ความคิดเห็นที่ 1 นายเส้นกราฟ ตอนที่ 1 หลังจากที่ผมจบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด ผมก็ได้เข้าทำงานบริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แน่นอนว่าสำหรับเด็กต่างจังหวัดอย่างผมเองนั้นย่อมเป็นเรื่องใหญ่พอสมควรที่จะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคนเมืองที่ต้องตื่นเช้าหลังจากที่เรียนมหาวิทยาลัยที่ไม่ต้องตื่นเช้าตลอดทุกวัน เพื่อที่จะไปขึ้นรถเมล์ให้ทันตอกบัตร แปดโมงครึ่งทุกวัน แล้วตอนนี้ก็เป็นเดือนที่สี่แล้วที่ผมได้มาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอันวุ่นวายแห่งนี้ ‘เช้าวันจันทร์อีกแล้วสินี่’ ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงอาบน้ำของรูมเมทของผม ซึ่งเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมแต่มาแยกกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่เอง ด้วยหัวสมองของผมตอนนั้นมึนๆเพราะเพิ่งตื่นแล้วก็เอาหัวไปซุกที่หมอนอีกครั้ง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘เอาน่างานคือเงิน เงินคืองาน’ จึงต้องลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่อไปหยิบผ้าเช็ดตัวรอเพื่อนผมออกจากห้องน้ำ เช้าวันนี้ก็เหมือนปกติของทุกวัน ผมกับเพื่อนตอนเช้าไม่ค่อยได้คุยอะไรกันอยู่แล้วเพราะต่างคนต่างรีบ มันออกไปทำงานก่อนผมจะออกจากห้องน้ำเสียอีกเพราะมันเริ่มงานตอนแปดโมง  เฮ้อ...ชีวิต อยากแบบว่าตื่นมาตอนเช้าเจอคนที่เราเรียกว่าแฟนจริงๆ แต่คงจะยากเพราะเมื่อผมยังไม่กล้าจะลงจากคานในตอนนี้  ผมจัดการตัวเองเรียบร้อยรีบออกจากห้องพักไปยังป้ายรถเมล์ โดยปกติจะมีสายประจำจากปากซอยผมไปถึงที่ทำงานเลย แต่บางทีมันก็เบี้ยวจนทำให้ผมต้องต่อรถเมล์สองต่อกว่าจะไปถึงที่ทำงาน รถเมล์ที่ผมขึ้นจะผ่านโรงเรียนดังๆสักสองโรงเรียนได้ ซึ่งผมจะเลี่ยงขึ้นรถก่อนแปดโมงเพราะนักเรียนจะเยอะมาก  วันนี้ผมโชคดีที่รถเมล์สายที่รวดเดียวถึงที่ทำงานมาถึงตอนผมยืนรอที่ป้ายไม่นาน (ทุกทีวันจันทร์นี่จะมาช้าเป็นพิเศษ) ผมขึ้นไปหาที่นั่ง ก็เจอที่นั่งว่างสองเบาะ  ผมก็นั่งเบาะในตามมารยาท เมื่อรถจะออกผมได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนนอกรถตะโกนของผู้ชายบอกให้หยุด ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่งรถได้หยุดรับเรียบร้อยแล้วจึงออกตัวไป ตอนนี้ผมเพิ่งได้สังเกตคนที่เพิ่งขึ้นมาบทรถเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนที่สายรถเมล์ที่ผมขึ้นผ่าน เค้ามองดูรอบรถสักพักแล้วก็ตัดสินใจมานั่งเบาะข้างๆผม ผมก็มองเค้าสักพักแล้วยิ้มให้แล้วก็หันออกไปที่หน้าต่างรถดูผู้คนที่กำลังเดินไปมาริมถนน ด้วยใจไม่ได้คิดสนใจอะไรในเด็กคนนั้น (เพราะคิดไปก็คงไม่ได้อะไรหรอก จริงไหมครับ??) จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กคนนั้นก็ดังขึ้น “ฮัลโหล   เออ เออ ขึ้นรถแล้ว เออ   รู้แล้วๆ จะให้รีบไงวะกรูรถติดอยู่” ออกจะพูดดังไปนิดสำหรับที่ๆคนอื่นเงียบหมด “ฮะ  จริงสิ:-)  เฮ้ย ยังไม่ได้ทำว่ะ เวง ไปทำที่โรงเรียนไม่ทันว่ะ” “ เอองั้นกรูจะทำไอ้ที่พอทำได้ก่อนแล้วกัน เออๆ แล้วเจอกัน”   ไม่ทันไรเค้าก็เอากระเป๋าสะพายขึ้นมาเปิดเอาสมุดเล่มหนึ่งออกมาเปิดๆ ผมคิดว่าเค้าคงลืมทำการบ้านแล้วกะไปลอกเพื่อนที่โรงเรียน ชั่งทำเหมือนผมตอนเรียนมัธยมจริงๆ (ฮ่ะ ฮ่ะ) ผมมองไปที่สมุดการบ้างเค้า มันเขียนว่าวิชาสังคม แล้วก็มองเลยไปที่หน้าของเจ้าของสมุด ผมเพิ่งสังเกตหน้าเค้าชัดๆนี่เองว่าน่าตาจัดว่าดีทีเดียว ตัดรองทรงสูง ตี๋นิดๆ หน้าตาออกกวนหน่อยๆ ซึ่งกำลังทำหน้ามุ่ยเพราะการบ้านยังไม่เสร็จ “จีดีพีอะไรวะ นับรวมอะไรบ้างเนี่ย” เสียงบ่นออกมาจากปากของเขา นั่นทำให้ผมสะดุดใจนิดนึง เพราะผมเองเรียนจบทางเศรษฐศาสตร์มา ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าคำตอบที่เค้าต้องการมีอะไรบ้าง ไม่ขาดคำเค้าก็เหมือนจะหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าแต่หาไม่เจอเค้าส่ายหัวคงจะจำนนต่อการบ้านของเขา “น้องครับ ...... น้อง” “จีดีพี ก็ C+I+G+X-M ไงครับ” เสียงผมทำให้น้องเค้าหันหน้ามามองผมด้วนหน้างงๆ  แล้วตอบผมว่า “อะไรนะครับพี่  แล้วแต่ละตัวมันคืออะไรบ้างล่ะครับ” แล้วนั่นคือบทสนทนาแรกของผมกับเขา ซึ่งทำให้เป็นเรื่องกับชีวิตผม และเค้าต่อมาอีกนานเลยล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 10:38:53 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 2 เรื่องราวบนรถเมล์ หลังจากที่ผมช่วยเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่นั่งเบาะข้างๆกันทำการบ้านแล้ว แต่ไม่ทันเสร็จอะไรดีนักหรอกครับเพราะรถมาถึงหน้าโรงเรียนของเค้าก่อน ก่อนลงเค้าขอบคุณผมพร้อมยิ้มให้ทีนึงก่อนลงไป ผมว่าเค้ามีรอยยิ้มที่ดูแล้วจริงใจและมีความสุขแบบแปลกๆ นั่นอาจจะทำให้ผมคิดอะไรเกินเลยไปก็ได้จริงไหมครับ?? หลังจากที่เค้าลงไปแล้วนั้น ผมก็ต้องกลับมานั่งคิดอีกว่า อย่างไรก็ใช่ว่าจะเจอเค้าทุกวัน เพราะผมจะมาถึงป้ายรถเมล์ก่อนแปดโมงนิดนึง เค้าจะมาสายได้ทุกวันเชียวหรือ? ไม่ก็อาจจะขึ้นรถสายอื่นก็ได้ใครจะไปรู้จริงไหมครับ คิดได้ก็ปลงตก ผมถึงที่ทำงานก่อนหมดเวลาตอกบัตรเพียงห้านาทีเท่านั้นเอง ถือว่าเฉียดฉิวทีเดียว และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ทำอะไรเดิมๆ ทำงานเดิมๆ โต๊ะตัวเดิมเหมือนเมื่อสี่เดือนก่อนที่ผมจะเข้ามาทำงานที่นี่เพียงแต่พวกเอกสารบทโต๊ะที่เพิ่มมากขึ้นเท่านั้นเอง “อ้าวหนึ่งมาแล้วเหรอ” เสียงนั่นดังมาจากล็อกข้างๆผมนี่เอง “อืม  รถติดน่ะครับ เอ้อแล้วโจมาถึงเมื่อไหร่น่ะ วันนั้นมาถึงก่อนผมได้” “พอดีวันนี้แวะไปส่งเพื่อนน่ะ เลยต้องตื่นเช้าหน่อย” “เพื่อนรึแฟนน่ะ โจ” “เฮ้ย  เพื่อนๆ  ผู้ชายๆ” “ผู้ชายนั่นแหละ ยิ่งน่าสงสัย” “เฮ้ย ไอ้นี่นิ คนอื่นเข้าใจผิดหมด” โจนี่เป็นเพื่อนร่วมงานคนแรกที่ผมรู้จัก เค้าเข้างานก่อนผมไม่กี่เดือน ที่ทำงานนี่แน่นอนครับไม่มีใครรู้ว่าผมเป็น ที่จริงเพื่อนหลายๆคนก็ไม่ค่อยรู้ มีเพียงรูมเมทของผมเท่านั้นแหละครับ เพราะเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยม แต่เพื่อนผมคนนี้ไม่ได้เป็นนะครับ มันมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยสิ ซึ่งผมก็รู้จักดีด้วย ที่ทำงานผมเค้าจะกั้นเป็นคอกๆน่ะครับ ไม่รู้ว่าเรียกถูกรึเปล่า ที่นี่จริงๆงานไม่ได้เยอะอะไรหรอกครับ แต่ช่วงจะปิดยอดหรือปลายเดือน ปลายไตรมาส ต้องมีงานใหญ่สักทีช่วงนั้นล่ะผมจะวุ่นที่สุดเลย วันนี้ก็เป็นอีกวันที่งานไม่ได้มีอะไรพิเศษเมื่อพักกลางวันผมกับโจได้ลงไปกินข้าวกันที่ร้านแถวๆที่ทำงานซึ่งมันก็มีอยู่ไม่กี่ร้านที่ผูกขาดมีอะไรก็ต้องกิน “หนึ่ง หาแฟนได้ยัง” “ยัง”  ผมตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ “อะไรวะ มาอยู่กรุงเทพมีแต่คนเค้ามีกันทั้งนั้น” “พูดเหมือนเพื่อนเราเลย ก่อนมาทำที่กรุงเทพก็บอกว่าเดี๋ยวก็ได้  นี่จะเดือนที่ห้าแล้ว” “เออๆ  เดี๋ยวก็มาๆ” ผมเงยหน้ามามองโจสักพักแล้วก็ถามว่า “แล้วแฟนโจเป็นไงบ้าง” “ก็ปกติ” คราวนี้โจเป็นฝ่ายตอบสั้นๆแล้วก็ก้มหน้ากินข้าวไปแทน “ทะเลาะเป็นปกติ หรือจูบกันปกติ” “เอะ ไอ้นี่ จูบสิวะ” ผมก็หัวเราะเบาๆและก็ทานข้าวต่อ หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ไปอ่านหนังสือพิมพ์ที่มุมของแผนกของผมจัดไว้ โจก็นั่งอ่านด้วย “หนึ่ง เกิดราศีอะไรวะ” “กันย์ ทำไมเหรอ” “อ่อ ป่าว ในนี้บอกว่าเดี๋ยวจะมีแฟนแบบสายฟ้าแลบ” “สาธุเลย ถ้าได้นะ จะเลี้ยง” “เลี้ยงจริงดิ” “เลี้ยงหมอดู  ทำนายได้แม่นยำ  ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” “ไอ้เวร  นึกว่าจะเลี้ยงเรา” ผมเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องดวงเท่าไหร่นัก คิดว่าหมอดูคู่กับหมอเดา เสมอจะเป็นจริงได้ไง เมื่อไม่มีวี่แววอะไรเลยจริงไหมครับ? หลังจากที่ผมเลิกงานแล้ว ห้าโมงเย็นกว่าๆผมมายืนรอรถเมล์ที่ป้ายหน้าที่ทำงาน รถเมล์สายประจำผมมาแล้ว ขึ้นไปรถค่อนข้างว่าง ผมเลือกนั่งเบาะที่ว่างสองเบาะติดและนั่งเบาะในริมหน้าต่างเช่นเดิมตามมารยาท เมื่อใกล้ผ่านหน้าโรงเรียนที่เด็กคนเมื่อเช้าลง ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโชคดีคงจะได้เจอกันอีก ไม่ทันไรนักรถก็จอดรับคนที่หน้าโรงเรียน แล้วก็มีคนมานั่งเบาะข้างผม(อีกแล้ว) เมื่อผมไปมองก็เจอเด็กนักเรียนหน้าตี๋กวนๆคนเดิมมานั่งข้างๆพร้อมส่งยิ้มให้อีก เอ..  หรือคำทำนายในหนังสือพิมพ์จะเป็นจริง?!?!?!?! แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 10:39:58 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 หลังจากรถเมล์จอดรับคนที่หน้าโรงเรียนที่เด็กนักเรียนเมื่อเช้าลงแล้วนั้น ตอนนั้นเด็กคนนั้นกลับมานั่งเบาะข้างๆผมอีกในตอนนี้  ผมเพิ่งได้สังเกตหน้าของเขาตรงๆก็คราวนี้เอง เป็นเด็กม.ปลายแน่ๆ เพราะตัวสูงเอาการอยู่ สูงกว่าผมอีก ตี๋นิดๆหน้ากวนๆ ผมว่าจริงๆแล้วเจ้าเด็กนี่น่าจะไปถ่ายโฆษณาได้อยู่เหมือนกันนะครับ เพราะว่ากำลังอินเทรน(ช่วงนี้) “ดีครับพี่” “ดีครับ” ผมงงนิดๆว่าที่อื่นออกจะว่างเยอะ ทำไมมานั่งคู่กับผมได้นะ “ขอบคุณพี่มากเลยนะครับเมื่อเช้า” “อ่อ  ไม่เป็นไรหรอก พอดีพี่เรียนมาทางนี้พอดีแล้วทีหลังก็อย่าลืมทำการบ้านล่ะ” “อ่าครับพี่  เอ้อ คือผมไม่ค่อยเก่งสังคมน่ะครับพี่  พี่พอจะช่วยผมได้ไหมครับ?” “ช่วยทำการบ้านไม่เอานะ” “ไม่ใช่แบบน๊านน  คืออยากให้พี่ช่วยสอนผมหน่อย  ผมฟังพี่เมื่อเช้าคิดว่าพี่สอนเข้าใจกว่า” “แล้วจะให้พี่สอนยังไงล่ะ” ผมออกจะทึ่งในความกล้าของเด็กคนนี้ที่จะขอให้คนแปลกหน้าอย่างผมช่วยติวหนังสือให้ เอ..หรือจะเหมือนนิยายชาวเราในอินเตอร์เน็ตที่คนเค้าจะจีบกันเค้าจะทำกันอย่างนี้  ไม่อยากจะคิดหรอกครับแบบนั้น เพราะผมเองใช่ว่าจะน่าตาดี แถมมาจากบ้านนอกแบบนี้ ใครเค้าจะสนล่ะ? น้องเค้าคงอยากจะได้คนติวจริงๆก็ได้ “แค่ส่วนเศรษฐศาสตร์นี่แหละพี่” แล้วผมก็ขอเอาสมุดการบ้านของน้องมาดูเพื่อจะรู้ว่าเค้าเรียนเรื่องอะไรกันบ้าง เพราะผมจำไม่ได้แล้วครับ มันนานมาแล้ว  ก็ทึ่งนิดๆว่าเด็กสมัยนี้เรียนลึกกว่าที่ผมเคยเรียนเสียอีก ที่เรียนไม่รู้เรื่องก็คงไม่แปลก ผมและน้องคุยกันในเรื่องที่เรียนจนกระทั่งมาถึงป้ายปากซอยเข้าหอผม ผมก็ลงน้องเค้าก็ลงด้วย “บ้านเราอยู่แถวนี้เหรอ” “ครับพี่ อยู่ถัดไปอีกสองซอย” “อ้าวเหรอ พี่อยู่ซอยนี้แหละ” “งั้นก็ไม่ไกล พี่เดินมาติวให้ผมที่บ้านก็ได้เลยนะครับนี่” “เหอ  เดี๋ยวพี่คิดดูก่อนนะ” “โหพี่ ไม่ต้องคิดแล้ว ผมจะสอบมิดเทอมอยู่แล้ว” ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือของเค้าดังขึ้นมา “ฮัลโหล  อ่ะครับ  ถึงแล้วครับ ครับ ครับ” เค้าวางหู ผมคิดได้ว่าคงเป็นคนที่บ้านโทรตามแน่ เพราะพูดเพราะขนาดนั้นไม่เหมือนเมื่อเช้าที่คุยกับเพื่อนเค้าเท่าไหร่ “เอ้อพี่  ผมขอเบอร์ติดต่อนะครับ  จะได้นัดพี่ติว” ผมก็บอกเบอร์ไปเค้ากดเซฟในมือถือ “พี่ เดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนนะ พอดีที่บ้านตาม” “ครับๆ  แล้วจะว่าไงก็โทรมาแล้วกันนะ” “พรุ่งนี้เจอกันครับพี่” ‘พรุ่งนี้เจอกันครับพี่’ เหรอ เอ...มันจะฟลุคขนาดนั้นเชียวเหรอครับนี่  แต่ว่านะ ผมลืมขอเบอร์น้องเค้าเลย น้องเค้าเดินไปไกลแล้วด้วยสิ เฮ้อ ก็ต้องรอแต่ให้น้องเค้าโทรมาแล้วกันน่ะครับ เมื่อผมเดินมาถึงห้องพักแล้วก็กลับมาค้นหนังสือเรียนเก่าๆตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่พกติดมาด้วยเผื่อว่าจะได้ใช้งาน (ที่จริงงานที่ผมทำนี่แทบจะไม่ได้ใช้เลย) ดูรายละเอียดต่างๆของเรื่องที่คิดว่าจะต้องสอนน้องเค้า สักทุ่มครึ่งรูมเมทผมก็กลับมา (งานบริษัทมันเลิกช้ากว่าผมอีกครับ) “กินข้าวยังเมิง” คำแรกที่มันทักผมของวันนี้ “ยังอ่า ไปกินไหนดี” “วันนี้เบี้ยเลี้ยงกรูออกโว้ยยยยยย  ป่ะ กรูเลี้ยง” “เฮ้ย  จริงดิ” แล้วผมกับมันก็เถียงกันว่าจะกินที่ไหนดี จนแล้วจนรอดก็เดินไปหยุดที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ “เวง เบี้ยเลี้ยงออกประสาอะไรวะ เลี้ยงตามสั่ง” “เออน่า ก็เมิงคิดไม่ออกเองนิหว่า” โดยพื้นแล้วเพื่อนผมคนนี้เป็นคนดีคนนึง แต่คราวมันจะงกก็งกสุดๆ  อีกตอนจะดีก็ดีเกินไปจนโดนผู้หญิงหลอก น่าสงสารนะครับ แต่ผมก็เคารพการตัดสินใจของมันนะ โตๆกันแล้วคิดเองได้ แต่ผมก็เตือนๆมันบ้างเป็นบางที ไม่ทันจาสั่งอาหารเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น “สวัสดีครับ” “ดีครับพี่ ผมคนที่จะให้พี่ช่วยติวน่ะครับ” “อ่อครับ ว่าไง” “คือผมอยากให้พี่ช่วยติวให้ผมศุกร์นี้น่ะครับ พี่พอจะว่างไหม” “เอางี้เลยเหรอ  เออว่าแต่เราชิ่ออะไรล่ะ พี่ยังไม่รู้เลย” “ผมโปรครับพี่ แล้วพี่ล่ะครับชื่ออะไร” “นึกว่าจะไม่ถาม ชื่อหนึ่งครับ” จากนั้นเราก็คุยเรื่องแบล็กกราวส่วนตัวของเราบ้างทำให้ผมรู้ว่าโปรเป็นลูกคนโตของบ้านเค้ามีน้องชายอีกคนนึง ที่บ้านถือว่ามีฐานะทีเดียว วันนี้ที่เค้าไปโรงเรียนสายเพราะเมื่อวานไปเล่นบาสกับเพื่อนจนดึกวันนี้เลยตื่นสาย ชื่อ โปร นี่เค้าบอกว่ามาจากคำว่า ‘มือโปร’ ไม่น่าเชื่อว่าโปรจะเป็นเด็กที่คุยสนุกและคุยรู้ทุกเรื่องเว้นแต่เรื่องที่ผมจะติวให้เท่านั้นที่เมื่อผมพูดถึงแล้วเค้าจะบอกว่า “ผมโง่พี่ ไม่รู้เรื่อง” “นี่เมิงจะกินข้าวไหม หรือจะโทรศัพท์ นี่เรากินจนหมดแล้วเนี่ย ยังไม่แตะเลยสักคำ” เสียงเพื่อนเจ้ากรรมของผมดังขึ้น ทำให้ผมเกือบลืมไปเลยว่ามานั่งกินข้าว “เออโปร เดี่ยวพี่กินข้าวก่อนนะ  แล้วไงค่อยคุยกัน” “ครับพี่ ผมไม่รบกวนเวลาพี่กับแฟนแล้วล่ะครับ  แล้วคุยกันใหม่ครับ” ไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรโปรก็วางหูไปเสียก่อน ผมก็มาหยุดคิดถึงคำพูดเค้าว่า ‘รบกวนเวลาผมกับแฟน’ เอ..เสียงเพื่อนผมที่เค้าได้ยินก็เสียงผู้ชาย แล้วทำไมโปรถึงบอกอย่างนั้น หรือว่าเค้ารู้ว่าผมเป็น?? อย่างนั้นถ้าเค้าดูผมออกเค้าก็น่าจะเป็นด้วย หรือว่ายังไงดีล่ะครับ?? แต่ที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งคือผมมีเบอร์ของนายโปรแล้วล่ะครับตอนนี้ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 10:41:33 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 4 เช้าวันใหม่เริ่มขึ้น อะไรเดิมก็กำลังจะไม่เหมือนเดิม ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงรูมเมทของผมปิดประตูห้องน้ำดัง’ปัง’ เฮ้อ เริ่มวันใหม่อีกแล้ว วันนี้จะมีอะไรดีดีเหมือนเมื่อวานไหมนะ ผมคิด แต่วันนี้อาจไม่ใช่วันที่โชคดีของผมก็ได้ ที่ป้ายรถเมล์ไม่มีเงาของเด็กนักเรียน ม.ปลายที่ชื่อ “โปร” เลยเค้าคงไปเรียนต่อเช้าแล้ว รถเมล์สายประจำผมขับผ่านหน้าโรงเรียนของโปร ผมก็มองเข้าไปข้างในเห็นเด็กนักเรียนกำลังเดินเข้าห้องเรียนเพื่อเรียนคาบแรกของวัน ผมก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีถึงคำพูดที่โปรบอกผมทางโทรศัพท์ที่หาว่าผมกับรูมเมทเป็นแฟนนั้นมันยังไงกันแน่ ที่ผมกลัวไม่ใช่กลัวโปรเข้าใจผิด แต่ที่ผมกลัวคือถ้าโปรยังดูออกว่าผมเป็น แล้วคนอื่นจะดูผมออกอีกหรือไม่?? ตรงนี้น่าคิดนะครับ เมื่อถึงที่ทำงาน ผมก็เริ่มงานตามปกติเจ้าโจก็ยังกวนผมได้เรื่อยๆ ไม่รู้มันไปกินอะไรมาถึงได้คึกถึงได้แซวผมได้ตลอด ตั้งแต่เรื่องเอกสารบนโต๊ะผมที่มันค่อนข้างรก (ยั่งกะของมันไม่รกนักน่ะ) จนงานที่หัวหน้ามอบหมายให้ มันก็ยังกล้าแซวผมต่อหน้าเจ้านาย “นี่ นายโจ ฉันจ้างให้แกมาทำงานนะไม่ใช่ให้มากัดกับเพื่อนร่วมงาน ดูสิไอ้หนึ่งมันยังไม่ตอบโต้แกสักคำ” “โห พี่จิ๊บ ก็ดูไอ้หนึ่งสิ มันเม่อทั้งวันเลยวันนี้ อาการแบบนี้คนกำลังมีความรัก” “งั้นเหรอ จริงป่าวฮะหนึ่ง” เอากับเค้าสิเจ้านายผม พี่จิ๊บเป็นหัวหน้าแผนกของผม พี่แกเป็นสาววัยแรกรุ่น (รุ่นแย้มฝาโลง) แต่พี่จิ๊บเป็นคนเอาการเอางานมาก ทำงานเก่ง รักลูกน้อง หลายหนที่ผมคิดจะออกจากงานนี้ไปทำที่อื่น แต่ด้วยเพราะพี่จิ๊บที่รู้จักที่จะมัดใจลูกน้องทำให้ผมไม่สามารถไปไหนได้เลยเพราะด้วยความเกรงใจ “ไม่ใช่หรอกครับพี่ ไอ้โจต่างหาก มันคงทะเลาะกับแฟนมันมาเลยมาลงกับผม” “เอะ ไอ้นี่ ปากดี” ที่ผมชอบแซวโจเรื่องมันทะเลาะกับแฟน เพราะมันชอบเล่าเรื่องแฟนมันให้ผมฟังครับ เวลามันทะเลาะกับแฟนมันก็มาปรึกษาผมเสมอ ด้วยความเป็นผมล่ะมั้งครับเลยเป็นที่ปรึกษาที่ดีเสมอ แต่ผมก็ไม่เคยเจอแฟนโจสักที มันก็บอกแต่ว่าพร้อมเมื่อไหร่จะเอามาแนะนำให้รู้จัก “ใครจะเป็นหญิงผู้โชคร้ายที่เจ้าหนึ่งไปแอบชอบนะเนี่ย  พี่ล่ะอยากรู้จริงๆ” “พี่จิ๊บ  ไปเชื่อมัน ไม่มีหรอกครับ” “จ้าๆ  พี่จะคอยดู  เอาล่ะเลิกๆๆ  ไปทำงานได้ละ เดี๋ยวพวก HR มาเห็น ชั้นไม่รู้กับพวกแกด้วยนะ” “คร๊าบบ เจ้านาย” เมื่อต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน ผมเองก็ยังคิดดูอยู่ผมเองก็ไม่ได้แสดงออกขนาดให้คนทั่วไปรู้ มันก็แปลกอยู่ที่โปรจะทักผมแบบนั้น เอ..หรือผมคิดมากไปเอง เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมกลับรถเมล์สายประจำของผมเช่นเดิม คราวนี้เมื่อจอดที่หน้าโรงเรียนของโปร ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองดูคนที่ขึ้นรถมาว่าจะมีโปรขึ้นมาด้วยไหม เพราะเบาะข้างๆผมก็ยังคงว่างอยู่เหมือนเดิม แต่วันนี้คนที่ขึ้นรถที่ป้ายหน้าโรงเรียนของโปรนั้นเยอะเป็นพิเศษทำให้ผมมองไม่เห็นโปรเลย สงสัยว่าคงกลับบ้านไปก่อนแล้ว ตอนนี้เบาะข้างๆผมมีผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งมานั่งแทน ผมก็ได้แต่เม่อไปนอกหน้าต่างคิดถึงวันวานที่ผ่านมาว่าเคยผ่านอะไรมาบ้าง ทั้งสุขทุกข์ สิ่งเลวร้ายที่เคยเจอ ย่อมเป็นสิ่งที่เตือนใจผมได้ดีก่อนที่จะคิดตัดสินใจทำอะไรหรือเลือกอะไรลงไป  ‘ครั้งนี้ก็คงเหมือนครั้งก่อนๆ จะหวังให้มากไปทำไมนะ’ ผมคิดหลายสิ่งที่ผ่านมาสอนให้ผมเป็นคนคิดในแง่ร้ายเสมอเรื่องความรัก เมื่อถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเข้าหอผม ผมก็ลงตามปกติ ก่อนที่ผมจะเดินเข้าซอยไปนั้น สายตาผมได้ไปสะสุดที่เด็กผู้ชายใส่เสื้อนักเรียนคนหนึ่ง ผมมองหน้าเค้าแล้วเค้าก็ยิ้มให้ “ผมมารถคันที่ติดรถพี่นี่ล่ะครับ พอดีผมขึ้นรถคันของพี่ไม่ทัน” “อ้าว.. แล้วนี่ตามพี่มาเหรอ” “ก็พอดีผมเห็นพี่นั่งริมหน้าต่าง ผมคุยกับเพื่อนอยู่ เลยไม่ทันขึ้นน่ะครับ พอดีรถคันต่อไปมาพอดีเลยขึ้น แล้วนี่พี่ตกลงจะติวให้ผมใช่ไหมครับ” “เอ่อ...  อืม” “โอเคนะครับ งั้นเริ่มศุกร์นี้เลยนะ” “ศุกร์นี้เลยเหรอ เริ่มเร็วจัง” “ที่จริงอยากเริ่มตั้งแต่วันนี้น่ะครับ แต่พี่คงไม่เอาด้วยงั้นผมขอมัดจำค่าเรียนไว้ก่อนนะครับ เพื่อให้แน่ใจว่าพี่จะสอนให้ผม” “เฮ้ยมัดจำอะไร ไม่ต้อง พี่สอนให้ฟรี พี่จะได้ทวนความรู้ไปด้วย เผื่อจะสอบต่อ ป.โท” “เอาน่าพี่  ตามผมมาๆ” ผมงงๆนิดๆ ไม่รู้ว่าโปรจะพาผมไปไหน ถ้าเค้าคิดจะทำอะไรไม่ดีล่ะก็ ผมคงไม่ยอมแน่ ไม่งั้นเสียผู้ใหญ่แย่ แล้วโปรก็พาผมไปที่ร้านไอศกรีมใกล้ๆซอยหอผม “วันนี้ผมอยากกิน พี่ต้องกินเป็นเพื่อนผมนะ” “เออนะ  ทำไมล่ะ” “ก็ผมไม่มีเพื่อนกินด้วยนิ  เอาน่าพี่ ผมเลี้ยง” “เฮ้ย  ไม่ได้ๆ เราเป็นน้องเลี้ยงพี่ได้ไง” “ให้เป็นค่าเรียนของผมแล้วกันนะพี่ พี่กินแล้วต้องมาสอนผมนั้นไม่งั้นจะฟ้องเรียกค่าเสียหาย” “โห ถ้าพี่ไม่กินล่ะ” “ก็จะฟ้อง ฐานปล่อยทอดทิ้งให้เด็กอย่างผมกินไอติมคนเดียว” ‘มันเกี่ยวตรงไหนนี่’ ผมล่ะงงกับคำพูดของเด็กมือโปรนี่จริงๆเชียว แต่ที่ผมกลัวคือถ้าเค้าจะจีบผมจริง ถือว่าเป็นก้าวที่ไวมากๆจนเกรงว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรนะ ผมกินไอติมไปโปรก็คุยกับผมไป ผมว่าผมพูดมากแล้วนะนี่ โปรออกจะพูดเก่งกว่าผมอีกชวนคุยได้ทุกเรื่อง “พี่หนึ่ง  ไอติมติดริมปาก” “อ้าวเหรอ ไหนๆ” ผมกำลังจะหากระดาษทิชชู่มาเพื่อจะเช็ด แต่ไม่ทันเสียแล้ว เจ้าโปรเอาทิชชู่มาเช็ดให้ผมเรียบร้อย ด้วยมือของเค้าเอง ตอนนั้นเองผมอายอย่างมาก อาจเป็นเพราะเพิ่งรู้จักกัน แล้วก็ผมแก่กว่าเค้า แต่เค้าทำตัวเป็นผู้ใหญ่เช้ดปากให้ผมเสียอีก “เฮ้ย  บ้าดิ  พี่เช็ดเองได้” “ก็ผมเห็นแล้วรำคาญอ่ะ” แล้วผมก็เอามือตีหัวเจ้าโปรเบาๆ แล้วบอกว่าทำแบบนี้คนอื่นเห็นเดี๋ยวเค้าเข้าใจผิด เจ้าโปรมองไปรอบๆแล้วทำตากลิ้งไปมา บอกว่าไม่มีใครเห็นหรอก ถึงเห็นก็ไม่สน  อ้าวเวร แบบนี้คนที่เสียทั้งขึ้นทั้งล่องคือผมคนเดียวเลยนะนี่ จากนั้นผมก็อายจนไม่รู้จะพูดอะไรอีก ชีวิตไม่เคยเจอคนมาจีบแบบรวดเร็วขนาดนี้นิครับทำไงได้ เอะหรือผมจะคิดไปเองว่าเค้าจีบผมอยู่?? แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 10:42:09 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 5 “พี่หนึ่ง กลับห้องดึกแบบนี้แฟนไม่ว่าเอาเหรอครับ” เรื่องราวที่ร้านไอศกรีมยังไม่จบ เริ่มต้นตอนใหม่ด้วยคำพูดชวนคิดของโปร “ไม่หรอก พี่ยังไม่มีแฟน” “อย่าๆ  เมื่อวานกินข้าวกับแฟนอยู่ผมได้ยิน” “เฮ้ย  ไม่มีจริงๆ เมื่อวานพี่ก็คุยกับแต่รุมเมทพี่  เพื่อนตั้งกะมัธยม  อีกอย่างมันเป็นผู้ชายนะเว้ย” “แล้วไงล่ะครับ กับรูมเมทแล้วจะเป็นแฟนกันไม่ได้เหรอ” ผมอึ้งไปสักพัก เพราะแปลกใจที่โปรพูดแบบนั้น “เค้ามีแฟนแล้ว  เป็นผู้หญิง พี่ไม่เอาเพื่อนเป็นแฟนหรอกน่า” ผมพยายามตอบเลี่ยงแบบกลางๆ แต่ก็ไม่พ้นที่โปรจะเข้าเรื่องประมาณว่าเค้ารู้ที่ผมเป็น “งั้นก็ดีสิครับ” “ดียังไงเหรอ” “ก็ดีที่เป็นโสดไง” แล้วเจ้าโปรก็ทำน่าตาอมยิ้มเล็กๆ มันชั่งดูทะเล้นมีเลศนัย  ยิ่งทำให้ผมอายจนพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่ ผมตั้งหน้าตั้งตากินไอศกรีมจนหมดแล้วก็ถือบิลไปเพื่อที่จะจ่ายเงิน โดยโปรเองก็เดิมตามมาด้วย ผมเห็นโปรตอนนี้ทำน่าอมยิ้มอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้ผมคิดไปได้มากมาย ก่อนที่ผมจะจ่ายเงินนั้น โปรได้ยื่นบัตรเดบิทของเค้าออกมาก่อนแล้วบอกว่า “จ่ายบัตรนี้ครับ” พนักงานก็รับบัตรจากโปรไป “ผมบอกพี่แล้วไงครับ ว่านี่ผมมัดจำให้พี่ต้องมาสอนผมตามที่บอก แล้วห้ามเบี้ยวนะครับ ไม่งั้นผมฟ้องศาลจริงๆนะ” จากนั้นผมกับโปรก็เดินกลับซอยหอผม โปรเดิมตามผมมาด้วยโดยบอกว่าอยากรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ตอนที่เดินไปด้วยกันผมไม่ได้พูดอะไรกับโปรเลย มีแต่โปรที่พูดกับผม ผมก็ตอบคำ สั้นบ้างยาวบ้าง ตอนนั้นผมเขินจริงๆครับ เลยทำตัวไม่ถูก “พรุ่งนี้พี่ตื่นเช้าหน่อยได้ไหมครับ” “ทำไมเหรอ” “พอดีผมมีการบ้านที่ทำไม่ได้น่ะ จะให้พี่สอน” “อ้าวก็เอามาถามตอนนี้เลยสิ จะได้เสร็จไปเลย” “ไม่ดีกว่าผม เดี๋ยวผมต้องไปเรียนพิเศษ ไม่ว่างละ” “อ่าๆ  เรียนกี่โมงล่ะ นี่จะหกโมง(เย็น)แล้วนะ” “ก็เดี๋ยวไปละครับ” เราเดินมาจนถึงหน้าหอผม แล้วโปรก็ลาผมไปเรียนพิเศษ  เมื่อผมกลับมาถึงห้องก็เจอเจ้ารูมเมทของผม “วันนี้มีอะไรเหรอถึงกลับมาก่อน”  ผมถาม “อ่อ......วันนี้เคลียร์งานเร็ว”  แล้วมันก็มองมาทางผมด้วยสีหน้ายิ้มๆ เอ..ยิ้มแบบมีอะไรแน่ๆ “ทำไมวะ ได้โบนัสเพิ่มรึไง” “เปล่า แค่ดีใจเพื่อนกรูมีแฟน” “ใครวะ มีแฟน” “เมิงอ่ะ  เด็กนั่นครายยยยยยฟะ กรูเห็นนั่งสวีตที่ร้านไอติม” เวร นึกว่าจะไม่มีคนรู้จักเห็นนะนี่ ดันคนใกล้ตัวมากๆเสียเองที่รู้ ก็ยังดีครับเพราะว่ามันเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม แล้วมันเองก็รู้ด้วยว่าผมเป็น “เปล่าๆ พอดีเด็กมันเลี้ยง” “โหย  เด็กเลี้ยงวุ้ย  ร้ายจริงเพื่อนกรู” แล้วผมก็เล่าเรื่องราวให้มันฟังคร่าวๆ แต่ผมไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากนัก เพราะคิดว่าผู้ชายอย่างมันคงไม่เข้าใจอะไรมากมาย “ก็คงมาชอบเมิงแหละ ก็ดีละเมิง ยังดีกว่ามีคนเกลียด” “เออ ดีกว่ามีคนรังเกียดกันแล้วดันมาอยู่ด้วยกัน” ผมแกล้งแซวมัน “ว่าใครวะ” “คิดเองเดะ” เรื่องราวก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอกครับ ผมก็ลงไปทานข้าวกับมันตามปกติ  กลับมาผมไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกให้ตื่นเช้าหว่าปกติเพราะสัญญากับโปรไว้ว่าผมจะไปเจอโปรที่ป้ายรถเมล์ตอนเช้า เช้าวันใหม่เริ่มเข้ามา เมื่อคืนผมฝันจริงๆนะแต่จับใจความไม่ได้ว่าฝันถึงอะไร แต่ประมาณว่าผมไปเหยียบอุนจิหมาที่ไหนนี่แหละ แล้วผมเอาไปป้ายคนอื่น ซึ่งคนนั้นคือ โปร ผมไม่ทันจะฝันต่อเสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น ผมลุกมาดูว่าใครโทรมาตอนนี้ ท้องฟ้ายังไม่มีแสงเลย ไม่ใช่ใครที่ไหน โปรนั่นเองที่โทรมา “สวัสดีครับ”  ผมตอบด้วยเสียงที่งัวเงีย “ฮัลโหล ตื่นได้แล้วคับเพ่ เดี๋ยวจะมาสอนผมไม่ทัน” “อ่ะครับๆ” “ครับแล้วห้ามกลับไปนอนต่อล่ะคร๊าบบ แค่นี้นะ แล้วเจอกัน” โปรวางหูไปแล้ว ผมมองไปยังเมทของผม มันยังนอนอยู่ข้างๆผมเลย มองดูนาฬิกา โห นี่ตีห้าครึ่งเองนิหว่า ทุกทีเมทผมจะตื่นหกโมงครึ่ง ออกจากห้องเจ็ดโมงกว่า ส่วนผมก็ตื่นเกือบๆเจ็ดโมงแล้วออกจากห้องเกือบแปดโมง นี่เจ้าโปรมันตื่นเช้าขนาดนี้เชียวรึนี่ ผมเดินโซซัดโซเซไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ พออาบเสร็จเมทผมก็ตื่น “วันนี้มีงานไหนรึไงวะ รีบตื่น” “อืม.. มีงานเช้า” ผมไม่อยากบอกมันเท่าไหร่ว่าโปรนัดให้ไปเจอแต่เช้า เดี๋ยวได้เป็นขี้ปากมันแน่ ผมแต่งตัวกินอะไรเสร็จ (ผมจะมีนมกับขนมปังติดห้องเสมอครับเอาไว้กินตอนเช้าก่อนไปทำงาน) เช้านี้ดูสดใสเป็นพิเศษหัวใจผมเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงโปร  ที่ป้ายรถเมล์คลาคล่ำไปด้วยเด็กในชุดนักเรียน เพราะช่วงนี้ต้องรีบไปให้ทันเคารพธงชาติตอนแปดโมง ผมก็ยืนรอโปรได้สักพัก เกือบๆเจ็ดโมงได้ โปรก็มาถึง “มานานรึยังครับพี่” “ก็มาถึงตั้งกะหกโมงสี่สิบห้า นี่คนโทรมาปลุกทำไมมาช้ากว่าล่ะฮ้ะ!?!” “อ่อ ผมก็โทรปลุกพี่แล้วนอนพักแป๊บนึงน่ะครับ” “อ้าว แล้วมาบอกพี่ว่าห้ามหลับต่อ แต่ตัวเองทำเองนี่นะ” “ก็ผมกลัวพี่จะไม่ตื่น” ว่าเสร็จผมก็เอามือไปกะตีหัวเจ้าโปรสักหน่อยแต่เค้าก็กลับหลบทันเสียนี่ “จะตีผม เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดีกว่าไหมครับ” “เอะ ไอ้เด็กนี่นิ” ผมก็ไล่ตีหัวมัน จนมารู้สึกตัวอีกทีก็อายสายตาคนอื่นที่อยู่แถวๆนั้นน่ะครับ เลยหยุด เจ้าโปรก็หัวเราะคิกๆ ผมก็ทำหน้าประมาณว่าฝากไว้ก่อน ในที่สุดรถเมล์สายประจำของเราก็มา พอขึ้นรถหาที่นั่ง แน่นอนครับผมก็นั่งคู่กับโปร “ไหนล่ะการบ้านจะให้พี่ช่วยดู” “ทำเสร็จแล้วครับ”  โปรตอบแล้วทำน่าตาเฉย “อ้าว แล้วจะบอกให้มาเช้าช่วยดูการบ้านทำไมล่ะนี่” “ก็พอดีกลัวพี่สอนผมบนรถไม่ทัน ผมเลยทำก่อนไปละ” “งั้นก็เอามาดูหน่อยสิ ว่าทำถูกไหม” “ไม่ต้องหรอกครับ มันถูกแน่นอน” อ้าว อย่างนี้กวนกันชัดๆ  เหมือนหลอกผมมาแต่เช้าอย่างนั้นแหละ ผมเลยหันหน้าออกหน้าต่าง (ผมนั่งริมหน้าต่างครับ) โปรเห็นผมไม่สนใจเค้ามั้งเลยเอาสมุดการบ้านมาให้ “พี่หนึ่ง ดูให้หน่อยว่าถูกไหม” ผมก็รับสมุดมาดู ก็รู้สึกว่าจะตอบถูกหมดไม่มีปัญหาอะไร ผมเลยถามว่ามีแต่ตรงไหนไม่เข้าใจอีกไหม “ผมมีตรงเดียวที่ผมยังไม่เข้าใจครับ  อ่า เดี๋ยวถึงโรงเรียนผมละ ไงเอาไว้ถามตอนหลังแล้วกันนะ” ว่าเสร็จโปรก็ลุกจากที่นั่งไปยืนรอที่ประตูรถ แล้วก็มองยิ้มๆมาทางผม เมื่อรถจอดโปรก็ลงไป  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างที่เริ่มจะเข้ามาทำให้หัวใจผมพองโต ไม่ทันที่ผมจะคิดอะไร โทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น ผมไม่ทันดูว่าใครโทรมาเพราะตกใจ ใครกันนะโทรมาตอนนี้ “ส..สวัสดีครับ” “พี่หนึ่ง เย็นนี้เลิกงานห้าโมงใช่เปล่า”  เสียงเจ้าโปรดังออกมาจากโทรศัพท์ “ใช่ทำไมเหรอ” “เปล่า ผมจะได้รอเวลากลับพร้อมพี่ไง” “อ้าว เราเลิกก่อนไม่ใช่เหรอ ไม่กลับก่อนเลยล่ะ” “ไม่เอา ไม่อยากกลับคนเดียว ไงถ้าจะขึ้นรถกลับโทรบอกผมก่อนนะ” ผมไม่ทันจะตอบอะไรโปรก็วางสายไปก่อน นี่มันอะไรกันแน่นะเจ้าโปรคนนี้ ยิ่งทำให้ผมคิดไปได้ไกลจริงๆ แต่อย่างไรผมก็พยายามห้ามใจตัวเองอยู่อย่างนั้นว่า ‘เด็กก็คือเด็ก จะให้เค้าจริงจังคงจะยาก’ หรือว่าคิดอย่างไรดีล่ะครับ?? แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 10:43:30 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอถามนะครับว่า จะให้แยกกระทู้ตอน หรือว่าจะให้อยู่ในกระทู้นี้กระทู้เดียวครับ มีทั้งหมดยี่สิบเอ็ดตอนครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 19 พ.ย. 50 18:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วแต่สิครับ  อัพเดทในกระทู้เดียวเรื่อย ๆ ก็มีคนตามเรื่อย ๆ เหมือนกัน จากคุณ : ปฤษณะ - [ 20 พ.ย. 50 10:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อัพในกระทู้เดียวกันเรื่อยๆก็ดีครับ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 20 พ.ย. 50 19:51:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งั้นขอต่อในกระทู้เดียวจนจบแล้วกันนะครับ ขอบคุณครับที่ติดตาม จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 21 พ.ย. 50 14:42:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 6 หลังจากที่ผมต้องไปทำงานตอนเช้าพร้อมโปร แถมตอนเย็นจะขึ้นรถกลับผมต้องโทรไปบอกโปรก่อนว่าจะขึ้นรถแล้ว ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็ต้องทำเป็นกิจวัตร ผมเองก็ได้ติวหนังสือกับโปรจริงๆ โดยใช้สถานที่โต๊ะนั่งใต้หอผมในการติว ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรมากมาย โปรก็ยังคุยเก่งเหมือนเดิม โปรเป็นเด็กที่ฉลาดมากสอนเพียงครั้งเดียวก็ทำได้แล้ว ในบางเรื่องที่ลึกระดับปริญญาตรีที่ผมเรียนแต่โปรก็ยังถาม ยิ่งทำให้ผมอึ้งๆเพราะบางทีผมก็ยังทำไม่ได้เลย  และในทุกๆเช้าโปรจะโทรมาปลุกผม ตอนเย็นผมก็โทรบอกโปร เป็นอย่างนี้เกือบเดือนจนกระทั่งสิ้นเดือนซึ่งผมต้องเคลียร์ยอดประจำเดือน เป็นช่วงที่ผมต้องกลับค่ำเป็นพิเศษ วันนั้นตอนเย็นผมได้โทรไปบอกโปรว่าวันนี้ผมจะกลับค่ำหน่อยไม่ต้องรอ “ไม่เป็นไรครับพี่ ผมรอได้” “เฮ้ยอย่ารอ เรามีเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอกลับก่อนเลยนะ” “เจ้าหนึ่ง เมื่อไหร่จะเสร็จจ้ะ นี่ๆรีบๆมาทำเร็วๆเลย ไอ้โจบ่นอุบเลยว่าแกแอบมาโทรหาแฟน” เสียงพี่จิ๊บหัวหน้าผมดังมาแต่ไกล ทำให้ผมต้องรีบวางหูในทันที แล้วกลับไปนั่งเคลียร์งานต่อให้เสร็จ และในที่สุด เวลาเกือบสองทุ่มก็เคลียร์งานเสร็จสำหรับวันนี้ ผมเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์หน้าที่ทำงานซึ่งตอนนั้นไม่มีคนอยู่เลย ตอนที่ผมยืนรอรถอยู่นั้นก็มีมือใครบางคนมาสะกิดผมด้านหลัง ผมหันไปก็พบกับเจ้าตี๋โปรยิ้มแฉ่งยืนอยู่ ผมตกใจมาก (โปรรู้ว่าผมทำงานที่นี่น่ะครับ) “เฮ้ย มาได้ไง” “ก็มารอพี่น่ะสิครับ” “แล้วนี่....” ผมดูสภาพโปรตอนนั้นใส่ชุดธรรมดาเหมือนอยู่บ้านไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนแล้วถือหนังสือเรียนพิเศษอยู่สองสามเล่ม “ผมเรียนพิเศษเสร็จก็มารอพี่นี่แหละ” “เฮ้ย แล้วนี่รอนานไหมนี่ นี่มันจะสองทุ่มละนะ คนแถวนี้ก็ไม่มีอันตราย” “แหม่ แล้วพี่พูดนี่ไม่ดูตัวเองรึไงว่าก็อยู่คนเดียวน่ะ” “ก็พี่โตแล้ว เรายังเด็กอยู่” “เด็กแล้วไง!!” “....” ผมพูดอะไรไม่ออกเลยเพราะไม่เคยเจอโปรขึ้นเสียงกับผมมาก่อน “ผมดูแลตัวเองได้ แล้วผมจะดูแลพี่ด้วย ใครจะทำไม” ผมได้แต่มองหน้าโปร ไม่ได้พูดอะไรต่อ พอดีรถมาโปรก็ฉุดแขนผมขึ้นรถทันที ถึงแม้เราจะนั่งเบาะติดกัน แต่ก็เหมือนห่างกัน คราวนี้ไม่รู้เป็นเพราะอะไร โปรหันหน้ามองไปทางอื่นซึ่งไม่ใช่ผมผมเองก็ได้แต่ก้มหน้าพูดอะไรไม่ออก ทั้งรถตอนนั้นเงียบมากผมรู้สึกว่าตัวเองควรจะพูดอะไรสักอย่าง จะโทษโปรก็คงไม่ได้เพราะเค้าตั้งใจมารับผมแต่ผมก็อดห่วงโปรไม่ได้ที่ต้องมายืมรอผมคนเดียว  ผมคิดว่าควรที่จะพูดว่า ”ขอบคุณ” คงจะดีที่สุด ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรออกไป จู่ๆโปรก็หันมาทางผม “พี่หนึ่ง ...ขอโทษ....” คำพูดที่ผมว่าจะพูด มันเลยไม่ได้ออกบอกจากผมเลยผมก็ได้แต่ยิ้ม ตอนนั้นเองโปรก็เอามือซ้ายมาจับที่มือขวาของผม “พี่หนึ่ง ผมขอโทษ....” “เฮ้ย  ขอโทษทำไม  ไม่ได้ทำอะไรผิดนินา” “......”  โปรเงียบ “เอาน่า  พี่ขอบใจนะที่เรามารอรับพี่  แต่ทีหลังถ้าจะมาก็โทรมาบอกพี่ก่อน จะได้ให้มารอในที่ทำงานพี่ไม่ต้องรอที่ป้าย” “ครับ  ได้เลย” ผมได้เห็นโปรยิ้มอีกครั้งมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ ผมสังเกตไปที่หนังสือที่เค้าถือมาด้วยมันเป็นของสถาบันกวดวิชาที่มีชื่อทางภาษาไทย-สังคม “นี่ติวกี่วิชากันเหรอ” “วันนี้กับพรุ่งนี้เรียนสอง วันอื่นวันละวิชา วันศุกร์ว่างครับ” “โปรม.6 แล้วใช่ไหม แล้วจะเรียนต่อที่ไหนล่ะ” หลังจากที่ผมถามไปนั้น ผมเห็นโปรเหม่อมองไปด้านข้างสักพักแล้วก็ตอบมาว่า “จะเรียนเศรษฐศาสตร์” “อ้าว ทำไมล่ะ เราไม่ชอบไม่ใช่เหรอ” “ก็พี่สอนให้ผมจนผมชอบน่ะ  ทำไมเหรอ เรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ดีเหรอ” “ไม่ใช่ไม่ดี แต่เรียนที่เราถนัดแล้วก็ชอบด้วยจะดีที่สุดนะ” ผมพูดอย่างนี้เหมือนโปรจะหยุดคิดไป ที่จริงผมก็อยากจะแนะนำให้โปรไปเรียนตามที่เขาชอบมากกว่า แต่จริงๆแล้วผมเองก็ไม่รู้หรอกครับว่าโปรเค้าเรียนเก่งขนาดไหน รู้แต่ว่าแต่ว่าเด็กคนนี้ฉลาด และเรียนรู้ได้เร็วเท่านั้น “ก็จะเรียน” “อ่ะ ตามใจ พี่เตือนแล้วนะ”   ตรงนี้ผมพูดแล้วก็ยิ้มเพราะตอนผมอายุเท่าโปรผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเลือกเรียนคณะอะไร ไอ้ที่ผมเรียนมาได้นี่จริงๆแล้วก็หลับตาจิ้มมา แต่เพราะเรียนแล้วดันชอบก็เลยเรียนได้จนจบน่ะครับ ในที่สุดก็ถึงป้ายหน้าปากซอยผม โปรเหมือนจะเดินมาส่งผมอีกแต่ผมห้ามไว้แล้วบอกให้เขารีบกลับบ้านเพราะดึกมากแล้ว ตอนนั้นเกือบๆสองทุ่มครึ่ง ผมกลัวว่าทางบ้านของโปรจะเป็นห่วง โปรก็ยอมไปแต่โดยดีครับ แต่เค้าก็ยืนยันให้ผมไปติวให้เขาให้ได้ในวันศุกร์นี้ ผมก็รับคำครับ ตอนที่ผมแยกกับโปรมาก็คิดว่า ต่อไปจะเป็นอย่างไรนะ เพราะคนอย่างผมรู้สึกจะก้าวอย่างระวังเหลือเกินในความสัมพันธ์ แต่สำหรับโปรแล้วคงต้องการให้ไปโดยเร็วตามประสาวัยของเขา แล้วอย่างนี้ผมจะคบกับเค้าได้หรือครับนี่ ที่สำคัญยังไม่มีใครบอกรักใครเลยนะครับ แล้วใครจะบอกก่อนล่ะนี่ ผมคงยากเพราะอายเกินกว่าจะบอกครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 21 พ.ย. 50 14:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 7 ถึงวันศุกร์วันนี้ผมเคลียร์งานเสร็จเร็วกว่าปกติ เพราะถึงไม่เสร็จผมก็จะฝากโจทำ (นิสัยดีไหมล่ะ) ผมบอกกับที่ทำงานว่าผมมีธุระด่วนต้องขอกลับตามเวลาซึ่งทุกๆคนก็ไม่ติดใจถามอะไรมีเพียงโจเท่านั้นที่เหมือนจะสังเกตอะไรผมทัน “ไม่ใช่ว่านัดเด็กไหนไปเที่ยวนะเว้ยไอ้หนึ่ง” “เห้ย ธุระๆ ไปร้านโทรศัพท์หน่อย ถ้าไปดึกมันจะปิดก่อน”  ผมอ้างไปอย่างนั้น “เออ พรุ่งนี้ว่างใช่ไหม” “ว่าง ทำไมเหรอ” “พอดีจะชวนไปจตุจักรหน่อย จะเอาแฟนไปโชว์ตัว” “เห้ย  จริงดิ เออๆๆได้เลยๆ กี่โมง?” “เดี๋ยวจะโทรไปบอกแล้วกัน” เป็นโอกาสอันดีที่ผมจะได้เห็นหน้าแฟนโจมัน เห็นคุยนักคุยหนาว่าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า คนที่มันเรียกว่า “ลูกแมวน้อย” ของมันนี่จะน่าตายังไง ถ้าแฟนมันน่ารักจริงผมคงไม่อยากมีแฟนเหมือนมันเท่าไหร่ เพราะเห็นทะเลาะกันทุกวันเอาเรื่องมาให้ผมคิดเพิ่มจากเรื่องงาน และเรื่องของโปร บางทีมันก็โทรมาตอนดึก บางทีก็พูดไปร้องไห้ไป ผมก็ต้องปลอบใจมันแล้วลองให้มันทำอย่างนั้นทำอย่างนี้เพื่อให้คืนดีกับแฟนมันเห้อ เหนื่อยใจจริงๆ ผมออกจากที่ทำงานและโทรหาโปรตามปกติว่าจะขึ้นรถเมล์แล้ว ครั้งนี้ออกจะแปลกเสียหน่อยที่ผมโทรไปหลายครั้งเหมือนจะไม่รับสายบ้าง ไม่ก็ปัดสายทิ้งบ้าง ผมก็ไม่คิดมากอะไรคงจะมีประชุม หรือคุยกับอาจารย์อยู่จึงไม่ว่าง แต่ก็คงจะรู้แล้วว่าผมจะถึงป้ายหน้าโรงเรียนเขาแล้ว ถึงหน้าโรงเรียนของโปรผมก็ยังไม่เห็นโปรขึ้นรถมาเลย ทำให้ผมสงสัยมากขึ้นว่าโปรเป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงไม่รับสายผม ถ้าไม่ว่างก็น่าจะบอกกัน จนผมลงป้ายที่ซอยเข้าหอผมแล้วก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังมาจากกระเป๋ากางเกง “สวัสดีครับ” “หนึ่ง นี่โจนะเว้ย  เออนี่พรุ่งนี้ไปสิบโมงเช้าละกันนะ” “เออๆ  ได้ๆ เจอกันตรง BTS แล้วกันนะ” “โอเค แล้วเจอกัน” ตอนแรกผมดีใจนึกว่าเจ้าตี๋โปรจะโทรหาผมเสียอีกที่ไหนได้ กลายเป็นไอ้โจไปเสียนี่ แต่ไม่ทันที่ผมจะเก็บมือถือใส่กระเป๋าเสียงของมันก็ดังอีก คราวนี้เป็นเบอร์ของโปรโชว์ขึ้นมา “สวัสดีครับ” “พี่หนึ่งเหรอ  ขอโทษจริงๆพี่ วันนี้ผมขอเลื่อนไปก่อนนะ” “อ้าวมีอะไรเหรอ” “พอดีผมแข่งบาสน่ะครับ ไงพรุ่งนี้เย็นๆค่อยติวแล้วกันนะพี่” “อ่าๆ  ได้ๆ ไงก็โทรบอกพี่แล้วกันนะ” “ครับ ผมไปก่อนนะพี่เพื่อนเรียกแล้ว” ผมไม่ทันพูดอะไรอีกโปรก็วางสายไปผมกลับไปที่ห้องพัก สักพักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าต้องมีของต้องซื้อเลยออกไปห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว เมื่อผมเดินซื้อของเสร็จก็เดินผ่านร้านฟาสฟู้ดในห้างนั้น ผมสังเกคเห็นคนๆหนึ่งน่าตาคล้ายกับโปรมากกำลังทานอาหารในร้านนั้นกับผู้ชายคนหนึ่ง ลักษณะการแต่งตัวก็พอจะทราบว่าน่าจะเรียนมหาวิทยาลัย แต่เขาคนนั้นทั้งน่าตาดี ตาตี่ๆ ใส่แว่น ทำผมตามสมัยนี้ที่นิยมความเป็นเกาหลีเอาเสียมาก ผมหยุดยืนดูคู่นั้นได้สักพักเพื่อจะดูให้ได้ว่าคนที่นั่งด้วยคือเจ้าโปรรึเปล่า แต่ไม่ทันไรเหมือนคุณคนตี๋แว่นจะรู้ตัวว่าผมมองอยู่ผมเลยรีบหิ้วของเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เมื่อผมอยู่บนรถเมล์นั้นก็คิดอยู่ว่าคนที่เราเห็นนั้นใช่โปรหรือเปล่า ถ้าใช่แล้วคนที่โปรนั่งอยู่ด้วยนั้นคือใคร เพื่อนโปรหรือเปล่า? แต่ผมตัดความคิดนี้ทิ้งแทบในทันทีเพราะการแต่งตัวเหมือนใส่ชุดนิสิตมหาวิทยาลัยซึ่งคงไม่ใช่รุ่นเดียวกันกับโปรแน่ ผมพยายามไม่คิดอะไรมาก แล้วก็เตือนใจด้วยเหตุการณ์เก่าๆที่เคยผ่านมาว่าอย่าเพิ่งเชื่ออะไรนอกจากปากของเขา แล้วจงทำใจไว้เสมอด้วยว่า ‘ความจริงของรักคือความไม่ยั่งยืน’   วันต่อมาผมไปเจอกับโจตามนัด ขณะที่ผมกำลังรอโจอยู่นั้นเสียงมือถือผมก็ดังขึ้น “สวัสดีครับ” “หนึ่ง โจนะเว้ย” “เออ  อยู่ไหนเนี่ย มาถึงตั้งนานละนะ” “ใกล้ละๆ เออหนึ่งเราเป็นเพื่อนกันเปล่า” “อ้าวไอ้นี่ถามแปลกๆ ไม่ใช่ม้าง” “คือเมิงอย่าตกใจนะเว้ย แล้วอยากบอกใครด้วยเรื่องแฟน” “เออนะ  มีแฟนเป็นดารารึไง ถึงบอกไม่ได้น่ะ” “เออน่า  รักเมิงว่ะเพื่อน” มันพูดเสร็จก็วางหูไปเลย ผมรอสักพัก โจก็มาถึงผมพยายามมองหาผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นแฟนของมัน ผมมองแล้วมองอีกก็ไม่เจอใครนอกจากมัน “ไหนแฟนวะ” ผมถาม โจหันไปชี้อีกด้านหนึ่งของผม เห้ย นี่ไม่ใช่ผู้หญิงนี่หว่า นี่ผู้ชาย น่าตาดีซะด้วยเป็นนายแบบได้เลย “สวัสดีครับพี่หนึ่ง” “ส..สวัสดีครับ” ผมอ้าปากค้างไปได้สักพักก็มองไปที่หน้าของโจ ตอนนี้มันน่าซีดหรือจะเรียกว่าอะไรดี คือประมาณว่ามันเองก็บอกไม่ถูก “เฮ้ย......หนึ่ง เมิงเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ป่าว”  มันเริ่มเอ่ยขึ้นมา ผมพยายามเปลี่ยนหน้าจากอาการตกใจเป็นยิ้มๆแล้วบอกกับมันว่า “เป็นสิวะ เฮ้ยแล้วไม่บอกแต่แรก” จากนั้นผมกับโจแล้วก็แฟนของโจก็เดินไปดูของที่จัตุจักรด้วยกัน ผมชวนแฟนโจคุยเสียมากกว่า โจเองก็ค่อนข้างเงียบๆ สงสัยคงยังไม่แน่ใจในท่าทีของผม แล้วเราก็ตกลงมาหยุดพักทานข้าวกันที่ร้านในจัตุจักรนั้น “อ้าวเรียนปีสองแล้วเหรอ เป็นไงยากป่าว” “ครับพี่หนึ่ง ก็ยากน่ะครับ” ผมได้สัมภาษณ์น้องเค้าเสียจนไอ้โจออกอาการหึงเลยล่ะครับ จนพอรู้ได้ว่าแฟนโจเนี่ยนะชื่อน้องต้อม เขาน่าตาดีขนาดนี้น่าจะพาไปวัดตอนสายๆได้ (ฮ่ะ ฮ่ะ) ที่ไอ้โจไปได้มาเพราะน้องเค้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน อยู่สายรหัสเดียวกันกับไอ้โจ มันเลยใช้ความเป็นปู่รหัสตีสนิท และที่ทะเลาะกันบ่อยๆก็เรื่องเวลาที่มีให้กันนี่แหละครับ ต่างคนต่างทำงานบ้าง เรียนบ้างก็ไม่ค่อยจะว่างตรงกันเท่าไหร่ “ก็กลัวจะเสียเพื่อนไป แต่ก็ดูแล้วว่าแกน่าจะเป็นคนที่เข้าใจคนอย่างเค้าดีที่สุดน่ะหนึ่ง” ไอ้โจหยอดคำชมผม “พี่โจก็บอกผมหลายทีแล้วเรื่องพี่หนึ่ง ขอบคุณนะครับ” “พอดีน้องเค้าบอกอยากเจอเมิง ก็เลยพามาเจอ” ไอ้โจพูดเสริมอีก “เออๆ รู้แล้วๆ นี่ ทั้งคู่เลย ทีหลังอย่าพยายามหาเรื่องปวดหัวมาให้ล่ะ ขี้เกียดฟังแล้ว” “คร๊าบบบ  ต่อไปผมจะไม่ทะเลาะกับแมวน้อยแล้ว” “จิ้งจอกเองก็อย่างอนเค้าน๊า” ผมแทบจะกระอักน้ำตายเสียตรงนั้นอีทีหวานนะหวานกันจริง ตอนทะเลาะกัน (ไอ้โจเล่ามา) ล่ะทะเลาะกันอย่างกะอะไร แต่ก็อิจฉามันนะครับต่อนข้างหวานกันดีทีเดียว คิดมาถึงเรื่องผมกับโปรแล้วก็ยังไปไม่ถึงไหนเลยนอกจากเริ่มจับมือกันบ้างเท่านั้น จากนั้นผมก็เดินดูของต่อกับไอ้โจและแฟนของโจ เดินได้สักพักผมก็ไปสะดุดกับคนคุ้นเคยอีกครั้ง คราวนี้ใกล้พอที่ผมดูออกได้ว่าเป็นโปรแน่นอน แต่เค้ามากับใครล่ะ ผมมองไปคนที่อยู่ข้างๆโปรนั้นคือชายตาตี่ๆ ใส่แว่นคนเดิมที่ผมเห็นผมเห็นเขาสองคนสนิทกันมาก มีหยอกล้อกันโดยสัญชาตญาณแล้วมันทำให้ผมรู้ว่าแบบนี้คงไม่ใช่แค่เพื่อนหรือพี่ธรรมดาเสียแล้ว และก็เหมือนคราวก่อน ชายตี๋แว่นสังเกตเห็นว่าผมมองเค้าอยู่ มันทำให้โปรต้องหันมาทางผมด้วย  เมื่อโปรเห็นผมท่าทางของเขาตกใจมาก ผมเองก็อยู่ในอาการที่ไม่แพ้กัน “เห้ยหนึ่งคู่นี้สวยเปล่าวะ” โจหยิบรองเท้าคู่หนึ่งมาให้ผมดู ผมดูนิดนึงก็บอกกับโจว่า “ตอนนี้รู้สึกไม่สบายขอตัวกลับก่อน...” “เป็นอะไรมากหรือเปล่า พี่หนึ่ง” น้องต้อมถาม ผมไม่ทันตอบอะไรเพราะมองไปทางโปรเหมือนโปรจะเดินมาทางผมแล้ว ผมจึงรีบเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผมได้ยินเสียงของทั้งโจ แฟนโจ แล้วก็เสียงของโปรเรียกผมแต่ผมก็เดินฝ่าฝูงชนออกไป จนแล้วจนลอดผมก็ออกมาจากจตุจักร ขึ้นรถไฟฟ้ากลับหอให้เร็วที่สุด ขณะนั้นมันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของคนๆหนึ่งซึ่งเป็นคนที่ผมรักมากคนหนึ่งขึ้นมาโดยทันที.... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 21 พ.ย. 50 14:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เริ่มเข้าใจผิดแล้ว  อิอิ  รอลุ้นดีกว่า จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 22 พ.ย. 50 00:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าลุ้น สนุกดีครับ จากคุณ : Sign >_< (b3859say) - [ 22 พ.ย. 50 10:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมพูดผิดครับ มี 31 ตอนครับ อีกนานครับกว่าจะจบ  หึหึ ขอบคุณที่ติดตามครับ ปล. กำลังคิดอยู่ว่าคิดถูกไหมที่เอามาลงเวปนี้น่ะครับ เพราะไม่แน่ใจจ่าจะได้รับความสนใจขนาดไหน ยังไงขอคำวิจารณ์เพื่อให้คนเขียนปรับปรุงด้วยนะครับ (คนเขียนฝากบอกมาครับ) แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 50 14:14:46 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 22 พ.ย. 50 11:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 8 “ถ้าเกิดดาวบนฟ้า ที่เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าเค้าจะมาเป็นของเรา จู่ๆดาวดวงนั้นก็ตกลงมาหาเรา  จะไม่ให้ทิ้งบางอย่างในมือเพื่อไปหยิบดาวดวงนั้นเหรอ” คำพูดของคนๆหนึ่งเหมือนพูดซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผมตลอดการเดินทางกลับหอพัก มันทำให้ผมร้องไห้ทุกครั้ง เพราะผมไม่อาจเป็นดาวได้เป็นเพียงแค่อะไรบางอย่างที่คนเค้ากำไว้แล้วพร้อมที่จะทิ้งเสมอเมื่อเค้าได้ดาวดวงที่เค้าต้องการ ทุกครั้งที่คิดถึงคำพูดนั้นแล้วหลับตาก็จะเห็นเค้าคนนั้นกับดาวดวงนั้นของเค้า แล้วผมก็ต้องเดินออกมาด้วยเหตุที่ไม่อาจจะสู้ดาวดวงนั้นได้เลยแม้แต่นิดเดียว การเดินทางครั้งนี้ของผมแม้อยากจะร้องไห้เพียงใดก็ได้แต่น้ำตาคลอ เพราะผมไม่ต้องการให้มันออกมาอีก ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ให้กับเรื่องพวกนี้อีกรถไฟฟ้าถึงสถานีแล้ว ผมเดินออกมาตามทาง ระหว่างทางก็เจอคู่แฟนหลายคู่ ทั้งชายหญิงและไม่ใช่ ผมก็ยิ้มให้พวกเค้าทุกคู่ในใจก็คิดว่าพวกคุณโชคดีแล้วที่มีแฟน มีคนที่จะช่วงแบกความทุกข์เอาไว้ครึ่งหนึ่งของชีวิต เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังเตือนให้ผมรับสาย ผมก็ทราบดีว่าใครโทรมาแต่สมองของผมตอนนี้กลับไม่รับรู้อะไรแล้ว  ผมยังคงเดินต่อไปจนถึงหอพัก ที่ห้องผมเจอกับเพื่อนที่ดีที่สุดของผมคนหนึ่งซึ่งกำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ “กลับมาแล้วเหรอ ได้อะไรมาบ้างล่ะ” “.......อืม ไม่ได้อะไรหรอก” รูมเมทของผมคงรู้สึกได้ถึงอาการซึมของผม มันเดินมาทางหน้าผมแล้วทำท่าส่ายหัว “เป็นอะไรรึเปล่า เฮ้ย ไปเจออะไรไม่ดีมาล่ะสิ” “......”  ผมไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งลงบนเตียงนอนในห้องนั่นเอง “ถึงเราจะไม่เข้าใจในสิ่งที่แกเป็นทั้งหมดนะ แต่เราก็อยากให้แกอย่าคิดมาก อย่าไปสนใจ คนเรามีมากมายจะไปสนอะไรกับคนๆเดียว” เพื่อนคนนี้รู้จักกับผมมานานพอจนรู้ถึงนิสัยผม หลายครั้งที่ผมเคยโดนพูดกระทบหรือต่อว่าในสิ่งที่ผมเป็น แต่มันก็จะคอยปลอบเสมอ หรือเรื่องแฟน แม้มันจะตะขิดตะขวางใจบ้าง แต่มันก็จะช่วยเท่าที่มันจะทำได้ “อืม  ไม่เป็นไรหรอก อย่างไงก็เจอมาเยอะแล้ว เรื่องแค่นี้เล็กๆ” ผมพูดเสร็จก็ยิ้มให้เพื่อนผม มันก็ยิ้มเล็กๆ แล้วก็กลับไปเล่นคอมฯต่อ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง คิดถึงเรื่องที่ผ่านมากับโปรแล้วพยายามคิดว่ามันคือฝันที่ผมเพิ่งตื่น เพราะยังไงเสียผมก็สู้นายตี๋แว่นคนนั้นไม่ได้ เขาอาจจะเป็นดาวของโปรตัวจริงก็ได้ ผมนอนไปได้สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น  ผมตัดสินใจที่จะปิดเครื่องเสีย แต่ก่อนที่จะปิดผมดูเบอร์ที่โทรเข้ามามันเป็นเบอร์ของโจ แล้วผมตัดสินใจที่จะรับสาย “สวัสดีครับ” “พี่หนึ่ง เรามีเรื่องต้องคุยนะครับ” เสียงนั่นไม่ใช่เสียงโจ หรือเสียงของน้องต้อม แต่เป็นเสียงของโปร “......” “พี่หนึ่ง ฟังผมดีดีก่อนนะ พี่อย่าเพิ่งคิดอะไร...” “พี่ไม่คิดอะไรหรอกครับ  พี่เห็นทั้งหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” “เมื่อวานนี้เหรอ...” “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ก็ยังติวให้เราอยู่ หรือจะให้พี่ช่วยอะไรก็บอกได้นะ แต่ตอนนี้พี่ขอพักก่อน  แค่นี้นะ...” “เดี๋ยวสิพี่ ฟังผมก่อ...” ผมตัดสายทิ้งทันที แล้วปิดมือถือเพราะไม่ต้องการให้ใครโทรมากวนอีก ผมนอนหลับไปนานเท่าใดไม่รู้ รู้แต่ว่าตื่นขึ้นมาทั้งห้องเริ่มมืดสนิท ผมลุกขึ้นมาเปิดไฟเจอโน้ตที่เพื่อนผมทิ้งไว้บอกว่า ‘ออกไปนอนที่หอแฟน มีเรื่องอะไรโทรหาได้’ ผมมองไปดูนาฬิกานี่ก็เกือบๆทุ่มตรงแล้ว ผมจึงลงไปหาอะไรทานข้างล่างเพราะเริ่มที่จะหิวแล้ว เมื่อผมลงมาถึงหน้าหอตรงโต๊ะที่พักที่ทางหอพักจัดไว้ให้ผมได้เจอชายคนหนึ่ง ตาตี่ๆ ใส่แว่น ซึ่งเป็นคนเดียวกันที่ผมเจอกับโปร เขามองเห็นผม ผมหยุดยืนนิ่งคิดอะไรไม่ออก ใจบอกให้เดินกลับไปขึ้นห้อง แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวกลับขึ้นหอ เค้าก็เรียกผมก่อน “พี่หนึ่งครับ  เดี๋ยวก่อนนะครับ อย่าเพิ่งไปไหนนะครับ  ผมมีเรื่องจะบอกพี่” ชายคนนั้นเดินมาหยุดที่หน้าผมน่าตาเค้าดูเป็นกังวลอยู่มาก “พี่หนึ่ง ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะครับ ผมลูกพี่ลูกน้องของโปรครับ  คือที่บ้านของโปรเค้าอยากให้ผมช่วยติวหนังสือให้น่ะครับ” “แล้ว....โปร?” ผมถามชายคนนั้น ด้วยผมเองไม่คิดว่าชายคนนี้จะรู้จักผม รู้ที่อยู่หอผมด้วยตัวเค้าเองแน่ถ้าโปรไม่ได้บอก “เค้าไปซื้อของกับพวกพี่โจครับ  เดี๋ยวก็มา” ไม่ขาดคำเจ้าตี๋โปร โจ น้องต้อมก็เดินกันมา  โปรดูท่าจะเห็นผมก่อนใคร รีบเดินมาแทบจะเข้ามากอดผมเลยทีเดียว “พี่หนึ่งๆ  ฟังผมนะ นี่พี่พจน์ รุ่นพี่ผมเองที่บ้านผมรู้จักดีครับ ก็เลยขอให้พี่เค้ามาติวหนังสือให้ผม พี่พจน์เรียนแพทย์น่ะ ที่บ้านเลย...” “แกนี่ก็คิดมากจังวะหนึ่ง” ไอ้โจแทรกเข้ามา “เค้าไม่รู้เลยนะนี่ว่าแกก็เป็น” อ้าว เวรล่ะสิไอ้โจรู้ซะแล้วว่าผมเป็นพวกเดียวกับมัน “มิน่าล่ะ ให้คำปรึกษาได้ดีนัก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” มันยังมีหน้ามาหัวเราะ “พี่หนึ่ง ผมว่าตอนนี้เราก็เคลียร์เรื่องนี้กันหมดแล้วนะครับ หายงอนน้องโปรเถอะ” น้องต้อมพูดเสริม เข้ากันดีกับแฟนน้องเขาจริงๆ ทีตอนอย่างนี้ “ก็ ไม่รู้นิ เมื่อวานบอกเล่นบาส ทำไมต้องโกหกพี่ด้วยล่ะ” “ผมเล่นจริงๆครับพี่ แต่พอดีตอนกลับบ้านเจอพี่พจน์ที่บ้านผม พ่อกับแม่ผมเลยให้ผมพาพี่เค้าออกมาหาอะไรกินต่อ แล้ววันนี้พี่พจน์อยากจะเดินจัตุจักร ผมก็เลยมาเดินเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง” “พี่หนึ่งครับ ผมรู้ครับว่าเจ้าโปรชอบพี่นะ ผมรู้จักมันดี พี่เชื่อใจมันได้ครับผมรับรอง” ผมมองหน้าพจน์ที่พูดเมื่อกี้สักครู่ เขาทำหน้าให้ความมั่นใจกับผมมาก ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่ก้มหน้าแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย “เฮ้ย ไอ้หนึ่งยิ้มละ มันหายโกรธแล้ว” โจพูด “พี่โจรู้ได้ไงล่ะ” น้องต้อมถาม “เวลามันหายโกรธพี่มันก็ทำอย่างงี้ตลอดล่ะ เชื่อสิ” “แหม่ ถ้าโจมันไม่แกล้งพี่บ่อย พี่ก็คงไม่โกรธมันหรอกจริงไหม” “ช่ายย จิ้งจอกชอบแกล้งคนอื่น นิสัยไม่ดี” “อ่ะๆ น้องแมวน้อยจ๋า อย่าเผากันเองแบบนี้สิ” พูดเสร็จผมก็หัวเราะออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอะไรบางอย่างมันเปิดออก มันไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ตอนนี้อะไรๆเหมือนจะดีขึ้นทันตา ทันทีที่ผมหัวเราะโปรก็หัวเราะไปกับผมด้วย คนอื่นก็ตามๆกัน “เอ้อ  หิวละๆ  ไปหาอะไรกินกันเถอะ” ผมบอกกับทุกๆคน ทุกคนเห็นด้วยเพราะตั้งแต่มีเรื่องก็ต่างคนไม่ได้ทานอะไรกันเลย พวกเราจึงพากันเดินไปร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ แล้วก็พูดคุยกันออกรสชาติ ตอนนี้ผมไม่มีความลับต่อเพื่อนอีกคนหนึ่งแล้ว และผมก็มั่นใจในผู้ชายคนหนึ่งมากขึ้นด้วยครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 22 พ.ย. 50 21:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 9 ที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำในซอยหอผม มีทั้งโจ แฟนโจ หมอพจน์ (หลังจากนั้นไม่นานผมติดปากเรียกว่าหมอพจน์แล้วล่ะครับ แต่เค้าก็บอกทุกทีว่าเพิ่งเข้าปีหนึ่งเอง แต่ผมก็เรียกเค้าอย่างนี้ล่ะ จนตอนนี้ก็เป็นเต็มตัวแล้ว) และเจ้าตี๋โปร ผมถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่จัตุจักรหลังจากที่ผมหนีกลับหอก่อน โจก็บอกว่า เห็นเจ้าโปรตะโกนเรียกชื่อผม มันเลยเข้าไปถามโปรว่ารู้จักผมด้วยเหรอ เรื่องมันก็เริ่มตรงนี้ล่ะครับ มันเองก็เสนอให้โทรมาหาผมเพื่อปรับความเข้าใจ แต่โปรกลัวผมจะไม่รับสายเบอร์ของโปร โจเลยให้มือถือยืมโทรไปก่อน พอผมไม่รับฟังอะไรมันก็เสนออีกว่าควรไปหาผมที่หอเลยจะดีกว่า ขืนไม่พูดกันตอนนี้เดี๋ยวเป็นเรื่องมันบอกว่าประสบการณ์มันบอกมาน่ะครับ (ก็แง๋ล่ะสิเห็นทะเลาะกับต้อมออกบ่อย) จากนั้นก็ตามกันมาที่หอผมเป็นพรวนตามที่เห็นนี่ล่ะครับ “อย่างนี้เพื่อนเค้าก็มีแฟนแล้วนะตัวเอง” โจบอกกับต้อม “อืม เค้าก็ว่าเหมาะกันดีออกนะ” ต้อมเสริมอีก มันยิ่งทำให้ผมน่าแดง “ยังหรอกน่า...” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนหันมาทางผมหมด รวมทั้งโปรตอนนั้นที่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่ เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าเหมือนแปลกใจเอาเสียมาก   “ก็....ยังไม่ได้ตกลงอะไร” “อะไรกันนี่ยังไม่ได้บอกกันอีกเหรอ เจ้าโปร” หมอพจน์หันไปถามเจ้าโปร ตอนนี้โปรกลับเป็นฝ่ายหน้าแดงเองทำท่าส่ายหัวแล้วก็กลับไปก้มหน้าทานข้าวต่อ ผมมอง  โปรแล้วก็ยิ้มๆกับอาการที่เขาแสดงออก -------------------------------------------- ผมนึกย้อนไปก่อนหน้าตอนที่ผมกับโปรรู้จักกันแรกๆ เรารอรถเมล์ตอนเช้าที่ป้ายด้วยกัน ผมเห็นคู่เด็กนักเรียนม.ปลายคู่หนึ่งมองไปก็พอรู้ว่าเค้าทั้งคู่เป็นแฟนกัน เพราะบางทีคู่นี้ก็จับมือกัน ไม่ก็พูดคุยเหมือนกระซิบอะไรบางอย่างที่รู้กันเพียงสองคน ตอนที่ผมมองอยู่โปรคงสงสัยว่าผมมองอะไร เลยมองตาม “พี่อยากจะให้ทำแบบนั้นรึเปล่าล่ะ” “ฮ้ะ?!?!  ทำอะไรเหรอ” “ก็อย่างที่เห็นไง” “บ้าสิ” “ทำไมล่ะ” “คนออกเยอะไม่อายบ้างรึไง” “อ้าว ผิดเหรอครับเพ่ ที่ผมจะจับมือเพ่อ่าค๊าบ” “ยังไม่ใช่ตอนนี้” “แล้วตอนไหนล่ะค๊าบ” เจ้าโปรมีการหันมาทำน่ากวนๆใส่ผม ทำตามองไปทางคู่นักเรียนคู่นั้นแล้วแถมยักคิ้วให้อีก “จนกว่าเราจะเลิกนับเวลาการคบกับพี่เป็นชั่วโมง หรือนับเป็นวัน” “ยังไงอ่ะ” “ไม่รู้ คิดเองสิ” “อ๊า  พี่อ่ะ” ผมไม่ทันพูดอะไรอีกรถเมล์ก็มาพอดีผมเร่งให้โปรรีบขึ้นไป กระนั้นบนรถโปรก็ตามตื้อถามผมอีกว่าหมายความว่าอะไร “ถ้าพี่ไม่บอก ผมจะตามพี่ไปถึงที่ทำงาน” “เฮ้ย เดี๋ยวเข้าแถวไม่ทันหรอก” “ก็โทษพี่ล่ะ ที่ไม่ยอมบอกผม” จนแล้วผมก็ต้องยอมเพราะใกล้ถึงป้ายหน้าโรงเรียนของโปรแล้ว โปรไม่มีทีน่าจะลุกออกไปเลย ที่สุดโปรก็ลงที่ป้ายหน้าโรงเรียนจนได้ -------------------------------------- “อ้าว เจ้าโปร เงียบไมล่ะเนี่ย หรือจะให้พี่ไปบอกแม่เรา”  กลับมาที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าเดิม พจน์เริ่มข่มขู่โปรแล้ว “พี่พจน์จะบอกว่าอะไร” “เอาอะไรดีล่ะ ประมาณว่าโดดเรียนกับพี่ดีไหม” “โหย บอกไปเลยๆ ไม่กลัวๆ” “อ้าว แล้วเมื่อไหร่จะบอกรักหนึ่งมันซะทีเนี่ย มันจะได้ลงจากคานเต็มตัว” เนะ ไอ้โจปากดีเสมอ “ก็เพื่อนพี่เค้าไม่ยอมอ่ะสิ จะให้ผมทำงายล่ะค๊าบ” โปรพูดแล้วทำหน้าโบ้ยมาทางผม ทั้งหมอพจน์ ไอ้โจ น้องต้อมก็หันมามองผมประมาณว่า ‘อะไรแกมีอะไรนักหนาวะ’ “เออ...ยังไม่ถึงเวลา” ผมพูดสั้นๆแล้วผมก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยกับหมอพจน์แทน ส่วนโจกับน้องต้อมก็ไปสวีทกันอยู่สองคน เจ้าตี๋โปรก็ไม่สนใจอะไร ก้มหน้าทานข้าวอย่างเดียว (โปรมันเห็นแก่กินมากกว่าเห็นแก่ผมอีกนะแล้วเดี่ยวจะเล่าให้ฟังครับ) พอทานข้าวเสร็จผมเดินไปส่งโจน้องต้อมและก็หมอพจน์ที่ป้ายรถเมล์หน้าหอ พอส่งเสร็จผมกับโปรก็เดินมาที่หน้าหอผม “พี่ยังไม่เคยพาผมขึ้นไปบนห้องเลยนะ” “จะขึ้นไปเหรอ” “ไม่งั้นผมขึ้นไปเคาะหน้าประตูห้องพี่ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว แต่นี่ไม่รู้” “อืม ก็ขึ้นสิ” ประจวบเหมาะกับรูมเมทผมไปนอนที่หอแฟนมันผมเลยค่อนข้างสะดวกหน่อยที่จะพาโปรขึ้นไป ผมเปิดประตูห้องเปิดไฟ ไม่ทันไรเจ้าตี๋โปรก็กระโดดไปเล่นบนเตียงผมเหมือนเด็กๆ “เตียงพี่เด้งดีนะ มันน่าดี” “มันน่าอะไรนะ” “เปล่า” เจ้าตี๋โปรทำท่ายักคิ้วให้ แล้วก็ยังไม่หยุดเล่นจนผมต้องบอกว่าเดี่ยวห้องข้างล่างเค้าจะว่าเอาโปรถึงหยุด พอดีกับแม่ผมโทรศัพท์เข้ามาพอดี ผมจึงออกไปโทรที่ระเบียง ไม่วายที่โปรจะเดินตามมายืนข้างๆผมอีก จนผมคุยกับแม่เสร็จก็มองไปที่วิวนอกห้อง ตอนนั้นยังไม่ดึกมาก รถรายังคงวิ่งไปมาให้เห็น “พี่หนึ่ง ทำไมนับเป็นเดือนถึงนานจัง” ผมหันหน้ามามองโปร โปรก็สบตาผมทำให้มองหน้าเค้าได้ชัด “ผมอยากให้วันนี้เป็นวันในเดือนหน้า ผมกับพี่...” ผมเข้าใจโปรทุกอย่าง ในความจริงแล้วผมก็อยากจะพูดบอกรักโปรทุกวัน แต่ผมก็มีความอดทนพอเพื่อที่จะรอ เพื่อนที่จะแน่ใจว่าทุกอย่างคงไม่ผิดพลาดเหมือนก่อนอีก ที่ผมนับเวลากับคนที่รักเป็นเพียงชั่งโมง เป็นวัน “พี่ก็อยากให้วันนี้เป็นเดือนหน้า” แล้วผมก็จ้องหน้ากับโปรอยู่นาน นานจนผมรู้สึกได้ว่าโปรเริ่มน่าแดงๆ ผมเองก็ไม่แพ้กัน แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะกันออกมา “พี่แพ้ผมแล้ว” “แพ้อะไร” “ก็พี่หัวเราะก่อนผมไง” “เฮ้ย  ไปแข่งตั้งแต่เมื่อไหร่” “ก็ตั้งแต่พี่จ้องผมแหละ” “อะไร หาเรื่องนะนี่” แล้วผมก็เอามือจะไปตีหัวเจ้าโปรเบาๆ โปรก็ใช่ย่อยหลบมือผมแล้วแล้ววิ่งเข้าไปในห้องผมก็วิ่งไล่ตาม เราเล่นไล่จับกันเหมือนเด็กๆ จนผมละเหนื่อยไปเลยแต่เจ้าโปรดูท่าไม่เหนื่อยเลย มีการมาแกล้งหยอกผมอีกนะ “แก่แล้วอ่ะสิเพ่ เหนื่อยง่าย” ผมก็เงียบๆไม่รู้จะพูดอะไร ในใจก็คิดแต่ว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ โปรเห็นผมไม่ตอบโต้ก็เลยหยุดแล้วก็เดินมาข้างข้างผม ผมไม่ทันจะหันไปทางโปร โปรก็กอดผมจากด้านหลังเสียก่อน “เฮ้ยโปร!!” “ขอกอดหน่อย แค่นี้คงได้นะ” ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้โปรกอดผมอยู่อย่างนั้น มันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมรู้เพียงแต่ว่าผมอยากจะอยู่ตรงนี้ให้นานที่สุด นี่เป็นกอดครั้งแรกของโปร จนผมเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนบนผนังห้อง มันบอกเวลาว่าจะห้าทุ่มแล้ว “โปรๆ” “......” “โปร!!!!” “ไม่เอา อย่าไปไหนสิ” “นี่ห้าทุ่มแล้ว กลับบ้านเถอะ” “ไม่เอา อยากอยู่ที่นี่” “เดี่ยวที่บ้านเป็นห่วงนะ” “ก็จะนอนนี่อ่ะ” “เฮ้ย ไม่ได้เดี๋ยวรูมเมทพี่มา” “ทามมาย เพื่อนพี่จะได้รู้ไง” “ไม่ได้ๆ เกรงใจเค้า เค้ายังไม่เคยเอาแฟนมานอนที่หอเลยนะ” โปรก็ยังคงกอดผมอยู่ แล้วกอดแรงมากขึ้นแบบไม่อยากให้ผมหลุดไปได้ จนแล้วจนรอดเสียงโทรศัพท์มือถือของโปรก็ดังขึ้น โปรจึงปล่อยผมแล้วไปรับโทรศัพท์ “ฮัลโหลพี่พจน์ว่าไง” “ฮะ จริงดิ... “ “เออ  รู้แล้วๆ  จะกลับแล้ว” เหมือนโปรจะอารมณ์เสีย วางหูแล้วมาบอกผมว่า “ที่บ้านโทรตามผมละ นึกว่าผมอยู่กับพี่พจน์มั้งเลยโทรหาพี่พจน์” “แล้วทำไมแม่ไม่โทรหาโปรเลยล่ะ” “ก็ ง่ายๆ บล็อกเบอร์” “เฮ้ย แบบนี้เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงนะ” โปรเงียบไปสักพัก ผมก็จูงมือโปรออกมาจากห้องผม แล้วพาเดินไปที่ปากซอยเข้าบ้านโปร ผมเองยังไม่เคยเข้าไปในซอยบ้านของโปรเลย เพียงแต่เดินมาส่งโปรที่ปากซอยเท่านั้น ที่จริงผมก็อยากไปส่งโปรที่หน้าบ้าน แต่โปรชอบบอกว่าบ้านโปรหลังเล็กๆเองอายไม่อยากให้เห็น ผมก็ว่ามันไม่ค่อยจะใช่เหตุผลเท่าใดนัก แต่ก็ไม่ได้จะซักไซ้อะไร เมื่อถึงปากซอยเข้าบ้านโปร ผมก็บอกว่าให้รีบๆกลับอย่าไปแวะที่ไหน โปรก็รับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ต่อไปผมขอมากกว่านี้นะพี่” “ขออะไร” โปรไม่ตอบได้แต่ยักคิ้วแล้วก็ยิ้มให้ ไม่ทันไรก็หันหลังเดินเข้าไปในซอย “ไอ้เด็กบ้า” ผมพูดกับตัวเองเบาๆแล้วก็เดินกลับหอ บางคนอาจจะว่าผมบ้าก็ได้นะครับ เพราะเดินไปยิ้มไป แต่ใครล่ะจะรู้ถึงความสุขเล็กๆแบบนี้ของผม ซึ่งมันค่อยๆก้าวไปทีละขั้นอย่างระวัง แต่สิ่งที่อยู่ลึกกว่าในใจผมนั้น คือความกลัว กลัวที่โปรจะไม่มีความอดทนพอ เท่านั้นเอง ว่าแต่ใครเข้าใจความหมายของผมบ้างล่ะครับที่ว่า “ขออย่านับเวลาคบกันเป็นชั่วโมงเป็นวัน แต่ขอนับเป็นเดือนเป็นปี” ถ้ามีคนเข้าใจแบบนี้ ผมว่าชีวิตคู่ของคนเราคงอยู่กันยืดอีกเยอะเลยล่ะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 22 พ.ย. 50 21:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม... ผมอยากทราบจริงๆครับว่านิยายเรื่องนี้เป็นที่น่าสนใจขนาดไหน ท่านใดสนใจช่วยกรุณาแสดงความคิดเห็นให้จักเป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ ผมไม่สบายใจแทนผู้เขียนครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 22 พ.ย. 50 21:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที  คราวนี้ก็ขึ้นกับพี่หนึ่งอ่ะเนอะ^^ รอลุ้นตอนต่อไปอยู่น๊า^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 23 พ.ย. 50 00:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารัก  หวานดีครับ  สาววายหายไปไหนหมดหว่า   มาไชโยโห่หิ้วหน่อยเร้ว  *0* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 23 พ.ย. 50 21:11:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อย่าเพิ่งมีเซ็กส์กันเร็วเกินไปได้ไหม จะได้ทดสอบหัวใจเจ้าโปรด้วย ว่า มันต้องการเพียงเซ็กส์เท่านั้นหรือไม่ (เคยรู้ว่า บางคู่เลิกกัน เพียงเพราะอีกฝ่าย ยังไม่ยอมมีตามคำขออีกฝ่ายหนึ่ง ก็เลยได้รู้ว่า อีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร)  โอ๊ะ!..ขอโทษ ลืมไปว่า เป็นแค่คนอ่าน แฮ่ๆ... จากคุณ : CHUMPLA - [ 23 พ.ย. 50 22:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนที่ 10 หลักจากเรื่องราววุ่นวายเริ่มคลี่คลายผมกับโปรก็ยังคงปกติผมขึ้นรถเมล์กับโปรทุกเข้า กลับก็กลับพร้อมโปร แต่ก็มีบางสิ่งที่เพิ่มเข้ามาบ้างก็คือช่วงนี้เป็นช่วงกีฬาสีของโรงเรียนโปร โปรเองเล่นบาสอยู่แล้วและนี่ก็ปีสุดท้ายแล้วที่โปรจะเรียนอยู่ในระดับมัธยม โปรลงแข่งในรุ่นทั่วไปทำให้ต้องมีการซ้อมและกลับบ้านค่ำกว่าเดิม ผมเองถ้าไม่ใช่ช่วงเครียล์งานก็จะถูกโปรบังคับให้มานั่งรอโปรไม่ม้านั่งริมสนามบาสที่โปรซ้อม ก็ที่นั่งใต้ตึกเรียน ช่วงเย็นเดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับโปรนัก จะได้คุยกันทีก็ตอนซ้อมเสร็จแล้วนั่งรถไปด้วยกัน พอถึงป้ายหน้าปากซอยหอผมโปรก็จะขอตัวแยกไปเรียนพิเศษทันที เพราะเวลานั้นคงเริ่มเรียนกันไปสักพักแล้ว วันนี้ก็เหมือนกัน ผมเลิกงานตอนห้าโมงเย็นก็ขึ้นรถมาที่โรงเรียนของโปรเข้าไปนั่งคอยเพื่อจะกลับด้วยกัน  ที่สนามบาสผมเห็นโปรเล่นบาสอยู่กับเพื่อนๆ โปรนี่เรื่องเรียนกับเรื่องกินนี่ใช้ได้เลยแต่เรื่องบาสผมคงต้องคิดใหม่ โปรใช่ว่าจะเล่นเก่ง แต่ก็พอเล่นได้ที่โปรลงแข่งเพราะกะทิ้งทวนในฐานะ ม.6 แล้ว ผมเองก็พอจะรู้จักกับเพื่อนของโปรบ้างแล้วเพราะโปรแนะนำให้รู้จัก (โปรบอกเพื่อนว่าผมเป็นลูกพี่ลูกน้องโปรน่ะครับ ทั้งๆที่น่าตาผมไม่กระเดะไปทางตี๋ๆเลย แถมบอกอีกว่าที่บ้านโปรให้ผมมาคอยคุมเพื่อไม่ให้ไปเถรไถรที่ไหน)  ผมดูน่าตาแต่ละคนนี่ค่อนข้างจะเป็นลูกคนมีสตางค์ทั้งนั้น บางคนขับรถยนต์มาเรียนเสียด้วย  ผมละทึ่งกับเด็กสมัยนี้ รุ่นผมอย่างมากก็แค่มอเตอร์ไซด์ เพราะทางต่างจังหวัดเค้านิยมน่ะครับ แถมบางคนถือโทรศัพท์มือถือรุ่นที่ราคาแพงกว่าที่ผมถืออีก จะว่าไปของเจ้าตี๋โปรก็ใช่ย่อยนะ แต่ดูเหมือนโปรจะใช้สมบุกสมบันมากกว่า ผมยังเคยบอกให้โปรรักษาของหน่อย แต่เหมือนโปรจะไม่ค่อยสนใจอะไรนักผมล่ะสงสารมือถือของโปรจริงๆ “พี่หนึ่ง เก็บลูกให้หน่อย” เสียงหนึ่งในเพื่อนของโปรบอกผมพอดีลูกบาสมันกลิ้งมาทางผมน่ะครับ ผมก็ลุกไปเก็บพอดีกับลูกบอลไปโดนขาของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวนั้นเขาก็เก็บลูกบาสขึ้นมาแล้วโยนกลับไปในสนาม ผมเองก็ทันเดินไปถึงตัวเด็กคนนั้นพอดี เขาสบตาผมสักครู่แล้วก็ก้มหน้าไปอ่านหนังสือต่อ ผมเลยเดินกลับมานั่งที่เดิมผมมานั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งมันมีความรู้สึกคุ้นๆบ้างเหมือนกันนะครับ ว่าผมต้องเคยรู้จักเด็กคนนี้ที่ไหนสักแห่งมาก่อน แต่ผมก็ปัดความคิดนั้นออกเพราะผมเพิ่งมาเข้ากรุงเทพฯได้ไม่ถึงปีเท่านั้นเองจะไปรู้จักเด็กคนนี้ได้ไงคงเป็นคนน่าตาเหมือนคนที่ผมรู้จักมากกว่า ผมนั่งรออยู่สักครู่เจ้าตี๋โปรก็ซ้อมเสร็จพอดี เมื่อเราขึ้นรถแล้วผมถึงเริ่มถามโปรถึงเด็กคนนั้น “โปร คนที่เก็บลูกบาสให้นี่ เพื่อนโปรรึเปล่า?” “ฮือ  คนไหนเหรอ” “ก็คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆพี่ไง ที่ลูกบาสไปทางเค้าแล้วก็โยนลูกให้โปรน่ะ” “อ่อ ไอ้อาร์ท มีอะไรเหรอเพ่ ชอบมันรึไง” “เฮ้ย  คิดอะไรอย่างนั้น พี่แค่คุ้นๆหน้า” “อย่าบอกนะว่าเคยเป็นแฟนกะมันมาก่อน” “นี่  พูดอย่างนี้หาเรื่องพี่นะเนี่ย บอกว่าแค่คุ้นๆ ไม่ได้ว่าบอกรู้จักนี่นา” “อ่ะ ขอให้เจงเถอะค๊าบ” “แล้วเรียนห้องเดียวกันเหรอ” “อืม มันเพิ่งเข้ามาตอนม.ปลาย นี่ชอบมันก็บอก ผมจะได้ติดต่อให้” “เอะ โปร!!! หาเรื่องละ” แล้วโปรก็หัวเราะ แล้วเราก็คุยกันถึงเรื่องอื่นแต่ผมเองก็ยังคิดถึงน่าเด็กคนนั้นพยายามนึกให้ออกว่าใคร เพราะเหมือนผมจะรู้จักเค้ามาก่อน แต่นานมาแล้ว เพียงแต่ผมคิดไม่ออกเท่านั้นเอง หลายวันต่อมาผมก็ยังไปนั่งรอโปรเหมือนเดิมอีกไม่กี่วันก็จะแข่งกีฬาสีแล้วและดูเหมือนผมจะเจอเด็กที่ชื่อ      อาร์ทบ่อยมากขึ้นด้วย แต่ผมก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยรู้จักที่ไหน จนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนกีฬาสีจะเริ่ม ผมก็มานั่งรอโปรเหมือนเดิม ผมมานั่งใต้ตึกเรียนและที่นั่นทำให้ผมเจออาร์ทอีกครั้ง คราวนี้เขาเดินเข้ามาหาผม ซึ่งผมก็ยิ้มให้ตามประสาคนเคยเห็นหน้ากัน “สวัสดีครับพี่หนึ่ง ไม่เจอนานนี่ ผอมลงไปเยอะนะครับ” “เอ๋  รู้จักพี่ด้วยเหรอ?” ผมแปลกใจมากที่เค้าจะทักผมก่อนแถมยังรู้จักผมเสียด้วย “ผมน้องพี่โอ๊ตไงล่ะครับ” “น้องของโอ๊ตเหรอ อ่านี่หรือว่า...” “ครับ ผมอยากจะคุยกับพี่หลายเรื่องเลย” แล้วเราก็เปลี่ยนมานั่งในที่ห่างจากสายตาผู้คนที่เดินไปมาแถวนั้น แต่ก็ไม่ไกลจากที่เดิมที่ผมได้เจออาร์ทนัก เราถามสารทุกข์สุขดิบกันสักครู่ อาร์ทก็พูดถึงเรื่องพี่ชายของเขา “พี่โอ๊ตฝากผมขอโทษพี่หนึ่งครับ” “....” “ที่พี่โอ๊ตเลือกที่จะทำอย่างนั้น  เอ่อ... คือ ตอนนี้พี่โอ๊ตบอกว่า พี่หนึ่งคือคนที่สำคัญที่สุด แต่พี่โอ๊ตต้องเสียไป...” เหมือนอาร์ทจะกังวลที่จะพูดกับผมมาก จนผมรู้สึกได้ ผมเองก็พูดตอบไปในแทบจะทันที “พี่ไม่ใช่คนสำคัญ และพี่เองก็ไม่ได้เป็นอยู่แล้วสำหรับเขา” “ตอนนี้พี่โอ๊ตเองก็ไม่มีใครนะครับ  ถ้าพี่หนึ่ง....” อาร์ทไม่ทันพูดต่อ น้ำตาของผมก็ไหลออกมาโดยไม่ได้บังคับมันแต่อย่างไร คนๆหนึ่งซึ่งเคยบอกว่าเขาต้องการได้ดาวที่เขาใฝ่ฝันมานาน เขายอมที่จะวางผมไว้สักแห่งแล้วเพื่อจะเอามือของเขาคว้าดาวดวงนั้น ดาวที่ผมไม่อาจจะสู้เขาได้เลย มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมฝันร้ายตลอดหลายเดือนหลังจากนั้น ก่อนที่ผมจะทำใจและชินชากับคำพูดของเขาที่ยังก้องอยู่ในหัว “ถ้าเกิดดาวบนฟ้า ที่เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าเค้าจะมาเป็นของเรา จู่ๆดาวดวงนั้นก็ตกลงมาหาเรา  จะไม่ให้ทิ้งบางอย่างในมือเพื่อไปหยิบดาวดวงนั้นเหรอ” ไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร ผมได้ยินเสียงใครสักคนวิ่งมาด้านหลังผม และผ่านตัวผมไปผลักตัวอาร์ทล้มลงในทันที “เฮ้ย แกทำอะไรพี่เรา” เสียงโปรตะโคกใส่อาร์ท เป็นครั้งแรกที่ผมจะเห็นโปรเป็นอย่างนี้ “เราเปล่านะ..” “เมิง!! ไม่ต้องเลย” ก่อนที่จะมีเรื่องมากไปกว่านี้ ผมได้เข้ามาห้ามโปรไว้ แต่เหมือนโปรจะไม่ยอม จนผมต้องกอดโปรไว้ด้านหลัง “โปร อย่า  ไม่มีอะไรๆ” “เรื่องราย แกบอกมาอาร์ทว่าแกทำอะไรพี่เรา” อาร์ทยังไม่ลุกขึ้นมา ได้แต่นั่งมองผมและโปรอยู่ตรงนั้น เหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ออก ผมก็ยังรั้งตัวโปรไว้ แต่รู้สึกว่าผมจะรั้งไว้ไม่อยู่แล้ว “โปร ไม่มีอะไร มันไม่เกี่ยวกับอาร์ทเลย เชื่อพี่ คนเรารักกันต้องเชื่อกันสิ” “.......” จนในที่สุดโปรก็หยุด แล้วจับแขนผมให้เดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนไปผมได้บอกอาร์ทว่า ขอโทษที่ต้องทำให้เจ็บตัว แต่ไม่ทันได้พูดอะไรอีกโปรก็ดึงแขนผมไปจากตรงนั้นทันที บนรถเมล์ ผมไม่ได้พูดอะไรกับโปรเลย แต่โปรก็ไม่ลืมที่หยิบผ้าเช็ดหน้าของเขามาให้ผม “เอามาทำไม” “เอาไปเถอะน่า” ผมก็รับไป แต่ก็ได้แค่ถือไว้เฉยๆ จู่ๆโปรก็เอามือของเขามาจับที่มือผม “พี่หนึ่ง ผมขอโทษ” ผมจ้องหน้าโปรด้วยหน้างงๆ เพราะไม่เข้าใจที่โปรพูด  ขอโทษเหรอ ขอโทษเรื่องอะไร “ที่ผมไม่ได้อยู่กับพี่ตลอด ทำให้พี่ต้องร้องไห้” “เฮ้ย พูดเบาๆ อายคนอื่น” ผมกระซิบให้โปรพูดเบาๆแต่โปรเองก็จ้องตาผมอยู่อย่างนั้น “มันไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอกโปร ที่พี่เป็นแบบนี้เพราะมีเรื่องเก่าๆมาให้พี่คิดเท่านั้นเอง” “นี่ตกลงพี่เคยเป็นแฟนกับอาร์ทมาก่อนใช่ไหม” “ไม่ใช่ อาร์ทไม่ได้เกี่ยว แต่อาร์ทเค้าเป็นน้องของ...” “......” “แฟนเก่า” “แล้วทำไมเหรอ มันมาพูดอะไร” “ก็แค่บอกว่าพี่ชายเค้าเป็นไงบ้างตอนนี้เท่านั้นเอง” “......” “โปร มันไม่มีอะไรจริงๆ” “อ่ะ เชื่อ” แค่คำพูดสั้นๆธรรมดาๆ แต่ทำให้ผมยิ้มขึ้นได้อย่างประหลาด “ที่เชื่อเพราะพี่บอกรักกับผมแล้วนะ ผมเลยเชื่อ” “ฮือ  พี่ไปบอกตอนไหน” “ก็ตอนที่ห้ามผมไง  อะไรๆน๊า  รักผมๆรึไงเนี่ย” “บ้าสิ ไม่ได้พูด” “อ่ะ อย่าๆๆๆๆ  นี่ยังไม่ถึงเวลาเลย พี่แหละผิดสัญญาแล้วนะ” “เออนะ ไม่รู้ล่ะ ยังไม่ได้พูด” “ปากแข็งนะมันน่า...” “น่าอะไร” “เดี๋ยวก็รู้” แล้วเจ้าโปรก็ทำหน้ากวนๆใส่ผม ผมนี่ละเหนื่อยใจกับเจ้าเด็กตี๋นี่จริงๆเลย ครั้งจะพูดง่ายก็ง่ายจริง ตอนนี้เรื่องคงจบแล้ว หรืออาจจะมีอะไรที่เพิ่งเริ่มต้นก็เป็นไปได้นะครับ แต่ตอนนี้ ผมรู้อีกอย่างแล้วว่า ผู้ชายคนนี้ ปกป้องผมได้ (แม้อาจจะไม่มีเหตุผลและเลือดร้อนไปบ้างก็เถอะ) จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 00:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนที่ 11 ในที่สุดวันแข่งกีฬาสีวันสุดท้ายก็ผ่านไป ช่วงนี้ (เดือนสิงหาคม) แล้วก็ใกล้เวลาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเต็มทีในประมาณเดือนตุลาคม ช่วงนี้โปรเลยต้องรีบกลับก่อนเพื่อจะไปให้หมอพจน์ติวให้ และไปเรียนพิเศษต่อเลย น่าสงสารโปรเหมือนกันนะครับ แต่เมื่อคิดถึงตอนที่ผมอายุเท่าโปรผมเองก็กลับบ้านไม่ต่ำกว่าสองทุ่มเพราะไอ้เรียนพิเศษนี่ล่ะครับ ทั้งฟิสิกส์ เคมี ตอนนี้ย้อนมาก็ยังสงสัยว่าจะเรียนไปทำไม เพราะว่าไม่ได้ใช้มันเลย (คิดแล้วเสียดายเงิน) ผมเองก็มีสอนให้โปรบ้างแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้สอนเท่าไหร่ เพราะเศรษฐศาสตร์หลักสูตรม.ปลายเองก็ไม่ได้เป็นวิชาหลักอะไร ครั้นจะติวเลขผมเองก็ไม่ได้เก่งทุกเรื่องที่ม.ปลายเรียนนิครับ ได้อย่างมากก็แคลคูลัสเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่อย่างไรตอนเช้าผมก็ยังขึ้นรถเมล์กับโปรเหมือนเดิมและถ้าโปรเรียนพิเศษเสร็จก็จะโทรหาผมจนเป็นเรื่องปกติแทนเสียแล้ว ช่วงนี้ผมเลยต้องกลับหอคนเดียว ใจก็หวิวๆบ้างนะครับ เพราะสองเดือนมานี่ผมจะมีเจ้าตี๋น่าตากวนๆมานั่งด้วยตลอด จนบางทีโจก็แซวว่ารักผมคงจืดเสียแล้ว “บอกแล้วว่ารีบๆหน่อยก็ไม่เชื่อ  ดูสิแกป่านเนี้ยเด็กมันไปตกหลุมใครแล้วมั้ง” “บ้าไอ้นี่ ปากดีเนาะ ว่าแต่คนอื่นแล้วเป็นไง ตกลงได้ยังล่ะไอ้โต๊ะตัวใหม่น่ะ” “ก็เจ้าตัวดีมันชอบแบบมีชั้นวางหนังสือพร้อม แต่เค้าไม่ชอบนิหว่า” ตอนนี้ไอ้โจกับต้อมมันพัฒนาไปอีกขั้นแล้วครับ คือตอนนี้น้องต้อมกับมันตกลงที่จะไปอยู่ด้วยกันแล้ว ไอ้โจมันยอมเอาเงินเก็บทั้งชีวิตมันไปดาร์วคอนโดเพื่ออยู่กับเจ้าแมวน้อยของมันโดยเฉพาะ แต่นี่กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ผมต้องปวดหัวมากขึ้นเพราะมันทะเลาะกันเรื่องเฟอร์นิเจอร์บ้าง เรื่องห้องบ้าง เรื่องนั่นเรื่องนี่ยุ่งไปหมด ไม่เพียงเท่านั้นตอนนี้น้องต้อมก็มีเบอร์โทรศัพท์ของผมแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าโจมันเกิดผิดนัดอะไรแทนที่จะโทรตามโจกลับโทรมาหาผมแทน สงสัยคิดว่าผมต้องอยู่กับมันน่ะครับ (ที่จริงก็ส่วนใหญ่) ผมก็ต้องแก้ต่างให้มันแทนบ้างว่างานยังไม่เสร็จ ไม่ก็รถคงติดมั้งเลยยังไม่ถึงประมาณนี้ บางทีก็ไม่รู้หรอกว่ามันอาจจะแอบไปหากิ๊กไหนของมัน แต่ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนผมต้องเสียหรอกครับ จริงไหม? “วันนี้ให้ไปส่งป่ะ พอดีจะผ่านทางหอแกพอดี” “เหรอ  เอาสิ” ที่จริงโจขับรถมาทำงานครับ แต่ว่าบ้านมันกับหอผมมันอยู่คนละทิศเลยเท่านั้นเอง พอดีผมกำลังเก็บของอยู่นั่นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมดูเบอร์แล้วนี่เบอร์ของน้องต้อมนี่นา “สวัสดีครับ” “ดีครับพี่หนึ่ง  พี่โจอยู่แถวนั้นป่าว” “อ่ะ อยู่ๆ  คุยด้วยไหม” “ครับ” พูดเสร็จผมก็ยกมือถือให้โจ มันก็ทำหน้างงๆ ผมก็บอกว่า แมวที่บ้านโทรมา มันก็รับมือถือผมไปแต่โดยดี “จ๋า” “......” “อ่ะ จ้า จ้า ตัวเองอย่าซื้อนะ เค้ายังไม่เห็น” “......” “ก็บอกอย่าเพิ่งๆไง” “........................(น้องต้อมพูดโทรศัพท์ครับ ผมไม่ได้ยินว่าพูดอะไร).................................” “งั้นรอตรงนั้นเลยนะ ห้ามไปไหน ห้ามทำอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ อย่าๆเด็ดขาดเลยนะตัว ไม่งั้นเค้าไม่ยอมด้วย” คราวนี้มันทำเสียงแข็งครับ ผมไม่รู้ว่าน้องต้อมพูดอะไรอีกมันก็วางหูแล้วก็ส่งมือถือคืนมาที่ผมเหมือนไม่ค่อยจะพอใจนัก “หนึ่ง ขอโทษว่ะไงคงไปส่งไม่ได้ แมวที่บ้านทำเรื่องละ” “นี่ไอ้โจ ถ้าแมวที่บ้านแกทำเรื่องมากนัก แกก็เอาไปปล่อยวัดสิ” เสียงพี่จิ๊บแทรกเข้ามา ผมนี่แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ “แหม่พี่จิ๊บ แมวของโจ โจมันก็รักของมันนะพี่ มันคงไม่กล้าเอาไปปล่อยไหนหรอก” “งั้นไปก่อนนะ  บายครับพี่จิ๊บ” แล้วโจมันก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ถ้าผมกับโจจะพูดเรื่องน้องต้อมในที่ทำงานแล้วล่ะก็จะเรียกแทนน้องต้อมว่า ‘แมวน้อย’ บ้าง ‘แมวที่บ้าน(โจ)’ บ้าง แต่ผมจะเรียกอันหลังมากกว่าครับ “พี่เพิ่งรู้นะนี่ว่าคนอย่างมันจะเอนดูสัตว์เป็นด้วย ทีตอนไปหาลูกค้าด้วยกัน ขนาดปลาทองที่เค้าเลี้ยงไว้ในตู้มันยังขยาดเลย” “แมวตัวนี้มันคงรักจริงๆน่ะครับพี่” “งั้นให้มันเอาแมวทำแฟนเลยดีไหม แหม่รักซะปานนั้น” ผมหัวเราะออกมาไม่รู้ตัว พี่จิ๊บนี่ก็เซ้นท์แรงนะครับ รู้ได้ไงว่ามันเอา ‘แมวที่บ้าน’ ทำแฟนจริงๆ แล้วผมก็ลาพี่จิ๊กออกจากที่ทำงานมารอรถเมล์ที่ป้าย ผมเองก็นึกถึงโปรว่าตอนนี้จะทำอะไรอยู่ คงจะนั่งติวกับหมอพจน์อยู่ล่ะมั้ง สำหรับผมพจน์แล้วผมคงไม่ค่อยห่วงอะไรครับ หมอพจน์เค้าเคยบอกกับผมว่าถึงเค้าจะเป็น แต่เค้าก็รักโปรแบบน้องคนหนึ่ง ขอให้ผมมั่นใจได้ แถมมีการพูดติดตลกอีกว่าถ้าเขาจะจีบใครสักคนจะให้ผมเป็นแม่สื่อให้อีก เอ..แล้วหมอพจน์จะจีบใครกันนะ ในที่สุดรถเมล์สายประจำผมก็มา บนรถผมนั่งที่เบาะว่างคู่หนึ่ง ผมยังนั่งริมหน้าต่างเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเบาะข้างๆผมมันว่างเปล่า ไม่มีโปรมานั่งข้างๆ วันนี้รถก็ผ่านหน้าโรงเรียนโปรเหมือนทุกวันแต่วันนี้ไม่มีโปรขึ้นรถมา ผมมองเหม่อไปที่นอกรถจนไม่รู้เลยว่ามีคนเข้ามาข้างๆผม “ขอโทษนะครับ ตรงนี้ว่างไหม” “อ่ะ ว่างครับ เชิญ....” ผมหันมาตอบเจ้าของเสียงนั้นแล้วมองไปที่หน้าผู้ชายคนที่พูดนั้น “โอ๊ต...!?!?!” “ครับหนึ่ง” เขาไม่ใช่ชายแปลกหน้าที่ผมเพิ่งเจอครั้งแรก แต่เป็นคนที่คุ้นเคยมานาน แม้ตอนนี้ผมกับเค้าจะไม่ได้เจอกันเป็นช่วงเวลาหนึ่งแล้วก็ตาม แต่ผมยังจำเขาได้ดี “ยังเหมือนเดิมนะครับ หนึ่ง” ผมบ่ายหน้าออกไปนอกรถ ตอนนี้ผมแทบไม่อยากจะสนใจอะไรกับผู้ชายคนนี้เท่าไหร่นัก ไม่อยากแม้จะได้ยินเสียง เสียงที่นุ่ม ลึก แต่มันกลับบาดใจผมเป็นที่สุด “ เป็นไงบ้างครับ สบายดีนะ งานเป็นไงบ้าง หนักไหม” “......” ผมยังไม่ตอบอะไร “ถือว่าผมเป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ที่มาหาเพื่อนเก่าที่ดีที่สุด น่ะครับ” “ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรมากมาย ตอนนี้ก็ยังสบายดี” เป็นคำพูดแรกที่ผมพูดกับโอ๊ต แต่ผมก็ยังไม่หันหน้ามามองเค้าอยู่ดี “อย่างนั้นก็ดีแล้วครับ ดูแลตัวเองดีดี อย่าคิดมากนะครับเดี๋ยวแก่เร็วนะ” เป็นคำพูดที่ผมคุ้นเคยดี ทุกครั้งที่ผมคิดมาก ทำท่าหงุดหงิดให้ชายคนนี้เห็น เค้าก็จะบอกผมอย่างนี้เสมอ “ช่วงนี้ผมมาทำธุระแถวนี้ อาทิตย์ หน้าก็จะกลับแล้วครับ อย่างไงผมก็ยังเป็นห่วงคุณเสมอนะครับ” ตอนนั้นผมภาวนาให้รถเมล์ไปถึงป้ายหน้าปากซอยผมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผมอยากจะออกจากตรงนี้ สภาพที่อึดอัดที่สุด มันทั้งทรมาน ผมพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้ ตัวผมสั่นไปหมด จนแทบทนไม่ไหว “คุณ เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่า” เสียงนั้นยังตามมาอีก ในที่สุดก็ถึงป้ายหน้าซอยเข้าหอผม ผมรีบลุกอย่างรวดเร็วเบียดอาร์ทที่อยู่เบาะข้างทางเดินโดยไม่ขอโทษเขา ทันทีที่ปนะตูเปิด ผมวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกเหมือนว่าจะมีมือใครบางคนจะฉุดผมไว้ตอนที่ผมจะลงรถ แต่ก็สะบัดมือนั้นแล้วลงรถไปทันที “....คือผมอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม....” เหมือนผมได้ยินเจ้าของเสียคนที่ฉุดมือผมไว้นั้นพูด แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งเร็วที่สุด หนีให้ไกลที่สุด ผมคิดได้เพียงเท่านั้น ผมวิ่งมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ รู้เพียงว่าตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมอยากเจอโปร ผมอยากกอดโปร ผมไม่อยากไปไหนที่ไม่มีโปร เหมือนคนหมดแรงผมทรุดตัวลงข้างทางผมพยายามที่จะเงยหน้าขึ้น แต่เหมือนทุกอย่างจะมืดหมด แล้วจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้เลย.... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 00:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอโทษครับที่อัพช้าไป เอ่อ หนึ่งยังไมได้ตกลงกับโปรว่าเป็นแฟนเลยนะครับตอนนี้ หุหุ ติดตามดูแล้วจะรู้คำตอบครับว่า ทำไม?? จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 00:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แฟนเก่าออกมาแล้ว  55 รอตืดตามตอนต่อไปนะคับ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ วันลอยกระทง 00:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนที่ 12 คุณเคยจำถึงช่วงเวลาที่โหดร้ายของคุณได้ไหมครับ ผมว่าหลายๆคนพยายามที่จะลืมมันแต่ว่าบางสิ่งที่อยากลืมเรากลับจำมันได้แม่นนัก ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นอย่างนั้น ไม่รู้ว่านานสักเท่าไรที่ผมหมดสติไป ผมลืมตาขึ้นมาผมพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องของผมแล้ว “ตื่นแล้วเหรอครับพี่” ผมหันไปตามต้นเสียงนั้น ผมเห็นหมอพจน์นั่งอยู่ตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์ ในมือมีหนังสือเล่มใหญ่หลายเล่ม คงเพิ่งติวหนังให้โปรเสร็จ “พี่มาอยู่ที่นี่...” “พี่หมดสติไปน่ะครับ พอดีเจ้าโปรโทรหาพี่ตอนที่ติวกับผมเสร็จ แล้วพี่ไม่รับสายมันเลยเป็นห่วง เลยให้ผมมาดูที่หอ” “แล้วโปร...หล่ะ?” “ไปเรียนพิเศษครับ แต่ผมโทรบอกแล้วว่าพี่ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวมันก็คงมา ตอนที่ผมมาเจอพี่ มีแต่คนมุงเยอะไปหมด ดีนะครับที่ยามหอพี่ช่วยพาขึ้นมาถึงห้องได้...” จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หมอพจน์หันดูที่ประตูสักพักเดินไปเปิด ผมคิดว่าน่าจะเป็นรูมเมทของผมคงจะกลับมาถึงห้องแล้ว มันคงตกใจแย่ที่เห็นผมในสภาพแบบนี้ “พี่หนึ่ง  เป็นไงบ้าง” เจ้าตี๋โปรแทบจะถลามาหาผม เอามือมาแตะที่หน้าผากผมใหญ่เหมือนจะวัดไข้ “พี่หนึ่งไม่ได้ป่วยเป็นไข้เจ้าโปร พี่เค้าแค่หมดสติ” โปรได้ยินดังนั้น ก็เปลี่ยนเอามือมาจับที่มือผมแทน “ไปทำอีท่าไหนให้หน้ามืดได้ สงสัยแก่มากแล้วนะนี่  โถ...ไม่น่าเลย” “ไม่น่าอะไร” ผมสวนถามไป “ไม่น่า ’รัก’ เลย” “เออ  พี่มันคนไม่น่ารัก ไม่ต้องมาสนหรอก” พูดแล้วผมก็พลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้โปร “เจ้าโปร ไปกวนพี่เค้าทำไม เจ้านี่นิ  หาทางลงเองนะ  พี่ไปก่อนละ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” ว่าเสร็จหมอพจน์ก็ออกห้องไป ปล่อยให้ผมกับโปรอยู่กันสองคน “พี่หนึ่ง งอนเหรอ” “....” “ก็ผมพูดจริงๆนิ ก็ ไม่น่า ‘รัก’ เลย” “....” ผมยังคงเงียบอยู่ เจ้าตี๋โปรไม่รู้จะกวนผมไปถึงไหน เขาจะรู้ไหมว่าวันนี้ผมเจออะไรมาบ้าง แล้วจู่ๆโปรก็พูดโพล่งมาอย่างดัง “ก็ผมไม่น่าไป ‘ร๊ากกกกกก’ เลยไง” “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” ผมหันมาถามโปร “อ้าวพี่ไม่ฟังเองช่วยไม่ได้ ของดีมีน้อยใช้สอยอย่างประหยัด” “เมื่อกี้ว่าอะไร” โปรก็ไม่พูด แถมทำตากลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนแกล้งผม ตอนนั้นผมไม่รู้คิดอะไรเอื้อมมือขึ้นมาไปโอบเอวโปรไว้ (โปรยืนอยู่ข้างเตียงน่ะครับ) แต่โปรเหมือนจะกลัวว่าผมจะทำอะไรละมั้งเลยดิ้นให้หลุด ผมบอกกับโปรว่า “อย่าไปไหนนะ อยู่ตรงนี้ก่อนอย่าไปไหน” โปรหยุดดิ้น แล้วมานั่งบนเตียงข้างๆผม เมื่อโปรมาอยู่ใกล้ ผมก็ลุกขึ้นมากอดโปร ตอนนั้นเหมือนโปรจะแปลกใจในสิ่งที่ผมทำแต่เขาก็ค่อยๆเอามือมาโอบผมไว้ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกอะไร รู้แต่ว่าน้ำตาของผมจู่ๆก็ไหลออกมา “เฮ้ย พี่หนึ่งเป็นอะไร” ผมไม่ตอบแต่กอดโปรแรงขึ้น โปรเองคงเหมือนจะรู้ว่าผมต้องมีเรื่องอะไร โปรเอามือมาลูบหัวของผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองโปร ผมเห็นโปรยิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา “ผมอยู่ตรงนี้แล้วไงครับ...ผมไม่ได้หนีพี่ไปไหน...แล้วผมจะอยู่กับพี่ตลอดไป” ในขณะที่ผมกอดโปรอยู่นั้น จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมเลยต้องเอามือออกจากตัวโปร โปรลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู  รูมเมทผมนั่นเองดูเหมือนมันจะงงๆ ตอนที่เห็นโปรมาเปิดประตูเพราะนี่คือครั้งแรกที่มันได้เจอกับโปร แล้วมันก็มองมาทางผม “เอ่อ นี่จะแนะนำให้รู้จัก” ผมเริ่มพูดก่อน “พอดีเมื่อกี้เราหน้ามืดเป็นลมตรงปากซอย แล้วน้องเค้ามาช่วยน่ะ” “อ้าว เป็นอะไรทำไมหน้ามืด” รูมเมทผมถามทันที “ไม่รู้เหมือนกันสิ พอดีก้มไปหยิบของ พอเงยหน้ามาก็หน้ามืดเลย...เออนี่ น้องเค้าชื่อโปร อยู่ซอยถัดเราไปนี่แหละ พอดีเค้ามาช่วยเรา” “ดีครับน้อง ถ้าไม่ได้น้องนี่ สงสัยเพื่อนคงโดนปอเต็กตึ๊งเก็บไปแล้ว” “เฮ้ย  กรูยางม่ายตาย” แล้วเราสามคนก็หัวเราะพร้อมกัน “เอ่อ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะครับพี่ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ” ว่าเสร็จโปรก็เดินออกไป แต่ผมเห็นก่อนที่โปรจะข้ามประตูไป เขาหันหน้ามายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มเดียวกันที่ผมชอบมากที่สุด “หนึ่ง แกร้องไห้เหรอ” “ฮะ  อะไรนะ” “แกร้องไห้เหรอ” “เปล่านิ” “อย่าเลย เราก็เคยเห็นบ่อยๆ ตาแกแดงขนาดนั้น ไม่มีใครรู้ก็เหลือเกินละ” “....” ผมเงียบแล้วก้มหน้าลงไป พูดอะไรไม่ถูก “มีเรื่องอะไรเหรอวะ บอกเราได้นะ” เพื่อนผมคนนี้เราคบกันมานานจนเขาแทบจะรู้ทุกเรื่องที่ผมเป็นที่ผมทำ ถ้ามีอะไรแปลกไปแม้แต่นิด มันก็จับได้เสมอ “คือ...โอ๊ต...” “ไอ้โอ๊ตทำไมอีก นี่มันยังมาหาเรื่องแกอีกเหรอ” “เปล่า พอดีไปเจอบนรถเมล์” “มันมาทำอะไรแถวนี้ ไหนว่าตามแฟนมันไป...” เพื่อนผมหยุดพูดเมื่อมองหน้าผม แล้วเห็นผมทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง “มันอยู่ไหน เดี๋ยวเราจะไปเคลียร์กะมัน” ผมส่ายหัว ถึงอย่างไรผมก็บอกอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ตอนที่ผมเลิกกับโอ๊ตใหม่ๆ เพื่อนผมแต่ละคนก็รู้ครับต่างก็ช่วยกันปลอบผม แต่รูมเมทของผมนี่ไม่ปลอบเปล่า เหมือนเพื่อนคนอื่นของผมไปสืบเรื่องแฟนใหม่ของโอ๊ตว่ามีเรื่องนอกใจแล้ว รูมเมทของผมคนนี้ล่ะครับเอาเรื่องไปบอกกับโอ๊ต ก็เลยทำให้เพื่อนผมคนนี้มีเรื่องชกต่อยกับโอ๊ตเลยทีเดียว “มันรู้แล้วยังเรื่องแฟนของมัน” “คง...รู้แล้วมั้ง” “มันคงจะอยากกลับมาหาแกอ่ะสิ” ผมไม่ตอบเพียงแต่ก้มหน้า รูมเมทผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คนอย่างนั้น อย่าไปสนใจเลย” ไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เบอร์ของโปรนั่นเองที่โทรเข้ามา “พี่หนึ่งเป็นไงบ้าง” “อ่า ก็สบายขึ้นเยอะแล้ว” “วันนี้รีบนอนนะพี่” “ครับ ครับ” “แล้วก็...” “หือ  อะไรเหรอ” “แล้วก็ฝันดีนะครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ ผมจะไปรับที่หอ” “อืมๆครับ ได้ๆ” แล้วเราก็วางหูกันไป เจ้ารูมเมทของผมก็ยังบ่นถึงเรื่องโอ๊ตไม่เปลี่ยน ผมเองก็พยายามไม่คิดอะไรมากมายไปอีก ผมจัดการธุระตัวเองเรียบแล้ว แล้วก็นอน ก่อนนอนครั้งนี้ผมไหว้พระกราบหมอนเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมอธิษฐานขอให้ทุกอย่างดีขึ้น ขอให้ผมอย่าได้เจอเรื่องที่ไม่ดีอีกต่อไปเลย สาธุ..... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 23:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ 13/1 เช้าวันหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับผม ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติให้มากที่สุด แต่ใจก็ยังกลัวๆว่าจะต้องเจอกับโอ๊ต อีกครั้ง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ผมพยายามที่จะไม่คิดเกินเลยไปกว่านั้น ผมทำธุระสวนตัวเรียบร้อยและลงมาจากห้อง วันนี้โปรบอกว่าจะมารอผมที่หอ แต่ผมมองจนทั่งแล้วยังไม่เห็นโปรแม้แต่เงา  ผมยืนเราโปรอยู่ที่ข้างถนนหน้าหอ รออยู่หน้ารถยนต์สีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าหอผม ผมรอโปรอยู่ได้สิบนาที ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเสียแล้ว เพราะทุกทีเป็นเวลานี้เป็นเวลาที่ผมจะไปเจอโปรที่ ป้ายรถเมล์ประจำ ทันใดนั้นรถที่จอดอยู่ข้างผมก็สตาร์ทเครื่องขึ้น ผมจึงหลบเข้ามาริมถนนมากขึ้น เพื่อที่จะให้รถคันนั้นได้ขับผ่านไป แต่รถคันนั้นกลับบีบแตรพร้อมเปิดไฟใส่ผม นี่ผมยังหลบรถไม่พออีกเหรอครับนี่? ผมหลบเข้าข้างทางเข้าไปอีกแต่รถคันนั้นก็ยังทำเหมือนเดิม ตอนนี้ผมรู้สึกอารมณ์เสียมาก คิดว่าแค่นี้รถก็น่าจะไปได้แล้ว ในที่สุดผมเลยเลยผ่าหน้ารถแล้วเดินอ้อมไปหลังรถให้รู้แล้วรู้รอด ตอนที่ผมเดินผ่านด้านขนขับนั้น กระจกรถได้ลดลง “นี่เพ่ คนนั่นเค้าต้องนั่งอีกด้านไม่ใช่ด้านนี้ค๊าบ หรือว่าเพ่จะขับเองค๊าบบ” ที่ไหนได้เจ้าตี๋โปรนี่เอง ผมแปลกใจมากที่โปรอยู่ในรถ และเป็นคนขับเสียด้วย “รถคันนี้ไม่ง้อลูกค้าน๊ะค๊าบ ไม่ขึ้นมาผมจะไปละน๊ะค๊าบ” ผมจึงต้องเดินไปขึ้นรถที่ฝั่งคนนั่งโดยทันที  พอขึ้นรถผมก็เห็นได้ว่ารถคันนี้มีการแต่งมาอย่างดี มีจอ LCD ติดที่หน้าคนขับและด้านคนนั่งทั้งหน้า – หลัง มีเครื่องเล่น DVD และอีกสารพัดที่ผมบอกไม่ถูก “ว่างๆเอาหนังโป๊มาเปิดได้น๊ะค๊าบ” “เฮ้ย บ้า ใครจะทำ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” เจ้าตี๋โปรหัวเราะ จากนั้นรถก็เคลื่อนที่ออกจากหน้าหอผม มันออกไปหน้าปากซอยแล้วขับไปตามทางเดียวกับรถเมล์เจ้าประจำที่ผมกับ      โปรขึ้น “แล้วทำไมวันนี้ โปรขับรถมาล่ะ” “ก็บอกป๊าว่า ‘ป๊าขอรถ’ แค่นั้นป๊าก็โยนกุญแจมาให้” “เฮ้ย บ้าสิ  ทำไมง่ายขนาดนั้น” “ที่ง่ายเพราะบอกม๊าไปว่า ‘เดี๋ยวนี้กว่าจะรอรถเมล์กลับมาบ้าน มาติวกับพี่พจน์ แล้วก็ไปเรียนพิเศษอีก เสียเวลาตายเลย’ ม๊าเลยบอกป๊าว่าให้รถผมใช่ ป๊าเลยให้มานี่ล่ะ” “แล้วนี่ เรามีใบขับขี่แล้วเหรอ” “ยังไม่มี” โปรตอบแบบไม่สะทกสะท้านอะไร “อ้าว แล้วถ้าถูกตรวจล่ะ” “ก็ยัดสิค๊าบ” “เวร!!” ผมสบถออกมา “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ล้อเล่นน่ะค๊าบ ผมมีแล้วใบขับขี่ ที่บ้านปลูกไว้หลายต้น จะเอากี่ใบดีล่ะค๊าบ” “แล้วตกลงนี่มีไหม” “หึหึหึ จะเหลือหรือค๊าบ ผมยังสิบเจ็ดเองยังเล็กอยู่” “อ้าวแบบนี้ก็” “ก็ไม่ต้องห่วงอะไรค๊าบ อย่างอื่นโตหมดแล้วค๊าบ” “นี่ เจ้าโปร!!” ผมเริ่มพูดเสียงแข็ง “ก็จะระวังๆค๊าบ ไม่ต้องห่วง” (น้องๆทั้งหลายอย่าทำตามโปรนะครับ ไม่เท่ย์หรอกครับอัตรายต่อชิวตและทรัพย์สินของคุณพ่อคุณแม่ครับ ที่สำคัญผิดกฎหมายครับ) ผมมองหน้าโปรสักพัก เหมือนโปรจะอมยิ้มไปตลอด ไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรแน่แต่ผมกังวลเรื่องจะโดนตำรวจจับมากกว่าครับ “แต่ว่าตอนเย็นไม่ต้องห่วงน๊ะค๊าบ ผมจะยังบริการพี่อยู่” “อ้าวแล้วไม่ติวกับหมอพจน์เหรอ” “ติวสิค๊าบ แต่ผมจะให้มาติวที่โรงเรียน พอดีเพื่อนมันก็อยากติวกับพี่พจน์เหมือนกัน” โปรเองก็ขับรถไม่เร็วมาก สงสัยกลัวผมจะว่าเอามั้งครับ โปรขับผ่านหน้าโรงเรียนของโปรเองไปแล้วตอนนี้ก็ใกล้ที่ทำงานผมทุกที “พี่ เย็นนี้ก็มารอผมที่ป้ายนะ ผมจะมารับ” “เอางั้นเลยเหรอ นี่พี่ต้องช่วยค่าน้ำมันเท่าไหร่” “ไม่เอาอะไรมาก ขอเป็นตัวพี่แทนละกัน ได้ไหม” พูดเสร็จโปรก็หันมาทางผม พร้อมยั๊กคิ้วให้ “นี่ๆ  พอเลย มองไปข้างหน้าพอละ เดี๋ยวไปชนรถคนอื่นเค้าจะแย่เอา” “ค๊าบบบบบบบ” ในที่สุดก็ถึงหน้าที่ทำงานผม ผมก็ได้ลงจากรถโดยสวัสดิภาพ ก่อนลงก็ไม่วายจะบอกให้โปรขับระวังๆเพราะตอนเช้ารถมักจะเยอะยิ่งตอนกลับรถนี่ ผมว่าน่ายิ่งกลัว ผมมองรถของโปรจนมันไปสุดสายตาจึงค่อยเดินขึ้นที่ทำงาน บนที่ทำงานก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ที่แปลกหน่อยคือวันนี้ผมมาค่อนข้างเช้ากว่าใคร คงเพราะมารถของโปรนี่เอง ไม่ต้องแวะจอดรับคนตามป้ายเหมือนขึ้นรถเมล์ ผมเริ่มเคลียร์งานที่ค้างจากเมื่อวานได้สักครู่โจก็เดินขึ้นมา “ว่างาย วันนี้มาเร็วนะนี่” “อืม” ผมตอบสั้นๆ แต่หน้าผมก็ยังก้มดูเอกสารบนโต๊ะอยู่ “เฮ้ย นอกใจเด็กมันแล้วเหรอ?” “นอกใจอะไร” ผมหันมาถามโจด้วยสีหน้างงๆ “ตอนเค้าเลี้ยวรถเข้าตึกเห็นอยู่ ว่าแกน่ะมีคนมาส่ง แหม่ๆๆ รถราคาแพงซะด้วยนะเนี่ย  เสี่ยไหนมาส่งล่ะ” “ก็เสี่ยโปรอ่าสิถามได้” “ฮ๊ะ อะไรนะ  ใครเสี่ยโปร” “ก็เจ้าโปรนั่นแหละ” “เฮ้ย ไอ้ตี๋นั่นน่ะนะ มันมีรถขับมาเองด้วยเหรอ” “ก็เพิ่งรู้เหมือนกันนี่แหละ” “แสดงว่าบ้านมันคงมีกะตังค์น่าดู” ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ดูหน้าโจแล้วก็พอจะเดาออกได้ว่ามันจะพูดอะไรต่อไป คงว่าผมได้แฟนรวยล่ะสิท่า “อิจฉาโว้ย คนรวย ทำอะไรก็ดีไปหมด” “ถ้าอยากรวยก็รีบกลับไปนั่งโต๊ะแล้วทำงานเสียให้เสร็จสิคะ คุณโจขรา  จะมายืนอิจฉาคนอื่นแล้วมันจะรวยรึคระคุณโจ” เสียงพี่จิ๊บดังมาแต่ไกล ไอ้โจก็รีบกลับไปนั่งที่โต๊ะมันทันที พี่จิ๊บเดินมาพร้อมถือแฟ้มสองสามอันมาวางไว้ที่โต๊ะของโจ “แหม่จริงๆเลยนะพวกแก เผลอไม่ได้เป็นอู้ นี่เมื่อกี้พี่เห็นฝ่ายบุคคลเค้าเดินมา ไม่รู้เห็นแกหรือเปล่า ถ้าเห็นนะคราวนี้ชั้นไม่ช่วยแกแน่ๆเจ้าโจ” “พี่จิ๊บแล้วนี่อะไรเหรอครับ” โจชี้ไปที่แฟ้ม “ก็งานแกอ่ะสิ!! นี่พี่แก้ให้ไม่ไหวละ ไปดูเอาเองว่าแก้อะไรบ้าง” แล้วโจก็เปิดดูแฟ้ม แรกๆก็เปิดดูทีละแผ่น แต่ต่อมาก็ดูแผ่นถัดไปอย่างรวดเร็ว “พี่จิ๊บอย่าบอกนะว่า..” “ช่ายแล้ว แกใส่ผิดช่อง หมดนี่เลย ดีนะที่ชั้นเอะใจตรวจก่อนไม่งั้น...แกหัวขาดแน่!!” ว่าเสร็จพี่จิ๊บก็เดินเข้าห้องทำงานทันที “เอ้อ คุณโจคะ ขอวันนี้นะคะ” เสียงพี่จิ๊บยังตามมาอีกครั้ง นั่นทำให้ไอ้โจแทบเป็นบ้า มันเอามือกุมหัวแล้วสบถเบาๆ ผมเห็นแล้วก็ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีน่ะครับ แต่วันนั้นทั้งวันดูเหมือนโจจะขยันเป็นพิเศษจนต้องฝากผมซื้อข้าวขึ้นมาให้ รวมถึงโทรไปเลื่อนนัดกับน้องต้อมที่มันนัดกินข้าวด้วยกันเย็นนี้ด้วย(น้องต้อมโวยวายนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไร) ผมเองก็ช่วยงานโจบ้างนะครับก็ช่วยเท่าที่ทำได้แต่งานของโจกับผมก็ชั่งจะต่างกันเหลือเกิน ( โจเป็นการเงินน่ะครับ มันจบบัญชีมา แต่ผมเป็นพวกดูแลการตลาดเลยจะไม่ค่อยรู้เรื่องงานของมันเท่าไหร่นัก) จนถึงตอนเย็นใกล้เวลาเลิกงานแล้ว ผมก็ยังเห็นโจแก้งานอยู่ “นี่ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” “ใกล้ละๆ อีกไม่กี่แผ่น กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” “อืม งั้นกลับก่อนนะ กลัวโปรจะรอนาน” “อ่าจ้า รีบไปนะเดี๋ยวเสี่ยน้อยๆจะหนีไปหาคนอื่นก่อน” ขนาดแก้งานจนหัวหนุมมันก็ยังไม่วายมากัดผมอีกจนได้ “เอ้อ เมื่อกี้น้องต้อมฝากมาบอกว่า ถ้ามาไม่ทันห้าโมงครึ่ง ไม่ต้องเข้าห้องนะโจ” “อะ ไอ้.... แมว...น้อย...บ้า!!!” ไม่อยากจะบอกว่าผมโกหกโจน่ะครับ ก็ดันมากัดผมเองนิ ที่จริงผมเลื่อนนัดให้แล้วครับ ผมเดินลงมาที่ป้ายรถเมล์หน้าที่ทำงานผม สงสัยว่าโปรจะยังติวไม่เสร็จ เพราะนี่ก็ห้าโมงกว่าแล้ว ผมยังไม่เห็นรถโปรแม้แต่เงา จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 23:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนที่ 13/2 ผมรอจนเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มา ดูท่าโปรคงเบี้ยวผมแล้วล่ะครับ ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากะว่าจะโทรไปหาโปรแต่แล้วผมก็เปลี่ยนใจเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม เมื่อเห็นรถเมล์สายประจำผมเข้ามาจอดที่ป้าย ผมขึ้นไปบนรถผมนั่งที่ประจำริมหน้าต่างเหมือนเดิม เหม่อมองไปที่ข้างทางแต่ผมก็ใจหายเมื่อคิดว่าถ้าป้ายหน้าโอ๊ตขึ้นมาบนรถอีกล่ะ แล้วผมจะทำอย่างไรดี? ผมกำลังคิดมากเรื่องโอ๊ตอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมรีบเอามันออกมาจากประเป๋ากางเกงกดรับอย่างรวดเร็วเพราะเกรงใจคนอื่นในรถครับ “สวัสดีครับ” “เพ่ ลงจากรถมาเดี๋ยวนี้เลยนะ หรือจะให้ผมขับตามไปถึงหอ” “อ้าว ขับตามรถพี่มาเหรอ” “เออสิ ลงมาเด๋วนี้เยยยยยยยยย” พอถึงป้ายต่อไปผมก็ลงมาจากรถ เจ้าตี๋โปรขับตามหลังรถเมล์คันที่ผมนั่งมาจริงๆด้วย ผมเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง ผมมองหน้าโปรนิดหนึ่งผมเห็นเหมือนโปรทำหน้าไม่พอใจ ผมก็เลยทำหน้างอนๆบ้าง ดูสิจะว่ายังไงเจ้าตัวดี ให้ผมรออยู่ได้เป็นนาน เราสองคนไม่ได้คุยกันเลยครับ จนรถจอดไฟแดง โปรก็หันหน้ามามองผม ผมก็หันไปมองหน้าโปร แต่ผมสังเกตเห็นว่าหน้าโปรเปลี่ยนจากหน้าโกรธๆแนอมยิ้มแทนก่อนที่จะหัวเราะออกมา “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ พี่ทำหน้าแบบนี้ตลกนะ” “หือ ตลกยังไง” “ก็ทำแก้มป่องๆไง” “ไม่ได้ป่องสักหน่อย” “เฮ่อ ๆ ๆ พอดีผมไปส่งพี่พจน์ เลยมาช้าหน่อย รอนานสิท่าเลยไม่อยู่รอผมเลย” “ก็ไม่เห็นจะโทรบอกนิว่าจะไปส่งหมอพจน์” “ก็นึกว่าพี่จะโทรมาหาผมนิ” “อ้าว เราคนจะผิดนัดเองนิไม่โทรเป็นคนมาล่ะ” “อ่าค๊าบบบบบ  ผมขอโทษค๊าบบบบ แล้วทีหลังจะบอกก่อนนะค๊าบ” “อืม ดีมาก ถ้ามีผิดนัดแล้วไม่โทรบอกก่อนอีก จะไม่คอยนะ” “อ๊า ใจร้ายยยยย นี่ คิดอยู่ว่ายังไม่ลงจากรถ จะชนให้จอดอยู่แล้วนะนี่” “เฮ้ยบ้าสิ” “ก็จะทำ” “เออนะ เวรกรรมจริงๆ” ผมกับโปรก็คุยกันในเรื่องที่ติวบ้าง เรื่องเพื่อนเขาบ้าง ผมได้ถามโปรเรื่องของอาร์ทดูเหมือนโปรจะไม่พอใจ แต่ก็ตอบมาว่า อาร์ทกับโปรก็ยังคุยเป็นปกติ “พี่ ผมรู้เรื่องระหว่างพี่กับอาร์ทแล้วนะ” “รู้ว่า...??” “ก็รู้แล้ว” จากนั้นผมกับโปรก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมสังเกตได้ว่าโปรขับรถออกไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปซอยหอผม “อ้าวนี่จะไปไหนเหรอ” “ไปเรียนพิเศษ” “อ้าว แล้วไม่ไปส่งพี่ที่หอเหรอ” “ส่งสิค๊าบ” “แล้วทำไมมาทางนี้” “ก็จะไปส่งหลังจากผมเรียนเสร็จแล้วไงค๊าบ” “เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่าจะให้พี่รอจนกว่าเราจะเรียนเสร็จ” โปรไม่พูดอะไรแต่หันหน้ามามองผมแล้วก็ยักคิ๊วกวนๆใส่ผม ในที่สุดรถก็ถึงแถวๆสยามสแคว ผมเพิ่งรู้ว่าโปร เรียนพิเศษแถวนี้เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยตามโปรไปถึงที่เรียนพิเศษเลยสักครั้งเดียว ในที่สุดรถก็จอดข้างหน้าร้านขายขนมร้านหนึ่ง “เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอในร้านนี้นะ มีเน็ตให้เล่น มีหนมให้กิน” “อ้าวแล้วนี่จะให้รอนานขนาดไหนล่ะ” “พี่อยากรอผมนานแค่ไหนก็ตามจายอ่าค๊าบ แต่ถ้าผมมาแล้วไม่เจอพี่ในร้าน มีเรื่องกันแน่ๆน๊ะค๊าบ” “จะมีเรื่องอะไร? เจ้าโปร” “ก็เรื่องบนเตียงงายล่ะค๊าบ” โปรพูดเสร็จก็เปิดประตูรถออกไป ผมก็ออกจากรถตาม โปรเดินนำผมไปในร้านที่โปรว่า ข้างในนั้นมีเหมือนอย่างที่โปรว่ามีอินเตอร์เน็ตให้เล่น มีขนมขาย ตอนนั้นคนไม่เยอะมากนัก โปรพาผมให้มานั่งที่หน้าคอมเครื่องหนึ่งแล้วบอกให้ผมรอแป๊บหนึ่ง ไม่นานเท่าไหร่โปรก็เดินมาพร้อมขนมกองย่อมๆ “นี่  เอาให้กินนะ ถ้าผมมาแล้วพี่ยังกินไม่หมด ผมจะป้อนใส่ปากพี่เอง” “เฮ้ย ใครจะไปกินหมดเยอะขนาดนี้” “ไม่รุ ผมไปละนะพี่ อีกสองชั่วโมงเจอกัน” อ้าว นี่ใจคอจะให้ผมรอถึงสองชั่วโมงจริงๆหรือนี่ โปรพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปนอกร้านทันที ผมเลยจำเป็นต้องนั่งรอโปรเพราะโดนมัดมือชกเสียแล้วนิครับ ผมก็เริ่มเปิดถุงขนมที่โปรซื้อมาหยิบมากินบ้าง แล้วก็เล่นอินเตอร์เน็ตไปผมได้คุยกับเพื่อนๆเก่าผมบ้างในอินเตอร์เน็ต ต่างก็ถามสารทุกข์สุขดิบซึ่งกันละกัน ผมเลยได้ปรึกษาเพื่อนๆในเรื่องของโอ๊ตที่เขาจะเหมือนขอกลับมาคบกับผมอีกครั้ง ใจจริงของผมแล้วก็ใช่ว่าไม่อยากกลับไปคบกับโอ๊ตนะครับ จริงๆแล้วโอ๊ตเค้าก็เป็นคนดีมากคนหนึ่งทีเดียว เพียงแต่.. ผมอาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุดของเขาเท่านั้นเอง เพื่อนๆผมสรุปความว่าให้ผมลองนึกถึงอนาคตว่าถ้ากลับไปคบกับโอ๊ตแล้วนี่เหตุการณ์ที่เคยเกิดมาก่อนหน้าจะเกิดซ้ำอีกหรือไม่ แล้วใจผมเองยอมรับได้ไหมถ้าจะไม่นึกถึงตอนที่เขาทิ้งผมไป ผมเล่าเรื่องของโปรให้ฟังด้วยนะครับ เพื่อนผมหลายคนก็เตือนผมด้วยความหวังดีว่า โปรนั้นยังเด็กมีโอกาสสูงที่เขาจะไปหาคนอื่นได้ ถ้าผมยิ่งถลำใจให้โปรไปลึกเท่าใด ผมก็ยิ่งเจ็บเท่านั้นถ้าหากว่าเรื่องที่เพื่อนเตือนผมมานั้นเป็นเรื่องจริง เมื่อผมลองมานั่งนึกๆดูแล้ว ผมเองก็ยังรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงตอนที่โอ๊ตถามคำถามผม ก่อนที่โอ๊ตจากผมไป แม้ว่าตอนนี้จะผ่านมานานแล้ว แต่ผมก็ยังจำได้ไม่เคยลืม เรื่องของโปร..ด้วยความเป็นเด็กของเขา ทำให้ผมกลัวด้วยเหมือนกันว่า ถ้ามอบใจให้โปรหมดแล้ว จะมีสิ่งใดมารับประกันได้ว่าโปรจะไม่ทิ้งผมไปไหน ที่จริงนี่ก็ครบสัญญาที่ผมกับโปรตกลงกันแล้ว แต่ผมก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะเรียกโปรว่า ‘แฟน’ ได้เต็มปากหรือยัง “อ้าวเพ่ กินหนมเกือบหมดเลย ใจคอจะไม่เหลือให้เลยเหรอไง” ผมหันไปทางต้นเสียง เจ้าตี๋โปรเดินมานั่งข้างผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้สิครับนี่ “แล้วนี่คุยกับใครอ่ะ กิ๊กไหน” “กิ๊กบ้าอะไร เพื่อนทั้งนั้น” “อ่ะขอให้เจง” เจ้าตี๋โปรพูดไปก็กินขนมที่ผมกินเหลืออยู่ไป ดูท่าจะหิวมากจริงๆ โปรก้มหน้าก้มตากินไม่สนอะไรเลยในที่สุดขนมห่อสุดท้ายก็หมด “โอ้ยยยยยยย” “เป็นอะไร” “หิววววววววววววววว” “นี่กินขนมหมดไปเยอะนะนี่ ยังหิวอีกเหรอ” “ก็หิวอ่ะ เพ่ๆ ป่ะกินข้าวๆ” “แล้วจะกินที่ไหน” “ผมรู้ที่อร่อยๆละกัน” ว่าเสร็จเราทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านไปโปรพาผมเดินไปแถวสยามพาราก้อน ลงไปชั้น L ที่นั่นมีร้านอาหารอยู่หลายร้าน แน่นอนว่าต้องราคาแพงแน่ๆ ผมพยายามคำนวนเงินในกระเป๋าว่ามีสักเท่าไหร่ เพราะนี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วสิ “เอาร้านนั้นแล้วกัน” โปรชี้ไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง คนค่อนข้างเยอะทีเดียว ผมกะจะบอกโปรว่าช่วงนี้ผมต้องประหยัดหน่อย แต่ท่าไม่ทันเสียแล้ว โปรเดินไปขอบัตรคิวกับทางร้านแล้ว โปรเดินกลับมาหาผมแล้วยื่นบัตรคิวให้ดู “อีกที่เดียว เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” “โปร...จะกินร้านนี้เหรอ” “ช่าย” “คือพี่...  ตอนนี้มันสิ้นเดือนแล้วนะ” “อ่อ นึกว่าเรื่องอะไร ผมจ่ายให้ก่อนก็ดะ  แต่ต้องเอามาคืนผมนะ” “อ่ะ  ได้เลย เดี๋ยวเงินพี่ออกจะเอามาคืนให้” “ไม่เอาเงินเพ่อ่ะ” “อ้าวแล้วจะเอาอะไร” “ก็เอา....” “เจ้าบ้า รู้นะว่าคิดอะไร” แล้วเจ้าตี๋โปรก็ทำตากลอกไปมาเหมือนเคย “อืม  เงินพี่ออกจะคืนให้ พี่สัญญา” “ไม่ต้องเลยๆ แค่พี่คนเดียว ทำไมผมจะเลี้ยงไม่ได้” “ก็เรายังไม่มีเงินเดือนนิ ยังขอแม่อยู่เลยนะ” “เพ่ค๊าบ ผมน่ะ เรื่องนี้อย่าห่วง ต่อให้พี่ตกงานผมก็เลี้ยงเพ่ได้” “นี่ แต่มันไม่ดีนะ” “ถ้ารู้สึกไม่ดี พี่ค่อยคืนให้ผม แต่ผมไม่รับเป็นเงินพี่นะ” โปรพูดจบ พนักงานหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นนั้นก็เรียกชื่อโปรพอดี ผมกับโปรจึงเดินเข้าไปในร้านที่เค้าจัดไว้ให้ ผมสั่งอาหารมาไม่มากนัก อาจเป็นเพราะผมกินขนมที่โปรซื้อมาให้ตอนที่ผมรอโปรเรียนอยู่นั่นไปเยอะเลยไม่ค่อยหิว แต่โปรสิสั่งซะเยอะเลย จนผมกลัวว่าจะกินไม่หมด แต่ท้ายที่สุดมันก็หมดลงไปได้ ผมพยายามชวนคุยกับโปรตอนกิน แต่โปรก็ตอบเพียงแค่ ‘อือ’ ‘อืม’ ‘หึ’ แค่นั้นเอง โปรนี่สนแต่กินจริงๆ แล้วเราก็ทานเสร็จ โปรใช้บัตรเดบิตของเขาจ่ายเหมือนเดิม ผมถามว่าจ่ายไปเท่าไหร่ โปรก็ไม่ยอมบอก แถวขยำบิลทิ้งถังขยะอีกต่างหาก สงสัยกลัวผมเห็น “พี่ไม่เห็นจะกินบ้างเลยนะ” “ก็พี่กินขนมมาเยอะแล้ว เลยไม่ค่อยหิว  อีกอย่าง มาแย่งที่พี่สั่งกินด้วย แล้วจะให้พี่ไปแย่งเราทันได้ไง กินเร็วปานนั้น” “โอ้ยยยยยย  อิ่ม อิ่ม อิ่ม นั่งพักก่อนนะ” เราทั้งคู่เดินมานั่งพักตรงน้ำพุด้านนอกพาราก้อน ผมมองไปที่แสงไฟที่เขาทำประดับไว้ มันเหมือนแสงดาวที่กระพริบเป็นระยะๆ เสียงน้ำพุก็ดังเบาๆ ผู้คนเริ่มบางตาลงเพราะใกล้ถึงเวลาปิดห้างแล้ว ผมมองไปบนท้องฟ้า นี่ผมมาอยู่กรุงเทพฯนานขนาดไหนแล้วนะ ที่บ้านผมจะเป็นอย่างไรบ้าง เพื่อนๆผมตอนที่เรียนด้วยกัน คุณพ่อ คุณแม่ และใครรวมถึงอะไรอีกหลายอย่าง ในตอนนั้นเองโปรก็เอามือมาจับที่มือผม ผมมองหน้าโปรทำหน้าแปลกใจ “ผมรู้ว่าพี่จะว่าอะไร แต่ตอนนี้ผมว่าคงได้เวลาแล้ว” ผมและโปรมองตากันและกัน ผมพูดเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมก็พูดไม่ออก “ตอนนี้ผมนับเวลาที่คบกันเป็นเดือนแล้ว...แล้วผมอยากรู้ว่า ตกลงแล้วพี่...” “อืม...” ผมตอบสั้นๆ  ซึ่งสั้นจริงๆ “ที่ผมขอรถป๊ามาแล้วให้พี่รอผมช่วงเรียนพิเศษ เพราะเป็นห่วงพี่ กลัวว่าพี่จะเป็นอะไรตอนที่ผมไม่ได้อยู่ด้วยอีก ผมเป็นห่วงแฟน” ผมแปลกใจที่โปรเรียกผมว่าแฟน นี่เป็นครั้งแรกที่โปรเรียกผมว่าแฟน “ผมคิดว่าคงไม่เร็วไปใช่ไหม ที่จะเรียกพี่ว่าแฟน ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าพี่คิดกับผม..” “....” ผมยังเงียบอยู่ ผมยังไม่รู้ว่าจะตอบอะไรไปดีไหม ตอนนี้ผมทั้งตื่นเต้นและสับสนมาก เสียงน้ำพุก็เงียบลง “ผมขอสัญญา ว่าจะไม่มีวันจากพี่ไปไหน ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไรก็ตาม ผมจะทำให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายอย่างผมจะทำได้....” ผมลุกขึ้นจากตรงนั้น โดยยังไม่ได้พูดอะไร โปรก็ลุกเดินตามมาผมมองไปที่หน้าโปร โปรหน้าเสียมากจนผมรู้สึกว่า นี่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ จะแกล้งคนที่ผมให้ใจเขาไปตั้งแต่ที่เค้าพูดสัญญากับผมได้อย่างไร “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ถ้าทำนะ พี่จะเลิกไม่เป็นแฟนเราละนะ” “พี่พูดว่าอะไรนะ” “ของดี มีน้อยใช้สอยประหยัดครับ”  ผมพูดเลียนแบบโปรที่ชอบพูดกับผมบ่อยๆ “พี่อ่ะ  แหม่บอกหน่อยๆๆๆ น๊า” “....ม่าย...” “น๊ะ น๊ะ นะครับ” “ไม่รู้ไม่ชี้” แล้วผมก็รีบเดินไปทันที เจ้าตี๋โปรก็ยังเดินตามถามผมอยู่เรื่อยๆ จนมาถึงที่รถโปรเปิดประตูให้ผมแต่เอามือกั้นไว้ไม่ให้ผมเข้าเสียอย่างนั้น “บอกผมก่อน ไม่งั้นผมไม่ให้ไปด้วย” ผมก็จะทำท่าแบบว่าไม่ง้อจะเดินออกจากรถ แต่โปรก็ดึงแขนผมไว้ “โห  ที่รักค๊าบ ขอร้องล่ะค๊าบ” ใช่ว่าจะพูดค่อยนะครับ โปรพูดค่อนข้างดังเลย ผมละอายคนแถวนั้นจริงๆ “ไปๆ ขึ้นรถก่อนะแล้วจะบอก” “ค๊าบบบ” ในที่สุดเราก็อยู่ในรถ โปรขับรถออกมาจากสยามสแคว ระหว่างทางโปรก็ยังให้ผมบอกอีกให้ได้ “เอ๊า โปรเป็นแฟนพี่” “ไม่อาว เอาเพราะๆดิ” “เฮ้อ....” “น่านะครับ ที่รัก” “โปรเป็นแฟนพี่ครับ” “ไม่เอา เป็นแฟนกัน อย่าเรียกตัวเองว่าพี่สิ” “โปร เป็นแฟน หนึ่ง ครับ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” โปรหัวเราะแล้วเอามือมาจับมือผมตลอด รถขับมาจอดที่หน้าหอผม ผมก็เก็บของจะลงจากรถ  โปรก็ฉุดมือผมแล้วดึกตัวผมไปที่เค้า ทันใดนั้นหน้าผมกับโปรก็อยู่ใกล้กันมาก จนผมได้ยินเสียงลมหายใจของโปร ตอนนี้ผมตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก และแล้วริมฝีปากของโปรก็ใกล้เข้ามาจนแนบชิดกับผม ผมหลับตาปี๋เพราะอายจนทำอะไรไม่ถูก เราอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ผมไม่รู้จนกระทั่งโปรเปลี่ยนมาจูบผมที่ดวงตา แล้วเลื่อนไปที่หน้าผาก จากนั้นโปรก็ปล่อยตัวผม เราจ้องตากันสักครู่ ความเงียบทำให้ผมได้ยินถึงเสียงของหัวใจตัวเองที่ยังคงเต้นรัวอยู่ “พี่ค๊าบ จะต่อรึไงค๊าบ ติดใจล่ะสิค๊าบ” “บ้า” ผมเลยรีบเก็บของแล้วลงมาจากรถก่อนปิดประตูโปรก็ยังบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับผมเหมือนเดิม ผมก็รับคำแล้วเดินกลับเข้าหอ ก่อนขึ้นไปบ้านห้องผมมองโปรขับรถออกไปจนสุดสายตาแล้วพูดกับตัวเองว่า ‘หาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้วนะ เจ้าหนึ่ง’ ผมนึกแล้วส่ายหัว แล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องของผม แต่ทำไมผมก็ยังอดอมยิ้มไม่ได้นะ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าหาเรื่องใส่ตัวแล้ว ก็ไม่รู้สิ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 23:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนที่ 13 เป็นลักกี้นัมเบอร์ครับ เลยยาวหน่อย ต้องแบ่งเป็นสองส่วนไม่งั้นเอาลงไม่ได้ ตอนนี้หวานสุดแล้วครับ แต่ก็มีหวานๆอีกนะครับ  คิคิ ฝากขอบคุณทุกๆท่านแทนผู้เขียนด้วยนะครับที่ให้ความกรุณาติดตามโดยตลอด ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ วันลอยกระทง 23:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น่ารักมาก   น้ำตาลเยิ้มจนมดไต่เลย  แหมถ้ามีแฟนน่ารัก ๆ กวน ๆ อย่างเจ้าโปรสักคนคงดีสิ  หึหึ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 25 พ.ย. 50 00:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สนุกมากครับ ชอบมากๆ อิจฉาหนึ่งอะ  อยากได้อย่างโปรซักคน รีบลงตอนต่อไปเร็วๆนะครับ จากคุณ : the last wizard of the century - [ 25 พ.ย. 50 05:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผมว่า คนอย่างเจ้าโปร นี่เป็นคนมีเสน่ห์ แต่น่ากลัว! แม้จะอายุยังน้อย แต่ดูช่ำชอง ปรู๊ดปรู๊ดไม่ใช่เล่น (สังเกตุจากคำพูดคำจาเวลาเกี้ยวผู้หญิง เอ๊ย ผู้ชาย แหะ แหะ..) จากคุณ : CHUMPLA - [ 25 พ.ย. 50 14:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หวานทีเดียวเชียว  55 จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 25 พ.ย. 50 15:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนที่ 14 เช้าวันเดิมๆ ผมก็ตื่นขึ้นมาเหมือนเดิมๆ ตามเสียงอาบน้ำของรูมเมทผม พอรูมเมทผมออกจากห้องน้ำ ผมก็เข้าต่อจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จออกมาก็ไม่เห็นรูมเมทเหมือนเดิม เพราะมันออกไปทำงานแล้ว ผมกินนมกับขนมปังที่ซื้อมาเตรียมไว้เพราะผมไม่ค่อยจะชอบทานข้าวเช้านัก บางทีก็จะมีคนมาแย่งผมกิน แย่งไม่แย่งเปล่า บางทีก็เอาส่วนของผมไปด้วยสิ ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น วันนี้เจ้าตี๋โปรคงมาจะมาแย่งขนมปังผมกินตามเคย ผมไปเปิดประตู ก็เห็นเจ้าตี๋โปรอยู่ตรงนั้น “หิว หิว หิว มีอะไรกินบ้างเนี่ย” ว่าเสร็จโปรก็เดินมาหลังตู้เก็บของ ตรงนั้นผมจะวางขนมปังเอาไว้สำหรับกินทั้งอาทิตย์เลยล่ะครับ “อ๊า ไส้ครีมอยู่ไหนๆ” พูดแล้วโปรก็มองในมือของผม ผมกำลังกินขนมปังไส้ครีมอันสุดท้ายอยู่ “จาเอา จาเอา จาเอา” “บ้าเหรอ ไม่ให้ กินไปแล้ว” “ก็จาเอาอ๊า” ว่าเสร็จเจ้าตี๋โปรก็จะมาคว้าขนมปังที่เหลือในมือผมไป แต่ก็หลบทัน ผมเอาขนมปังชิ้นที่เหลือคาบไว้ในปาก กะว่าเจ้าโปรคงไม่กล้ามาคว้าไป ที่ไหนได้โปรมาจับไหล่ผมจากด้านหน้า ทำตาซึ้งๆใส่ผม ผมก็คิดอยู่ว่าจะมาไม้ไหนแน่ ไม่ทันไรโปรก็เอาปากมากัดขนมปังที่ผมคาบอยู่ไปเฉย “เฮ้ย นี่ขนาดอยู่ในปากนะ ยังจะเอาไปกินอีก” “ถ้าไม่ให้ผมนี่ ก็กะจะไปเอาจากในปากพี่แล้วล่ะค๊าบ” นี่ก็เป็นเรื่องตอนเช้าหลังจากที่ผมกับโปรตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เหมือนว่าเจ้าตี๋โปรจะได้ใจขึ้นทุกวันเริ่มข่มเหงผมตลอด ไม่เว้นเรื่องกิน (ใช้คำแรงไปไหมครับนี่) จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกครับ อย่าคิดมากน่า วันนี้ผมก็ขึ้นรถไปกับโปรเหมือนเดิม โปรยังคงไปรับ – ส่งผมตลอด ตกเย็นถ้าผมไม่ติดงานอะไรก็จะรอโปรที่ร้านขนมเจ้าประจำที่สยามสแควเพื่อรอโปรเรียนพิเศษเสร็จ ช่วงนี้ผมทานข้าวเย็นกับโปรทุกวัน ผลัดกันออกค่าข้าวน่ะครับ บางทีก็หารกัน แต่โดยมากแล้วผมรู้สึกว่าโปรจะแย่งจ่ายเสียมากกว่า จนผมรู้สึกไม่ค่อยดีที่ต้องให้เด็กที่ยังไม่ได้ทำงานมาจ่ายค่าข้าวให้ แต่โปรก็ชอบบอกกับผมว่า “อย่าห่วงเลย มีพี่เป็นสิบคน ผมก็เลี้ยงได้” “จะเลี้ยงยังไง เรายังไม่ได้ทำงานเลยนะ” “คนรักกันต้องเชื่อกันสิค๊าบ” นั่นเป็นคำพูดที่โปรชอบพูดกับผมเสมอเวลาที่โปรทำอะไรให้ผมแล้วผมรู้สึกเกรงใจ ในที่สุดรถก็มาถึงที่ทำงานแล้ว ผมบอกลาโปรว่าเย็นนี้จะรอที่เดิม โปรก็รับปาก จากนั้นเมื่อโปรขับรถไปจนริบตาแล้วผมเลยขึ้นไปที่ทำงาน “ตั้งกะมีคนมารับมาส่งนี่ มาเช้าทุกวันเลยน๊ะ” เสียงเจ้าโจดังมาแต่เช้า “อืม ก็งี้แหละ คนมันรักกันอะไรๆก็ยอม” โจมันยังแซวต่อ “อ่อ คนรักกันยอมกันหรอโจ แล้วน้อง..” “ชู่~...” โจจุ๊ปากใส่ผม “แล้วแมวที่บ้านน่ะ ไม่เห็นค่อยจะยอมกันเท่าไหร่เลยนะ” “ก็แมวที่บ้านไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่น่ะ มันก็ต้องใช้กำลังกันบ้าง” “นี่เจ้าโจ ขนาดแมวที่บ้านยังยอมใช้กำลังสั่งสอน แล้วทำไมไอ้งานบนโต๊ะแกนี่ ไม่หัดใช้กำลังทำมันบ้างล่ะ” เสียงพี่จิ๊บดังมาจากห้องทำงาน พอดีห้องทำงานพี่จิ๊บอยู่ตรงข้ามโต๊ะผมกับโจพอดีน่ะครับ โจชอบมาคุยเล่นเสียมากเลยตกเป็นเป้าสายตาของพี่จิ๊บอยู่พอสมควร “โห.... พี่จิ๊บขอรับ กระผมเองก็ได้ทำสุดความสามารถแล้วนะขอรับ” “ย่ะ มาโบราณเชียว ไปๆๆ ไปทำงานกันได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเค้าจะหาว่าอู้งานกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง” “คร๊าบบบ” ผมกับโจประสานเสียงตอบ ตอนพักกลางวัน โจก็เอาปัญหาชีวิตระหว่างมันกับน้องต้อมมาคุยกับผมอีกแล้ว “เด็กบ้าอะไรเอาใจไม่ถูก เมื่อวานบอกอย่าง วันนี้เปลี่ยนใจอีกละ เค้าละเซ็ง” “เซ็งก็หาใหม่สิ” ผมตอบประชด “เฮ้อ  ได้ง่ายแบบนั้นก็ดีสิ” “อ้าวนี่แสดงว่าคิดจะเลิกกับน้องเค้าเหรอ” “เปล่า หมายความว่ากับน้องเค้า ได้มาง่ายๆก็ดีสิ รู้ป่ะกว่าจะตกลงเป็นแฟนกันนะ ต้องไปง้อมันตากฝนเป็นวัน กลับมาเป็นไข้เลย” “โห  อะไรจะขนาดนั้น” “ก็เพราะขนาดนั้นแหละ น้องเค้าเลยตกลงเป็นแฟนด้วย บอกว่าเค้าเป็นคนตั้งใจจริง” “แล้วตอนนี้ล่ะ” “ก็ยังตั้งใจอยู่โว้ย ลิ้นกับฟันก็มีบ้าง” “รู้อยู่แบบนี้แล้วจะบ่นไมวะโจ” “ก็จาบ่นให้แกฟังไง จะได้ไม่เหงาหู ไม่ดีเหรอ” ผมละเหนื่อยใจจริงๆ โจมาบ่นให้ผมฟังมากขึ้นทุกวันหลังจากที่มันเปิดเผยตัวว่าเป็นแฟนกับน้องต้อมให้ผมรู้ จนผมรู้สึกว่าถ้ามันมีเรื่องนักทำไมไม่เลิกกันให้รู้แล้วรู้รอดเลยนะ แต่กระนั้นผมก็เข้าใจโจนะครับว่าถ้าคนเรารักใครสักคน ต่อให้ทะเลาะกันขนาดไหนมันก็กลับมาเข้าใจกันได้อยู่ดี “แล้วนี่ไอ้เจ้าเด็กนั่นเป็นไงบ้าง แอบไปมีใครใหม่ยัง” “เอ้าไอ้นี่ ปากเสีย ยังรักกันดีโว้ย” “เออ ขอให้เป็นอย่างที่ว่าแล้วกัน พูดตรงๆนะหนึ่ง เค้าเห็นหน้าไอ้เด็กนั่นครั้งแรกก็รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่” “ไม่ถูกชะตายังไง” “มันกวนติง” ผมหัวเราะเมื่อเห็นโจทำหน้าพร้อมบอกว่าโปรนั้นไปกวนอวัยวะเบื้องล่างสุกของโจ “รู้ป่ะ ตอนที่เค้าถามว่ามันเป็นใคร รู้จักแกได้ไง มันตอบว่าไงรู้มะ” “จะรู้ไหมล่ะ” “มันก็บอกว่า ‘เพ่ แก่ขนาดดูไม่รู้อีกเหรอว่าผมกับพี่เค้าเป็นอะไรกัน’ ดูมันพูด” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ขนาดนั้นเลย” “รู้งี้ไม่ช่วยให้คืนดีสักก็ดีหรอก” “เอาน่า เด็กก็ตอบตามเรื่อง” “หาเรื่องอ่ะสิไม่ว่า ถ้าไอ้หมอนั่นที่มาด้วยกันไม่ตอบแทนดีดีด้วยนะ มีหวังวางมวยกันกลางตลาดแล้ว” “หมอพจน์เป็นคนบอกเหรอ?” “ช่าย ทำไมเหรอ” “แสดงว่าโปรคงบอกเรื่องเค้าให้หมอพจน์ฟังตั้งแต่แรกน่ะสิ” “งั้นเหรอ” โจทำท่ายักไหล่ไม่สนใจ แต่มันทำให้ผมต้องคิดว่าตั้งแต่ตอนนั้นโปรได้บอกคนอื่นเรื่องของผมเพราะอะไร ทั้งๆที่ผมห้ามบอกใครก่อนที่เราจะบอกเป็นแฟนกันแล้วแน่นอน แต่ผมก็หยุดความคิดไว้แค่นั้นเมื่อโจชวนผมคุยเรื่องน้องต้อมต่อ ตกเย็นผมเก็บของแล้วลงจากที่ทำงานปกติแต่คราวนี้โจเดินมากับผมด้วย เพราะยังปรึกษาเรื่องน้องต้อมอยู่ “ได้ผลแน่นะเว้ยวิธีนี้” “เออ ก่อนกลับก็ไปซื้อดอกไม้ไปง้อน้องเค้าซะ ถ้าอยากจะคืนดี  หรือไม่อยากก็ไม่ต้องทำอะไร เลิกกันไปเลย” “อ่าๆ แล้วจะลองดู แต่น้องมันจะง้อด้วยวิธีแค่นี้ พอเหรอวะ” “เออน่า ลองดูก่อน” “อืมๆ ไปก่อนนะเว้ยหนึ่ง ขอบใจมาก” “บาย แล้วเจอกัน” ผมแยกกับโจที่ใต้ตึก โจเดินไปที่จอดรถของที่ทำงานน่ะครับ ส่วนผมก็เดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้าที่ทำงานเหมือนเดิมเพื่อที่จะรอโปรมารับ วันนี้ไม่รู้ผมออกมาเร็วไปหรือเปล่า เพราะออกมายังไม่เจอโปร เดี๋ยวนี้โปรไม่ต้องไปส่งหมอพจน์แล้วครับ เพราะหมอพจน์กลับกับเพื่อนของโปรที่เอารถยนต์มาสงัสยโปรจะขอร้องเพื่อนเขาให้ช่วยส่งหมดพจน์ให้น่ะครับ เพื่อที่จะมารับผมได้ทันเวลาเลิกงาน ผมรออยู่ได้สักพักก็ยังไม่เห็นมีวี่แววของโปร ผมมองไปรอบข้างก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเดินมาทางด้านหลังผม ผมหันหลังไปดู แต่เมื่อผมเห็นหน้าคนๆนั้นแล้ว ผมก็ต้องรับหันกลับ รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก “หนึ่ง” ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อผม ผมรู้ว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้ “หนึ่งครับ” ผมก็ยังไม่หันไปตามเสียงนั้น “หนึ่งครับ ผมขอคุยอะไรด้วยนิดนึง ได้ไหมครับ” ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้าลง “ที่ผมมานี่ เพราะผมมีเรื่องอยากจะบอกหนึ่งน่ะครับ..” เสียงของเขายังคงฟังดูนุ่มและลึกอยู่เหมือนเดิม “และก็ ตอนนี้ผมเลิกกับ ‘เค้า’ แล้วนะครับหนึ่ง มันเป็นตามที่เพื่อนหนึ่งบอกผมทั้งหมดผมรู้แล้วครับว่าผมผิด ตอนนี้... ผมอยากจะเริ่มต้นใหม่ครับหนึ่ง” ผมยังคงไม่หันหน้าไปทางโอ๊ต ผมกอดกระเป๋าสะพายผมแน่น ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตื้อไปหมด นี่กำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ “ผมอยากจะให้เรากลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง...จะได้ไหมครับ...” ผมเม้มปากแน่น ก่อนที่จะตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป “โอ๊ต  ตอนนี้...คงจะไม่ได้แล้ว  ผม....” “ผมรู้แล้วครับว่าหนึ่งมีแฟนใหม่แล้ว อาร์ทมันบอกผมมา...ผมแค่.... เป็นห่วง เพราะว่าเด็กนั่น.. คือ กลัวว่าหนึ่งจะ..” “คงไม่ต้องห่วงอะไรหรอกครับ เพราะผมคิดว่าผมเองดูแลพี่หนึ่งได้ดีกว่าพี่แน่นอน” เสียงนั่นดังมาจากอีกข้างหนึ่งของผมผมหันไปตามเสียง โปรยืนอยู่ตรงนั้น “และผมจะไม่มีวันจากพี่หนึ่งเด็ดขาด ไม่ว่าต่อไปผมจะเจอใครอีกกี่คนก็ตาม” คำพูดนั้น เหมือนจะบาดลึกลงไปในใจของใครบางคน ทำให้เขาคนนั้นสะอึกได้อย่างเห็นได้ชัด “แต่พี่คิดว่า สักวันเราอาจจะเจอคนอื่นอีกมาก อาจทำให้เราเปลี่ยนใจก็ได้นะ อายุเรายังน้อย มีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ” “ตอนนี้และตอนไหนๆผมก็รู้อย่างเดียวล่ะครับ ว่าผมรักพี่หนึ่ง” ผมมองหน้าโปรทันทีที่สิ้นเสียง ผมไม่เคยได้ยินโปรบอกรักผมตรงๆต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะจากคำสัญญาที่จะรอเวลาที่เหมาะสมหรือเราเองก็ไม่ได้พูดบอกรักกันเป็นปกติเหมือนโจกับต้อม “น้องพูดง่ายไปไหม” โอ๊ตถาม “ผมขอเอาชีวิตผมเป็นประกันครับ ถ้าวันไหน... พี่หนึ่งเป็นอะไรไป ผมก็จะ” “อย่าพูดเลย........อย่าพูดอะไรที่..ไม่ดี” ผมพูดแทรกขึ้นมา “โอ๊ต เรื่องของเรา หนึ่งดีใจมากนะ ที่เราเคยมีช่วงเวลาที่ดีต่อกันมา หนึ่งขอบคุณมาก ชีวิตหนึ่งคงไม่เจออะไรดีเท่นั้นอีกแล้ว แต่โอ๊ต ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เราก็เป็นสิ่งที่เปลี่ยนไป...  เรา...” “อ่อครับ” โอ๊ตตอบผม แล้วเดินไปหาโปร “อย่างไงพี่ฝากหนึ่งด้วยนะ ถ้าวันไหนหนึ่งเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะขอคืน” “ไม่ต้องห่วงครับ มันจะไม่มันวันนั้นแน่นอน” โปรตอบทันควัน “แล้วพี่จะคอยดู” “หนึ่ง โอ๊ตสัญญา ไม่ว่าตอนไหนโอ๊ตก็จะรอหนึ่งเสมอ ตอนนี้โอ๊ตขอแค่หนึ่งยกโทษให้กับเรื่องที่แล้วๆมา จะได้ไหมครับ” “อืม ผมลืมเรื่องไม่ดีละหว่างผมกับคุณไปหมดแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผมคนหนึ่ง” โอ๊ตยิ้มออกมาให้ผมเห็น ตอนนั้นเองโปรเดินมาข้างๆผมแล้วบอกกับผมว่าสายแล้ว เขาจะไปเรียนพิเศษไม่ทัน โปรจับแขนผมแล้วดึงให้ไปกับเขา ผมมองไปทางโอ๊ต เค้าก็ยังคงยิ้มเสมอ เป็นรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย ผมยังจำได้ถึงช่วงเวลาที่เรามีสิ่งดีๆให้ต่อกันรอยยิ้มนั้นเป็นกำลังใจให้ผมเสมอ แม้แต่ตอนนี้ถึงแม้ผมกับโอ๊ตจะเป็นเพียงเพื่อนกัน แต่ผมก็จะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้ในใจเสมอและตลอดไป โปรจูงแขนผมมาจนถึงรถซึ่งจอดหลบไว้ไม่ไกลจากป้ายนัก “ผมต้องมาจอดแถวนี้ เพราะหน้าที่ทำงานพี่เค้าห้ามจอดตลอดแนว ดีนะที่ผมมาทัน ไม่อย่างนั้นผมคงเสียแฟนผมไปแน่เลย” “ขนาดนั้นเลยเหรอ” “อ้าว ผมก็หวงของผมน๊ะค๊าบ” “งั้นเหรอๆ” ผมตอบพร้อมทั้งทำตากลอกไปมาเลียนแบบโปรที่เคยทำกับผมบ่อยๆ “นี่เพ่ คิดจะหวงผมบ้างเปล่า” “...” ผมเงียบนึกคิด “ถ้าหากมีคนมาจีบผ๊มบ้างนี่จะทำเหมือนที่ผมทำวันนี้ไหมค๊าบ” “ไม่มีทาง” “อ้าว ทำไมอ่า ไม่รักผมเหรอ” “เปล่า ที่ไม่ทำเพราะพี่เชื่อว่าเราคงจะไม่ใจร้ายทำร้ายพี่อย่างนั้นแน่” “แน่ขนาดนั้นเลยเหรอค๊าบ” “ก็แล้วใครกัน ที่บอกว่าจะเอาชีวิตเป็นประกันล่ะ” ผมพูดแล้วโปรก็ทำตากลอกไป ผมเองก็เลยหัวเราะท่าทางของโปรแล้วเอามือไปลูบหัวโปรเบาๆ แล้วก็รู้สึกว่าวันนี้โปรจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าทุกวัน เอ...หรือว่าผมคิดไปเองนะครับ? รถของเราเดินทางออกจากหน้าที่ทำงานผม มันเคลื่อนไปตามทางเส้นเดิมเหมือนทุกวัน แต่สิ่งที่ต่างไปคือความเชื่อใจที่ผมมีต่อโปรนั้นมีมากขึ้นอีกเยอะเลยล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 50 22:42:59 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 พ.ย. 50 22:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขออัพเพียงตอนเดียวนะครับ ขอขอบคุณครับแทนผู้เขียนด้วยนะครับที่ทุกๆท่านชอบครับ ปล.เรื่องของแฟนเก่าของหนึ่งนั้น ยังมีเรื่องมากกว่านี้อีกครับ แปลกดีนะครับทำไมคนเราเมื่อผิดหวังจากสิ่งที่เราเคยหวังมากที่สุด พอหันกลับมาเจอสิ่งที่เราเคยทิ้งมันไปแล้ว มันกลับมีค่าขึ้นมาทันที?? จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 พ.ย. 50 22:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาทันอัพเรื่องแล้ว^^ จะมาบอกว่าผมจะมาอ่านอีกทีก็วันเสาร์หน้า  รวดเดียวเลยนะครับ แล้วเจอกันใหม่สุดสัปดาห์น่อ  ^o^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 25 พ.ย. 50 23:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนที่ 15/1 เย็นวันศุกร์หลังจากเลิกงาน ผมกับโปรก็พากันไปห้างแห่งหนึ่งแถวๆงามวงศ์วาน วันนี้โปรไม่มีเรียนพิเศษและเป็นวันที่โปรเรียร ร.ด. ด้วยในช่วงเช้าวันนี้จึงมารับผมได้เร็ว วันนี้ผมกับโจขออนุญาตพี่จิ๊บกลับก่อนเวลา “นี่แกสองคนเป็นอะไร ทีจะไปก็ไปหมดเลยทิ้งพี่ไว้คนเดียว” “แหม่ เจ้านายขอรับ กระผมขอออกก่อนเวลาแค่ชั่วโมงเดียวนี่ มันทำให้ยอดขายของบริษัทเราลดลงขนาดนั้นเชียวรึขอรับ” “สำคัญตัวผิดแล้วล่ะค่ะคุณโจ ที่ชั้นพูดนี่เพราะว่าชั้นต้องมาทำแทนแกทั้งสองคนนี่แหละ” “นะครับพี่จิ๊บ แล้ววันจันทร์ผมจะมาเคลียร์ให้หมดเลย” ผมบอกกับพี่จิ๊บ “จ้า สำหรับหนึ่งน่ะพี่ไม่ห่วงหรอก แต่... ไอ้โจ เนี่ย  พี่ล่ะกลุ้มใจ” “พี่จิ๊บขอรับ กระผมขอรับรองด้วยเกียรติของลูกเสือที่เรียนมาเลยนะขอรับ ว่าจันทร์นี่ เรียบร้อยเรไรแน่ขอรับ” “เออ  ไปเลยๆ ชั้นล่ะเซ็งกับพวกแกจริง” “แล้วเจอกันครับพี่” ผมว่าเสร็จก็ลงมาใต้ตึกพร้อมกับโจ ก่อนแยกกันก็ไม่ลืมที่จะนัดแนะกันอีกครั้ง “วันนี้สองทุ่มนะเว้ยหนึ่ง” “อ่อ ให้ไปสองทุ่มใช่มะ ได้ๆ” “ม่ายช่ายยยยยย  เริ่มสองทุ่มดิ เดี๋ยวไม่ทันพอดีมาสองทุ่ม” “เออๆๆ แล้วทำไมต้องมาร่วมกระบวนการกับแกด้วยนะนี่” “ก็นะ  เพื่อเพื่อนสุดที่รักคนนี้ ไม่ได้รึงายย” “จ้า  เพื่อเพื่อนสุดที่ร๊ากก ได้ซาเหมอ” ผมพูดประชด แล้วผมก็ทวนของที่โจฝากซื้อ ก่อนที่เราจะแยกกัน จากนั้นผมก็ไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอโปร แต่นี่ไม่ต้องรอเลยครับ โปรมารอผมก่อนแล้วตามที่ผมโทรบอก บนรถผมกับโปรคุยกันในเรื่องคืนนี้ “ไม่รู้จะทำเป็นความลับไปทำไม ผมว่าเค้าน่าจะรู้อยู่แล้ว ก็วันนี้วันอะไร” “แต่ว่าน้องต้อมเค้าคนขี้งอนนะ พี่ว่าไม่น่าจะรู้หรอก” “มันก็ไม่แน่หรอก ผมว่าแผนมันตื้นไป” “แล้วถ้าเป็นเราจะทำยังไงล่ะ” “ก็จะแบบว่า เออ จำได้นะ แต่แล้วก็เฉยๆไม่ทำอะไร” “เหอ  นี่น่ะนะแผน” “ช่าย” “แผนอะไรไม่เห็นมีอะไรเลย” “ก็แกล้งว่าจำได้แล้วจะจัดงานให้ แต่สุดท้ายไม่จัดไง แผนนี้ซู้ดดยอดดด” “เวร พี่เป็นต้อมนะ พี่งอนแล้วอย่าหวังเลยว่าจะง้อได้” “ขนาดนั้นเลยเหรอค๊าบ” “อืม ขนาดนั้นแหละ” “ไม่เป็นไรค๊าบ เดี๋ยวผมก็ทำให้หายงอนเอง ถ้าไม่หายจะตีก้น” “กล้าหรอ” “หันหลังมาเสะค๊าบ” “นิเจ้าโปร” แล้วโปรก็หัวเราะ ในที่สุดเราก็ถึงห้างจนได้ รถติดใช้ได้เลยเพราะขนาดคิดว่ามาเร็วแล้วรถก็ติดมากอยู่เหมือนเดิม โชคดีที่เราหาที่จอดรถได้เร็ว ไม่อย่างนั้นเจ้าตี๋โปรคงหงุดหงิดตาย นี่ขนาดรถติดไม่นานก็แทบจะเอารถไปชนคันหน้าแล้วตอนที่รถคันหน้าออกตัวช้า ในห้างผมเดินหาซื้อของที่โจฝากผมซื้อ พวกกับข้าว น้ำอัดลม แล้วก็มีพวกแอลกอฮอร์บ้าง ตอนไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินมันจะมีจุดที่ขายถุงยางอนามัย เจ้าตี๋โปรสะกิดผมให้หันไปมอง ผมก็มองแผงที่ขายนั้นแล้วหันมามองหน้าโปรประมาณว่า นี่หาเรื่องกวนนะนี่ แต่เจ้าตี๋โปรก็ทำท่ายักคิ้วให้ผมอย่างมีเลศนัย แล้วผมก็ไล่ให้โปรรีบวางของที่เคาท์เตอร์คิดเงิน จากนั้นเราก็ช่วยกันหิ้วถุงที่ใส่ของจนเต็มไปเดินตามร้านขายของต่างๆ ประมาณพวกกีฟช็อปน่ะครับ ผมเลือกดูของหลายๆอย่าง โปรเองเหมือนจะไม่ค่อยช่วยอะไรเลยมัวแต่กินขนมที่ซื้อมาเมื่อกี้ (คนละอันกับที่โจฝากซื้อนะครับ) ผมถามว่าอันนี้อันนั้นดีไหม โปรก็จะตอบแค่ ‘อือ’ ‘หึ’ ‘อือหึ๊’ แล้วก็กลับไปก้มหน้ากินขนมต่อ เห็นแก่กินจริงๆ ผมคิดว่าสักวันคงจะติดคอตายเพราะกินอยู่แล้วตอบผมแบบนี้นี่ล่ะ แล้วจู่ๆโปรก็หยิบกล่องดนตรีอันหนึ่งให้ผม มันเป็นแบบลูกแก้วแล้วหมุนที่ฐานข้างล่าง ในลูกแก้วมีตุ๊กตาสุนัขตัวน้อยๆอยู่สองตัวตัวหนึ่งกำลังทำท่ากัดถุงผ้าใบใหญ่อยู่ แล้วในถุงใบใหญ่นั้นก็มีตุ๊กตาสุนัขตัวเล็กๆในถุงอีกที ส่วนเพลงนั้น ผมฟังดูแล้วมันฟังดูคุ้นๆอย่างไรไม่รู้ แต่ผมก็คิดไม่ออกว่ามันคือเพลงอะไร “อืมอันนี้ดีนะ ตาถึงนะนี่” โปรไม่ตอบอะไร เพราะปากยังเต็มไปด้วยขนมอยู่ ผมเลยหยิบกล่องดนตรีอันนั้นไปจ่ายเงิน “ขอโทษนะครับ ช่วยห่อขอขวัญด้วยนะครับ” “ได้ค่ะ” พนักงานสาวรับคำ เจ้าโปรสะกิดผมอีกแล้วชี้ไปที่การ์ดที่ตั้งโชว์ข้างเคาท์เตอร์ อืม นี่ผมเกือบจะลืมไปเลยนะนี่ โปรนี่เป็นคนละเอียดดีเหมือนกันแฮะ แล้วโปรก็หยิบการ์ดมาใบนึง น่ารักมากเลยน่ะครับอันที่โปรหยิบมา เป็นรูปถ่ายตุ๊กตาหมีสองตัว ตัวหนึ่งทำท่าเหมือนกำลังให้ของขวัญกับอีกตัวหนึ่ง ตัวที่ได้รับของขวัญทำท่าอายๆด้วย เมื่อพนักงานห่อของขวัญเสร็จแล้วผมก็บอกขอเพิ่มการ์ดใบนี้ไปด้วย ผมและโปรออกมานอนร้าน ผมหยิบปากกาในกระเป๋าสะพายของผมเองเพื่อมาเขียนข้อความลงในการ์ด จู่ๆโปรก็แย่งปากกากับการ์ดไปจากมือผมแล้วเอาไปเขียนก่อน ผมก็แย่งกลับมา แต่โปรก็วิ่งหนีผมไปเลยโดยทิ้งของไว้ ผมเลยวิ่งตามไปไม่ได้ สักพักโปรก็เดินมาหาผมพร้อมยื่นการ์ดกับปากกาให้ผม ผมอ่านข้อความที่โปรเขียนในการ์ด “เฮ้ย เขียนแบบนี้เดี๋ยวก็โดนโจว่าเอาหรอก” “หึหึ ไม่สน แล้วเพ่ห้ามแก้ด้วย“ ผมเลยส่ายหัวเลย แล้วพยายามคิดว่าจะเขียนอย่างไรให้แก้ต่างที่โปรเขียนไปได้ คิดแล้วแล้วผมก็เขียนลงไป จากนั้นผมกับโปรก็พากันเดินไปที่รถ เพราะตอนนี้ดูเหมือนจะกินเวลามามากแล้ว จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 26 พ.ย. 50 21:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตอนที่ 15/2 เราขับรถออกจากห่างมาได้สักพักผมก็โทรหาโจ “เออโจ ตอนนี้อยู่งามวงศ์วาน” “เฮ้ย ยังไม่ออกจากห้างอีกเหรอ” “ออกมาแล้ว จะถามทางหน่อยไปไม่ถูก” “ก็ไปทาง....” ผมก็คุยกับโจไป แล้วก็บอกทางโปรไป จนในที่สุดเราก็ถึงที่หมาย “โห คอนโดที่นี่สวยมันกันนะนี่” ผมบอกกับโปร “เอาไว้พี่มาผ่อนให้ผมอยู่ก็แล้วกันนะค๊าบ” “พี่ยังไม่มีเงินพอหรอก ที่โจมันซื้อได้เพราะแม่มันดาร์วให้ พี่เอง ไม่ได้มีอะไรสักอย่าง” “ไม่มีได้ไงล่ะค๊าบ แล้วที่นั่งอยู่ข้างๆนี่เรียกว่าอะไรล่ะค๊าบ” “ก็ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พี่หมายถึงบ้านพี่ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร” “กะแค่เงินเอง ผมบอกแล้วไงค๊าบว่าผมเลี้ยงพี่ได้” “เรานี่ ชอบพูดอย่างนี้อยู่เรื่อย” พอดีที่โปรหาที่จอดรถได้พอดี ผมกับโปรเลยช่วยกันขนของลงจากรถ แล้วก็ไม่ลืมโทรบอกโจว่าผมมาถึงคอนโดของโจแล้ว สักพักโจก็เดินมาถึงรถโปร แล้วก็ช่วยผมกับโปรขนของที่ซื้อมาไปบนคอนโด ในห้องของโจผมเห็นว่ามีการแต่งห้องไว้บ้างแล้ว “ก็ยังแต่งไม่เสร็จอ่ะ เค้าทำคนเดียว มาแล้วก็ดีช่วยเลยๆ” พูดเสร็จโจก็โยนพวกสายรุ้งมาให้ผมกับโปร “นี่จะจัดงานปีใหม่เหรอไงค๊าบเพ่” “เออ ฉลองเชงเม้งให้เมิงอ่ะโปร” “อุ่ย โผ้มยางไม่ตายอ่ะค๊าบ” “เมิงจะได้ตายแน่ถ้าไม่หยุดกวนติง” ผมมองโปรด้วยสายตาดุดุ ประมาณว่า ‘หยุดหาเรื่องได้แล้ว’ โปรก็ทำท่าส่ายหัวแล้วก็ช่วยผมเอาสายรุ้งไปพาดตามผนังห้อง “โจ มันไม่ดูรกๆไปหน่อยเหรอ” “ไม่รกก็ไม่เซอร์ไพรท์อ่ะสิ” “เออ แล้วนี่อยู่กันสองคน ทำไมซื้อตั้งสองห้องนอน กะว่าให้ลูกมานอนเหรอ” “ช่าย ว่ากับต้อมอยู่ว่าจะเอาลูกสาวหรือลูกชายดี” “เออนะ เอาไว้ให้ใครนอน” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ก็เพื่อพ่อแม่เค้ามานอนบ้าง หรือใครไปใครมา ยิ่งตอนพ่อแม่มานอนแล้วแมวน้อยอยู่ด้วยนี่ ก็ต้องให้แมวน้อยหลบไปนอนห้องนั้นก่อนไง” “อ่อเหรอ” “งี้พี่โจก็มีที่ซ่อนชู้แล้วสิ เอะหรือพี่ต้อมนะที่ซ่อน” โปรแซว “ไอ้.......” ผมมองโปรด้วยสายตาเดิมอีกแล้ว แล้วพยักหน้าในโปร เพื่อให้โปรเข้าใจความหมายของผม “ค๊าบบบบ ไม่กวนแล้วๆ” โปรตอบผมแล้วยอมมาช่วยงานแต่โดยดี “แล้วนี่ชวนใครมาบ้างล่ะโจ” “ก็มีเพื่อนของแมวน้อย ก็ต้องอาศัยพวกนั้นให้ช่วยน่ะ อืม... แค่นั้น” ไม่ทันไรเสียงโทรศัพ์มือถือของโปรก็ดัวขึ้น “ฮัลโหลเพ่พจน์” “..........” “อ้าว เจงเดะ  โทษทีค๊าบบบ ผมลืมโทรบอกว่าวันนี้ของดติวก่อน แล้วตอนนี้อยู่ที่โรงเรียนผมเหรอครับ เวรเลย ไม่มีใครอยู่หรอกครับพี่...” “เฮ้ย หมออยู่ไหนวะโปร บอกให้มากินกับเราดิ” เสียงโจบอกกับโปร “เออเพ่ๆ จำพี่โจได้ป่ะช่ายๆ ที่ผมกลัวๆว่าจะเป็นเบาหวานอยู่น่ะเพ่ พอดีพี่แกจะฉลองสละโสดน่ะ ผมเลยมากับพี่หนึ่ง มาด้วยกันเปล่า โหยเพ่ เจ้าของงานเค้าออกปากชวนแล้ว เดี๋ยวผมไปรับก็ได้....” “บอกหมอนะว่ามาให้ได้”  โจย้ำอีก “ค๊าบ ค๊าบได้ยินใช่ไหมพี่ ฮะ มีสอบ ตอนไหนอ่ะ แหม่พี่ กว่าจะสอบตั้งวันจันทร์ มาเหอะ” ในที่สุดหมอพจน์ก็ยอมมาจนได้ครับ แต่บอกว่าคงอยู่ได้ไม่นานเพราะจันทร์นี้มีสอบ จะกลับไปอ่านหนังสือ โดยโปรจะขับรถไปรับ – ส่งให้ ผมเลยบอกให้โปรรีบไปรับหมอพจน์เลย เพราะน้องต้อมจะกลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว เมื่อโปรออกไปรับหมอพจน์ ผมเลยช่วยโจจัดของกันอยู่สองคน “ไอ้ตี๋นี่มันกวนประสาทดีเจงๆ นี่เมิงอยู่กับมันได้ไง เป็นเค้าปวดหัวตาย” “ว่าไป ยั่งกะตัวเองไม่ตี๋งั้นล่ะ”  คือโจมันมีเชื้อจีนบ้างน่ะครับ “ก็มีบ้างนะที่โปรจะกวน แต่ก็ไม่ค่อยมีอะไรนักหรอก” “เออ  รักกันเจงเนาะ ปกป้องกันเข้าไป” “ว่าแต่ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ แมวน้อยที่น่าสงสารนี่ไม่รู้เรื่องแน่นะ” “มือระดับไหนแล้ว” แล้วผมก็ช่วยโจจัดของจนเสร็จ แม้ฝีมือการตกแต่งสถานที่ของผมจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็พอดูได้ไม่น่าเกียด เมื่อถึงเวลาน้องต้อมกลับมาแล้ว แต่ผมโปรยังไม่มาเลยครับ ผมเป็นห่วงเลยโทรหา โปรบอกว่าตอนนี้รถติดมากเลยครับ แต่คิดว่าไม่นานคงถึง และแล้วผมก็ได้ยินเสียงคนหลายคนอยู่หน้าประตูห้องของโจ โจรีบบอกให้ผมดับไฟในห้องให้หมด ส่วนโจก็วิ่งไปในครัวเตรียมของบางอย่าง ในที่สุดก็มีคนไขกุญแจเข้ามา “พวกเมิงลองนึกดูสิ ขนาดวันนี้ยังลืม แล้วต่อไปจะคบกันยังไง” เสียงน้องต้อมพูดกับเพื่อน ส่วนผมก็แอบอยู่ใกล้ๆกับโจ  แล้วโจก็จุดเทียนบนเค้กที่เตรียมไว้ ก่อนที่น้องต้อมจะเปิดไฟ เราก็ช่วยกันเดินถือเค้กมาที่หน้าน้องต้อมครับ “เซอร์ไพร์ท!!!!” แล้วเพื่อนของน้องต้อมก็เอากรวยป๊อกสายรุ่งที่ซ่อนไว้มาดึง ตอนนั้นดูน้องต้อมจะตกใจพอสมควร แล้วไฟก็เปิดขึ้น ผมทันเห็นหน้าน้องต้อมยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนที่จะทำหน้าเหมือนงอนๆใส่โจ ก่อนที่โจจะเข้าไปบอกว่าขอโทษที่ไม่ได้บอก แล้วก็ไม่ได้ลืมว่าวันนี้เป็นวันกิดแฟนของเขา เสียงเพื่อนน้องต้อมก็พากันโห่แซวใหญ่ โจยื่นเค้กให้ต้อมเป่าเทียน แล้วทั้งห้องเราก็ร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้น้องต้อม แล้วงานเลี้ยงวันเกิดน้องต้อมก็เริ่มขึ้น และแล้วโปรก็มาพร้อมกับหมอพจน์ หมอพจน์เข้าไปขอโทษน้องต้อมใหญ่เพราะไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดเลยไม่ได้ซื้ออะไรให้ แต่น้องต้อมบอกว่าแค่มาก็ดีใจแล้วน่ะครับ ผมเองก็ดึงๆโปรให้มาช่วยถือกล่องของขวัญให้ “น้องต้อม ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ นี่.. จากพี่และก็โปร” “ขอบคุณมากๆเลยครับพี่ เห็นพี่โจบอกว่าพี่มาช่วยงานแต่แรก ผมไม่รู้จะขอบคุณไงดี ดูสิเกรงใจจังพี่คงลำบากแย่” “ไม่หรอกๆ  อ่อ เปิดดูสิ” ว่าแล้วน้องต้อมก็เปิดกล่องของขวัญออก “โห....  น่ารักจังพี่หนึ่ง” “โปรเป็นคนเลือกให้น่ะ” “อย่างไอ้โปรนี่เหรอ ไม่เจงม๊าง”  โจพูดสอดขึ้นมา “หน้าอย่างนี้น่ะนะซื้อของแบบนี้เป็นด้วย” “อ้าวเพ่ คนอย่างผมก็มีอารมณ์ศิลป์น๊ะค๊าบ ไม่ใช่มีแต่อารมณ์งี่เหมือนเพ่นิค๊าบ” “ไอ้นี่ หาเรื่อง ขอสักทีเถอะ” “จะมาขอได้ไงค๊าบ ผมมีมี่หนึ่งอยู่แล้ว” “ไอ้!!!!” ว่าแล้วโจก็วิ่งไล่เตะโปรไปรอบห้อง โปรก็เร็วนะครับหลบทัน ผมก็ดูโจไล่กวดโปรได้สักพัก ก็หันมาคุยกับน้องต้อมต่อ “การ์ดนี่ด้วย ขอบคุณนะครับพี่หนึ่ง แหม่ โปรนี่น่ารักจริงๆ บอกให้ผมระวังอย่าให้พี่โจล่วงล้ำก่อนวัยอันควร” แล้วน้องต้อมก็หัวเราะ ผมเองก็ขอโทษที่โปรเขียนอะไรไม่เข้าท่าลงไป งานก็เหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ หมอพจน์เองหลังจากที่น้องต้อมแนะนำกับเพื่อนๆว่าเรียนหมอเท่านั้นล่ะ ทั้งหญิงแท้หญิงเทียมพากันรุมจีบใหญ่ ที่จริงเจ้าโปรก็โดนกะเขาด้วยนะครับ แต่โปรก็เอาแต่กินเสียมากกว่าที่จะสนใจคนอื่น (รวมถึงผมด้วย) เพื่อนของต้อมเห็นว่าโปรไม่สนใจต่างก็หันไปหาหมอพจน์แทน  งานนี้หมอพจน์เนื้อหอมจริงๆ “น้องเรียนปีหนึ่งเองเหรอ ตายละพี่นึกว่าเพิ่งม.ปลาย” เสียงเพื่อนหญิงของต้อมพูดตอนที่เข้าจีบหมอพจน์ “อ่าครับ” ดูว่างานนี้หมอพจน์จะตอบแค่ ‘ครับ’ ‘ไม่ครับ’ ‘ขอบคุณครับ’ อยู่แค่นั้นจริงๆ ผมเลี่ยงมาดูวิวที่ระเบียงห้องครับ ลองดูวิวกรุงเทพฯตอนกลางคืน แสงรถที่วิ่งไปมาดูๆไปก็สวยไปอีกแบบของชีวิตในเมือง “มาทำอะไรตรงนี้ครับพี่หนึ่ง” เสียงของหมอพจน์นั่นเอง เขาเดินมายืนข้างๆผม “มาสำรวจดูห้องของโจหน่อย พี่คิดว่าวิวสวยดีนะ” “ครับ” “แล้วนี่เราหนีพวกในห้องมาได้ไงนี่” ผมพูดแล้วหมอพจน์ก็หัวเราะ “ผมขอตัวเข้าห้องน้ำน่ะครับ แล้วพอดีเห็นพี่อยู่ตรงนี้” “อ่อ” แล้วผมก็มองดูวิวต่อไป “พี่หนึ่งครับ” “ครับ ว่าไง” “โปรรักพี่มากนะครับ” “อ่าครับ” ผมงงกับคำพูดแปลกๆของหมอพจน์ “ถ้าเจอพี่เร็วกว่านี้ก็คงดี...” พูดเสร็จหมอพจน์ก็เงียบไป “ฮือ อะไรเหรอ?” ผมมองหน้าหมอพจน์ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าหมอพจน์ดื่นแอลกอฮอร์ไปหรือเปล่า เพราะหน้าของหมอพจน์แดงตัดกันสีผิวที่ขาว “ก็ อะไรๆสำหรับผมคงดีกว่านี้มั้งครับ” ผมเองก็ไม่เข้าใจในความหมายของหมอพจน์ เท่าไหร่ แต่ผมพยายามคิดหาคำพูดที่ดีที่สุดที่จะพูดต่อไป “พี่ก็รักเรานะหมอพจน์ เราเป็นน้องที่ดีของพี่ และเป็นพี่ที่ดีของโปร พี่ไม่รุ้จะชอบคุณเรายังไงดี” “อ่ะครับ พี่...” “ยังไงพี่ก็ฝากโปรด้วยนะ เวลาไปติวถ้าไม่ตั้งใจก็บอกพี่เดี๋ยวจัดการให้เอง” “ครับ” แล้วผมก็เหม่อมองไปบนท้องฟ้า หมอพจน์ก็มองตามผม ในใจลึกๆแล้ว ผมสึกสึกแปลกๆว่าทำไมคนน่าตาอย่างผม ถึงมีความมาชอบได้นะ คนที่ไม่มีอะไรเป็นจุดเด่น หรือดังอะไร เป็นคนเรียบๆ ถึงกลายเป็นที่รักของแฟนผม และใครบางคน จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 26 พ.ย. 50 21:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนนี้ยาวเหมือนกันน่ะครับ เลยแบ่งสองตอน อ้าวคุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi  ไม่อยู่ตามอ่านทุกวันแล้วผมเหงาแย่สิครับ เอางี้ละกัน ถ้าต่อจากผมแล้วยังไม่มีใครมาคอมเมนต์ต่อ ผมก็ยังไม่อัพก็แล้วกันนะครับ  คิคิ ขอบคุณที่ทุกๆท่านติดตามครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 26 พ.ย. 50 21:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เจ้ย!...ด้ายงายอ่ะ...ยังมีเราตามอ่านอยู่นะ เพียงแต่ไม่ได้เม้นท์เท่านั้นเอง (แหะ ๆ นิสัยไม่ดีอ่ะ อย่าเอาอย่างนะ) ดูดิ ตั้งใจจะเม้นท์ตอนที่อ่านจบแล้ว เลยต้องรีบกระโดดออกมาแสดงตัวเลยอ่ะ จากคุณ : mommam - [ 27 พ.ย. 50 11:58:48 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนที่ 16/1 เมื่อมีงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา ตอนนี้แม้จะเนิ่นนานสักเท่าใด ผมก็ยังคงชื่นชมภาพและบรรยากาศที่อยู่ตรงหน้า ข้างๆผมนั้นคือน้องที่ผมรักมากคนหนึ่ง แต่เป็นหมอพจน์นะครับไม่ใช่โปร “นี่ๆ เพ่สองคนจะจีบกันถึงไหน พี่พจน์จะกลับไหมนี่ ผมรอส่งพี่อยู่น๊ะ” “อ่ะครับ เดี๋ยวพี่ไปแล้วครับโปร ผมกลับก่อนนะครับพี่หนึ่ง” หมอพจน์บอกลาผม ก็อวยพรให้หมอพจน์สอบได้คะแนนสูงๆ และที่สำคัญเดินทางกลับปลอดภัย เมื่อหมอพจน์กลับ ก็เหมือนว่าเพื่อนๆของต้อมจะเริ่มทยอยกันกลับด้วย จนในที่สุดก็เหลือ ผม โจ และน้องต้อม ที่ช่วยกันเก็บกวาดห้อง “โห..พี่หนึ่ง อย่าครับๆไม่ต้องทำเลย นี่งานของผมนะ” น้องต้อมร้องห้ามผมช่วยเก็บของ “นั่นสิหนึ่ง แกไปนั่งอยู่เฉยๆคอยโปรดีกว่า เดี๋ยวทางนี้เค้าสองคนจัดการเอง” แต่ผมก็ยิ้มให้แล้วก็ช่วยเก็บต่อไป โจและน้องต้อมก็ช่วยกันเอาจานไปล้างในครัว ผมก็เก็บพวกสายรุ้งที่ติดตามห้อง ตอนที่ผมเก็บของอยู่นั้นก็เหลือบไปในครัวเห็นโจกำลังกอดน้องต้อมทางด้านหลัง โดยน้องต้อมกำลังล้างจานอยู่ “นี่ตัว อย่าเพิ่งได้ไหม เค้ากำลังล้างจานอยู่” “แล้วทำไมอ่า ขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ” “มันก็ได้ แต่ตอนนี้ล้างจานอยู่” “น่านะ นิดนึงๆ” “เอะ บอกว่าล้างจานอยู่” ว่าแล้วโจก็ทำท่าเหมือนไซร้ที่คอน้องต้อม ผมเองก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วตามเก็บพวกสายรุ้งต่อ ไม่นานเท่าใดผมก็ได้ยินเสียงเหมือนจานแตก แถมไม่แตกใบเดียวซะด้วยสิ ผมรีบวิ่งเข้าไปดูในครัวทันที “ก็บอกแล้วไงว่าอย่าๆ ดูสิ! จานแยกหมดเลย” “ก็พี่บอกแล้วว่าให้วางก่อนนิแล้วไมเราไม่วาง” “เอะ!! พี่นิ บอกแล้วไม่ให้มากวน” “ก็บอกแล้วว่าจะช่วยก็ไม่ให้ช่วยเองนิ เฮอะ!!” “พี่โจ ขึ้นเสียงแบบนี้หาเรื่องนะ” “แล้วไง ทีเราขึ้นเสียงกับพี่ก่อนนะ” “ไปเลย ออกไปเลยๆ ไม่ต้องมายุ่งกับจานของต้อม” “เออ ออกไปก็ได้วะ” ว่าแล้วโจก็หัวเสียเดินออกมา ออกไปที่ระเบียง ส่วนผมเองเมื่อมองไปที่ในครัวเห็นน้องต้อมกำลังเก็บจานที่แตกอยู่ ผมเลยเข้าไปช่วย “พี่หนึ่ง ไม่ต้องเลยครับ นี่ลำบากมาจัดงานให้ผมแล้วยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก” “เฮ้ย ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ เอาน่าพี่ช่วยเอง” ผมกับต้อมช่วยกันเก็บจานที่แตกอยู่นั้น จู่ๆน้องต้อมก็ร้องขึ้น “โอ้ย!!!” “เป็นอะไรเหรอ” ผมดูที่ขาของต้อง เหมือนจะโดนเศษจานที่แตกอยู่บาด เพราะน้องต้อมไปนั่งทับพอดีตอนเก็บเศษจาน “ตายละ ไปล้างแผลก่อนๆ” ผมพยุงน้องต้อมไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างแผล ตอนนั้นผมผ่านตรงระเบียงที่โจยืนอยู่ “เฮ้ย โจ..” “พี่หนึ่ง ไม่ต้องไปเรียกเค้า ปล่อยเค้า ดูสิจะมาสนใจผมไหม” กรรมจริงๆ ขนาดนี้ยังงอนอยู่อีก ส่วนโจเองได้ยินเสียงผมเรียกก็เข้ามาในห้อง “มีไรวะ” แล้วโจก็เห็นสภาพน้องต้อมที่โดยเศษจานบาด “อ้าว!! ไปโดนอะไรมา” “เศษจานอ่าสิ” ผมตอบ “ไม่ต้องมายุ่งกับต้อมเลยพี่โจ ต้อมจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของต้อม” ดูสิน้องต้อมยังไม่ยอมอีก “เออ เออ เป็นบาดทะยักล่ะก็ จะไม่สนใจเลย ไอ้เด็กบ้า!!” แล้วโจก็เดินกลับไปที่ระเบียงเหมือนเดิม ผมล่ะเหนื่อยใจกับคู่นี้จริงๆ จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสองคนนี่ทะเลาะกัน ต่างคนต่างไม่ยอมกันจริงๆ ผมพาน้องต้อมไปล้างแผล และพาไปนั่งบนโซฟา ผมมองหาตู้ยาในห้องก็ไม่เจอเลยหันไปถามน้องต้อม “น้องต้อม พวกยาทาแผลนี่อยู่ไหนเหรอ” “ไม่ต้องหรอกครับพี่ ชั่งมัน จะเป็นบาดทะยักก็ชั่งมัน” น้องต้อมตอบอย่างนี้ผมล่ะเหนื่อยใจจริงๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเลยลุกขึ้นไปเปิดประตู ตาก็มองหาตู้ยาไม่ก็พวกยาทาแผลไปด้วย ผมเปิดประตูก็เจอ    โปรยืนอยู่ เพิ่งกลับจากส่งหมอพจน์ “ทำไมเปิดช้าจัง” พูดเสร็จโปรก็เดินเข้ามาในห้อง “โปร ช่วยพี่หายาทาแผลหน่อยสิ” “อ้าว พี่เป็นอะไรเหรอ” “พี่เปล่าหรอก แต่นั่นน่ะ” แล้วผมก็หันหน้าไปทางน้องต้อม “อ้าว พี่ต้อมโดนอะไร” “โดนเศษจานบาดน่ะ ช่วยพี่หายาหน่อยเร็ว” “ก็นั่นไง” แล้วโปรก็ชี้ไปที่หลังทีวี โห.. ตาดีจริงๆ ผมหาตั้งนานทำไมหาไม่เจอนะ (ที่จริงผมเป็นคนหาของไม่ค่อยเจอน่ะครับ) มันอยู่เป็นกล่องยาเลยล่ะครับ แล้วผมก็ทำแผลให้น้องต้อม ผมบอกโปรให้ไปช่วยเก็บเศษจานที่เหลือให้หน่อย โปรก็ไปแต่โดยดี พอผมทำแผลให้น้องต้อมเสร็จแล้ว ผมก็เข้าครัวไปช่วยโปรเก็บเศษจานต่อ “พี่หนึ่ง เค้าเป็นอะไรกันน่ะ” “ก็อย่างที่เห็นล่ะ” “แล้วไมพี่โจไม่มาช่วย” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนโปรจะพอเข้าใจสถานการณ์ “ก็เป็นแบบนี้ตลอด พี่ไม่รุ้จะแก้นิสัยสองคนนี่ยังไงละ” “งั้นเหรอ...” แล้วโปรก็หยุดคิดอยู่สักพัก ผมก็เก็บจานที่เหลือมาล้างต่อ “เอางี้ละกัน” “เอาอะไรเหรอโปร” “พี่โจเคยบอกพี่รึเปล่าว่าพี่โจกับพี่ต้องตอนจีบกันใหม่ๆ เค้าทำไงมั่ง” “ก็เคยนะ ทำไมเหรอ” “เราก็มาเริ่มรำลึกความหลังให้คู่นั้นกันหน่อยไงคั๊บ” ผมฟังแผนของโปรก็เห็นด้วยแล้วเริ่มทำตามทันที  โจเคยบอกผมว่า แรกสุดที่เค้าเริ่มจีบน้องต้อมก็โดยการแอบส่งดอกไม้ไปให้ ส่วนน้องต้อมก็ตอบรับโดยให้ช็อกโกแลต ผมแอบไปเปิดดูในตู้เย็นของโจก็มีจริงๆ ผมรู้สึกว่าโจจะชอบช็อกโกแลตมากตั้งแต่วันที่ได้กินของน้องต้อมที่ให้มา ส่วนดอกไม้โปรบอกผมว่าไม่ต้องห่วงเดี่ยวจะหามาให้ ว่าแล้วโปรก็ออกไปข้างนอก ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับว่าดึกขนาดนี้แล้วจะไปหาดอกไม้เป็นช่อมาจากไหน ก่อนอื่น ผมบอกให้น้องต้อมไปนอนพักในห้องนอนก่อน น้องต้อมก็ยอมทำตามโดยดีครับ ผมช่วยพยุงน้องเค้าเข้าห้อง แล้วก็ออกมา ผมรอโปรไม่นานโปรก็มาพร้อมกันดอกไม้ช่อใหญ่ “ไปหามาจากไหนเนี่ยโปร” “ก็ซื้อมาสิค๊าบ ถามได้ เริ่มแผนเลยดีกว่า” ผมก็เอาดอกไม้ไปจากโปร เดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นน้องต้อมนอนอยู่ เหมือนจะร้องไห้ด้วยสิครับ “น้องต้อมหลับรึยัง” “ยะ ยังครับพี่” แล้วน้องต้อมก็ลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตาก่อนแล้วหันมาทางผม น้องเค้าคงงงนะครับ เห็นผมถือดอกไม้ช่อใหญ่อยู่ “ดอกไม้นี่..” “น้องต้อมจำได้ไหมครับ ตอนที่โจเจอกับเราครั้งแรก โจให้ดอกไม้กับต้อมใช่ไหมครับ?” “ชะ ใช่ครับ แล้วนี่” “พี่อยากบอกให้เรารู้ว่าคนเรา กว่าจะรักกัน กว่าจะเข้าใจกัน มันต้องเจออะไรหลายๆอย่างนะครับ พี่ว่า เรามาถึงขนาดนี้ได้ แล้วทั้งโจแล้วก็น้องต้อมสามารถผ่านอะไรมาได้หมด ก็เพราะรักไม่ใช่เหรอ?” น้องต้อมไม่ได้ตอบอะไร แต่ผมก็ยิ้มพร้อมส่งดอกไม้ให้ น้องต้อมรับไปแล้วมองไปที่ดอกไม้ช่อนั้น ส่วนผมก็เดินออกมาข้างนอกอย่างเงียบๆ ด้านโปรเองผมล่ะเป็นห่วงจังไม่รู้จะไปคุยหรือไปกวนโจ และแล้วโปรก็เดินออกมาจากระเบียง “นี่เราไปกวนๆใส่โจรึเปล่าน่ะ” “แหม่เพ่ค๊าบ ผมรู้น๊ะค๊าบว่าอะไรควรไม่ควร ผมไม่ใช่เด็กนะค๊าบ” “ก็เด็กอยู่อ่าสิ” “แล้วทำไมพี่ต้องมาหลอกเด็กอย่างผมด้วยล่ะค๊าบ เอหรือว่าจะโดนเด็กหลอก” “นะ ว่าไปนั่น แล้วนี่เรียบร้อยแล้วเหรอ โจว่าไงบ้าง” “ก็ไม่ได้ว่าอะไร สงสัยคงกะลังกินช็อกโกแลตอยู่” “เออนะ บ้าสิ ตกลงจะได้ผลเหรอ” “ก็คอยดูละกันน๊ะค๊าบ” ผมกับโปรนั่งรอดูสถานการณ์บนโซฟา แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าทั้งคู่จะคืนดีกันเลย สงสันแผนของโปรจะไม่ได้ผลเสียแล้วมั้งนี่ แต่ผมก็เปิดทีวีดูฆ่าเวลาไป จนดึกมากแล้วครับ เกือบๆตีหนึ่งได้ โปรก็มาโอบไหล่ผมผมก็เลยซบไปที่ไหล่ของโปร แล้วผมก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 27 พ.ย. 50 18:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตอนที่ 16/2 ผมตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนมีแสงเข้ามาที่ตาผม ผมลืมตาขึ้น แล้วมองไปสภาพรอบๆห้อง แล้วก็ยังมึนๆว่าทำไมไม่คุ้นเลย แล้วก็ก็นึกออก นี่ผมนอนในห้องนอนอีกห้องของโจ ผมมองไปรอบๆก็เห็นใครสักคนนอนข้างๆผม เขาซุกตัวในผ้าห่ม ผมเลยเปิดผ้าห่มออกมาดูก็เจอว่าเป็นเจ้าตี๋โปรนี่เอง “อื้อ......  เอาผ้าห่มมา---“ เสียงโปรดูงัวเงียมาก แทนที่จะดึงแต่ผ้าห่ม แต่โปรก็ดึกผมไปกอดด้วย ผมก็ตกใจครับ เพราะไม่เคยนอนกอดกับโปรมาก่อน โปรดึงผมไปซบที่อก ผมเองก็พยายามนึกอยู่ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เท่าที่ผมจำได้คือผมดูทีวีกับโปรแล้วก็หลับไป เท่านั้นเอง ผมพยายามสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าก็ยังครบ โปรเองก็เหมือนกัน เอ..เมื่อคืนหวังว่าคงไม่มีอะไรระหว่างผมกับโปรนะ ส่วนตัวผมเองก้ไม่รู้สึกอะไร ผมคิดว่าคงไม่มีอะไรมากกว่านอนหลับ ผมนอนกอดโปรไม่นานผมก็นึกออกว่าโจกับน้องต้อมทะเลาะกันอยู่ ผมลุกขึ้นมาจากเตียง แต่เจ้าตี๋โปรสิครับ ยังจะดึงมือผมไว้อีก ผมก็ดึกมือตัวเองออกมาแล้วเดินออกไปนอกห้องนอน สภาพข้างนอกก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อวาน แต่ผมกำลังมองหาโจและน้องต้อมอยู่ ผมเดินไปที่หน้าห้องนอนของโจ จู่ๆโจก็เปิดประตูเดินออกมาพอดี “อ้าวหนึ่งตื่นละเหรอ” สภาพโจตอนนั้นนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงตัวเดียว ผมมองไปข้างในห้องเห็นน้องต้อมนอนอยู่ สภาพก็ไม่ต่างจากโจนัก เหมือนโจจะอายครับเลยรีบปิดประตู “เออนี่ กินอะไรเปล่า เดี๋ยวไปซื้อมาให้” โจถามผมอีก “แล้วนี่... เมื่อคืน” “อ๋อ ก็เห็นแกสองคนหลับอยู่บนโซฟา เค้าเลยเอาแกสองคนมานอนในห้อง พอดีไอ้โปรมันตื่นพอดี มันเลยพยุงแกเข้าห้องนอนเลย...” “แล้วนี่....” “นี่อะไรวะ เฮ้ยจะกินไร เดี๋ยวลงไปซื้อให้” ผมก็ตอบโจไปว่าอะไรก็ได้ แล้วผมก็พยายามนึกว่าเมื่อคืนนี้โปรทำอะไรผมบ้างรึเปล่า แต่ผมก็จำไม่ได้ ผมเดินกลับไปในห้องนอนที่ผมนอน โปรก็ยังนอนขดอยู่ในผ้าห่ม “โปรๆ” ผมปลุกโปรพร้อมเขย่าตัวโปรไปด้วย “โปร ลุกขึ้นมาคุยให้รู้เรื่องกันก่อน” “อือออออออออ” โปรทำเสียงแล้วหันไปอีกทาง ผมเลยกระโดดขึ้นไปนั่งทับตัวโปรแล้วจี้เอวให้ตื่น (โปรเป็นคนบ้าจี้ครับ) “นี่ๆๆ  จะตื่นไหมๆ” แล้วโปรก็ดิ้นไปดิ้นมาครับ “โอ้ยๆๆๆๆ  อย่าๆๆๆๆ  ม่ายอาวววววววว” “จะตื่นรึยังฮะ” “ม่าย” พูดเสร็จโปรก็แกล้งหลับต่อ ผมเลยจี้ที่เอวอีกหลายๆที “โอ้ยยยๆๆๆๆๆๆ   อย่าดิๆ   ตื่นแย้วววววววววว” “มาเลย ลุกมาคุยกันก่อน เมื่อคืนนี่ มันอะไรกัน” “เมื่อคืนหรอ??” ผมเพิ่งเคยเห็นตอนโปรเพิ่งตื่น ตาโปรที่ตี่อยู่แล้ว ยิ่งตี๋หนักจนผมไม่เห็นเลยว่าเค้านั้นลืมตาหรือหลับตาอยู่ “อ๋อ เมื่อคืนก็ พี่เล่นทำเอาผมเหนื่อยเลย อืม....” “เฮ้ยยยยย ไม่จริงหรอก” “อารายค๊าบแพ่ เมื่อคืนยังกอดผมซะแน่นเลย มีการบอกให้ผมเอาเข้ามาอีกๆ” ผมพยายามนึกอีกครั้ง แต่ก็นึกไม่ออก “ไม่จริงละๆ เราโกหกพี่ละ” “ผมจะโกหกเพ่ทำไมล่ะค๊าบ” ผมหันหลังให้โปร แล้วมานั่งนึกอีกครั้ง  ผมว่าโปรน่าจะโกหกผมมากกว่า แต่ก็ใช่ว่าจะแน่เสมอไป ตายละนี่ผมเสียตัวให้เจ้าตี๋นี่แล้วเหรอนี่!?!?!?!!!? จู่ๆโปรก็มากอดผมด้านหลังแล้วบอกกับผมว่า “ผมไม่เคยโกหกพี่เลยนะครับ....” ผมพยายามจะพยักหน้าแสดงการรับรู้ “แต่ครั้งนี้ มันทนไม่ไหวจริงๆคับ อุ๊ คิกคิก” แล้วเจ้าโปรก็หลุดหัวเราะออกมา ผมก็หันหน้าไปดูโปรหัวเราะ ด้วยสีหน้าที่งงมากๆ “ตกลงนี่...” “ผมล้อเล่นน่ะค๊าบ ดูสิๆ เครียดใหญ่เลยๆ” แย่ที่สุดมาหลอกกันได้ ตอนนี้ผมคิดจะแก้เผ็ดโปรสักที เลยลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกห้องนอน  ผมก็เจอโจเดินเข้ามากลับจากซื้อของพอดี “เออนี่ ซื้อโจ๊กมาให้ เจ้านี้อร่อยมาเว้ย แมวน้อยยังชอบเลย” แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ ใส่รองเท้าแล้วเดินออกไปนอกห้องของโจทันที โจก็คงงงๆน่ะครับ เรียกผมใหญ่ ผมเดินลงลิฟต์มาถึงข้างล่าง ผมกะจะกลับหอเองจะไม่กลับกับโปรแล้ว ผมเดินไปที่หน้าคอนโคแล้วรอรถแท็กซี่ที่จะผ่านมา เช้านี้เป็นอะไรก็ไม่รู้มันไม่มีผ่านมาเลยครับ ผมรอได้ไม่นานจู่ๆก็มีรถมาบีบแตรใส่ผม ผมจำเสียงแตรได้รถของโปรนี่เอง โปรลงมาจากรถแล้วจับมือผมให้ขึ้นรถไปกับเขา แต่ผมก็ดึกดันว่าจะกลับเอง “พี่หนึ่ง ผมขอโทษ น๊า....  อย่าโกรธผม” “.....”  ผมเงียบไม่ตอบอะไร “พี่หนึ่ง นะนะนะ ขึ้นรถเถอะคับ” “เราสัญญากับพี่ว่ายังไง” “สัญญา ก็สัญญาว่าจะไม่โกหกพี่หนึ่ง...” “แล้วนี่มันอะไร” “ขอโทษคร๊าบบบบบ นะนะนะนะ จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอมแย้วววว” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่ผมคงจะพอได้แล้วมั้งครับ “อืม ทีหลังอย่าทำอีกนะ” “เย้ พี่หนึ่งน่ารักจังเลย” แล้วโปรก็กระโดดกอดผม ผมพยายามบ่ายเบี่ยงเพราะตอนนี้เราอยู่กันข้างถนนน่ะครับ คนผ่านไปมาเยอะ ผมอาย จากนั้นผมกับโปรก็ขึ้นไปบนรถ ผมสังเกตเห็นการ์ดใบเล็กๆตกอยู่ที่เบาะคนนั่ง ผมหยิบขึ้นมาดู มันเขียนว่า ‘แด่แฟนคนเดียวของผม อยู่กับผมตลอดไปนะครับ’ “ของใครเนี่ยโปร” ผมถามพร้อมชูการ์ดให้โปรดู “ของผมเอง” “เอ๋ แล้วเอาให้ใคร?” “ก็พี่ไงล่ะครับ มันมาพร้อมกับดอกไม้” “นี่อย่าบอกนะว่าช่อดอกไม้เมื่อคืนนี้...” “ช่าย เดี๋ยวผมต้องส่งบิลค่าดอกไม้ไปให้พี่โจซะละ” “แล้วให้พี่ทำไม” “ก็ต้องยกความดีให้พี่พจน์ล่ะค๊าบ พี่แกบอกว่าให้ผมซื้อดอกไม้ให้พี่ พี่แกว่าพี่ต้องชอบแน่ๆ” ที่จริงผมก็ชอบจริงๆครับ หมอพจน์นี่รู้ใจผมจัง “สงสัยต้องตอบแทนหมอพจน์หน่อยแล้ว ช่วยให้โจกับน้องต้อมกลับมาคืนดีกันได้” “แต่ผมเกือบจะเลิกกะแฟนอ่าเดะ” “แล้วใครบอกให้มาหลอกพี่ล่ะ แล้วมาหลอกเรื่องอย่างนี้ด้วยนะ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ต่อไปไม่หลอกแล้วล่ะครับ จะทำเจงๆ ละ” “ไอ้เด็กบ้านี่!!” แล้วโปรก็หัวเราะ ต่อจากนั้นเราก็เดินทางกลับไปสู้หอของผม ผมเองก็อยากบอกโปรเหมือนกันนะครับว่าที่ผมโกรธโปรน่ะ ผมแกล้ง แต่เรื่องอะไรจะบอก เดี๋ยวโปรก็หาเรื่องเล่นกะผมได้ต่อสิครับ โดนถอนงอกแย่เลย โจก็โทรมาถามผมด้วยความเป็นห่วงเหมือนกันครับว่ามีเรื่องอะไรกัน ผมก็บอกโจไปว่าไม่มีอะไร แค่ล้อเล่นกันนิดหน่อย แล้วขอโทษด้วยที่ออกมาก่อนโดยไม่ลง โจเองก็ขอบคุณผมกับโปรครับที่ช่วยให้เขากับน้องต้อมคืนดีกันได้ในที่สุด และแล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกที่ผมนอนกับโปรครับ แต่ผมก็เสียดายนิดๆ ที่ไม่รุ้เลยว่านอนกอดโปรมันเป็นยังไง เพราะผมหลับไม่รุ้เรื่อง ต่อไปท่าจะต้องให้ตัวเองตื่นตัวมากกว่านี้ซะแล้วล่ะครับ เวลาใครมาทำอะไรผม จะได้รู้เรื่อง จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 27 พ.ย. 50 18:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ผมเพิ่งรู้ว่า ยิ่งตอนหลังๆมานี่ก็ยิ่งยาวแหะ สงสัยคนเขียนจะเขียนมันไปหน่อย ผมเลยต้องแบ่งเป็นสองตอนแล้วโพสทุกทีเลย เหมือนเดิมครับ จนกว่าคุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi  จะกลับมาคอมเมนต์ทุกตอนเหมือนเดิม ผมจะยังไม่อัพเรื่องต่อ จนกว่าจะมีท่านใดมาคอมเมนต์เรื่องครับ  คิคิ ขอบคุณคุณmommam มากๆครับที่ยอมเผยตัวมาคอมเมนต์มห้ก่อนเวลาอันสมควร (คิคิ) คอมเมนต์ให้ครบทุกตอนดีกว่านะครับ ผมจะรอคอมเมนต์ของคุณครับ และขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 27 พ.ย. 50 18:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 43 หึหึ    พี่หนึ่งชักจะหื่นตามน้องโปร อย่าเพิ่งเสียทีเด็กสิฟะ  555+ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 27 พ.ย. 50 19:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 44 555 ลูกล่อลูกชนของเจ้าโปรมันเยอะซะขนาดนี้ พี่หนึ่งคงจะรอดยากซ์ ว่าแล้วก็มานั่งคอยตอนต่อปายยยยยยยยยยย จากคุณ : mommam - [ 28 พ.ย. 50 08:57:14 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตอนที่ 17 เข้าถึงเดือนธันวาคมลมหนาวพัดผ่านมาแล้ว มันหอบความหนาวของบ้านผมมาด้วย คืนนี้ผมยืนที่ระเบียงแล้วมองออกไปตามสายลม คืนนี้ผมอยู่ที่ห้องคนเดียวเพราะรูมเมทผมเองก็ไปนอนกับแฟนที่หอ ส่วนโปรตอนนี้ก็ยังเรียนพิเศษอยู่ทั้งที่วันนี้เป็นวันศุกร์ซึ่งทุกทีโปรจะว่างเพราะเรียน ร.ด. แต่ยิ่งเข้าใกล้ช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัยมากเท่าไรก็เหมือนโปรยิ่งเรียนหนักขึ้นเท่านั้น เวลาของผมกับโปรเองก็เริ่มไม่ค่อยตรงกัน แต่โปรเองก็ยังคงมารับ – ส่งผมตลอดเหมือนเดิม เราเริ่มคุยโทรศัพท์มากขึ้นแทนการเจอกัน แต่ผมว่ามันยังไม่ดีกว่าที่เราไม่ได้คุยกันเลย ลมหนาวพัดมาอีกครามันทำให้ผมเหงาจับใจเสียจริงผมนึกถึงวันนี้ของปีที่แล้ว ตอนที่ผมยังอยู่ที่บ้านของผมอยู่กับที่บ้านพร้อมหน้าทั้งคุณพ่อ คุณแม่ ร่วมกันทำสุกี้ยากี้ทานกันเองในบ้าน ยิ่งตอนอากาศหนาวๆนี้ได้ทานอะไรร้อนๆมันชั่งมีความสุขเหลือเกิน ไม่ทันใดเสียโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ” “ว่าไงลูก ทำอะไรอยู่” เสียงของคุณแม่ของผมนี่เอง “ไม่ได้ทำอะไรครับ ก็ดูทีวีอยู่” “แล้วนี่หยุดยาวอาทิตย์หน้าจะกลับบ้านหรือเปล่า” “อาทิตย์หน้าเหรอครับ  เอ  หนึ่งไม่แน่ใจนะครับ มันใกล้สิ้นปีด้วยไม่รู้ว่าจะเคลียร์งานทันไหม” “ถ้าจะมาก็บอกนะลูก  ไงก็ลองชวนเพื่อนทำงานมาสิ” “อ่ะครับ แล้วจะลองชวนดู” “ที่จริงพ่อเค้าว่าจะไปเที่ยวดอยกันน่ะ จะไปนอนเต้นท์” “อ้าวเหรอครับ แล้วเพื่อนหนึ่งจะไปไหมนี่ พวกกรุงเทพเค้าจะมากันรึเปล่า” “ก็บอกเค้าว่ามาพักผ่อนฟอกปอดบ้างไง ถ้ามาก็บอกนะ  แม่จะเตรียมเต้นท์ให้” “อ่าครับ แล้วจะลองบอกดู” แล้วผมก็ถามถึงสารทุกข์สุขดิบกับทางบ้าน ที่จริงนี่ก็นานแล้วที่ผมไม่ได้กลับบ้านเลยเพราะว่าไม่ค่อยมีวันหยุดยาวเลยในช่วงนี้ จะว่าไปผมก็ไม่เคยพาเพื่อนที่ทำงานหรือว่าโปรไปที่บ้านเลย ทุกครั้งที่กลับบ้านผมก็จะกลับคนเดียวเสมอ บางครั้งโปรเองก็อ้อนอยากไปเที่ยวที่บ้านผม “พี่หนึ่งกลับบ้านอีกละ” “อืม ก็อาทิตย์นี้มีหยุดยาว” “ผมไปด้วยจิ” “บ้า ไปทำไม” “ก็อยากจะไปเจอคุณพ่อตากะคุณแม่ยาย” “เฮ้ย  บ้าน่า อย่าเชียว” “ทำไมรังเกียดผมหรอค๊าบ” “เปล่า เอาเราไปพี่ไม่รู้จะบอกแม่ว่าเป็นใคร” “ก็บอกไปสิว่าลูกเขยของแม่” “เวร แม่พี่ฆ่าตัวตายพอดี” ผมยังนึกถึงตอนที่โปรอ้อนไปบ้านผมเสมอ จะว่าไปแล้วนี่โปรเองก็บอกให้ผมไปที่บ้านเขาตลอด แต่ผมก็บ่ายเบียง เพราะความอายครับ ไม่รู้จะไปคุยกับที่บ้านของโปรว่าอะไร จะบอกว่าเป็นเพื่อนก็ยากเพราะว่าผมเองก็ใช่จะหน้าเด็กขนาดนั้น แต่คราวนี้ที่บ้านผมเองก็เปิดโอกาสแล้ว ผมอาจจะวางแผนให้โปรมาเที่ยวที่บ้านผมได้ เช้าวันต่อมาโปรก็มารับผมตามปกติ ช่วงนี้ขอบตาของโปรเริ่มมีรอยคล้ำอย่างเห็นได้ชัด “ช่วงนี้นอนดึกเหรอโปร” “ช่าย  เป็นมะมะ หมีแพนด้าอยู่แว๊ววววววว ไอ้พี่พจน์บ้า มันวางตารางอ่านหนังสือให้ผม ที่บ้านก็ดันเห็นดีเห็นงามด้วย เดินมาเช็คทุกชั่วโมงเลย” “สงสัยที่บ้านกะให้เราเรียนหมอเหมือนหมอพจน์มั้งนี่” ว่าแล้วผมก็หัวเราะในคอเบาๆ “ม่ายยยยยยย  ผ๊มจาเรียนเศรษฐศาสตร์” “นะ พี่เตือนแล้วนะ ถ้าไม่ชอบก็อย่าเลยดีกว่า” “ทามมาย ก็ผมชอบ ชอบคนเรียนเศรษฐศาสตร์” ว่าเสร็จโปรก็เอี้ยวตัวมาทำท่าจะหอมแก้มผม “เหอ อย่าๆๆ  มองข้างหน้าสิ ขับรถอยู่นะโปร!!!” ผมบอกเตือนแต่โปรกลับหัวเราะ โปรนี่ชอบเล่นเสมอหลังจากที่เราตกลงเป็นแฟนกัน(อย่างเป็นทางการ) ที่จริงมันก็หลายเดือนมาแล้ว ตอนนี้ที่จริงผมเองก็เริ่มชินๆแล้วที่โปรอาจจะละลาบละล้วงผมไปบ้าง ในที่สุดผมก็ถึงที่ทำงานจนได้ ช่วงนี้งานผมเริ่มเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวเพราะใกล้สิ้นปีแล้วต้องมีเรื่องที่ต้องเคลียร์มากมาย แม้แต่โจ พี่จิ๊บ ต่างก็แย่พอๆกัน “โอยยยยย  เจ้านายขอรับ ผมขอโบนัส 6 นะขอรับ” “แล้วแกคิดว่าอย่างแกจะได้เหรอไอ้โจ” “แหม่เจ้านายคร๊าบบบบ” โจกำลังพูดทีเล่นทีจริงกับพี่จิ๊บอยู่ เพราะช่วงนี้ก็ใกล้เวลาพิจารณาผลงานประจำปีแล้ว พี่จิ๊บต่อปากต่อคำกับโจสักพักก็หันมาที่ผม “เออนี่หนึ่ง เราคิดว่าจะเสร็จทันก่อนหยุดยาวไหม” “โห พี่ครับ คงไม่ทันน่ะครับพี่ งานเมื่อเช้าเค้าเพิ่งส่งมาเพิ่มอีก ผมล่ะหัวปั่นเลย” “ฮะ  งานอะไรใครส่ง” “ก็ข้างบนส่งมาน่ะครับเค้าบอกว่าเป็นเรื่องของเรา” ผมพูดเสร็จพี่จิ๊บมามาหยิบงานที่ผมเพิ่งได้รับมาขึ้นมาดู “เฮ้ย ไอ้หนึ่ง นี่ไม่ใช่ของเรา นี่แกทำไปรึยัง” “ยังครับพี่เพราะของเก่ายังไม่เสร็จ” “งั้นไม่ต้องทำอันใหม่แล้วนะ ส่งมาได้ไงล่ะนี่คนละเรื่องกับเราเลย” ว่าเสร็จพี่จิ๊บก็เอาแฟ้มงานบนโต๊ะผมไปแล้วบอกว่าจะจัดการให้ นั่นทำให้ผมเหลืองานอีกไม่มากนักที่จะเคลียร์ ไม่นานเท่าใดพี่จิ๊บก็เดินกลับมา “เจ้าหนึ่งเอ้ย เค้าส่งมาผิดที่ พี่ถึงว่ามันแปลกๆ แล้วนี่ของเราไปถึงไหนแล้ว” “ถ้าไม่ทำอันใหม่ ตอนนี้ก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้วครับ” “ทันก่อนหยุดยาวใช่ไหม” “ครับพี่ ทันแน่นอน” ผมกับพี่จิ๊บก็คุยกันต่อได้สักพัก พี่จิ๊บก็กลับไปที่ห้องทำงานจึงเหลือผมกับโจที่นั่งติดกัน “หนึ่ง ปิดยาวไปไหนป่ะ” “ก็คงจะกลับบ้าน” “เหรอ เค้าว่าจะไปเที่ยวเหนือกับแมวน้อยอ่ะ” “เหรอ เที่ยวไหนล่ะ” “ยังไม่รู้เลย ตอนหยุดยาวคนมันเยอะว่ะ” “อืม... ไปเที่ยวบ้านเค้าไหมล่ะ  พอดีที่บ้านมีแพลนจะไปเที่ยวดอยพอดี” “เฮ้ย เจงดิ  ดีดีดี น่าไป” “แต่นอนเต้นท์นะ” “อ้าวเจง ดีเลยได้บรรยากาศ” “จะไปจริงเปล่าจะได้โทรบอกที่บ้านให้” “ไปๆ เดี๋ยวต้องบอกแมวน้อยก่องน๊า” ว่าแล้วโจมันก็โทรไปหาน้องต้อมทันที คุยได้ไม่นานก็วางหู “ได้เลย แมวน้อยบอก OK นี่ ชวนไอ้โปรไปเปล่า” “อืม ไม่รู้สิ ไม่รู้จะบอกกับที่บ้านว่าอะไร” “จะไปยากอะไรวะ ก็บอกว่าน้องเค้าสิ แมวน้อยกับไอ้โปรก็บอกว่าเป็นน้องเค้าอยากมาด้วย ก็แค่นั้น” “จะดีเหรอ” “เออ  ดี เชื่อดิ” ผมคิดว่ามันก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน ผมก็แนะนำทางบ้านไปว่าโจนี่คือเพื่อนที่ทำงาน (ซึ่งมันก็จริงๆ) แล้วบอกว่าโปรกับน้องต้อมเป็นน้องของโจ(แล้วขอตามมาเที่ยวด้วย) อืมแล้วก็ชวนหมอพจน์ไปด้วยก็คงจะดี ตอนเลิกงานผมก็ออกที่หน้าที่ทำงานตามปกติ โปรได้เอารถมาจอดรอแล้ว ผมขึ้นไปบนรถ วันนี้ผมไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าที่ดูเหมือนว่าโปรจะไม่ค่อยหันมามองผมเลย รถเล่นออกไปช้าๆวันนี้ว่าไปก็แปลกทุกทีโปรจะค่อนข้างขับรถเร็วพอสมควร บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีจนผมรู้สึกได้ ผมกำลังนึกว่านี่ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่าแต่ก็นึกไม่ออก ผมมองหน้าโปร หลายครั้งแต่โปรก็ไม่หันมามองผมสักที จรในที่สุดผมเริ่มที่จะทนไม่ไหว “โปร....” ผมเรียกโปรแต่โปรก็ไม่หันมา “โปร... โปร โปร นี่โปร!!!!!  พี่เรียกเราอยู่นะ” “ก็ได้ยินแล้วไง มีอะไรก็พูดมาสิคับ” น้ำเสียงโปรฟังดูแปลกไป ทุกทีโปรค่อนข้างจะทักผมก่อนเสมอเวลาผมขึ้นมาบนรถ และน้ำเสียงเหมือนจะกวนๆ แต่ตอนนี้โปรพูดด้วยน้ำเสียงที่ขรึมๆอย่างเห็นได้ชัด “โปรเป็นอะไรเหรอ ไม่เห็นเหมือนทุกที” “ทุกทีก็แบบนี้นิครับ” “ทุกทีอะไร วันนี้เราดูแปลกไปนะ พูดก็แปลก ทำตัวก็แปลก มีอะไรเหรอ ไปทะเลาะกับใครมา” “เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ” “แล้วมีอะไร” “....” โปรเงียบ “นี่โปร เราเป็นแฟนกันไหม” “ถามทำไม” “ถ้าเป็น มีอะไรก็ขอให้บอกมาตรงๆ อย่าทำแบบนี้ นะครับ” “ก็.....พี่ไม่พาผมไปเที่ยวด้วยนิ” “ไม่ไปเที่ยว???? ไปเที่ยวอะไร” “เที่ยวบ้านพี่ พี่ชวนแต่พี่โจ พี่ต้อม พี่พจน์ แต่ไม่ชวนผมไป ทำไมล่ะครับ ผมไปไม่ได้เหรอ ผมเป็นแฟนพี่นี่จะไม่ให้ไปไหว้พ่อแม่พี่เลยใช่ไหม” “เดี๋ยว ใครบอกมาว่าพี่จะไม่ให้เราไป แล้วนี่รู้เรื่องได้ไงว่าพี่จะกลับบ้าน” “พี่โจโทรมาบอก บอกว่าพี่กลัวผมจะแสดงตัวว่าเป็นแฟนพี่ เลยไม่อยากให้ผมไป” “เฮ้ย โจมันโทรไปบอกงั้นเหรอ บ้าดิ พี่จะพาเราไปอยู่ เราน่ะโดนไอ้โจหลอกแล้ว” “พี่อย่ามาพูดให้ผมดีใจดีกว่า ไม่อยากพาผมไปก็ขอให้บอกเถอะครับ” “พี่จะพาเราไปจริงๆ ไอ้โจเองอีกวางแผนให้เสร็จว่าจะแนะนำเรากับพ่อแม่พี่ว่าอะไร” “อ้าว เจงดิ ไอ้พี่โจ เดี๋ยวเหอะๆ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ โปร เราโดนไอ้โจหลอกแล้วนะ มิน่าล่ะถึงทำท่าไม่พอใจ” “ก็ไอ้พี่โจโทรมาบอกงั้นอ่ะ แถมทำเสียงซีเรียส บอกอีกว่าไม่รู้พี่จะบอกผมว่าไงดี ไม่เชื่อก็นะ” “ทีหลังมีอะไรก็โทรมาถามพี่เอง พี่ไม่ปิดเราหรอก” “คร๊าบบบบบบ ผมรักแฟนผมที่ซู๊ดดดดดดเลยยยยยยยยย” ว่าเสร็จโปรก็หันมาหอมแก้มผมอีก แล้วผมกับโปรก็พูดถึงว่าถ้าวันนั้นมาถึงแล้วเราจะทำอะไรบ้างจะเตรียมของอะไรดี ยิ่งผมบอกว่าเราจะได้ไปนอนเต้นท์บนดอยด้วยแล้ว โปรยิ่งจะตื่นเต้นใหญ่ เพราะโปรเองไม่เคยจะไปตั้งเต้นท์เที่ยวเลยนอกจากพวกเข้าค่ายซึ่งมันก็ไม่เหมือนกัน ผมเองก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆเหมือนกัน จะว่าไปแล้วผมเองก็ไม่เคยไปไหนไกลๆกับคนที่ผมรักมานานแล้ว บรรยากาศที่หนาวเหน็บแต่อบอุ่นในจิตใจนั้นมันจะเป็นอย่างไร ผมเองก็อยากรู้จริงๆเลยครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 28 พ.ย. 50 19:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนใหม่ครับ ยังรอคมเมนต์จากทุกๆท่านอยู่นะครับ ขอบคุณครับผม ปล.พี่หนึ่งยังรอดพ้นจากน้องโปรอยู่ครับ แต่ต่อไปนี่ไม่แน่ คิคิ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 28 พ.ย. 50 19:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เฮอๆ หนุกดีอ่ะคะ ปกติเคยอ่านแต่ficเกย์ของพวก Boardญี่ปุ่น เกาหลี เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ หนุกคะหนุก ขอบคุณคนเขียนนะคะ แล้วก็ขอบคุณคนโพสด้วยคะ น่าอิจฉานะคะ ลองถ้าได้มีแฟนแบบโปร ชาตินี้รักตายหลงตายเลยคะ โอย....อยากมีแฟนอ่ะ -0- จากคุณ : Dekkele (Dekkele) - [ 28 พ.ย. 50 23:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่าฮ่า...พี่หนึ่ง...ระวังหน่อยน้า...บรรยากาศคงจะเป็นใจหน้าดูนิ มีกางเต้นท์อยู่บนดอย กะอากาศหนาว ๆ 555 ท่าทางหนนี้พี่หนึ่งคงไม่รอด หุ หุ จากคุณ : mommam - [ 29 พ.ย. 50 15:32:37 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ลืมถามเลยคะ นิยายทำนองเดียวกันเนี่ย ส่วนใหญ่โพสที่ไหนกันบ้างหรอคะ อยากอ่านอ่ะคะ แต่หาไม่เจอ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ ยังไงก็ขอขอบคุณล่วงหน้าไว้เลยนะคะ ขอบคุณคะ ^/^ จากคุณ : Dekkele (Dekkele) - [ 29 พ.ย. 50 21:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ตอนที่ 18 วันสุดท้ายก่อนที่จะหยุดยาว ผมตกลงกับโจว่าจะลางานก่อนวันนึง เพราะจะได้พักผ่อนยาว(วันหยุดจริงๆแค่สามวันเท่านั้นครับ แค่เดินทางก็ใช้เวลาไปครึ่งวันแล้ว) การเดินทางครั้งนี้ตกลงว่าจะใช้รถของโจไปครับเพราะถ้าเอารถโปรไปคงมีเรื่องแน่ เพราะโปรเองจะบอกกับทางบ้านว่าจะไปเข้าค่ายติวเข้ามหาวิทยาลัยโครงการของคณะแพทย์ฯของหมอพจน์ แน่นอนว่าเตี้ยมกับหมอพจน์แล้ว หมอพจน์เองตอนแรกบอกว่าจะไม่ไปครับเพราะกลัวจะมีสอบวันที่เราเดินทาง แต่พอดีว่ามีการเลื่อนสอบพอดีเจ้าตี๋โปรรู้เข้าเลยพยายามโทรไปขู่เข็ญให้หมอพจน์มากับพวกเราด้วยแต่ก็ไม่ยอมไปอยู่ดี “นี่เพ่พจน์ เตรียมเก็บของได้ละ ไม่งั้นมีลากลงจากหอแน่” “เอะเจ้าโปร!!! พี่พูดนี่ไม่รู้เรื่องเหรอ หรือจะให้พี่บอกที่บ้านว่าที่จริงไม่มีเข้าค่ายติว” “เพ่พจน์เน่ ไม่ต้องมาต่อรองเลย ก็จะให้เพ่ไปด้วยอ่ะ” ผมเห็นท่าจะไม่ดีเลยขอโทรศัพท์ให้ผมลองพูดดู “เอะเจ้าโปร พี่บอกไม่ไปก็ไม่ไปสิ” “หมอพจน์ นี่พี่หนึ่งนะ” “อ่ะ...ครับ พี่” “ไปกับพี่เถอะ หน้าหนาวทั้งที ถ้าไม่ได้เที่ยวดอยมันน่าเสียดายนะ” “ผมมีสอบน่ะครับพี่” “เค้าเลื่อนแล้วไม่ใช่เหรอ” “ก็ใช่ครับ แต่ว่า...” “พี่ว่าเราน่าจะปลีกเวลาสักนิดไปพักผ่อนบ้างนะ รู้ไหมชีวิตเราตอนเรียนมหาวิทยาลัยเป็นเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตที่เราจะได้หาประสบการณ์ดีๆนอกเหนือจากตำรา ยิ่งเราถ้าขึ้นวอร์ทแล้วจะไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นแบบนี้อีกแล้วนะ” “ครับพี่ ผมเองก็คิดเหมือนกัน แต่ผมเกรงใจพี่” “อย่าเกรงใจเลย พี่อีกที่ต้องเกรงใจ เพราะโปรคงไปไม่ได้ถ้าไม่ได้เรา อืม..หมอพจน์ ถ้าพี่ย้อนเวลาได้ พี่อยากจะกลับไปเรียนที่มหาลัยเหมือนเรา พี่จะทำอะไรหลายๆอย่างที่พี่ยังไม่ได้ทำ....” ผมพูดอย่างนี้แล้วเหมือนหมอพจน์จะเงียบไปสักพัก “ครับพี่หนึ่ง ผมคงต้องรบกวนพี่ให้มารับนะครับ กี่โมงนะครับ” “อ่า ได้เลย เที่ยงครึ่งนะทานอะไรให้เรียบร้อยแล้วพี่จะไปรับเราที่ห้อง” สรุปคือผมพจน์ตกลงไปกับเราครับ ผมเองก็โทรไปบอกทางบ้านว่ากลับบ้านครั้งนี้ผมจะพาเพื่อนที่ทำงานด้วยแล้วมีน้องของเพื่อนตามมาด้วยอีกสามคน ส่วนรูมเมทผมมันก็กลับบ้านครับ แต่ก็พาแฟนมันไปแนะนำที่บ้านด้วยจะว่าไปก็เหมือนผมเลยน่ะครับ (แต่ผมคงไม่บอกทางบ้านว่าโปรคือแฟนผมเท่านั้นเอง) ในที่สุดก็ถึงเวลาออกเดินทางครับ โปรมารับผมที่ทำงานตั้งแต่ก่อนเที่ยงส่วนโจก็ไปรับน้องต้อมที่คอนโด แล้วเราก็จะมาเจอกันที่หอผมครับ ก่อนที่ผมและโปรจะไปหอก็แวะไปรับหมอพจน์ก่อนที่หอพักในมหาวิทยาลัย พอหมอพจน์ขึ้นรถมาแล้วก็บ่นนิดๆเรื่องต้องโดดเรียนไปสองคาบแต่ก็ฝากเพื่อนเลคเชอร์ให้น่ะครับ รถของโปรมาส่งผมกับหมอพจน์ที่หอก่อนแล้วก็เอารถไปเก็บที่บ้าน ไม่นานเท่าไหร่โปรก็มาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่เหมือนพวกฝรั่งสะพายแบล็คแพคกันน่ะครับ “นี่โปร เราไม่ได้ไปออกป่าเป็นเดือนนะ ทำไมเอามาเยอะขนาดนี้” ผมถาม “เจ้าโปรคงกลัวจะอดตายมั้งครับพี่ ดูสิมีแต่ของกิน” หมอพจน์พูดพลางเปิดกระเป๋าของโปรดู “อ้าวก็พี่บอกว่าไปนอนเต้นท์ไม่ใช่เหรอ ของแถวนั้นคงแพงผ๊มก็ซื้อไว้ก่อนสิค๊าบ” “เยอะจริงๆแหะ” ผมไปค้นกระเป๋าโปรดูบ้าง ก็เห็นแต่พวกขนมเต็มไปหมด “แล้วนี่ขนขึ้นดอยเองนะ” ผมบอกโปร “เฮ้ย ไหนว่ารถไปถึงที่พักไงพี่” “ใครบอกต้องเดินไปอีกห้ากิโลนะ” “เวร เจงงงงงง” ผมก็ขยิบตาให้หมอพจน์ทีนึง หมอพจน์ก็เข้าใจครับ ส่วนเจ้าตี๋โปรก็เทขนมของกินออกมาจนหมดแล้วเลือกว่าจะเอาอะไรไปดี แต่เลือกเท่าไหร่ก็เหมือนจะเลือกไม่ได้ โปรเลยเลือกกินเอาตอนนี้เลย “อ้าว ทำไมเอามากินตอนนี้ล่ะโปร” “ก้อ เฉียดายอ่า” ขนมยังเต็มปากแต่ก็ยังพูดอยู่อีก “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เอาไปเถอะ ไม่เป็นไรพี่ล้อเล่น” “อู้ดอี้หมายคามว่าอาย” (พูดงี้หมายความว่าไง) “เอาเถอะ  ลงไปรอโจข้างล่างดีกว่า” ผมตัดบท แต่โปรก็ยังกินไม่หยุดอยู่ดี ผม โปรและหมอพจน์รอโจไม่นานโจก็ขับรถมา ดีนะครับที่รถโจเป็นแบบสามตอนที่ขนคนได้เยอะๆ ผมนั่งข้างคนขับครับเพราะว่าจะได้บอกทางโจ ส่วนโปร น้องต้อม หมอพจน์ก็นั่งข้างหลัง “เพ่โจๆ ดูแลแฟนผมดีดีนะ ห้ามลวนลาม” “เมิงแหละ ห้ามแกล้งอะไรแมวน้อยเด็ดขาดไม่งั้นมีถีบลงรถแน่” “อ่ะคร๊าบบบบบบ แล้วจะคอยดู” ว่าเสร็จโปรก็แกล้งเอาหัวมาหนุนๆตักน้องต้อม (โปรนั่งตรงกลางน่ะครับ ติดกับน้องต้อมแล้วหมอพจน์) “เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไอ้โปร เมิงงงงงงง” โจหยุดรถเลยครับแล้วเอามือไปตีๆหัวเจ้าตี๋โปร จนผมกับหมอพจน์ต้องดึกตัวโปรออก ส่วนน้องต้อมก็หัวเราะเล็กๆครับแล้วก็ใช้มือดันๆหัวโปรออกไป “นี่โปร!!!! อย่ามาเล่นตอนนี้” “แหม่ ก็ผมร๊ากกกกกพี่ต้อมเหมือนกันน๊ะค๊าบ” “ไม่ต้องเลยไอ้โปร เมิงออกห่างแมวน้อยเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นได้เดินไปเองแน่” “ค๊าบบบบๆๆๆ ผมไม่สนแมวน้องของพี่ก็ได้ ผมสนแร็คคูนของผมก็ได้” ว่าแล้วโปรก็หันไปเอาตุ๊กตาแรคคูนที่อยู่ในรถของโจมากอดใหญ่ “นิไอ้โปร เมิงมีเจ้าของอยู่ข้างหน้าแล้วนั่งข้างๆเนี่ยะ” “อ่ะ เกือบลืมเลย แรคคูนที่ร๊ากกของโผมมม” โปรพูดเลียนแบบที่โจพูดกับน้องต้อมบ่อยๆน่ะครับ แล้วก็หัวเราะทั้งรถ “ไอ้โปร ถ้าไม่คิดเห็นแก่หน้าไอ้หนึ่งนะ เมิงงงง” “จะอะไรเหรอค๊าบ” “จะได้ตายก่อนหนุนตักแมวน้อยแน่” จากนั้นรถก็วิ่งไปตามถนนสายเอเชีย มันเหมือนเส้นเลือดสายหลักไปสู่ภาคเหนือรถรายังคงวิ่งกันมากมาย เราได้แวะพักระหว่างทางบ้าง ผมเองก็พูดเตือนโปรว่าอย่าเพิ่งกวนโจเลย เพราะทุกครั้งที่โปรกวนโจ โจจะขับรถน่ากลัวกว่าปกติ ในที่สุดรถก็วิ่งเข้าสู่ตัวจังหวัดบ้านเกิดของผม บ้านของผมเองนั้นก็ไม่ได้ห่างจากตัวเมืองเท่าไหร่ ทุกอย่างตามรายทางก็มีสิ่งเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลาผมเองก็บอกทางเข้าซอยบ้านผม นี่นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้กลับบ้าน พวกเรามาถึงบ้านของผมตอนค่ำ บ้านของผมไม่ใหญ่นักครับ เป็นบ้านสองชั้นขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่ มีสามห้องนอน บ้านผมเป็นหมู่บ้านจัดสรร คุณแม่ของผมออกมารับที่หน้าประตูบ้าน ผมออกจากรถมาก็เข้าไปไหว้คุณแม่ก่อน แล้วก็บอกให้โจ โปร น้องต้อมและหมอพจน์ช่วยขนของไปไว้ที่ห้องนอนที่ว่างอยู่ แล้วผมก็ถึงมาแนะนำโจ โปร หมอพจน์และก็น้องต้อม อย่างเป็นทางการกับคุณพ่อและคุณแม่ผม ผมเพิ่งเคยเห็นโปรจะเงียบๆไม่ค่อยคุยก็ตอนนี้ล่ะครับ ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือว่าเพราะอะไร ไม่เหมือนกับโจที่โม้ได้ทุกเรื่อง วันนี้ที่บ้านผมคุณแม่ได้แสดงฝีมือทำอาหารหลายๆอย่าง ทั้งกับข้าวที่ผมชอบและกับข้าวอื่นๆที่แถวกรุงเทพฯหาทานยาก “นี่เรียกแกงอะไรครับแม่” โจถาม “แกงฮังเลน่ะลูก อร่อยนะ หนึ่งเค้าชอบ” ว่าแค่นั้นโปรก็ตักเข้าปากทันที ผมก็มองหน้าโปรทีนึ่ง “อื้อ อร่อยครับแม่ แม่น่าจะมาเป็นแม่ผมนะครับทำกับข้าวอร่อยหมดเลย แม่ผมไม่ค่อยจะได้ทำเท่าไหร่” เป็นครั้งแรกครับที่โปรพูดกับแม่ผม “ที่บ้านคงไม่ค่อยมีเวลามั้ง” คุณแม่ผมถามโปร “ก็ครับ โดยมากให้พี่ที่บ้านทำให้มากกว่า” “พี่ที่บ้าน พี่สาวเหรอ” “ไม่ครับ พี่ที่เค้ามาทำความสะอาด มาทำอาหารให้” “อ๋อ แบบนี้ก็ดีสิลูก แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย” “ไม่ค่อยดีหรอกครับแม่ เพราะแม่ผมไม่ค่อยจะว่างอยู่บ้าน...” “อ้าว แล้วที่บ้านทำอะไรเหรอลูก” “ก็...ทำธุรกิจของที่บ้านน่ะครับ ไปหาลูกค้าบ่อยที่บ้านเลยไม่ค่อยมีเวลา” “ครับ ที่บ้านไม่ค่อยมีเวลา ผมเองก็ออกมาอยู่คนเดียวเลยไม่ค่อยได้ดูแลน้องเท่าไหร่” โจตอบขึ้นมาทันควันครับ เหมือนว่าโจจะไหวตัวทัน เพราะตอนแรกผมแนะนำโปรว่าเป็นน้องแท้ๆของโจ (ก็ชื่อโจ กับ โปรมันสระโอเหมือนกันน่ะครับ) ส่วนน้องต้อมกับหมอพจน์ก็บอกไปว่าเป็นรุ่นน้องโจที่มหาวิทยาลัย จากนั้นเราก็คุยกันถึงเรื่องงานเรื่องสารพัด จากนั้นก็ถึงเวลานอนแล้วครับ คุณแม่ผมจัดห้องให้หมดแล้วโดยที่ห้องนอนผมก็จะให้โปร (ก็แน่นอนอยู่แล้ว) กับหมอพจน์นอน ส่วนห้องนอนรับแขกก็ให้โจกับน้องต้อมนอน ที่ห้องนอนของผมเตียงของผมเองก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากนอนสองคนก็จะเต็มเตียงแล้วครับ ดังนั้นก็ต้องปูที่นอนข้างล่างเพิ่มอีก พอโปรเข้ามาในห้องก็วิ่งเข้าไปที่เตียงผม “จองแล้วๆๆๆๆๆ ห้ามใครแย่งน๊า” “อืม” ผมว่าเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนผ้าปูที่ปูนอนข้างล่าง ส่วนเจ้าตี๋โปรก็มองผมตาเขียวๆใส่ “เพ่หนึ่งงงงง ขึ้นมานอนกับโผมมมมม แล้วพี่พจน์คืนนี้ห้ามแอบมองน๊ะ” “ใครกันนะบอกว่าจองแล้วห้ามใครแย่ง” “อ่ะ ก็จองให้เราสองคนไงคั๊บ” ผมล่ะอายจริงๆที่โปรพูดต่อหน้าหมอพจน์ แม้ว่าโปรจะพูดแบบนี้ต่อหน้าหมอพจน์บ่อยๆแต่ผมก็เขินทุกครั้ง แล้วยิ่งรู้ว่าหมอพจน์เองก็... ผมเองยิ่งเข้าใจเขามากขึ้น แต่หมอพจน์ก็อมยิ้มเล็กๆส่ายหัวแต่ก็ไม่พูดอะไร “เรานอนไปเถอะ นอนดิ้นนะเราน่ะ พี่นอนด้วยไม่ได้” “อ้าว รู้ได้ไงล่ะค๊าบ” “ก็หมอพจน์บอกมา” “อ้าวเพ่พจน์ ใส่ความ อิจฉาผ๊มล่ะเซ่ที่นอนกะแฟน” “โปร!!” ผมขึ้นเสียงเตือน “ผมพูดเล่นครับพี่หนึ่ง ขึ้นไปนอนบนเตียงกับโปรเถอะครับ” “ไม่เอาละ ทำโทษ” “ทำโทษเรื่องอะไรค๊าบ ผมทำผิดอะไรหรออ” “อย่าๆ วันนี้ไปแกล้งโจเค้า ก็ตกลงแล้วไงว่าอย่าไปแกล้ง” “แหม่ๆ พี่ก็...” “ไม่เอาเลย วันนี้พี่จะนอนข้างล่าง เรานอนข้างบนไป” “อ๊า......พี่หนึ่งอ่า ผมขอโทษษษษษ” ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเดินไปปิดไฟแล้วก็นอนข้างล่างนั่นล่ะครับ วันนี้ผมเดินทางมาทั้งวัน ไหนจะเหนื่อยกับการแยกคู่มวยโปรกับโจแล้วด้วยผมล่ะเหนื่อยจริงๆ แล้วผมก็หลับไปจนกระทั่งตอนเช้า เช้านี้ที่บ้านผมอากาศค่อนข้างหนาว ผมซุกตัวในผ้าห่ม แทบไม่อยากลืมตาเลย แต่เหมือนผมรู้สึกไปเองว่าเหมือนจะมีใครมานอนกอดผมอยู่เหมือนผมเป็นหมอนข้างงั้นล่ะ เอ.. หมอพจน์เหรอ แต่ผมก็ไม่คิดอะไรเพราะผมเองก็คงเป็นเหมือนข้างให้กอดน่ะครับ ไม่ว่ากัน ผมยังคงหลับตาอยู่คิดว่าจะหลับต่อ แต่ก็รู้สึกอีกแล้วว่าเหมือนคนที่นอนข้างๆผมจะดึงตัวผมไปที่หน้าเค้าแล้วจูบผมเบาๆที่หน้าผาก... ตอนนี้ผมคิดว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว หมอพจน์ทำแบบนี้ผมว่าไม่ดีแน่ๆ เพราะถ้าโปรเห็นเข้าต้องเป็นเรื่องแน่ ผมเลยลุกขึ้นมาแล้วจะเดินออกไปห้องน้ำ แต่ก็มีมือมาฉุดผมไว้แล้วดึงให้กลับไปในอ้อมกอดเค้าอีกครั้ง ผมไม่ทันมองหมอพจน์เพราะเค้ากอดผมจากด้านหลัง จนผมต้องเริ่มโวยวาย ไม่น่าเชื่อเลยว่าหมอพจน์จะเป็นคนแบบนี้ หรือว่ามีอะไรผิดสำแดงกันแน่นะ??? จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 30 พ.ย. 50 09:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ครับ ตอนใหม่ พร้อมกับที่ผมจะมาบอกกับทุกๆท่านว่า ผมจะกลับมาอัพในคืนวันอาทิตย์ครับ ขออนุญาตกลับบ้านตจว.สักสองสามวันครับ อยากไปสัมผัสอากาศหนาวๆแบบพี่หนึ่งเสียหน่อย (หุหุ) แต่ไม่เหมือนพี่หนึ่งอย่าง ตรงที่ผมยังไม่มี  "มือโปร" ในชีวิตเหมือนพี่หนึ่งครับ - คุณ Dekkele ครับ  ยินดีอย่างยิ่งครับที่คุณชอบ เอ่อ ที่จริงมีครับ เป็นเวปเฉพาะของพวกนี้ ให้ลองไปที่ google นะครับ เสริชคำว่า "ปาล์มพลาซ่า" แล้วจะเจอครับ เลือกห้อง Lover แล้วจะมีกระทู้ทั้งนิยาย หรืออื่นๆให้อ่าน แต่แนะนำครับว่า อ่านนิยายอย่างเดียวดีกว่า เพราะคนเล่นในเวปนั้น "แรง" มากๆ ครับ - ขอบคุณคุณ mommam ครับที่ติดตามผมก็ว่างั้นล่ะครับ บรรยากาศเต็มใจขนาดนั้น จะเหลือเหรอพี่หนึ่งน่ะ - คุณ ปฤษณะ ครับ พี่หนึ่งไม่หื่นหรอกครับ แต่ขี้งอนมากกว่านะผมว่า - คุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi   ครับ พอมาอ่านในวันเสาร์แล้ว ช่วยตามคอมเมนต์ให้ครบทุกตอนนะครับ เป็นการบ้านให้คุณครับ (ขอมากไปไหมครับนี่ คิคิ) - ท่านอื่นๆที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ หรือเข้ามาอ่านแต่ไม่ได้คอมเมนต์ ต้องขออภัยด้วยครับที่ไม่ได้ทักเป็นการส่วนตัว  ตอนนี้ผู้เขียนทราบแล้วครับว่าทุกๆท่านชอบนิยายของเขา เลยฝากมาขอบพระคุณทุกๆท่านที่ติดตามครับ วันพ่อปีนี้ ให้เป็นวันที่เราจะรักคุณพ่อมากยิ่งขึ้นและทุกๆวันต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 30 พ.ย. 50 10:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เดินทางปลอดภัยนะคะ ฝากสูดอากาศต่างจังหวัดเข้าปอดลึก ๆ สัก 2 เฮือกด้วยค่ะ : ) เดี๋ยววันจันทร์มาตามต่อค่ะ เพราะที่บ้านไม่มีเนต อาศัยแอบอู้เข้ามาอ่านอ่ะ ก็เลยอ่านได้เฉพาะวันทำงาน กรั๊ก ๆ ๆ อย่าไปบอกใครนะ โดยเฉพาะเจ้านาย สำหรับตอนนี้ พี่หนึ่งต้องเข้าใจผิดแหง ๆ น่าจะเป็นเจ้าโปรตัวแสบแอบมาแลกที่นอนกะหมอพจน์แน่ ๆ เลยอ่ะ อ่าน ๆ ไปชักชอบหมอพจน์ง่ะ น่าร๊าก...น่ารัก จากคุณ : mommam - [ 30 พ.ย. 50 11:34:26 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 53 กลับมาแล้วคับ^^  ไปรับลมหนาวมาเหมือนกับพวกพี่หนึ่งเลย  อิอิ สำหรับการบ้าน    ทำได้อยู่แล้วคับ เพราะโดดไปหลายวัน คู่ของจิ้งจอกกับแมวน้อยงอนกันเก่งนะเนี่ย คล้ายๆคู่ของเพื่อนผมเลย 555 ส่วนคู่เอกของเรา  ดันมาเจอตัวแปรอย่างหมอพจน์อ่ะสิเนี่ย  เกิดนายโปรตื่นขึ้นมาเจอจังๆคงช็อคน่าดู... แต่ถ้าเกิดว่าเป็นนายโปรแลกที่นอนกับหมอพจน์แล้วล่ะก็...55 ยังไงก็ขอให้คุณก.กา เดินทางปลอดภัยนะครับ จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ   คราวนี้มารายงานตัวได้ทุกตอนแน่ๆครับ ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 1 ธ.ค. 50 23:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ตอนที่ 19 ผมกำลังดิ้นเพื่อให้ออกจากอ้อมกอดของหมอพจน์ แต่เหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนกอดแน่นขึ้นทุกที “นี่ อย่าๆ อย่าทำแบบนี้” ผมพยายามพูดเสียงไม่ให้ดังเพื่อไม่ต้องการให้โปรที่นอนอยู่บนเตียงได้ยิน “ไม่ทันได้แต่งกันเลย จะหย่าแล้วเหรอคับ” เสียงนั่นกระซิมที่ข้างหูผม (ผมโดนกอดจากด้านหลังครับ) เสียงนี่ผมจำได้ดี มันยิ่งน่า....นัก (ผมกัดฟันพูดนะครับ) “โปร...  ปล่อย” “ม่ายปล่อย” โปรพูดเสียงค่อยๆ “เดี๋ยวหมอพจน์เห็น...” “พี่เค้านอนบนเตียงไม่เห็นหรอกคั๊บว่าเราทำอะไรกัน” “แล้วนี่มานอนข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่” “ก็ตั้งกะเมื่อคืนไงคั๊บ” ว่าแล้วโปรก็แกล้งเอาหน้ามาซุกที่คอผม นี่ผมอายคนอื่นนะ แม้ว่าจะหลับอยู่ก็เถอะผมก็พยายามดิ้นเพื่อให้ออกมาจากโปรให้ได้ ก็ไม่ได้สักทีครับแรงเยอะจริง แต่ก่อนที่โปรจะลวนลามผมไปมากกว่านี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “แม่เปิดเข้าไปได้ไหม” เสียงคุณแม่ของผมดังมาจากข้างนอก โปรเลยต้องยอมปล่อยผมออกไป ผมเดินไปเปิดประตูก็เจอคุณแม่ผมอยู่หน้าห้อง “ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” “ตื่นแล้วครับ” “แม่เตรียมข้าวเช้าไว้ให้แล้วนะ รีบกิน รีบอาบน้ำ แล้วเราจะได้ไปดอยกัน” “ครับแม่” แล้วประตูห้องก็ปิดลงผมเริ่มไปปลุกหมอพจน์ก่อนที่เตียง “หมอพจน์ หมอพจน์ ตื่นเร็วจะออกเดินทางแล้วนะ” “.....อือออ  ครับ... “ หมอพจน์ตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ แล้วก็ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ “รีบไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมีแย่งเข้าห้องน้ำแน่” “ครับพี่” ว่าแล้วหมอพจน์ออกไปอาบน้ำครับ แล้วผมก็หันกลับไปที่โปร เจ้าตี๋โปรกลับไปขดอยู่ในผ้าห่มอีกแล้ว “โปร นี่ๆ เตรียมไปอาบน้ำได้แล้วนะ” “ม่ายอาว จานอนต่อ” “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้....น๊า....” ผมพูดไปก็ดึงผ้าห่มออกจากตัวโปรแต่ก็ดึงอยู่หลายทีโปรก็ไม่ยอมสักทีแล้วจู่ๆโปรก็ลุกขึ้นนั่งจนผมที่ดึงผ้าห่มอยู่ล้มลงเลย แต่โชคดีที่ล้อบนฟูกที่ปูไว้อยู่ไม่งั้นมีช้ำมีเขียวแน่ แล้วโปรก็ดึงผมไปที่ตัวเขา “โปร จะทำอะไรน่ะ!!” โปรไม่พูดอะไรแต่ก็จูมผมที่ตาเบาๆ แล้วเลื่อนไปจูบที่หน้าผาก ผมหยุดนิ่งไป...สักครู่ “ปะ โปร..” โปรเอามือมาปิดที่ปากผมเหมือนไม่ให้พูด ก่อนที่โปรจะเลื่อนหน้ามาใกล้ผมมากขึ้น โปรเอามือที่ปิดปากผมไว้ออก แล้วริมฝีปากของโปรก็สัมผัสกับริมฝีปากของผม มันชั่งเป็นเวลาที่เนิ่นนานเหลือเกินที่ผมไม่ได้มีความรู้สึกร่วมด้วย แต่.... ‘นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นี่ ต้องรีบเตรียมตัวไปขึ้นดอยนะ’ แล้วผมก็หยุด ผมมองหน้าโปรสักพัก แล้วผมก็บอกกับโปรว่า... “ไปอาบน้ำ เดี๋ยวคนอื่นรอ” “โหยยยยยยย  พี่อ๊า.... ม่ายอาวๆ” “ไม่ไปก็ตามใจ พี่ไปอาบก่อนละ” แล้วผมก็ลุกออกจากห้องไป ข้างนอกผมเห็นโจ น้องต้อมเพิ่งออกมาจากห้องท่าทางงัวเงียน่าดู ส่วนหมอพจน์อาบน้ำเสร็จก่อนใครแล้วครับลงไปข้างล่างแล้ว แล้วเราก็อาบน้ำเตรียมของกันเรียบร้อยแล้ว ส่วนโปรก็ออกมาหลังจากคนอื่นแต่งตัวเสร็จไม่นาน เราทานอาหารเช้ากัน วันนี้มีข้าวเหนียวหมูปิ้งของชอบของผมอย่างหนึ่ง ผมกินไปมากเหมือนกันเพราะนานแล้วไม่ได้กินของเจ้าประจำ และแล้วก็ถึงเวลาเดินทางเราเปลี่ยนไปใช้รถโฟว์วิวของพ่อผมครับ เพราะมันจะขึ้นเขาได้ดีกว่าแต่ก็เป็นที่นั่งสามตอนเหมือนกันนะครับ เลยนั่งกันสบายหน่อยสำหรับคนเจ็ดคน ตอนนี้เหมือนโปรจะเงียบเป็นพิเศษเพราะไม่กล้ากวนโจนักสงสัยคงเกรงใจคุณพ่อคุณแม่ผม ส่วนโจเองก็พูดคุยกับแม่ผมอย่างออกรถชาติ “ไอ้โปรน้องผมนะครับแม่ มันชอบไปเจาะแจะคนอื่นมีแต่เรื่องมาให้ผมปวดหัวทุกวันเลย” “อ้าว ทำไมว่าน้องอย่างนั้นล่ะลูก” “นั่นสิครับแม่ ผมรักเดียวใจเดียวนะครับ” โปรเพิ่งพูดครั้งแรกตั้งแต่ขึ้นรถ “ถ้าหากแม่มีลูกสาวนะครับ ผมรับรองเลยว่าลูกสาวแม่จะไม่เสียใจเพราะผมเลยครับ” “แหม่ แม่มีแต่ลูกชายนี่สิ แย่จัง ไม่อย่างนั้นได้ลูกเขยดีๆแบบโปรแล้วมั้งลูก” แม่ผมพูดเสร็จก็หัวเราะ โปรก็หันหน้ามามองผมแล้วยักคิ้วให้ ผมทำปากบอกว่า ‘เงียบเลยนะ’ ตอนนี้เส้นทางกำลังผ่านป่าเขาเพื่อไปสู่จุดหมาย ผมดูอาการของแต่ละคนแล้วเหมือนท่าจะแย่ครับ โจเมารถ เหมือนจะเมามากๆเสียด้วย บอกให้จอดรถตลอดทาง ส่วนน้องต้อมกับหมอพจน์ก็เมาบ้างแต่ก็ไม่เป็นอะไร ส่วนโปรเองเหมือนจะสบายกว่าเพื่อน ไม่เป็นอะไรเลย “คุณพี่ที่รั๊กค๊าบ สำลักความรักของผมกับพี่หนึ่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ” โปรพูดกับโจตอนหยุดให้โจลงมาอาเจียน “สำลักกะผีสิ...” “โปรๆ  อย่าไปกวนโจสิ โจทนหน่อยนะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ไงไปนอนข้างหลังแล้วกันนะ” “จิ้งจอก ตัวมานอนด้านหลังเถอะ หนุนตักเค้านอนนะ” น้องต้อมพูดกับโจแล้วลูบหลังโจไปด้วย “จ้าแมวน้อย ได้แมวน้อยให้หนุนตัก เค้าคงหายดีเลยล่ะ” “หายไปจากโลกอ่าจิค๊าบ” โปรแซว “ที่รัก จิ้งจอกว่าอย่าไปสนใจเสียงหมามันเห่าแถวนี้เลยนะ ให้เค้านอนหนุนตักดีกว่าน๊ะ” ว่าแล้วโจก็กลับขึ้นรถไปเลย ผมล่ะเซ็งกับคู่กัดคู่นี้จริงๆเลยสิครับ แต่ก็แปลกนะครับจนถึงที่ตั้งเต้นท์โจมันก็ไม่อาเจียนอีกเลย สงสัยตักของน้องต้อมนี่ศักดิ์สิทธิ์จริง พวกเราช่วยกันขนของลงจากรถ อากาศตอนนี้บนเขาแม้ว่าจะไม่ใช่ช่วงค่ำแต่อากาศก็หนาวโชคดีนะครับที่คุณแม่ผมเตรียมเสื้อกันหนาวไว้พอกับทุกๆคน ไม่อย่างนั้นคงแย่ ผม โจ น้องต้อมและก็โปร ช่วยกันตั้งเต้นท์ แต่ดูๆแล้วคงมีแต่ผมคนเดียวที่ตั้งเต้นท์เป็น คนอื่นเหมือนจะช่วยแต่ก็เหมือนเพิ่มงานให้ผมเปล่าๆ แต่ในที่สุดก็เรียบร้อยครับเต้นท์มีทั้งหมดสี่หลังคุณพ่อผมไปยืมมาจากเพื่อนอีกทีน่ะครับสรุปแล้ว มีเต้นท์ของคุณพ่อคุณแม่ผม เต้นท์ของโจกับน้องต้อม เต้นท์ของหมอพจน์ซึ่งจะเล็กหน่อย แต่ก็เหมาะกับการนอนคนเดียว และก็เต้นท์ของผมกับโปร ผมเองก็เหมือนจะสงสารหมอพจน์เหมือนกันที่เหมือนจะอึดอัดมากกว่า ผมเลยชวนหมอพจน์คุยเสียมากจนทำให้บางทีโปรต้องมามองผมค้อนๆน่ะครับ เพราะไม่ค่อยจะคุยกับโปรเท่าไหร่ (ที่จริงโปรก็ทำผมมากกว่าคุยแล้วนะ จะเอาอะไรอีกนี่) อาหารเย็นวันนี้เป็บบาบีคิวแล้วก็พวกของย่างๆน่ะครับ คุณแม่ผมเอามาจากที่บ้านด้วย เราย่างกินกันอย่างสนุกสนานจนกระทั้งเราต้องแยกย้ายกันเข้านอน อากาศบนยอดดอยนี้หนาวมากครับ จนมือและใบหน้าผมชาเลยทีเดียว ผมเดินไปตามแนวป่ารอบๆที่ตั้งเต้ท์ แล้วนั่งลงกับพื้นดูแสงดาวยามค่ำคืน ผมไม่ได้ดูดาวแบบนี้มานานแล้ว ดาวบนดอยนี้มันสวยเหลือเกินไม่อาจหาได้ในเมืองกรุง ทุกอย่างเงียบสงัดไม่มีแสงไฟอะไรนอกจากแสงดาว “ดาวบนนี้สวยจริงๆเลยนะครับพี่” เสียงหมอพจน์ดังมาจากข้างหลังผม แล้วหมอพจน์ก็มานั่งลงข้างๆผม แล้วเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า “เป็นไงหนาวมากไหม” “หนาวมากๆครับพี่” “แล้วคนอื่นๆล่ะ” “เข้านอนหมดแล้วครับพี่ โปรก็เข้าเต้นท์แล้ว บอกให้ผมมาตามพี่นี่แหละครับ” “อืม.....” แล้วผมก็เงยหน้ามองดูดาว มันพร่างพราวเต็มไปหมดจริงๆ “พี่หนาวหรือเปล่าครับ เอาเสื้อผมไปใส่ไหม” “อ่อ  ไม่ต้องๆ เดี๋ยวก็เข้านอนแล้ว” “ครับ...” ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีจนกระทั่งผมเริ่มพูดอะไรบางอย่างออกไป “หมอพจน์ พี่... มีอะไรดีเหรอ...” “อะไรนะครับ” “พี่ มีอะไรดีเหรอ” “พี่หนึ่ง ดีทุกอย่างครับ พี่หนึ่งเป็นคนดี แวบแรกที่เจอกับพี่ครั้งแรก ผมคิดว่า น่าจะดี ถ้าพี่เป็น....” “เป็น...?” “เป็น....กับผม...แต่ตอนนี้ผมเชื่อว่า โปรเองดูแลพี่ได้ดีกว่าผมครับ ถ้าพี่เป็นอะไรไปโปรเองก็คงยอมไม่ได้” “หมอพจน์....เราเป็นน้องที่พี่รักเสมอนะ” “ครับ” ตอนนี้ผมได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า เหมือนหมอพจน์จะยิ้มตามผมไปด้วย จากนั้นเราก็พากันเดินกลับเต้นท์ ผมส่งหมอพจน์ที่เต้นท์แล้วก็กลับไปที่เต้นท์ตัวเอง ในเต้นท์ผมเห็นโปรนอนคลุมโปงอยู่ ผมคิดว่าโปรคงหลับแล้ว เลยเข้าไปนอนข้างๆดึงผ้าห่มเข้ามาห่มตัวเอง แล้วจู่ๆโปรก็มากอดผมอย่าแรง “เป็นไปบ้างคั๊บ เจอพี่พจน์บอกรักมา” “บ้าสิ บอกรักอะไร” “ผมรู้ครับว่าพี่พจน์ก็ชอบพี่ พี่เค้ามาถามผมตั้งแต่เห็นพี่ครั้งแรกแล้ว..” “ถ้างั้น...” “ผมก็บอกไปว่า พี่หนึ่งเป็นแฟนของผม ตอนแรกเหมือนไม่เชื่อนะ จนตอนที่เจอกันที่ JJ” “อืม ใช่ หมอพจน์มาบอกอย่างนั้น แต่พี่ก็บอกว่า เค้าเป็นน้องที่พี่รัก...ก็เท่านั้น” “จริงนะคั๊บ” “อื้อ” “พี่หนึ่ง..” “อะไรเหรอ” “คืนนี้ ผมขอนะครับ” “เอ้ย  ขออะไร” โปรไม่ตอบแต่กอดผมแรงขึ้นโปรดึงตัวผมเข้ามา...อากาศข้างนอกหนาวแต่ในเต้นท์นี้อบอุ่น อบอุ่นเพราะผมมีโปร...ไม่น่าเชื่อว่าผมจะรักผู้ชายคนหนึ่งได้มากมายขนาดนี้...จากนี้แล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปตามทางของมัน... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 3 ธ.ค. 50 08:37:53 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนใหม่ครับ ขอโทษด้วยนะครับที่สัญญาว่าจะมาอัพตอนค่ำๆของวันอาทิตย์ พอดีว่าติดภาระกิจนิดหน่อย ตอนนี้หลายคนทายถูกนะครับนี่ว่าโปรเปลี่ยนที่นอนกับหมอพจน์ ผมสงสัยตอนท้ายของเรื่องที่โปรบอกว่า "ขอนะครับ" นี่ โปรขออะไรเหรอครับ??  ขอแต่งงาน?? ของหมั้น??  ขอมือ?? เอ.. ใครพอบอกผมได้ครับนี่  (คิกคิกคิกคิก) ตอนต่อไป (แน่นอนผมได้อ่านก่อนทุกๆท่านอยู่แล้ว แต่ไม่ครบทุกตอนถึงจบหรอกครับ) เราอาจจะทราบเรื่องของหนึ่งตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยบ้างล่ะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 3 ธ.ค. 50 08:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อะจ๊าก...เจ้าโปรตัวแสบขออะไรพี่หนึ่งอ่ะ 555 ดูดิ ถามก็ไม่ตอบ ทำเอาเราจิ้นไปไกลเลยอ่ะ จากคุณ : mommam - [ 3 ธ.ค. 50 16:59:15 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขออะไรกันล่ะเนี่ย   อยากรุ้ๆๆ 555 รออ่านตอนต่อไปนะคับ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 4 ธ.ค. 50 00:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ตอนที่ 20 “หนึ่งยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก วันนี้นัดเพื่อนไว้ไม่ใช่เหรอ” เสียงของคุณแม่ผมดังมาจากนอกห้องนอน ผมรีบลุกขึ้นมาทันทีหลังจากเสียงแม่เรียก ‘ตายละหว่า ลืมไปว่านัดพวกตี๋ไว้’ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวขึ้นเจ้ามอเตอร์ไซด์คู่ใจออกไปยังที่นัดหมายกับเพื่อนทันที วันนี้ผมนัดเพื่อนๆในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของจังหวัดผม ตอนที่ผมไปถึงแน่นอนว่านักท่องเที่ยวที่ไหนจะมา เพราะนี่มันยังเช้าอยู่เลย จะมีเพียงพ่อค้าแม่ค้าที่มาขายของประจำช่วงวันหยุดเพราะมีงานถนนคนเดิน... ผมหาที่จอดรถตามหน้าร้านค้าแถวนั้นแล้วมองไปยังลานว่าง ซึ่งตอนนี้ไม่ว่างเสียแล้วเพราะเต็มไปด้วยคนมาจับจองที่ขายของมากมาย “ไอ้เชี่ยหนึ่ง กรูรอตั้งนานมาอยู่นี่เอง” เสียงนั้นดังขึ้นจากข้างหลังผม ผมหันหลังไปคนที่พูดก็ตบหัวผมเบาๆ “ไอ้ตี๋ เจ็บนะเว้ย แล้วนี่พวกไอ้แอ๋วอยู่ไหน” “อยู่ตรงหน้าประตูอ่าดิ เออนี่กล่องของเมิง” ว่าแล้วเพื่อนผมก็ยื่นกล่องกระดาษใบหนึ่งให้ผมข้างกล่องเขียนว่า ‘เชิญบริจาคเพื่อเด็กๆยากไร้’ ผมก็รับมาแต่โดยดี แล้วเดินตามตี๋ผมไปยังกลุ่มเพื่อนๆของผมซึ่งมีอยู่หลายคนทุกคน (รวมทั้งผม) ต่างก็ใส่เสื้อสีเดียวกันซึ่งเป็นเสื้อชมรมของคณะ “แหมมมม  หนึ่ง เพิ่งมาหรือเมิง เมื่อคืนกะโอ๊ตหนักไปหน่อยรึไง” “เออนะ เจอหน้ามาก็กัดแล้วเหรอ ที่บ้านเลี้ยงไม่เชื่องเนาะเมิงน่ะ คนเค้าอุตส่าห์ให้ข้าวให้น้ำ” “ต๊าย ปากดีนะเมิง” ผมแซวเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งทั้งกลุ่ม (เพื่อนสนิทผม) ก็รู้ว่าผมกับโอ๊ตเป็นแฟนกัน “ว่าแต่ โอ๊ตจะมาช่วยเปล่าเมิง จะได้มีคนร้องเพลงดีดกีต้าร์ คนจะได้บริจาคเยอะๆ” “ก็คงจะมามั้ง...เห็นว่าจะพาหลานรหัสไปเลี้ยง...” ถึงตอนนี้ผมทำหน้าวิตก เพราะข่าวต่างๆและการกระทำของโอ๊ต เปลี่ยนไปมากจากแต่ก่อน “หลานรหัสโอ๊ตที่เป็นเดือนคณะน่ะเหรอ...เออแก ชั้นเคยได้ยินมาว่าโอ๊ตกะหลานรหัสมันจบโรงเรียนเดียวกันมานิ  แล้วเหมือนจะเคยจีบกั...” ไม่ทันที่เพื่อนผมจะพูดต่อ เพื่อนผมอีกคนก็กระทุ้งเข้าที่สีข้าง “เฮ้ยหนึ่ง ไปเริ่มได้ละเดี๋ยวเราเดินสายไปตามที่บอกนะ เดี๋ยวเมิงไปที่โออาแป๊ะกะกรู”  เพื่อนผู้ชายอีกคนพูดแทรกขึ้น “อืม” แล้วพวกผมก็แยกย้ายกันไปตามที่ต่างๆ งานนี้จะว่าลำบากก็ลำบากครับจะว่าสนุกก็สนุก เพราะบางทีเราก็มีดีดกีต้าร์ร้องเพลงเชิญคนมาบริจาคจุดมุ่งหมายเพื่อโครงการของชมรมเราเป็นบรรลุวัตถุประสงค์ให้ได้ จนกระทั่งตกเย็นผมและเพื่อนๆก็กลับมากันที่เจอกันครั้งแรกตอนนี้คนเริ่มเยอะมากแล้วครับชมรมผมมีตั้งร้านขายของด้วย รายได้ก็สบทบทุนเพื่อเข้าโครงการนี่ล่ะครับ อีกส่วนหนึ่งก็ตั้งเก้าอี้ดีดกีต้าร์ร้องเพลงโฟล์คซองกันไป “หนึ่งๆ ช่วยร้องหน่อยสิ” “เฮ้ย ร้องไม่เป็น” “เออ  มีเนื้อน่า เอาเพลงที่เมิงชอบเลือกเอาเดี๋ยวกรูเล่นให้” ตี๋บอกกับผมแล้วให้หนังสือเพลงผมมา ซึ่งแน่นอนมีแต่เพลงโฟล์คซองภาษาถิ่น เข้ากับบรรยากาศสถานที่มาก และผมก็เลือกเพลง ‘บ้านบนดอย’ ของอ้ายจรัล ถึงมันจะร้องยากแต่ผมก็พยายามร้อง ในตอนที่ผมร้องอยู่นั้น สายตาก็ไปสบกับใครบางคนถึงแม้เขาจะอยู่ไกลแต่ผมก็ยังเห็น ผมจำเขาได้ดี เขาคือคนที่ผมฝากชีวิตทั้งชีวิตผมไว้กับเค้า แต่ตอนนี้...เขาเดินมากับผู้ชายน่าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งผมก็รู้จักเขาดีเช่นกัน ทั้งคู่เดินไหล่ชนกัน ดูๆแล้วเหมือนในที่แห่งนั้นมีเพียงเขาสองคนเท่านั้นเอง ส่วนผมตอนนี้เหมือนยืนอยู่ตัวคนเดียวเฝ้ามองเค้าสองคน ดูเหมือนว่าเขาจะเห็น หรือว่าได้ยินเสียงผมก็ไม่ทราบ เพราะจู่ๆเขารีบจูงมืออีกคนออกไปจากตรงนั้นทันที ผมพยายามกลั้นใจแล้วร้องเพลงให้จบ บางทีผมก็ร้องออกมาดังกว่าปกติ จนเพื่อนผมหลายคนมองผมด้วยความแปลกใจ เมื่อร้องเสร็จ ผมก็ขอเพื่อนๆไปเดินเล่นตามถนน เพื่อนๆก็ไม่ได้ติดใจอะไรบอกเพียงแต่ว่าให้กลับมาช่วยขายของต่อด้วย ก็เท่านั้นเอง ผมเดินไปตามบนท้องถนนแม้ผู้คนมากมาย แต่ผมก็เหมือนอยู่คนเดียวบนถนนสายนี้ อากาศหนาวแม้ว่าผมจะใส่เสื้อคลุมที่ด้านหลังปักชื่อคณะของผมจะหนาขนาดไหน แต่ผมก็ยังหนาวอยู่ สายตาทอดมองไปเรื่อยๆ มองหาใครบางคน  จนผมเจอ... เจอแฟนของผม   โอ๊ต... ในมุมมืดมุมหนึ่งออกมาจากถนนที่จัดงานเขากับหลานรหัสของเขากำลังเดินไปยังมอเตอร์ไซด์ของเขา ผมยังจำได้ เพราะผมเคยซ้อนมันอยู่บ่อยๆตอนที่โอ๊ตมารับผมจากบ้านไปที่มหาวิทยาลัยหรือพาผมกลับจากคณะ ทั้งโอ๊ตและน้องคนนั้นหยุดเดิน ผมเองก็อยู่ห่างพอควร ตอนนี้สายตาผมจ้องไปยังกิริยาของเขาทั้งสองที่ทำผมแร่ใจถึงที่สุดแล้วว่าเขาทั้งสองคนนั้นไม่ได้เป็นแค่พี่และน้องกันเท่านั้นเสียแล้ว แล้วจู่ๆสายตาของน้องคนนั้นเหมือนจะเห็นผม ผมไม่รู้ว่าผมตาฝาดไปหรือเปล่า เหมือนสายตาเค้าที่มองมาทางผมเหมือนยิ้มเยาะให้กับคนโง่คนหนึ่งที่ยังคงรักคนที่อยู่ข้างๆเขาอยู่ทั้งๆที่น่าจะรู้ตั้งนานมาแล้วว่ารักนั้นมันคงจืดจางไปนานแล้วตั้งแต่วันที่เขามา ตอนนี้โอ๊ตมองไปตามที่เขาคนนั้นมองแล้วก็เห็นผมเข้า ไม่ทันที่จะคิดอะไร ปฏิกิริยาบางอย่างในร่างกายผมทำให้ผมหันหลังกลับ ผมพยายามก้าวออกจากตรงนั้น ผมหันหลังเดินไปได้ไม่ไกลกันเหมือนมีเสียงคนวิ่งมาจากด้านหลัง แล้วเอามือมาดึงมือผมไว้ “หนึ่งๆ ฟังโอ๊ตก่อนนะ” “จะให้ฟังอะไร!!ผมเห็น  ผมไม่ได้ตาบอด” “หนึ่ง คือผม...” แล้วผมไม่ทันจะพูดอะไรอีก ผมวิ่งหนีออกจากโอ๊ตแล้วกลับไปที่จอดรถมอเตอร์ไซด์ของผม แม้มันจะไกลจากตรงนั้นมากแต่ผมก็วิ่งไป วิ่งไปเรื่อยๆ พยายามที่จะหนีจากที่ตรงนั้นให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้  แล้วผมก็ถึงที่จอดรถ ผมขี่มันออกจากที่นั้นให้เร็วที่สุด ผมขี่มาได้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ผมไม่รู้จริงๆว่าผมขี่มาได้ถึงที่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้น้ำตาผมไหลตลอด แล้วโทษตัวเองว่าทำไมถึงได้เชื่ออะไรง่ายๆ ผมขับรถมาข้างในมหาวิทยาลัย เหมือนคนสิ้นสติสมองของผมตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรอีก จนรู้สึกตัวอีกทีผมก็จอดรถอยู่ริมอ่างเก็บน้ำของมหาวิทยาลัย ตอนนั้นมันมืดและเงียบสงัด มีเพียงเสียงแมลงตามป่าเท่านั้นที่ร้อง ผมทรุดตัวนั่งลงริมขอบอ่าง แล้ว..จ้องมองไปที่ท้องฟ้า น้ำตาของผมยังคงไหล ภาพต่างๆก็เข้ามาอยู่ในสมองมันเหมือนมาย้ำเตือนอยู่อย่างนั้น ตอนที่ผมเจอโอ๊ตครั้งแรก ผมพยายามไม่คิดอะไรเพราะไม่คิดว่าคนดีๆอย่างเขาเหรอจะมาชอบผม ตอนที่เรารู้จักกันครั้งแรกตอนที่ทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยร่วมกัน ตอนที่ผมกับโอ๊ตสนิทกันมากขึ้น แม้เค้าจะอยู่อีกส่วนของมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังมาทานข้าวที่คณะผมบ่อยๆ ตอนที่โอ็ตขอผมเป็นแฟน ตอนที่เราใช้ชีวิตด้วยกัน เหมือนทุกก้าวที่ผมเดิน จะมีโอ๊ตอยู่ด้วยเสมอ ตอนที่โอ๊ตแนะนำหลานรหัสให้ผมรู้จัก และตอนนี้ตอนที่โอ๊ตกำลังจะจากผมไป... “ว่าแล้วต้องมาที่นี่....” เสียงของโอ็ตดังมาจาดข้างหลังผม ผมรีบที่จะลุกออกจากตรงนั้นไปทันที แต่เขาก็ดึงมือผมไว้ จากนั้นความเงียบก็เข้ามาอยู่รอบๆผมและโอ๊ต “หนึ่ง คือ...โอ๊ต...ขอโทษ” “ขอโทษที่??”  ผมพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าโอ๊ตหมายถึงอะไร “คือผม ได้ตัดสินใจไปแล้ว...” “ชั่งเถอะครับ คุณตัดสินใจไปแล้ว” ผมพยายามกลั้นใจพูด แม้จะมีเสียงสะอื้นบ้าง “คือว่า โอ๊ตตัดสินใจแล้ว...โอ๊ตรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิม โอ๊ตเลยคิดว่า...” “ไม่เหมือนเดิม!?!?!?ที่ไม่เหมือนเดิมคือใครกัน”  ผมทำเสียงสูง “โอ๊ตอยากจะให้หนึ่งเข้าใจ....โอ๊ตเองก็หวังและฝันกับน้องเค้ามานานแล้ว... ตั้งแต่มัธยม ถ้าหนึ่งมองดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้า แล้วอยากได้มันมาไว้ แต่ก็คิดแล้วว่าคงไม่ได้ แต่จู่ๆ มันก็ตกลงมาในมือ จะไม่ให้ วางอะไรบางอย่าง แล้วคว้ามันไว้เหรอ...ถ้าหนึ่งเป็นโอ๊ต หนึ่งก็คงจะเข้าใจ...” เขาคนนั้น ก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วก็กลับไปที่รถที่จอดไว้ ถ้าผมมองไม่ผิด ผมเห็นเด็กคนนั้น แฟนคนใหม่ของแฟนเก่าผม รออยู่ตรงนั้นด้วย... ผมแทบหมดแรง ทรุดตัวลงตรงนั้นไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นเร็วขนาดนั้น มันไม่มีลางมาก่อน ผมได้แต่ร้องไห้ จนผมรู้สึกว่าเสียงสะอื้นของผมมันทำให้เสียงแมลงนั้นเงียบไป.... ...... “พี่หนึ่งๆๆ เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม” เสียงโปรทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วผมก็เอามือไปขยี้ตา ถึงได้รู้ว่าผมร้องไห้ “พี่หนึ่ง เป็นอะไรคับ” “เปล่า.. ไม่มีอะไร” “ฝันร้ายเหรอ?” ผมไม่ได้ตอบโปร เพียงแต่กอดโปรแน่นขึ้น บรรยากาศตอนนี้ข้างนอกยังคงมืดสนิท ผมนอนใต้ผ่าห่มผืนเดียวกับโปร อากาศยังคงหนาวจัด ยังดีที่เต้นท์ที่ผมนอนมีที่กันน้ำค้าง ไม่อย่างนั้นผมและโปรได้เป็นหวัดแน่ “โปร..” “คั๊บ?” “ถ้าวันหนึ่ง ดาวบนฟ้า... ที่โปรอยากได้แล้วไม่คิดว่าจะได้ จู่ๆมันก็ตกลงมาในมือ แต่ตอนนั้นโปรเหมือนจะกำอะไรบางอย่างอยู่... โปรจะทิ้งของในมือแล้วไปคว้าดาวไหม?” “ของที่ว่าคืออะไรเหรอคับ” “อืม.. ของที่อาจไม่ดีเท่าดาวที่โปรอยากได้มั้ง แต่ได้มาก่อนดาวดวงนั้นจะมา” “อ่อคับ...ผมก็ดูว่าของในมือผมนั้น ยังอยากอยู่กับผมหรือเปล่าถ้าอยากอยู่ ดาวก็ดาวเถอะคับ ผมก็จะไม่สน” โปรพูดเหมือนเข้าใจความหมายที่ผมพูด ผมเองก็ได้แต่กอดโปร โปรเองก็เอาผ้าห่มมาเช็ดคราบน้ำตาผมออก แล้วก็มากระซิบที่หูผมว่า “พี่หนึ่งล่ะ อย่าทิ้งผมไปไหนนะ ถ้าเกิดพี่มีดาวตกลงมาใส่มือ” โปรพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม นี่โปรรู้ความหมายของผมเหมดเลยหรือนี่ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กขนาดโปรจะเข้าใจความหมายอ้อมๆที่ผมพูดด้วย ไม่นานกว่านั้นผมก็หลับตาลงด้วยความอุ่นใจ ที่มีโปรอยู่ข้างๆ “เน่ๆๆ สองคนในนั้นน่ะ ตื่นได้ยาง พระอาทิตย์จะขึ้นแล้วนะ” เสียงของโจดังมาจากนอกเต้นท์ ทำให้ผมกับโปรต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกไปนอกเต้นท์ บรรยากาศข้างนอกตอนย่ำรุ่งเหมือนว่าตอนนี้สวรรค์ยกให้ทอดตัวลงมาที่หน้าผม สายหมอกบางๆอยู่รอบตัว แม้ตอนนี้แสงอะไรยังมีไม่มาก แต่ก็สวยไปอีกแบบ ผมกับโปรเดินออกไปล้างหน้าแปลงฟัน แต่ยังไม่อาบน้ำนะครับ อากาศหนาวขนาดนี้อาบไปแข็งตายแน่ๆ แล้วผมก็มาที่เต้นท์อีกที รอคุณแม่ทำต้มน้ำร้อนทำโจ๊กทานตอนเช้า “คงอีกสักพักนะ กว่าน้ำจะเดือด เพราะพ่อเค้าเพิ่งจะก่อไฟเอง” คุณแม่ผมบอกกับทุกๆคน “หนึ่ง พาเพื่อนพาน้องไปดูพระอาทิตย์ขึ้นก่อนสิ” คุณแม่ผมแนะ “อืมครับ งั้นเดี๋ยวหนึ่งมานะ ไปพวกเรา” ผมเดินนำทุกๆคนไปยังจุดชมวิวครับ มันก็ไม่ไกลจากที่ตั้งเต้นท์นัก ที่นี่ผมมาบ่อยครับ เลยรู้เว้นทางพอควร ผมดูสภาพแต่ละคนแล้วเหมือนจะยังไม่ค่อยอยากเดินไปไหนเท่าไหร่ เว้นแต่โปรกับโจเท่านั้น ที่ดูจะสนุกกว่าใครเพื่อน “ไอ้โปร เมื่อคืนกี่รอบ” “สามรอบเองเพ่ ม่ายหวายอากาศมานหนาว” “โถ่ ไม่ได้เรื่องเลยนะเมิง อย่างพี่นิ ห้ารอบไม่ซ้ำท่า” “ช่ายเลย ไม่ซ้ำท่า คนอะไรนอนดิ้นทั้งคืน ทำเอานอนไม่ได้เลย” น้องต้อมพูดออกมา แล้วทำหน้างอนๆแล้วเดินมาข้างๆผมแทน “อ่าๆ ขอโต๊ดค๊าบบบบบบ เต้นท์มันแคบอ่า อากาศก็หนาว เลยอยากกอดแมวน้อย” ว่าแล้วก็เดินมากอดน้องต้อมทางด้านหลัง “กอดบ้าไรล่ะ ศอกกะเข่านี่นะ นี่ไม่ใช่กระสอบทรายนะ!!” “สงสัย เพ่โจเค้าฝันว่ากำลังซ้อมแฟน เอ้ยซ้อมมวยอยู่มั้งค๊าบ” โปรแซว “ไอ้โปร ครายถามเมิงไม่ทราบ” แต่ก่อนจะมีเรื่องมากไปกว่านี้ ผมรีบตัดบทให้ทุๆคนรีบเดินเพราะนี่ก็ใกล้จะแจ้งแล้ว เราเดินผ่านจุดชมวิวตรงนี้ก็มีหลายคนมารอชมพระอาทิตย์ขึ้น แต่ผมบอกกับพวกเราว่าเดี๋ยวต้องเลยไปอีกที่ คนไม่ค่อยจะรู้น่ะครับ แต่วิวก็สวยไม่แพ้จุดที่ชมวิวแน่นอน จนในที่สุดก็มาถึงจนได้ มันเหมือนเป็นเหวลงไปจากสันเขา ไม่มีต้นไม้อะไรมาบัง สามารถมองเห็นร่องเขาซึ่งเต็มไปด้วยหมอก เหมือนดั่งทะเลเมฆที่อยู่เบื้องล่าง และทิวเขาที่อยู่ห่างออกได้ชัดเจน ตอนนี้แสงอาทิตย์ทอมาแล้ว แต่ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นพ้นทิวเขาที่บังอยู่ข้างหน้าพวกเรา ผมนั่งลงกับพื้นโปรก็นั่งลงข้างๆผม  ส่วนโจ น้องต้อม ก็ถ่ายรูปกันใหญ่โดยมีหมอพจน์เป็นตากล้องจำเป็นให้ ตอนนี้โปรเอามือข้างหนึ่ง มาจับที่มือของผม “มือเย็นหมดแล้วนะ ไม่เอาถุงมือมาใส่ล่ะ”  ผมถามโปร “ม่าย ตอนนี้ก็อุ่นดีแล้ว...” แล้วเราก็รอคอยเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นพ้นขอบเขาเบื้องหน้า แสงสีทองที่ทอดออกมา ผมว่าวันนี้ เป็นวันที่เริ่มต้นอะไรดีๆ หลังจากฟ้าฝนได้ตกลงมาและตอนนี้... เมฆหมอกในใจผมหายไปแล้วครับ.... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 4 ธ.ค. 50 08:20:57 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สวัสดีครับทุก ๆ ท่าน ตอนใหม่ครับ ตอนนี้ผมก็ว่ามันให้ความรู้สึกอะไรที่ดี ๆ เหมือนกันนะ หรือว่าไงดีครับ แต่เท่าที่ประสบการณ์ที่ผ่านมา(ของคนอื่นนะไม่ใช่ผม) การมีแฟนเป็นหมอนี่ (ไม่ว่าหมอฟัน หมอคน หรือหมอสัตว์) รู้สึกว่าจะทำตัวแปลก ๆ พูดอะไรแปลก ๆ ทำตัวแปลก ๆ และบางคนไม่ยอมเลิกเพราะต้องได้ในสิ่งที่ตนได้ แต่บางคนก็ดีเกินเสียจน....  ผมอิจฉา 555 ผมว่านิยายเรื่องนี้แย่อย่างนึง  ตรงที่อ่านแล้วคนไม่มีแฟนจะยิ่งอยากมีแฟนนี่สิ จะไปหาจากไหนนี่ แย่จัง จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 4 ธ.ค. 50 08:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉาวุ้ย อิจฉา อิจฉา อิจฉา จากคุณ : mommam - [ 4 ธ.ค. 50 13:54:11 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 61 งืมมม   เป็นตอนที่เปรียบเทียบกันระหว่างความรู้สึกทั้ง 2 อย่าง แต่ช่วงหลังอ่านๆไปอิจฉาพี่หนึ่งแล้วอ่ะ 555 จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตอนที่ 21/1 ในที่สุดผม โจ น้องต้อม หมอพจน์ และก็โปรก็มาถึงบ้านผมอย่างปลอดภัยโดยฝีมือการขับรถของคุณพ่อผมครับ ขากลับนี้โจขอกินยาแก้เมาก่อนแล้วก็หลับมาตลอดทางเลยไม่เป็นไรครับ แต่คนที่เป็นคือเจ้าตี๋โปรเสียแล้วสงสัยมัวแต่เล่นๆแกล้งโจตอนหลับเลยก้มๆเงยๆในรถ มันทำให้เกิดอาการเมารถได้น่ะครับ โปรเลยขอยาแก้เมาจากคุณแม่ผมบ้าง แต่ดูท่าจะไม่ทันแล้วล่ะครับ มันออกมาก่อนที่ยาจะออกผล เลยทำให้กินยาไปอีกไม่ได้ครับ เพราะทานอะไรไปก็ออกหมด (จะว่าไปผมก็สมน้ำหน้าปนสงสารนะครับ ก็มันแต่ไปแกล้งเค้า) “พระอินทร์ลงสิงแกเหรอโปร” โจแกล้งแซวเมื่อพวกเราถึงบ้านแล้ว ตอนนี้หน้าโปรเขียวไปหมดแล้วครับ ผมเห็นละสงสารจริงๆ “ไปนอนพักก่อนนะลูก นี่หนึ่งพาน้องเค้าไปนอนก่อนสักพักเดี๋ยวก็หาย” “ครับ” ผมรับคำคุณแม่เสร็จก็พยุงโปรไปที่ห้องนอนครับ ตอนนี้โปรก็โปรเถอะหมดแรงเลย พอถึงที่นอนผมก็ปล่อยโปรลงนอนแล้วก็ห่มผ้าให้ครับ นี่ขนาดว่าตอนบ่ายแก่ๆแล้วแต่อากาศก็ยังเย็นๆอยู่ครับ “นอนพักก่อนนะ ไงมีอะไรก็บอกแล้วกัน” “งืมๆๆ....” โปรพยักหน้าเบาๆ แล้วผมก็ออกจากห้องนอนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ซึ่งตอนนี้ทุกๆคนก็อยู่ที่นั่นครับ “หนึ่ง ไหนๆก็พาเพื่อนกับน้องไปเที่ยวในตัวเมืองสิลูก” “อืม  นั่นสิ ผมเกือบลืมเลย เดี๋ยวเค้าหาว่ามาเที่ยวบ้านเราแล้วยังมาไม่ถึง” ผมพูดตอบ “ไปสิ ไปๆ พรุ่งนี้จะกลับแล้ว ยังไม่ซื้อของฝากที่บ้านเลย” โจรีบบอกเลยครับ ผมเองก็เกือบลืมว่าต้องซื้อของให้คนที่ทำงานเพราะมีหลายคนฝากซื้อของเยอะครับ “แล้วโปรล่ะ” หมอพจน์ถาม “ปล่อยมันนอนไป ขืนให้มันไปด้วย เดี๋ยวอ๊วกใส่รถพี่หมด” “แม่ครับ ไงถ้าโปรตื่นแล้วอยากจะมากับพวกผม ก็โทรบอกแล้วกันนะครับ” ผมบอกกับคุณแม่ครับ “ได้ๆ แล้วแม่จะบอกน้องเค้าให้นะ” ว่าแล้วเราก็พากันขับรถเข้ามาในตัวเมืองครับ ผมนำทางให้ส่วนโจยังคงเป็นคนขับเหมือนเดิม ผมพาเที่ยววัดที่สำคัญๆในเวียงแล้วพาไปที่สำคัญๆต่างๆ ในเวียง “เอ้อหนึ่ง มหาลัยแกเค้าว่าสวยนิหว่า พาเข้าไปหน่อยได้ป่าว เผื่อจะได้กิ๊กแถวนั้น” โจพูดงี้ก็โดนน้องต้อมหยิกสิครับ ท่าจะแรงซะด้วยเพราะทำให้โจต้องจอดข้างทางเลย “อ่ะเค้าล้อเล่นอ่าตัว อย่าคิดมากๆ” “ไม่ได้ๆ เด็กแถวนี้ยิ่งน่าตาดีอยู่” “ก็ไม่น่ารักเท่าตัวหรอกอ่ะ” ผมกับหมอพจน์ก็หัวเราะออกมาครับ แล้วผมก็บอกทางไปที่มหาวิทยาลัยของผม เราเข้าทางประตูหน้ามหาวิทยาลัย ผมมองไปรอบๆข้างทาง ผมจบมาได้ครบปีแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือนักศึกษาที่ต้องมีเข้ามาใหม่แล้วจบออกไปตามวัฎจักรการศึกษา ต้นไม้ในมหาวิทยาลัยยังคงอยู่ให้ความร่มรื่นเหมือนเดิม ผมพาโจวนรอบมหาวิทยาลัยอยู่พักหนึ่ง ผมก็บอกให้โจหยุดจอดรถบริเวณใกล้ๆอ่างเก็บน้ำภายในมหาวิทยาลัย พวกเราเดินลงมาแล้วเดินไปที่ริมอ่าง “สวยจริงๆ มหาลัยแกนิเนาะ รู้งี้เค้ามาเรียนที่นี่ก็ดี คนก็น่ารัก...” โจพูดขึ้นมาแล้วก็เหลือบตาไปที่น้องต้อมซึ่งทำตาเขียวๆใส่ “แต่  ก็ไม่เท่าแมวน้องของเค้าหรอก  เนาะ เนาะ” ว่าแล้วโจก็เดินไปโอบไหล่น้องต้อม แต่น้องต้อมก็เดินหนีครับ พอดีกับรถไฟฟ้าวิ่งรอบมหาวิทยาลัยผม ซึ่งเค้าให้บริการฟรีวิ่งมา น้องต้อมก็โบกแล้วขึ้นไปเฉยเลย โจเลยวิ่งตามครับจนรถเค้าจอดเลยขึ้นไปบนรถตาม “พี่หนึ่ง รถนี่เค้าไปไหนเหรอครับ” หมอพจน์ถาม “ก็วิ่งรอบมหาลัยนี่แหละ ลองขึ้นดูสิ” “แล้วพี่หนึ่งไปด้วยไหมครับ” “ฮ่ะ ฮ่ะ พี่ขอนั่งพักแถวนี้หน่อยแล้วกันนะ” เหมือนหมอพจน์จะทำท่าลังเลครับ คงอยากไปแต่ไม่อยากทิ้งผมไว้ “ไปเถอะหมอ พี่อยู่คนเดียวได้น่า” “พี่ไปด้วยสิครับ..” ตอนนั้นผมได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์มาจอดใกล้ๆที่ผมยืนอยู่ครับ พอหันไปก็เจอผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาผม “อ้ายหนึ่ง!!! มาได้จะได” “อ้าว ริน” “หูย บ่ะได้ป้ะกันเมินละก้า ปี้ไปยะก้านตี้ใด”  (หูย ไม่ได้เจอกันนาน พี่ไปทำงานที่ไหนมา) “ที่กรุงเทพอ่ะ แล้วนี่แกมาทำอะไร” “ผมก็มาเตรียมงานชมรมหน่ะคับ” “อ้าวเหรอ เอ้อ นี่ๆ น้องเพื่อนที่ทำงานพี่ชื่อพจน์นะ พี่พาเค้ามาเที่ยวบ้าน” “อ่ะละ น่องเพื่อนแต๊ก๊า” “แต๊” แล้วไอ้รินก็เดินมาใกล้ๆผมแล้วก็กระซิบ “น่องเปิ้นมีแฟนแล้วก้ะ” “ม่ายมี” “แต๊อิ” “เออ ทำไม ชอบเหรอ” “บ่าจ้ายหนา อ้าย” “เออๆ พี่กะแกก็รู้ไส้รู้พุงกันดีอยู่ อย่ามาๆ ...นี่หมอพจน์ น้องพี่เค้าอาสาพาไปเที่ยวรอบมหาลัย เอาไหม” แล้วหมอพจน์ส่วยหน้าน่ะครับ ผมเลยเปลี่ยนแผนใหม่ “เอ้อ ไม่ได้กินสลัดมานานละ ไอ้รินไปซื้อให้พี่หน่อย” “ได้คับ!!” “หมอพจน์ ลองไปกับไอ้รินสิ จะได้พาทัวร์รอบมหาลัย” แล้วหมอพจน์ก็เหมือนจะทำท่าส่ายหัวอีกครั้ง แต่ผมก็คะยั้นคะยอให้หมอพจน์ไปกับรินด้วยครับ จนแล้วจนรอดรินเลยไปพูดกับหมอพจน์เอง “หมอพจน์เฮียนปีหยังคับ” “ปีหนึ่งครับ” “โห เฟรชชี่แม่นก่ นี่ๆเดี๋ยวผมจะพาแอ่วรอบมอ ผมก่มีน่องเฮียนตี้คณะแพทย์โตยหนาคับ ไค่ไปอู้กั๋น ว่าเฮียนตี้อั้นกะตี้นี่มันเป็นจะได” (โห เฟรชชี่ใช่ไหม นี่ๆเดี๋ยวผมจะพาไปเที่ยวรอบมอ ผมก็มีน้องเรียนที่คณะแพทย์ด้วยน่ะครับ อยากให้ไปคุยกัน ว่าเรียนที่นั่นกับที่นี่มันเป็นยังไง) ผมละกลัวจริงว่าหมอพจน์จะฟังคำที่ไอ้รินพูดไม่รู้เรื่อง เล่นซาวแทรกตลอด แต่ดูๆแล้วหมอพจน์ก็ฟังเข้าใจนะครับ จนในที่สุดหมอพจน์ก็ยอมไปครับ ผมก็บอกว่าจะรออยู่ตรงนี้ แล้วไงก็อย่าไปนานนัก ไอ้รินก็รับปากครับ “ถ้าแกพาน้องพี่ไปเสียนะ ไม่เก็บไว้แน่” “ค๊าบบบบ” แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ออกไปครับ นี่ไม่รู้ผมทำถูกไหมที่เหมือนยัดเยียดให้หมอพจน์ไปกับใครที่เค้าเองก็ไม่รู้จัก ไอ้รินเป็นน้องผมที่ชมรมครับ ก็ชั่งจะรักษารากเหง้าตัวมันดีจริงๆ แล้วผมก็นั่งลงที่ริมอ่างเก็บน้ำครับ ท้องฟ้าตอนนั้นแสงแดดก็เริ่มอ่อนลงๆ ผมมองไปรอบๆอ่างแล้วนึกถึงวันเก่าๆ ผมมีแฟนก็ที่นี่ ผมเคยโดนบอกรักและขอเป็นแฟนที่นี่ แล้วก็....โดนบอกเลิกที่นี่.... ผู้คนก็มีมานั่งเล่นบ้าง ออกกำลังบ้าง เป็นปกติครับ เมื่อคิดยิ้นถึงวันเก่าๆ มันก็กลับทำให้ผมเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา คิดว่าจะโทรไปหาโปรน่ะครับแต่ไม่ทันจะกดเบอร์ผมก็ได้บินเสียงเหมือนคนเดินมาใกล้ๆ “หนึ่ง...  มาได้ไงครับ...” ผมหันไปตามเสียงที่เรียก แล้วก็เจอกับโอ๊ตที่ยืนอยู่ข้างๆที่ผมนั่ง เขาใส่ชุดนักศึกษา มือก็ถือกล่องอุปกรณ์ที่ใช้เรียนของเขา ซึ่งผมก็เห็นเป็นภาพนั้นเป็นปกติเหมือนเดิมทุกครั้งในตอนที่เรายังคบกันอยู่ “ก็... กลับมาเที่ยวบ้านวันหยุดน่ะ แล้วนี่คุณมีเรียนด้วยเหรอวันนี้” “มีเครสครับวันนี้ นัดคนไข้ไว้แล้ว เลยต้องมาทำ....แล้วนี่ น้อง.....” “โปรเหรอ ตอนนี้นอนอยู่ที่บ้านผม เมารถน่ะ พอดีพาไปเที่ยวดอยมา” “อ่อครับ....” แล้วโอ๊ตก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม แต่ความห่างของเราก็พอสมควร ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราคงจะนั่งใกล้กันกว่านี้ บรรยากาศรอบตัวผมตรงนี้เงียบลงทันที ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับโอ๊ตดี แต่ก็พยายามหาเรื่องขึ้นมาพูดจนได้ “เอ่อ ... โอ๊ต.....เรียนเป็นไง...” “ก็ดีครับ...” แล้วจู่ๆโอ๊ตก็ร้องไห้ออกมา ผมตกใจมาก ผมไม่เคยเห็นโอ๊ตร้องไห้มาก่อน ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงผมมาให้โอ๊ต “เอ่อ... โอ๊ต...คุณ...” “หนึ่ง  ผม  ผม...” ผมได้แต่หยิบยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เขา แล้วจู่ๆโอ๊ตก็เอามือมาจับที่มือของผมที่ยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เค้าอยู่ ตอนนี้บรรยากาศชั่งสลัวเหลือเกิน ที่แห่งนี้ มันเป็นจุดแห่งการเริ่มอะไรหลายๆอย่างของผมและ เป็นจุดที่สิ้นสุดเช่นกัน “โอ๊ต  ท้องฟ้ามันกว้างใหญ่มากเลยเนาะ ว่าไหม? ดาวบนนั้นก็มีหลายดวงเนาะ ว่าไหม บางดวงอาจยังไม่ส่องแสง จนกว่ารุ่งเช้า บางดวงก็ส่องแสงตอนหัวค่ำ บางดวงก็กระพริบ บางดวงก็นิ่ง มันแปลกดีเนาะ “ผมว่า ถ้าเรารู้จักการรอคอยอะไรบางอย่าง ก็อาจจะดีนะ อืม... คุณ ผมว่า เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้วรู้จักคุณค่าของตัวเอง รักตัวเองให้มาก แล้วผมว่าเราก็มีความสุขแล้วนะครับ คุณว่าจริงไหม?” “หนึ่ง ผม... ผมอยากให้คุณกลับมา..” “ผมก็รักคุณนะครับ รักคุณเสมอ แม้ตอนนี้เราจะไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว” “ผมขอให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม ....ได้ไหมครับ ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของผม ดาวของผม คือ....” ตอนนี้โอ๊ตยังจับมือผมอยู่ครับ แล้วเหมือนจะบีบมือผมแรงขึ้นด้วย ผมหนักใจมาก แม้จะรู้ว่าคำตอบเดียวของผมคืออะไร แต่ก็ยังหนักใจที่จะพูดออกมาตรงๆ ผมพยายามดึงมือออกจากมือโอ๊ต แต่เหมือนยิ่งดึงออก โอ๊ตก็ยิ่งจับมือของผมแน่นขึ้นจนผมเริ่มเจ็บ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 6 ธ.ค. 50 09:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอนที่ 21/2 ตอนนี้ผมรู้สึกลิ้นผมแข็งขึ้นมาทันที ผมอยากจะพูดว่าให้โอ๊ตปล่อยมือผมก่อนมากกว่า แต่ทำไมผมไม่อยากบอกไปตรงๆก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะน้ำตาของโอ๊ตก็ได้ “ค.. คุณ คนอื่นมองหมดแล้วนะ” โอ๊ตก็ไม่ยอมปล่อยมือของผม แต่กลับก้มหน้าแล้วร้องไห้หนัก “คุณ ปล่อยผมก่อน คุณผมเจ็บนะ....คุณ.... โอ๊ต!!!  หนึ่งเจ็บ ปล่อยมือก่อน” “จนกว่าคุณจะกลับมาหาผม แล้วไม่ไปไหนอีก” “อ...โอ๊ต! ปล่อยผม ผมเจ็บ!..” ตอนนี้โอ๊ตหยุดร้องไห้แล้ว เขามองมาที่ผม ผมเห็นสายตาของเขาแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ตาของโอ๊ตจะแดงเพราะร้องไห้ แต่สายตาของเขากลับน่ากลัว นี่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ที่มือผมตอนนี้เป็นรอยแดงหมดแล้ว จู่ๆ โอ๊ตก็ดึงผมออกจากตรงนั้น ให้ตรงไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของเขา เขายังกำแขนผมแน่น เหมือนไม่อยากให้ผมหนีไปไหน “โอ๊ต! จะไปไหน...โอ๊ต!! จะพาผมไปไหน...โอ๊ต!!! หยุดก่อน ผมเจ็บนะ! อ... โอ๊ต!!!   โอ๊ตทำแบบนั้นกับหนึ่งไม่พออีกเหรอ!!! ถึงต้องมาทำแบบนี้ด้วย” ผมตะโกนสุดเสียง แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นเพราะอะไรไม่รู้ แต่ผมก็ร้องไห้ออกมา แล้วโอ๊ตก็หยุดลงมือก็ยังจับที่แขนผมอยู่ แต่ก็เริ่มคลายๆมือแล้ว “ผม...ขอโทษ...” โอ๊ตพูดเสียงเบาๆ แต่เขาหันหน้าไปทางอื่นโดนไม่หันมามองผม “ผม ขอโทษ.. ผม ทำให้คุณร้องไห้..อีกแล้ว...” แล้วโอ็ตก็ปล่อยแขนผมลงตอนนี้เอง ผมได้แต่เงียบ ส่ายหน้า แล้วหันไปทางอื่น “น้องเค้ารักคุณมากไหม ดูแลคุณดีไหมครับ “ ผมหยักหน้าเบาๆแทนการตอบ “ช่วงนี้ ผมเรียนหนัก เครสก็เยอะ ขอโทษด้วยนะครับที่ผมทำแบบนี้... ผมแค่อยากให้มีใคร  มาเทคแคร์ผม  เหมือนก่อน” “เฮ้ยหนึ่ง รอนานไหมวะ” เสียงของโจดังมาไม่ไกลนัก โจเดินมาพร้อมกับน้องต้อม “กว้างดีเนาะ มหาลัยแกเนี่ย เออแล้วนี่...” โจโบ้ยหน้าไปที่โอ๊ตน่ะครับ เหมือนให้ผมจะแนะนำให้รู้จัก แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร “ผมเป็นเพื่อนของหนึ่งน่ะครับ ผมโอ๊ตครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” “อ่อ เหรอครับ ผมโจครับ เพื่อนหนึ่งที่ทำงาน “ “พี่หนึ่งเป็นอะไร ทำไมแขนมีรอยแดงๆด้วย” น้องต้อมถามผม แต่ผมก็ยังไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ “อ่อ  พอดีผมดีใจที่เจอหนึ่งน่ะครับ เลยจับแขนเขาแรงไปหน่อย ต้องขอโทษด้วย” “เอ๋ พี่หนึ่งตา..” “ไปกันเถอะ” ผมรีบพูดตัดบท ก่อนที่จะโดนซักมากไปกว่านี้ แล้วผมก็เดินไปที่รถของโจที่จอดอยู่ทันที โจเหมือนจะทำท่างงๆแต่ก็บอกลาโอ๊ตแล้วก็เดินตามผมมา “อ้าวแล้วน้องพจน์ล่ะ” “ไปเที่ยวกับน้องมหาลัยหนึ่ง เดี๋ยวโทรถามเองว่าอยู่ไหน แล้วค่อยไปรับ” ผมพูดฮ้วนๆ จนทำให้โจและน้องต้อมรู้สึกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผม รถออกจากอ่างเก็บน้ำ โจโทรไปถามหมอพจน์ว่าอยู่ที่ไหน ปรากฎว่าอยู่ที่หอพักนักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยผมครับ สงสัยรินมันพาไปส่งหาน้องมันจริง พอกลับถึงบ้านเจ้าตี๋โปรทำหน้างอนๆครับ เพราะว่าผมไม่ยอมบอกว่าจะไปเที่ยวในเมือง ไม่อย่างนั้นจะไปด้วย ผมก็ว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวตอนค่ำจะพาไปเดินถนนคนเดิน แต่กระนั้นก็ไม่หายงอนอยู่ดี ผมพยายามปิดแขนตัวเองไม่ให้โปรเห็น แต่แล้วก็เห็นอยู่ดีเพราะรอบแดงมันใหญ่มาก “พี่หนึ่ง ไปโดนอะไรมา” “อ่อ ไม่มีอะไร” แล้วโปรก็จับแขนผมไปดูใกล้ๆ “เจ็บไหมคั๊บ นี่เป็นรอยนิ้วคนนี่นา” “ไม่มีอะไรหรอกน่าโปร พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เย็นนี้จะพาไปเดินถนนคนเดิน” ผมตัดบทเสร็จก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าอาบน้ำทันที แล้วตอนนี้ผมก็ไม่พูดอะไรกับใครอีก แม้โปรจะเซ้าซี้ถามผมกี่ครั้ง ผมก็ไม่ตอบ แล้วเลี่ยงไปพูดอย่างอื่นแทน แล้วโปรก็ไปถามโจเรื่องของผม ผมไม่รู้ว่าโจพูดอะไรไปบ้าง ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์บ้านของผมก็ดังขึ้นมา “สวัสดีครับ” “ขอโทษนะครับหนึ่งที่ผมโทรมาเบอร์บ้าน”  เสียงของโอ๊ตนี่เอง “ผมอยากจะคุยกับน้องโปรหน่อยได้ไหมครับ” “.....” ผมได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไร “ผมไม่มีอะไรหรอกครับ เอางี้นะครับ ถ้าคุณลำบากใจ ผมไปหาเองก็ได้ครับ” แล้วผมก็วางหูลงโดยไม่ได้พูดอะไร โจก็ชวนผมออกไปที่ถนนคนเดินทันที ผมนั่งเงียบไปตลอดทาง เหมือนโปรจะอึดอัดมากที่ผมทำตัวแบบนี้พยายามทำให้ผมยิ้มอยู่ตลอด แต่อารมณ์ผมตอนนี้ผมไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น จนถึงจุดหมายพวกเราเดินซื้อของอยู่นานมาก จนผมรู้สึกได้ว่าเราเดินวนถึงรอบที่สามแล้ว ในตอนนี้ ผมก็ได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นๆหู ดังมาจากฝากหนึ่งของถนน ทั้งผม โจ น้องต้อม หมอพจน์ แล้วก็โปร เดินไปตามเสียงนั้น เหมือนเป็นจุดที่คนจะมาเล่นดนตรีกันครับ แถวนี้แค่กีต้าร์ตัวเดียว ก็เล่นหาเงินได้แล้ว แต่ตรงนั้นมีคนมุงอยู่เยอะน่ะครับ ผมเลยพยายามแทรกตัวเข้าไปดูว่าเป็นอะไรทำไมคนถึงเยอะนัก ก็ได้รู้ครับว่าเป็นกลุ่มดนตรีของชมรมเก่าตอนมหาวิทยาลัยของผมเองในนั้นมีอยู่หลายคนทั้งเล่นกีต้าร์ เป่าเมาท์ออแกน และอีกหลายอย่าง ส่วนคนร้องนั้น ... “โอ๊ต...” เหมือนโอ๊ตจะมองเห็นผมครับ แล้วส่งยิ้มมาให้ก่อนที่เขาจะร้องเพลง โปรเองเมื่อเห็นว่าโอ๊ตเป็นคนร้องก็เปลี่ยนตัวเองจากที่ชอบอยู่ไม่สุขกลับเป็นนิ่งเฉยแทน “เพลงที่จบไปนี้ ผมขอมอบให้แฟนเก่าของผมครับ มันเป็นความผิดของผมเองที่ผมดูแลเขาได้ไม่ดี แล้วก็เป็นฝ่ายจากเค้าไปก่อน ผมอยากใช้เวทีนี้บอกกับเขาและแฟนใหม่ของเขาว่า...ขอให้มีความสุข ขอให้ดูแลให้ดี ถ้าดูแลไม่ดี เด๋ว..ผม..จะเอา...ของผม...คืน” แล้วผู้คนที่อยู่รอบๆก็หัวเราะคลืน ผมได้แต่ยิ้มให้โอ๊ตครับ ยังไงโอ๊ตก็เป็นสุภาพบุรุษเสมอ ส่วนโปรก็เหมือนจะทำหน้าเชิดๆใส่นิดหนึ่ง เราอยู่ตรงนั้นได้สักพักจนเปลี่ยนคนร้องเพลง โอ๊ตถึงเดินมาหาผมและโปรครับ “คุณ ผมขอยืมแฟนคุณแป๊บนึงนะ” ว่าแล้วก็นำทางโปรเดินออกไปเลย ผมเองก็อยากจะตามไปแต่ติดตรงที่น้องๆชมรมครับ ต่างคนต่างก็ถามความเป็นไปของผมบ้าง เรื่องงานบ้าง ผมเลยปลีกตัวออกไปไม่ได้เลย จนกระทั้งทั้งโอ๊ตและโปรเดินกลับมา “อ่ะคุณ ผมเอามาคืนละ” “เพ่ ผมคนนะคับไม่ใช่วีดีโอ จะได้เช่าแล้วมีคืน” “เออนะ กวนนะเรา” “คั๊บ” “คุยอะไรกันน่ะ?” ผมถาม แต่ทั้งคู่ก็ไม่ตอบครับ ผมก็เลยตามเลยไม่ตอบก็ไม่ว่า จนกระทั้งผมเดินกลับมาที่รถ โอ๊ตก็เดินตามมาส่งด้วย “ผมว่าต่อไปคงไม่ตามมากวนคุณอีก” “พูดอะไรน่ะคุณ” ผมถามโอ๊ต “ผมดีใจครับ ที่คนที่ผมรัก มีคนดีดีดูแล ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกผมได้นะครับ แล้วผมจะจัดการให้เอง” “ม่ายมีทางจะเป็นอย่างน๊านแน่เพ่ พี่หนึ่งจะไม่โทรปรึกษาอะไรพี่แน่นอน” “งั้น ถ้าหนึ่งโทรหาพี่เมื่อไหร่ แสดงว่าพี่สามารถแทนเราได้ทันทีนะ” “อ่ะถ้าคิดอย่างนั้น ก็ตามใจ ที่แน่ๆ ม่ายมีทาง” “นี่สองคนไปคุยอะไรกันน่ะ” ผมถามซ้ำอีกครั้ง “ม่ายบอก” โปรตอบผมมา ส่วนโอ๊ตก็ได้แต่ยิ้มๆ จนกระทั้งโจ น้องต้อม และหมอพจน์เดินมาถึงรถ ผมบอกลากับโอ๊ตแล้วก็กลับบ้าน นี่เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้นอนที่บ้านก่อนที่จะกลับในวันพรุ่งนี้ ผมก็พยายามถามย้ำโปรอีกหลายทีว่าคุยอะไรกับโอ๊ต แต่ก็ไม่ยอมบอกสักทีจนกระทั่งเวลานอน ผมก็หันมาถามโปรอีกว่าตกลงคุยอะไรกัน “อ่ะ บอกก็ด้าย” “บอกมาเลยนะเรา คุยอะไรกัน” “พี่โอ๊ตบอกว่า พี่หนึ่งต้องท่านี้เท่านั้น ถ้าท่าอื่นเดี๋ยวจะไม่ดี” “โปร!!!!” “น่าสงสารพี่หมอฟันจังเลยนะคั๊บ ต้องตัดใจหาแฟนใหม่แล้วคืนนี้ แต่ผมว่าอย่างพี่เค้าน่าจะหาแฟนง่ายอยู่นะ ขอให้เจอไวไวจะได้ไม่มาแย่งแฟนผมไป” “พูดอะไร โอ๊ตทำไม?” “อ่ะล้อเล่นคับ ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าไปรู้เลย” แล้วโปรก็เข้ามากอดผมครับ ผมก็หันหลังให้เลย ไม่บอกกันดีนักโปรก็เลยนอนกอดผมจากด้านหลังแทน แล้วไม่ทันไรผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวในอ้อมกอดของโปรนั่นเอง จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 6 ธ.ค. 50 09:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีครับ "มหาวิทยาลัย.... ของเรา งามแท้สมภูมิลำเนา ที่พวกเราแสนภูมิใจ" ตรง "...." นี่ใส่กันเอาเองนะครับว่ามหาวิทยาลัยอะไร 555 ถ้าอ่านในตอนนี้ก็คงจะทราบดีแล้วล่ะครับว่าคือที่ไหน ผมรู้สึกได้ว่าพี่หนึ่งเป็นคนที่พูดอะไรได้อ้อมมากๆ ไม่ค่อยจะพูดอะไรตรงๆเท่าไรนะครับ หรือทุกท่านว่ายังไงครับ? ใครมีแฟนเป็นหมอบ้างครับนี่ มีอะไรแปลกๆมาเล่าให้ฟังหน่อยสิครับ คิคิ (แบบในเรื่องน่ะ) แล้วเจอกันตอนใหม่ครับ  ขอโทษด้วยครับที่มาอัพช้า ปล. เอ... ตอนนี้เหลือขาประจำคือคุณ mommam กับคุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi  เองหรือครับนี่ แล้วท่านอื่นๆหายไปไหนหมดหว่า?? จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 6 ธ.ค. 50 09:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 65 วันนี้ได้อ่านเยอะเลย  คนอ่านมีความสุข 555 อ่านๆไปได้บนนยากาศเมืองเหนือไปด้วย   เพราะมีซาวนด์แทร็กเป็นอู้คำเมือง ได้อารมณ์ดีคับ   อยากไปเรียนที่นั่นจัง น่าจะดีนะครับ(แต่สายไปแร่ะ ปี4แหล่ว) อยากลุ้นคู่หมอพจน์กับรินจังเลย...แต่จะลุ้นขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ก็หมอพจน์จะกลับกรุงเทพแล้วนี่นา - -" จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 6 ธ.ค. 50 23:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ช่ายเลย พี่หนึ่งเป็นคนที่อ้อมจริง ๆ ด้วย แถมไม่ค่อยจะยอมพูดอะไร ๆ ที่มันค้างคาให้มันชัดเจน บางทีคนเราก็ต้องการคำพูดที่ชัดเจนนอกเหนือจากการกระทำเหมือนกันน้า... จากคุณ : mommam - [ 7 ธ.ค. 50 07:55:46 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ตอนที่ 22 หลังจากที่ฤดูหนาวนี้กำลังจะจากไปก็ก้าวเข้าสู่ปีใหม่แล้ว แน่นอนว่าผมเองกลับไปฉลองปีใหม่กับครอบครัว คนอื่นๆก็เหมือนกันครับ ช่วงสิ้นปีที่ผ่านมาเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายผมยังโทรไปหาโปรด้วยความเป็นห่วงอยู่เสมอ แต่ก็ได้คำตอบว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในจุดๆที่เป็นอันตรายอะไร ผมเองก็เบาใจได้หลายอย่าง อย่างไรเสียโปรก็อยู่กับครอบครัวเขา คงไม่ไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ “เวลาจะไปไหนอย่าออกไปคนเดียวนะ” เสียงผมบอกไปทางโทรศัพท์ “คร๊าบ ผมไม่ออกไปไหนหรอกน่า” “ช่วงนี้อย่าขับรถเองด้วยนะ” “แหม่ๆ มีแฟนเหมือนมีแม่อีกคนเลยวุ้ย” “นี่โปร!!” “คร๊าบ ไม่ให้เชื่อแฟนแล้วจะให้ไปเชื่อใคร” โปรก็เล่าเรื่องหมอพจน์ประมาณว่าช่วงนี้มีคนโทรหาทุกชั่วโมง ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นไอ้รินหรือเปล่า ผมเองล่ะลองมาคิดดูดีดีก็คิดว่าไม่น่าแนะนำให้รู้จักกับไอ้รินเลย มันคนวอกนัก (ประมาณคนชอบหลอกๆ) แต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไรหรอกครับสำหรับน้องผมคนนี้ จะว่าไปแล้วเมื่อตอนที่ผม โปร พวกโจ มาเที่ยวบ้านผมเองแล้วไปเจอโอ๊ตที่ถนนคนเดินนั้นผมก็เพิ่งรู้ว่าที่โอ๊ตมาดักรอที่ถนนคนเดินได้นั้นเพราะไอ้รินเป็นคนบอกครับ ว่าพวกผมจะไปเดินที่ถนนคนเดินพอดีกับที่ชมรมเก่าผมจะจัดแสดงหาเงินเข้าชมรมพอดี เลยเข้าทางโอ๊ตเข้า (โอ๊ตกับผมอยู่ชมรมนี้ด้วยกันครับ) ผมเลยต้องบอกกลับไอ้รินไปว่า ทีหลังจะบอกอะไรโอ๊ตให้มาถามผมก่อน “พี่หนึ่ง  ฝากสวัสดีแม่ยายผมด้วยน๊ะค๊าบ” “เออนะ พูดงี้” “อ้าวหรือว่าไม่จริงคั๊บ” โปรก็ยังไม่วายหยอดคำกวนๆก่อนที่จะวางสายไป จะว่าไปแล้วตอนนี้ก็ใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ยิ่งเข้าใกล้เดือนเมษายนโปรเองก็เหมือนจะวุ่นมากกว่าผมเสียอีก ผมมานึกย้อนตัวเองตอนที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเองผมก็วุ่นๆอย่างนี้ล่ะครับ ไหนจะเรียนพิเศษ ไหนจะอ่านหนังสือ ไหนจะดูว่าจะเข้าเรียนที่ไหน คณะอะไรดี ชั่งเป็นช่วงจุดเปลี่ยนที่สำคัญจริงๆ แต่ผมดูๆโปรแล้วเหมือนจะร่าเริงอยู่เสมอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนะถึงได้วางใจขนาดนั้น ผมกลับมาบ้านก็เหมือนจะเจอโอ๊ตอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารู้ได้ไงว่าผมจะไปไหนมาไหน ถามไอ้รินมันก็สาบานว่าไม่ได้บอก ถามเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็ดี เพื่อนทั้งหลายก็บอกว่าไม่ได้มีใครบอกอะไรเลย แต่ทำไมผมไปวัด หรือไปที่ไหนก็เจอโอ๊ตตลอดก็ไม่รู้ บางทีเขาก็มากับอาร์ทของเขาน่ะครับ (แน่นอนช่วงนี้ปิดยาวอาร์ทก็มาเที่ยวหาพี่เขา) แต่ทุกครั้งที่เจอโอ๊ตก็จะเข้ามาบอกผมว่า “หนึ่ง ผมไม่ได้มาทำอะไรนะครับ ผมรู้สถานะของเราดีครับ อย่าคิดมากนะ” “แล้วทำไมถึงเหมือนคุณจะตามผม ตลอดเลยล่ะ” “ก็แค่มีคนฝากให้ผมดูแลคุณตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยเท่านั้นล่ะครับ” “อะไรนะ” “อ่อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกครับ” แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆครับ จนผมจะขึ้นรถกลับกรุงเทพฯก็ยังเจอโอ๊ตมาส่ง แต่ไม่รู้ว่ามาส่งน้องเขาหรือว่ามาส่งผมนะครับ แต่ก็แปลกที่อาร์ทเองก็ขึ้นรถคันเดียวรอบเดียวกับผม แต่นั่งคนละที่เท่านั้น เพราะผมนั่งกับรูมเมทผมครับ มันก็กลับบ้านมันเหมืนกัน มันไม่ได้ไปหาแฟนครับ “เฮ้ยหนึ่ง ทำไมไอ้โอ๊ตมาที่อาเขตได้วะ” “มาส่งน้องเค้าล่ะมั้ง” “เหรอ นึกว่ามาส่งแก” “บ้าดิ” “กรูไปถามเพื่อนๆมา เห็นเค้าว่ามันอยากรีเทรินหาเมิงจะตาย สงเคราะห์มันหน่อยดิวะ” “ไม่ได้หรอก” “ไมวะ” “เออ  ไม่ได้คือไม่ได้” “หรือว่าเมิงมีแฟนละ” “เหรอ ไม่รู้นะนี่” “อ้าวเวง ไม่รู้ตัวเองอีกเออ กรูรู้แล้วว้าเมิงน่ะมี จนป่านนี้แล้ว จะมาปิดอะไรอีกวะ” “อ้าวเหรอ ขอโทษๆ” “ใครวะ” “ใคร?” “แฟน” “ก็ อยู่แถวๆหอแหละ” “เหรอ ว่างๆเอามาแนะนำหน่อยสิ” “อืม ถ้าเค้ายอมนะ” เราคุยกันหลายเรื่องบนรถเมล์ เวลาเดินทางกว่าสิบชั่วโมงแต่ผมรู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วจริงๆหรือเพราะว่าผมมัวแต่คุยกับเพื่อนผมก็ไม่รู้ จนกระทั่งรถได้มาถึงที่สถานีขนส่งสายเหนือ ผมและเพื่อนกำลังจะเดินไปเพื่อโบกแท็กซี่เพื่อกลับหอ แต่ไม่ทันจะโบกเสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังเสียก่อน “เพ่หนึ่ง ออกมาด้านหน้าหน่อย ผมมาจอดรับนานแล้วนะ” “อ้าว มารับพี่เหรอ ทำไมไม่บอกก่อน” “หรือไม่อยากมา ผมจะได้กลับ” “อ่ะ อ่ะ เดี๋ยวไปๆ รอก่อนนะ” ผมวางหูแล้วก็บอกให้รูมเมทผมไปด้านหน้าของสถานี เพราะโปรจอดรถไว้ที่นั่นน่ะครับ เพื่อนผมมันก็งงๆถามว่าใครมารับ ผมก็บอกแค่ว่า น้อง น่ะครับ ไม่ได้บอกอะไรอีก  จนเรามาถึงโปรจอดรถอยู่ “ดีค๊าบพี่” โปรหันไปทางรูมเมทผมครับ “ดีครับ อ้าวน้องคนที่เคยช่วยหนึ่งใช่ไหม” “ใช่แล้วคับ” “อ่อ  อย่างนี้นี่เอง” “อย่างนี้อะไรเหรอ” ผมถาม “เออนะ กรูไม่ได้โง่นะเมิง” “ค๊าบ พี่คิดถูกแล้วล่ะคั๊บ” โปรพูดสอดเข้ามาครับ จากนั้นรูมเมทผมก็สัมภาษณ์โปรกับผมใหญ่ว่าไปเจอกันยังไง คบกันนานรึยัง และยังกังวลแทนผมด้วยถึงความยังเป็นเด็กๆของโปร “หนึ่ง เล่นกับเด็กสร้างบ้าน ระวังให้ดีนะ” “ผมไม่สร้างหรอกครับบ้านน่ะ ผมจะสร้างรักกับพี่หนึ่ง” “ฮานิไค่ฮาก” (กรูนี้อยากอ้วก) “ฮากอะไรเหรอ” โปรถามครับ แต่ผมก็ได้แต่หัวเราะไม่พูดอะไรต่อ “เอ้อ  พี่หนึ่ง ต่อไปนี้ตอนเย็นผมไปรับไม่ได้นะครับ ที่โรงเรียนมีติวให้ติวเสร็จผมก็ไปเรียนพิเศษต่อไม่ต้องรอผมนะครับ” “อ่าเหรอ อืมๆ ไม่เป็นไรๆ” “แล้วจะโทรไปแทนนะ อย่าแอบไปนอกใจผมล่ะ พี่ก็ช่วยดูแลแฟนผมด้วยนะครับ” “เออ ก็ดูอยู่ทุกวัน นอนกอดกันทุกวันเนี่ย” “เห้ย!!! เพ่เป็นครายมากอดแฟนผม ผมยังไม่ได้กอดเลยน๊ะ ผมหวงของผม” “ก็เป็นคนที่นอนด้วยกันทุกคืนอ่ะดิ ถามได้” “ก็ชอบแย่งหมอนข้างพี่ไปกอดเรื่อยแหละ เพื่อนพี่น่ะ” ผมตอบ “เง้อ แกล้งแฟนผมอีก” แล้วเราก็หัวเราะกันครับจนในที่สุดก็ถึงหอ โปรส่งผมกับรูมเมทเสร็จก็กลับบ้าน ก่อนกลับก็ยังบอกว่าทุกเช้ายังเหมือนเดิม คือมารับผมที่หน้าหอ ผมก็รับคำครับ ผมเองก็เข้าใจดีว่าช่วงนี้เองก็เป็นช่วงสำคัญของโปรจะให้มาอยู่กับผมตลอดคงจะไม่ได้ จากนั้นทุกๆวันโปรก็มารับผมทุกเข้า ตอนเย็นผมก็กลับรถเมล์เอง ตอนโปรกลับจากเรียนพิเศษถ้าไม่แวะมาหาผมก็จะกลับบ้านแต่จะโทรมาหาผมแทน บางวันที่โปรมารับผมตอนเช้า ผมสังเกตได้ถึงอาการเพลียๆของโปร แต่โปรก็จะท่าว่าสบายดีให้ผมเห็นเสมอ จนเช้าวันหนึ่งผมออกมาที่หน้าหอเห็นรถโปรจอดอยู่ ผมเดินไปเปิดรถปรากฎว่ารถล็อคประตูอยู่ ผมส่องไปดูในรถเห็นโปรหลับคาเบาะคนขับเลยครับจนผมต้องเคาะกระจกเรียกโปรถึงเปิดล็อคประตูให้ “โปร  ไหวหรือเปล่า” “หา  อะไรนะพี่” “ไหวหรือเปล่า ช่วงนี้ดูเพลียๆนะ” “อ่อ  ไม่มีอะไรหรอกคั๊บ” “อ่านหนังสือดึกเหรอ” “ไม่เท่าไหร่หรอกคั๊บ” ผมถามอะไรโปรหลายอย่างด้วยความเป็นห่วง แต่โปรก็ตอบผมไม่กี่คำเช่น ‘คับ’ ‘ไม่เป็นไรคับ’ ‘สบายมากคับ’ แค่นั้นเองจริงๆ ผมเจอแบบนี้หลายครั้งตอนเช้า จนผมต้องบอกให้โปรหยุดเอารถมารับผมตอนเช้า เพราะขืนเกิดหลับในล่ะก็ จะแย่ทั้งโปรและผม “โปร พรุ่งนี้เราไปรถเมล์กันเถอะ” “ทามมายล่ะคับ ไม่อยากไปกับผมแล้วหรอ” “เปล่าๆ ก็ไปด้วยกันไง ขึ้นรถเมล์ดีกว่า ถึงช้าหน่อยแต่ปลอดภัยนะ” “ม่าย มีรถสะดวกดี” “ถ้าเราหลับในขึ้นมาจะว่าไง” “ม่ายมีทางๆ” “โปร” “คั๊บ” “รักพี่ไหม” “รักสิคั๊บ” “ถ้ารักพี่ก็อยากให้เชื่อพี่ พรุ่งนี้ไม่ต้องเอารถมา” “อืม....คั๊บ   อยากรู้จังพี่ชอบบังคับพี่หมอฟันอย่างงี้ด้วยป่าวหว่า” “โปร....” ผมพูดเสียงแข็ง “คร๊าบ น้อมรับคำสั่งทุกประการ” จากนั้นเหมือนทุกอย่างจะกลับมาเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรกครับที่ผมกับโปรไปรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ แล้วผมก็กลับหอด้วยรถเมล์เช่นเดียวกัน เพียงแต่ขากลับไม่ได้มีโปรกลับด้วยเท่านั้นเอง โปรว่าขากลับจะอาศัยเพื่อนที่มีรถไปด้วยน่ะครับ แต่จะว่าไปยิ่งใกล้เดือนเมษายนเท่าไหร่ เวลาที่อยู่ด้วยกันระหว่างผมกับโปรก็น้อยลงเดี่ยวนี้ตอนเช้าโปรจะถือหนังสือข้อสอบเอนท์ทรานปี้เก่าๆขึ้นมาถามผมบนรถ บางทีผมก็ตอบไม่ได้ บางทีผมก็ตอบได้ ที่ตอบไม่ได้เพราะมันเหมือนมีหลายข้อที่ถูก ผมเองก็ไม่กล้าฟังธงไปว่าข้อไหนถูก ไม่ก็วิชาพวกวิทยาศาสตร์ที่ผมเองก็ไม่ได้เรียนไปนานแล้ว ตอนนี้เราไม่ค่อยได้พูดความเป็นไปของตัวเองกันเท่าไหร่ ไม่พูดเรื่องสอบก็เรื่องเรียน เสาร์อาทิตย์ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะได้เจอกับโปร จนกระทั่งปิดเทอม โปรจบ ม.6 แล้วแต่ก็ยิ่งไม่มีเวลาว่างเสียอย่างนั้นเพราะยังไม่สอบเข้ามหาวิทยาลัยแต่ผมก็จะส่ง SMS ไปถึงเสมอให้กำลังใจบ้าง แสดงความห่วงบ้าง แล้วแต่กันไป ช่วงนี้ผมก็รู้สึกว่าเหงาๆนะครับมันไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตอนเช้าผมก็ไปขึ้นรถเมล์คนเดียวเพราะโปรไม่ได้ไปโรงเรียนแล้ว จนเย็นวันหนึ่งปลายเดือนมีนาคม ผมกำลังมารอรถที่หน้าที่ทำงานผมตามปกติ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นซึ่งเบอร์นี้ผมไม่คุ้นเลย “สวัสดีครับ” “หนึ่ง เป็นไงบ้างครับ ช่วงนี้เหงาหน่อยนะ” “โอ๊ต ทำไม..” “อ่อ ผมโทรมาถามความเป็นไปเท่านั้นน่ะครับ เห็นว่าน้องเค้าช่วงนี้ยุ่งๆ ผมเองก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปดูแลคุณ” “ทำไมต้องมาดูแลด้วยล่ะ?” “ผมก็ยังเป็นห่วงคุณนี่ครับ” ก่อนที่ผมจะตอบอะไรออกไป ก็มีคนมาดึงโทรศัพท์มือถือผมออกจากมือ ผมตกใจนึกว่าขโมยจะมาวิ่งราวมือถือผมเสียอีก ผมมองไปที่คนดึงมือถือผมไปทันที “โปร!!” “ฮัลโหล เพ่หมอฟันหรอคั๊บ ไม่ต้องมาห่วงอะไรแล้วนะคั๊บ ผมมารับหน้าที่เหมือนเดิมแล้ว ขอบคุณที่ช่วยเป็นห่วงนะคั๊บ” ว่าไม่ทันไรโปรก็วางหูไปครับ ผมเพิ่งสังเกตว่าวันนี้โปรใส่ชุดนักเรียนแต่ผมโปรเริ่มยาวมากกว่าเดิมกว่าตอนก่อนหน้าที่เจอกัน “โปร  มานี่ได้ไง แล้วทำไมใส่ชุดนักเรียน” “ก็ไปสอบมาสิค๊าบ วันนี้วันสุดท้ายแล้ว” “อ้าว สอบอะไร” “ก็สอบเอฯงาย” “ไหนว่าสอบเดือนหน้า” “หรอ ครายบอกเพ่ล่ะ โดนโกหกแล้วม้าง” “เรานั่นแหละ บอกพี่ว่าประมาณเมษา” “หรอคั๊บ” โปรพูดแล้วก็ทำตากลอกไปมา  โปรคนเดิมของผมกลับมาแล้วครับ “เพ่หนึ่ง มาเร็วๆขึ้นรถ รถผมมันคิดถึงพี่แย่แล้วนะ มันว่าเหงามากที่ไม่ได้บริการพี่” “เออนะ จริงๆเล้ย”   แล้วผมก็เอามือไปขยี้ผมโปรด้วยความหมันไส้ โปรก็วิ่งๆหนีผมขึ้นรถ ผมก็ตามขึ้นไปครับ แล้วเราก็ขับรถออกจากตรงนั้นไปยังห้างแห่งเดิมที่ผมเคยมาทานข้าวกับโปรบ่อยๆเมื่อตอนที่ผมต้องมารอโปรเรียนพิเศษ เพื่อเป็นการเลี้ยงฉลองสอบเสร็จครับ ต่อจากนี้โปรไม่ต้องไปเรียนพิเศษอีก ไม่ต้องตื่นเช้ามากอีก ไม่ต้องปวดหัวอีกสารพัด ต่อไปนี้อะไรคงจะดีขึ้นแน่ๆครับ ผมแน่ใจว่าอย่างนั้นครับหรือว่าจะให้เป็นอย่างอื่นดีล่ะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 7 ธ.ค. 50 12:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สวัสดีครับ มีคนลุ้นหมอพจน์ด้วยเหรอครับ?? ผมว่าหมอพจน์น่าจะได้มีแฟนเป็นคนเมืองนะครับ หึหึหึ คุณ mommam ครับ พี่หนึ่งเป็นคนพูดอะไรอ้อมจริงๆเลยนะ สังเกตได้จากตอนแรกๆเลยนะครับ คุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi  ครับ นั่นมหาวิทยาลัยในฝันของผมเลย แต่คงหมดโอกาสยิ่งกว่าคุณแล้วล่ะครับ  เพราะอีกสองอาทิตย์ผมจะรับปริญญาแล้ว 555 ผมเพิ่งมารู้สึกว่าอัพมาถึงตอนที่ 22 แล้วหรือนี่!!!! แสดงว่าอีกไม่ถึงสิบตอนก็จบแล้วสิครับ!?!?!?!? ปล.ท่านอื่นๆช่วยแสดงตัวว่าอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ก็ดีไม่น้อยเลยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 7 ธ.ค. 50 12:51:04 ]

ความคิดเห็นที่ 69 หวัดดีคับ อีกไม่กี่สิบตอนก็จะจบแล้วเหรอคับ  งั้นพี่ ก.กา อย่าลืมหาเรื่องใหม่ๆมาให้พวกผมอ่านอีกนะครับ^^ หยุดยาวนี่  มีใครวางแผนไปเที่ยวไหนกันบ้างอ่ะครับ   ส่วนผมยังไม่รู้เลยอ่ะนะ(สงสัยอยู่บ้านแหงๆเลย  หุหุ) รออ่านตอนต่อไปนะครับ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 8 ธ.ค. 50 01:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ตอนที่ 23 เข้าสู่หน้าร้อนเต็มตัวแล้ว ผมยังคงทำงานเหมือนเดิมไม่เหมือนตอนเรียนที่จะมีปิดเทอมยาวถึงสามเดือน ผมเองเรื่องงานตอนนี้ก็ยังดีอยู่ครับ ทำได้เรื่อยๆแต่ในใจผมแล้วก็ยังอยากอยากกลับไปทำงานที่บ้านมากกว่าเพราะมันสบายกว่าหลายเท่าตัว และแล้วจู่ๆวันหนึ่งเจ้านายเก่าที่ผมเคยฝึกงานด้วย ท่านโทรเข้าโทรศัพท์มือถือผม ผมเองก็ตกใจว่าเป็นเพราะอะไรน่าจะมีเรื่องอะไรเพราะท่านไม่เคยโทรหาผมเลย “สวัสดีครับ” “เอ้อ ไอ้หนึ่งใช่ไหม” “ใช่ครับ” “ตอนนี้ที่กรมมีตำแหน่งว่างพอดี แกสนใจทำไมล่ะ” “จริงเหรอครับ เอ.. ผมจะเข้าได้เหรอครับ” “แกสอบไว้แล้วนิ ใช่เปล่า พี่เห็นชื่ออยู่” “ใช่ครับ ผมไปสอบทิ้งไว้แล้ว แต่ยังไม่คิดจะเอาไปสมัครที่ไหน” “เอารึเปล่าล่ะ ถ้าเอาพี่จะได้ดึงชื่อเลย” “อืม ผมขอเคลียร์งานที่นี่สักสองเดือนก่อนนะครับ แล้วไงผมคงไป” “เฮ้ย  อย่าคงสิวะจะมาก็มาเลย” “ครับพี่” ตกลงผมจะเปลี่ยนงานแล้วครับ จากงานเอกชนไปทำราชการแทน คือก่อนหน้าที่ผมจะเรียนจบมานี้ผมเคยได้ไปฝึกงานที่กระทรวงสายเศรษฐกิจแห่งหนึ่งน่ะครับ ก็ไปทำเรื่องไว้เยอะ (เรื่องดีๆนะครับ) ผมเองก็ไม่เคยคิดครับว่าจะได้ทำงานที่ท่านติดต่อมาเพราะคืดว่างานราชการคงจะเข้ายากน่ะครับแต่นี่มาลัดนิดหนึ่งอย่าว่ากันนะครับ ถึงแม้งานราชการเงินจะน้อยกว่าที่ผมทำอยู่มาก แต่ลักษณะงานก็ต่างกันมากเช่นกันเป็นงานที่ตรงสายผมทีเดียวผมชอบครับ อยากทำต่อตั้งแต่ฝึกงานเสร็จแล้ว แต่ติดตรงความเป็นราชการนี่ล่ะครับ เรื่องนี้ผมบอกเพียงคุณพ่อ คุณแม่และก็รูมเมทผมเท่านั้นส่วนคนอื่นผมยังไม่อยากจะบอกเลยครับ ที่ทำงานเดิมตอนนี้ผมเองก็ยังไม่กล้าบอกพี่จิ๊บครับ ช่วงก่อนสงกรานต์ที่ทำงานผมจัดเลี้ยง ผม โจ และคนอื่นๆในแผนกก็นั่งกินโต๊ะเดียวกันส่วนพี่จิ๊บแยกไปที่โต๊ะผู้บริหารครับ ผมเลยพูดเกริ่นกับเพื่อนที่โต๊ะว่าผมจะลาออก “เอ่อ นี่ คิดว่างานราชการดีไหม” “ก็ดีนิ มั่นคงดี เงินน้อยดีด้วย 555” เพื่อนร่วมงานผมคนหนึ่งตอบ “ถามงี้แกจะไปทำเหรอหนึ่ง” โจถามผม ผมเลยพยักหน้าเบาๆ “เฮ้ย!!!! แกจะลาออกเหรอ!!!” โจพูดเสียงดังจนทำให้โต๊ะผม และโต๊ะข้างๆเงียบไปเลย แล้วทุกคนก็หันหน้ามามองที่ผมเป็นตาเดียว “หนึ่ง ลำบากนะไปทำราชการน่ะ” เพื่อนหญิงผมอีกคนพูด “ก็ใช่อยู่นะ แต่ผมว่ามันก็เป็นงานที่ดีนะ  ตรงใจผมดี” “ถ้าหนึ่งชอบก็ไปเถอะ พี่ไม่ห้ามหรอก” เสียงพี่จิ๊บดังมาจากข้างหลังผมครับ ผมเองก็ไม่กล้าหันกลับไปเลยเพราะเกรงใจพี่จิ๊บอยู่มาก “จะไปตอนไหนเหรอไอ้หนึ่ง” “ก็...คงจนกว่าจะเคลียร์งานเสร็จน่ะครับ” “ก็ดีนะ เสียดายจังพี่อุตส่าห์จะปั้นให้มาแทนพี่สักหน่อย... ว๊าดูสิ แผนกเราขาดผู้ชายไปคนซะละแย่จัง” “อ้าวพี่ค๊าบ แล้วผมนี่ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ” โจพูดกับพี่จิ๊บครับ “แกน่ะเหรอ ชั้นไม่นับเป็นคนหรอก ชั้นนับเป็นตัว” “โห  เพ่คร๊าบบบบบบ” แล้วพวกเราก็หัวเราะกันทั้งโต๊ะครับ ผมเองก็สบายใจไปได้อีกเปาะ และแล้วเหมือนผมจะคิดผิดเลยเพราะงานที่ต้องเคลียร์นั้นเยอะพอดูจนทำให้ผมต้องทำถึงเย็น เดี๋ยวนี้โปรไม่เป็นปัญหาอะไรเท่าไหร่ครับ ออกจะเที่ยวเล่นเสียมาก เวลาผมใกล้กลับก็จะโทรบอกโปรก่อน เวลาจะมาทำงานตอนเช้าก็ออกสายกว่าเดิมที่เคยไปกับโปรตอนที่โปรยังเรียนม.ปลายอยู่ เรื่องที่ผมจะย้ายงานผมยังไม่ได้บอกโปรครับอยากจะเก็บไว้บอกตอนที่หลังเข้ามหาวิทยาลัยก่อนให้รู้ว่าโปรสอบติดที่ไหน เพราะเผื่อผมจะได้เลือกลงบรรจุที่จังหวัดอื่นได้น่ะครับ “โปร เลือกคณะหรือยัง” “ม่ายต้องเลือก เพราะผมจะเอาเศรษฐศาสตร์” “อ่ะ เศรษฐศาสตร์ก็เศรษฐศาสตร์ แต่จะเอาที่ไหน” “ที่ไหนก็ได้ที่ใกล้พี่หนึ่ง” “อ้าว  เรื่องนี้ต้องเลือกเองนะ” “ค๊าบ” วันนี้โปรถูกที่บ้านใช้ให้ไปซื้อของครับ โปรจอดที่หน้าร้านขายของแห่งหนึ่งระหว่างทางก่อนถึงหอพักผมโปรบอกให้ผมรอที่รถครับแล้วลงไป ตอนนั้นผมเองสังเกตที่หน้ารถมีกระดาษพับๆไว้วางอยู่ ผมหยิบมาคลี่ดูด้วยความสงสัยว่ามันคืออะไร ที่แท้ก็เป็นผลคะแนนที่โปรสอบไปเมื่อคราวก่อนและคะแนนของที่สอบครั้งแรก ผมเห็นแล้วก็ทึ่งเลยครับ เพราะคะแนนวิชาทั่วไปของโปรดีหมดทุกวิชารวมถึงวิชาเฉพาะพวกวิศวกรรมหรืออะไรเท่าที่สายตาผมเห็น แต่ยกเว้นวิชาสังคมศาสตร์ที่โปรบอกผมหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบแต่คะแนนก็ถือว่าผ่านครับ ยิ่งสอบครั้งหลังที่เป็นวิชาเฉพาะก็สูงมากเสียจนผมกลัวๆเลย เก่งกว่าผมตอนสอบเอนท์เข้ามหาวิทยาลัยอีกนะถ้าคิดมาเป็นคะแนนตอนผมสอบ แต่ทำไม โปรไม่บอกผมเรื่องคะแนนสอบพวกนี้ ผมว่าอย่างโปรน่าจะไปเรียนอย่างอื่นมากกว่าระดับ วิศวกรรมศาสตร์ ไม่ก็แพทย์ได้เลย จนผมเห็นโปรกลับมาจากซื้อของและกำลังเดินมาที่รถผมก็รีบพับกระดาษเก็บไว้ที่เดิม โปรก็ขึ้นมาขับรถตามปกติ ผมคิดอยู่ว่าโปรเองที่บอกว่าอยากเรียนเศรษฐศาสตร์ อาจเพราะไม่ใช่ชอบก็ได้ แต่อาจจะตามผมหรือเปล่า? ผมไม่แน่ใจ “โปร” “คับ” “โปร อยากเรียนเศรษฐศาสตร์จริงเหรอ” “คับ แน่นอน” “ทำไมล่ะ” “ก็ผมชอบนิ” “ชอบอะไร” “ชอบพี่เสะค๊าบ ไม่งั้นจะให้ไปชอบครายล่ะ” “ที่อยากเรียนเพราะชอบพี่?? งั้นเหรอ?” “....”  โปรเงียบ “แน่ใจหรือโปรว่าที่โปรบอกคือสิ่งที่โปรชอบจริงๆ ถ้าไม่ชอบเรียนต่อไป มันจะแย่เอานะ เรียนที่เราชอบที่เราถนัดดีกว่าไหม” “พี่หนึ่ง! พี่อย่ามาพูดเหมือนเป็นพ่อผมนะ ผมจะเรียนอะไรผมเลือกแล้ว!!” ผมแปลกใจมากที่โปรตะคอกใส่ผม ผมไม่เคยเจอโปรทำแบบนี้กับผมมาก่อนแต่ผมก็ใจเย็นพอที่จะพูดด้วยคำพูดปกติที่สุด “โปร... พี่ไม่ได้บังคับอะไรนะครับ พี่อยากบอกแค่ว่า เลือกที่เราถนัดดีกว่าไหม” “พี่ก็เหมือนคนอื่นแหละ อยากให้ผมทำนู่นทำนี่ ผมเลือกแล้ว ผมไม่เปลี่ยนใจด้วย!!!” “โปร พี่ไม่ได้บังคับนะ พี่แค่...” “พี่ไม่ต้องพูดละ ผมไม่รู้อะไรด้วยละ” ผมเงียบและไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าโปรเป็นอะไรวันนี้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกน้อยใจมาก เหมือนความหวังดีของผมทำไมมันกลับมาทำร้ายตัวผมเองได้ก็ไม่รู้ “โถ่เว้ย ไอ้คันหน้านี่ขับกวน” โปรเริ่มพาลไปเรื่องอื่น ผมก็เตือนๆเรื่องขับรถ แต่โปรก็ตะคอกใส่ผมอีก “พี่ไม่ใช่คนขับ เงียบไปเลย” ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดีมากขึ้น จนในที่สุดตอนที่รถติดไฟแดง “ไม่เข้าใจ ทำไมมีแต่คนอยากให้ผมทำนู่นทำนี่ ผมอยากจะทำด้วยตัวเอง เลือกด้วยตัวเอง ผิดเหรอไงพี่ ผม...” ก่อนที่โปรจะพูดอะไรอีก ผมตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถไปทันที โปรเหมือนจะตกใจที่ผมทำอย่างนั้น เลยลงตามผมมา “พี่หนึ่ง ไปไหน กลับมาที่รถก่อน” “เราไปสงบอารมณ์ให้ได้ก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกับพี่” “พี่หนึ่งขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” ผมไม่ตอบแต่ก็เดินต่อไป ผมดูทางแล้วอีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงทางแยกเข้าซอยหอผมแล้ว ผมเลยเดินต่อไปไม่หยุด ส่วนโปร ผมหันไปดูก็เห็นเขากลับไปนั่งในรถแล้ว ผมเองก็ไม่สนใจเดินต่อไป ผมรู้สึกว่าวันนี้โปรไม่ใช่โปรคนเดิมเหมือนก่อน เหมือนไปโดนอะไรไม่ถูกใจมาแล้วมาลงกับผม ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันจนผมกลับมาที่ห้อง ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับรูมเมทผม ผมอาบน้ำแล้วก็นอนเลย เหมือนรูมเมทผมจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติครับมันก็ถามๆผมว่าไปเจออะไรมา แต่ก็ไม่พูดอะไรกับผมจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังมา “เฮ้ยหนึ่งจะรับป่าว” “ใครโทรมา” “โปร” “ไม่รับ” จากนั้นเสียงก็เงียบไป สักพักก็โทรมาอีกครับ เหมือนเดิมคือโปรโทรมา ผมก็บอกให้รูมเมทผมปฏิเสธสายไป จนกระทั่งสักพักใหญ่ๆมีเสียงโทรศัพท์เข้ามาอีก “ปิดมือถือไปเลย” “เอ่อ มันขึ้นชื่อว่าหมอพจน์อ่ะ” ผมได้ยินว่าเป็นหมอพจน์เลยลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ครับ “สวัสดีครับ” “สวัสดีครับพี่หนึ่ง ทะเลาะกับโปรเหรอ” “อืม” “พี่หนึ่งอย่าเพิ่งโกรธอะไรโปรมันเลยนะครับ ช่วงนี้โปรกับที่บ้านมีปัญหากันนิดหน่อย” “ปัญหา?” “ครับ คือที่บ้านเค้าอยากให้โปรไปเรียนต่อนอก ไม่ก็ถ้าต่อในเมืองไทยต้องแพทย์เท่านั้น” “แล้ว.. โปรว่าไงล่ะ” “โปรมันก็โวยวายสิครับพี่ นี่มันคงเอาไปลงที่พี่อีกคนล่ะสิ” “อืม  หมอพจน์ คิดว่าอย่างโปรนี่น่าจะเรียนอะไรดีล่ะ เราน่าจะรู้ดีนิ” “อ่อ ที่จริงตอนมันอยู่ ม.5 โปรมันเคยได้เข้าค่ายโอลิมปิควิชาการน่ะครับพี่” “ฮะ อย่างนั้นเหรอ” “ครับ แต่มันตกรอบสุดท้าย เลยไม่ได้ไปแข่งกับเค้า เท่าที่ผมดูนี่มันชอบมากเลยนะครับ พวกนี้” “แล้ว โปรเก่งอะไรเหรอ” “ฟิสิกส์ครับ” โปรนี่ชอบตรงกันข้ามกับผมเลย ฟิสิกส์ป็นวิชาที่ผมเกลียดที่สุดตอนเรียนม.ปลายเลยล่ะครับ “ฟิสิกส์เหรอ ถ้าไปพวกวิศวะน่าจะดีเนาะ” “ผมก็ว่างั้นล่ะครับ” “แล้วทำไมโปรถึงบอกว่าจะเรียนเศรษฐศาสตร์ล่ะ” “อืม มันคงประชด ไม่ก็ตามอย่างพี่มั้งครับ” “งั้นเหรอ...” “ที่จริงมันอยากจะไปขอโทษพี่นะครับ แต่ไม่กล้าเพราะทำกับพี่ไว้เยอะ เลยฝากผมขอโทษ” “เฮ้ย ถ้ามีเหตุผลงี้ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ทีหลังมีปัญหาอะไรก็ขอให้บอกเป็นพอ” “พี่หนึ่งคับ ผมขอโทษ...” เสียงโปรดังมาในโทรศัพท์ครับ “อ้าว  นี่โปร ทำไม” “ผมให้โปรประชุมสายครับ” หมอพจน์บอกผม “แล้วนี่ จะทำยังไงต่อ” ผมถาม “ผมคงต้องลองไปคุยกับคุณอาให้น่ะครับว่าโปรเองน่าจะเรียนที่นี่ก่อน แล้วเรื่องต่อนอกค่อยว่ากัน” หมอพจน์พูด “แล้วโปรจะเรียนคณะอะไรล่ะ” “ผม...อืม..” “ไม่ต้องเลือกละ พี่เลือกให้ เรียนวิศวะละกันนะ” นั่นเป็นความคิดแวบแรกของผมที่มีหลังจากที่ผมได้เห็นคะแนนของโปรครับ แต่ไม่ทันได้พูดเท่านั้น “คั๊บ” “ทีอย่างนี้ละรับคำง่ายจังนะเจ้าโปร ทีกับป๊าไม่เห็นรับคำอย่างนี้บ้าง” “ก็ผมไม่อยากไปนอกนิพี่พจน์ อีกอย่างวิศวะก็ดีละ” “นะ แล้วอย่ามางอแงอีกล่ะ ทีหลังมีเรื่องอะไรก็ให้บอกพี่นะเข้าใจไหม” “คร๊าบ รักพี่หนึ่งจาง จุ๊บ จุ๊บ” “เอ้อ หมอพนจ์ แล้วนี่ไอ้รินโทรมากวนอีกไหม” “ริน?!?! อ่อ น้องที่บ้านพี่หนึ่งเหรอครับ ไม่นิครับ” “อ้าว ไหนโปรบอกว่าไอ้รินมันโทรมาหาทุกวันเลยไง” “อ่อ ไม่ใช่ครับพี่ น้องพี่รินอีกที” “อ๋อ น้องไอ้รินที่เรียนหมอน่ะเหรอ เออๆ ค่อยเหมาะสมกันหน่อย” “เหมาะสมอะไรเหรอครับพี่หนึ่ง” “อ้าวแล้วนี่ยัง?” “ผมคุยกันเรื่องเรียนน่ะครับ พอดีได้ปรึกษากันได้” “ปรึกษาสามเวลาหลังอาหารนี่เหรอพี่พจน์” โปรแซว “เออสิ เดี๋ยวเหอะ ต่อไปทะเลาะกันจะไม่ช่วยเลยนะ” “ค๊าบ จะไม่แซวละค๊าบ” ตอนนี้ผมกับโปรก็ปรับความเข้าใจกันดีแล้วครับ ต่อมาหมอพจน์เองก็ช่วยพูดกับคุณพ่อของโปรให้ว่าโปรเองน่าจะเรียนที่เมืองไทยก่อนแล้วก็เรียนที่ตัวโปรเองชอบ นอกจากหมอพจน์แล้วก็มีญาติของโปรบางคนที่เห็นด้วยกับหมอพจน์ครับ เลยสนับสนุนกันใหญ่ คุณพ่อของโปรเลยยอมให้โปรเลือกเรียนตามที่ชอบ แต่มีข้อแม้ว่าถ้าสอบเข้าไม่ติดต้องไปเรียนต่อเมืองนอกทันที ในตอนที่เลือกคณะและมหาวิทยาลัย โปรเองก็กลัวๆอยู่บ้างว่าจะสอบไม่ติดแต่ผมคิดว่าคะแนนระดับโปรเองก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร “โปรเลือกอะไรไว้บ้าง” “ก็วิดวะหมดอ่ะคับ ตามที่พี่เห็น” ว่าแล้วโปรก็ยื่นใบที่เขียนเลือกอันดับคณะมาให้ผมดู “เอ้า ทำไมเลือกของมอนี้ไว้อันดับต้นล่ะ ของที่นั่นคะแนนสูงกว่านะ เอาไว้อันแรกสิ” “ก็ผมกลัวไม่ติด” “ไม่ต้องกลัวๆ  ลงไปเลยๆ” “ติดแน่เหรอพี่” “เอาน่า เอาหัวพี่เป็นประกัน ยังไงก็ติดหนึ่งในนั้นแหละ” “อ้าวเพ่ พูดงี้นะ” “ก็ยังดีกว่าไม่ติด จริงไหม” “อ่ะคร๊าบบบ” ในที่สุด โปรก็เลือกคณะจนเสร็จแล้วยื่นส่งไปแล้ว ผมเองก็ลุ้นไปกับโปรตลอดไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร จะเป็นดั่งที่ใจหวังหรือไม่ แต่ผมว่าแม้จะมีปัญหาอะไรเข้ามา แต่เราก็จะเจอทางออกเสมอถ้าเราไม่ยอมแพ้ จริงไหมครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 11 ธ.ค. 50 08:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 71 สวัสดีครับ อาทิตย์นี้ผมต้องเริ่มทำโปรเจคใหม่เต็มตัวแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะว่างมาอัพให้ครบทุกวันเหมือนเดิมหรือเปล่า อย่างไรผมจะอัพให้ครบจนจบครับไม่ต้องห่วง หลังจากอาทิตย์นี้ไปแล้ว ผมจะขอลาไปซ้อมย่อม ซ้อมใหญ่ และรับจริงในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์นะครับ แต่ถ้ามีเวลาว่างผมก็จะมาอัพให้ครับผม คุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi ครับ ผมมีอีกหลายเรื่องเหมือนกันที่อยากจะแชร์ให้ทุกคนในบอร์ด แต่ผมติดอยู่เรื่องเดียวครับคือผมติดต่อผู้แต่งเรื่องนั้นๆไม่ได้เลย ผมจะไม่เอาลงเด็ดขาดหากว่าไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนครับ (เรื่องนี้ผมได้เขียนไว้แต่ต้นแล้วว่า ได้รับอนุญาตอย่างถูกต้องจากผู้แต่ง "นายเส้นกราฟ" แล้ว) อย่างไงผมจะพยายามติดต่อให้นะครับ ขอบคุณที่ติดตามครับ ปล.ตอนแรกว่าจะให้สักสามสี่คอมเมนต์แล้วค่อยอัพทีหนึ่ง แต่คงไม่ใช้มุกนี้แล้วล่ะครับ หึหึ ปล.2 ผมขอโทษด้วยครับที่อัพช้า  พอดีปิดยาวไปบ้านญาติมาครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 11 ธ.ค. 50 08:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ยินดีล่วงหน้าที่จะได้รับปริญญาแล้วนะครับ^^ โปรเจคก็สู้ๆนะครับ  ของผมก็มี(แต่ยังไม่ได้เริ่มทำต่อเลย อิอิ) รออ่านตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 11 ธ.ค. 50 20:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ตอนที่ 24/1 เรื่องราวต่างๆรอบตัวของผมเองก็ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่มีสิ้นสุด ตราบเท่าชิวิตผมยังไม่จบมันก็ต้องมีเรื่องราวผ่านเข้ามาในชีวิตผมเรื่อยๆอยู่ดี ตอนช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาผมได้กลับบ้านอีกครั้งโดยมีโปรและพวก (พวกของโปรนี่คือเพื่อนที่โรงเรียนน่ะ) ครับเขารวมตัวมาเที่ยงสงกรานต์ที่บ้านผม ผมเองก็หนักใจเหมือนกันเพราะมากันหลายคนกลัวว่าจะไม่มีที่พักให้ แต่ที่ไหนได้พวกนี้ค่อนข้างลุยกันทีเดียวยอมที่จะนอนเบียดกันได้ทั้งๆนี่ดูแต่ละคนออกจะเป็นลูกคนมีเงินทั้งนั้น แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีครับ ผมกลับถึงบ้านปลอดภัย ทั้งนี้ผมยอมที่จะเสียเงินขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตเพราะไม่อยากไปติดแหง็กบนถนน ผมก็มีอะไรที่ทำป้ำๆเป๋อๆไปบ้าง แต่ก็ยังดีครับที่โปรคอยบอกว่าต้องทำอะไรยังไง “พี่เอากระเป๋าไปล็อกนั้นน๊ะคั๊บ แล้วเอาใบนี้ไปยื่นตรงหน้าทางเข้าแล้วถึงเข้าไปได้” “ทางเข้าตรงไหนเหรอ” “นั่นไง” ว่าแล้วโปรก็ชี้ให้ผมดู “แหม่ ครั้งแรกเจงเหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้ แฟนผมไม่ไฮโซเลย” “เออ แฟนแกน่ะมันโลโซ” ผมพูดประชด “อ่าคร๊าบ ไงเดี๋ยวตามผมไปนะ พวกมันรออยู่ข้างในละ” ก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ผมไม่เคยจริงๆครับ ก็เลยเป็นเรื่องตลกของการเดินทางบ้าง แต่ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีทุกประการ ปีใหม่เมืองปีนี้ที่บ้านผมสนุกกว่าทุกปี เพราะปีนี้มีโปรมาเล่นด้วย ที่จริงแล้วผมเองไม่ได้เล่นสาดน้ำมาหลายปีแล้วครับ เพราะคนมันเยอะอันตรายในบางที่ด้วย แต่ก็ต้องเล่นครับเพราะโปรเซ้าซี้ให้ผมเล่นด้วยเหลือเกิน นอกจากโปรแล้วโอ๊ตเมื่อรู้ว่าผมกลับบ้านก็มาเล่นกับเขาด้วย โปรก็ทำหน้าบูดๆในบางทีที่โอ๊ตคุยกับผม แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับในที่สุดก็ได้เวลากลับ พวกเรากลับทางอากาศเหมือนเดิมครับ คราวนี้ผมเองเริ่มมีประสบการณ์บ้างแล้วจึงพอเอาตัวรอกฃดไปได้ครับ ตอนนี้ก็เข้าสู่เดือนพฤษภาคม ลมฝนก็มีพัดมาให้สัมผัสบ้าง นี่จะว่าไปก็ครบหนึ่งปีที่ผมเจอกับโปรผมมานั่งคิดอะไรหลายๆอย่าง มันก็ใช่ว่าทุกอย่างจะราบลื่นตลอด มีเรื่องอะไรมามากมายให้ผมต้องคิดต้องตัดสินใจ เรื่องงานเองผมตกลงแล้วครับที่จะเข้ารับราชการ ตอนนี้ก็ยังคงเคลียร์งาน และเตรียมพร้อมให้คนใหม่เข้ามานั่งแทนผมได้สานต่อได้ทันที และผมเองก็ยังไม่อยากบอกโปร เพราะอนาคตยังไม่แน่ว่าผมจะได้บรรจุที่ไหน อาจที่นี่ หรือที่อื่นเพราะตามแต่เจ้านายท่านจะให้ไปครับแต่คิดว่าคงจะพอได้เลือกได้บ้าง แต่ก็ไม่อยากให้โปรต้องคิดมากเรื่องที่ผมจะไปทำงานที่อื่น เลยยังไม่อยากบอกครับ ผมบอกกับทุกๆคนว่าอย่าบอกโปร ทุกคนก็ตกลงครับไม่มีปัญหาอะไร ช่วงนี้โปรก็ยังมารับ-ส่ง ผมเป็นตามปกติ “โปร เอารถออกมารับพี่ทุกเช้านี่ ที่บ้านไม่สงสัยบ้างเหรอว่ามารับใคร” “ม่ายหรอก ครายจะมาสนใจ เช้ามาผมก็ไม่เจอป๊ากับแม่สักที  ออกไปก่อนผมออกมารับพี่อีก” “นี่แล้วเมื่อไหร่จะทำใบขับขี่” “เดี๋ยวทำ” ตอนนี้โปรยังอายุไม่ถึง 18 ปีเต็มครับ เลยทำใบขับขี่ไม่ได้ แต่ผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกันว่าหากวันหนึ่งเจ้าตี๋โปรเกิดโดนจับตรวจใบขับขี่เข้าจะทำยังไง แต่เรายังโชคดีครับ ยังไม่โดนสักที แต่ถ้าไปไหนไกลๆผมไม่ยอมให้โปรขับนะครับจะให้ไปรถของโจบ้าง หรือคนอื่นขับบ้างเพราะผมกลัวจริงๆนะ จนวันหนึ่งในช่วงกลางเดือนมิถุนายน ผมยังคงนอนรอรูมเมทของผมอาบน้ำเสร็จเพื่อผมจะได้ลุกขึ้นไปอาบต่อ (จากก่อนหน้าที่ตอนโปรเรียนอยู่ผมจะเป็นคนอาบก่อน) ก็มีเสียงเคาะประตูขึ้น ผมลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ในใจก็คิดว่าใครกันมาเคาะแต่เช้า ผมเปิดประตูก็เห็นเจ้าตี๋โปรทำหน้ากวนๆอยู่หน้าประตู แต่วันนี้โปรไม่เหมือนวันก่อน โปรใส่เสื้อเชิร์ตขาวแขนสั้น ใส่ไทด์สีดำมีตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยปักอยู่ กางเกงสแลคขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำมันปลาบเลยทีเดียวเพราะเป็นของใหม่ “อ้าวโปร ทำไม..” “อะไรเพิ่งตื่นเหรอเพ่หนึ่ง ช้าเจง นี่ผมต้องไปเช้านะเพ่” “ไปเช้า?? แล้วนี่ใส่ชุด..” “ก็ผลงานที่พี่เลือกให้ผมไง ผมยังไม่ได้บอกพี่ ว่าสอบติดแย้ว” “เฮ้ย!!!” ผมว่าแล้วก็ไปจับไทด์มาดู ดูหัวเข็มขัดมันเป็นหัวเข็ดขัดสีเงินมีตราสัญลักษณ์มหาวิทยาลัยอยู่ สภาพของมันบอกได้เลยว่าเพิ่มซื้อมาเพราะใหม่มาก “นี่แสดงว่าเราติด” “ช่าย ผลออกมาเมื่ออาทิตย์ก่อน วันนี้ก็ปฐมนิเทศละ” โปรไม่ทันพูดอะไรอีก ผมก็กอดโปรปากก็บอกดีใจด้วยๆๆ โปรก็ยิ้มใหญ่เลยครับ “แล้วนี่ทำไมไม่บอกพี่ว่าผลออกแล้ว เห็นว่ามีปัญหาเรื่องคะแนนอยู่ พี่เลยไม่ได้ติดตาม” “ก็นึกว่าพี่จะรู้แล้ว ที่ไหนได้ แหม่ๆ ไม่สนใจแฟนเลย” “ก็ช่วงนี้พี่เคลียร์งาน พี่จะออก...” “ออก..??” “เปล่าๆ ช่วงนี้พี่งานเยอะ” “นี่สองคนจะเลิฟซีนหน้าห้องรึไงน่ะ”  เสียงรูมเมทผมดังมาจากในห้อง ทำให้ผมต้องเลิกกอดโปรแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที บนรถของโปร ผมก็ถามเรื่องเรียนของโปรว่าเรียนเช้าบ่ายอะไรยังไงบ้าง มีกิจกรรมอะไรบ้าง โปรก็บอกผมว่ายังไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนกันต้องไปที่มหาวิทยาลัยก่อนแล้วคงจะรู้ “นี่ ทางมาที่ทำงานพี่ กับทางไปสามย่านนี่คนละทางเลยนะ” “ช่าย พี่ก็ย้ายมาอยู่ใกล้ผมสิค๊าบ” “เหรอ อืม ก็ดีนะ” ผมนึกถึงที่ทำงานใหม่ผม ซึ่งจะว่าไปก็เป็นทางเดียวจากหอผมไปมหาวิทยาลัยของโปรเหมือนกัน “อ้าว พี่อย่าบอกนะว่าจะลาออกมาอยู่กับผม” “บ้าสิ อย่างเราพี่ออกไปก็กินแกลบพอดี” “นะ ผมเลี้ยงได้น่า เคยบอกแล้วไง” ในที่สุดผมก็ถึงที่ทำงานครับ ผมบอกลาโปรและบอกให้รีบไปเพราะไม่เท่าไหร่ก็จะเริ่มกำหนดการปฐมนิเทศแล้ว ผมไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเดิมแต่อีกไม่นานมันจะเป็นตัวอดีตไปแล้ว “อีกเดือนเดียวแกก็จากไปแล้วสิเนี่ย  ฮือ ฮือ” เสียงโจดังมาจากล็อกข้างๆ “แกจะทิ้งช้านอยู่กะพี่จิ๊บไม่ได้นะ เดี๋ยววันไหนพี่จิ๊บองค์ลงแล้วใครจะช่วยช้าน” “ชั้นจะองค์ลงเมื่อแกมันแต่เล่นนี่แหละ ไอ้โจ” เอาแล้วพี่จิ๊บเดินมาทางโต๊ะผมกับโจ “ง่ะ ได้ยินอีก” “ถึงชั้นจะแก่ แต่หูไม่ตึงนะยะ ...เออหนึ่งจะไปเดือนหน้าแล้วใช่ไหม เป็นไงเตรียมที่เตรียมทางไว้เรียบร้อยละ” “ครับพี่ ไม่คงไม่มีปัญหาอะไร” “อืม ดีแล้ว ไงไปแล้วก็อย่าลืมที่นี่แล้วกัน” “ครับพี่ แหม่ ผมจะไปลืมพี่สาวแสนสวยของผมได้ไงล่ะครับ” “ต๊าย ปากหวาน เดี๋ยวชิมเลยนิ” “จะกินหญ้าอ่อนแล้ว เจ้านายเรา” โจแซวเสียงเบาๆ “ครายกินอะไรนะยะ ไอ้โจ” “ปล่าวคร๊าบบบบ” ผมไม่รู้เมหมือนกันว่าบรรยากาศความสนุกๆแบบนี้จะคงอยู่กับผมไปอีกนานขนาดไหน ผมเองถึงแม้ว่าที่ทำงานใหม่ผมเองก็เคยไปฝึกงานมา แต่นั่นก็แค่การฝึกงานไม่ใช่การทำงานจริงๆ ผมเองก็หวั่นๆเหมือนกันครับว่าจะเป็นอย่างไรหากผมไปนั่งที่ใหม่ แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 14 ธ.ค. 50 12:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 75 สวัสดีครับ ตอนสุดท้ายก่อนที่ผมจะลาไปรับปริญญาครับ หลายคนถามว่าผมรับปริญญาตลอด 5 วันเลยเหรอ  ไม่หรอกครับ เค้าก็รับวันเดียวนี่ล่ะ แต่พอดีว่ามหาวิทยาลัยของผมเค้าจัดวันซ้อมย่อย ซ้อมใหญ่ และรับจริงติดกัน 4 วันเลยครับ เพื่อให้ลางานทีเดียวไม่ต้องลาหรือต้องไปที่มหาวิทยาลัยแบบหลายที (มหาวิทยาลัยต่างจังหวัดน่ะครับ ลำบากหน่อย) แต่ตามที่บอกไว้คราวที่แล้ววครับ ถ้าว่างจะโพสต่อทันทีครับ ตอนใหม่นี้รู้สึกพี่หนึ่งจะมีคู่แข่งแล้วสิครับนี่  แย่จัง หรือดวงพี่หนึ่งจะไม่สมหวังกันนะ  น่าคิดๆ หวังว่านะครับ คงจะได้รับกำลังใจจากผู้ที่เข้ามาเยี่ยมชม เยี่ยมอ่านทุกๆท่านกับผู้แต่งนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 14 ธ.ค. 50 12:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอโทษครับ นึกว่าไม่ขึ้นเลยโพสซ้ำ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 14 ธ.ค. 50 12:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ว๊าว...ว๊าว...ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ คุณ ก.กา(suttirata) ได้รับปริญญา แต่นายโปรเพิ่งจะได้เป็นน้องใหม่ อิ อิ มาโยงกันได้ไงเนี้ย... จากคุณ : mommam - [ 14 ธ.ค. 50 13:32:13 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ทำไมตอนที่ 24/2 ผมอัพไม่ขึ้นนะนี่ ตรวจแล้วคำหยาบก็ไม่มี ข้อความก็ไม่ได้ยาวเกินไปด้วย  ไม่เข้าใจครับ ไงถ้าใครเห็นตอนที่ 24/2 ขึ้น ช่วยบอกผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 14 ธ.ค. 50 14:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ก่อนอื่น   ขอแสดงความยินดีด้วยครับ^^ ว่าแต่ว่าตอนหน้าพี่หนึ่งจะมีคู่แข่งแล้วหรือเนี่ย   ติดตามๆๆๆ อ๊ะ เพิ่งเห็นว่าความเห็นที่79โดนดูดไปหายไป  สงสัยเป็ฯตอนที่24/2แหงๆเลยอ่ะ พันทิพย์ใจร้าย ฮือๆๆ และขอแสดงความยินดีอีกครั้งนะครับ^^  บรรยากาศเป็นยังไงอย่าลืมเล่าให้ฟังด้วยนะครับพี่ก.กา (suttirata) แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 50 00:50:33 จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 15 ธ.ค. 50 00:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 83 อัพได้แล้วครับตอนที่ 24/2 ดีใจจังเลยยยยยย ถ้าอ่านที่ผ่านมาจะพบว่าพี่หนึ่งไม่ค่อยจะชอบไปสู้ใครเค้านะครับนี่ เป้นผมไม่ได้หรอก 555 แบบนี้พี่หนึ่งมีหนีไปจากโปรแน่ๆเลย  น่าสงสัยๆ ขอบคุณ คุณ mommam และน้อง ZoXigEn_TonG_x_Zhi  มากครับ (ขอเรียกน้องแล้วกันนะครับ เพราะเรียกผมว่าพี่ไปเสียแล้ว) แล้วผมจะมารีบอัพทันทีที่มีเวลาว่างครับผม จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 15 ธ.ค. 50 02:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เย้ย  หายไปไหนได้ไงตอนที่ 24/2 เมื่อกี้เห็นอยู่แท้ๆ สงสัยจังเลยนี่ ทำไงดีๆ ผมเช็คแล้วจริงๆนะครับว่าไม่มีคำหยาบ ถ้าหยาบก็ตามที่เห็นคือเลี่ยงไปเสีย และข้อความก็ไม่ยาวกว่าที่กำหนดด้วย (ผมพรีวิวดูแล้วก็ไม่ได้แจ้งอะไร)  ผมงง ทำไงดีล่ะทีนี้?? ใครรู้ว่าควรทำไงช่วยบอกด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นแย่แน่ๆเลย อัพเรื่องต่อไม่ได้ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 15 ธ.ค. 50 02:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ลองหั่นตอนเป็น24/2กับ24/3ดูดีมั้ยครัยพี่  เผื่ออาจจะได้ก็ได้นะ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 15 ธ.ค. 50 13:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 86 แหะ...แหะ อันนี้ก็จนใจอ่ะ เพราะไม่เคยลงอะไรยาว ๆ แบบนี้เหมือนกัน เคยแต่แสดงความเห็นสั้น ๆ อ่ะ ลองทำแบบน้อง(ถือโอกาสเรียกน้องด้วยอีกคน) ZoXigEn_TonG_x_Zhi บอกดูก็ได้ค่ะ และถ้ากลับมาก็ลองเขียนเล่าบรรยากาศการรับปริญญาให้อ่านบ้างก็ดีนะคะ แบบว่าจบนานละ (แก่แล้วนั่นเอง -_-") ชักจะคิดถึงบรรยากาศตอนเป็นเด็กจบใหม่ แต่นึกไม่ค่อยออกแล้วง่ะ จากคุณ : mommam - [ 21 ธ.ค. 50 14:54:56 A:61.19.52.106 X: TicketID:133046 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ตอนที่ 24/3 ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงานปกติของผม  ผมลงมารอที่หน้าที่ทำงานใจก็นึกว่าหากโปรไม่มาล่ะผมจะทำอย่างไรดี หรือว่าที่โจว่าจะเป็นจริง สักพักผมก็เห็นรถโปรเข้ามารับครับ ผมก็รู้สึกชื้นใจขึ้นทันทีผมเดินไปที่ด้านคนนั่งเปิดประตู ผมกลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งข้างโปร “พี่หนึ่ง นั่งข้างหลังๆ” เสียงโปรบอกผม ผมเลยเดินไปเปิดประตูหลังเข้าไปนั่ง “พี่หนึ่ง นี่พี่รหัสผมครับชื่อเอม พี่เอมนี่พี่ชายผม พี่หนึ่งคับ” “ดีครับพี่” เอมทักทายผม “สวัสดีครับ พี่รหัสโปรเหรอ” “ใช่ครับ” “วันนี้พี่เอมเค้าจะเลี้ยงข้าวผมอ่าพี่หนึ่ง” “อ่อ ดีจริงมีพี่รหัสแล้วนิเนาะ ไงก็ส่งพี่ข้างหน้าก็ได้ จะได้ไม่ต้องย้อนไปทางเดิมอีก” “เอ้อ พี่หนึ่ง มือถือผมเสียนะ เมื่อคืนไม่ได้บอก ผมจำเบอร์พี่ไม่ได้อ่ะ” “อ้าว!!” “เหะ เหะ ไม่เคยจำเบอร์ใครเลย เมื่อเช้าพอดีผมตื่นสายไปหน่อย ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปรับ” “อ่อ ไม่เป็นไรๆ” “เอ้อ พี่เอม พรุ่งนี้ต้องเอาหนังสือจากพี่นิเนาะ อันไหนผมต้องซื้อเองอ่ะ” “ก็มี........” ผมก็ได้แต่ฟังทั้งสองคนคุยกันเรื่อยๆน่ะครับ ส่วนผมเองก็เพิ่งจะได้สังเกตหน้าเอมนี่แหละ เอมนี่น่าตาดีเลยทีเดียว จนถึงจุดที่ผมต้องลง “พี่หนึ่ง พรุ่งนี้เช้าผมจะไปรับนะ” “อืมๆ แล้วจะรอนะ” “คั๊บ” ว่าเสร็จโปรก็ออกรถไป ผมก็เดินกลับไปที่หอพัก วันรุ่งขึ้นผมลงมารอโปรเหมือนเดิมวันนี้โปรมารับผมเหมือนเคยครับ ตอนที่เราอยู่บนรถผมก็ถามเรื่องที่มหาวิทยาลัยว่าเป็นอย่างไรบ้าง “ก็สนุกดีอ่ะพี่” “เป็นไงล่ะพี่รหัสเลี้ยงดีไหม” “ดีมากกกมายยยย ได้พี่เค้าทำแฟนก็ดีอ่าดิเนาะ แทคแคร์ดี” “ฮือ??” “อ่ะล้อเล่งน่าค้าบ” แล้วผมก็ถึงที่ทำงาน ผมถามโปรว่าวันนี้จะมารับผมไหม โปรก็บอกว่าถ้าจะมาก็จะโทรหา เลยจดเบอร์มือถือให้โปรไปน่ะครับ ตกเย็นผมเลิกงานก็ไม่ได้มีโทรศัพท์จากโปร ผมโทรไปก็โทรไม่ติด คงจะยังเสียอยู่น่ะครับโทรศัพท์ ของโปรผมเลยต้องกลับหอเอง ในคืนนั้นเองผมได้รับ SMS แปลกๆเข้ามาในโทรศัพท์มือถือผม ส่งมาว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัด การแข่งขันคงเริ่มแล้ว’ ผมก็งงๆครับไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แข่งอะไร ผมโทรกลับไปเบอร์โทรนั้น แต่ก็โทรไม่ติด ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรแต่ผมก็พยายามที่จะไม่สนใจแต่ก็อดนึกไม่ได้ ไม่รู้ว่ามีเหตุอะไรที่ต้องส่งมาแบบนี้ วันต่อๆมา ผมกับโปรกลับเริ่มที่จะห่างกันมากขึ้น เดี่ยวนี้โปรไม่มารับผมทั้งตอนเช้าและเย็น ผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลาเพราะเตรียมออกจากงานที่เดิม ต้องเคลียร์งานสารพัด ผมพยายามให้หมอพจน์ก็ดี น้องต้อมก็ดีช่วยติดต่อโปรให้หน่อย แต่หมอพจน์นี่ผมก็เกรงใจครับยิ่งอยู่ปีสูงขึ้นก็ยิ่งมีแต่เรื่องเรียน ยากที่จะช่วยดูโปรให้ผมได้ ส่วนน้องต้อมเองก็ต้องมีเรียน แต่ก็จะโทรมาบอกผมทุกทีที่เจอโปร “พี่หนึ่ง วันนี้ผมเจอโปรเดินกับรุ่นพี่เค้าอีกแล้วนะ” “อ่อ  เอมน่ะเหรอ” “เอ่อ... พี่หนึ่ง ผมว่าอย่าห่างกับโปรเลยนะตอนนี้” “ยังไงเหรอ” “ผมกลัวว่า... โปรจะ...” “จะ...??” “นอกใจพี่” “งั้นเหรอ ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” “ผมดูแล้วมันแปลกเกิน พี่รหัสอะไรมันอยู่ใกล้กันขนาดนั้น เป็นผมยังไม่ทำอย่างนั้นเลย” คำพูดของน้องต้อมทำให้ผมฉุกคิดว่าตอนนี้เหมือนที่โปรยิ่งห่างผมเท่าไหร่ ก็ยิ่งไปใกล้เอมเข้าแทนทุกที และทุกคืนก็จะมี SMS ประหลาดๆส่งมาเสมอ ประมาณว่าเรื่องอกหัก คนนอกใจ ประมาณนั้นน่ะครับ แต่อันสุดท้ายนี่ ทำเอาผมอึ้งไปเลย ‘ดูแลแฟนไม่ดี ระวังจะหนีไปหาคนอื่นนะ’ ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าใครเป็นคนส่งมา ผมรู้สึกไม่ดีกับคนๆนี้เสียแล้ว ถ้าจะประกาศว่าจะแย่งแฟนคนอื่น ขอให้บอกตรงๆเลยจะดีกว่า หรือว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมเหมือนที่ผมเคยเจอมาก่อนกัน จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 09:45:16 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ทดสอบครับ  ท่านใดเห็นตอนที่ 24/2 และ 24/3 กรุณาบอกด้วยนะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 09:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 90 หว่า โผล่มา24/3 เลย  24/2 หาย ผมหาทางได้แล้วครับ คือปริ้นสกีนเดี๋ยวสักครู่จะมาโพสนะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 10:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ตอนที่ 24/2.1 ข้ามหน่อยอย่าว่ากันนะครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 10:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ตอนที่ 24/2.2 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 10:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ตอนที่ 24/2.3 จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 10:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ตอนที่ 25 ทั้งงานที่ผมต้องเคลียร์ให้เสร็จ ทั้งเรื่องของโปรที่ห่างผมไปเรื่อยๆ สภาพผมตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ผมไม่เคยเจอปัญหาอะไรที่เข้ามาพร้อมกันขนาดนี้มาก่อน ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ตอนนี้ผมไปกลับที่ทำงานคนเดียว เหมือนผมตอนที่มาอยู่ที่กรุงเทพฯใหม่ๆ เบาะข้างๆผมบนรถเมล์ไม่มีใครนั่ง ผมเม่อมองไปที่ข้างทางเสมอ ผมอยากจะปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยๆ  ไม่อยากคิดอะไร อยากจะพักผ่อนและพ้นจากทุกอย่างให้เร็วที่สุด เหลืออีกแค่ไม่กี่วัน ผมก็จะออกจากงานแล้ว ยังพอมีเวลาว่างก่อนที่ผมจะเข้าไปสัมภาษณ์งานใหม่ และคาดว่าคงจะเริ่มงานในต้นเดือนหน้า ช่วงนี้สองสามวันถึงจะมี SMS ที่บอกเรื่องราวความเป็นไปของเขาส่งมาให้ผม ‘ดูหนังกับคนที่ชอบก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ’ ‘น่าสงสารคนที่ต้องกินข้าวคนเดียว’ ‘ทำงานไป อย่าคิดอะไรมาก เดี๋ยวดูแลให้เอง’ ผมก็ยังเก็บไว้ครบทุกอันที่เขาส่งมา ผมไม่ได้บอกใครเลยครับเรื่อง SMS เพราะแค่ทุกคนรู้เรื่องของโปร เขาก็ช่วยผมหลายอย่างแล้ว ผมไม่อยากให้มีเรื่องมากไปกว่านี้ เพราะสุดท้ายแล้วผมต้องการที่จะทราบคำตอบจากปากของโปรมากกว่า ตกค่ำวันหนึ่งซึ่งเป็นคืนก่อนวันทำงานวันสุดท้ายของผม ได้มีโทรศัพท์โทรมาหาผม ผมดูเบอร์แล้วไม่คุ้นเลย “สวัสดีครับ” “พี่หนึ่งๆ นี่ผมเองนะ” เสียงโปรดังมาจากโทรศัพท์ “อ้าวโปรเหรอ” ผมเองก็ดีใจมากถึงมากที่สุดครับที่โปรโทรมา “ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปหาพี่เลยอ่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้เราไปกินข้าวกันหน่อยนะคั๊บ” “เอ้อ  เอาสิ” “งั้นพี่เลิกงานกี่โมงเหรอ” “ปกติ ห้าโมงเย็น” “โอเค งายผมไปรับที่เดิมน๊ะ  อย่าทิ้งผมไปไหนก่อนล่ะ” “เราล่ะ อย่าทิ้งพี่” ผมพูดออกมาเบาๆ “อะไรนะคั๊บ” “เปล่าๆ  ไงเจอกันนะ” “คร๊าบบบบ” ผมดีใจมากถึงมากที่สุด ที่ผมจะได้ไปกินข้าวกับโปรครั้งแรกในช่วงร่วมเดือนกว่าๆ ในคืนนี้ผมนอนคิดอะไรไปไกลหลายอย่าง ผมคิดถึงว่าถ้าพรุ่งนี้จะเป็นวัดสุดท้ายที่ผมต้องทานข้าวกับโปรล่ะ หรืออื่นๆอีกมากมายทั้งในทางที่ดีและไม่ดี โดยมากก็เป็นไปในทางที่ไม่ค่อยดี คิดไปคิดมาผมก็หลับไป วันต่อมาผมเดินทางไปทำงานตามปกติ ผมไล่ตามขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆทุกคนในที่ทำงาน เพราะนี่จะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะทำงานที่นี่ เพื่อนร่วมงานบางคนก็ให้ของขวัญผมครับ ส่วนโจเองก็เงียบๆไปครับไม่พูดแซวอะไรผมเหมือนปกติ ผมเองก็คงคิดถึงโจมากเพราะไปที่ใหม่คงจะไม่เจอเพื่อนอย่างโจอีก “หนึ่ง โปรมันเป็นไงบ้างวะ” “ก็ไม่รู้สิ เมื่อวานโทรมานะ บอกว่าวันนี้จะมารับ” “เจงเดะ  เออนะนึกว่ามันจะทิ้งแกไปซะแล้ว ไอ้หนึ่งเอ้ย” “ก็ไม่แน่...” “เฮ้ย อย่าคิดมาก  ถ้ามีอะไรบอก เดี๋ยวตามไปตบกะโหลกมันให้” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เออๆ แล้วจะบอกนะ” ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน ผมบอกลาพี่จิ๊บเป็นครั้งสุดท้าย พี่จิ๊บก็อวยพรให้ผมครับ ผมเดินออกที่หน้าที่ทำงาน มองไปทำงานครั้งสุดท้าย ที่นี่ได้สอนอะไรผมหลายๆอย่างในเรื่องของการทำงาน ประสบการณ์ชีวิตดีๆ นี่ผมจะต้องจากที่นี่ไปแล้วจริงๆเหรอ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจไป แต่ก็ต้องทำใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ผมรอโปรอยู่สักครู่ รถของโปรก็มาจอดที่ข้างหน้าผม ผมเดินเข้าไปเปิดประตูขึ้นไปบนรถ ผมกำลังจะทักโปรแต่ว่า “เอม!!” “ดีครับพี่” ตอนนี้ผมงงมาก รถนี่ก็เป็นรถของโปรแต่คนที่ขับไม่ใช่โปร แต่เป็นเอมแทน ผมพูดอะไรไม่ออก รถก็ออกตัวเคลื่อนไปเรื่อยๆ “โปรให้ผมมารับพี่น่ะครับ” “....” ผมเงียบ เอมหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วยิ้มๆ “พี่กลัวอะไรเหรอครับ” “กลัว..เหรอ..?” “ผมเห็นพี่เงียบๆ” ผมรู้สึกอึดอัดที่สุด ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ผมพูดไม่ออกทำอะไรไม่ถูกไปเลยได้แต่มองไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะหันไปมองเอมที่ขับรถอยู่ หรือมองข้างทาง “พี่หนึ่งครับ  ผมคงต้องพูดอะไรตามตรง” ตอนนี้หัวใจของผมเต้นแรงมาก เพราะรู้ว่าเอมจะพูดอะไร ผมกัดฟันแน่น “พี่คงทราบเรื่องของผมกับโปรแล้ว ผมอยากจะบอกว่าผมขอ..” “ให้โปรมาพูดกับพี่เอง เรื่องนี้พี่คงตัดสินใจเองไม่ได้” “ผมคิดว่าโปรคงไม่กล้าบอกตรงๆกับพี่มากกว่า ถึงให้ผมมาบอกแทน...” สมองของผมตื้อไปหมด พูดอะไรออกมาไม่ได้เลย เรื่องที่เอมพูด เรื่องการกระทำของโปร ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่ผมกลัวทั้งสิ้น ผมพยายามที่จะกลั้นความรู้สึกไว้ ความรู้สึกของผู้ที่สูญเสีย เมื่อรถติดไฟแดง ผมเลยเปิดล็อคประตูแล้วออกจากรถ “พี่ขอให้เราสองคน...มีความสุขให้มากๆ...นะ” แล้วพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะจากตรงนั้นไป ผมไม่หันกลับไปมองรถคันนั้นอีกเลย ผมไม่อยากที่จะเห็นมันอีก มันร้ายแรงมากผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน แบบที่ผมเจอจากโอ๊ตนั้นผมว่ายังไม่เท่าครั้งนี้ นี่ผมผิดหรือที่ผมไม่ได้อยู่ใกล้เขา นี่ผมผิดหรือที่ผมเหมือนจะจู้จี้เขามากเกินไป นี่ผมผิดหรือที่ผมคบกับเขา ทั้งๆที่เขาเองน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่าผม ใช่ ผมผิดเอง ผมเดินไปเรื่อยๆ ภาพเก่าๆเมื่อตอนที่ผมเลิกกับโอ๊ตก็ดี หรือก่อนหน้ามันเข้ามาอยู่ในหัวผมตอนนี้ ทำไมผมถึงโชคร้ายอย่างนี้ ทำไมมีแฟนทั้งทีเขาต้องจากไปหาคนอื่นด้วย นี่ผมยังไม่ดีพอใช่ไหม ผมยังทำดีไม่พอใช่ไหม ไม่ดีเท่าคนอื่นที่เขาไปคบด้วยใช่ไหม ผมคิดอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผมมาถึงหอโดยไม่รู้ตัว ในหัวสมองผมตอนนี้คือ ‘กลับบ้าน’ ผมอยากกลับบ้าน กลับไปพักเรื่องราวทุกเรื่อง ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ งานใหม่ ผมจะขอไปบรรจุที่บ้าน ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกไม่อยากมาเจออดีตเก่าๆที่มันจะมาทิ่มแทงผมเหมือนก่อน ผมเก็บของลงกระเป๋าอย่างเงียบๆ แล้วเขียนโน้ตให้รูมเมทผมว่าผมจะกลับบ้านสักพัก ไม่ต้องห่วง ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น เบอร์โจโทรมา ผมก็กดรับสาย “เฮ้ยหนึ่งเป็นไงบ้าง ไอ้โปรมันยังดีอยู่เปล่า เอ้อ พรุ่งนี้ว่างไหมจะพาไป...” ผมไม่พูดอะไร ก็กดวางสายและปิดเครื่องไปเลย ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ให้เงียบที่สุด ด้วยความที่ผมอยากกลับบ้านเร็วๆ ผมเลยเลือกที่จะขึ้นเครื่องบินไป แม้มันจะแพงกว่าแต่ผมก็ยอม เพราะผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ถึงบ้าน คุณพ่อ คุณแม่ผมตกใจมากที่ผมมาอย่างกระทันหัน แต่ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ท่านถามอะไรผมก็ตอบเพียงคำ สองคำ ไม่ก็ยิ้มให้เท่านั้น ท่านคงทราบว่าผมคงมีเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เซ้าซี้ถามอีก ปล่อยให้ผมขึ้นไปนอนบนห้อง ทันทีที่ประตูห้องนอนผมปิดลง น้ำตาผมมากมายก็ไหลลงมาอาบแก้ม นี่ผมกลั้นไว้นานขนาดนี้เลยเหรอ..? ผมล้มตัวลงนอนพร้อมน้ำตา คืนนั้นผมนอนไม่หลับคิดถึงเรื่องอะไรมากมาย จนรุ่งเช้าผมถึงได้เพลียหลับไป ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงคุณแม่เรียกให้มารับโทรศัพท์บ้านข้างล่าง  ผมเดินลงมาด้วยอาการงังเงีย “สวัสดีครับ” “หนึ่งๆ  อยู่ที่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เสียงโจดังมาครับ “โจ..” “ห้ามวางนะเว้ย  ถ้าวางเดี๋ยวขึ้นไปหาที่บ้านแกแน่ เฮ้ย เป็นไรป่าววะ ไอ้โปรมันทำอะไรแกป่าว” “ปะเปล่า ไม่ได้ทำอะไร” “มันทำใช่มะ เดี๋ยวเถอะไอ้โปร!!” “โจๆ อย่า ไม่มีอะไร ชั่งมันเถอะ” สายไปแล้ว โจวางหูไปก่อน ผมจะขึ้นไปเอาโทรศัพท์มือถือของผมมาเปิดเพื่อจะโทรหาโจ แต่ไม่ทันขึ้นไปเสียงโทรศัพท์บ้านผมก็ดังอีก “สวัสดีครับ” “หนึ่ง” เสียงรูมเมทผมเองครับ “เอ้อ ว่า” “เป็นไรมากเปล่าเมิง” “เปล่านิ” “กรูรู้ว่าเมิงเป็น เอาน่าไงเดี๋ยวเพื่อนเมิงคงไปคุยให้” “โจน่ะเหรอ” “เออ มันมาถึงหอเมื่อคืน กรูนึกว่าเพื่อนเมิงจะรู้เรื่องที่เมิงกลับบ้าน” “ก็...” “เมิงกลับบ้านๆก็ดีละ อย่าคิดมาก ไงกรูว่าอะไรๆคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้ละ” “อืม ขอบใจนะ” “ไงกรูจะโทรไปหาอีกละกัน” เพื่อนของผมก็คือเพื่อนของผม เพื่อนผมไม่เคยทิ้งกัน การมีเพื่อนดีก็อย่างนี้นี่เองล่ะครับ เหมือนเรามีคนช่วยแบกความทุกข์ของเราไว้ ผมก็กลับขึ้นไปที่ห้องนอนคิดว่าจะไปนอนต่อ ผมนอนไปมาสักพักก็นอนไม่หลับ เพราะมีเรื่องของโปรให้คิดไม่นานเท่าไหร่แม่ผมก็เรียกอีก บอกว่ามีคนมาหา ผมลงไปข้างล่าง ก็เจอไอ้รินมานั่งอยู่ในบ้างผมแล้ว “อ้ายหนึ่ง เป็นจะไดผ้องคับ” ผมจุ๊ปากใส่รินทีหนึ่งแล้วพามันเดินขึ้นไปบนห้องนอนของผม “อ้ายหนึ่ง น่องพจน์โทรมาว่ามีเฮื่อง” (พี่หนึ่ง น้องพจน์โทรมาบอกว่ามีเรื่อง) “อืม” “อ้ายหนึ่ง บ่าเป็นหยังเนาะคับ” (พี่หนึ่งไม่เป็นอะไรนะครับ)” “อืม” “หื้อบอกอ้ายโอ๊ตก่คับ” (ให้บอกพี่โอ๊ตไหมครับ) “ไม่ต้อง!!” ผมพูดเสียงแข็ง “คับ....” แล้วผมก็ไม่พูดอะไรอีกล้มตัวลงนอนหันหลังให้ไอ้รินมัน “อ้ายหนึ่ง งั้นผมไปหนาคับ แล้วตอนแลงจะมาแหมหนา” (พี่หนึ่ง งั้นผมไปนะครับ แล้วตอนเย็นจะมาอีก) ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก รินเลยออกจากห้องผมไปเงียบๆ ผมก็ยิ่งนอนไม่หลับใหญ่เลยเลยตัดสินใจไปอาบน้ำแล้วคิดว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย  เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ผมจับมอเตอร์ไซด์คันเดิม ขับไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีจุดหมาย ผมคิดว่าจะขับขึ้นไปบนดอยดีไหม แต่ก็มาหยุดที่จุดลงไปน้ำตกแห่งหนึ่ง ผมจอดรถไว้ที่ข้างทางแล้วเดินไปยังน้ำตกนั้น น้ำตกนี้มีตำนานครับ เรื่องราวความรักของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งไม่สมหวังในความรักนั้นจึงมาโดดน้ำแล้วเสียชีวิตที่นี่ จากนั้นคนทั่วไปจึงตั้งชื่อน้ำตกบริเวณนั้นตามชื่อของเธอ จนเป็นตำนานเล่าขานไม่รู้จบ เรื่องราวความรักมั่นคงของเธอ ผมมองดูน้ำตกแล้วย้อนมาดูตัวเอง ชีวิตเราชั่งจะลงต่ำได้ขนาดนี้เชียวหรือ ผมยืนอยู่ข้างน้ำตกมองดูธรรมชาติที่ยังคงความสวยอยู่ ผมทรุดตัวนั่งลง แล้วนึกลงคิดดูถึงอดีตที่ผ่านมา ผมเองก็ผ่านเรื่องราวต่างๆที่ไม่ดีมามากมาย แต่ผมก็ยังผ่านไปได้ สาอะไรกับครั้งนี้ ‘จิ๊บจ้อยน่า’ ผมคิด แล้วผมก็กลับไปที่มอเตอร์ไซด์ของผมแล้วก็ขับมันเข้าไปในมหาวิทยาลัย ไปยังที่ๆผมชอบนั่ง ริมอ่างเก็บน้ำในมหาวิทยาลัย ผมมองไปยังผืนน้ำและผืนป่า คิดถึงตอนที่ผมผ่านเรื่องไม่ได้ต่างๆมาได้ ด้วยเพราะอะไร ผมนั่งคิดเรื่องเก่าๆแล้วก็หัวเราะในคอเบาๆ ว่าเรื่องที่ผมเพิ่งเจอมานี้ มันชั่งเล็กน้อยเทียบกับเรื่องอื่นที่ผมเคยผ่านมา “ผมหาต้องนาน คุณมาอยู่นี่เองเหรอ” เสียงของโอ๊ตดังมาจากข้างหลังผม ผมหันไปมอง ยิ้มให้แล้วก็หันกลับไปที่เดิม โอ๊ตเดินมานั่งข้างๆผม เอามือผมไปกุมไว้ “หนึ่ง คือผม” “ผมยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น ขอให้ผมได้หยุดสักพักนะครับ” “อ่า...ครับ แต่วันนี้คุณต้องอยู่กับผมนะ ผมไม่อยากให้คุณไปทำอะไรที่....ไม่ดี” “ผมโตแล้วนะ” “แต่คุณก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมเชื่อ” ผมได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก ผมนั่งอยู่ตรงนั้นได้สักพักผมก็เริ่มพูดกับโอ๊ตบ้าง “แล้วนี่ ไม่มีคนไข้เหรอ” “ผมบอกเลื่อนหมดแล้วครับวันนี้” “นิสัยไม่ดีนะ” “ก็เหมือนคุณแหละครับ” ผมหัวเราะเบาๆ มองหน้าโอ๊ต โอ๊ตก็ยิ้มให้ผม ผมยังไม่รู้จริงๆว่าผมจะทำอะไรต่อไปดี ผมเลยบอกโอ๊ตว่าจะกลับบ้าน โอ๊ตก็บอกว่าจะไปส่งผมครับ “เอ่อ วันนี้ชมรมเรามีร้องเพลงที่งานถนนคนเดิมอีกแล้วนะ จะไปด้วยไหมครับ” โอ๊ตบอกผม “อืมเหรอ  เอาสิ คราวที่แล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” “ไม่ต้องช่วยอะไรหรอกครับ ช่วยเป็นกำลังใจพอแล้ว” ตกลงว่าผมก็ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปกับโอ๊ตครับ ผมไปเจอน้องๆชมรมทั้งใหม่และเก่า ผมเริ่มรู้สึกว่าความสนุกในวันวานกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมได้ฟังโอ๊ตร้องเพลงอีกครั้ง ครั้งนี้ดูเขาจะมีความสุขกว่าทุกคราว จนในที่สุดก็ได้เวลากลับ โอ๊ตก็มาส่งผมถึงที่บ้านครับ “พรุ่งนี้ ผมจะมารับคุณนะ” “รับไปไหนเหรอ” “คุณอยากไปไหนล่ะ  ผมจะพาไปหมดเลย” “อืม ถ้าคิดออกแล้วจะบอกนะ” แล้วผมก็บอกลาโอ๊ต ผมกลับเข้าบ้านไป ทุกอย่างยังคงสงบเป็นปกติ  เพราะดึกมากแล้วคุณพ่อ คุณแม่ผมก็หลับแล้วครับ ผมเลยอาบน้ำแล้วก็นอนหลับ คืนนี้ผมรู้สึกสบายกว่าทุกวันคงไม่ค่อยคิดมากเรื่องโปรแล้วมั้งครับ หรือว่าถ่านไฟเก่า มันจะถูกเติมถ่านเข้าไปให้ไฟมันลุกอีกแล้วกันแน่นะ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 10:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 95 สวัสดีครับ ในที่สุดก็โพสได้แล้วครับตอนที่ 24/2 กลับมาจากงานพระราชทานปริญญาบัตรแล้วครับ ขนลุกครับตอนที่สมเด็จพระเทพฯ เสด็จมาประทับ ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เข้าใกล้พระองค์ได้มากขนาดนี้ และโชคดี(หรือเปล่า) อีกอย่างหนึ่งคือตอนที่ผมเอางาน สมเด็จพระเทพฯทรงลืมพระเนตรขึ้นพอดี เนื่องจากรองคณบดีที่ขานชื่อเกิดขาดชื่อหมดแล้วไม่ทวนซ้ำ (คือชื่อเร็วหว่าคนที่เอางาน) ผมคิดว่าพระองค์คงจะทรงคิดสงสัยว่ายังมีคนเอางานอยู่แต่ชื่อที่ขานทำไมเงียบไปเลยทรงลืมพระเนตรขึ้น ถ้าท่านรับพระราชทานปริญญาบัตรช่วงไม่กี่ปีมานี้จะทราบว่าสมเด็จพระเทพฯท่านพระราชทาน (แทนพระองค์ในหลวง) หลายที่มาก แต่ละทีบัณฑิตก็จบเยอะเหลือเกินทำให้ทรงเหนื่อย อาจจะทรงหลับตาบ้างบางครั้งตอนพระราชทานฯ แล้วยิ่งมหาวิทยาลัยของผมเป็นมหาวิทยาลัยที่ 4 ต่อเนื่องที่พระองค์ทรงพระราชทานแล้วนั้น ยิ่งกลัวเหลือเกินว่าพระองค์ท่านจะทรงเหนื่อย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ ผมก็เหนื่อยนะ  แต่ดีใจมากๆครับ กลับมาในเรื่อง ผมขอโพสวันนี้แค่ตอนที่ 25 นะครับ เพราะอีก 5 ตอนจะจบแล้วครับ  หุหุ พี่หนึ่งนี่ ท่าทางถ่านไฟเก่าจะลุกแล้วมั้งครับนี่ คิคิ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 25 ธ.ค. 50 11:09:12 ]