ร่มสีฟ้าคันสดใส กางร่ารับละอองฝนในยามเช้าที่โปรยปรายลงมาจากเมฆฝน มันเป็นร่มที่แม่ของเด็กชายซื้อไว้นานแล้ว แม้มันจะดูเก่าลงไปบ้างแต่ร่มคันนี้ก็ยังคงความแข็งแรงอยู่ อาจเป็นเพราะการดูแลเอาใจใส่ที่ทำให้ผ้าใบและสีของร่มคันนี้ตกไปไม่มากนัก ที่สำคัญร่มคันนี้ยังเป็นร่มที่เปรียบดังกล่องความทรงจำของครอบครัวในยามที่ฤดูฝนมาย่างเยือน คอยเก็บความน่ารักสดใสเอาไว้ใต้ผืนร่มคันเดียวกัน

           “แม่ฮะ วันนี้ฝนตกนานจังนะฮะ” เด็กชายแหงนมองท้องฟ้าครึ้มฝน มือทั้งสองข้างกำลังจัดการกับเชือกรองเท้านักเรียนคู่น้อยที่คับแน่น แม่ว่าต้องหัดผูกด้วยตัวเองเวลาเชือกหลุดที่โรงเรียนจะได้ผูกเป็น

           “ฤดูฝน ฝนจะตกนานแบบนี้ทุกวันแหละจ๊ะลูก  แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวแม่จะเดินไปส่งลูกที่โรงเรียนเอง โดยมีเจ้าร่มคันเก่งพาไป” แม่ก้มลงหยิกแก้มแดงระเรื่อของลูกน้อย แล้วจัดปกคอเสื้อของเด็กชายให้เข้าทาง เคาะๆที่เสื้อนักเรียนตัวใหม่อีกสองสามที แล้วชูนิ้วโป้งให้แปลว่าวันนี้ลูกของแม่หล่อแล้ว ร่มคันเก่งซึ่งกางร่ารออยู่แล้วถูกหยิบมาจากข้างฝาผนัง มันช่วยปัดเป่าใจสงสัยของเด็กชายว่าจะไปโรงเรียนได้อย่างไร ...



         “เดี๋ยวสิคุณ อย่าเพิ่งไปรอผมก่อน ผมขอติดไปด้วยคน!” เสียงคุ้นเคยไล่เลี่ยตามหลังมา ขณะที่แม่กำลังจะผลักบานประตูไม้ออกเพื่อก้าวสู่พื้นถนน

           “อ้าวคุณคะ คุณก็เอาร่มกางไปเองซี จะมาเบียดฉันกับลูกทำไม?” เธอโบ้ยหน้าใส่สามีแกมตลก นึกขันนิสัยเฉิ่มเบ๊อะแสนน่ารักของสามี ที่ชอบทำหน้าซื่อตาใสทุกครั้งเวลาจะร้องขออะไร ที่สำคัญแววตาคู่นั้นของเขายังทำให้เธอใจอ่อนเสียทุกที

           “ก็ได้ค่ะคุณ แต่ลูกต้องยืนตรงกลางนะจะได้ไม่เปียก อ่อ..แล้วอีกอย่างนึงถ้าสูทคุณเปียกก็อย่ามาว่าฉันแล้วกัน”

           ยิ้มหวานๆของสามีถือเป็นคำตอบ อุ้งมือน้อยๆทั้งสองของเด็กชายถูกห่อหุ้มไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่จากพ่อและแม่คนละข้าง สองอุ่นที่ส่งผ่านสองมือ เด็กชายว่าชอบมันอุ่นดี



           ทั้งสามเดินกระโต๋งกระเต๋งกันไปดูรุงรังแต่ก็น่ารัก ทีแรกเดินไม่เข้าจังหวะเดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็ว ดึงกันไปดึงกันมา เรียกเสียงหัวเราะจาก พ่อ แม่ ลูก ท่ามกลางสายฝนปอยๆได้เป็นอย่างดี ชั่วพริบตาเท้าทั้งหกเริ่มก้าวกันเพรียงพร้อม ใจเริ่มสื่อใจให้ประสานกันได้แล้ว จะรองเท้าหนัง จะรองเท้านักเรียนหรือรองเท้าแตะต่างก็ก้าวไปในทางเดียวกัน ราวกับหัวใจของทั้งสามได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ใต้ร่มคันเดียวกัน...

           คุณเองก็มีร่มแบบเดียวกันกับเด็กชายอยู่ มันถูกวางไว้ตรงมุมที่คุณปรารถนาจะวาง บางคนให้ความสำคัญหน่อยก็วางไว้ตรงมุมที่มองหาง่าย เห็นชัด ฝนตกเมื่อใดก็หยิบมากางได้ในทันทีช่วยกันลมฝนที่พัดผ่านตลอดเวลา และ ไม่ลืมที่จะนึกถึงร่มคันนี้อยู่เสมอไป

           ผิดกับบางคนที่วางร่มคันนี้ไว้ในซอกหลืบหรือห้องเก็บของ นับวันสภาพยิ่งชำรุดทรุดโทรม หยากใย่จับเกาะเกรอะกรังยากแท้จะดูแล หากไร้ซึ่งเยื่อใยอาทรเห็นว่าครั้งหนึ่งมันเคยเป็นร่มที่คอยปกป้องเราจากลมฝนมาก่อน ร่มนั้นก็จะค่อยๆพังไปพร้อมกับความเศร้าหมองที่โถมทวีเข้าใส่



           พ่อแม่นั้นเป็นเช่นเดียวกับร่มคันนั้น คันที่คุณกางมันออกเพื่อกันลมแรงและสายฝน ยามที่โปรยลงมาไม่ยั้งหยุด กางมันออกมาในยามที่คุณรู้สึกทุกข์หรือว้าเหว่ท่ามกลางสายฝนแห่งความเศร้าใจ ร่มคันนี้ช่วยได้เสมอ หากฤดูฝนของหัวใจยังไม่หมดฤดู

         ฤดูฝนของหัวใจที่ฉ่ำรักและสานให้ พ่อ แม่ ลูก ได้อยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน


         ถ้าพ่อแม่ในหัวใจของคุณยังไม่ระเหยหาย ฤดูฝนกับร่มคันนี้จะไม่หนีห่างคุณไปไหน มันคงจะดีมากหากในหัวใจคุณยังมีร่มคันนี้อยู่ หมั่นดูแลร่มอย่างหวังดีและห่วงใย เชื่อเถอะว่าร่มคันนี้จะอยู่เคียงข้างคุณนิจนิรันดร์ ...



           พ่อแม่เดินมาส่งเด็กชายถึงโรงเรียนแล้ว เสื้อผ้าของลูกน้อยเปียกเพียงน้อยนิดหากเทียบกับชุดของพ่อแม่ ที่เจอน้ำฝนกระเซ็นใส่ระหว่างทางที่เดิน

           ลูกน้อยโบกมือลา แล้ววิ่งเข้ารั้วประตูโรงเรียน กระเป๋าหนังสือสั่นโต๋งเต๋ง และ หยุดสั่นเมื่อยกมือสวัสดีครูเวรที่หลบอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่

           ทั้งพ่อทั้งแม่ เหลียวหลังกลับเมื่อลูกน้อยลับหายเข้าไปในตึกสูง มองหน้ากันแล้วอบยิ้ม นึกขันตนเองว่าจะมาเดินเบียดกันทำไม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ครั้งนี้พ่อบอกว่า

         “ใต้ร่มคันเดียวกันนี้ พ่อชอบนะ มันอุ่นดี”



เลิศสุนทร