว้ว่า  พิมได้ตายไปแล้วจากชีวิตปาย  ไม่มีประโยชน์อะไรที่ปายจะมานั่งคร่ำครวญถึงคนตาย  ทั้งที่ปายยังมีชีวิต  มีงาน  มีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า.." "พิมรู้เรื่องปายทุกอย่าง"  เสียงปายเจ็บปวด  "แต่ปายไม่เคยรู้เรื่องพิมเลย.." "เพราะพิมรู้ไงล่ะ  ว่าถ้าปายยังนึกถึงพิม  พะวงกับเรื่องของพิม  ปายก็จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้.."  พิมดึงมือออกจากการเกาะกุมของปาย  ก้มลงหยิบดอกปีบดอกหนึ่งที่ร่วงอยู่กับพื้นหญ้าขึ้นมา  แตะผ่านปลายจมูกเขาอย่างฉาบฉวย "ความรักเหมือนดอกไม้  บาน  หอม  ไม่นานก็โรยรา"  พิมขว้างดอกไม้สีขาวนั้นลงกับพื้นน้ำ  "ชีวิตเราสองคน  ทั้งพิมและปาย  เหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านกอไม้มานับไม่ถ้วน  มีดอกไม้มากมายที่ร่วงหล่นลงมาให้เราได้ชื่นชม.." "แต่สายน้ำ  เมื่อไหลผ่านไป  ไม่ว่าที่ใด  จะไม่มีทางย้อนกลับไปในเส้นทางเดิม  ปายกับพิมผ่านต้นไม้อันเป็นจุดกำเนิดของความรักต้นนั้นมาไกลแล้ว  เราไม่มีทางย้อนกลับไปที่ต้นน้ำใหม่ได้  นอกจากจะปล่อยให้ดอกไม้ดอกนี้ลอยไปตามกระแสน้ำตามเดิม.." "พิมเชื่อ  ว่ามันจะยังหอมกรุ่น ..ไม่ว่าจะโรยราไปนานเท่าใด..  ตราบที่ความรักยังคงอยู่ในหัวใจเราสองคน.." "แต่พิมไม่อยากเดินทวนน้ำ  และก็ไม่อยากให้ปายทำอย่างนั้นเหมือนกัน.."  คนพูดเขย่งตัวขึ้น  โน้มกิ่งปีบที่อยู่ใกล้ที่สุด  ดึงดอกสีขาวสะอาดที่บานรับน้ำค้างลงมาดอกหนึ่ง  แตะริมฝีปากลงเบาๆ อย่างบรรจง  ก่อนจะยื่นให้เขา "รักษาดอกไม้ดอกใหม่ของปายไว้ให้ดี  พิมเชื่อว่ามันจะยังคงความสดใหม่ไปอีกยาวนาน..  นานเท่าที่ปายต้องการ.."       ปายรับดอกไม้ดอกนั้นมาด้วยกิริยาคล้ายคนถูกมนต์สะกด  ไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบอะไรด้วยซ้ำเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมา  แตะลงที่ข้างแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา  ในระยะใกล้.. คล้ายกับปายจะได้เห็นหยดน้ำเป็นเงาๆ ในดวงตาคู่นั้น.. "จำไว้นะ  พิมตายไปจากชีวิตของปายแล้ว  ลืมพิมเสีย.." อะไรบางอย่าง  คงจะเป็นแววตาหมองจัด  หากก็ลึกซึ้งและมั่นคงคู่นั้นกระมัง  ที่ทำให้ปายต้องหลับตาลง  ปล่อยให้หยดน้ำอุ่นๆ ไหลรินจากขอบตาตนเอง เนิ่นนาน.. กว่าปายจะลืมตา  ประหลาดใจที่แสงดาวบนผืนฟ้าสีเข้มดูจะหม่นลง  ที่ปลายฟ้าเริ่มมีแสงสีกุหลาบเรื่อเรือง  บอกให้รู้ว่ารุ่งอรุณกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า     ปายยืนอยู่คนเดียว  บนเนินหญ้าใต้ต้นปีบ  รอบบริเวณเงียบสงัด  มีเพียงเสียงนกบางชนิดที่คงจะเริ่มออกหากินร้องมาจากที่ไกลๆ  ไม่มีพิม  ไม่มีร่องรอยอะไรว่าเธอเคยมายืนอยู่ตรงนี้..ตรงหน้าเขา.. ในมือของปายมีดอกปีบที่แย้มกลีบเสลา  ปลายกลีบยังฉ่ำน้ำค้าง  บอกให้รู้ว่าเพิ่งถูกเด็ดจากต้นได้ไม่นานนัก  ปายไม่รู้..และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครเป็นคนเด็ดมันลงมา  จะเป็นตัวเขาเอง.. หรือพิม.. หรืออะไรก็ตามที่ปรากฏขึ้น  ไม่ว่าจะในความฝันหรือความจริงที่เขาได้ประสบ มันไม่สำคัญเลย..ในเมื่อถึงอย่างไร.. ดอกไม้สีขาวสะอาดในมือเขาก็ยังส่งกลิ่นหอมละมุน  อ่อนโยนและอบอุ่น  ละม้ายแววตาของใครคนหนึ่ง..  ปายคิดอย่างโปร่งใจ  เมื่อก้าวขึ้นบันไดระเบียง  เปิดประตูไม้สีขาวบานนั้นออก  เพื่อจะวางดอกไม้ในมือลงข้างดวงหน้าอ่อนใสของเจ้าสาวหมาดๆ ที่กำลังหลับอย่างเป็นสุข การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ฝ่ายนั้นรู้ตัว  คนนอนหลับตาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น  พึมพำอย่างตกใจ "พี่ปาย  ตายจริง  เมขอโทษค่ะ  หลับไปได้ยังไงก็ไม่รู้" ปายยิ้มอ่อนโยนให้เจ้าสาวของเขา  เมื่อก้มลงจุมพิตแก้มนวลนั้นเบาๆ "นอนต่อเถอะ  ยังไม่สว่างเลย  พี่ก็จะนอนเหมือนกัน.." ปายกอดอีกฝ่ายไว้ในวงแขน  ปิดเปลือกตาลง  สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกปีบที่ยังโชยชาย  ก่อนจะเข้าสู่นิทราอย่างปลอดโปร่งใจ  ราวกับอะไรที่เป็นเงาๆ อยู่ในหัวใจมาแสนนานนั้นได้ถูกชำระล้างลงแล้ว  ไม่ว่าจะความรู้สึกผิดของวันวาน  หรือความห่วงใยใดๆ ในตัวพิม.. จริงของพิม.. ความรัก..จะคงอยู่เป็นนิรันดร์  แม้ว่าคนสองคนจะไม่ได้เดินร่วมทางกันอีกต่อไป.. ปายหลับลงโดยไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์แผ่วๆ ของรถญี่ปุ่นคันกะทัดรัด  ที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวจากไปในแสงสลัวของยามเช้า.. คนขับหันมามองร่างเล็กๆ ที่ซุกตัวหลับอยู่บนเบาะหน้า  ดวงหน้าใสเพราะวัยนั้นประพิมประพายคล้ายใครคนหนึ่งที่เธอเพิ่งเดินจากมา.. พิมยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส   เมื่อเอื้อมมือไปจัดผ้าห่มผืนบางบนร่างนั้นให้เข้าที่เข้าทาง  แม้ว่าภาพตรงหน้าจะพร่ามัวไปบ้าง  ด้วยหยดน้ำอุ่นๆ ในดวงตา "หม่ามี้  ปาล์มขอนอนต่ออีกหน่อยนะ  หม่ามี้ขับรถคนเดียวได้นะ"  คนพูดทำเสียงอ้อนทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท  เสียงง่วงๆ หากเปี่ยมด้วยความห่วงใยเท่าที่เด็กชายวัยเจ็ดขวบจะทำได้นั้น  ช่างไม่ต่างจากอะไรกับเสียงออดๆ ของปายยามตื่นนอน.. "ได้สิจ๊ะ  หม่ามี้ขอโทษนะที่ต้องปลุกปาล์มออกจากรีสอร์ทกลางดึกอย่างนี้  แถมต้องให้มารอในรถอีก"  เธอขยี้ผมฝ่ายนั้นอย่างเอ็นดู "นอนต่อเถอะ  ถึงบ้านแล้วหม่ามี้จะปลุก" "ตกลงหม่ามี้พาปาล์มมาที่นี่ทำไมน่ะ  ไม่เห็นมีอะไรเลย  แค่งานแต่งงาน  เจ้าบ่าวก็แก๊แก่  แต่เจ้าสาวซ้วยสวยนะหม่ามี้  ปาล์มว่าหน้าคล้ายๆ หม่ามี้เลย  แต่หม่ามี้สวยกว่า.."  เสียงใสๆ เบาลงทุกที  จนเงียบไปในที่สุดเพราะความง่วง พิมให้หลังมือปาดหยดน้ำตาออกอย่างง่ายๆ  เธอต้องขับรถอย่างระมัดระวังที่สุด  เพราะไม่ใช่แค่เพียงชีวิตเธอ  หากเป็นชีวิตเล็กๆ ที่เคียงข้างเธอตลอดมา  และจะตลอดไปนั่นต่างหาก  ที่พิมห่วงใยนักหนา.. เธอหยุดรถเมื่อมาถึงสะพานไม้แคบๆ ที่ทอดข้ามลำน้ำใหญ่  เหม่อมองสายน้ำสีน้ำตาลภายใต้ไอหมอกบางๆ เบื้องหน้า  ที่ยังคงไหลเอื่อยๆ ไม่ต่างจากที่พิมเคยเห็นในวันวาน  ราวกับมันไม่เคยอนาทรต่อวันเวลาที่เดินผ่านไป   พิมหยิบเอาดอกไม้สีขาวสะอาดที่วางอยู่หน้ารถขึ้นมา  กลิ่นหอมแรงของมันราวกับจะจางลงบ้าง  เมื่อเข้าสู่ยามเช้า  หากก็ยังหอมกรุ่น  หวานละมุนเหมือนแววตาของปาย..  ที่แจ่มชัดในอยู่ในความทรงจำของพิมตลอดมา  และคงตลอดไป.. บางที  วันหนึ่ง.. เมื่อถึงเวลา  พิมอาจจะบอกให้คนตัวเล็กๆ ข้างตัวเธอลองเดินทวนน้ำ  กลับไปยังกอไม้หอมอันเป็นต้นกำเนิดของตน  หากว่าเจ้าตัวต้องการ.. แต่ต้องไม่ใช่ในวันนี้.. วันที่พิมเป็นสุขกับสายน้ำที่เปลี่ยนไปในทิศทางที่งดงามของปาย  และของตัวเธอเองเสียเหลือเกิน.. จากคุณ : โยษิตา - [ 17 พ.ย. 50 04:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 **เครดิตภาพจาก tripandtrek.com ค่ะ ^^ ** ทักทายท้ายเรื่องค่ะ วันนี้หยิบเรื่องเก่าๆ ที่เขียนทิ้งไว้(นานมากกกกก)มาเขียนต่อ เป็นการคลายเครียดที่นักเทนนิสคนโปรดตกรอบมาสเตอร์คัพตั้งแต่ไก่โห่ (เกี่ยวไรเนี่ยะ  - -'') เขียนจบจนได้  สงสัยเพราะเสียใจมาก T T เลยเอามาแปะเพื่อน้อมรับคำติชมอย่างเคยค่า :D ฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวใจล่วยค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 17 พ.ย. 50 04:51:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หุหุ เข้ามาอ่าน เศร้าลึก ๆ ในใจ ยามอ่านจนจบ แต่อดรู้สึกดีไปด้วยไม่ได้   ความรักไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างกันเสมอไป จริง ๆ เหอ ๆๆ จากคุณ : Tanuki (one_tanuki) - [ 17 พ.ย. 50 08:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พอจะเข้าใจพิม แต่ปายเห็นแก่ตัวจังนะ จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ย. 50 20:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พิมนี่นางเอ๊ก นางเอกจริง ๆ เลย อ่านแล้วอินนะเนี่ยะเกลียดนายปายค่ะ จากคุณ : ชิฟฟอนคาปูชิโน่ - [ 17 พ.ย. 50 20:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า...ว่าแล้ว  ตั้งแต่อ่านเจอตรงที่พิมบอกว่าเจอคนที่สำคัญกว่าปาย = =lll ถึงจะขมไปนิด เศร้าซึ้งไปหน่อยสำหรับอารมณ์คนอ่านช่วงนี้ แต่ก็ชอบมากครับ ^ ^ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปจ้ะ ปล.อ่านแนวนี้ทีไร ปวดใจทุกที จากคุณ : Lady Virago - [ 17 พ.ย. 50 22:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าพิมไม่ทำอย่างงี้ ปายต้องกระทำการเห็นแก่ตัวแน่เลยอ่ะ ดีนะเนี่ย ที่พิมเป็นคนดี หุหุ จากคุณ : TSURUGI - [ 17 พ.ย. 50 23:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า ^^ ++ one_tanuki ++ เศร้าแต่รู้สึกดี เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ นะคะ (งงเนอะ อ้าว 555) ++ scottie ++ เพราะผู้หญิงมักจะชอบผู้ชายเลวๆ ค่ะ อิอิ พระเอกเลยนิสัยไม่ดีทุกเรื่องเลย 555 ++ ชิฟฟอนคาปูชิโน่ ++ อ่ะ นายปายโดนเกลียดอีกคนแย้ว ^^'' สม เอ๊ย น่าฉงฉาน 555 ++Lady Virago ++ บางที ในความปวดใจ ก็มีน่าจะความทรงจำดีๆ ซ่อนอยู่นะคะ สำหรับคนเขียน เวลาเขียนแนวนี้ก็ซึมๆ จุกๆ เหมือนกันค่ะ T T ++TSURUGI ++ ผู้ชายเลวๆ มักจะคู่กับผู้หญิงดีๆ อยู่เรื่อยเนอะ คงประมาณหยินหยาง ฉะนั้น เราต้องเป็นหญิงร้ายๆ จะได้คู่กับชายดีๆ (ซะงั้น 555) ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 18 พ.ย. 50 23:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านๆ ไป ทำไมนึกว่าเป็นเรื่องผี ประเภทวิญญาณตามมาหลอกหลอนวันแต่งงาน แต่มาขำก๊าก ตอนที่เด็กบอกว่าเจ้าบ่าวแก๊ แก่... จากคุณ : Canossa - [ 19 พ.ย. 50 16:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วประทับใจค่ะ เศร้า  ซึ้ง ถึงคำว่ารัก จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 19 พ.ย. 50 18:45:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ++ Canossa ++ จากเรื่องผีๆ เลยกลายเป็นคอมเมดี้เลยปะคะ เอิ๊ก แต่จริงๆ สามหก ก็ยังไม่แก่เนาะ ^^' ++ โยเกิตมะนาว ++ ขอบคุณค่า ^______^ ยิ้มปาบปื้มมมม ขอบคุณทุกท่านอีกทีค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 19 พ.ย. 50 21:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอเวลาหน่อยเดียวแต่หายไปแปดปี.. แถมมีลูกไม่ยอมบอก... ทำไมไม่มีใครเห็นใจปายเลยน้า...น่าสงสารออก... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 20 พ.ย. 50 10:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ เย้ๆ มีคนสงสารปายแล้ว (จริงๆ คนเขียนก็แอบสงสารนะคะ) :D ขอบคุณที่มาอ่านค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 20 พ.ย. 50 21:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สงสารปายด้วยคน การที่ไม่เคยได้รู้ความจริงอะไรเลย มันเจ็บปวดสุดๆ ไปเลยนะ ขอไว้อาลัยให้กับนักเทนนิสที่ตกรอบไปด้วยเช่นกัน เมื่อไหร่เราจะหาแรงบันดาลใจดีๆ ได้มั่งนะ ปล.  อ่านแล้วไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าหนูปาล์มน่ารักจังเลย จากคุณ : The SoVo - [ 23 พ.ย. 50 14:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เพิ่งเข้ามาเห็นหนู The SoVo โทดทีน้า ช้าไปหน่อย ^^' เอาแรงบันดาลใจจากวูบหนึ่งในชีวิตหนู ตอนมาที่นี่ใหม่ๆ ก็ด้ายยยย ที่เจ้เคยบอกว่าดีใจด้วยที่วูบไม่นานอ่ะ จะรอชมนะ อิอิ ;P จากคุณ : โยษิตา - [ 29 พ.ย. 50 23:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โห...เศร้าค่ะ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 27 ธ.ค. 50 18:46:40 ]