ความคิดเห็นที่ 1
บทส่งท้ายแห่งโชคชะตา
ฉันลืมตาช้าๆ ความรู้สึกกลับคืนมาอีกครั้งพร้อมกับความทรงจำ ทันทีที่นึกออก ฉันรีบหันซ้ายขวาเพื่อดูว่าโลกยังปลอดภัยและรอดพ้นจากดาวเคราะห์น้อยที่พุ่งชนโลก
ทว่ารอบตัวกลับไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่ ?
หรือนี่คือโลกที่ถูกทำลายจนสิ้น !?
ฉันสลัดศีรษะ หลังจากที่พยายามรวบรวมสติและสมาธิ ฉันจึงค่อยๆพิจารณาจนรับรู้ได้ว่าที่ๆฉันกำลังอยู่ในตอนนี้ วินาทีนี้
หาได้ใช่โลกเดิมไม่
อย่างน้อยก็มิใช่โลกที่ฉัน ธเรษตรี เคยอยู่ เคยสัมผัส
สภาพแวดล้อมหาได้มีสิ่งใดๆ นอกเสียจากทุ่งหญ้าเวิ้งว้าง ท้องฟ้านภากว้าง อีกทั้งยังแสงสว่างแม้จะไร้ซึ่งตะวันแลจันทรา เหล่านี้หากดูแล้วว่างเปล่าและเปลี่ยวเหงา
ทว่าฉันกลับไม่รู้สึกเงียบเหงา เศร้ากังวลแต่อย่างใด
ความสงบ ความปิติกลับท่วมทวีอยู่ในใจ
ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ราวกับขาน้อยทั้งสองจะรู้หน้าที่ดีว่าควรนำพาเจ้านายของมันไปสู่แห่งหนตำบลใด มันเดินเป็นจังหวะ และถึงแม้จะไกลแต่ก็หาได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยฤๅเมื่อยล้า
จวบจนบรรลุถึงประตูบานหนึ่งที่ตั้งวางอยู่เบื้องหน้า
ประตูนั้นมีเพียงประตูจริงๆ ไม่มีแม้อาคารที่อยู่ด้านหลัง เป็นประตูเปล่าๆที่ตั้งทิ้งไว้กลางทุ่งหญ้าเขียวขจีแห่งนี้
แน่นอนว่าบานประตูนั้นถูกปิดอยู่
ด้วยความใคร่รู้ฉันจึงเอื้อมมือไปจับลูกบิดของมัน และในพริบตาฉันจึงรู้ความหมายของบานประตูนี้
มันคือประตูสู่ความว่างเปล่า !
ประตูที่เป็นต้นกำเนิดทุกสรรพสิ่ง และที่สำคัญก็คือทุกดวงวิญญาณในโลกล้วนแล้วแต่โหยหาที่จะกลับสู่ด้านในของบานประตูนี้ เพียงแต่กิเลสหนาบางจากการได้สัมผัสโลกแห่งอบายภูมิจึงทำให้เหล่าดวงวิญญาณทั้งหลายลืมจุดมุ่งหมายเสียสิ้น
สรรพสัตว์ผู้หลงทางจึงมิอาจกลับมาสู่ทุ่งหญ้าอันเป็นที่ตั้งของประตูบานนี้ได้
นั่นเพราะผู้ที่จะมาที่นี่ได้นั้น จักต้องเป็นผู้ที่ละแล้วซึ่งทุกสิ่ง เป็นผู้ที่ชำระล้างแล้วซึ่งกิเลสมัวเมาในใจตน
กิเลสดำมืดที่ยากแม้จะขจัดหากไม่ยอมรับแก่มัน
ฉันมาที่ทุ่งหญ้านี้ได้ด้วยเพราะสัมผัสสีดำที่แฝงในตัว ความเจ็บปวดจากการดูถูกดูแคลนเมื่อครั้งชื่อ โนอาห์ ความโศกเศร้าอาฆาตแค้นในยามที่ฉันชื่อ ธเรษตรี และเมื่อฉันยอมรับการคงอยู่ของกิเลสในใจตน ฉันจึงสามารถดูแลรักษามันได้ ฉันเยียวยาจนความมืด กิเลสแห่งห้วงทุกข์นั้นหมดสิ้นมลายไป
ด้วยเหตุนี้หน้าที่ของฉัน
หน้าที่แห่งการพิพากษาจึงหมดลง
โลกมนุษย์ โลกแห่งอบายภูมิคงดำเนินต่อไป จวบจนกว่าเหล่าดวงวิญญาณจะสามารถค้นหาหนทางแห่งความพ้นทุกข์
หนทางสู่ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่จะนำพาสู่ประตูเบื้องหน้านี้
ฉันหมดหน้าที่แล้ว ...
ฉันไม่อาจที่จะกลับไปช่วยเหลือเหล่ามนุษย์ ที่ต่อแต่นี้จะต้องพึ่งพาตัวเอง
ส่วนจะมีผู้พิพากษาคนอื่นในยามที่เหล่ามนุษย์มีจิตใจตกต่ำหรือไม่นั้น ฉันคงไม่อาจรู้ได้ หวังไว้แต่เพียงเศษเสี้ยวแห่งจิตใจ อณูแห่งความคิด อณูธาตุแห่งความหวัง สาส์นที่ฉันสื่อไปตามสายลมโชยนั้น
ฉันหวังว่าคงมีมนุษย์ไม่มากก็น้อยที่ได้รับรู้
เวลาของฉันกำลังจะหมดลงเมื่อเปิดประตูบานนี้ ... ประตูแห่งความว่างเปล่าที่เฝ้ารอ
ฉันจะไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดบนโลกหรืออบายภูมิไหนๆอีก
ลาก่อน ฉันจะเฝ้า
รอทุกดวงวิญญาณอยู่ทางด้านหลังของบานประตู
ประตูแห่งความหลุดพ้น
จุดหมายของเหล่าดวงวิญญาณผู้หลงทาง
จากคุณ :
Luckard  
- [
19 พ.ย. 50 17:57:03
]
|
|
|
