.


.   พร้อมที่จะลุยมานานแล้ว  ...  ต้องการกำลังเสริม .... โก โก โก ... ! ! ! ..

 ปัง .. บึ้ม .. ! ! ใครปาระเบิดแสงวะ ไอ สา........ '' พี่ค่ะ '' .....  ปัง ๆ ....

 '' พี่ค่ะ ๆ '' ....    ไม่เคยมีน้องสาวคับ  ! ! ..เอ๋ เสียงใครหว่า .. ..

 พลันมองออกไปตามเสียงที่เรียก .. เด็กน้อยผมยาว ... เสื้อรัดรูป เผยให้เห็น ..

 ทรวดทรง องเอว กางเกงขาสั้นจู๋ ขาเรียวงาม ... แต่เอ๋ .. ..

 มันไม่ใช่ ...  มันไม่ใช่ ... เสียงในใจกับภาพที่ผมเห็นมันช่างขัดกัน ...

 ราวฟ้ากับเหว .. . เด็กน้อยผมเปีย .. มือทั้งสองข้างประคองจักรยานคันน้อยเอาไว้ ..

 แววตาเศร้าหมอง เหงาหงอย จ๋อยสนิท เสียงเล็กๆ ผ่านออกมาจากริมฝีปาก ..

 ที่กระทบกันเบา ๆ สายตาของเธอมองไปที่ ....  บิ ผี่  ......... ! ! ..

'' พี่ค่ะ เห็นน้องหมาหลุดมาแถวนี้บ้างมั้ยค่ะ '' สายตาน้องเค้า ...

 ทำให้ผมผละออกจากหน้าจอที่กำลังเมามันส์   .....

 ไม่มีนะคับ ทำไมเหรอคับน้อง ...   '' พอดีว่าหนูมาตามหาหมาหนูค่ะ '' ..

 มันหลงออกมาจากที่บ้านค่ะ  หลงมาเมื่อไหร่อะคับ ผมถามเธอกลับ ..

 2-3 เดือนแล้วค่ะ  พันธ์นี้เหรอคับ '' ใช่ค่ะ '' หนูขอจับเค้าหน่อยได้มะค่ะ ? ....

 ได้สิคับ  พลันสายตาที่เธอได้ลูบหัว .. กลับดูเธอยิ่งเศร้าหมองกว่าเก่า ....

 แววตาเธอเริ่มปริ่ม ๆ แดง ๆ ดูเธอช่างน่าสงสารจัง .. '' ขอบคุณมากนะค่ะ '' ..

 แล้วเธอก็ขี่จักรยานหายไป  .....  

 ทิ้งไว้กับความรู้สึกบางอย่างไว้ให้ผมมานั่งคิดต่อ  .....

 ผมนั่งลง อุ้ม บิผี่ ขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด แล้วก็ตั้งคำถามกับมันว่า ...

 ไปอยู่กับน้องเค้ามั้ย ... บิ ผี่ แลบลิ้น แฮ่ก ๆ พร้อมกับ พ่นน้ำใส่หน้าเต็ม ๆ ..

 พลันทำให้ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง ......

 นานเท่าไหร่น๊า ... ที่ ผม ไม่เคยรู้สึกใจหายแบบนี้ ...  ......

 มีอยู่ครั้งนึง ..  ที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้  ตอนนั้น เป็นตอนบ่าย ๆ ของวันอาทิตย์ ...

 กิจวัตรประจำวันที่ผมต้องทำคือ .. การอาบน้ำให้ บิผี่ ....

 พออาบเสร็จก็ ต้องเอาไป ผึ่งแดดไว้ .. ( ทำเหมือนเสื้อเลยเนอะ ) ..

 แล้วผมก็ไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ .. พอสักพัก ผมก็วิ่งออกมาดู...

 ปรากฏว่า บิผี่ หายไป ! !  ผมก็ตกใจ รีบวิ่งไปหน้าปากซอย ...

 ทั้งๆ ที่รองเท้ายังไม่ใส่ วิ่งไปตะโกนเรียกไป ....

 แต่...  ก็ไม่มีวี่แววที่จะได้เจอ ... ผมวิ่งไป ในใจผมก็คิดไม่ออกเลย....

 ว่าถ้า บิผี่ หายไป ผมจะทำอย่างไร ...... ในหัวตอนนั้น มีอย่างเดียวคือ...

 ไม่ว่ายังไง จะต้องหาให้เจอให้ได้  .....

 พอหาทั่วซอยไม่เจอ ผมก็กลับมาเอากุญแจรถเพื่อที่จะไปหาซอยอื่น....

 ทันใดนั้น .. อาอี้ข้างบ้าน เค้าก็ตะโกนเรียกผม ......

'' ทิมเมื่อกี้เห็นสามล้อเค้ามาจอดข้างๆสงสัยสามล้อจะอุ้มไปแล้วนะ '' ...

 พลันผมได้ยินแบบนั้น ผมก็จะรีบวิ่งไปที่รถเพื่อจะตามไปให้ทัน ...

 แต่ ....   ....  ผมมองผ่าน ซี่ประตูเหล็กเค้าไปในบ้านอาอี้ คนนี้ .. ...

 บิ ผี่ ก็นั่งหน้าสแหลน ตากพัดลม อยู่ ..  ถ้าตอนนั้น ผมร้องไห้ได้ ....

 ผมคงร้องออกมาอย่างไม่อายใคร ... ผมดีใจมาก ....

 ที่ บิผี่ ไม่ได้หายไปจริง ..  แล้วอาอี้ เค้าก็ สอนผมว่า ....

 ถ้าหายไปจริงๆ จะทำยังไง ไม่ดูแลเค้าเลย ....

 เหตุการ์ณครั้งนั้น สอนให้ผมรู้ว่า  ทุกๆนาที หรือ ทุกๆวินาที ...

 บางครั้งการลืมที่จะใส่ใจรึว่าไม่ได้ดูแลในหน้าที่ ที่เราควรจะทำ ...

 บางทีผลลัพธ์ ของการสูญเสีย สิ่งนั้นๆ ไป เราก็ไม่อาจจะเรียกกลับคืนมาได้ ...

 จงทำให้ทุกๆเวลานั้นเป็นเวลาที่เราต้องทำให้ดีที่สุด ....

 เพื่อที่จะเราจะไม่ต้องเสียใจ ในสิ่งที่เราได้ทำลงไปแล้ว ....

 กลับมาที่เด็กน้อยคนนั้นต่อ......หลังจากเหตุการ์ณวันนั้นผ่านไป...

 หลายวันต่อมา ... ม้าผมก็ไปเจอน้องเค้า .....

 ม้าเล่าให้ฟังว่า .... น้องเค้าเจอหมาเค้าแล้วนะ ....

 คนกวาดขยะ เค้าเก็บไป พอดีว่า.. น้องหมาเค้าเห็น เด็กน้อยคนนั้น  ...

 แล้วก็จำได้  เลยรีบวิ่งมาหาเด็กน้อยคนนี้ .....

 ม้ายังบอกว่า เด็กน้อย ดูดีใจมากๆเลย ...

 ถึงแม้ผมจะไม่ได้เห็นเด็กน้อยกับน้องหมาของเธอ ....

 แต่ผมก็ คงเดาออกว่า ความรู้สึกนั้นเป็นยังไง.....

 ขอบคุณ ปราฏิหาร์ย ขอบคุณ ความรู้สึกดีที่มีให้  ขอบคุณนะคับ ....


     กล่องความทรงจำใบเล็กๆ  เปิดออก หลังจากเมื่อสักครู่นี้ ...

 The Letter จดหมายรัก  ...  

 ครั้งนึงผมเคยได้ดู .....นานเท่าไหร่แล้วนะ ....

 แต่มีอย่างนึง ... ที่ผมยังจำได้เสมอ  ....

 เสียงกระซิบเบาที่ข้างหูผม ของเธอคนนั้น ...

 ยังคงก้องกังวาลอยู่ใน กล่องความทรงจำของผม ...

..  ไหน ว่าจะไม่ร้องไห้ไง  .... ไหน ว่าจะไม่ร้องไห้ไง .........


           ฝันดีขอให้เป็นของทุกคนนะงับ ..  ^ __ ^ .....




.