ความคิดเห็นที่ 1 การจราจรบนท้องถนนก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน ถึงแม้จะออกมาสายเท่าไหร่แต่การจราจรก็ยังคับคั่ง ยิ่งสายก็ยิ่งจอแจหนาแน่นทุกตารางนิ้วราวกับลานจอดรถขนาดใหญ่   ปราณีญาเริ่มนั่งแทบไม่ติดเบาะ ยิ่งเมื่อเข็มเล็กๆ บนหน้าปัดนาฬิกาเดินเข้าใกล้เวลานัด ความกระวนกระวายยิ่งเริ่มก่อตัวมากขึ้น ขณะที่หางแถวของขบวนรถที่จอดสนิทอยู่เมื่อครู่ค่อยๆ ขยับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เนื่องจากสี่แยกข้างหน้ามีการก่อสร้างสะพานข้ามทางแยก ถึงแม้อีกไม่กี่สิบเมตรก็จะถึงทางเลี้ยวเข้าตึกสำนักงานแล้วก็ตามแต่หล่อนก็ยังกระวนกระวาย... ...โครม!... ทันใดนั้นรถยนต์สีแดงคันงามของหล่อนก็จอดแน่นิ่งตรงทางเลี้ยวเข้าสำนักงาน ...บ้าชะมัด! ขับรถภาษาอะไร... หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะที่รถมอเตอร์ไซค์คู่กรณีล้มลงไปอยู่บนพื้นซีเมนต์ ก่อนจะปะทะเข้ากับกันชนหน้ารถ “อ้าว!...แล้วเค้าหายไปไหน?” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนรถกวาดสายตามองหาคนขี่รถมอเตอร์ไซค์คันนั้น ...หรือว่า... เมื่อคิดได้ว่าเค้าอาจโดนชนอยู่ใต้ท้องรถเท่านั้นล่ะ เธอก็เริ่มใจเสีย... ไม่นาน รปภ. หน้าตึกใกล้ๆ ก็วิ่งมาหน้าตาตื่นช่วยยกรถมอเตอร์ไซค์ขึ้น ก่อนค่อยๆ พยุงร่างของคนขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นมานั่งริมฟุตบาธ ปราณีญารีบเปิดประตูรถก้าวลงมาเดินตรงรี่ไปยังต้นเหตุที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นด้วยสีหน้าเรื่อง “นี่นาย ขี่รถยังไง จะรีบไปไหนนักหนา” น้ำเสียงและแววตาของหญิงสาวบ่งบอกได้ถึงความขุ่นเคืองเอาเรื่อง “ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะ” ชายหนุ่มคนขี่รถค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น ก่อนย้อนกลับด้วยคำพูด ทำเอาหญิงสาวตรงหน้ายืนมองเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง ก่อนหันขวับไปมองรถตนเองที่ได้รับความเสียหายจนไฟหน้าแตกเป็นเศษร่วงลงมาอยู่บนพื้น ขณะที่รถมอเตอร์ไซค์คู่กรณีก็ได้รับความเสียหายเหมือนกัน “กล้องผมจะพังไหมเนี่ย” ชายหนุ่มว่าพลางจับกล้องขึ้นดูตรวจหาร่องรอยความเสียหาย “แล้วนี่จะเอายังไง ว่ามา” หญิงสาวว่าพลางมองนาฬิกา “ฉันต้องรีบไปทำงาน คงอยู่รอเรียกประกันไม่ไหวหรอกนะ” หญิงสาวว่าพลางคอยมองนาฬิกาอีก ...ก็มันสายแล้วน่ะสิ... ...อีตาบ้านี่! มัวแต่นิ่งเฉยอยู่ได้... “ชนแล้วจะรีบชิ่งหนีเหรอ” ชายหนุ่มว่า พลอยทำให้หญิงสาวตรงหน้าออกอาการกระฟัดกระเฟียดกับท่าทียียวนของเขา กะจะต่อว่าอีกแต่เมื่อมองดูนาฬิกาอีกครั้งทำให้ต้องรีบไปเสียก่อน “งั้นเอานี่ไป” หล่อนบอกพร้อมกับหยิบนามบัตรส่งให้ชายหนุ่มตรงหน้า “ถึงฉันจะไม่ใช่ฝ่ายผิด แต่ก็เอาเถอะ... เดี๋ยวฉันจะช่วยจ่ายค่าเสียหายให้นายเอง” ชายหนุ่มรับนามบัตรมาด้วยความหมั่นไส้หญิงสาวตรงหน้า ...ตัวเองเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ ยังปากแข็งไม่ยอมรับผิดอีก... “คุณนี่ใจบุญจริงๆ นะ” ชายหนุ่มค่อนว่าพลางเก็บนามบัตรเข้ากระเป๋าเสื้อ ขณะที่หญิงสาวหันหลังกำลังเดินกลับไปที่รถ “ยังไงก็ขอให้ผลบุญนี้ทำให้คุณหาแฟนได้ง่ายขึ้นนะ” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลัง ถึงแม้สาวเจ้าจะกำลังขึ้นรถ แต่ก็ยังพอได้ยินเสียงแว่วๆ “อีตาบ้า!...” แล้วหล่อนก็เคลื่อนรถจากไป  ปล่อยให้ชายหนุ่มได้แต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว... ทันใดที่ร่างสูงบาง ใบหน้าเรียวยาวของหญิงสาวโผล่พ้นจากประตูบานใหญ่เข้ามา หญิงสาวก็รีบสาวเท้าเดินเข้าในออฟฟิศทันทีโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมงานที่เดินสวนผ่านไปมา... “สวัสดีค่ะพี่ญา” พีอาร์สาวสวยเงยหน้าขึ้นจากกระจกหน้าตกเอ่ยทัก “อืม หวัดดี”  หล่อนรับคำทักทาย “ทำไมวันนี้พี่ญาหน้าหงิกจัง” พีอาร์คนเดิมถามพลางทาลิปสติกสีแดงตามเรียวปากอย่างบรรจง หญิงสาวยิ้มให้อย่างเนือยๆ  “พี่สัยมาหรือยังล่ะ” “อ้อ...บ.ก.ออกไปข้างนอกแล้วค่ะ”   “อ้าว! รีบไปไหน” หญิงสาวทำท่าตกใจ “ก็ไหนนัดกับพี่ไว้ไง” “เห็นบอกว่ามีข่าวด่วน  จะรีบไปงานเปิดตัวหัวหน้าพรรคอิสระไทย” หญิงสาวพยักหน้ารับคำ พลางมองดูนาฬิกาใกล้จะสิบโมงแล้ว “ต๊ายล่ะ บุ๋ม...แล้วพี่โจ้ล่ะมายัง เดี๋ยวไปไม่ทันพอดี” หญิงสาวถามพีอาร์สาวหน้าตาตื่น “พี่โจ้ลาค่ะ เห็นบอกว่าลูกไม่สบาย” “อ้าว! แล้วใครไปกับพี่ล่ะ” “เห็น บ.ก. สั่งให้นายธีร์ช่างภาพที่เพิ่งรับเมื่อวานนี้ไปกับพี่ญาค่ะ” “แล้วนี่เขารู้ไหม ว่าจะต้องไปกี่โมงกี่ยาม ป่านนี้ยังไม่มาอีก” หล่อนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ระหว่างที่ปราณีญานั่งหน้าหงิกหน้างออยู่บริเวณมุมรับแขกอยู่นานสองนานจนต้องเดินวนไปมา ก่อนจะมองนาฬิกาด้วยความฉุนเฉียว... หล่อนคิดว่าตัวเองตาลีตาเหลือกรีบมาแล้วแท้ๆ แต่นี่ไหนได้อีตาช่างภาพคนใหม่ก็ยังไม่มาอีก หล่อนพลางนึกว่าพี่สัยรุ่นพี่ผู้เป็นต้นเหตุให้หล่อนต้องฉุนเฉียวอยู่ในใจ... นี่หล่อนอุตส่าห์ลาพักร้อนแล้วนะ เมื่อวานนี้ตอนค่ำยังจะโทรศัพท์ไปหาอีก... “ญาเหรอ” เสียงของพี่สัยดังขึ้นจากปลายสาย “คะ มีอะไรค่ะ ไม่เจอกันแค่วันเดียวคิดถึงญาแล้วเหรอ” หล่อนถามเล่นด้วยน้ำเสียงใส พิสัยผู้ซึ่งเป็น บ.ก. รุ่นพี่คนนี้ เป็นรุ่นพี่ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน พอเรียนจบพิสัยก็ก่อตั้งหนังสือพิมพ์เล็กๆ แห่งนี้ขึ้นมา ก่อนธุรกิจจะค่อยๆ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยระยะเวลาไม่กี่ปี และพอหล่อนเรียนจบก็ถูกรุ่นพี่คนนี้ชักชวนให้มาทำงานด้วยกันอีก ทำให้ความสัมพันธ์ของหล่อนกับรุ่นพี่คนนี้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นดุจพี่ชายกับน้องสาว ด้วยเหตุนี้เองหล่อนถึงได้กล้าพูดเล่นชวนหัวด้วย... “แหวะ ให้คิดถึงแกเหรอ ฉันไปตายดีกว่า...” ท้ายเสียงนั้นลากยาวชวนให้อีกฝ่ายหัวเราะคิกๆ แต่ก็นั่นแหละ มันต้องมีสาเหตุอะไรอย่างแน่นอนที่ทำให้ บ.ก. ที่รักโทรมาอย่างนี้... “เห็นทีพรุ่งนี้แกต้องมาทำงานวะ มีข่าวด่วน” “ข่าวด่วนอะไรอีกล่ะ นี่ญาลาพักร้อนอยู่นะ” หล่อนพ่นพึมพำ “ก็พรรคประชาสยามดันจะแถลงข่าวเปิดตัวลูกพรรคพรุ่งนี้นะสิ” “ก็ให้คนอื่นไปสิ” หล่อนพยายามหาทางออก “แกจะให้ใครไป พี่เจนก็ลาคลอด ส่วนคนอื่นเข้าไปประจำพรรคอื่นกันหมด ก็เหลือแกคนเดียว” เป็นสิ่งที่หล่อนอยากจะปฏิเสธมากทีเดียว “สรุปว่า ยังไงญาก็ต้องกลับไปทำ ว่างั้นเถอะ” “เออดิ”  คำตอบนั้นสั้นห้วนหากแต่เด็ดขาด “เอานะ เสร็จงานนี้ฉันจะให้แกหยุดไปเลยสองอาทิตย์” “ให้มันจริงเถอะ”  หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนยอมกลับมาทำงานตามเดิม แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 50 08:12:47 จากคุณ : ญะ-รินดา (ญะ-รินดา) - [ 19 พ.ย. 50 07:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปราณีญาเดินวนงุ่มง่ามไปมาจนอารมณ์เริ่มเดือดอดทนรอไม่ไหวแล้ว พีอาร์สาวได้แต่มอง ไม่กล้าชวนคุยเล่นด้วยเกรงว่าจะโดนลูกหลง... เพราะใครๆ ที่นี้ต่างก็รู้จักนิสัยของหล่อนดี ยิ่งโดยเฉพาะเรื่องการทำงานล่ะก็เวลาก็ต้องเป็นเวลาแบบฝรั่ง จะนัดแบบคนไทยไม่ได้... แต่ ณ วินาทีนี้หล่อนกลับตีหน้าหงิกบอกบุญไม่รับชนิดที่ว่าพร้อมกัดไม่ปล่อย... จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ หล่อนเองก็รู้ตัวดีจึงพยายามเอาตัวออกห่างจากคนอื่นด้วยการเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวประตูบานใหญ่หน้าออฟฟิศ ...กึก...โครม!... จังหวะที่หล่อนหมุนตัวกลับดันชนร่างของใครเข้าอย่างจัง... จนหล่อนเกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้า ดีแต่ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคว้าจับไว้ได้ทัน... “เดินยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือ” หล่อนตั้งตัวได้ ก็สะบัดมือชายหนุ่มออก ก่อนบ่นพึมพำ... “อะไรคู้ณ... จะขอบอกขอบใจสักคำไม่มีเลยเหรอ?” “นี่นายอีกแล้วเหรอ?” หล่อนชี้หน้าใส่ชายหนุ่มตรงหน้า “วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันดิ... ถึงได้มาเจอแต่คนเฮงซวยอย่างคุณ” “นี่คุณผู้หญิง มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ คำก็ ‘ซวย’ สองคำก็ ‘ซวย’ “ ชายหนุ่มถลึงตาใส่ “ผมว่าผมซวยกว่าคุณร้อยเท่า นี่ยังไม่รู้เลยนะว่ากล้องผมเจ๊งหรือเปล่า” “ช่วยไม่ได้” หล่อนว่าพลาง หยักไหล่ไม่สนใจ ทำเอาชายหนุ่มนึกหมั่นไส้กับท่าทีของหล่อน “ช่วยไม่ได้เหรอ?.. ก็ได้.. งั้นเดี๋ยวผมจะฟ้อง บ.ก. คุณ ว่าคุณไม่เหมาะที่จะเป็นนักข่าว” “ไม่เหมาะยังไงไม่ทราบ” หล่อนลอยหน้าลอยตาถาม “คุณขาดความรับผิดชอบ” “...ขาดความรับผิดชอบ...”  หญิงสาวทวนคำ...มันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย...อีตาบ้า! “เรื่องของคุณเอง คุณยังรับผิดชอบไม่ได้เลย แล้วนับภาษาอะไร คุณจะไปรับผิดชอบวิชาชีพของคุณ” ...อีตาบ้า! มันคนละเรื่องกันนะยะ... “เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องงาน ฉันแยกแยะออกหรอกนะ ไม่เหมือนคนบางคนหรอกที่ขาดความรับผิดชอบ” “...ใคร?...” ชายหนุ่มย้อนถาม “นายนั่นแหละ !” หล่อนชี้ไปที่ชายหนุ่ม “ทำงานวันแรกก็มาสาย แล้วอย่างนี้จะไปทันแหล่งข่าวได้อย่างไร” “...ทำงาน?...” ชายหนุ่มงงกับคำพูดของหล่อน “ไปได้แล้ว ฉันขี้เกียจมาเสียเวลาทะเลาะกับนายแล้ว” ว่าแล้วหล่อนก็ก้าวเดินนำหน้าไปขณะที่ชายหนุ่มยังยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ...เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเพี้ยนได้ขนาดนี้... “เร็วๆ สิคะ คุณตากล้อง” อ้อ! เขาเข้าใจแล้ว ที่แท้หล่อนนึกว่าเขาเป็นช่างภาพนี้เอง... ก็ได้วะ...ไหนๆ ก็ตกกระไดพลอนโจนแล้วนี่ แล้วอีกอย่างวันนี้เขาเองก็ไม่มีธุระที่ไหนนอกจากที่นี้อยู่แล้ว... ชายหนุ่มรีบสาวเท้าก้าวออกพ้นประตูบานใหญ่ไปยืนเคียงข้างหล่อน “เห็นจะต้องไปมอ’ไซต์...” ชายหนุ่มเปรยมา หญิงสาวหันมามองหน้าอย่างงงๆ เป็นเชิงถาม ...เมื่อกี้พูดอะไรนะ... “ผมบอกว่าเราสองคนน่ะครับ คงจะต้องไปมอ’ไซต์” “มอ’ไซต์นายนะเหรอ?” “อือ... ก็ไปมอ’ไซต์ผมสิ ขืนไปรถคุณกว่าจะถึงก็ตกข่าวพอดี ว่าไง?” ประโยคหลังชายหนุ่มถามความเห็น “ไหนล่ะ มอ’ไซต์นาย เร็วสิ ไปเอามา” หญิงสาวว่าพลางออกคำสั่ง “ครับๆ คุณผู้หญิง รอสักครู่นะครับ” ...อีตาบ้า!... ...จะว่าไปแล้วปราณีญาก็เริ่มใจสั่นๆ กลัวๆขึ้นมา ที่จะต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์นายนั่น ลำพังนั่งซ้อนท้ายผู้ชายก็ไม่เท่าไหร่ แต่ที่กลัวก็คือกลัวว่านายนั้นจะพาหล่อนไปล้มตรงไหนเสียมากกว่า... เพราะครั้งนี้คงไม่ใช่แค่ไฟหน้ารถแตก แต่หล่อนอาจเสียโฉมไปด้วย ...โอย... มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย... ไม่นานนักเสียงมอเตอร์ไซค์ก็แล่นใกล้เข้ามา แล้วทั้งคนทั้งรถก็ฉิวเข้ามาหยุดสนิทตรงหน้า “เร็วๆ สิคู้ณ ! คุณยังไม่บอกเลยจะไปทำข่าวที่ไหน”   ปราณีญาบอกสถานที่ไปก่อนก้าวขึ้นนั่งบนเบาะรีบควานมือหาที่เกาะด้วยเกรงว่ากลัวตกตุบลงมา... ไม่นานเขาก็บิดคันเร่งออกตัว ทำให้แรงกระชากเกือบดึงตัวเธอตกจริงๆ จึงรีบคว้าเกาะเอวชายหนุ่มคนขี่ไว้... “นี่นาย...ขี่ให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม” ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ ชายหนุ่มยิ่งบิดเร่งเครื่องทะยานไปข้างหน้าอย่างเร็ว แซงซ้ายแซงขวา จนตัวหล่อนโอนเอนไปตามแรงกระชากของรถ ขณะที่มือสองแขนก็ยังคงเกาะเอวของชายหนุ่มไว้แน่น... แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 50 08:09:48 จากคุณ : ญะ-รินดา (ญะ-รินดา) - [ 19 พ.ย. 50 07:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โห นางเอกเปิดตัวได้ไม่เป็นที่น่าชื่นชมเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ย. 50 21:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดุจัง .... สงสัยจะโสดอีกนาน จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 26 พ.ย. 50 16:38:42 ]