ความคิดเห็นที่ 1 เข้าไมได้อ่ะ จากคุณ : ไอซ์ที - [ 17 พ.ย. 50 16:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จะให้อ่านก็น่าโพสไว้นี่นะครับ แต่ถ้าไม่โพสจริง ๆ ก็คงมีคนมาแจ้งลบกระทู้เอง จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 17 พ.ย. 50 17:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โทษด้วยค่ะ ลิงค์ที่ถูกต้องจ้า http://my.dek-d.com/Writer/story/view_contest.php?id=158/ จากคุณ : จขกท - [ 17 พ.ย. 50 18:03:19 A:203.146.63.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 แด่ทุ่งข้าวสีทอง ปลายเดือนพฤศจิกายน ลมหนาวยามอัสดง พัดโชยอย่างเยือกเย็นรวงข้าวสีเหลืองทอง ยังคงโอนเอนตามแรงลมราวกับหยอกล้อกันกับสายลม ชายแก่อายุประมาณหกสิบปลายๆ นั่งกอดเข่าบนคันนา มือทั้งสองของเขากุมกิ่งไม้เล็กๆ ที่เขี่ยต้นข้าวคล้ายกับสับสนอะไรบางอย่าง สายตาของชายแก่มองไปยังผืนนาเหลืองทองอร่าม โดยมีถนนเล็กๆ มีรถแล่นผ่านบ้างเป็นครั้งคราวเป็นฉากหลังอยู่ไกลๆ “ตาแก่ คิดอะไรอีกเล่า” หญิงร่างผอมบาง อายุอานามประมาณ 60 ปลายๆ ภรรยาของเขากล่าวพลางเดินเข้ามาเท้าเอวยืนข้างชายแก่ผมสีดอกเลา สายตาไม่ต่างจากชายแก่เลยสักนิด ชายแก่นิ่งเงียบก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแตกพร่า “ชั้น ก็คิดอะไรเรื่อยๆ ตามประสาคนแก่คนเฒ่านั้นแหละ” “อาชีพชาวนา ชาวข้าวอย่างเราเป็นอาชีพของบรรพบุรุษ เราก็ต้องภูมิใจสิตาแก่” หญิงแก่กล่าวพลางค่อยๆ นั่งลงช้าๆ “แกก็ชั่งรู้ใจชั้นเหมือนเดิมเลยนะยายแก่” ชายแก่กล่าวแล้วหยุดเขี่ยต้นข้าวและอมยิ้ม “ที่แกพูดมา ก็ถูกของแกแต่ชั้นน้อยใจอดแค้นไอ้นายทุนยังไม่หาย” ชายแก่กล่าว “ชั้นรู้” หญิงแก่ตอบรับบ่งบอกให้รู้ว่านางยังคงฟังอยู่ “แหม มาขอซื้อที่ พอเราไม่รับคำก็ดูถูกเราเหมือนไม่ใช่คน เฮ้ย” ชายแก่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็นและถอนหายใจเบา ๆ หญิงแก่วางมือผอมของเขาลูบไปเหนือใบหญ้าข้างๆ ตัวแล้วกล่าวต่อว่า “พวกคนในเมือง เค้าก็ไม่คิดหรอกว่าข้าวที่ทำให้เขาไปอดตายกันทุกวันนี้ชาวนาอย่างเราๆ จะลำบากมากแค่ไหน” หญิงแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ “กินข้าวทิ้งๆขว้างๆ” ชายแก่เสริม สายตาของตาแก่ยังคงมองรถที่แล่นผ่านไปคันแล้วคันเล่า “คิดว่าตนมีเงินซื้อซะอย่างละซี” หญิงแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “ยายแก่เอ้ย ชั้นว่าเราสองคนก็แก่เฒ่ากันมากพอดู เราเลิกทำนากันดีไหมล่ะ” ชายแก่หันไปถามภรรยาของตน “ตาแก่ แกจำได้หรือเปล่า ที่ผืนนาแห่งนี้ตอนชั้นสาวๆ แกเคยมาแอบดูชั้นเกี่ยวข้าวอยู่เลยไม่ใช่รึ ถึงเราจะเหนื่อย เราทุกข์ เราจะจนแต่ผืนนา ผืนนี้ไม่ใช่รึที่ส่งลูกเราเรียนหนังสือจนจบ ผืนนา ผืนนี้ให้ความสุข ความรัก เลี้ยงเราเลี้ยงลูก และเลี้ยงคนอีกหลายต่อหลายคน ถ้าผืนนามันพูดได้มันก็คงไม่อยากให้เราทิ้งมันหรอกตาแก่” หญิงแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “จริงของแกวะ ตอนนั้นทีเราไปล้มลุกคลุกคลานแย่งเม็ดข้าววันพืชมงคล ที่สนามหลวงโน้น แล้วเราก็เอามาหว่านที่ทุ่งท้องนาแห่งนี้ แล้วเราก็สัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งผืนนาจนกว่าจะตาย” “ชั้น จะตายอยู่ผืนนานี้แหละยายแก่ จะไม่ทิ้งความรักไปไหนแล้วล่ะ จนข้าตายโน้นแหละ” ท้องฟ้าทอแสงสีส้มแก่ นกต่างบินผละจากกอไผ่โผบินสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่เปรียบเหมือนน้ำใจกว้างใหญ่ของชาวนา และลมหนาวกระโชกแรงขึ้น สองตายายเดินเลาะตามคันนาด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรักและความหวังหอบจากทุ่งนาสีทองกลับบ้าน ท้องทุ่งข้าวยังคงหยอกล้อกันกับสายลมหนาวอยู่เนืองๆ ///////////////// จากคุณ : จขกท - [ 17 พ.ย. 50 18:12:10 A:203.146.63.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบแล้วหรือคะ จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ย. 50 20:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 18 พ.ย. 50 00:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องสั้นเดี๋ยวนี้มันสั้นจริงๆแหะ  ^ ^" ออกตัวก่อนว่าไม่เชี่ยวชาญด้านภาษาอะไรเลยนะคะ คอมเมนต์ตามความรู้สึก ภาษาใช้ได้ค่ะ ค่อนข้างสวย เห็นภาพชัดดี มีอ่านแล้วสะดุดนิดนึงตรงนี้น่ะค่ะ ....หญิงแก่วางมือผอมของเขาลูบไปเหนือใบหญ้าข้างๆ .... มือของเขา ดูแปลกๆ น่าจะมือของเธอ เขานี่ดูจะเป็นคำแทนผู้ชายมากกว่าน่ะค่ะ เนื้อหา ...อืมมม เข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อนะคะ แต่ถ้ามองในแง่สัมพันธ์กับหัวข้อประกวดไหม ดูจะไม่ค่อยโยงกันชัดเจนนัก ไม่รู้เพราะมันสั้นหรือเปล่า คือยังไม่รู้สึกเจ็บแค้นไปกับตาสักเท่าใหร่เลยค่ะ แล้วพล๊อตค่อนข้างเป็นเรื่องที่เคยดู เคยอ่านมาบ่อยในหลายๆสื่อน่ะค่ะ เลยไม่ใหม่ในความรู้สึก อ่านแล้วเลยยังไม่ถึงขนาดจับใจค่ะ ^ ^ สู้ๆจ้า จากคุณ : จริง - [ 18 พ.ย. 50 09:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านด้วยค่ะ ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรเช่นเดียวกับคุณจริง และเปลี่ยนความคิดละกันค่ะ ภาษา สวยนะคะ มีบางช่วงค่ะ เช่น “พวกคนในเมือง เค้าก็ไม่คิดหรอกว่าข้าวที่ทำให้เขาไปอดตายกันทุกวันนี้ชาวนาอย่างเราๆ จะลำบากมากแค่ไหน” หญิงแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ “กินข้าวทิ้งๆขว้างๆ” มีไม้ยมก ติดกันไปหรือเปล่าคะ อ่านแล้วรู้สึกสะดุดค่ะ เรื่องความยาวของเรื่อง รู้สึกว่าสั้นไปนิดคะ อ่านแล้วอารมณ์ยังตามตัวละคร ไม่ทันเลยค่ะ จบเสียแล้ว เป็นกำลังใจให้พัฒนางานต่อไปค่ะ :) จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 20 พ.ย. 50 15:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความสั้นยาวของเรื่องสั้น อาจจะถูกกำหนดว่า 3 - 10 หน้า สำหรับเวทีในการประกวดหลาย ๆ ที่ แต่อันที่จริงแล้ว มันไม่มีหลักตายตัว จขกท เขียนเรื่องสั้นแค่นี้ก็ถือเป็นเรื่องสั้น เพียงแต่มันพอสำหรับคุณหรือยัง คุณสื่อสารสิ่งที่อยู่ในใจออกไปครบหรือยัง การเขียน วรรณกรรมเพื่อชีวิต มักสะท้อนสิ่งที่ไม่เป็นธรรมในสังคม อย่างเรื่องของคุณ คุณสะท้อนมันออกมาจากใจคุณหมดหรือยัง มีอีกหลายฉากที่เพิ่มได้ถ้าคุณอยากเพิ่ม ตอนไปสนามหลวงรับข้าวสารนั้น ตาแก่อาจได้เดินเห็นคนกินข้าวเหลือ เด็กเมืองหลวงที่ต้องคะยั้นคะยอกินข้าว ทั้ง ๆ ที่เด็กชนบทกินข้าวมื้อเว้นมื้อ ผมเองไม่ใช่นักวิจารณ์ หรือมีความรู้ทางวรรณกรรมอะไรมากมายเลยแนะนำคุณไม่ได้มาก จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 22 พ.ย. 50 13:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นวรรณกรรมสะท้อนสังคมที่ดีค่ะ  ใช้ภาษาสวยดีตั้งแต่บรรทัดแรกเลย แต่ก็เรื่องสั้นนี่  สั้นดีนะ เราก็ชอบเขียนเหมือนกัน  แต่เขียนเป็นเรื่องราวแบบเธอไม่เป็น จะออกแนวเขียนแบบบ่นๆเองมากกว่า *แนะนำนะคะ  อยากให้ตรวจดูคำสะกด การเขียนให้ถูกต้องก่อนส่งนะคะ  1. เดี๋ยวคนอ่านจะงง 2. มันเป็นการแสดงถึงความละเอียด แล้วก็การใส่ใจในการเขียนนะคะ จากคุณ : หลิงหลิง (พ่อมดหมอดู) - [ 28 พ.ย. 50 17:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เนื่องด้วยว่า โครงการ ของทาง dek-d รู้สึกเขาจะกำหนดไว้แค่ ไม่เกิน 1400 ตัวอักษร ซึ่งผมว่ามันค่อนข้างยากนะ ที่จะให้ทุกอารมณ์เราลงตัวกับอักษรเพียงแค่นี้ อันที่จริงผมว่า เขาควรให้ความยาวได้มากกว่านี้ เพราะเรื่องสั้นจะสำแดงผลได้ก็ต้องมีช่วงตัวเรื่องของมันครบถ้วนเหมือนกัน ถึงจะดึงคุณค่าของเรื่องออกมาได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย คิดว่า  หากตัวอักษร หรือความยาวเรื่องเยอะไป คณะกรรมการตัดสินอาจจะต้องเหนื่อยในการอ่านจึงตัดไว้สั้นๆ และ อยากให้นักเขียนลองใช้ส่วนสั้นๆสื่อดู แต่บางครั้ง  สั้นไป ก็ทำร้ายคุณค่าของเรื่องได้เหมือนกัน จากคุณ : พริ้ว พรรณนา - [ 29 พ.ย. 50 22:24:59 ]