ความคิดเห็นที่ 1 ถึงตรงนี้เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเอาดีทางด้านศิลปะที่เขารัก รู้สึกหัวใจพองโต สีสันสดใสแห่งความฝันถูกป้ายลงบนผ้าในหัวใจของเขาเป็นครั้งแรก เขาสนิทกับอาจารย์ประสิทธิ์อย่างรวดเร็วเพราะเป็นผุ้รักชอบในสิ่งเดียวกัน ยามว่างก็จะไปนั่งวาดรูปในสวนสาธารณะหรือตามที่ต่างๆ อาจารย์ให้คำแนะนำต่างๆมากมาย เขาเปี่ยมไปด้วยพลัง และรู้สึกเป็นสุขที่สุดในชีวิตช่วงนี้ แต่ก็อย่างว่า...ความสุขมักจะอยู่ได้ไม่นาน เมื่อแม่รู้ความตั้งใจอันแน่วแน่ของเขาที่จะเรียนทางด้านศิลปะ แม่พยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาเปลี่ยนใจ แม่อยากให้เขาเรียนหมอหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ศิลปะ "ศิลปะน่ะ เรียนจบไปจะทำมาหากินอะไร แม่อยากให้ลูกคิดดูให้ดีๆ ถึงจะเรียนหมอลูกก็สามารถวาดรูปได้นี่ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปเรียนเลย" แม่บอก แต่เมื่อเขายังยืนยันความตั้งใจแน่วแน่ของเขา แม่เดือดดาลเป็นการใหญ่ เราเริ่มมีปากเสียงกันบ่อยขึ้น เมื่อรวมกับชีวิตของแม่กับพ่อใหม่เริ่มจะคลอนแคลน ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนในตอนแรก แม่จับได้ว่าพ่อใหม่มีผู้หญิงคนอื่น ทำให้แม่ระบายออกกับเขามากเป็นเท่าตัว เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเมื่อครั้งหนึ่งเเม่เคยชมว่าเขามีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะแท้ๆ แต่เมื่อเขาตั้งใจจะเอาดีทางด้านนี้แม่กลับไม่ยอมให้เขาเรียน เขารู้สึกสับสนไปหมด ไม่รู้ควรทำอย่างไร ระหว่างนี้แหละที่อาจารย์ประสิทธิ์เข้ามามีบทบาทในชีวิตส่วนตัวของเขามากขึ้น... นึกถึงตอนนี้เขาอดยิ้มด้วยความสมเพชไม่ได้ มือขวาที่ถือปืนสั่นคลอนเล็กน้อย ...เขากลายเป็นคนเงียบๆ ออกห่างสังคมเพื่อนฝูง รู้สึกสับสนในจิตใจ จนอาจารย์ประสิทธิ์สังเกตเห็น จึงได้ถามถึงสาเหตุ ความคับข้องใจทั้งหมดจึงได้พรั่งพรูออกมาดุจสายน้ำเชี่ยวกราก ระหว่างที่ฟังอาจารย์ประสิทธิ์พยักหน้าน้อยๆด้วยความเข้าใจ และเห็นใจเขา อาจารย์พยายามปลอบใจและให้คำแนะนำแก่เขาไปในคราวเดียว " อนาคตของเธอ อย่างไรเธอก็ต้องเป็นคนตัดสินเอาเอง แต่ครูอยากจะบอกอะไรเธอไว้สักอย่าง เธอจงจำไว้ให้ดี ' ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็แล้วแต่ แต่คนรักศิลปะน่ะไม่มีทางเป็นคนเลวหรอก ' ครูเชื่ออย่างนั้น" จากคำพูดของอาจารย์ประสิทธิ์ แม้เขาจะไม่เข้าใจมันนักในวันนั้น แต่มันก็ทำให้เขาตัดสินใจได้ เขาตกลงที่จะเรียนหมออย่างที่แม่ต้องการพร้อมๆกับการศึกษางานศิลปะด้วยตัวเองไปด้วย เขาคร่ำเคร่งกับงานของศิลปินในโลก โดยเฉพาะกับงานของ แวน โก๊ะ ในขณะเดียวกันความรักและเคารพต่ออาจารย์ประสิทธิ์ยิ่งทวีขึ้นทุกวัน ตอนอยู่มัธยม 6 ปีสุดท้ายก่อนจะต้องเข้าสู่รั้วมหาลัย เขาได้พบรักกับสาวคนหนึ่ง เธอชื่อว่า 'ฟ้า' เขารักเธอมาก มากจนเขาคิดว่าเขายอมให้เธอได้ทุกอย่าง เป็นอีกครั้งที่สีชมพูสดใสของความรักถูกทาทับไปบนผ้าขาวในหัวใจเขา ทุกอย่างดูเหมือนจะเข้าสู่หนทางแห่งความสุข จนกระทั่ง... ในเดือนสิงหาคม ขณะนั้นเขาเรียนแพทย์ศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งอยู่ปี 2 เสียงโทรศัพท์กลางดึกปลุกให้เขาต้องตื่นจากความหลับใหลอันแสนสุข เขารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงส่อความหงุดหงิด แต่เมื่อได้รับฟังปลายสายถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆออกมาจนหมด เขาก็แทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ เมื่อได้สติจึงได้รีบไปบอกแม่ "แม่ ! พ่อตายแล้ว!! " เขาหยุด หายใจก่อนจะกล่าวต่อไป "ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าพ่อถูกรถชนอาการสาหัส และมาสิ้นใจที่โรงพยาบาล" แม่มองหน้าเขาด้วยสีหน้า งงๆ ก่อนที่หน้าของแม่จะขาวซีดลงจนเห็นได้ชัดและแม่ก็ล้มฟุบลงไปบนที่นอน สิ้นสติสมประดี แม้เขากับพ่อใหม่จะไม่ได้สนิทกันมากนัก แต่เขาก็ให้ความเคารพราวกับเป็นพ่อแท้ๆของเขา ความรู้สึกในเวลานี้ของเขาหม่นหมองทึบทึมพอๆกับสีเทาหม่น หลังพิธีศพของพ่อใหม่ซึ่งจัดแบบเรียบง่าย ตำรวจยังไม่สามารถจับตัวคนที่ขับรถชนพ่อใหม่ได้ เขารู้สึกว่าตำรวจไม่ได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่แต่ก็ไม่สามารถทำอย่างไรได้ เหตุการณ์เลวร้ายดูเหมือนจะประดังเข้ามาในชีวิตเขาไม่หยุดหย่อน หลังการเสียชีวิตของพ่อใหม่ได้เพียงปีเศษ แม่ก็เสียชีวิตจากไปอีกคนด้วยโรคที่รุมเร้า เขาตัดสินใจออกจากมหาวิทยาลัยในขณะที่เรียนอยู่ปี 3 อาศัยการวาดรูปขายประทังชีวิต ช่วงแรกๆด้วยความสงสารของผู้คนระแวกนั้น ความมีน้ำใจของเพื่อนบ้านก็มาช่วยอุดหนุนงานของเขาอย่างสม่ำเสมอ ภาพวาดของเขาถอดแบบมาจาก แวน โก๊ะ ศิลปินเอกในดวงใจ แม้จะไม่ดีเท่าก็ตาม หลังจากแม่เสียชีวิตได้ไม่นาน ฟ้า ก็ขอเลิกกับเขาด้วยเหตุผลที่ผู้หญิงสิ้นคิดนิยมกัน "เราเข้ากันไม่ได้" เขาหดหู่และสิ้นหวัง แม้จะเสียใจแต่ก็ไม่เอ่ยคำทัดทาน เขาเข้าใจฟ้า ชีวิตเขาตอนนี้ไม่มีอะไรจะยืนยันอนาคตได้เลย ลำพังตัวเองยังไม่แน่ว่าจะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ผืนผ้าสีขาวในใจเขานับวันมันชักจะเหลือที่ว่างน้อยเต็มที เหตุการณ์ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เมื่อระแวกชุมชนใกล้บ้านถูกสร้างเป็นบริษัท ร้านค้า ร้านอาหาร สำนักงาน รวมถึงห้างสรรพสินค้า ผู้คนที่เคยคุ้นตาค่อยหายไปทีละคน วิถีชีวิตใหม่ๆของผุ้คนใหม่ๆ เปลี่ยนไปจากเดิม ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวาย ร้านศิลปะของเขาถูกลืมเลือนเหมือนไม่มีมันอยู่ที่นี่เลย และในไม่ช้า ตัวเขาก็คงจะถูกลืมเลือนไปด้วยเช่นกัน สิ่งเดียวที่ยังทำให้เขายืนหยัดอยู่ได้และเป็นสีขาวช่องสุดท้ายที่เหลือบนผืนผ้าสีทึมทึบก็คือคำพูดของอาจารย์ประสิทธิ์ " คนที่รักศิลปะน่ะ ไม่มีทางเป็นคนเลวหรอก" เขารักศิลปะ เขาย่อมไม่ใช่คนเลว เมื่อเขาไม่ใข่คนเลว สักวันสวรรค์คงต้องประทานสิ่งดีๆให้แก่เขาบ้างเป็นการตอบแทน อาจจะก่อนที่เขาจะตายหรือหลังจากที่เขาตายก็ตามที เหมือนอย่างแวน โก๊ะไง เขาเป็นศิลปินเอกของโลกเชียวนา แม้จะหลังจากความตายก็เหอะ เหมือนแสงรำไรที่อยู่ทางปลายสุดของอุโมงค์มืดมิดสำหรับเขาเวลานี้ ภายในห้องเงียบสนิท แสงจากโคมไฟดูเหมือนใกล้จะดับเต็มที เสียงหมาเห่าดังมาไกลๆ ก่อนจะเงียบลงอีกครั้ง เขาหลับตานิ่งสนิท ปืนยังคงจ่ออยู่ที่ขมับขวา เสียงถอนหายใจแรงๆ เขาลืมตา จ้องไปที่หนังสือพิมพ์บนโต๊ะ ภาพใบหน้าของอาจารย์ประสิทธิ์ที่คุ้นเคยโชว์หราอยู่บนนั้น ด้านขวาของรูปเป็นพาดหัวข่าว ' จับได้แล้ว อาจารย์โฉดลวงนักเรียนหญิงข่มขืน สารภาพสิ้น7 ปีก่อนเคยขับรถชนคนตายเพราะเมาอีกคดี ' ใต้พาดหัวข่าวมีรูปของพ่อใหม่ขนาดเล็กแปะอยู่ ความรักของคนเราเป็นเรื่องแปลก ยามที่เรารักหรือเคารพใครสักคนด้วยหัวใจทั้งหมด แต่เมื่อความรักนั้นกลับถูกทรยศหักหลัง เราจะยิ่งรู้สึกแค้นคนผุ้นั้นมากเป็นทวีคูณ ยิ่งรักมากก็ยิ่งแค้นมากไม่ผิดจริงๆ บัดนี้ที่ว่างสุดท้ายบนผืนผ้าที่เคยขาวบริสุทธิ์กำลังจะถูกทาทับด้วยสีที่ดำสนิท สำหรับเขาแล้วโลกในยามนี้ไม่เหลือสีสันใดๆอีกต่อไป ทุกสิ่งดูดำมืดไปหมด ไม่ใช่สิ ! ความจริงแล้วมันไม่เคยมีสีสันใดๆมาตั้งแต่แรก สีดำต่างหากเป็นสีที่จริงแท้ที่สุด ชั่ววินาทีนั้น ภาพ The Starry Night ผุดขึ้นในหัว เขาคิดว่าเขาหยั่งถึงความลึกลับและสับสนของภาพนั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของงานศิลปะและของแวน โก๊ะ สิ่งที่เขาอยากรู้และยังไม่รู้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือ แวน โก๊ะ กำลังคิดอะไรกันนะ ในขณะที่เขายิงตัวตาย... แต่ช่างเถอะ! ยังไงก็ตามเวลานี้เขาเดินมาถึงสุดทางแล้ว เขากำลังจะจบเรื่องราวทุกอย่างเหมือนที่ศิลปินเอกผู้ยิ่งใหญ่ของเขาและของโลกเคยทำไว้ แบตเตอรี่โคมไฟที่เคยฉายแสงริบหรี่มานานพลันดับสิ้นอายุขัยของมัน พร้อมๆกันกับที่ความมืดเข้าครอบงำเสียงปืนก็ดังขึ้นทำลายความสงบเงียบ เสียงโลหะกระทบพื้น... ก่อนทุกอย่างจะเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง เป็นความสงบอย่างแท้จริง ความสงบอันเป็นนิรันดร์ รุ่งอรุณที่คุ้นตามาเยือนอีกครั้ง ร้านค้าวุ่นวายกับการเรียกลูกค้าเข้าร้าน ผุ้คนมากหน้าหลายตาเดินกันขวักไขว่ เด็กนักเรียนมือหนึ่งถือนมกล่อง อีกมือถือขนมปังวิ่งออกมาจากบ้าน แม้แต่เวลาจะกินได้อย่างเป็นสุขยังไม่มี รถราส่งควันพิษลอยทั่วในอากาศ บริเวณป้ายรถเมล์แน่นขนัดด้วยผุ้คน ยามที่รถจอดคนจะเฮละโลเบียดเสียดกันขึ้นรถ คุณยายคนหนึ่งถูกเบียดจนจำใจต้องถอยหลังออกมา และตัดใจจากรถคันนั้นเนื่องจากผุ้คนบนรถนั้นแน่นขนัดจนลามมาถึงบันไดขึ้น-ลงรถ เสียงบีบแตรรถดังสับสนวุ่นวายไปหมด ท่ามกลางการเคลื่อนไหวที่สับสนวุ่นวายอยู่นี้ ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นถึงความสงบของบ้านตึกแถวเล็กๆสองชั้นที่ 'เคย' เป็นร้านขายงานศิลปะ ความนิ่งสงบของมันหาใช่เป็นจุดแต้มตำหนิในวงกลมใหญ่ไม่ แต่เป็นดวงดาวเล็กๆที่มีประกายแสงเจิดจ้าบนผืนฟ้าสีน้ำเงินเข้มอันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายบนภาพ The Starry Night ของแวน โก๊ะ ต่างหาก จากคุณ : แมวลายคราม - [ 19 พ.ย. 50 01:08:11 A:58.9.22.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพประกอบครับ จากคุณ : แมวลายคราม - [ 19 พ.ย. 50 01:09:47 A:58.9.22.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอาใหม่ จากคุณ : แมวลายคราม - [ 19 พ.ย. 50 01:11:54 A:58.9.22.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออภัยครับ ภาพไม่ขึ้น จากคุณ : แมวลายคราม - [ 19 พ.ย. 50 01:13:45 A:58.9.22.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องเป็นสมาชิกค่ะ จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ย. 50 20:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 The Starry Night จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 20 พ.ย. 50 10:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประวัติวินเซนต์ แวน โก๊ะ (Vincent Van Gogh ) http://www.spu.ac.th/msit1/pubmsit2/arts/goh/gogh1.htm จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 20 พ.ย. 50 10:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ขอบคุณทั้งสองท่านครับ เอ้อ ! ดันก๊อปเรื่องมาลง ข้ามไปย่อหน้านึงซะอีก ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึก งงๆ ต้องขออภัยด้วยครับ จากคุณ : แมวลายคราม - [ 20 พ.ย. 50 13:45:26 A:58.9.18.73 X: ]