Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    คำถามที่ไร้คำตอบ

    ผมรู้สึกเหนื่อยหลังจากปั่นจักรยานกลับจากร้านเกมเมื่อตอนบ่าย  บางอย่างบอกผมว่าสิ่งที่ผมกำลังทำมันช่างไร้ค่าและไร้สาระ  เป็นการผลาญเวลาและกำลังไปกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์

    ผมรู้  อย่างที่คนมีสติ  และปัญญาดีคนหนึ่งจะพึงรู้ได้  ว่าอันที่จริงผมควรจะทำอะไร  ควรจะทุ่มเทให้กับอะไร  หรืออันที่จริงแล้ว  และจริง ๆ แล้ว  ผมอาจจะยังไม่รู้ว่าตนไม่รู้อะไรเลยก็เป็นได้

    ชีวิตที่ไร้สาระ  ไร้แก่นสาร  ไร้เป้าหมายที่มุ่งหวัง  มันจะดำเนินต่อไปอีกนานเท่าไหร่  มีหลายคนที่อิจฉาผมสำหรับตำแหน่งอันยอมรับกลาย ๆ ว่าผมเป็นคนที่เรียนดีที่สุดในรุ่น  เกรดเฉลี่ยที่ขาดไปอีก 0.2 จะขึ้นหลัก 3.8  ไม่ได้ช่วยเติมเต็มอะไรให้กับชีวิตของผมเลย  เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเอามันไปทำไม


    มีคนทักผมที่ทางเข้าโรงอาหาร  เขาถามผมเรื่องการเรียน  ผมไม่ค่อยอยากตอบแต่ก็ตอบ  เขาทำหน้าสลดและพูดเบา ๆ ซึ่งดูเหมือนจะบ่นกับตัวเขาเองว่าเขายังพยายามไม่พอ  ผมเสียใจกับเขา  แต่ลึก ๆ ก็อยากจะบอกว่าเขาโชคดีแค่ไหนที่สามารถหาความสุขจากชีวิตได้มากกว่าผมหลายเท่า  แต่อันที่จริงใครจะรู้ได้ว่าเขามีความสุขหรือเปล่า  ผมกับเขาใครมีความสุขมากกว่ากัน

    ผมเกือบจะลืมว่าวันนี้เป็นวันลอยกระทงถ้าเขาไม่ทัก  แน่นอนว่าผมยังไม่มีคนลอยด้วยและยังไม่มีคนชวนผมไป  บางทีผมอาจจะลืมว่ามีใครชวนหรือเปล่า  ซึ่งคนชวนก็คงจะไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะผมเองก็หายตัวไปจากกลุ่มได้เก่งจนเพื่อน ๆ ระอา

    ผมยิ้มรับและหยอกล้อเขาเกี่ยวกับเรื่องกระทง  มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติยามเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น  ผมจะกลายเป็นคนอัธยาศัยดี  พูดจาดี  ฉลาดเจรจา และมีอารมณ์ขัน  มันก็น่าแปลกดีที่ลับหลังผู้คนผมต้องมานั่งเหงา  น้ำตาซึม  หรือแม้แต่คิดเรื่องบ้าร้อยแปดพันประการในหัว  


    มีใครอีกคนเรียกผมที่โต๊ะอาหาร  สาว ๆ สองคนในภาควิชาเดียวกัน   หนึ่งในนั้นเป็นดาวเอกแม้จะไม่ถึงขั้นดาวมหาลัย  แต่ก็ดังพอสมควรในเรื่องหน้าตา  จะว่าไปผมก็ชอบเธอไม่น้อยเหมือนกัน  ตรงความฉลาดเฉลียวทั้งด้านความรู้ความสามารถ  และการวางตัวรวมทั้งบุคลิกนิสัยที่จัดได้ว่าดีเยี่ยม

    ทั้งคู่เรียกผมให้นั่งร่วมโต๊ะ  ผมนั่งตามคำเชิญและออกปากทักดาวเอกว่าไปย้อมผมกลับมาเป็นสีดำแล้วหรือ  เธอทำหน้างอน ๆ แล้วบอกว่าย้อมได้สามสี่วันแล้วไม่สังเกตเห็นบ้างหรือไง  ผมถึงได้ตระหนักว่าผมขาดความใส่ใจในบุคคลอื่นมากแค่ไหน  ตัวอย่างง่าย ๆ ที่เกิดขึ้นก็เช่นเพื่อนทุกคนจำชื่อผมได้  แต่บางทีผมก็จำคนอื่นไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรียนด้วยกันหรือเปล่า  ผมรู้สึกเจ็บปวดเล็ก ๆ เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต  แม้แต่คนที่ผมเรียกได้ว่าเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียว  ผมก็ยังไม่รู้วันเกิดของเขา  ไม่รู้ว่าเขาชอบอะไรหรือเกลียดอะไร  กระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคิดยังไงกับผม

    ผมเป็นเช่นนี้เสมอ  ผมไม่เคยเรียนรู้ผู้อื่น  และปฏิเสธการเรียนรู้ตัวผมจากผู้อื่น  กำแพงที่ผมสร้างอย่างไม่รู้ตัว  คำพูดที่ผมออมไว้อย่างระมัดระวัง  มันอาจจะกันผมไว้จากการรู้จักใครบางคนที่จะสามารถแบ่งปันความรู้สึกนึกคิดได้

    ผมปรารถนา  ..นับตั้งแต่ใครยื่นไม้ขีดก้านเล็ก ๆ เปลวไฟที่ลุกฟู่ชั่วครู่  แล้วก็หรี่ลงจนดับ  คนที่หนาวจนชาชินเมื่อถูกเปลวไฟเล็ก ๆ หลอกล่อให้รู้จักสิ่งที่เรียกว่าความไว้เนื้อเชื่อใจ  เขาถูกหลอกซ้ำสองให้เดินกำก้านไม้ขีดไร้เชื้อหากองไฟกองอื่นเรื่อยไป

    ใครบางคนที่ผมไม่รู้จักมานั่งร่วมโต๊ะ  อีกสองคนคุยกับเขาและดูเหมือนจะพยายามบอกเป็นนัยให้ผมรู้ว่าควรจะร่วมวงสนทนาด้วย  แต่ผมก้มหน้าเงียบ  ผมกลัวเขา  อีกสองคนหน้าเจื่อน  คนมาใหม่เองก็รู้สึกแปลก ๆ  ผมลอบสังเกตว่าเขาเองก็กำลังไม่สบายใจ  สุดท้ายผมเลยชวนเขาคุย  ด้วยคำถามง่าย ๆ ธรรมดา  น้ำเสียงเป็นมิตร  มีมุกตลกยิงพอไม่ให้ตึงเครียด  เขาสบายใจมากขึ้นและหัวเราะ   แต่ผมหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

    หลังจากแยกย้ายกันกลับหอ  ผมเดินตามลำพังบนทางปูอิฐตัวหนอน  ภายใต้ร่มไม้ระหว่างอาคารยามบ่ายแก่ ๆ  ลมหนาวที่พัดในร่มทำเอาผมเย็นเยือก  มันแปลบปลาบเข้าหัวอก  ผมยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าผมอยู่เพื่ออะไร

    ผมควรจะหลับ  หลับไปชั่วนิรันดร์ตามคติคริสต์  ให้ตายสิผมไม่คิดว่าความคิดแบบนี้จะพลุ่งพล่านขึ้นมาในวันที่เป็นเทศกาลฉลองรื่นเริง  ผมกลับมานอนพัก  ข่มตาให้หลับและบอกตัวเองเป็นพัน ๆ รอบให้เลิกคิด  เลิกหมกมุ่น  งี่เง่า  โง่สิ้นดี  ผมเกลียดคนโง่  แต่ผมกำลังจะเป็นคนโง่เสียเอง

    คำถามที่คุณหาคำตอบไม่ได้มีอยู่มากมายในโลก  ยิ่งคุณดึงดันที่จะรู้  คุณจะยิ่งเศร้าเพราะความเบาปัญญาของตน


    ผมนอนพลิกไปพลิกมา  และคิดอยู่ว่าคงจะไม่ไปงานคืนนี้หรอก  ผมจะไปได้อย่างไรในเมื่อผมล้าไปหมดทั้งกายใจ  เสียงภายในหอเงียบลงทุกขณะ  ผมรู้ว่าพวกเขารอเวลานี้อย่างตื่นเต้นและพากันทยอยออกไปเรื่อย ๆ  ผมคิดถึงปีใหม่เมื่อสองปีก่อนที่ผมฉลองอยู่คนเดียวด้วยคราบน้ำตา  และโทรบอกแม่ว่าผมอยากกลับบ้าน

    คนเยอะ  ๆ ยิ่งทำให้เราเหงา   ผู้คนเดินขวักไขว่สับสน  แต่ไม่มีใครสักคนที่รู้จักเราหรือเรารู้จักเขาอย่างแท้จริง  


    คุณรู้จักผมใช่ไหม?  คุณบอกได้ไหมว่าผมเป็นใคร?  ผมกำลังทำอะไร?  ผมกำลังไปที่ไหน?

    จากคุณ : ปฤษณะ - [ 25 พ.ย. 50 02:29:26 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom