หลังจากที่อ้อนวอนเว้าวอนด้วยสายตาและคำพูดตัดพ้อมาหลายอาทิตย์  หม่าม้าของผมก็ยอมให้ผมเขียนตอนต่อไปซะที  ก็แหม...ถ้านานไป  ผมก็กลัวแฟนๆคลับของผมจะลืม  ก็รู้แหละครับว่าพระมารดาของผมยุ่งแค่ไหนในช่วงที่ผ่านมา  แต่ไอ้วันที่เมากลับมานี่ผมขอบอก...นอกบ้านจะเก๊กยังไงไม่รู้  กลับมาถึงห้องนี่ดูไม่จืด (ก็จะจืดยังไง  เหม็นเหล้าออกอย่างนั้น  ผมละหน่าย)  

เอ้า...เวรล่ะครับ  เธอหันมามองผมตาขวาง  หยุดนินทาดีกว่าเดี๋ยวผมจะอดเขียนต่อ  ก็ชีวิตของลูกหมูน้อยๆอย่างผมนี่มันตกอยู่ในกำมือของผู้หญิงโหดๆคนนี้เขาเข้าไปแล้ว  จะร้ายจะดียังไง  เราก็เป็นแม่ลูกกัน  สายใยสวาท (เอ...:-)ๆ) ตัดไม่ขาดหรอกครับ

มาต่อความจากตอนที่แล้ว  หลังจากที่เราได้พบได้ตกลงรวมกันเป็นครอบครัว  มันก็ถึงวันที่หม่าม้าของผมจะโบกลาเมืองผู้ดี  กลับมาบ้านเกิด  ด้วยความรักและความน่ารักของผมที่ตอนนั้นยังสีชมพูปิ๊ง (และการก่อการร้ายยังไม่บังเกิด)  ผมก็เลยไม่ต้องขดตัวในกระเป๋า  แต่ได้มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่บนตักหม่าม้าในเครื่องบินลำโต  ก็นับว่าเป็นการเดินทางโดยเครื่องบินของผมเป็นครั้งแรก  (ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องมีอีกนับไม่ถ้วน 555555)  ระดับผมแล้ว  ไม่เคยธรรมดา  

ขากลับบ้านคราวนั้นมีน้าชายผมคือ..เจเจ  น้องชายหม่าม้าที่ตอนนั้นยังตัวกระเปี๊ยก  อายุแค่ 11 กว่าๆ  กลับมาด้วยเพราะเขาไปเรียนซัมเม่อร์ที่โน่น  พูดถึงน้าคนนี้  ตอนเด็กๆก็ทักทายผมดี  พอโตเป็นหนุ่มมาทำเมิน  ลืมความสัมพันธ์เมื่อครั้งเยาว์ไปหมด  ทำให้ผมน้อยใจอยู่บ่อยๆ  เข้าเรื่องๆ  เอ...นิสัยเปลี่ยนเรื่องไปมานี่ไม่รู้มาจากใคร  สายเลือดมันแรงครับ  ต่อ..ต่อ...

บนเครื่อง...เจเจก็นั่งข้างๆผมกับหม่าม้า (ก็จะไปนั่งที่ไหนเล่า...โอ๊ย....แม่ผมตบกบาลเข้าให้...ไปกระทบอะไรน้องรักเขาได้ที่ไหน)  แอร์โฮสเตสฝรั่งผมทองก็ต้อนรับอย่างดี  และเพราะเจเจเป็นเด็กน้อยที่ชอบเมาเครื่องบินก็เลยหลับตลอด  ถ้าหม่าม้าไม่ปลุกให้ตื่นมาเข้าห้องน้ำก็คงได้เปียกแหละครับ  แม่ฝรั่งผมทอง (ที่ผมชอบเลยครับ  เพราะอกตู้มมาก  สเป็คผมต้องอย่างนี้ครับ  ไม้กระดาษไม่รับ)  ก็ยิ้มหวานมากถามหม่าม้าเป็นภาษาที่ผมเข้าใจได้ดี (ก็ผมเด็กนอกนี่ครับ)  แปลได้ว่า....ลูกชายไม่ทานอาหารหรือคะ...แล้วตุ๊กตานี่น่ารักจัง...ลูกชายคงติดมาก.....

ได้ครับ...ได้เรื่องซะแล้วยัยนี่  มาแหย่พระมารดาผู้ขี้วีนสุดๆ  หม่าม้าผมหันไปทำหน้าเฉยเมย  บอกยัยผมทองอกตูมๆที่กำลังจะโชคร้ายด้วยสำเนียงที่ผ่านการขัดเกลาอย่างดีว่า.....เขาไม่ใช่ลูกชายดิฉัน...เป็นคัสซิน (เออ...แปลว่าลูกพี่ลูกน้อง)...แล้วเจ้านี่ (ผมเองแหละ) ก็ของดิฉันเอง.....  เท่านั้นแหละครับ...แอร์โฮสเตสสาวผู้ตระหนักแล้วว่าตัวเองได้พลาดอย่างใหญ่หลวง  ก็รีบขอโทษแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว  พอเธอลับไปหม่าม้าผมก็แสดงอาการเสียเซลฟ์ออกมาทันที  รีบคว้ากระจกมาตรวจดูความเรียบร้อย  แล้วหันไปค้อนน้องชาย (ที่หลับเป็นตาย) บ่นกระปอดกระแปด (ที่มีผมคนเดียวได้ยิน)....มาว่าเป็นลูกฉัน...บ้าเหรอ...อายุแค่ 24...ใช่มั้ยถ้วยฟู...อย่างหนูสิถึงจะเป็นลูกหม่าม้า...

ผมฟังแล้วก็ปลง....หลับดีกว่า  เพราะความสุขของผมคือการได้ซุกตัวอยู่กับอกหม่าม้าของผมนี่แหละครับ  อ้อมแขนที่กอดไว้  บอกให้ผมรู้ว่า  ไม่ว่าจะเป็นยังไง  เกิดอะไร  หม่าม้าที่แม้ (ภายใน) จะอ่อนแอ ก็จะปกป้องลูกหมูสีชมพูกลมๆน่ารักอย่างผมสุดชีวิต  การเดินทางของเราสองคนแม่ลูกยังอีกยาวไกล  อย่าลืมติดตามนะครับ  อยากจะเขียนยาวกว่านี้  แต่หม่าม้าบอกขี้เกียจ  บอกให้ผมหัดจิ้มแป้นเอง  แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง  เท้าผมมันเป็นแค่ตุ่มๆสี่ตุ่ม  รู้ว่าต้องง้อ...ผมละเซ็ง  นี่แว่วๆมาว่า  คืนนี้นัดเพื่อนเก้งไปซ่าส์อีก  อย่าเมากลับมาให้ปอเต๊กตึ๋งขับตามอีกนะ  ผมอายเขา

**********************

ลูกชายชาราบูน