"ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง"
ผิดแผกแปลกประหลาด
ปกติแล้ว กวีมักกล่าว
"ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์"
หากแต่ความเป็นจริงอันมากมายหลายหลาก
เป็นเพียงดั่งกวีที่กล่าวไว้
ความหวังตามติดมากับความรัก
และที่สุดความสิ้นหวังก็ตามมากับความรักที่ล้มเหลว

"ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์" ดูจะเป็นบทสรุป
ของความไม่สมหวัง ดังนั้นหรือ
อาจจะเป็นเพียงสายลมผ่าน
อาจจะเป็นความเศร้าหมองของจิตใจในบางวัน
ในบางครั้ง
แต่เพียงมองผ่าน
แล้วเราจะเข้าใจ เป็นธรรมดาที่ทุกสิ่งจะดำเนินไปดังนี้ ดังนั้น
ฉันก็เข้าใจ
เพียงคาดหวัง ล้มเหลว
เพียงเศร้าหมอง ความสุขก็เป็นเหมือนเหรียญอีกด้าน
เพียงมองทุกสิ่งผ่านไป ดั่งสายลม ดั่งสายน้ำ
ดั่งลมหนาวที่พัดมาถึงตัวฉัน

เสมือนว่าความคิดถึงเป็นเพียงแค่อีกวูบหนึ่งของสายลม
ดั่งว่าสายน้ำที่ไหลเอื่อยจะบ่งบอกได้ถึงทุกสิ่ง
เพียงแค่คิดถึง
"ยากจะหาถ้อยคำๆไหนมาบรรยายให้เข้าใจ ถึงความรู้สึก
ที่อยู่ข้างในใจ"
เป็นเพียงคำ เป็นเพียงบทบรรยาย
"ยากจะหา ลอยไปอยู่ไหนอวกาศอันกว้างไกล
ถึงความรู้สึกที่ลอยไป"
ลอยไป ที่สุด ก็ไม่ต่างจากนักบินอวกาศที่เฝ้ามองดวงจันทร์ยามเคว้งคว้างอยู่ระหว่างดาวแม่ กับดาวเคราะห์
"ก็อยากจะถามดวงดาว ว่ามีใครไหมที่นั่น หรือเป็นแค่เพียงก้อนหินที่ลอยอยู่บนฟ้าถ้าหากบนนั้นมีใครช่วยทำให้เค้าได้ยิน ให้ใครซักคนช่วยทำให้ใจฟื้นคืน"
ถึงจะเป็นเพียงก้อนหินที่ลอยอยู่บนฟ้า นักบินอวกาศก็ยังคงละเมอเพ้อถึงดวงจันทร์
ไม่ต่างจากฉันที่ยังคงเพ้อละเมอถึงความรัก และความคิดถึง
แม้มันจะไม่ไปถึงใครซักคนที่ฉันละเมอถึง
แม้จะไม่ทำให้ได้ยิน
........
"คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดซักแห่ง คงมีใครซักคนรออยู่ตรงนั้น"
แค่จ้องมองไปยังก้อนหินนั้น แต่ฉันเชื่อนะว่าก้อนหินนั้นมันรอฉันอยู่ที่ดินแดนห่างไกล
อาจจะไกลจนไม่อาจระลึกถึงได้
"ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น"
ฉันยังมีความหวัง ฉันยังมีความฝัน
"ถ้าหากว่าเธอเป็นต้นไม้ ฉันก็คงจะเป็นรากลึกลงไป
ที่ส่งให้เธอนั้นสูงเกินจะไขว่คว้ามาครอบครอง"
แม้สิ่งที่ฉันทำจะทำให้ฉันยิ่งห่างไกลจากเธอ
แต่ฉันก็ยังพอใจที่จะเป็นรากหล่อเลี้ยงให้เธอสูงใหญ่
อย่างน้อยก็ในความคิดของฉัน
อย่างน้อยฉันก็เป็นนักบินอวกาศที่ทำให้ก้อนหินบนฟ้ามีคุณค่า
"บางสิ่งที่ผู้คนต่างหลงลืมกันไปว่า สิ่งใดจะสำคัญกว่าความสุขที่เกิดจากใจ"
แค่ในใจฉัน ไม่ต้องเอ่ยกล่าวอ้างอิงถึงสิ่งใดที่เกินเลย พาดพิง
ฉันก็เพียงพอใจแล้วแค่นั้นกับความคิดถึง กับการยกย่องที่ฉันเฝ้าคิดถึงเช่นกัน
"แล้วเธอจะยอมหน่อยได้ไหม รับความจริงใจจากตัวฉัน
เผยสิ่งที่มีให้เห็นกัน คือฉันที่เป็น ชีวิตสามัญอาจไม่รู้
สายตาที่เธอเฝ้ามองดูขอเธอจงตรองดู นี่คือฉันเอง"
สุดท้ายขอเพียงโอกาสให้ได้เฝ้าหวังถึงเธอ เพียงเท่านั้น
หากไม่ได้ ก็ยังคงขอเป็นคนที่เฝ้าหวังให้ก้อนหินนั้นมีค่า
อย่างน้อยก็ในใจฉัน เท่านั้นพอ
"จะว่าไหม หากฉันจะมองเธอ"
"ละเมอตื่นฝันยังคอยหลอกหลอน"