ความคิดเห็นที่ 3 .... เห็นหน้ารวมขึ้นว่ามี 2 คห. แต่กดดูไม่มี คาดว่าน่าจะมีคำที่ติดระบบกรองคำของพันทิปน่ะค่ะ ความคิดเห็นนั้นก็เลยหายไป (ส่วนจะคือคำว่าอะไรนี่จนใจค่ะ ไม่ทราบจริงๆ ส่วนมากจะเป็นคำไม่สุภาพอ่ะค่ะ) ส่วนกระทู้ล่างนั่นซ้ำกันขออนุญาตลบนะคะ สู้ๆๆ จากคุณ : จริง - [ 23 พ.ย. 50 13:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่1 ผมเห็นหน้ามันตอนม.5 เพราะเรียนห้องเดียวกัน เราแทบไม่เคย คุยกันเลย จะว่าไปมันก็แทบไม่ได้คุยกับทุกคนในห้องนั่นแหละ ความที่มันเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ไม่สุงสิงกับใครและไม่ชอบให้ ใครไปยุ่ง มันเลยอยู่คนเดียวแทบจะตลอดเวลา ผมเองก็คงจะลืมไป แล้วว่ามีมันในอยู่ในโลกนี้ ถ้าไม่มีวันนั้น     ตอนนั้นร้านอัดรูปที่หน้าปากซอยบ้านผมเป็นสถานที่ที่ผมถวิลหา ที่สุด ชนิดถึงไม่ได้เข้าไป ขอให้เดินผ่านหน้าร้านหรือแค่เห็นป้าย ร้านผมก็สุขโขไปทั้งวันแล้ว สิ่งพิเศษของร้านนี้ชื่อ เฟิร์น ลูกสาวเจ้าของร้านที่อายุเท่ากับผม เธอเป็นสาวตัวเล็ก ผอมบาง และผิวขาวแบบสาวหมวยตรงสเป็ค ผมมากมาย ตอนผมเห็นหน้าเธอครั้งแรก แข้งขาอ่อนไปหมด พูดจาไม่เป็นมนุษย์ ก็ใครจะไปคิดกันเหล่าว่ามาอัดรูปเฉยๆ จะได้เจอนางฟ้า  ไม่น่าเชื่อว่าผมหลงไปใช้บริการร้านอัดรูปอีก ร้านมาตั้งนาน ทั้งๆที่นางในฝันอยู่ใกล้แค่นี้เอง       วันนึงผมก็หาข้ออ้างเอารูปมาอัดตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ มาเจอมันที่ร้านน่ะสิ   “เฮ่ย เมฆ มาอัดรูปเรอะ” ผมทักมัน       ไอ้เมฆละสายตาจากจอคอมฯหันมามองผมด้วยสายตา ที่ราวกับมองคนแปลกหน้า       “ทิน ที่เรียนห้องเดียวกันไง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้” ผมเริ่มหงุดหงิดนิดๆ ถึงเราจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร แต่ก็เรียนมาด้วยกัน แถมวิชาวิทย์กายฯวันพฤหัสที่ผ่านมา ยังถูกจับอยู่กลุ่มทดลองเดียวกันอีก จะจำกันไม่ได้เชียวหรือ       “จำได้” มันตอบเสียงเรียบๆ แล้วหันไปเลือกรูปในคอมฯต่อ อย่างไม่สนใจอะไร       แ_'ง...จำได้จริงเปล่าวะ ผมคิด แต่ก็ช่างเถอะ อย่าเสียอารมณ์ เลยดีกว่า       “ไง ทิน วันนี้จะอัดกี่โหลจ๊ะ” เสียงใสๆของเฟิร์นช่างบาดจิตผม จริงๆ วันนี้ก็น่ารักเช่นเคย เธอจัดแจงเอากล้องผมต่อกับคอมฯเครื่องข้างๆของเมฆ       "น้องหมาน่ารักจังเลย ทินเลี้ยงหมาด้วยเหรอ” น้ำเสียงเธอตื่นเต้น ขึ้น เมื่อเห็นรูปหมาลายด่าง พันธุ์ทางบนหน้าจอ “ครับ ไอ้พลูด่างหมาผมเอง” ความจริงก่อนหน้านี้ มันเป็นหมา ของพี่ชายผม แต่พอรู้ว่าเฟิร์นชอบหมา ผมก็จัดการอัพ เกรดมาเป็นหมาของผมในบัดดล เลยได้คุยกับเฟิร์นนานสม ความปรารถนา เย็นนี้ได้กินน่องไก่ของโปรดแน่ ไอ้พลูด่างเอ๋ย สักพักเฟิร์นก็ไปรับลูกค้าอีกคน ผมไม่มีอะไรทำ หันไปดูข้างๆ เห็นไอ้เมฆยังจ้องหน้าจอตาไม่กระพริบ ผมเลยแอบเหลือบดูรูป มันเล่น “สวยนี่หว่า!!” ผมอุทานออกมาเสียงค่อนข้างดังจนมันหันมามอง “นี่รูปสวนสาธารณะใกล้ๆนี้ใช่มะ ถ่ายออกมาแล้วสวยเว่อร์เลย ถ่ายเองเรอะ” “อ...อืม” สีหน้าเมฆดูตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆผมก็พูดด้วย แต่ผมไม่สน เพราะกำลังตื่นเต้นกับรูปภาพ ทั้งแสงทั้งมุมกล้องดูช่างเหมาะเจาะ ราวกับฝีมือช่างกล้องมืออาชีพ ไม่น่าเชื่อว่าสวนสาธารณะเล็กๆที่ ไม่ค่อยมีอะไรจะดูสวยได้ขนาดนี้ “เจ๋งอะ ทำไงถึงถ่ายออกมาสวยวะ สอนบ้างดิ กรูนะถ่ายรูปไม่ได้ เรื่องเลย ดูดิ” ผมชี้ชวนให้มันดูรูปของผม แต่มันไม่สนใจรีบเลือกรูป บอกเฟิร์นว่าจะมาเอาพรุ่งนี้ แล้วเก็บข้าวของ “ชั้นรีบ ไปก่อนนะ” มันพูดห้วนๆแล้วก็ออกจากไปร้าน ผมก็งงๆ เพราะเมื่อกี้มันดูรูปตั้งนานท่าทางไม่เห็นรีบร้อนเลย แต่แล้วผมก็นึกอะไรได้บางอย่างจึงตามไปเรียกมันไว้ “วิชาภาษาอังกฤษมีกลุ่มรึยัง?” มันส่ายหัว “งั้นอยู่กลุ่มเดียวกันนะ” มันพยักหน้า แล้วการตกลงก็เป็นอันเสร็จสิ้น งานกลุ่มภาษาอังกฤษที่ว่า คือ ให้แบ่งกลุ่ม 5 คนไปทำบทความ แนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในกรุงเทพฯเป็นภาษาอังกฤษ แล้วต้องมีรูปประกอบที่ถ่ายเองด้วย ผมเลยชวนไอ้เมฆมันมาอยู่ด้วย เผื่อรูปสวยๆจะช่วยดึงคะแนนได้บ้าง ก็กลุ่มผมน่ะห่วยอังกฤษ จะตาย ไอ้เป้บ่นเป็นคนแรกเลยที่ผมเอาเมฆมาอยู่ด้วย มันว่าเมฆน่ากลัว จะตาย หน้ามีอารมณ์เดียว คือ เครียดตลอดเวลา  บางทีถามคำ ตอบคำ บางทีถามคำ แ-'งไม่ตอบสักคำ แถมทำหน้าเหมือนจะ กัดหัวอีกต่างหาก มันรู้ดี เพราะมันเคยนั่งติดกับเมฆมาแล้ว ตอนม.4 เกร็งแทบตาย ผมฟังแล้วก็ขำ จริงของมัน ลองมาคิดดู เมฆมันสูงที่สุดในห้อง ตัวถึกๆ ผิวสีแทน หน้าดุๆ บวกอุปนิสัยอย่างนั้นเข้าไป  ใครจะกลัวมันก็ไม่แปลก แต่ก็แปลก เหมือนกันที่ผมไม่เห็นกลัวมันเลย กลับรู้สึกว่ามันน่าสนใจดีด้วยซ้ำ คนอื่นๆก็บ่นไม่แพ้กัน ผมเลยยกเรื่องถ่ายรูปสวยมาอ้างและรับรอง ว่าจะรับมือกับเมฆเอง  พวกมันถึงยอม แล้วก็มาประชุมเรื่องงานกัน เมื่อสรุปลงว่าจะไปวัดพระแก้ว ก็แบ่งงานกันไป ผมบอกเมฆว่าให้มันรับหน้าที่ถ่ายรูปด้วย หน้ามันก็ดูเครียด(กว่าเดิม)ขึ้นมาทันที “มีอะไรรึเปล่า ไม่สะดวกเรอะ” ผมถามมัน “เปล่า” “ก็หน้ามรึงดูเครียดๆนี่น่า” คิ้วมันยิ่งขมวดยิ่งกว่าเดิม “ตอนนี้ ดูไม่พอใจเพิ่มมาอีกต่างหาก” “เปล่า” เสียงมันเรียบๆ แต่หน้ามันดูเครียดเพิ่มได้อีก “กรูว่าวันนี้คุยแค่นี้พอแล้วกันนะ” ไอ้เป้พูดตัดบท เพื่อนที่เหลือ ก็ช่วยเออออ อย่างกับกลัวว่าผมจะมีเรื่องกับไอ้เมฆ แต่ผมไม่ได้ ถามหาเรื่องสักหน่อย แค่อยากรู้เท่านั้นว่าทำไมมันถึงทำหน้า อย่างงั้น   “เปล่าอะไร งั้นก็บอกมาสิว่าเป็นอะไร” ผมไม่สนใจถามต่อ ไอ้เมฆเงียบไปครู่นึง “ชั้นกำลังคิด...” “คิดอะไร” “คิดว่าจะถ่ายรูปยังไง....” “แล้ว” “พอนายถาม...ชั้นก็เลยงง” พอได้ยินมันพูดอย่างนั้น ผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ที่แท้สีหน้าอย่างงั้นของมันคือ กำลังคิดบวกกำลังงงนี่เอง ไอ้เมฆนี่ มันตลกดีจริงๆ “ไอ้เป้ หน้าตาแบบตะกี้ใช่มะ ที่มรึงบอกเหมือนจะกัดหัวมรึงน่ะ” ผมถามไปขำไป “ก็...ใช่” เป้ตอบแบบงงๆ นิดหน่อย สีหน้าไอ้เมฆเปลี่ยนเป็นตกใจ เหมือนเพิ่งรู้ตัว “ไอ้เป้มันกลัวมรึงกัดหัว เลยไม่กล้าคุยด้วยแน่ะ” ผมพูดแซว เล่นเอาไอ้เป้สะดุ้งไปเลย “โทษที ชั้นไม่เคยรู้เลยว่าทำหน้าแบบนั้น” ไอ้เมฆพูดขอโทษออกมา ง่ายๆ จนผมเองรู้สึกผิดคาด ทำให้บรรยากาศของกลุ่มผ่อนคลายขึ้น มาทันที หมอนี่ท่าจะเป็นคนดีกว่าที่คิด ผมชักชอบแล้วสิ จากวันนั้น การทำงานกลุ่มก็เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนในกลุ่มกล้า พูดกับมันมากขึ้น ถึงไอ้เมฆมันจะพูดน้อยเหมือนเดิม แต่ก็รู้สึกได้ ว่าหน้ามันเครียดน้อยลง และนอกจากมันจะถ่ายรูปได้สวยอย่าง ที่หวังแล้ว มันยังเก่งภาษาอังกฤษอีกด้วย งานเลยออกมาได้ คะแนนดีมากๆ ผมที่เป็นคนเอามันมาเข้ากลุ่มเลยพลอยยืดไปด้วย ตาแหลมจริงๆผมนี่ และผมก็ใช้งานกลุ่มเป็นโอกาสดึงมันเข้ากลุ่มผมเสียเลย มีอะไรผมก็พยายามให้มันมามีส่วนร่วมตลอด อย่างชวนไปกิน ข้าวกลางวันด้วยกัน เวลาตั้งวงคุยกันผมก็ชงให้มันพูด ให้มันสอนวิธีถ่ายรูปให้ (อันนี้ทำให้เฟิร์นชมผมว่าถ่ายรูปสวย ขึ้นเป็นผลพลอยได้) จนมันกับกลุ่มผมคุ้นกันแล้ว จากถามคำตอบคำ เป็นถามคำตอบ 2 คำ แล้วเริ่มตอบเป็นประโยค อาจเพราะมันเริ่มเคยชินกับที่ผมไปพูดมากกับมันแล้วก็ได้ ก็ผมชอบคุยกับมันนี่น่า เวลาที่เราพูดแล้วมีคนตั้งใจฟัง มันดีจะตาย ผมตั้งข้อสังเกตกับมันได้ 2 ข้อ คือ หนึ่ง ถ้าถามเรื่องเกี่ยวกับการถ่าย รูปมันจะตอบยาวเป็นพิเศษ ท่าทางมันจะชอบถ่ายรูปมากจริงๆ   และ สอง มันมีอารมณ์ขันที่แปลกประหลาดดี วันนั้นอาจารย์ไปประชุมให้อ่านหนังสือเอง ว่างๆ เลยตั้งวงเล่าเรื่อง ตลกกัน โดยให้เล่ากันคนละเรื่อง ใครโดนโหวตว่าไม่ขำที่สุด ต้องโดนลงโทษ แล้วก็เล่าทีละคนเรียงกันไป ฮาบ้างแป๊กบ้าง จนมาถึงไอ้เมฆ “อืม...”มันทำท่าคิดพักนึง “เรื่องมันเกิดในยุคสงคราม ทหารคนนึง ถูกจับในประเทศศัตรูที่ได้ชื่อว่าโหดสุดๆ วันนึงเขาได้รับอนุญาต ให้เขียนจดหมายหาญาติที่ประเทศบ้านเกิดได้ เขาจึงเขียนหาญาติ เล่าว่าประเทศนี้ปฎิบัติกับเขาดีมาก ผู้คนใจดี อาหารก็อร่อย แล้วลงท้ายชมว่าแสตมป์ของประเทศนี้สวยมาก ให้ช่วยลอกไป ใส่ในสมุดเก็บแสตมป์ของเขาให้ที ญาติจึงลอกแสตมป์ออกมา แล้วพบว่าใต้แสตมป์นั้นมีข้อความเขียนว่า...” ผมกับเพื่อนคนอื่นตั้งใจฟัง รอมุขเด็ด “เค้าตัดลิ้นผม” ผมอึ้ง...สยอง “ไอ้เ_ร!!! เล่าเรื่องอะไรของมรึงฟ่ะ น่ากลัวอิบหาย ให้เล่าเรื่องตลก เฟ้ย เข้าใจมั้ยๆๆๆ ” ผมโวย เอาม้วนกระดาษแข็งใกล้มือตีหัวมัน โป๊กๆ “ไม่ตลกเรอะ” มันถามงงๆ “เออ!!!” ทุกคนประสานเสียงตอบ สุดท้ายไอ้เมฆก็โดนโหวต คะแนนเอกฉันท์ เลยต้องซื้อไอติมเลี้ยงรอบวงไปตามระเบียบ จนทุกวันนี้ผมยังงงอยู่เลยว่าเรื่องนั้นมันตลกตรงไหน แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 50 11:59:10 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 50 16:27:21 จากคุณ : Chaophayu - [ 23 พ.ย. 50 14:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความสัมพันธ์ของผมกับเฟิร์นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ดีจนเป็นแฟน กันแหละครับ วินาทีที่เธอตอบตกลง ผมดีใจสุดชีวิตแทบจะ ตะโกนให้คนทั้งโลกรู้ไปเลยว่าเฟิร์นเป็นแฟนผมแล้ว!!!! ชีวิตรักของเราหวานชื่นมากมาย เพิ่งเข้าใจตอนนี้แหละว่าที่เขาว่าโลกเป็นสีชมพูมันเป็นยังไง   “หวานกันขนาดนี้ ได้กันยังวะ” ไอ้เป้ทำปากสุนัขแซว “หยาบคาย! คนนี้กรูรักจริงหวังแต่ง ให้เกียรติกันนิดนึง” “โห คุณทินกร มีแฟนกับเค้าคนแรกก็หวังแต่งเลยรึครับ” “ใช่!! กรูกะเฟิร์นจะเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน จบปุ๊บ แต่งปั๊บ แต่งปั๊บท้องปุ๊บ มีลูก 5 คน เลี้ยงหมา 5 ตัว มีบ้านเดี่ยว 5 ชั้น มีสนามหญ้าขนาด 5  เอเคอร์ไว้วิ่งเล่น มี ” “ตื่นๆ” ไอ้เป้พูดตัดบท “โดนเค้าทิ้งมา กรูจะช่วยกระทืบซ้ำ คอยดู” “โถ่! อิจฉาที่กรูมีแฟนล่ะซิ” ประโยคท้ายนี้กลายเป็นคำติดปากผมตลอดช่วงนั้น เพราะในกลุ่ม มีผมมีแฟนอยู่คนเดียว คนอื่นจีบใครก็แห้วตลอด ส่วนไอ้เมฆมันก็ไม่สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆกับใครเขา ความจริงไอ้เมฆก็มีผู้หญิงแอบชอบมากเหมือนกัน อย่างมัน ก็น่าจะเรียกว่าหน้าตาดีได้มั้ง หน้าเข้มแบบชายไทยแท้ ตาคม จมูกโด่ง ต่างกับผมที่มีเชื้อจีนเลยผิวขาว หน้าออกตี๋ ได้ยินเพื่อน ผู้หญิงชมว่ามันหล่อให้ฟังหลายคน แต่เพราะหน้าดุๆของมัน เลยไม่มีใครกล้าไปยุ่ง จนมาสนิทกับกลุ่มผมนี่แหละ คนอื่นถึงได้ กล้าคุยกับมันหน่อย แต่มันก็ไม่สนผู้หญิงคนไหนสักที เอาแต่บ้า ถ่ายรูปอย่างเดียว จนผมแซวว่ามันต้องได้กล้องเป็นภรรยาแน่ วันนึง จู่ๆไอ้เมฆมันก็มาหาที่บ้านตอนค่ำมาขอค้างด้วย มันไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลยนอกจากกล้องสุดที่รักของมัน พอคุยกันจึงรู้ว่ามันทะเลาะกับพ่อมา ผมก็ให้มันค้าง พ่อแม่ก็ไม่ว่า อะไร  แต่ขอโทร.ไปบอกที่บ้านของไอ้เมฆก่อนว่ามาอยู่ที่นี่ ผมเอาเสื่อมาปูข้างๆเตียงเดี่ยวผมให้มันนอน ส่วนชุดนอนก็ ยืมพี่ชายมาให้มันใส่ เพราะมันสูงใหญ่กว่าผม ระหว่างมันอาบ น้ำ ผมก็กดมือถือส่งข้อความหาเฟิร์นก่อนนอน พอมันออกมา ผมเลยเอาให้อ่านให้คนไม่มีแฟนอิจฉาเล่น ผมพิมพ์ว่า ‘คืนนี้ก่อนนอน เรามองพระจันทร์ดวงเดียวกันนะครับ จะได้ฝันถึงกัน’ “หวานใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆๆ” มันอ่านแล้วเงียบไป อิจฉาจนพูดไม่ออกล่ะสิ “คืนนี้เป็นคืนเดือนมืดไม่ใช่เหรอ” “ห่ะ?” ผมรีบมองออกไปนอกหน้าต่าง หาไม่เห็นพระจันทร์ มีแต่ดาววิบวับเต็มไปหมด ท่าจะจริงของมัน โชคดีที่ผมยังไม่กดส่ง เกือบโชว์โง่เสียแล้ว “งั้นเปลี่ยนเป็นมองดาวบนฟ้าเดียวกันละกันเนอะ” ผมคว้าคืนมาพิมพ์แก้ “นายกับแฟนนี่หวานกันดีนะ” “อิจฉาใช่มั้ยๆๆๆๆ” ผมยิ้มปลื้ม “นี่ยังธรรมดานะ ก่อนหน้านี่ หวานกว่านี้อีก ตอนนี้เฟิร์นเค้าเรียนหนักมาก ไม่ค่อยมีเวลามาเจอเลย จะคุยกันทุกคืนเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้ สายวิทย์โหดจะตาย เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย ขนาดเราเรียน แค่ศิลป์คำนวณยังแทบไม่รอดเนอะ” ผมบ่นยาว ช่วงหลังๆมาเฟิร์นยุ่งตลอด เวลาอยู่กับผมก็ดูเหนื่อยๆ   ผมก็ได้แต่ให้กำลังใจตามประสาแฟนที่ดีเท่านั้นเอง ดันเกิดมา โง่วิชาการนี่นา “อ้าว จะนอนแล้วเรอะ” ผมเห็นมันล้มตัวลงนอน เลยนอนตาม “อย่าเพิ่งนอนดิ คุยกันก่อน นอนคุยก็ได้” ผมเอาเท้าเตะๆกวนไอ้เมฆ จนมันยอมลืมตา “ทะเลาะกับพ่อเรื่องถ่ายรูปเรอะ” ผมถาม ไอ้เมฆไม่ค่อย พูดถึงเรื่องครอบครัวมันมากนัก ผมรู้แค่ว่ามันเป็นลูกคนเดียว มีพ่อเป็นนายตำรวจใหญ่ ดุมาก และไม่ปลื้มที่ไอ้เมฆชอบถ่ายรูป “ก็ทะเลาะกันหลายเรื่อง เค้า...ไม่เคยชอบอะไรสักอย่างในตัวชั้น” “แย่จังเลยนะ” ผมพูด แต่ผมคงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของมันจริงๆ ว่าเป็นยังไง ครอบครัวผมตามใจลูกๆจะตาย อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องไม่ดี ก็สนับสนุนหมด โดยเฉพาะ ผมที่เป็นลูกคนเล็ก ทั้งพ่อ แม่และพี่ชายยิ่งตามใจผมสุดๆ “เมฆ ทำไมมรึงถึงชอบถ่ายรูปหรอ” มันนิ่งคิดไปนาน “ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะ...ตอนเด็กๆ ชั้นได้ดูนิตยสารท่องเที่ยว เล่มนึง ภาพที่อยู่ในนั้นมันสวยมากจนชั้นตะลึง มันเป็นครั้งแรก ที่ชั้นรู้สึกว่า...โลกใบนี้ยังมีอะไรที่สวยงามมากมายอยู่ ชั้นเลยอยากจะให้คนอื่นได้เห็นบ้าง...ชั้นอยากจะเดินทางไป ทั่วโลกแล้วถ่ายภาพสิ่งที่สวยงามทั้งหมดของโลกนี้ให้คนทุกคน ได้เห็นเหมือนกับชั้น” สายตาของมันตอนเล่าเป็นประกาย ดูมีความสุขมาก จนผมยิ้มตาม “ฟังดูเพ้อเจ้อใช่มั้ย” มันยิ้มบางๆเหมือนจะหัวเราะตัวเอง “ใครบอก!” ผมค้านสุดตัว “เจ๋งสุดยอดต่างหาก เจ๋งทั้งเรื่องที่มรึง พูด เจ๋งทั้งเรื่องที่มรึงพยายามทำให้มันเป็นจริงนั่นแหละ กรูน่ะนะ ไม่อยากจะชมตัวเองเล้ย ตอนเด็กๆกรูอยากเป็นหมอ รักษาคุณพ่อตอนไม่สบาย แต่พอดูหนังผี เห็นโรงพยาบาลมีผีเยอะ กรูเลยเลิก โตมาอีกนิดอยากเป็นครูเพราะจะได้ตีเด็กได้ แต่พอรู้ว่า เงินเดือนน้อย กรูก็เลิก โตมาอีกหน่อยอยากเป็นนักบินอวกาศ แต่แค่มองลงจากตึกเรียนชั้น 3 ก็หนาวจิตแทบตายแล้ว กรูเลยเลิก โอ๊ย! มีอีกเยอะแยะ เล่าทั้งคืนก็ไม่หมด” ไอ้เมฆฟังแล้วหัวเราะ ผมชอบตอนมันหัวเราะ อยากให้มันหัวเราะ อย่างนี้บ่อยๆจริงๆ “ถึงบอกไงว่ามรึงน่ะเจ๋งจริงๆ” ผมยักคิ้วให้มัน มันยิ้มเล็กๆตอบเหมือนจะขอบใจที่พูดอย่างนั้นกับมัน “นายเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้” “ไม่จริงอะ ใครฟังก็ต้องคิดว่าเจ๋งทั้งนั้นแหละ” “อาจเป็นเพราะ....นายเป็นคนแรกที่ชั้นเล่าเรื่องนี้ให้ฟังล่ะมั้ง” ผมอดยิ้มปลื้มไม่ได้ อย่างนี้ผมกับไอ้เมฆก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิท กันได้เต็มปากแล้วสินะ ดีจริงๆเลย คืนนั้นผมคุยกับมันทั้งคืน วันต่อมาแม่ของไอ้เมฆก็มารับ มันทะเลาะ กับแม่นิดหน่อย แต่สุดท้ายมันก็ยอมกลับไป - จบตอนที่ 1- แก้จนพรุน มึนไปหมดแย้ว ^ ^" คนจะงงมั้ยเนี่ยว่าทำไมคห.เยอะจัง 555+ ขอบคุณคุณจริงมากค่ะ ที่แนะนำ กำลังงงได้ที่เลย ไว้มาลงต่อนะคะ ^-^ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 01:36:06 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 50 12:01:30 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 50 16:29:17 จากคุณ : Chaophayu - [ 23 พ.ย. 50 15:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เล่าเรื่องสนุกดีค่ะ แต่แหมไม่ค่อยได้ยินเด็กมัธยมเมืองไทยแทนตัวเองวว่าชั้นเลยนะเนี่ย สะดุดตรงนี้นิดนึง “หวานกันขนาดนี้ ได้กันยังวะ” ไอ้เป้ทำปากสุนัขแซว “หยาบคาย! คนนี้ชั้นรักจริงหวังแต่ง ให้เกียรติกันนิดนึง” ถ้าไม่คิดจะแต่งนี่ก็ได้กันสนุกไปรึเปล่านะ...ไม่ว่าอะไรที่เขียนแบบนี้หรอกค่ะ  แต่มันสะท้อนทัศนคติหลายๆ อย่างเกี่ยวกับเพศในสังคมเรา ว่าไหมคะ จากคุณ : The SoVo - [ วันลอยกระทง 08:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จริงด้วย ไม่ค่ยได้ยินผู้ชายคุยกันเองแทนตัวว่าชั้น จากคุณ : scottie - [ วันลอยกระทง 14:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จะเขียนให้เป็น ความรักของผู้ชาย 2 คนเป่าคะ พอดีว่าอ่านบทหลังๆ แล้วถึงค้นบท 1 มาอ่าน รู้สึกถึงความรักของเด็กผู้ชาย 2 คนที่มีให้กันค่ะ อาจไม่ใช่ความรักแบบชู้สาว แต่ก็เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่มากค่ะ จากคุณ : หลิงหลิง (พ่อมดหมอดู) - [ 28 พ.ย. 50 16:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมก็พูดกับเพื่อนว่า ฉัน(ชั้น)กับแกอ่ะครับ จากคุณ : +ฟ้างามยามค่ำ+ - [ 20 ธ.ค. 50 18:16:47 ]