ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้น เฉิงกวงซึ่งยืมเงินมาจากกัณหราชาและกุมมราชามาเป็นที่เรียบร้อยได้ไปที่ร้านจำนำเพื่อไถ่หยกขาวคืน แต่เมื่อไปถึงร้านจำนำ ครึ่งปิศาจก็ต้องตกตะลึงกับคำตอบของเถ้าแก่ร้าน “ว่าไงนะ ?!” เวลานี้ครึ่งปิศาจได้กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนโต๊ะคิดเงิน กรงเล็บขย้ำคอเสื้อเถ้าแก่ร้านกระชากเสียงถามดังลั่น “เจ้าลองพูดอีกครั้งซิ !” สีหน้าและน้ำเสียงเดือดดาลสุดขีด เขี้ยวพยัคฆ์งอกยาวออกมาเห็นเด่นชัด และเหมือนจะเห็นเขาปิศาจผุดขึ้นบนศีรษะได้รำไร “ข ขออภัยอย่างยิ่งขอรับ ม ม เมื่อกี้มีลูกค้าท่านหนึ่ง ข ขอซื้อหยกของท่านชิ้นนั้นดะ ด้วยราคาที่สูงมากจนไม่น่าเชื่อไปแล้วขอรับ” แม้เถ้าแก่จะเป็นปิศาจเช่นกันก็ตาม กระนั้นก็ทราบดีว่า หากเฉิงกวงในเวลานี้คิดจะฆ่าตนละก็ สามารถทำได้ง่ายดายพอๆ กับการกะพริบตาเลยทีเดียว พลังปิศาจที่เปี่ยมแรงกดดันมหาศาลถึงเพียงนี้ ไม่ใช่พลังของปิศาจธรรมดาๆ อย่างแน่นอน “ข้าย้ำแล้วย้ำอีกไม่ใช่หรือว่าห้ามขายไปน่ะ ?!” ครึ่งปิศาจตะคอกสุดเสียง ข้านี่มันกระบือจริงๆ ! ทำไมข้าถึงได้ยอมฟังที่อู๋หมิงหลุนพูดแล้วเอาหยกชิ้นนี้มาจำนำเพื่อเอาเงินไปให้เจ้านั่นซื้อของกินด้วย !! “ขออภัยอย่างยิ่ง ! เปะ เป็นเพราะราคาที่ฝ่ายนั้นเสนอให้ยะ ยั่วยวนเกินไป สูงถึงห้าสิบเท่าของราคาไถ่เชียวนะขอรับ ! ด ดังนั้น ” เสียงของเถ้าแก่แผ่วเบาลงทุกทีๆ “เจ้านั่นมันเป็นใคร ? หน้าตาเป็นอย่างไร ? มีลักษณะเด่นอะไรบ้าง ? บอกมาเดี๋ยวนี้ !!” เฉิงกวงแทบจะฆ่าคนได้อยู่รอมร่อ เถ้าแก่นึกทวนความทรงจำ ก่อนจะตอบว่า “ข เขาสูงพอๆ กับท่าน อายุก็น่าจะพอๆ กัน แต่เขาเอาผ้าโพกศีรษะ จึงไม่ทราบว่าผมสีอะไร ทว่าเขาเป็นชายหนุ่มรูปงามอย่างแน่นอน” “หมดแค่นี้เองรึ ?! บอกเท่ากับไม่ได้บอกชัดๆ !” เฉิงกวงตะคอก “ยังมี เขาไม่ใช่คนของอาณาจักรข้า เพราะบ่าวรับใช้ของเขาบอกว่าที่อาณาจักรของเขามีอัญมณีมีค่าตั้งมากมาย เหตุใดต้องซื้อหยกชิ้นนี้ด้วย ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเขาไม่เพียงแต่มาจากอาณาจักรอื่นเท่านั้น ทว่ายังร่ำรวยอย่างมากอีกด้วย” “เจ้าเป็นกระบือหรือไร ?! ของบางอย่างน่ะ เงินซื้อไม่ได้หรอกนะ !” เฉิงกวงตวาดเสียงกร้าว “ของล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียวที่อีอีเหลือไว้ให้ข้าดูต่างหน้ากลับ กลับถูกเจ้าใช้ ใช้ราคาต่ำชั้นนี้ ” กำปั้นถูกเงื้อขึ้นขึ้นทันควัน “ขออภัยอย่างยิ่ง ! ขออภัยอย่างยิ่งขอรับ !” เถ้าแก่ร้องลั่น มือกุมศีรษะหลับตาแน่น เตรียมใจรับหมัดของอีกฝ่ายที่จะอัดลงมาเต็มที่ แต่ทว่า ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังคงไร้ความเคลื่อนไหวใด เถ้าแก่ร้านจึงทำใจกล้าลืมตาขึ้นดู ก็พบว่าเฉิงกวงได้หายตัวไปแล้ว จึงโล่งอกจนเข่าอ่อนยวบ ทรุดแปะลงนั่งกับพื้นทันที “น่ากลัวอะไรอย่างนี้ !” <>::<>::<> บัดซับ ! บัดซบ !! เฉิงกวงขบกรามจนขึ้นสัน ถ้าไอ้คนที่ซื้อหยกไปนั่นกล้าไม่คืนมาให้ข้าละก็ ต่อให้สองมือนี้ต้องเปื้อนเลือด ข้าก็จะแย่งหยกคืนมาให้จงได้ ! “โอ๋ ! กลับมาแล้วหรือ เฉิงกวง !” หมิงหลุนร้องทักเมื่อเห็นหน้าน้องชาย แม้จะสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเฉิงกวงเวลานี้กำลังอยู่ในภาวะอารมณ์เสียเต็มที่ แต่หมิงหลุนก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย “ข้ามีของดีจะให้เจ้าละ !” ว่าแล้วก็ดึงมือเฉิงกวงออกมา อะไรกัน ? หรือว่า อู๋หมิงหลุนเป็นคนช่วยไถ่หยกกลับมาให้ข้า ? ความหวังผุดวาบขึ้นในใจของเฉิงกวงทันที นัยน์ตาแข็งกร้าวด้วยความกราดเกรี้ยวค่อยผ่อนเพลาลงมาก “นี่อย่างไรเล่า !” หมิงหลุนส่งของในมือไปให้น้องชายด้วยใบหน้ายิ้มแป้น “ นี่คืออะไรหรือ ?” เฉิงกวงจ้องของที่อยู่ในมืออย่างงุนงงระคนพูดไม่ออก “อาไท่ให้เจ้านี่ข้ามาละ เขาบอกว่าครั้งก่อนตอนที่เขาไปทานอาหารกันที่ร้านอาหารสมุนไพรนั่น หลังจากทานกันเสร็จ เถ้าแก่ร้านก็ให้เจ้านี่เขามา แล้วบอกว่าในนครหลวงก็มีร้านอาหารสมุนไพรของญาติของเถ้าแก่ร้านอยู่ อีกทั้งรสชาติก็เยี่ยมไม่แพ้กันเชียวละ ! เถ้าแก่ร้านบอกว่าหากใช้เจ้านี่ ร้านนั้นจะคิดราคาให้พวกเราถูกลงหน่อยด้วย !” หมิงหลุนมองเฉิงกวงด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง ข้านี่มันกระบือจริงๆ ที่มาตั้งความหวังกับไอ้เบาปัญญานี่ ! เฉิงกวงน้ำตาซึมแทบจะร่วงเผาะ “แหม ! ไม่ต้องซาบซึ้งจนร้องไห้ดอกน่า พวกเราไปกันเถอะ !” ว่าแล้วหมิงหลุนก็ลากน้องชายผู้น่าสงสารวิ่งตะบึงไปยังร้านอาหารสมุนไพรอย่างกระตือรือร้น <>::<>::<> หลังจากมาถึงร้านอาหารสมุนไพร หมิงหลุนก็รับรายการอาหารมาดูอย่างกระตือรือร้น ผิดกับท่าทางซังกะตายของเฉิงกวงชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ “เถ้าแก่ เอานี่ นี่ แล้วก็นี่ ” หมิงหลุนชี้ไปยังชื่ออาหารในรายการ ร้องสั่งพลางน้ำลายหกไปพลาง เฉิงกวงเห็นแล้วต้องนึกประหลาดใจทันที “เจ้าเปลี่ยนเป็นทานน้อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ?” เห็นปกติลำพังแค่ข้าวอย่างเดียวก็ทานเข้าไปตั้งห้าชามใหญ่แล้ว นี่กลับสั่งกับข้าวแค่สามอย่างเท่านั้นหรือ ? “ เอาสามอย่างนี้มาอย่างละสิบที่นะเถ้าแก่” หมิงหลุนสั่งต่อจนจบ แล้วหันมาถามน้องชายที่แทบจะพลัดตกเก้าอี้หลังจากได้ยินคำว่า อย่างละสิบที่ อย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เพราะมัวแต่สนใจรายการอาหาร “เฉิงกวง เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ ?” “ไม่ ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น” “แหม ไม่ต้องเกรงใจดอกน่า ข้าขอยืมเงินจากกุมมราชามาแล้ว ดังนั้นมื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง” หมิงหลุนเข้าใจผิดคิดว่าน้องชายอยากจะสั่งอาหาร “เจ้าเลี้ยงหรือ ?” เฉิงกวงส่งรายการอาหารคืนให้เถ้าแก่ “อย่างนั้นเอามาทุกอย่าง อย่างละสามที่” “ขอรับๆ” เถ้าแก่รีบรับคำขณะนึกอึ้งอยู่ในใจอยู่ในใจ พวกนี้ใช่คนหรือเปล่านี่ ? หลังจากสองพี่น้องสั่งอาหารเสร็จได้ไม่นาน ก็มีลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามาในร้านพลางร้องเรียกว่า “เถ้าแก่ๆ” เถ้าแก่ร้านรีบตรงเข้าไปต้อนรับทันที “ทั้งสามท่านจะรับอะไรดีขอรับ ?” “ร้านเจ้ามีอะไรอร่อยบ้าง ?” “ร้านเรามี ” ระหว่างที่เถ้าแก่ร้านสาธยายรายการอาหารเลื่องชื่อในร้านของตนให้กลุ่มลูกค้าซึ่งเพิ่งเข้ามาใหม่ฟัง หมิงหลุนก็หันไปมองลูกค้ากลุ่มใหม่ทั้งสามคนนั้น แล้วร้องเรียกน้องชาย “นี่ๆ เฉิงกวง ดูนั่นสิ นั่นมันอะไรกันน่ะ ?” “อะไร ?” เฉิงกวงเบือนหน้ามา ลูกค้าสามคนนั้นต่างสวมอาภรณ์สูงค่า หน้าตาคมคายมีสง่าราศี โดยเฉพาะหนุ่มน้อยคนกลางที่โพกผ้าคลุมศีรษะนั้นกล่าวได้ว่าทั้งบุคลิกและหน้าตาเป็นประหนึ่งมังกรในมวลมนุษย์ทีเดียว “ชิ มีสิ่งใดน่าดูกัน สามคนนั้นเป็นปิศาจทั้งนั้น” “ข้าดูออกดอกน่าว่าเขาสามคนเป็นปิศาจ ! ที่ข้าพูดถึงน่ะหมายถึงเจ้าตัวที่หมอบอยู่บนพื้นนั่นมันตัวอะไรหรือ ?” “หมอบอยู่บนพื้น ?” เฉิงกวงกวาดสายตามองลงไป ตรงเท้าของหนุ่มน้อยโพกศีรษะที่เดินนำเข้ามาในร้านมีสัตว์หน้าตาคล้ายพยัคฆ์กึ่งราชสีห์รูปร่างอ้วนพีเกินพอดีไปมากตนหนึ่งหมอบอยู่ เป็นสัตว์ปิศาจที่มีขนทั่วร่างมีสีขาวล้วน และบนคอของสัตว์ปิศาจตนนี้ ก็ห้อยหยกของเฉิงกวงอยู่ ทั้งหยกขาวและขนสีขาวสะอาดของมันต่างเปล่งประกายพราวระยับ บาดหัวใจของเฉิงกวงจนเจ็บแปลบดั่งถูกคมมีดกรีดเฉือน เฉิงกวงลุกขึ้นเดินตรงไปที่โต๊ะของลูกค้าสามคนนี้ทันที “เฮ้ย !” ครึ่งปิศาจกระแทกหมัดลงใส่โต๊ะดังเปรี้ยง ! โต๊ะแตกเป็นชิ้นๆ ตามแรงหมัดในพริบตา หนุ่มน้อยแต่งกายเช่นบ่าวรับใช้ทั้งสองคนลุกพรวดขึ้นทันควัน “ทำอะไรน่ะหา ! ต่อหน้าท่าน ไม่ใช่สิ คุณชายอวี่(1) ห้ามมาทำกิริยากำแหงเด็ดขาด !” “หยกขาวที่ไอ้ตัวประหลาดนั่นห้อยอยู่เป็นของข้า !” เฉิงกวงตะคอก พอดีเลยทีเดียว ข้าจะได้ไม่ต้องเที่ยวไปตามหาให้เสียเวลา หนุ่มน้อยผู้เป็นนายฟังจบก็ไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เพียงแต่ก้มหน้าลงไปถามสัตว์ปิศาจที่หมอบอยู่แทบเท้าว่า “หูอ้าน เจ้าไปเอาหยกของเขามาอย่างนั้นหรือ ?” “ค คุณชายอวี่” บ่าวรับใช้ทั้งสองและหูอ้านต่างมองหน้าเจ้านายของพวกตนในอาการพูดไม่ออก “หูอ้านบอกว่าไม่ได้เอาหยกของเจ้ามาแน่ะ” หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นตอบเฉิงกวง เฉิงกวงตวาดลั่นอย่างโกรธจัด “อย่ามาทำเป็นเล่นตลกนะ ! หยกชิ้นนี้เจ้าซื้อมาเท่าไร ข้าจะคืนให้เป็นสองเท่า !” “ไม่ได้ !” หนุ่มน้อยปฏิเสธเสียงหนัก “เพราะมีแต่หยกชิ้นนี้เท่านั้นที่เข้ากับขนสีขาวของหูอ้านมากที่สุด” “บัดซบ ! บังอาจเอาหยกดูต่างหน้าชิ้นเดียวที่อีอีเหลือไว้ให้ข้ามาห้อยคอไอ้เดรัจฉานตนนี้เรอะ !” เฉิงกวงชักดาบออกมาชี้หน้าหนุ่มน้อย “ออกมา ! หากเป็นบุรุษก็จงก้าวออกมา !” หมิงหลุนเห็นสถานการณ์ชักไม่ค่อยเข้าที จึงรีบเข้าไปปลอบน้องชาย “เฉิงกวง อย่าวู่วามแบบนี้สิ” “เฉิงกวง ? อู๋เฉิงกวงแห่งอาณาจักรหริมกรอย่างนั้นหรือ ? ข้าก็อยากจะรับทราบดูเหมือนกันว่าผู้ซึ่งมีสายเลือดปิศาจสายเลือดเดียวกับฉานอวี้เช่นเจ้าจะอาศัยความสามารถใดมาล้มข้า” “โอ๋ ? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉานอวี้ไม่ทราบ ? เขาเป็นน้องชายของข้าต่างหาก !” หมิงหลุนยิ่งฟังก็ยิ่งงง “เฮอะ ! เขาเป็นน้องชายต่างบิดาของฉานอวี้ แล้วเจ้าเล่าเป็นใครกัน ?” หนุ่มน้อยเพิ่งจะสังเกตเห็นหมิงหลุน หมิงหลุนหันมามองเฉิงกวงอย่างตกตะลึงโดยไม่ได้ยินคำถามของหนุ่มน้อยโพกผ้า “หา ? เฉิงกวง เจ้าเป็นน้องชายต่างบิดาของฉานอวี้ แล้วเป็นน้องชายต่างมารดาของข้า อย่างนั้น ก็หมายความ หมายความว่า ” “ยังต้องกล่าวอีกรึ ? คนทั่วหล้าต่างก็ทราบเรื่องนี้กันหมดแล้ว ว่าอู๋เฉิงกวงเป็นครึ่งปิศาจที่เกิดจากหริราชากับราชินีปิศาจในมกรราชา” หนุ่มน้อยโพกผ้ากล่าวเสียงเหยียด “เจ้าบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายของเขา หรือว่าเจ้าคืออู๋หมิงหลุน ?” แปลกจริง เหตุใดอู๋หมิงหลุนจึงดูไม่เหมือนกับที่ข้าได้ยินมาจากท่านพ่อเล่า ? “หา ? เพราะเหตุใดเล่า ? ก็เท่าที่เห็น ท่านพ่อกับมกรราชาสนิทสนมและเข้ากันได้ดีออกนี่นา ?!” หมิงหลุนชักไม่เข้าใจมากขึ้นทุกที “นี่ ! เจ้ากล้าละเลยข้ารึ ?!” หนุ่มน้อยผู้ถูกหมิงหลุนมองข้ามเริ่มจะโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว “โอ๋ ! ขออภัยด้วย คือว่าข้าตกใจมากเกินไปหน่อย” หมิงหลุนหันไปกล่าวขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน “หนวกหูสิ้นดี !” พลังปิศาจขุมหนึ่งระเบิดโพลงออกมาจากร่างของเฉิงกวงอย่างฉับพลัน “เอาแต่พูดว่าฉานอวี้เอย ครึ่งปิศาจเอยอยู่นั่นแล้ว ข้าก็คือข้า ! ข้าไม่คิดจะมีชีวิตอยู่ภายใต้เงาของเจ้าปิศาจเลือดเย็นนั่นดอกนะ ! และต่อให้เป็นครึ่งปิศาจ ข้าก็ไม่มีทางด้อยกว่าเขาแน่ !” “ฮึฮึ อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ” แทนที่จะโกรธ หนุ่มน้อยกลับหัวเราะ “เรื่องมันชักจะสนุกมากขึ้นทุกทีเสียแล้ว พวกเรามาพนันกันหน่อยเป็นไร !” จากคุณ : Linmou - [ 18 พ.ย. 50 09:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พนันอะไร ?” หมิงหลุนถามพลางคิดในใจอย่างฉงน หนุ่มน้อยผู้นี้เป็นใครกันแน่ ? “พวกเจ้าก็เข้าร่วมในการประลองเลือกคู่ของท่านหญิงแห่งอาณาจักรกัณหกุมมะเช่นกันมิใช่หรือ ? ขอเพียงพวกเจ้าเป็นฝ่ายชนะในการประลองแบบสามต่อสาม ข้าจะคืนหยกให้พวกเจ้าโดยไร้เงื่อนไข แต่หากพวกเจ้าแพ้ จะต้องมาเป็นบ่าวรับใช้ให้หูอ้านของข้าเป็นเวลาสามเดือน เป็นอย่างไร ?” “เจ้าไม่รู้สึกว่าเงื่อนไขนี้อยุติธรรมอย่างมากดอกหรือ ? พวกข้าเหมือนไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยอย่างนั้นล่ะ” ไม่ว่าจะคิดแล้วคิดอีกเพียงไร หมิงหลุนก็รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าเลยสักนิดอยู่ดี “หึหึ อู๋เฉิงกวง เจ้าตัดสินใจเอาเองเถิด !” หนุ่มน้อยเหมือนจะมองทะลุไปถึงใจของเฉิงกวงได้กระนั้น “ประเสริฐมาก ! ขอเพียงชนะในการประลองเป็นใช้ได้สินะ ?” เฉิงกวงยิ้มเย็นเยียบ “ถูกต้อง ข้าย่อมจะทราบดีว่าในพวกเจ้ามีฉานอวี้อยู่ แต่พวกข้าทางด้านนี้ก็ไม่มีทางแพ้พวกเจ้าอย่างเด็ดขาด” “ชิ ! ผู้ใดจะไปคิดพึ่งพาเจ้านั่นกัน ? ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าได้หนีเสียล่ะ !” เฉิงกวงโต้กลับ เจ้านี่ได้เข้าร่วมการประลองด้วย แสดงว่าอย่างน้อยต้องเป็นราชนิกุลระดับสูงอย่างแน่นอน “หึหึ เป็นอันตกลงตามนี้ !” หนุ่มน้อยหัวเราะก้อง แต่เพิ่งจะเดินจากไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็พลันชะงัก หันกลับมากล่าวว่า “จริงสิ ลืมบอกชื่อของตัวเองเสียสนิท ข้าคือหวงอวี่(2)แห่งอาณาจักรธวลาพยัคฆ์ ส่วนสหายร่วมทางอีกสองคนนั้นหรือ ถือเป็นความลับของอาณาจักรข้า ! ฮ่าฮ่าฮ่า ” หนุ่มน้อยแหงนหน้าหัวเราะก้องพลางเดินจากไป “เฮอะ ! ว่าแล้วเชียว !” เฉิงกวงแค่นเสียงอย่างเย็นชา แล้วจึงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าหมิงหลุนเอาแต่มองมาที่เขาด้วยสายตาประหลาด จึงตะคอกว่า “มองหาอะไรไม่ทราบ ? ไม่เคยเห็นหรือไร ?!” “มิน่าเล่าเจ้าถึงได้มีผมสีเดียวกับฉานอวี้ ที่แท้ก็ ” หมิงหลุนเกี่ยวผมของเฉิงกวงเล่น “ถ้าเจ้ากล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้ต่อหน้าข้าอีกละก็ ข้าจะฆ่าเจ้า !” เฉิงกวงพาดดาบกับคอหมิงหลุนพลางขู่เสียงเหี้ยม “ก็ได้” หมิงหลุนรีบรับคำ แต่ว่า เพราะเหตุใดเล่า ? ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเลย <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.  คุณชาย (กงจื่อ : gong zi ) ปกติจะเป็นคำเรียกบุตรชายของขุนนาง ผู้มียศถาบรรดาศักดิ์ ผู้มีอิทธิพล หรือเศรษฐีผู้มีอันจะกิน แต่ในเรื่องนี้จะเรียกรวมไปถึงราชนิกุลระดับต่ำกว่า “ราชโอรส” (บุตรของราชาโดยตรง) 2. หวงอวี่ (Huang yu) แซ่ หวง (Huang) แปลว่า จักรพรรดิ ชื่อ อวี่ (yu) แปลว่า ขนนก <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 18 พ.ย. 50 09:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเชียร์เฉินกวง เปลี่ยนเวลาอัพแล้วหรือคะ? จากคุณ : Caje - [ 18 พ.ย. 50 11:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พอดีอยู่ว่างๆ ก็เลยมาอัพล่วงหน้า 1 วันน่ะค่ะ ^__^ จากคุณ : Linmou - [ 18 พ.ย. 50 12:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอิ้ว...ราชินีปีศาจในมกรราชา จากคุณ : ปฤษณะ - [ 18 พ.ย. 50 19:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฉินกวงจะได้หยกคืนมั้ยเนี่ย ^-^ จากคุณ : jisan - [ 19 พ.ย. 50 15:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปฤษณะ @ ใช่แล้ว... jisan @ ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ ^^" จากคุณ : Linmou - [ 26 พ.ย. 50 04:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพิ่งสอบเสร็จเลยยย มาอ่านคลายเครียดดดด อิอิ ตอนนี้ ชอบเฉินกวง ไปแล้ววว จากคุณ : เสราดารัล - [ 27 พ.ย. 50 00:03:01 ]