วันที่คนเราเดินเป็นวงกลม วนไปก็วนมา
เดินมันไปเรื่อยๆ
เดินตามคนข้างๆ เดินตามคนข้างหน้า หันไปถามคนข้างหลังบ้าง บางครั้ง
คำตอบไม่มี จะเดินไปทางไหน ไม่รู้
จุดหมายปลายทางรู้ไหม อันนั้นรู้
แต่จะเดินไปทิศไหน เพื่อจะให้ถึงที่ที่หมายมั่นปั้นมือ --- ไม่รู้ !
เอาว่ะ เดินไปล่ะกัน ตามเค้าไป ตามใจที่อยากเดิน

ช้าหน่อยก็ดีน่ะ ตอนนี้มันเหนื่อย แต่ไม่มากถึงขั้นต้องหยุด
เร็วกว่านี้ดีไหม อย่าเลย เดี๋ยวแรงหมด

เข็มทิศ
ถ้ามีเข็มทิศมหัศจรรย์ก็คงดี
ใส่ที่หมายลงไป
แผนที่ปรากฏ เดินตามนั้น
ถึงที่หมาย ดั่งใจหวัง

ที่หมาย
เชื่อว่าในที่สุดคนเราย่อมถึงที่หมายตามที่ตัวเองหวังไว้
แต่จะช้าจะเร็ว ปัจจัยที่บ่งบอก คืออะไร
แรงเดินเหรอ
คิดว่าไม่
สภาวะอากาศต่างหาก

ฝนตก จะยอมเดินตากฝนมั๊ย
ถ้ายอม --- ใกล้ถึงที่หมายเร็วขึ้น แต่ป่วยนะ โอเคมั๊ย
ถ้าไม่ล่ะ --- หลบฝน ถึงที่หมายช้าน่ะ แต่ร่างกายโอเค มีแรงด้วย

หน้าหนาว หน้าร้อน ล้วนเป็นอุปสรรคทั้งนั้น
ไม่ได้ขึ้นที่ตัวเรา 100 เปอร์เซ็นต์

วันนี้ไม่เหนื่อยแล้ว
แต่ยัง งง-งง
จะเดินไปทางไหน
วันนี้มีแสงสว่าง พอให้เดินไป

ทางที่หนึ่ง
ใจยังกล้าๆกลัวๆในทางเดินสายนั้น
ที่สำคัญ ทางนั้น ใจไมอยากไปเลย

ทางที่สอง
เรายืนอยู่หน้าประตูแล้ว เรารออยู่น่ะ ใจเรียกร้องให้เปิดทีเถิด

ทางที่สาม ก็ใกล้แล้ว ต้องเดินเข้าไปใกล้กว่านี้
ถึงจะบอกได้

ทางที่ยืนอยู่
ไม่มีคำอธิบาย เพราะในใจได้หันหลังให้ไปแล้ว
ได้ตอบคำถามตัวเองไปหมดแล้ว

ที่หมายของเรา รอหน่อยน่ะ
ยังงัยซะ เราจะได้เจอกันแน่นอน
โดยทางเลือกเส้นใดเส้นหนึ่งเป็นตัวทอดสู่ที่หมาย

รอหน่อยน่ะ... (ยิ้ม)
หยุดพัก คิด --- แล้วจะเลือกเดินไปทางไหนดีต่อจากนี้ งง-งง...