ความคิดเห็นที่ 1 “คุณ...ถึงแล้ว” ชายหนุ่มสิงห์มอเตอร์ไซค์หันมาบอก พลางเห็นว่าหญิงสาวหลับตาปี๋ “ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองทำท่าเหลอหลา ชายหนุ่มจึงปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดที่จะกลั้นไหว หล่อนจึงได้แต่ทำตาเขียวใส่ “บ้า!” หญิงสาวว่ากลบเกลื่อนอาการเมื่อเขาจับได้ “ถ้าไม่รู้มาก่อนว่านายเป็นช่างภาพนะ ฉันก็คงคิดว่านายเป็นมอเตอร์ไซค์รับจ้างแน่” หล่อนบอกขณะถอดหมวกกันน็อก “เดี๋ยวนายเอารถไปเก็บ แล้วรีบตามเข้าไปล่ะ” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบรับคำ หญิงสาวก็รีบสาวเท้าเข้าไปในตัวอาคารอย่างไหวโดยไม่สนใจเขา... บรรยากาศภายในห้องโถงที่เคยดูกว้างขวางกลับเล็กไปถนัดตา เมื่อภายในห้องเต็มเกลื่อนไปด้วยบรรดา ส.ส. ของพรรคจากทั่วสารทิศ รวมทั้งเหยี่ยวข่าวหลากหลายค่ายที่พร้อมใจกันมาทำข่าว “เฮ้ย ยัยญา ทางนี้” หวานเพื่อนนักข่าวต่างค่ายตะโกนเรียกพลางยกมือโบกไหวๆ ด้วยเกรงจะมองไม่เห็น ปราณีญาเดินตรงรี่ไปหาเพื่อนสาวตรงมุมห้องด้านขวา “ไงยะ ทำไมวันนี้มาช้าจัง” หวานเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะปกติเจ้าหล่อนจะมาก่อนเวลาเสมอ “เกิดแอคซิเด้นท์รถชนนิดหน่อย” หล่อนตอบด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อีกฝ่ายกลับตกใจเมื่อได้ยินว่า ‘รถชน’ “ตายล่ะ ! แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า” “คนหรือรถล่ะ” ปราณีญาถามกลับด้วยน้ำเสียงเนืองๆ “คนนะไม่เป็นไรหรอก แต่รถสิ” หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ทำไม? พังยับเลยใช่ไหม ฉันเคยเตือนแกแล้วนะ ว่าขับรถให้ช้าๆ หน่อย แกก็ไม่เคยฟัง ดื้อรั้นอยู่ได้ แล้วเป็นไงล่ะ ดีนะที่แกไม่เป็นอะไร” หวานว่ารัวยิก ขณะที่อีกฝ่ายได้แต่ทำตาปริบๆ “นี่ถ้าแม่แกรู้เข้าจะเป็นยังไง” จบคำพูด หวานก็เอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนสาว “ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ นะญา” เพื่อนสาวเอ่ยพลางน้ำจากเบ้าตาเริ่มซึมไหล ...โอย !...ให้ตาย...ตอนนี้ปราณีญาอยากจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งในมิตรภาพมากกว่าจะหัวเราะเพื่อนสาวตรงหน้าที่ยังรู้ความจริงไม่หมดเสียมากกว่า... “หวาน แกก็เห็นฉันแล้วนี่ ฉันเป็นอะไรที่ไหน ฉันขอบใจแกมากนะที่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันอยากบอกแกว่ารถฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ไฟหน้าแตกนิดหน่อยเท่านั้น” ปราณีญาเอ่ยยิ้มๆ “แล้วทำไมเพิ่งมาบอกฉัน” เพื่อนสาวว่าพลางค้อนขวับใส่ “โอ๋ โอ๋ ฉันขอโทษ แกอย่าโกรธฉันนะ” “ก็ได้” หวานหันมาตอบและยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างมีเลศนัย ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง  “แต่แกต้องสรุปข่าววันนี้ให้ฉันด้วย”  หวานยื่นคำขาด “ก็ได้จ้า แค่นี้เอง”   “จะบ้าเหรอ ฉันทำเองได้ ไม่กินแรงเพื่อนหรอกยะ ขอบใจ” ปราณีญายิ้มขันกับอาการประชดประชันของเพื่อน “ไป ทำงานกันได้แล้ว” หวานเอ่ยตัดบท ก่อนเดินนำไปแต่อีกฝ่ายกลับยืนหันรี่หันขวามองหาใครอยู่ “มองหาใครญา” “อ้อ! รอนาย...” เอ้อ...นั่นสิ ! นายนั่นชื่ออะไรนะ หล่อนจำไม่ได้ “...ช่างภาพนะ บอกให้เอารถไปจอดแล้วรีบเข้ามา ป่านนี้อยู่ไหนก็ไม่รู้” “เดี๋ยวก็คงเข้ามาเองล่ะ ไปกันเถอะ งานจะเริ่มแล้ว” สุดท้ายหวานก็รีบคว้าข้อมือเพื่อนสาวไปอยู่หน้าเวที ไม่นานนักพิธีกรในงานก็เริ่มกล่าวเปิดงานขึ้นอย่างเป็นทางการ พร้อมๆ กับหัวหน้าพรรคและบรรดาลูกพรรคเบอร์เต็งหนึ่งของพรรคที่ต่างทยอยกันขึ้นบนเวที บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความคึกคัก ก่อนหัวหน้าพรรคจะเริ่มแนะนำลูกพรรคบนเวทีและกล่าวนโยบายของพรรคที่ขนมาชูโรงและหวังเอาใจประชาชนทั่วประเทศ จากนั้นช่วงท้ายจึงเปิดโอกาสบรรดานักข่าวซักถาม ก่อนจะจบด้วยการถ่ายรูปหมู่บนเวที และทยอยพากันลงมาจากเวที ถึงแม้ว่างานแถลงข่าวจะจบลงไปแล้ว แต่ทว่าบรรดานักข่าวก็ยังพากันรุมสัมภาษณ์ผู้สมัครของพรรคคนละมุมสองมุม แต่บุคคลที่ดูน่าสนใจที่สุดเห็นจะเป็น ‘นายสริษฐ์ รักษิตาวงศ์’ นี่แหละ... ที่สะดุดตาบรรดาเหยี่ยวข่าวสาวด้วยรูปร่างหน้าตาที่กินขาดราวกับตี๋ฮ่องกง แถมชื่อเสียงฐานะก็ใช่ธรรมดา จัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์ที่สุดในวงการการเมืองตอนนี้ก็ว่าได้ “ญา ไปสัมภาษณ์คุณสริษฐ์กันเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน” และแล้วหวานก็ฉุดเพื่อนสาวตรงรี่เข้าไปสัมภาษณ์ แสงแฟลชกระพริบไม่ขาดแสงจากบรรดาช่างภาพทั้งหลาย ทำให้ปราณีญาอดนึกถึงชายหนุ่มที่มาด้วยไม่ได้... เขาหายไปอยู่ไหนนะ... ทำไมเหลวไหลอย่างนี้... ค่อยดูเถอะเดี๋ยวกลับออฟฟิศจะฟ้องพี่สัยให้ไล่ออกเลย... ไม่ต้องเสียเวลารอให้ครบทดลองงานแล้ว แค่วันเดียววันแรกก็ไม่ผ่านโปรแล้ว... “...อีตาบ้า ! เอ๊ย...” จังหวะที่หล่อนหันรี่หันขวามองหาอยู่นั้น ก็เกิดหน้ามืดตาลายกับแสงแฟลชที่ช่างภาพต่างพากันรัวชัตเตอร์กันใหญ่ ทำให้ร่างของหล่อนทรุดเซจะล้มลงกับพื้น... แต่ทว่ามือของใครคนหนึ่งคว้าประคองร่างของหล่อนไว้ได้ทัน “...นี่คุณ...คุณ...” เสียงของชายหนุ่มที่ช่วยหล่อนไว้ร้องเรียก เมื่อร่างของหล่อนอยู่ในวงแขนของเขา ทำให้ช่างภาพต่างพากันถ่ายกันยกใหญ่ด้วยหวังจะนำเป็นข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งพรุ่งนี้ เพราะชายหนุ่มที่ยอมสละอ้อมแขนให้หล่อนใช่ใครที่ไหน “ช่วยถอยห่างหน่อยครับ”  ชายหนุ่มออกคำสั่งไล่บรรดานักข่าวรุมอออยู่ “อย่ามุงครับ อย่ามุง” “ญา  ญา”  หวานรีบเข้ามาหาเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ในวงแขนของชายหนุ่ม พลางเรียกและเขย่าแขนเบาๆ  “ญา เป็นอะไร ญา” “สงสัยจะเป็นลมนะครับ มียาดมไหมครับ”  ชายหนุ่มถามขึ้น หวานรีบควานหาในกระเป๋าสะพายก่อนที่จะมีนักข่าวคนหนึ่งยื่นยาดมให้ “นี่คะยาดม” ชายหนุ่มรับยาดมนั้นมา ก่อนจะให้ยื่นส่งให้หวานจัดการต่อ “ผมขอสมุดด้วยครับ”  ชายหนุ่มยื่นมือไปขอสมุดที่อยู่ในมือของเพื่อนนักข่าวสาว ก่อนจะช่วยพัดอากาศไปมา “ญา ญา” เสียงเพื่อนสาวยังคงเรียกต่อ ก่อนร่างเพื่อนสาวจะค่อยๆ ขยับเขยื้อนด้วยความอ่อนแรง ดวงตาค่อยๆ หรี่ขึ้นทีละน้อย “ญา ญา เป็นยังไงบ้าง” “หวาน ฉันเป็นอะไร” ปราณีญาเริ่มมีสติเอ่ยถามเพื่อนสาว ก่อนค่อยๆ ขยับตัวออกห่างจากวงแขนของชายหนุ่ม “แกเป็นลมนะ” หวานบอกพลางช่วยประคองร่างของหล่อนไว้ “พอดีคุณสริษฐ์ช่วยแกไว้นะ” “ขอบคุณคะ”  หล่อนพยายามลุกตัวขึ้น แต่ก็ยังอ่อนแรงทำท่าจะเซ “ไหวไหมครับ ผมว่าไปนั่งพักก่อนดีกว่านะครับ” “คะ ขอบคุณคะ” หล่อนว่าพลางให้หวานช่วยพยุงหล่อนไปนั่งที โดยมีสายตาของชายหนุ่มมองตามไปห่างๆ “ฉันลืมกินข้าวเช้านะ” หล่อนหันมาบอกเพื่อนสาว “แกนะแก ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้าง” ว่าแล้วหล่อนก็โดนเพื่อนสาวว่าให้อีกหนึ่งดอก “สงสัยแกต้องหาใครสักคน มาช่วยดูแลแกแล้วล่ะ” “จะบ้าเหรอหวาน ฉันอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว จะหาเห่าใส่ตัวทำไม?” พูดจบหล่อนก็ส่ายหน้าให้เพื่อนสาวเล็กน้อย “ระวังนะจะขายไม่ออก !”  เพื่อนสาวเตือนด้วยอารมณ์ขัน “ช่างสิ”  หล่อนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “ยังไงเราสองคนก็เป็นแฟนกันอยู่แล้วนี่”  หล่อนพูดทีเล่นทีจริง เล่นทำอีกฝ่ายสะดุ้งเหมือนกัน “แกจะบ้าเหรอ” เพื่อนสาวค่อนว่าให้ ... “ฉันไม่ใช่พวกเลสเบี้ยนนะยะ”  แค่คิดหวานก็...บรื๋อ...ขนหัวลุกแล้วล่ะ “ไม่เอาแล้ว แกนี่มันเพี้ยนจริงๆ” เพื่อนสาวส่ายหน้าให้กับความคิดอะไรเพี้ยนๆ ของหล่อน  “ตกลงแกจะนั่งพักก่อนไหม หรือจะไปหาอะไรกิน” “เอ่อ.. “ ยังไม่ทันที่หล่อนจะตัดสินใจ เสียงท้องร้องโครกครากก็ดังขึ้นขัดจังหวะเหมือนบังคับไม่ต้องตอบก็ได้ “ฉันว่า แกไม่ต้องตอบแล้วล่ะ”   พูดจบทั้งสองก็พาหัวเราะแล้วจึงพากันเดินไปหาอะไรกินแถวตึกตรงข้ามซึ่งอยู่ไม่ไกลจากงานแถลงข่าวมาเท่าใดนัก “นั่งตรงนั้นแล้วกัน”  หวานชี้ไปยังที่นั่งริมกระจกที่ยังว่างอยู่ “แกเอาอะไร เดี๋ยวฉันสั่งให้”  พูดจบปราณีญาก็ได้ชี้ไปที่ถาดอาหารสองสามอย่าง ก่อนจะเดินไปยังที่นั่ง พลันสายตาก็มองไปเห็นชายหนุ่มที่มากับหล่อนกำลังนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว หล่อนจึงรีบเดินจ้ำไปยังโต๊ะตัวนั้นทันที “นี่นาย... แอบมานั่งกินอยู่นี่เอง ฉันบอกให้ตามเข้าไปข้างใน ทำไมไม่เข้าไป” คนฟังถามสำสักข้าว เมื่อได้ยินหล่อนยิงคำถามรัวเป็นชุด “คุณรู้ได้ไง ? ว่าผมไม่ได้เข้าไป ผมเข้าไปเก็บภาพในงานหมดแล้ว” ชายหนุ่มยกน้ำที่วางตรงหน้าขึ้นดื่ม ก่อนจะพูดต่อ  “รวมทั้งภาพตอนที่คุณเป็นลม ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของว่าที่นักการเมืองหนุ่มด้วย” เขาไม่พูดเปล่า แต่ยังทำท่าทำทาง จนอีกฝ่ายนึกหมั่นไส้ “อยากดูไหมล่ะ” เขายักคิ้วใส่หล่อน “...บ้า !.. ไว้ถึงออฟฟิศก่อนเถอะ เดี๋ยวจะฟ้องพี่สัย” หล่อนบ่นพึมพำก่อนหันหลังเดินหนี “ใครนะญา”  หวานอดถามไม่ได้ เมื่อเห็นปราณีญาเดินกลับมาด้วยสีหน้าหงิกงอ “ใช่ช่างภาพที่มากับแกหรือเปล่า”  หล่อนพยักหน้าแทนคำตอบ “หน้าตาก็โอเคนะ ไม่สนใจบ้างเหรอ” เพื่อนสาวกระเซ้าแหย่ “แหวะ ! ให้ตายฉันก็ไม่มองให้เสียสายตาหรอก” ว่าแล้วคนพูดก็แอบลอบมองเขาเล็กน้อย  “หน้าตาน่ะโอเค แต่...” หล่อนว่าพลางตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนใจอีกฝ่ายที่กำลังนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ “แต่อะไร?”  เพื่อนสาวถามอย่างสนอกสนใจ “ทำไม เค้าแอ๊บแมนเหรอ” “ไม่รู้ รู้แต่ว่านิสัยแย่มั่กมากกกก”  ท้ายเสียงนั้นลากยาว เอ้อ...โล่งอก นึกว่าโลกใบนี้จะสูญพันธ์มนุษย์ผู้ชายอีกคนหนึ่งแล้ว.... หวานคิดในใจ แล้วทั้งสองก็หยุดการสนทนาไว้แค่นั้น ก่อนหันมาสนใจอาหารตรงหน้าที่เริ่มส่งกลิ่นหอมโชยมาปะทะจมูกจนอดใจไม่ไหว “ตกลงแกจะไม่ให้ฉันไปส่งจริงเหรอ” หวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่เดินออกมาหน้าร้านด้วยกัน “อืม ฉันกลับกับนายนั้นได้ ไม่ต้องห่วง” “แน่นะ” หวานถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจที่เพื่อนสาวจะไม่โมโหฆ่าเขากลางทางเสียก่อน ปราณีญาพยักหน้ารับ “แล้วเจอกันนะ” หลังจากหวานโบกมือลา ปราณีญาก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในร้านอีกครั้ง ก่อนเดินตรงรี่เข้าไปยังโต๊ะนั้น “นี่คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าอิ่มหรือยังคะ”  หล่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “จะได้กลับออฟฟิศเสียที”  ประโยคหลังหล่อนกัดฟันพูดอย่างเห็นได้ชัด “ขอรับคุณผู้หญิง” พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินนำหน้าออกมา โดยไม่สนใจหล่อนที่มองตามด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด จากคุณ : ญะ-รินดา (ญะ-รินดา) - [ 21 พ.ย. 50 07:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “บุ๋ม พี่สัยกลับมาหรือยัง” ปราณีญาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิก หลังจากเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิศ พีอาร์สาวเงยหน้าขึ้นก่อนส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ “อยู่ในห้องทำงานค่ะ แต่...” ยังไม่ทันที่พีอาร์สาวจะพูดต่อ หล่อนก็บ่นพึมพำ “ดี” แล้วจ้ำอ้าวเดินไปที่ยังห้องทำงานที่อยู่ในด้านใน ขณะที่พีอาร์สาวได้แต่อ้าปากค้าง “แต่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะพี่ญา” พีอาร์สาวเพิ่งหลุดปากพูดมาได้ แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก ปราณีญาซึ่งกำลังโมโหอยู่ถึงกับหลับตาปี๋อย่างตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มในห้องกำลังโน้มใบหน้าลงไปใกล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย ขณะที่หญิงสาวในห้องก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นบุคคลที่สามโผล่พรวดเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว ทำให้เธอรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องไปด้วยความอาย... “ยัยญา ทำไมไม่ให้สุ่มให้เสียงก่อนเหอะ ดูสิ...”  ชายหนุ่มรุ่นพี่ต่อว่า พลางรีบเดินมาปิดประตู “เลยอดแอ้มล่ะสิท่า”  ปราณีญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขำๆ “อ้าว! มีอะไรก็ว่ามา เสีย’รมณ์หมด” คำถามนั้นทำให้คนถูกถามปรับเปลี่ยนอารมณ์และรีบรายงานทันที “พี่สัยต้องไล่นายคนนั้นออกนะคะ”  หล่อนบอก ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งโดยไม่รอให้ใครเชื้อเชิญ “ใคร ?”  พิสัยผู้ซึ่งเป็น บ.ก. เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ก็นายช่างภาพคนใหม่ไง” บ.ก.หนุ่มตรงหน้ายังทำท่างงไม่หาย “อะไรยัยญา ใจเย็นๆ มันเรื่องอะไรกัน” บ.ก. หนุ่มเอ่ยถาม ก่อนบุคคลที่เอ่ยถึงจะเปิดประตูเข้ามา “เอ้า! แล้วนี่...” บ.ก. หันมาถามชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใหม่ แต่ถูกชายหนุ่มคนนั้นหยิกตาใส่ เลยได้แต่ทำหน้าเหวอๆ ทำตัวไม่ถูก... “ก็นายคนนี้สิไม่มีความรับผิดชอบเลย มาก็ช้า ไม่ฟังคำสั่ง แถมนิสัยแย่อีกต่างหาก”  น้ำเสียงของหล่อนเน้นที่ประโยคหลัง ขณะที่ บ.ก.พยักหน้ารับฟังคำพูดของหล่อนอย่างไม่สนใจนัก จนหญิงสาวรู้สึกได้ว่า บ.ก. ไม่เชื่อในสิ่งที่หล่อนกำลังพูด “พี่สัยคะ ญาไม่ได้โกหกนะคะ” “หือ...พี่ก็ไม่ได้ว่าญาโกหกสักหน่อย โอเคๆ เดี๋ยวพี่ของคุยกับนายนี่ตามลำพังก่อนได้ไหม”  คนเป็น บ.ก.ไม่พูดเปล่า แต่ส่งสายตาหมายจะคั้นให้ตายให้ชายหนุ่มอีกคน “นี่คุณรวินครับ มันเรื่องอะไรกันครับ” บ.ก.ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาล็อกคอชายหนุ่มอีกคน หลังจากที่ปราณีญาออกจากห้องไป “ช่วยกรุณาเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ งง??ไปหมดแล้ว” พิสัยลากตัวเพื่อนมานั่งลงเก้าอี้ตรงหน้า ก่อนเขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมปราณีญาถึงเข้าใจว่าเขาเป็นช่างภาพคนใหม่ แล้วทำไมหล่อนถึงได้อารมณ์บูดยังกะไปฟัดกับใครมาแบบนี้ ทันทีที่รวินเล่าจบ พิสัยก็ทุบโต๊ะก่อนเอ่ยขึ้น “เวรไม่ล่ะแก หาเรื่องจนได้ ไปหลอกยัยญาทำไม ถ้ารู้เข้ามีหวังหักคอนายตายแน่” “ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”  รวินพูดปลอบใจตัวเอง “ยัยญายิ่งไม่ชอบคนโกหก ปลิ้นปล้อนอยู่”  พิสัยบอก “ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า แค่รู้สึกหมั่นไส้นิดๆ” “ให้มันได้อย่างนี้สิ!! “  พิสัยเอ่ยขึ้นก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อืม... เรียนผูกก็เรียนแก้เอาเองล่ะกัน บอกไว้ก่อนเลยนะ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันไม่ยุ่งด้วยเด็ดขาด !!” เขายื่นคำขาด “แล้วตกลงแกมาหาฉันเรื่องอะไรวะ” “อ้อ! จะให้แกช่วยไปทำสกู๊ปข่าวเปิดบ้านไร่ภูน้ำฟ้าของฉันหน่อยวะ” “เรื่องแค่นี้เองแกโทรมาก็ได้ ไม่เห็นต้องลำบากมาเองนี่หว่า” “ก็ถ้าไม่มาด้วยตนเอง แล้วจะได้มาเจอแม่นักข่าวสาวปากจัดของแกเหรอวะ”  คนพูดไม่พูดเปล่าแต่กระหยิ่มยิ้มที่มุมปากจนอีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่าเป็นยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง  อาการแบบนี้มันต้องมีลับลมคมใน และต้องมีเรื่องให้เขาช่วยเหลืออย่างแน่นอน “แกมีอะไรก็ว่ามาดีกว่า”  คนเป็น บ.ก. เอ่ยถามขึ้นเพื่อตัดความรำคาญกับท่าทีของเพื่อนตรงหน้า “ทีแรก ฉันกะจะให้แกไปช่วยทำข่าวให้หน่อย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ววะ” ...นั่นปะไร!! เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริงๆ.... “ฉันอยากให้แก ส่งยัยปลารียาอะไรนั่นไปแทนวะ” ...ก็เท่านั้นแหละ... “เอ่อๆ แล้วจะจัดการให้” “ขอบใจแกมาก”  รวินว่าพลางจับไม้จับมือพิสัยเป็นการใหญ่ ระหว่างนั้นปราณีญาก็เปิดประตูพรวดเข้ามาอีกครั้ง หนนี้หล่อนถึงกับตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพทุเรศๆ แบบนี้ “น่าเกลียดที่สุด!!”  ว่าแล้วหล่อนก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องไป โดยปล่อยให้ชายหนุ่มสองคนในห้องได้แต่มองตามด้วยอาการมึนงง ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกวะ... “อะไรของเธอวะ” รวินหันมาถาม ขณะที่อีกฝ่ายส่งสายตามองไปที่มือซึ่งกำลังกุมมือกันอยู่... “เฮ้ย!! แย่แล้ว”  รวินรีบสะบัดมือออก ก่อนรีบวิ่งออกจากห้องไปตามปราณีญา ...อีตาบ้า! ทำอะไรน่าเกลียดที่สุด ...แหวะ...แอ็บแมนก็ไม่บอก...ยื๋อ ...พี่สัยก็อีกคน แหวะ...อยากอ้วก!!! หัวสมองของปราณีญาเริ่มสับสนไปหมด ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องบ้าๆ ทั้งนั้น แล้วต้นเหตุก็ไม่ได้มาจากใครที่ไหน...นอกจากนายคนนั้นคนเดียว... ...แต่เอ๊ะ...แล้วทำไมหล่อนถึงกับต้องว้าวุ่นใจด้วยล่ะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหล่อนสักหน่อย ...หรือว่าเกี่ยว...ไม่! ไม่เกี่ยวสักหน่อย เพราะนายคนนั้นคนเดียวที่ทำให้วันนี้วุ่นวายไปหมด “เดี๋ยวสิคุณ” เสียงของรวินดังไล่หลังมา ขณะที่ปราณีญากำลังเปิดประตูรถ เขารีบเร่งฝีเท้ามาหยุดข้างรถก่อนคว้ามือจับประตูรถไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะปิด “คุณกำลังเข้าใจผิดนะครับ” “ฉันจะเข้าใจผิดหรือถูก มันก็เรื่องของฉัน”  หล่อนว่าพลางยื้อประตูจะปิด “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” “ไม่ปล่อย”  ชายหนุ่มยืนยันเสียงแข็ง “ไม่ปล่อยใช่ไหม” พูดจบหล่อนก็ดันประตูผลักไปข้างหน้า จนชายหนุ่มกระเด็นตามไปด้วย “เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับปราณีญา” หล่อนยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นเขาล้มลมกับพื้น “หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงไม่เห็นหน้านายอีกนะ”  พูดจบหญิงสาวก็ปิดประตูรถก่อนเคลื่อนรถออกจากออฟฟิศไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจชายหนุ่ม จากคุณ : ญะ-รินดา - [ 21 พ.ย. 50 07:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สาวนักข่าวไม่ค่อยมีเซนส์เลยแฮะ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 50 21:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โห...โหดแฮะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 22 พ.ย. 50 16:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องประมาณ ตบจูบ ตบจูบ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 26 พ.ย. 50 16:49:19 ]